ตอนที่ 144
ใบหน้าของ ลัวซื่อหยุและ ฉินม่านหยุนอดไม่ได้ที่จะแสดงรอยยิ้ม น้ํานี้ไม่ใช่สิ่งที่ใครๆจะสามารถดื่มได้โดยง่ายๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฉันม่านหยุนมุมปากของนางงอขึ้นเล็กน้อย เมื่อคิดถึงการไปเยี่ยมของตัวเองเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่หลังจากขอหลายครั้ง จือเหยาก็ไม่เต็มใจที่จะเอาวารีจิตวิญญาณที่ถูกปลุกให้ตนแม้แต่เล็กน้อยเลย?
การกอดต้นขาเป็นสิ่งที่ดีมาก นางต้องเกาะให้แน่นๆในอนาคต
แม้ว่ามันจะไม่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของผู้ดื่มได้โดยตรงหรือไม่สามารถทําให้ผู้คนรู้แจ้งได้ แต่ก็มีผลอย่างน่าอัศจรรย์ในการทําให้สงบใจ
ปัญญาเทวะเปรียบเสมือนดวงตาคู่ที่สองของผู้ฝึกตนยิ่งปัญญาเทวะแข็งแกร่งขึ้นเท่าไหร่ความสามารถในการมองผ่านภาพลวงตาก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น ความสามารถในการต้านทานภาพลวงตาก็จะยิ่งแข็งแกร่งขี้เด้วย
คู่จือเหยากล่าวอย่างเปรียบเทียบว่า “ นายน้อยหล่น้ําแก้วนี้ทําให้สดชื่นและรสชาติก็ไม่แย่ไปกว่าเยลลี่”
ไม่จําเป็นต้องพูดต่อ ความสนใจของหลี่เหนียนฟานนั้นถูกดึงดูดอย่างมากจากแก้วน้ําและมีร่องรอยของความทรงจําและความตื่นเต้นในดวงตาของเขา
น้ําในแก้วน้ํานั้นฟองอากาศเล็ก ๆ ขึ้นออกมาทีละฟองในน้ําตลอดเวลาฉากแบบนี้เขาคุ้นเคยกับมันมากๆ
น้ําอัดลม!
มันคือน้ําอัดลม!
เขาขยี้ตาคิดว่ามีภาพหลอน
ความรู้สึกใกล้ชิดเกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติและเขาม่เคยคิดว่าผู้คนในโลกแห่งการฝึกตนจะยังคงค้นพบกับ น้ําอัดลม
หลังจากมองดูอยู่นานเขาก็ยกแก้วน้ําไว้และแทบรอไม่ไหวที่จะกิน
น้ํามีรสหวานเล็กน้อยและรสชาติแบบในจินตนาการไม่ปรากฏ แต่ความรู้สึกที่เหมือนกันก็ระเบิดขึ้นมาแล้ว!
เมื่อเขากลืนน้ําคล้ายมันจะเต้นอยู่ในลําคอของเขาและแม้แต่วิญญาณของเขาก็ยังสันสะท้านมันเจ๋งโคตร
“นี่มันน้ําอัดลม!”
