บทที่６ตอนที่１４
เสียงผู้คนต่างก้องกังวาลไปทั่วลานประลอง
ดวงตาหลายคู่ต่างจับจ้องทั้งสองที่เผชิญหน้ากัน ณ ใจกลางลานประลอง
ทั้งสองคนนั้นความสามารถต่างกันโดยสิ้นเชิง ทั้งร่างกายและชื่อเสียง
จิฮัด・รันเดล VS โนโซมุ・เบลาตี้
ทั้งสองยืนตรงหน้ากันและจับจ้องกันอยู่
นักเรียนปี 3 ที่ดูจากนอกสนามเองก็ไม่คาดคิดว่าจะเกิดแมตซ์นี้ขึ้น
「อะไรกันเนี่ย？」
เป็นเควินที่บ่นออกมา
เขาพูดออกมาด้วยความไม่พอใจอย่างมาก
「เฮ้ย เสียเวลาวะ ยังไงจิฮัดก็ชนะในดาบเดียวเห็นๆ」
「นั่นสิ ทำไปทำไม เพื่ออะไร? เสียเวลาหมดคิดว่าจิฮัดจะมาช่วยฝึกพวกเราแท้ๆ……」
「ไม่เป็นไรหรอก อย่างที่เควินบอกไม่กี่วิก็จบแล้วล่ะ」
นักเรียนปี 3 ต่างพยักหน้ารับคำพูดของเควินกันทั้งหมด
จากมุมมองของพวกเขา การได้ต่อสู้กับเควินคือโอกาสที่จะได้พัฒนาตัวเอง
พวกเขาที่โดนไอ้ขยะที่ไหนก็ไม่รู้มาขวางเส้นทางความสำเร็จของเขา แถมยังเป็นไอ้ไก่อ่อนที่นอกใจแฟนสาวสุดสวยของตัวเองอีกด้วย
ในขณะเดียวกัน มาร์ที่อยู่ห้อง 10 ก็พูดออกมา
「จะเป็นงั้นแน่เหรอ จิฮัดดูจะไม่ใช้ดาบของเขาด้วยนะ……」
มาร์เองก็อารมณ์เสียที่เห็นเพื่อนตัวเองโดนเยาะเย้ยและพร้อมจะระเบิดอารมณ์ได้ตลอดเวลา
อันที่จริง เขากำหมัดไว้แน่นพร้อมที่จะปล่อยออกไปได้ทุกเมื่อ
「นี่ไม่รู้อะไรเลยงั้นเหรอไอ้กากเอ๋ย ? จิฮัดน่ะใช้อาวุธรองนั่นสู้กับพวกเราตลอดเวลาเลยนะรู้ไหม」
เควินตอบกลับออกมา
มาร์เองก็ขมวดคิ้วกับคำพูดนั้น
「……จริงงั้นเหรอ ไอริสดิน่า」
「……อ่า ก็จริงนะ ไม่เคยเห็นเขาใช้ “เขี้ยวใหญ่” ต่อสู้กับพวกเราเลยแม้แต่ครั้งเดียว」
มาร์ถามไอริสเพื่อยืนยัน แต่เห็นได้ชัดว่าจิฮัดไม่เคยใช้ดาบยักษ์กับเหล่านักเรียน
แน่นอนว่าเป็นดาบยักษ์ที่ขนาดสูงกว่าเจ้าตัวอย่างมาก และการจะใช้ดาบดั่งกล่าวใส่นักเรียนมันก็เกินไปหน่อย
อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดจนถึงตอนนี้มาร์ได้แต่ส่ายหัว
「ไม่สิ เขาเป็นคนที่เก่งขนาดนั้นเลยเหรอ เช่นเดียวกับไอ้แวมไพร์นั่น……」
ตอนที่เจอแวมไพร์แรงค์ S
คนเดียวที่สามารถร่ายเวทย์ 10 อย่างได้พร้อมกัน และนอกจากนี้ยังทำสิ่งอะไรที่หลุดสามัญสำนึกอีก แถมยังมีความสามารถของแวมไพร์อีกด้วย
เนื่องจากไอริส ทิม่า และตัวเขาเอง ต้องปะทะกันอยู่บ่อยๆแต่ก็ไม่เคยเห็นหยิบดาบเล่มโปรดมาใช้
เมื่อคิดเช่นนั้น มาร์จึงคิดว่ามันค่อนข้างน่าจะเป็นปัญหาหน่อยๆ
「แม้แต่ข้าและไอริสเองก็ยังสู้จิฮัดที่ไม่ได้เอาจริงเลยแม้แต่น้อย ได้เลย ยิ่งพวกขยะอย่างแกเนี่ยนะฝันไปเหอะ」
ขณะมองไปที่เควินที่พูดแบบนั้น มาร์ก็เห็นได้ชัดว่ากำลังเดือดอยู่
แต่ว่าเขาก็ใจเย็นลงกว่าแต่ก่อน
ขณะคิดเรื่องดังกล่าวมาร์ก็จ้องมองไปที่ไอริส ซีน่า และทิม่า
ไอริสและซีน่าไม่สนใจคำพูดของเควินมากนัก สายตาของพวกเธอจับจ้องไปตรงกลางอยู่ตลอดเวลา
ทิม่าเองก็กังวลว่ามาร์จะระเบิดอารมณ์ออกมา แม้ว่าเธอจะกลัวก็ตามที
มาร์สงบสติอารมณ์และค่อยๆพูด
「……แล้วไงต่อล่ะ」
มาร์ยักไหล่
แน่นอนว่าคู่ต่อสู้นั้นแข็งแกร่งอย่างมาก และไม่มีโอกาสสำหรับโนโซมุที่โดน “พันธนาการ” อยู่จะเอาชนะได้เลย
อย่างไรก็ตาม มันมีลางสังหรณ์ที่ว่าโนโซมุจะต้องทำอะไรบางอย่างได้อย่างแน่นอน
โนโซมุนั้นไม่รู้เลยว่าวิชาดาบของเขาหลุดโลกมากแค่ไหน อย่างน้อยพวกนี้ที่ไม่รู้อะไรเลยก็ไม่เคยเห็นความสามารถของโนโซมุเลยคิดว่าเขาเป็นแค่ตัวตนระดับล่างๆ
เควินมองดูท่าทีของมาร์
เมื่อเควินพยายามจะพูดอะไรบางอย่างก็มีเสียงสง่างามที่ดังก้องไปรอบๆ
「ไม่ว่าจะด้วยวิธีแบบไหน เดี๋ยวก็ได้รู้ อย่างไรก็ตามนึกสภาพไม่ออกเลยจริงๆว่าโนโซมุจะแพ้ได้ง่ายๆ ถ้าเป็นในแง่ของการดวลกัน」
「การต่อสู้ที่ไม่เคยรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น น่าจะสังเกตได้จากตอนฝึกพิเศษแล้วนี่」
เสียงหลักคือไอริสและอีกคนก็ซีน่า พูดพร้อมกับกันแบบนั้น
เควินยังคงงงกับคำพูดของไอริสและซีน่า
แน่นอนว่าการดำรงอยู่ของมังกรแห่งความตายที่จู่ๆก็ปรากฏขึ้นกลางสนามฝึกพิเศษนั้นเป็นเรื่องที่ไม่เคยพบ
พลังกายที่ท่วมท้นและไม่รับรู้ความเจ็บปวดเพราะตายไปแล้วและขับเคลื่อนไปด้วยความรู้สึกหิวโหย
การดำรงอยู่ของความตายที่ดูยาวนานสำหรับนักเรียนปี 3
ถ้าจิฮัดไม่รีบเข้ามาช่วย มันก็คงไม่แปลกถ้ามีคนตาย
เนื่องจากรู้ข้อเท็จจริงนั่นเลยไม่มีใครกล้าหัวเราะเยาะคำพูดของไอริสและความเงียบก็เข้าปกคลุม
ไอริสและซีน่าเหลือบมองสภาพแวดล้อมที่กลับมาเงียบและจ้องมองไปทางหญิงสาวผมแดง
ตอนนี้พวกเธอกำลังยืนดูอยู่อย่างเงียบๆ
ใบหน้าที่ดูไร้อารมณ์ในแวบแรก อย่างไรก็ตาม ตอนที่โนโซมุโดนเรียกออก แววตาของเธอสั่นไหว
เพราะเห็นตัวโนโซมุหรือเป็นเพราะเหตุอื่น?
