89 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สำรวจเมืองหลวง (เขต 9)
“ทากัตซูกิ-คุง, มันเหมาะกับนาย” (อายะ)
ซา-ซังมีความสุขด้วยเหตุผลบางอย่าง
รูปปัจจุบันของผมคือกึ่งสัตว์แรคคูน
ผลหลังจากลองสกิลแปลงรูปในหลายๆทางคือรูปนี้ที่คลิกที่สุด
เมือหลอกคน, มันต้องเป็นแรคคูน, ใช่มั้ย?
“และเธอซา-ซังอยู่ในรูปที่เมื่อเราเจอที่ลาเบรินทอส, หือห์” (มาโกโตะ)
ซา-ซังไม่อยู่ในรูปมนุษย์ปรกติแต่มีผิวที่ออกฟ้าเหมือนเวลานั้นในลาเบรินทอส
กึ่งปลา, ใช่มั้ย?
พวกเราอยู่ในเขต 9 ของซิมโฟเนีย
◇ไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว◇
ตอนแรก, ลูซี่พูด ‘ชั้นจะไปด้วย!’ และไม่ฟังเหตุผล
“ลูซี่-ซามะ! เธอไปที่เขต 9 ไม่ได้!” (นีน่า)
“ลูซี่-โดโนะ, เธอจะโดนโจมตีโดยอันธพาล, 100%!” (ฟูจิ)
เธอถูกพบด้วยการค้านที่แข็งแกร่งของนีน่า-ซังและฟูจิ-ยัง
ลูซี่-ซังมีอุณหภูมิที่สูง, ดังนั้นเธอใส่ชุดที่เปิดเผยเนื้อเยอะ
รูปลักษณ์ที่สวยงามของเอลฟ์และผมสีแดงสด
เธอโดดเด่นอย่างมาก
“ผู้หญิงสวยอย่างลูซี่-ซังไปที่สลัมจะเหมือนกับมอบเนื้อให้ฝูงหมาป่าที่หิวโหย” (คริส)
“อึก…” (ลูซี่)
คริส-ซังก็แทรกขึ้นมาด้วย
ผลก็คือซา-ซังและผมจะเป็นคนที่มุ่งหน้าไปที่เขต 9
ใช้สกิลแปลงรูป, เราเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาของเรา
“บางทีชั้นอาจจะลองเรียนมันด้วย…” (ลูซี่)
ลูซี่ยังไม่พอใจ
ขอโทษ, ลูซี่
ไปบางที่ด้วยกันภายหลังเถอะ
ว่าแต่…
“ฟูจิ-ยัง, ชั้นได้ยินมาว่านายเรียนรู้ว่าใครเป็นผู้นำการกบฏแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมยืนยันสิ่งที่ผมได้ยินจากโนอาห์-ซามะ
“ไปได้ยินนั่นมาจากไหน?” (คริส)
คริส-ซังได้ตกใจ
“เทพธิดาบอกชั้น” (มาโกโตะ)
“อย่างที่คาดกับเทพธิดา, เรากำลังจะไปหาโซเฟีย-ซามะเพื่อปรึกษากับเธอ-เดสุ โซ” (ฟูจิ)
จากฟูจิ-ยัง, มันดูเหมือนคนที่มีอิทธิพลออกคำสั่งกึ่ง-มนุษย์ในเขต 8 นั้นน่าสงสัย
แต่คนแรกที่วางแผนนี้ยังไม่รู้ว่าใคร
“ชั้นได้ยินมาจากผู้ชายของโบสถ์งูว่าเป้าหมายต่อไปจะเป็นซิมโฟเนีย” (มาโกโตะ)
คือบางสิ่งที่ผมได้ยินเมื่อผมไปที่คุกใต้ดินของโฮรันกับเจ้าหญิงโซเฟีย
“ใช่, นายบอกนายมาก่อนแล้ว, ทักกิ-โดโนะ ชั้นก็สงสัยการมีส่วนร่วมของกึ่งปีศาจ, แต่…” (ฟูจิ)
“ส่วนนั้นยังไม่รู้…” (นีน่า)
ฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังมีสีหน้าเสียดาย
“ชั้นจะไปที่เขต 9 ทั้งหมดเพราะชั้นถูกแนะนำโดยเทพธิดา” (มาโกโตะ)
“เราไม่มีคนรู้จักในเขต 9 ดังนั้นมันช่วยเรา, แต่…” (นีน่า)
“มันเป็นที่อันตราย, มาโกโตะ-ซามะ” (คริส)
นีน่า-ซังและคริส-ซังเป็นห่วงเรา
มันเป็นที่ที่อันตรายขนาดนั้นเลย?