หลี่เหนียนฟานอดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพําพลางมองไปที่แก้วน้ําในมือสีหน้าของเขาแสดงความตื่นเต้นแวบเข้ามาในดวงตาของเขาและจากนั้นก็ไม่มีพูดต่อ ”อู่ตงภูตง”
* อ้า สดชื่น!” จู่ๆเขาก็รู้สึกสดชื่น
ความรู้สึกที่หายไปอย่างเนิ่นนานได้กลับมาแล้ว จนทําให้เขาอยากร้องไห้
หลี่เหนียนฟ่านต้องการทําน้ําอัดลมมากกว่าหนึ่งครั้ง แต่ล้มเหลวองค์ประกอบของก๊าซในโลกแห่งนี้ดูเหมือนจะแตกต่างจากชีวิตก่อนหน้านี้มาก
ถ้าพูดอย่างจริงจังก๊าซน้ําในแก้วน้ํานี้ไม่ใช่คาร์บอนไดออกไซด์ แต่ หลี่เหนียนฟ่านอดไม่ได้ที่จะเรียกมันว่าน้ําอัดลม
คนอื่น ๆ แสดงใบหน้าที่ไม่อยากเชื่อและพวกเขายิ้มอย่างขมขึ้นภายใน
วิญญาณของ นายน้อยหลี่อาจมีพลังมากเกินไปถ้าเราดื่มเหมือนเขาวิญญาณของเราจะระเบิดแน่ๆ
คู่จือเหยารีบขอให้หลี่เหนียนฟานเติมน้ําและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ถ้านายน้อยหลี่ชอบก็แค่ดื่มเพิ่มอีก”
” ขอบคุณ” หลี่เหนียนฟานยิ้มแล้วก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ: “แม้ว่าน้ํานี้จะคล้ายกับน้ําที่ข้าเคยดื่ม รสชาติมันอร่อยมาก ข้าอยากรู้ว่ามันทํามาจากอะไรหรือ? ”
คู่จือเหยามองไปที่ หลี่เหนียนฟ้านทันใดนั้นก็กัดฟันและยืนขึ้นและพูดว่า “นายน้อยหลีโปรดรอสักครู่ข้าจะไปเอามาให้ท่าน”
นางขยิบตาและคู่จือหยูก็ตามไป
พี่น้องมาที่ห้องหนึ่งมีน้ําพุอื่นๆในห้อง มีลูกบอลสีฟ้าขนาดเท่าลําไยลอยหมุนอยู่เหนือปากน้ํา
น้ําในน้ําพุมีเหลืออยู่ไม่มาก
คู่จือเหยาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และยกมือขึ้นเพื่อเอาลูกบอลสีฟ้าออกมา
ดวงตาของ คู่จือหยูเบิกกว้าง ” ท่านพี่ ท่านจะมอบไข่มุกเทพที่ถูกปลุกให้กับปรมาจารย์จริงๆ หรือ?”
“เจ้ายังต้องถามอีกหรือ?”
คู่จือเหยาส่ายหัวดวงตาของนางเปล่งประกาย “มันเป็นเรื่องยากที่ปรมาจารย์จะชอบบางอย่างและ วังเตหลินเซียนสามารถมอบชวนนึ่งพันปีให้กับปรมาจารย์ได้ ทําไมเราจะให้ไข่มุกเทพที่ถูกปลุกกับเขาไม่ได้! เราแพ้ในตอนเริ่มต้นแล้ว เราต้องไม่แพ้อีกต่อไป! ”
ภู่จือหยูกังวละ “ท่านพี่ ท่านไม่กลัวว่าท่านพ่อจะตําหนิเหรอ”
“ ท่านพ่อหรือ สิ่งที่สําคัญเช่นนี้เขาเป็นคนบอกข้าเอง! ”
คู่จือเหยากล่าวอย่างเคร่งขรึม: “เจ้าต้องสังเกตดวงตาของปรมาจารย์อย่างรอบคอบ ถ้าสายตาของปรมาจารย์อยู่กับบางสิ่งนานกว่าห้าวินาทีนั่นหมายความว่าสิ่งนั้นได้เข้าตาปรมาจารย์แล้วและอย่าลังเลที่จะมอบให้เขา!”
คู่จือหยูพยักหน้าอย่างว่างเปล่า ”ข้าเข้าใจแล้ว!”
ในไม่ช้าพวกเขาก็กลับมาที่ห้องโถงใหญ่ จือเหยาหยิบไข่มุกไข่มุกเทพที่ถูกปลุกออกมาและมอบให้ หลี่เหนียนฟ้านและกล่าวด้วยความเคารพ: ”นายน้อยหลี่ตราบใดที่ท่านใส่สิ่งนี้ลงในน้ําท่านสามารถเปลี่ยนน้ําเปล่าให้เป็นน้ําอัดลมได้ “
“โอ้?” หลี่เหนียนฟานมองไปที่ลูกบอลด้วยความประหลาดใจ “นี่คือเครื่องอัดอากาศใช่ ไหม?”
เครื่องอัดอากาศ?