ดูเหมือนว่าคามิลล่าที่อยู่ข้างๆกำลังพูดอะไรบางอย่าง แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้ยิน
อย่างไรก็ตาม เมื่อจ้องมองดีๆเห็นไหล่เธอสั่นเล็กน้อย
◆◇◆
โดยไม่รู้ว่ามีบทสนทนาอันแสนหนักหน่วงรอบๆสนาม โนโซมุพยายามหาโอกาสเข้าโจมตีจิฮัดอย่างสิ้นหวัง
ไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้น สภาพร่างกายพร้อมสมบูรณ์เต็มที่
อย่างไรก็ตาม จะสู้ได้รึเปล่าก็ไม่รู้
ขณะที่โนโซมุกำลังคิดอยู่ จิฮัดยังคงยืนนิ่งๆ
ดาบขนาดใหญ่ในมือขวานั้นถูกชี้ปลายลงพื้นและโล่ขนาดใหญ่ในมือซ้ายก็ไม่ได้หันมาทางโนโซมุแต่ถูกเปิดออก
สายตาของอีกฝ่าย การแสดงสีหน้า ท่ายืน และตำแหน่งจุดศูนย์ถ่วง
เมื่อมองแวบแรกก็เห็นว่าเต็มไปด้วยช่องว่าง แต่โนโซมุก็รู้สึกว่ามีความคึงเครียดปานกลางและเริ่มเคลื่อนไหว
“ถ้ากะพลาดก็ตาย！”
ลางสังหรณ์อันไม่พึงประสงค์ดังกล่าวไม่เคยหลุดออกจากหัวโนโซมุเลย
ความรู้สึกน่ากลัวเช่นเดียวกับตอนเผชิญหน้ากับรูกาโต้
ก่อนหน้านั้น โนโซมุไม่คิดจะเข้าไปหาอีกฝ่ายได้ง่ายๆ
「หืมมม มันยากมากเลยเหรอที่จะเข้ามาหาข้า ถ้างั้น……」
「อึก！」
ในเวลาต่อมาพื้นดินก็ถูกเหยียบและจิฮัดก็พุ่งเข้ามาพร้อมเสียงคำราม
ร่างกายใหญ่ยักษ์สูงเกือบสองเมตรเร่งความเร็วเข้ามาและพุ่งเข้าหาโนโซมุด้วยความเร็วที่ไม่สามารถจินตนาการได้
「ระเร็วมาก……！」
「หืม！」
ดาบใหญ่ของจิฮัดฟาดลงไปที่โนโซมุ ดาบขนาดใหญ่ที่ถูกฟาดลงมาด้วยความเร็วสูง ดวงตาของโนโซมุนั้นเห็นวิถีดาบได้อย่างชัดเจน
「ฟู่ว！」
โนโซมุเบนดาบของจิฮัดออกด้วยการเคาน์เตอร์และถอยหลังไปครึ่งก้าว
ดาบใหญ่และคาตานะเข้าปะทะกันเกิดเสียงแหลมสูง อย่างไรก็ตามดาบนั่นผ่านจมูกโนโซมุไปนิดเดียวเท่านั้น และเมื่อเทียบกับดาบคาตานะของโนโซมุมันยากที่จะจัดการ
ตอนนี้ก็ขยับตัวได้แล้วพยายามตัดฝักปากของดาบจิฮัด
ตอนที่ดาบใหญ่ผ่านไป โนโซมุพยายามเข้าหาจิฮัดทันที แต่ว่ากล้ามเนื้อแขนของจิฮัดที่ลอยเข้ามาในดวงตาของโนโซมุนั้น
「อึก ! ตั้งแต่แรก……！」
「ฮึ่ม！」
โนโซมุบิดร่างกายและหันหลังกลับทันที
วินาทีถัดมาดาบใหญ่ก็ถูกเหวี่ยงเข้าหาโนโซมุและเปลี่ยนวิถี
「หนอย……！」
ดาบใหญ่ของจิฮัดทะลุแผ่นอกของโนโซมุและกระดุมเสื้อผ้าก็หลุดออกมาและมีรอยแยกที่เสื้อ
เหงื่อเย็นๆไหลอาบแก้มโนโซมุ พูดตามตรง ไม่คิดว่าจะเปลี่ยนวิถีดาบขนาดใหญ่นั้นด้วยการใช้มือข้างเดียว
「แต่ว่านะ……！」
โนโซมุกระแทกฝักด้วยดาบที่ถืออยู่ใส่ดาบใหญ่ของจิฮัด
แขนของจิฮัดที่ยิดออกไม่สามารถทนต่อแรงกระแทกที่โนโซมุปล่อยออกมาได้
เสริมพลังกายด้วยคิขั้นสุด เขาหมุนร่างกายตาฝักดาบขณะที่ฟาดดาบของคู่ต่อสู้ขึ้นด้านบน
「ยังหรอก！」
โนโซมุก้าวไปข้างหน้าและชักดาบออกมา พยายามฟันดาบไปที่สีข้างของจิฮัดที่ว่างเปล่า
อย่างไรก็ตาม การฟันของโนโซมุนั้นเร็วดุจเสียง
จากนั้นก็มีโล่ยักษ์เข้ามากันดาบของโนโซมุ
จิฮัดที่หักเหดาบของโนโซมุได้ เขาพลักดันโดยใช้แรงของดาบที่ถูกยกขึ้นและกำลังกดดาบของโนโซมุลงจากด้านล่างด้วยโล่
「อึก……」
ร่างกายท่อนบนของโนโซมุลอยเพราะฟาดแรงเกินไป
โนโซมุที่ถูกผลักออกจากตรงนั้น ก็เห็นจิฮัดจับดาบที่เขาแทงลงไปที่พื้นถือไว้ที่เอว คราวนี้เป็นตาของจิฮัด
「เตรียมใจไว้ไอ้หนุ่ม！」
จิฮัดถือดาบใหญ่และเหวี่ยงไปทางด้านข้างเหมือนเดิม เมื่อโนโซมุตั้งท่าขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีของจิฮัดได้
「อึก……！」
โนโซมุพยายามเบี่ยงวิถีดาบด้วยการยกดาบขึ้นมา
ใช้เท้าทั้งสองข้างยันพื้นอย่างแน่นหนาและพยายามไล่ตามวิถีดาบของศัตรู
ในขณะที่ดาบใหญ่ใกล้เข้ามาจะฟาดกับดาบของโนโซมุ โนโซมุก็ถอยห่างเพื่อรับแรงกระแทก
「อั่ก!！」
อย่างไรก็ตามแรงที่ฟาดใส่แขนของโนโซมุมันรุนแรงมาก
แรงมันเทียบเท่ากับการโจมตีของไซคลอปส์เลย
ร่างของโนโซมุลอยขึ้นไปในอากาศและก็โดนแรงกระแทกรุนแรง แต่ว่าการโจมตีของจิฮัดไม่จบเพียงแค่นั้น
เงาขนาดใหญ่กำลังใกล้เข้ามา
วินาทีต่อมาโนโซมุโดนโจมตีด้วยโล่ขนาดใหญ่