“ทากัตซูกิ-คุง, ชั้นจะไปกับนาย, ดังนั้นมันจะโอเค” (อายะ)
ซา-ซังเหวี่ยงค้อนยักษ์ที่ใหม่เอี่ยมของเธอ
ผมไม่อยากอยู่ในสถานการณ์ที่เธอต้องใช้นั่น…
“โปรดระวังตัวด้วย…เราจะไปพบกับเจ้าหญิงโซเฟียเพื่อคุยแผนในอนาคต” (ฟูจิ)
“เข้าใจแล้วชั้นจะสำรวจพอดีๆและรีบๆทำ” (มาโกโตะ)
“เราจะรวมตัวกันวันนี้ตอนเย็น, และแลกเปลี่ยนข้อมูลตอนนั้น
◇ปัจจุบัน◇
“มันค่อนข้างสลัวนะที่นี่…” (อายะ)
ซา-ซังพึมพำ
ทันทีที่เราเข้ามาที่เขต 9, ผมรู้สึกว่าอากาศได้เปลี่ยน
“แต่ชั้นได้ยินมาว่าที่ที่อยู่หลังจากผ่านประตูใหญ่มันเป็นส่วนที่พัฒนามากที่สุดนะ…” (มาโกโตะ)
มีที่ที่ดูเหมือน-ร้านค้าจำนวนหนึ่งที่นี่ที่นั่น, แต่มันไม่มีชีวิตชีวาอยู่ที่ไหนเลย
มีร้านค้าว่างเปล่าหลายร้าน
ผู้คนนอนอยู่ข้างถนน
คนที่ยืนอยู่กับที่เหม่อ-ลอย
มันมีอากาศของการเสื่อมสภาพลอยอยู่
“ช่างเป็นกลิ่นที่แปลก…” (อายะ)
ซา-ซัง คิ้วขมวด
มันมีกลิ่นจริงๆ
อย่างแรกจะเป็นกลิ่นของการระบายน้ำและขยะ ที่ไม่ได้ถูกทำความสะอาดและดูแลอย่างถูกต้อง
บนสิ่งนั้น, กลิ่นหวานๆนี่…
“กัญชา…” (มาโกโตะ)
กลิ่นเดียวกับเวลานั้นในบาร์ที่โฮรันและที่ละครสัตว์
ฟูจิ-ยังได้โชว์ของจริงให้ผมครั้งหนึ่ง
โดยการมองผิวเผิน, มันมีรูปทรงของบุหรี่
(มันมีครั้งนึงเมื่อวานที่ร้านของเจ้าของร้านเสือกึ่งสัตว์ที่ดูแลนีน่า-ซัง…) (มาโกโตะ)
มันหมุนเวียนอยู่ในซิมโฟเนียด้วย?
“มันแปลกที่ว่ามันมีกลิ่นที่ชัดเจนของยาในถนนหลัก…” (อายะ)
“มันไม่มีตำรวจเหรอ?” (มาโกโตะ)
ในตะวันตกของทวีป, เทมพลาร์ทำหน้าที่เป็นตำรวจ
คณะเทมพลาร์เป็นองค์กรที่ดูแลโดย โบสถ์เทพธิดาผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหก
เมืองที่มีโบสถ์, เทมพลาร์จะปกป้องความสงบเรียบร้อยของประชาชน
มันมีในมักกาเรนด้วย, แต่พวกเขาดื่มจนร่วงไปกับนักผจญภัยตลอด
เพราะทั้งหมดมักกาเรนเป็นที่ที่สงบ
ในเขต 9 มันไม่มีวี่แววของอัศวิน
“…ไม่ใช่พวกเราถูกมองอยู่เหรอ?” (อายะ)
“ใช่…ชั้นรู้สึกถึงหลายสายตา” (มาโกโตะ)
ผู้คนไม่ได้ทำอะไรที่นี่
พวกเขามองมาที่นี่
ทำไม? แต่เรามีรูปลักษณ์ที่ดูสลัมนะ
มันมีคนที่เดินมาที่นี่อย่างช้าๆ
มีคนที่ตามเรามาข้างหลัง
เก่ะห์, ทางข้างหน้าถูกปิดกั้น
พวกเขาพึมพำบางอย่าง
“มาวิ่งเถอะ!” (มาโกโตะ)
“โอเค!” (อายะ)
เราไปจากถนนหลักไปถนนข้างๆ
พึ่งตรวจจับและหลบหนี, เราวิ่งผ่านทาง
พูดถึงแล้ว, ซา-ซังเร็วกว่าผมแม้จะไม่ได้ใช้สกิล
เฮ้, รอผมด้วย!
