บทที่67 ขายได้ราคาดี
นี่ไม่ใช่แค่เพื่อช่วยส้งหวั่นหวั่น แต่ยังเพื่อผลประโยชน์ของตระกูลของพวกเขาด้วย การให้เจียงหยุนเอ๋อออกจากลี่จุนถิง ก็เป็นสิ่งที่เขาต้องการเห็นเช่นกัน
ผมก็ไม่รู้ … ว่าลูกพี่ลูกน้องของผมจะมีสีหน้าแบบไหนเมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อเลือกผู้ชายคนอื่น ในใจของลี่หยูนห่วนรู้สึกคาดหวังอย่างช่วยไปได้
แต่ว่า … เจียงหยุนเอ๋อคนนี้ ประสบการณ์ชีวิตช่างมีแต่อุปสรรคจริงๆ พ่อของเด็กเป็นใครกันแน่ แม้แต่คนของส้งหวั่นหวั่นก็ยังสืบไม่ได้
ลี่จุนถิงก็น่าสนใจจริงๆ เจียงหยุนเอ๋อมีลูกด้วยซ้ำ เขายอมรับผู้หญิงแบบนี้ได้อย่างไร
ลี่หยูนห่วนรู้สึกงงงวยเป็นอย่างมาก แต่หลังจากคิดว่าเขาจะต้องหาโอกาสพบผู้หญิงคนนั้นซะแล้ว เขาก็ยังมีความตื่นเต้นอยู่ในใจและไม่รู้ว่าจะเกิดการปะทะกันแบบไหน
วันรุ่งขึ้น เนื่องจากลี่จุนถิงติดธุระของบริษัทด่วน จึงไม่สามารถไปรับเสี่ยวถวนจื่อได้ เจียงหยุนเอ๋อจึงไปโรงเรียนอนุบาลคนเดียว
“แม่ครับ ทำไมวันนี้พ่อไม่มารับผมด้วยละครับ” จับมือของเจียงหยุนเอ๋อไว้ เสี่ยวถวนจื่อถามด้วยความสับสนเล็กน้อย “เมื่อเช้าพ่อพูดอย่างชัดเจนว่าจะมารับผมนี่ครับ”
เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่รู้ว่าเริ่มต้นเมื่อไหร่กัน ที่เสี่ยวถวนจื่อเริ่มติดลี่จุนถิงมากขึ้นเรื่อยๆ และไม่รู้ว่านี่เป็นเรื่องดีหรือไม่ดี
เจียงหยุนเอ๋อแสร้งทำเป็นโกรธและพูดว่า “อะไรกัน แม่มารับลูก ลูกไม่ดีใจเหรอ”
เสี่ยวถวนจื่อส่ายหัวอย่างรวดเร็ว แล้วอธิบายว่า “ไม่ใช่นะครับ เพียงแค่ว่าถ้าแม่มากับพ่อลูกจะมีดีใจมากกว่านี้”
เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวถวนจื่อ การแสดงออกบนใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อกลายเป็นยากจะคาดเดาได้ เธอเงียบไปชั่วขณะก่อนที่เธอจะถามเบาๆ ” ถ้าอย่างนั้นมีวันหนึ่ง เราไม่สามารถพบเขาได้อีก ลูกจะเศร้าใจไหม”
“ก็ต้องแน่นอนอยู่แล้วครับ” เสี่ยวถวนจื่อพูดโดยไม่ลังเล จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองเจียงหยุนเอ๋ออย่างงงงวย “แต่ทำไมละครับ เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ดีหรือครับ ”
ในชั่วขณะหนึ่ง เจียงหยุนเอ๋อพูดอะไรไม่ออก ที่จริงเธอก็ไม่รู้ ว่าความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับลี่จุนถิงคืออะไรกันแน่ คนรักเหรอ ถ้าอย่างนั้นเธอก็คงหลงตัวเองมากเกินไป ลี่จุนถิงไม่เคยพูดว่าเป็นอะไรกันมาก่อน
เพื่อนเหรอ แต่จะมีเพื่อนคนไหนที่ทำตัวแบบนั้นบ้าง … แล้วยังให้ย้ายไปอยู่บ้านเขาอีก