「อั่กกกกกกกกกก……！」
ร่างของโนโซมุปลิวและกลิ้งไปตามพื้น
ในขณะที่ขอบเขตการมองเห็นค่อยๆถูกบิดเบือนเพราะแรงกระแทกอันรุนแรง โนโซมุขยับร่างกายและออกจากจุดนั้น
ดาบขนาดใหญ่ของจิฮัดแทงทะลุที่ๆเขาเคยอยู่จากนั้นเอง
จิฮัดก็ไล่ตามโนโซมุที่หลบไป แต่โนโซมุที่ได้เวลาเพียงเล็กน้อยก็ประสบความสำเร็จในการหลบเพราะเร็วกว่าจิฮัด
โนโซมุยืนอยู่ห่างๆจิฮัด และจิฮัดไม่ได้ไล่ตามเขา และยืนเผชิญหน้ากันอีกครั้ง
「หลบได้ไงกันเจ้าหนุ่ม」
「ฮะฮะ ก็เห็นมาหลายรอบแล้วนี่ครับ…」
โนโซมุยังหอบหายใจอย่างรุนแรงเมื่อเทียบกับน้ำเสียงของจิฮัด
หัวใจเต้นแรงราวกับกระดิ่งที่สั่น เพราะความตึงเครียด แต่น้ำเสียงของโนโซมุก็ทำให้นึกถึงอดีต
โนโซมุจำภาพที่เคยฝึกกับอาจารย์ของเขาได้
แม้ว่าจะมีบาดแผลมากมาย โดนทุบ โดนเตะ โดนฟัน แต่วันเวลาเหล่านั้นบาดแผลและทุกๆอย่างมันไหลเวียนอยู่ในสายเลือดของโนโซมุ
เมื่อโนโซมุโดนพัดปลิวไปก่อนหน้านี้ โนโซมุก็หันไปทิศทางอื่นทันที เพราะเขาจะสลบทันทีหากไม่ทำตามที่อาจารย์เคยบอก
ต่างฝ่ายต่างสบตากัน
โนโซมุจ้องมองไปยังจิฮัด ในขณะร่างเปื้อนไปด้วยดิน
ในเวลานั้นจิฮัดก็ยิ้มออกมา
「แววตาดีนี่หว่าไอ้หนุ่ม การอ่านกระแสการต่อสู้เองก็เช่นกันไม่เลวเลย ที่จริงแล้วดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญสินะ ที่อาจารย์อันริคอยมองดูเจ้าและเจ้าก็หนีจากสัตว์อสูรสีดำนั่นได้」
「ขอบคุณครับ……」
โนโซมุรู้สึกอายเล็กน้อยเพราะโดนชม
เนื่องจากความตึงเครียดก็เลยตอบกลับไปด้วยท่าทีห้วนๆ
「แต่ก็ยังไม่เพียงพอ มีของอะไรงัดมันออกมาสิ」
จู่ๆโนโซมุก็งงกับคำพูดแปลกๆนั่น แต่ในวินาทีต่อมาก็ต้องกลับมาตึงเครียดอีกครั้ง เพราะคิที่ออกมาจากร่างของจิฮัด
「เข้ามาเลยพ่อหนุ่มมมมม」
「อึก！！」
คิของจิฮัดเพิ่มขึ้นอย่างมากราวกับเป็นสัญญาณกระตุ้นการต่อสู้ และพลังงานจำนวนมหาศาลก็กระจุกตัวอยู่ที่เท้าของจิฮัด
เสียงก้องกังวาลดังไปทั่ว จิฮัดที่เสริมพลังก็เข้าหาโนโซมุด้วยความรวดเร็ว
「ย๊ากกกกกกห์！」
ดาบเล่มใหญ่ถูกเหวี่ยงเหนือหัว โนโซมุบิดตัวเพื่อเบี่ยงเบนจากวิถีดาบ
อย่างไรก็ตามจิฮัดเปลี่ยนวิถีดาบและฟันไปด้านข้าง
โนโซมุหมอบลงและหลบดาบจิฮัดได้ แต่ว่าดาบของจิฮัดไม่ได้หยุดแค่นั้น
หลังจากฟันมาทางขวาและปัดขึ้นไปแล้วจากนั้นก็มีการผลักดันลงมา
ทั้งหมดนั้นล้วนเป็นประสบการณ์การต่อสู้ที่สั่งสมมาทั้งนั้น
ความกลมกลืนของความแข็งแกร่งทางกายภาพที่เสริมพลังมาแล้วและวิชาดาบที่รุนแรงนั้นผลักดันโนโซมุติดขอบในครั้งเดียว
「บ้าเอ้ย！」
โนโซมุนั้นเพ่งสมาธิขั้นสุดและจ้องมองไปยังดาบของจิฮัด
พยายามเดาการเคลื่อนไหวของศัตรูและการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อทั่วร่าง และเบี่ยงเบนแกนของร่างกายจากการโจมตีของคู่ต่อสู้และหลีกเลี่ยงการโจมตี
อย่างไรก็ตามมันเป็นไปไม่ได้ที่จะหลบทั้งหมดการโจมตีที่ดุเดือดราวกับพายุ
โนโซมุถูกบังคับให้ถอยหลังและออกจากพื้นที่ของศัตรู
แต่ว่านั่นก็เป็นกับดักของจิฮัด
มีบางอย่างกระแทกเข้ากับหลังของโนโซมุ
「อึก！？」
เมื่อโนโซมุหันไปมองก็เจอบาเรียเวทย์ เห็นได้ชัดว่าโดดซัดมาจนถึงขอบสนามแล้ว
「แย่แล้ว……！」
โนโซมุพยายามหนีออกจากที่นี่
อย่างไรก็ตามเวลาต่อมาก็มีโล่ยักษ์พุ่งเข้ามาบังทัศนวิสัยจนหมด
「หนอย……！」
จิฮัดรีบยกโล่กระแทกร่างของโนโซมุเข้ากับบาเรีย
ระหว่างที่โดนผนึกเข้ากับโล่และบาเรียด้านหลัง เสียงความเจ็บปวดก็เล็ดรอดมาจากปากของโนโซมุ
แรงกระแทกและแรงกดดันวิ่งไปทั่วร่างจากนั้นจิฮัดก็คว้าท้ายทอยของโนโซมุที่ขยับไม่ได้และเหวี่ยงร่างนั้นลงอย่างแรง
ร่างของโนโซมุปลิวไปเหมือนกับใบไม้
โนโซมุที่โดนกระแทกกับพื้นและกลิ้งไปมา ในที่สุดก็หยุดเคลื่อนไหวจากใจกลางสนาม
「บ้าเอ้ย……！」
ขณะที่หายใจออกอย่างรุนแรง โนโซมุพยายามยกร่างกายขึ้นมา โดนใช้แขนทั้งสองข้าง
ไม่รู้ว่าเพราะหัวกระแทกหรือเปล่าเลยเห็นหมอกควันอยู่ตรงหน้า
「ให้ตายสิ……」