◇◇
“ซา-ซัง, เธอเร็วเกินไป…” (มาโกโตะ)
“หลังจากมาจนถึงที่นี่, ไม่มีคนตามเรามาอีกแล้ว” (อายะ)
เรามาที่สถานที่เปิดที่มีคนน้อย
ที่กว้างและทรุดโทรม
มันมีรั้วที่เละเทะ, และแปลงผักอยู่ข้างใน, และไก่ในที่เปิด
“ฟาร์ม, บางทีนะ? มันรู้สึกแปลกที่มีอยู่ในที่แบบนี้” (อายะ)
“ดูเหมือนจะใช่ แต่ชั้นไม่เคยเห็นผักที่โตที่นี่นะ” (มาโกโตะ)
บรรยากาศที่แตกต่างจากเมืองหลวงที่ฉูดฉาดและทางเข้าของสลัม
มัน…ต่างนิดหน่อยจากงดงาม, แต่มันบรรยากาศสงบสุขเล็กน้อย
ที่อยู่ลึกข้างในคือโบสถ์ที่พังๆ
“…โบสถ์, หือห์” (มาโกโตะ)
“โบสถ์ในสลัมฟังดูลำบาก” (อายะ)
พวกเดินไปข้างหน้าระหว่างพูดสิ่งนั้น
“หยุด!” พวกเราเป็นคนที่ปลูกมัน!” “ได้โปรดหยุด, มันเป็นอาหารที่เหลือน้อยของเรา”
ผมได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน
“หหหึห์?! เหมือนชั้นจะสน!”
“เธอคิดว่าความเมตตาของใครที่เธอได้รับอนุญาตให้อาศัยอยู่ที่นี่, ไอพวกเด็กเลือดสกปรก?!”
เด็กและคนแก่ส่งเสียงที่สิ้นหวัง
อีกเสียงคือผู้ชายที่รุนแรง
แปลงได้ถูกปล้นเหรอ?
“ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)
ซา-ซังวิ่งออกไป
เร็ว!
สำหรับตอนนี้, ผมไล่ตามซา-ซัง
[{คุณจะช่วยเด็กไหม?}]
{ใช่} ←
{ไม่}
(ก็ว่างั้น) (มาโกโตะ)
[ผู้เล่นอาร์พีจี] อ่านบรรยากาศ
(ยังไงซะ, ในครั้งนี้, ชั้นแทบไม่ต้องเลือกเลย) (มาโกโตะ)
“พวกนาย! รังแกเด็กเล็กแบบนี้, นายแย่ที่สุดเลย!” (อายะ)
เมื่อเด็กมีปัญหา, ทั้งหมดเพราะซา-ซังเห็นได้ชั้นว่าไปช่วยพวกเขา
ซา-ซังได้กลับไปที่รูปมนุษย์ปรกติและโพสท่า
แต่ซาซังนั้นเล็กและน่ารัก, ดังนั้นแม้ว่าเธอพูดสิ่งนั้น, มันไม่เหมือนข่มขู่เลยซักนิด
“หืออห์” “อะไรของเธอ?” “ตอนนี้เมื่อมาดูดีๆแล้ว, เธอน่ารัก” “นายเป็นพวกรักเด็กเหรอ?” “ชั้นไม่เว้ย!” “สาวไร้หน้าอกคนนั้นดียังไง?”