เมื่อนึกถึงคืนนั้น ใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อเป็นเริ่มแดงเล็กน้อย หลังจากคืนนั้น ทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นโดยปริยาย และดูเหมือนจะยอมรับว่ามันเป็นเพียงแค่เรื่องที่เกิดขึ้นหลังเมาเท่านั้น
อย่างไรก็ตามในขณะที่ถอนหายใจอยู่นั้น เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ตนเองกำลังคาดหวังอะไรอยู่ ทั้งๆควรรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเป็นไปไม่ได้
เจียงหยุนเอ๋อจับมือของเสี่ยวถวนจื่อ และเดินไปข้างหน้าด้วยอย่างเหม่อลอย เมื่อเดินไปถึงเส้นทางที่ค่อนข้างห่างไกล ทันใดนั้นพวกอันธพาลสองสามคนก็เข้ามา ยืนขวางหน้าพวกเขา
“โอ้ สาวคนนี้หน้าตาดูดีมากเลยหนิ อยากไปเที่ยวกับพวกพี่ไหมน้อง” อันธพาลคนข้างหน้าพูดด้วยรอยยิ้ม
เจียงหยุนเอ๋อตกใจ ก็ปกป้องเสี่ยวถวนจื่อโดยที่ให้ลูกอยู่ข้างหลังเธอ และพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชา “ต้องขอโทษด้วย ฉันมีธุระอย่างอื่นต่อ ฉะนั้นหลีกทางให้ด้วย”
นักเลงสองสามคนหันไปมองเสี่ยวถวนจื่ออีกครั้ง รอยยิ้มบนใบหน้าไม่ลดลงเลย “เด็กคนนี้หน้าตาก็ค่อนข้างดีเลย ไม่แน่อาจจะได้ราคาดีก็ได้”
เมื่อได้ฟังแบบนั้น เจียงหยุนเอ๋อจ้องมองพวกเขาอย่างโมโห แล้วพูดออกมาเสียงดัง “อย่าเข้ามานะ”
“โอ้ สาวสวยไม่ต้องกังวล พวกเรา ก็แค่ล้อเล่นขำๆเท่านั้น” อันธพาลคนหนึ่งพูดขึ้น ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของอีกหลายคน แต่พวกเขาไม่ได้หมายถึงจะจากไป
ขณะที่ฝ่ามือของเจียงหยุนเอ๋อกำลังเหงื่อออก ตอนที่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง “พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่”
เจียงหยุนเอ๋อหันศีรษะไป และเห็นชายหนุ่มรูปหล่อเดินเข้ามา ยืนกั้นตัวเองต่อหน้าเธอ และพูดกับคนอันธพาลด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดี “ถ้าคุณมีความฉลาดพอ ผมขอแนะนำให้พวกคุณออกไปจากที่นี่โดยเร็ว”
“โฮะ แค่นายคนเดียว คิดว่ากูจะกลัวเหรอ” อันธพาลคนตัวเล็กพูดอย่างไม่กลัว
เจียงหยุนเอ๋อดูผู้ชายตรงหน้าอย่างประหม่าเล็กน้อย กลัวว่าเขาจะได้รับผลกระทบ แต่กลับได้ยินชายคนนั้นพูดอย่างสงบสติอารมณ์ว่า “ก่อนที่ผมจะมา ได้โทรแจ้งตำรวจแล้ว ถ้าคุณต้องการถูกจับ ผมจะไม่ห้ามอยู่แล้ว”
ใบหน้าของอันธพาลก็เริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วในที่สุดก็จากไปอย่างไม่เต็มใจ “ค่อยดูเดอะ”
เมื่อดูพวกเขาจากไป เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง และกล่าวขอบคุณชายตรงหน้าอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้นะคะ ฉันไม่รู้จริงๆว่า … จะตอบแทนคุณยังไงดี”
“ไม่เป็นไรครับ” ลี่หยูนห่วนยิ้มออกมาอย่างสดใส ” ถ้าอย่างนั้นคุณเชิญผมทานอาหารเป็นอย่างไร”