โนโซมุส่ายหัวและมองไปข้างหน้าเรียกสติกลับมา
จากส่วนลึกของภาพที่เบลอ ก็มีนักดาบวัยกลางคนกำลังเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ
จิฮัดเดินเข้ามาหาพร้อมกับสายตาของผู้ชมที่จับจ้องมา
ทันทีที่เห็นร่างนั้น โนโซมุก็รู้สึกได้ถึงอย่างหนึ่ง
「มันอะไรกัน……？」
สิ่งที่ดูเหมือนกับแสงสีขาวที่เปล่งประกายท่ามกลางลานประลอง เป็นผู้หญิงที่ถือดาบเหมือนตัวเขาเองอยู่ในพื้นที่ป่าทึบ
คนที่ไม่มีวันจะได้พบกันอีก แต่ก็ยังคอยสอนเรื่องสำคัญต่างๆให้กับเขา
เป็นผู้หญิงคนสำคัญที่โนโซมุรู้จักมากกว่าใครๆ
「อาจารย์……？」
ในขณะที่การปรากฏตัวของอาจารย์และจิฮัดนั้นซ้อนทับกัน แสงนั่นก็เปรียบเสมือนดวงดาวที่ส่องไสว
โนโซมุเผลอพูดแบบนั้นออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
「เอ๋？」
จิฮัดงงกับคำพูดของโนโซมุเล็กน้อย แต่สิ่งที่ทำให้ประหลาดใจก็คือตัวโนโซมุเองที่พูดออกไป
ทำไมเขาถึงได้พูดคำนี้ออกไป?
เมื่อโนโซมุสับสน ก็ได้ยินเสียงของเพื่อนสนิทดังก้องไปทั่วเวที
「นี่ ! โนโซมุ ทำไมไม่เอาจริงสักทีล่ะ！」
「มาร์！？」
โนโซมุตกใจกับเสียงของมาร์ที่เรียกเขากะทันหันและรีบหันไปหามาร์ที่เข้ามาใกล้ขอบสนาม
「มีอะไรก็รีบงัดออกมาเร็วๆเข้า !! รำคาญไอ้หมาสีขาวนี่เต็มทนแล้ว ทำอะไรสักอย่างเพื่อหุบปากมันหน่อย！！」
หมาขาว….เควินเหรอ? หากสังเกตดูดีๆก็โดนปฏิบัติเหมือนกับหมานั่นแหละ
ไอริสและซีน่าเองก็เอากับเขาด้วย
「โนโซมุไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ นายกำลังสู้กับจิฮัด! แค่นึกถึงคู่ต่อสู้ตรงหน้าก็พอค่ะ！」
「คู่ต่อสู้ตรงหน้า？」
เมื่อได้ยินคำพูดของไอริสโนโซมุก็หันไปมองอีกฝ่าย
เขาหยุดเดินและอยู่ห่างจากโนโซมุประมาณ 10 เมตร
จิฮัด・รันเดล
หนึ่งในนักดาบที่เป็นเสาหลักในการฉีกกระชากสัตว์อสูรด้วยดาบยักษ์ในมือจากการบุกรุกครั้งใหญ่เมื่อ 10 ปีก่อน
และเป็นคนที่มีความสามารถเช่นเดียวกับอาจารย์ของเขา ชิโนะ
「เหมือนกับอาจารย์ แข็งแกร่งเหมือนกัน……」
ทันทีที่เขาพูดแบบนั้น ก็นึกภาพการฝึกโหดของอาจารย์ขึ้นมาได้ดี
สกิลและเทคนิคการใช้ คิ ที่ได้เรียนรู้มาจากอาจารย์ เรียนรู้มันจนซึมซับเข้าไปในสายเลือด
「อืม คงไม่เป็นไรหรอก ที่จะงัดมันออกมา……」
หากนักดาบตรงหน้ามีความแข็งแกร่งพอๆกับอาจารย์ ก็ไม่ต้องกังวลหรอกว่าวิชาดาบที่เขาจะสามารถฆ่าฝ่ายตรงข้ามได้
เขาจำภาพของอาจารย์ที่สามารถยกเลิก คมดาบมายา ได้อย่างง่ายดาย และถูกอาจารย์เล่นงานกลับด้วย คมดาบมายา-หวนคืน-
ผมไม่แน่ใจว่าจะสามารถทำแบบนั้นเช่นเดียวกับอาจารย์ได้ไหม เพราะแบบนั้นมันทำให้ผมคิดไม่ตกแต่ว่า……。
「เอ่อ…ถ้าไม่ใช้มันชีวิตของผมก็จะตกอยู่ในอันตรายใช่ไหม？」
อันที่จริงมันก็ไม่ได้อันตรายมากขนาดนั้นหรอกในตอนนี้
ความคิดที่ไม่อยากจะนึกมันผุดขึ้นมาในหัวโนโซมุ
แน่นอนว่าเขาคิดมากจนเกินไป แต่เมื่อพูดถึงการฝึกกับอาจารย์ โนโซมุไม่เคยคิดเลยว่าตรรกะของเขานั้นแปลก
โนโซมุที่คิดอะไรแปลกๆก็เหงื่อไหลออกมา แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงโซเมียเรียกหาผม
「คุณโนโซมุ~! สู้ๆนะคะ～～！」
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นโซเมียที่โน้มตัวออกมาจากตรงส่วนผู้ชมและโบกมือ
「โซเมียจัง？」
นางฟ้าตัวน้อยผู้แสนสดใสร่าเริงอยู่เสมอและคอยให้กำลังใจโนโซมุอยู่ตลอด
ถ้าสังเกตแบบเดียวกันก็จะเห็นพวกเอลเดอร์ด้วย
「โนโซมุ ! เอาจริงสักที ! อย่าโดนเล่นงานง่ายๆสิ！」
「โนโซมุฟังนะ! อย่าไปกลัวดาบของอาจารย์จิฮัด ! ถ้ากลัวได้โดนบดขยี้แน่！」
「วิชาดาบของนายไม่ได้ด้อยไปกว่าอาจารย์จิฮัดเลย ! เพราะงั้นมั่นใจหน่อย！」
「โนโซมุคุงงงงง ! ลุยเต็มที่เลย！」
มาร์ ไอริส ซีน่า และเพื่อนร่วมชั้นห้อง 10 ต่างส่งเสียงเชียร์โนโซมุ
กองเชียร์ที่ไม่รู้โผล่มาจากไหน ทำให้จิตใจของเขาร้อนผ่าว
「ทุกคน……」
ร่างกายของเขาค่อยๆร้อนขึ้น ราวกับว่าทุกคนแบ่งปันพลังและความกล้าให้กับเขา
「ฟู่วววววววว……」
