ตอนที่159
ในปราสาท แน่นอนว่ามีห้องที่สงวนไว้สําหรับผม เมื่อผมลืมตาผมก็นอนอยู่ตรงนั้นแล้ว
“…หลับแล้ว” ผมไม่อยากจะเชื่อเลย ผมหายไปนานกว่าหนึ่งปีโดยที่ไม่ได้นอน ตอนแรกผมรู้สึกว่ามันไร้จุดหมายเมื่อนอนอยู่บนเตียงนี้เพื่อพยายามจะหลับ แต่ผมนอนหลับสบายจนผมรู้สึกงี่เง่า ผมได้รับการเลื่อนระดับ และวิวัฒนาการมากมาย และสามารถเกิดใหม่ได้ ดังนั้นผมจึงไม่จําเป็นต้องนอน ความอดทนในระดับสูงของผม หมายความว่าผมก็ไม่ต้องการมันเช่นกัน
แต่ตอนนี้ผมตื่นขึ้นแล้ว โลกรอบตัวผมรู้สึกแตกต่างไปจากเดิมมาก แม้ว่าผมจะรู้ว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงในโลกรอบตัวผม แต่บางทีอาจเป็นเพราะหัวใจของผมที่เปลี่ยนไป แต่ผมคิดว่านั่นอาจเป็นสิ่งที่ดี ผมตัดสินใจที่จะลุกขึ้น ขณะที่ผมยืนขึ้น ผมสังเกตเห็นริบบิ้นสีดําสวยอยู่บนโต๊ะข้างเตียงของผม
“….” ในความทรงจําผมแบ่งปันเครื่องดื่มกับเรนแล้วเดินตรงไปที่เตียง พูดอีกอย่างก็คือ ทั้งที่รู้ว่าแอลกําลังรอผมอยู่ ผมก็เข้านอน ร่างกายของผมเย็นยะเยือกขณะที่ผมมองลงไปที่ริบบิ้น นี่เป็นวิธีประท้วงของเธอ เป็นสัญญาณว่าถ้าผมไปสายก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอจะทําอะไร ริบบิ้นทําให้ผมรู้สึกแย่มาก
ผมถอนหายใจและคว้าริบบิ้นก่อนจะเดินจากไป ถ้าผมคอยช้ายู่เรื่อยๆ มันจะมีแต่แย่ลงไปอีก ผมรู้แล้วว่าหล่อนอยู่ที่ไหน ชั้นบนสุดของยอดแหลมที่เธอช่วยวาง การเคลื่อนไหวของผมรวดเร็วเมื่อผมร่อนผ่านโครงสร้าง ผมรู้เส้นทางที่ต้องใช้หัวใจผมสร้างมันขึ้นมา ความสามารถในการกระโดดของผมกับทักษะแพร่หลายเพิ่มขึ้น อย่างมากเช่นกัน แม้จะกลับมาเป็น Lvl อีกครั้งก็ตาม ตอนนี้รู้สึกเป็นธรรมชาติมากขึ้น เร็วขึ้นและลอบเร้นกว่า เมื่อก่อนมันยืนยันกับผมจริงๆ ว่าผมได้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตในระบบระดับสูงกว่านี้
ผมมาถึงห้องแอลอย่างรวดเร็ว โดยเข้ามาทางประตูที่เปิดอยู่ ผมคิดว่าเธอจะโกรธผมแต่เธอกําลังนั่งอยู่บนเก้าอี้และหันหน้าหนีจากผม
“คุณเห็นเขาตายหรือไม่”
“ใช่” เธอเป็นคนที่นําผมเข้าสู่เกมเพื่อสร้างคดีนี้ เธอรู้ว่าใครอยู่ในห้องใต้ดินของที่นี่ดีกว่าผม
“ฉันได้ยินจากเรน พิธีไว้อาลัยของคุณ”
“มันดําเนินไปนานกว่าที่ผมวางแผนไว้ ผมคิดว่าร่างกายปัจจุบันของผมสามารถทนต่อแอลกอฮอล์ได้ แต่มันก็ค่อนข้างแรง”
“อย่าดูถูกทักษะการต้มเบียร์ของเรน” เธอหัวเราะเบา ๆ และผมก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจที่เธอไม่อารมณ์เสียอย่างที่ผมคิด
“ผมคิดว่าผมมีพื้นที่มากกว่านี้”
“…ฉันดีใจที่มันได้ผล”
“ใช่” ทั้งห้องเงียบกริบ
“เฟท” เธอเป็นคนแรกที่ทําลายความเงียบ
“พูดมาเลย”
“ฟื้นมานานเท่าไหร่”
“อะไร?” ผมยังไม่เห็นหน้าเธอ แต่ผมเห็นแขนและขาของเธอสั่นเล็กน้อย
“ฉันไม่รู้ คุณคิดกับฉันมากแค่ไหน คุณคิดอย่างไรกับฉัน…ถ้าเธอไม่มาหาฉันก่อน…ฉันไม่รู้”
“ ….”
“ฉันรอได้นานแค่ไหน? ฉันสามารถทนได้มากแค่ไหน? ฉันไม่รู้เรื่องนี้เลย…ถ้าคุณไม่พูดก่อน… หรือคุณไม่ต้องการฉันอีกต่อไป ฉันไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่คุณพยายามจะกู้คืนเหรอ?”
บัดซบ ดูเหมือนว่าหลังจากเวลานี้ ผมกําลังดําเนินเรื่องผิดระเบียบ ผมคิดว่ามันคงจะดี หลังจากผ่านไปหลายสิบปีแล้ว และไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากในช่วงเวลาที่เราได้พบกันอีกครั้ง แต่นั่นเป็นสิ่งที่ผิด บางทีเธออาจถึงขีดจํากัดของเธอในที่สุด ผมเคยยุ่ง เมื่อคืนผมน่าจะมาคุยกับเธอ
“แอล”
“ ….” เธอเงียบ ผมสงสัยว่าเธอกําลังโทษตัวเองที่ทําผิดพลาดโดยพูดสิ่งเหล่านั้นตอนนี้หรือไม่ ผมปิดระยะห่างระหว่างเรา หยุดอยู่ข้างหลังเธอ เธอสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงการมีอยู่ของผมที่ใกล้เธอ แม้ว่าตอนนี้เราสนิทกันมากแล้ว แต่ผมก็ไม่รู้สึกกดดันอย่างแรงกล้าเมื่อเผชิญหน้ากับเธอในสวนนาค ผมคิดว่ามันสมเหตุสมผล ตอนนี้เธอมี วิญญาณของเธออยู่ในร่าง มันง่ายกว่าที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งนั้นมากกว่าเผชิญหน้ากับพลังแห่งการดํารงอยู่ของเธอ
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อก่อนผมทําอะไรลงไป ทําไมผมถึงเป็นแบบนี้ หรือสิ่งที่ผมควรทําต่อจากนี้ หรือ เกี่ยวกับคุณ”
“ก็ได้…” คําตอบของเธอขมขึ้น เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผมก็อดไม่ได้ที่จะหันไปเผชิญหน้ากับเธอ เธอลุกขึ้นยืน สีหน้าของเธอดูประหลาดใจกับความกล้าของผม เธอสวยเหมือนอยู่ในสวน ผมมาถึงจุดที่ร่างกายและจิตวิญญาณของผมเกือบจะเป็นหนึ่งเดียวกัน แต่เธออยู่เหนือกว่านั้น ความงามที่ผมคิดว่าไม่มีในโลก ร่างกายและจิตวิญญาณของเธอเป็นหนึ่งเดียวกัน
Next