(อ้า, ซา-ซังหลุดทีโดนพูดเล่นกับหน้าอกเธอ) (มาโกโตะ)
ถ้าเธอจะโมโหเรื่องนั้น, แต่เธอสามารถแปลงรูปเป็นผู้หญิงหน้าอกใหญ่ได้นะ
เมื่อผมพูดนั่น, เธอดุผมและพูด ‘นั่นไม่ใช่ประเด็น, ทากัตซูกิ-คุง!’
เธอเห็นได้ชัดว่ารับไม่ได้กับการหลอกด้วยสกิลเปลี่ยนของเธอ
ความสนใจที่ลึกลับ
“…พวกนาย, เตรียมตัวได้เลย” (อายะ)
เสียงของเธอมีความกระหายเลือดถึงจุดที่ว่าผมแม้แต่ได้ยินเสียงเอฟเฟค *โกะโกะโกะ*
[ข่มขู่] ของซา-ซังได้ถูกใช้งาน
(น่ากลัว!) (มาโกโตะ)
แม้แต่ผมที่อยู่ข้างหลังยังเสียวจากแรงกดดัน
“ฮฮฮิ้ห์” “ส-สาวคนนี้มันอะไร?!” “ร-เราจะถูกฆ่า!”
ผู้ชายส่งเสียงกรีดร้องขณะที่วิ่งหนี
คู่ต่อสู้เธอมันแย่
“ฮึ่มม, ช่างเป็นคนที่น่าเบื่อ!” (อายะ)
ซา-ซังกอดอกของเธอ
“ซา-ซัง, ซา-ซัง, นี่, นี่” (มาโกโตะ)
“เอ๋?” (อายะ)
เธอมองไปทางอื่น
เด็กทุกคนหล่นก้นกระแทก
มีแม้แต่เด็กที่สลบไป
“อ๊าาาาา! ขอโทษ, ขอโทษ!” (อายะ)
“ขอโทษเกี่ยวกับซา-ซังของเรา” (มาโกโตะ)
เราขอโทษด้วยทั้งหมดของเรา
◇◇
ซา-ซังและผมถูกนำทางเข้ามาในโบสถ์
ข้างในโบสถ์นั้นเก่าเหมือนรูปลักษณ์ภายนอก
แต่มันได้รับการดูแล, และผมสามารถบอกได้ว่ามีคนอาศัยอยู่ที่นี่
“ขอบคุณมาก…ที่ช่วยคนแบบเรา…”
หญิงชราด้วยชุดที่รุ่งริ่ง แต่มันดูเหมือนเธอคือแม่ชี
““““ขอบคุณมาก!””””
เด็กที่สุภาพก็ใส่ชุดที่โทรม
“ไม่, พวกเราไม่ได้ทำอะไรมาก พวกเค้าเป็นคนไม่ดีที่ข่มขู่เด็กเล็กแบบนั้น” (อายะ)
“ทำไมพวกเค้าออกมาทำอะไรแบบนั้นล่ะ?” (มาโกโตะ)
แม่ชีชราได้เริ่มพูด
“โบสถ์ทำหน้าที่เป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เด็กที่นี่ทุกคนมีเลือดของปีศาจ…พวกเค้าเกลียดเราที่มีเลือดของปีศาจ…ไม่, พวกเขาดูถูกเรา”
“กึ่งปีศาจ…” (มาโกโตะ)
“ใช่…หรือเรียก ‘เลือดสกปรก’ ชั้นก็เป็นหนึ่งในพวกเขาด้วย”
เมื่อแม่ชีถอดผ้าโพกหัวออก, เขาเล็กๆได้มาให้เห็น
แล้วเธอใส่มันอีกครั้ง
“แต่ยังไงซะ, เลือดปีศาจได้จางตอนนี้ พวกเราไม่มีพลังพิเศษ เราแค่รูปลักษณ์ต่างออกไปจากมนุษย์…เด็กทุกคนที่นี่ก็เหมือนกัน”
แม่ชีพูดอย่างเศร้าสร้อย
“พวกเราไม่รู้จักหน้าของพ่อแม่เรา…”
“ทั้งหมดเพราะพวกเรามีเลือดสกปรก…”
“เด็กที่บอกได้ว่าเป็นปีศาจจากรูปร่างหน้าตาทั้งหมดถูกโยนทิ้ง”
“พวกเราต้องขอบคุณที่พวกเราอยากน้อยก็ได้รับอนุญาตให้มีชีวิต…”
สีหน้าของเด็กได้เศร้าโศก
“…นั่นอะไรน่ะ?” (อายะ)
หน้าของซา-ซังแข็งไป
“ไปจากเมืองหลวงไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)
ถ้าพวกเขาไปที่ที่ไม่ใช่ไฮแลนด์ที่มีระบบลำดับชั้นที่เข้มงวด, ไม่ใช่ว่ามันจะดีกว่าเหรอ?