โนโซมุหลับตาลงและผ่อนคลายร่างกาย
การต่อสู้จำลองยังคงดำเนินต่อไป มันไม่มีอะไรมากกว่าความประมาท แต่ตอนนี้โนโซมุคิดว่าจะหลับตาหรือลืมตามันก็ไม่ได้ต่างกันเลยแม้แต่น้อย
ลองกวัดแกว่งดาบไปตามความรู้สึกของตัวเอง
ฟู่บบบ! เสียงอันแสนน่าขนลุกดังก้องอยู่ในหูของโนโซมุ
แม้การฟันจะไม่ได้รวดเร็วมากนัก อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขารู้สึกได้ว่าแม้แต่เหล็กกล้าที่ว่าแข็งและหนาก็สามารถตัดมันได้ง่ายๆ
เขาพยายามจับดาบด้วยความผ่อนคลายและตรวจสอบสภาพร่างกาย
「อ่าาา แบบนี้แหละใช่เลย」
ไม่มีอาการชาทั่วร่างอีกต่อไปแล้ว กล้ามเนื้อไม่มีอาการเกร็งหรือหวาดกลัวอีกต่อไป และดูเหมือนร่างกายจะพร้อมต่อสู้อย่างเต็มที่
และพลังมันก็มากกว่าแต่ก่อน
「พร้อมแล้วงั้นเหรอพ่อหนุ่ม？」
「อ่าครับ พร้อมแล้วครับ」
จิฮัดที่อยู่ตรงหน้าเรียกเขา
โนโซมุพยักหน้ารับคำพูดของจิฮัด เสียงของเขานั้นไม่ได้ดังแต่มันก็ก้องไปทั่วทั้งสนาม
「เอาล่ะ ถ้างั้นก็มาลุยกันต่อเลย」
จิฮัดยกโล่ขึ้นและโนโซมุก็ย่อตัวลง
ตัวตนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นบุคคลที่แข็งแกร่งไม่เป็นรองใครเท่าที่โนโซมุเคยเจอมา
ถึงอย่างนั้นจิตใจของโนโซมุก็ไม่ได้หวาดหวั่นอะไรอีกต่อไปแล้ว
「ฟู่วววววว！」
ยกระดับพลัง คิ ขึ้นและออกวิ่ง
โนโซมุใช้คิเสริมพลังไปที่เท้าและใช้ “ก้าวพริบตา” เข้าหาจิฮัดตรงๆ
ในขณะที่โนโซมุเคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูง จิฮัดก็ยกดาบขึ้นมา
จากนั้นก็ฟาดไปตรงไหล่ของโนโซมุ
เนื่องจากโนโซมุที่เร่งความเร็วเต็มที่เขามองเห็นภาพนั้นได้อย่างชัดเจน
ถ้าคิดตามปกติโนโซมุคงจะหยุดมันไว้ไม่ได้และโดนจิฮัดซัดใส่ลูกเดียว
「หึ！」
อย่างไรก็ตาม กรณีนี้ต่างกันโดยสิ้นเชิง
โนโซมุเปิดใช้งาน “ก้าวพริบตา -ดาบเริงระบำ-”ทันที ขณะเบนตัวออกจากวงโคจรของดาบใหญ่ด้วยความเร็วสูงและฟันดาบออกไปทันทีที่วิ่งผ่าน
วินาทีถัดมา เคร้ง!! เสียงนั้นดังก้องอยู่ในหูของโนโซมุ
เสียงโลหะเข้าปะทะกันแล้วส่งเสียงแหลมสูง ดาบของโนโซมุโดนเข้าไปยังเกราะของจิฮัดที่เสริมพลังคิเอาไว้
ดาบของโนโซมุทำได้เพียงแค่เกิดประกายไฟแต่ไม่ได้ตัดผ่าน
อย่างไรก็ตามโนโซมุไม่ได้หยุดเคลื่อนไหวอยู่แค่นั้น เขาซึ่งรู้อยู่แล้วว่าการโจมตีดังกล่าวจะไม่เป็นผล
อย่างน้อยการโจมตีธรรมดาแบบนี้ก็ทำอะไรระดับปรมาจารย์ไม่ได้หรอก และหากเขาพลาดเพียงเล็กน้อยก็จะเป็นฝ่ายที่โดนบดขยี้เสียเอง
โนโซมุวิ่งไปทางด้านหลังของจิฮัดด้วย “ก้าวพริบตา -ดาบเริงระบำ-”และพยายามฟาดดาบใส่
อย่างไรก็ตาม ในเวลาต่อมาจิฮัดก็ทำเช่นเดียวกับโนโซมุ หันกลับมาและตวัดดาบใหญ่ออกไป
「ชิ！」
โนโซมุเปลี่ยนวิถีดาบทันทีและพยายามสกัดกั้นดาบใหญ่นั่น
เมื่อดูผลจากครั้งที่แล้วเป็นไปไม่ได้เลยที่โนโซมุจะรับการโจมตีของจิฮัดไหว
ซึ่งความเป็นจริงความแข็งแกร่งของทั้งสองต่างกันมาก
ความแตกต่างทางด้านร่างกาย ขนาดร่างกาย ตัวโนโซมุที่โดน “พันธนาการ” ลดสถานะตัวเองลงไปอีก ดูยังไงก็มีแต่ความเสียเปรียบ
นักเรียนทุกคนก็ต่างจะคิดว่าโนโซมุคงจะโดนซัดปลิวเหมือนเดิม
「ฮึบบบบบ！？」
อย่างไรก็ตามมันไม่ได้เป็นเช่นนั้น
ดาบใหญ่ของจิฮัดฟันฝ่าขึ้นไปบนฟ้าโดยไม่โดนตัวโนโซมุเลยแม้แต่น้อย
เป็นครั้งแรกที่ท่าทางของจิฮัดเปลี่ยนไป
ในสายตาของเขา เขาเห็นโนโซมุฟันดาบออกมาสามครั้ง
「หืมมมมม！」
อย่างไรก็ตาม จิฮัดนั้นยังคงบุกกระหน่ำอย่างต่อเนื่อง
หันดาบใหญ่กลับมาและปล่อยไปยังทิศตรงกันข้าม
「ย๊ากกกกกกกกกกห์！！」
อย่างไรก็ตาม โนโซมุก็หันเหความสนใจ
ทุกครั้งที่จิฮัดเหวี่ยงดาบใหญ่ 3 หรือ 4 ครั้ง โนโซมุก็จะสกัดการโจมตีของจิฮัดด้วยการฟันที่มากกว่าจิฮัดถึงสองเท่าและดาบของจิฮัดก็ไม่สามารถเข้าถึงโนโซมุได้
เมื่อเห็นดาบของเขาที่ถูกเบนออกเรื่อยๆ จิฮัดก็คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
ดวงตาของโนโซมุยังจับจ้องไปที่ดาบใหญ่ของเขาและดาบที่ถูกเหวี่ยงออกมาเขาจับสมดุลของมันได้อย่างแม่นยำ