คู่จือเหยาดูสับสนเล็กน้อย แต่นางก็เป็นคนที่ฉลาดมากพอ นางกัดฟัดและพูดตามคําพูดของหลี่เหนียนฟานและพูดว่า “ถ้า นายน้อยหลี่ชอบเครื่องอัดอากาศนี้ก็เอาไปเถอะ”
หลี่เหนียนฟานขมวดคิ้วเล็กน้อย “ ข้ามาที่นี่มือเปล่าและข้ายังจะเอาอะไรไป มันดูไม่ดีเท่าไหร่”
ใบหน้าของ คู่จือเหยาทําท่าสบาย ๆ และพูดว่า: ” นายน้อยหลี นี่เป็นเพียงอุปกรณ์ธรรมดาๆที่เราสร้างมาเพื่อเพิ่มความสนุกเท่านั้น มันไม่มีอะไรหรอก!”
ฉันม่านหยุนและ ลัวซื้อหมูมองการแสดงของ จือเหยาอย่างเงียบ ๆ และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในพลังของการเลียและพูดว่าไข่มุกเทพที่ถูกปลุกเป็นอุปกรณ์ธรรมดาๆ ใครเป็นคนมอบความกล้าเช่นนี้ให้เจ้า?
“นี่ ” หลี่เหนียนฟานลังเลอยู่ครู่หนึ่งเมื่อนึกถึงความอร่อยน้ําอัดลม เขาปฏิเสธไม่ได้จริงๆและกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะรับมาอย่างไม่เกรงใจ ขอบคุณ”
คู่จือเหยามีความสุขในใจของนางและพูดอย่างรวดเร็ว: ”ยินดี ตราบใดที่นายน้อยหลี่ชอบ”
อะไรคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในการผูกมิตรกับผู้เชี่ยวชาญ ?มันคือการที่ผู้เชี่ยวชาญไม่ยอมรับของขวัญ!
นี่คือโอกาสที่ดี!
หลังจากพักผ่อนสักพัก พี่น้องคู่ก็พาทุกคนไปที่ห้องโถงด้านข้างถัดจากห้องโถงใหญ่
ห้องโถงด้านข้างมีขนาดไม่ใหญ่นักและมีของตกแต่งน้อย เมื่อเข้ามาเจ้าจะเห็นภาพวาสามภาพที่แขวนอยู่บนผนังได้อย่างรวดเร็วและภายใต้แต่ละภาพมีโต๊ะสี่เหลี่ยมวางไว้
เมื่อมองดูภาพวาดทั้งสาม วิถีการวาดและแนวคิดมันแตกต่างกันโดยสิ่งเชิง
ภาพวาดชิ้นแรกเป็นงชายชราที่มีลักษณะเหมือนนางฟ้าและยืนอยู่เหนือก้อนเมฆพร้อ มกับรอยยิ้มที่ใจดีบนใบหน้าของเขา
ภาพวาดชิ้นที่สองราวกับมันอยู่ในความมืดมีเพียงฟันที่เหลมคมและดวงตาที่ดุร้ายเผยออกมา
ภาพวาดที่สามเป็นอสรพิษสีขาว
แนวความคิดในการรังสรรค์ภาพแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงดังนั้นจึงง่ายต่อการดูความหมาย
คู่จือเหยาพูดว่า: ” ภาพวาดทั้งสามนี้เป็นตัวแทนของ เซียน(1), ปีศาจ สัตว์อสูร(K) กลาเป็นไตรคีตั้งแต่โบราณกาล สัตว์อสูรถูกแบ่งแยกเป็นดีและชั่ว ส่วนเซียนและปีศาจไม่มีวันเข้ากันได้”
แน่นอนว่าโลกแห่งการฝึกตนเต็มไปด้วยผู้รักศิลปะและภาพวาดทั้งสามนี้ค่อนข้างดีเมื่อมันมารวมกัน
แม้ว่าจะเป็นสายตาของหลี่เหนียนฟาน เขาก็ถือว่าเป็นภาพวาดที่ดี ไม่เพียงมีทักษะที่ดีเท่านั้นแต่ยังรวมถึงแนวความคิดทางศิลปะของภาพวาดอีกด้วย ผู้วาดภาพนี้สามารถถ่ายทอดความเป็นเซียน,ปีศาจ,สัตว์อสูร ได้อย่างแท้จริง มันมีแนวคิดทางศิลปะที่แตกต่างกันออกไปอย่างสมบูรณ์แบบการสร้างภาพนี้อาจต้องใช้ความพยายามอย่างมาก