เจียงหยุนเอ๋อประหลาดใจสักครู่ แม้ว่าเธอจะอยากขอบคุณชายคนนี้ตรงหน้ามากก็ตาม แต่อย่างไรแล้วนี่เป็นการเจอกันครั้งแรกของทั้งสอง เธอรู้สึกว่าอย่างไรก็ดูไม่ค่อยจะดีนัก แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ช่วยตัวเองด้วย หากไม่ตอบตกลงก็รู้สึกไปดีเช่นกัน
“แม่ครับ ลูกไม่อยากกินข้าวกับคนนี้ครับ” เสี่ยวถวนจื่อที่ยืนเงียบๆอยู่ด้านหลังเจียงหยุนเอ๋อก็เปล่งเสียงพูดขึ้น
เจียงหยุนเอ๋อผงะ หันหน้าไปมองลูก และถามด้วยความโกรธเล็กน้อย “ถวนจื่อ ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า เมื่อตะกี้ลุงคนนี้ช่วยพวกเราไว้ ลูกจะเสียมารยาทแบบนี้ไม่ได้นะ รีบขอโทษคุณลุง”
เสี่ยวถวนจื่อกดริมฝีปากของเขาเข้าด้วยกันโดยไม่พูดอะไรสักคำ ไม่ว่าเจียงหยุนเอ๋อ จะชักชวนอย่างไรเขาก็จะไม่ขอโทษเด็ดขาด
เมื่อเห็นเช่นนี้ เจียงหยุนเอ๋อมองไปที่ ลี่หยูนห่วน ด้วยความทำอะไรไม่ถูก “ฉันขอโทษด้วยนะคะ น่าขายหน้าจริงๆ”
“ไม่เป็นไรครับ เด็กๆล้วนเป็นแบบนี้อยู่แล้ว สามารถเข้าใจได้” ลี่หยูนห่วนโบกมือเบาๆ และยังอยากก้มลงเพื่อลูบหัวของเสี่ยวถวนจื่อแต่เขาถูกเสี่ยวถวนจื่อหลีกเลี่ยงด้วยความโกรธ
เนื่องจาก เจียงหยุนเอ๋อเลือกที่จะเชิญ ลี่หยูนห่วนไปทานอาหารโดยไม่คำนึงถึงความต้องการของเขาเลย เสี่ยวถวนจื่อจึงมีความบึ้งตึงเล็กน้อย และจากนั้นก็ปฏิเสธที่จะพูดอะไรกับ เจียงหยุนเอ๋อ ซึ่งก็ทำให้เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกอายเล็กน้อย
บนโต๊ะอาหาร เพื่อที่จะดูแลอารมณ์ของลี่หยูนห่วน เจียงหยุนเอ๋อยังคงพูดกับเขาอย่างกระตือรือร้น พฤติกรรมของเธอทำให้ เสี่ยวถวนจื่อ ไม่พอใจมากขึ้นอีก จึงตั้งใจทำอาหารเลอะและคว่ำชามลงบนโต๊ะ และทำซุปหกใส่ เสื้อผ้าของเจียงหยุนเอ๋อ
“อ๊ะ ” เจียงหยุนเอ๋ออุทานออกมา รู้ว่าเสี่ยวถวนจื่อกำลังโกรธ ก็ไม่ได้กล่าวโทษอะไรเขา แต่หันไปกล่าวคำขอโทษต่อ ลี่หยูนห่วนด้วยรอยยิ้ม “ขอโทษนะคะ ฉันขอไปห้องน้ำสักครู่”
หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อจากไป ในที่สุด เสี่ยวถวนจื่อก็เงยหน้าขึ้นมอง ลี่หยูนห่วน เสียงน่ารักๆที่เปล่งออกมาของเขากลับทำให้มีออร่า “ต่อไปคุณไม่ต้องพบแม่ของผมอีก ผมบอกพ่อ และพ่อก็จะโกรธด้วย”
ลี่หยูนห่วนหัวเราะเย็นๆออกมา ก่อนหน้านี้เขาได้ตรวจสอบแล้ว และรู้ว่า เสี่ยวถวนจื่อชอบเรียก ลี่จุนถิงว่า “พ่อ” อยู่เสมอ แต่สิ่งที่น่าตลก คือ ลี่จุนถิงไม่เคยปฏิเสธเลย
เขาชอบช่วยคนอื่นเลี้ยงลูกชายหรือไง ลี่หยูนห่วนรู้สึกว่าการกระทำของลี่จุนถิงเป็นเรื่องน่าขันอย่างจาก
หลังจากนั้นไม่นาน เจียงหยุนเอ๋อก็จัดการตนเองเสร็จ ออกเดินมาจากห้องน้ำ
ทันทีที่เธอนั่งลงเธอก็เห็นใบหน้าของเสี่ยวถวนจื่อขมวดเข้าหากัน ดูท่าทางน่าสงสารมาก