ในพายุแห่งการฟาดฟันของดาบที่เข้าปะทะกันหลายครั้ง ดวงตาของนักรบวัยกลางคนนี่ก็เห็นได้ว่า โนโซมุที่มีความสามารถด้อยกว่าเขาสามารถรับดาบเขาได้อย่างง่ายดาย
（เข้าใจล่ะ หลักการคงเหมือนกับตอนที่เขาทำตัวแปลกๆก่อนหน้านี้……）
สิ่งที่ตาของเขาจับได้คือพื้นดินที่ถูกควักออกมาด้วยการเหวี่ยงดาบของโนโซมุแต่ละครั้ง เป็นข้อพิสูจน์ว่าตัวเขาใช้ร่างกายทั้งร่างในการเคลื่อนไหว
（นอกจากนี้ ทุกครั้งที่แลกดาบกัน ร่างกายของเขาก็หลบดาบของข้าได้อย่างง่ายดาย เข้าใจแล้ว พยายามใช้แรงของฝ่ายตรงข้ามเพื่อสลัดการโจมตีออกไปงั้นเหรอ……）
ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ-เป็นวิชาที่จะช่วยทำให้เขาสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างซับซ้อนโดยใช้ทุกส่วนของร่างกาย เช่น เอว ไหล่ ข้อเท้า ที่ตามจริงสามารถเคลื่อนไหวได้เพียงแค่เส้นตรงเท่านั้น
ในจังหวะเดียวกันโนโซมุก็ฟาดดาบของเขาด้วยการเคลื่อนไหวจากทุกส่วนของร่างตอนที่ฟันมันออกมา
เขายังรู้ตัวดีอีกว่าเขายังไม่สามารถใช้พลังของตัวเองในการเบนการโจมตีของศัตรูเลยยืมพลังของอีกฝ่ายในการหักเห
หากไม่สามารถรับได้จนถึงที่สุดก็แค่ปัดมันออกไปไม่ให้ถึงตัว
นั่นคือวิธีที่โนโซมุใช้มัน
「เจ๋งดีนี่！！」
ในขณะที่แลกดาบกันก็จะขยับร่างกายตามคู่ต่อสู้และในขณะเดียวกันก็จะใช้พลังของคู่ต่อสู้ที่พลักดันเข้ามาจากวิกฤตให้เป็นโอกาสเคลื่อนไหวตัวด้วยการใช้ทุกส่วนของร่างกายเพื่อเบนวิถีดาบ
โนโซมุเองก็เข้าเผชิญหน้ากับจิฮัดตรงๆ ในขณะที่ปัดป้องการโจมตีและหลีกเลี่ยงในเวลาเดียวกัน
เขาทำมันได้ราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ ซึ่งปกติแล้วไม่มีใครทำมันได้หรอก การจะทำได้สัดส่วนกล้ามเนื้อของร่างกายและการทรงตัว นอกจากนี้ต้องใช้สมาธิขั้นสูงสุดในการกะจังหวะรับแรงปะทะและส่งแรงปะทะออกไปทางตัวดาบของเขาขณะที่เบนการโจมตีไปด้วย
ซึ่งมันเป็นสิ่งที่โนโซมุเชี่ยวชาญอย่างมากจนถึงขั้นสุด
ไม่ว่าจะเป็นการโจมตีที่รุนแรงและดุเดือดแค่ไหน มันก็จะหลีกเลี่ยงได้ตลอดหากไม่ใช่การโจมตีปิดฉาก
อย่างไรก็ตาม ดาบของโนโซมุนั้นได้รับสืบทอดมาจากอาจารย์ของเขา ดาบที่ทำจากช่างปรมาจารย์มันเป็นดาบที่สร้างขึ้นมาอย่างดีเพื่อตอบสนองการเคลื่อนไหวอันไร้เหตุผลของโนโซมุ
ทั้งอาวุธและทักษะที่ยอดเยี่ยมถูกดึงพลังออกมาจนถึงขีดสุด เพราะแบบนั้นเขาก็เลยสามารถสู้จิฮัดแบบตัวต่อตัวได้
「ย๊ากกกกกก！」
「ฮ่าหหหหหหห์！」
ทั้งสองยังคงแลกดาบกันอย่างต่อเนื่อง ก่อนที่จะรู้ตัว ก็เกิดการปะทะกันมากกว่า 20 ครั้งระหว่างทั้งสองคน
◆◇◆
ทุกคนต่างหมดคำพูดเมื่อเห็นทั้งสองเข้าเผชิญหน้ากันกลางสนาม
「บ้าน่า…..อะไรกันวะเนี่ย……」
เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากใครบางคนบ่นออกมาแบบนั้น
อย่างไรก็ตามมันก็เป็นสิ่งที่ทุกคนคิดเฉกเช่นเดียวกัน หากพิจารณาให้ดี แม้แต่อาจารย์อินด้าเองก็ทึ่ง
「…………」
「เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้…..นี่มันบ้าอะไรกันแน่เนี่ย！」
คามิลล่าเองก็พูดอะไรไม่ออก และเคนก็จ้องมองการต่อสู้ที่ดูเป็นไปไม่ได้นั่น
ในขณะเดียวกันลิซ่ายังคงที่งกับตัวตนของโนโซมุตรงหน้าเธอ
「โนโซมุ……」
ชื่อของเขาออกมาจากปากลิซ่า ในเวลาเดียวกัน ก็มีสิ่งที่อธิบายไม่ได้มาจากส่วนลึกในใจของเธอ
「อึก……！」
ลิซ่าเอามือแตะอก
หัวใจราวกับกำลังสั่นไหว คำสัญญาที่ได้รับจากโนโซมุมันดังก้องอยู่ในหัวของเธอ และความรู้สึกที่พังทลายตอนที่สูญเสียทุกสิ่ง
เธอยังจำภาพของโนโซมุที่ช่วยเธอตอนยังเด็กได้ดี และฉากแห่งความมืดมืดซ้ำซากราวกับย้อนอดีตพยายามปกคลุมโนโซมุและจิฮัดที่กำลังเผชิญหน้ากัน ราวกับว่ามันซ้อนทับกับเหตุการณ์ในตอนนั้น
「แต่ว่าโนโซมุ…..！？」
ลิซ่าส่ายหน้าขณะที่เธอปวดหัวอย่างรุนแรง
ทำไมถึงรู้สึกปวดหัวขนาดนี้และรู้สึกทรมานใจขนาดนี้ เขาน่าจะเป็นคนที่ทรยศฉันสิแต่แล้วทำไม….
ความรู้สึกดังกล่าวเกิดขึ้นมาในเวลาเดียวกัน ในขณะเดียวกันเธอก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ผุดขึ้นมาภายในอกของเธอ
มันเหมือนกับตอนที่เขาให้คำมั่นสัญญาในครั้งนั้น สิ่งที่ครั้งหนึ่งทำให้เธอมีความสุขมากที่สุดในชีวิต
ลิซ่ายังคงสับสนกับความรู้สึกที่มันขัดแย้งกัน
ไม่ว่าเขาจะรับรู้หรือไม่ถึงความรู้สึกของลิซ่า แต่ตอนนี้เขาก็แค่ต่อสู้กับศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าตัวเองตรงหน้า
การจ้องมองเขาเช่นนี้ทำให้ภาพเก่าๆมันย้อนกลับมาและทำให้เธอสับสน
ความร้อนที่ผุดขึ้นมาในใจและลูกศรน้ำแข็งที่ยังคงตรึงอยู่ในใจ การทะเลาะกันของพวกเขา มันทำให้เธอสับสนจนควบคุมอะไรไม่ได้
ไอริสและคนอื่นๆก็ต่างเชียร์โนโซมุ
ลิซ่าพยายามเพิกเฉยต่อเสียงเหล่านั้น ทั้งหมดที่เธอทำได้ก็คือเงียบและดูการต่อสู้ตรงหน้า
◆◇◆
โนโซมุและจิฮัดยังคงแลกดาบกันอย่างต่อเนื่องขณะที่สภาพโดยรอบยังคงตื่นเต้นกับการต่อสู้ของทั้งสอง
「แน่นอนว่าเป็นทักษะที่ไม่ธรรมดาเลยพ่อหนุ่ม….แต่มันก็เป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้น」
「อึก！」
คำพูดของจิฮัดทำให้โนโซมุถึงกับยิ้มแห้งๆ
เป็นความจริงที่ว่าตอนนี้กำลังเผชิญหน้ากันแบบตัวต่อตัว อย่างไรก็ตาม เขาเองก็ไม่สามารถฝ่าพายุการโจมตีของจิฮัดได้
ไม่สิ ต้องบอกว่าโนโซมุนั้นยุ่งกับการเบนการโจมตีและยากที่จะหาโอกาสในการโจมตี
สมดุลนี้อยู่ได้ไม่นานนัก ในกรณีนั้น โนโซมุที่พลังต่ำกว่าก็จะต้องเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบก่อน ตัวเขาเองเข้าใจดีกว่าใคร
「อย่างไรก็ตาม พ่อหนุ่ม นายได้แสดงความสามารถให้ข้าเห็นได้อย่างเพียงพอแล้ว ไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับความสามารถของนายเลย สถาบันนี้มีไม่กี่คนหรอกนะที่เผชิญหน้ากับข้าได้ตรงๆเช่นนี้」
เสียงทุ้มต่ำและสงบ อย่างไรก็ตาม เสียงนั่นแสดงความเคารพต่อโนโซมุจากใจจริง
เมื่อได้ยินคำชมนั่น โนโซมุก็รู้สึกได้ว่ามีความสุขเอ่อล้นออกมาจากใจ
ไม่ใช่ว่าอยากได้รับคำชมทั้งที่ยังอยู่ในสถาบันจนถึงตอนนี้ ไม่ได้อยากถูกใครชื่นชม
เขาก็แค่อยากจะรักษาสัญญาของเขา และเขาก็ทำได้แต่วิ่งหนีความจริงมาตลอด
เพราะหนีความจริงไปเลยได้ฝึกหนักมาจนถึงแก่นแท้ของพลังและเพลงดาบของชิโนะ
มันไม่ใช่เหตุผลที่ควรจะได้รับคำชมเชย
อย่างไรก็ตามคำชมที่มาจากบุคคลผู้มีชื่อเสียงและน่านับถือที่สุดในสถาบันกลับทำให้เขาดีใจ
ความรู้สึกพึ่งพอใจเข้ามาเติมเต็มในหัวใจ อย่างไรก็ตาม โนโซมุส่ายหัวและบอกว่ามันยังไม่จบ
「……ไม่ได้หรอกครับ มันยังไม่จบ」
ใช่มันยังไม่จบ เหนือสิ่งอื่นใดเขายังไม่ได้ทำทุกสิ่งที่ทำได้ ตราบใดที่เป็นแบบนี้เขาเองก็ไม่ยอมให้มันจบลง
โนโซมุเหวี่ยงดาบไปอย่างสุดกำลังและสกัดกั้นการโจมตีของดาบใหญ่ที่ใกล้เข้ามา
เมื่อจิฮัดเหวี่ยงดาบใหญ่และพยายามดึงดาบคืน เงาสีดำก็เขามาใกล้ดวงตาของเขา
「หะ！？」
จิฮัดยกโล่ขึ้นเพื่อจับเงาที่เข้ามาใกล้ มันคือฝักที่โนโซมุคาดเอวเอาไว้
ก้นฝักที่ถูกดันเข้าไปทำให้เกิดเสียงแหลมและถูกป้องกันได้โดยง่ายด้วยโล่
อย่างไรก็ตาม ก็ได้คาดเดาไว้แล้วว่าจะต้องเน้นไปที่การป้องกัน
เมื่อโนโซมุสะบัดดาบและอัดพลังคิลงในดาบ จากนั้นเขาก็จะฟันดาบออกไปอย่างสุดกำลัง เป้าหมายในตอนนี้คือฝักดาบที่ฟาดลงไป
คิ“ขาดสะบั้น”
ผลกระทบของดาบที่สอดเข้าไปในและการระเบิดของคิทับซ้อนกันและแพร่กระจายไปทั่วเกราะของจิฮัด
「หะ！？」
จิฮัดเบิกตากว้างเมื่อเห็นแรงกระแทกที่ถูกส่งมาจากโล่ ไม่เพียงแต่โล่เท่านั้น แต่ยังมีอาการชาสะท้อนมาจากแกนกลางของแขนเขาด้วย
เดิมทีจัดเป็นการทะลวงทำให้อีกฝ่ายแตกเป็นเสี่ยงๆ แม้ว่าจะป้องกันได้ แต่ก็จะทำให้ฝ่ายตรงข้ามได้รับผลกระทบอย่างร้ายแรง อย่างไรก็ตาม จิฮัดได้อัดคิเข้าไปที่โล่เพื่อชดเชยแรงกระแทกที่ได้รับมา
ถึงกระนั้นอาการชาที่ถูกส่งมาที่แขนก็ทำให้เคลื่อนไหวช้าลงเป็นเวลาสองสามวิ นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับโนโซมุ
「ย๊ากกกกกกกกกกห์！」
โนโซมุใช้แรงของ “ขาดสะบั้น” เพื่อหมุนร่างกาย จากนั้นก็เก็บดาบเข้าไปในฝัก
โนโซมุส่งพลังคิเข้าไปที่ดาบอีกครั้งเพื่อให้มันคมจนถึงขีดสุด จากนั้นก็ใช้ฝักดาบฟาดลงไปข้างหน้าด้วยการหมุนตัว
จิฮัดอัดคิมากขึ้นลงไปที่โล่
จิฮัดที่ยกโล่ขึ้นมาราวกับจะบอกว่า “เข้ามาเลยพ่อหนุ่ม”!
ดาบของโนโซมุถูกดึงออกมาและมันพุ่งเข้าหาจิฮัดเป็นเส้นตรงพร้อมกับแสง
คิ“คมดาบมายา”
สกิลโจมตีที่ดีที่สุดของโนโซมุถูกปลดปล่อยออกไป
คมดาบที่ถูกย้อมไปด้วยคิที่ถูกอัดแน่นจนเปล่งแสงเพียงการฟันครั้งเดียวก็เกิดรอยแยกขนาดใหญ่บนโล่ยักษ์
「หืมมมมมมมมม！？」
จิฮัดขมวดคิ้ว
แน่นอนว่าเพราะแรงกระแทกก่อนหน้านี้ทำให้จิฮัดส่งพลังคิลงไปที่พอจะทานทนการโจมตีของพวกแรงค์ A ได้
แต่ว่าโล่ก็แตก
ความจริงนั้นทำให้จิฮัดตกใจอย่างมาก
「ฮ่าหหหหหหหหหหห์！」
นอกจากนี้โนโซมุยังปล่อยคมดาบซ้ำมาอีกครั้งซ้ำจุดเดิมของโล่ได้อย่างแม่นยำ
จิฮัดยกดาบใหญ่ขึ้นมาในมือขวาขณะโล่ในมือซ้ายนั้นกำลังส่งเสียงพร้อมกับประกายไฟที่พุ่งออกมา
หากเป็นแบบนี้ต่อไปคลื่นดาบไปตัดโล่ของเขาออกไปแน่ๆ อย่างไรก็ตาม ยังคงมีคลื่นลูกถัดไปอีกสองสามดอกถึงจะล้มเขาได้ สำหรับจิฮัดแล้วแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
ข้อดีของโล่คือเปลี่ยนเป็นรุกและรับได้โดยง่าย
จากนั้นก็เอาชนะด้วยดาบใหญ่ในจังหวะที่คู่ต่อสู้กำลังฟาดดาบลงมา ไม่ว่าดาบนั้นจะรุนแรงมากขนาดไหน มันก็ป้องกันตัวเองไม่ได้ในทันทีหลังจากที่ฟันออกไป ดังนั้นหลบไม่พ้นแน่นอน
จิฮัดเตรียมตัวโจมตีขณะยกโล่ขึ้น อย่างไรก็ตาม จิฮัดก็ต้องส่งเสียงประหลาดใจกับคลื่นดาบที่นั้นพองตัวขึ้นที่โล่
「นี่มันอะไร！？」
สิ่งที่เห็นได้จากด้านหลังโล่คือโนโซมุที่ชี้ปลายดาบมาทางเขา ราวกับกำลังถือคันธนู
ดวงตาอันแสนเฉียบคมของเขาจ้องมองไปยังจิฮัดที่หลบอยู่ด้านหลังโล่ และเขาก็อัดพลังคิจำนวนมากเข้าไปที่คมดาบของเขา
ความหนาวเย็นวิ่งผ่านสันหลังของจิฮัด เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลยตั้งแต่ที่อยู่ที่สถาบัน ตั้งแต่เมื่อ 10 ปีก่อน
มันเป็นสัญชาตญาณในการเอาตัวรอดของสิ่งมีชีวิตที่คิดว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย
「บ้าเอ้ย！」
ใบมีดที่ถูกบีบอัดจนเหมือนศรธนูได้ถูกปลดปล่อยออกมา
คมดาบที่ถูกปล่อยออกมานั้นวาดออกมาเป็นแนวเส้นตรง
จิฮัดขว้างโล่ใส่โนโซมุและยกดาบใหญ่เพื่อขัดจังหวะนั่น
ใบมีดของโนโซมุที่เสียบเข้าใจกลางรอยบากที่กลายเป็นรูปไม้กางเขนและในขณะเดียวกันคมดาบที่ถูกบีดอัดจนถึงขีดสุดก็ถูกปดลปล่อยออกมา
คิ“ทะลวงแกนกลาง”
คลื่นพลังดาบที่ถูกปล่อยทะลุผ่านโล่ในทันทีและในขณะเดียวกันมันก็กลายเป็นคมดาบที่แตกกระจายและเกิดแรงระเบิดนับไม่ถ้วน
โล่นั้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ และในขณะที่ชิ้นส่วนโลหะนับไม่ถ้วนกระจัดกระจายไป คมดาบของโนโซมุที่รุนแรงและคมจนถึงขีดสุดก็พุ่งเข้าโจมตีใส่ตรงๆหน้าจิฮัดและเกิดการระเบิดขึ้น