“มีเด็กกำพร้ามากกว่า 50 ที่นี่…และมีเด็กที่ถูกทิ้งทุกๆหนี่งถึงสองเดือน…”
“เข้าใจ…แล้ว…” (มาโกโตะ)
มันไม่เรียบง่าย, เห็นได้ชัด
ตั้งแต่ทีแรก, พวกเขาดูไม่เหมือนว่าพวกเขามีเงินสำหรับสิ่งนั้น
พวกเขาดูเหมือนจะอยู่ด้วยตัวเอง
“ถ้ามันเป็นในมักกาเรน, ไม่ใช่ว่าพวกเขาไปขอความช่วยเหลือจากฟูจิวาระ-คุงและคริส-ซังได้เหรอ…?” (อายะ)
ซา-ซังมองมาทางนี้ด้วยหน้าที่ยังไม่ยอมแพ้
หืมม…
ผมเข้าใจความรู้สึกเธอ, แต่…มันจะไม่ง่ายที่จะดูแลกลุ่มใหญ่แบบนี้
แม้ว่าเราพูดเกี่ยวกับฟูจิ-ยัง, มันไม่เหมือนกับเขาทำการกุศลที่นี่
“มักกาเรน? เป็นไปได้มั้ยว่านายรู้จักนักผจญภัยชื่อยีนและเอมิลี่?”
โอ้?
“พวกเรารู้ เราไปผจญภัยด้วยกัน” (มาโกโตะ)
“อย่างนั้นเหรอ! พวกเขาสบายดีมั้ย?”
แม่ชีทำสีหน้าดีใจเป็นครั้งแรก
งั้นยีนกับเอมิลี่มาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี่
พอมาคิดดูแล้ว, พวกเขาพูดว่าพวกเขามาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในประเทศแห่งแสง
หืม? นั่นหมายความว่า…
“พวกนั้น…เป็นกึ่งปีศาจเหรอ?” (มาโกโตะ)
“อ้า…”
แม่ชีทำสีหน้าตกใจ
เธอต้องคิดว่าเธอหลุดมาแล้วนั่น
“อ่า, พวกเราเป็นคนต่างโลก เราไม่ถือเรื่องนั้น” (มาโกโตะ)
ผมพูดนี่ก่อน
“ค-คนต่างโลก? เป็นไปได้มั้ยว่าเป็นฮีโร่-ซามะในตำนาน?!”
“ไม่, ชั้นเป็นฮีโร่ที่ไม่ใช่ตำนาน” (มาโกโตะ)
“?????”
ตอนนี้, ผมแนะนำ-ตัวอย่างเรียบง่าย
“ว้าว! นายเป็นฮีโร-ซามะของประเทศแห่งน้ำโรเซส?”
“น่าทึ่งไปเล่นนี่*-จัง~” “เท่มาก~” “ฮีโร่-ซามะ…”
TLN* พี่ชาย
สายตาของเด็กได้หลงใหล
นี่มันน่าอาย
“นายยิ้ม, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
“ไม่ใช่ว่ามันโอเคจะมีความสุขกับมันนิดนึงเหรอ?” (มาโกโตะ)
“จ้ะ จ้ะ, มันสนุก, ใช่มั้ย?!” (อายะ)
ซา-ซังดูเหมือนจะสนุกด้วย
“งั้นยีนและเอมิลี่สบายดี แม้ว่ามันไม่นานตั้งแต่พวกเขาได้เป็นนักผจญภัย พวกเขาส่งเงินมาให้เราเป็นเวลา แม้ว่าจะมีชีวิตแบบนั้น พวกเขาเห็นได้ชัดว่าไม่ง่ายด้วยเหมือนกัน…”
แม่ชียิ้ม
ยีน…นายทำอย่างนั้นเหรอ?
ผมไม่รู้เลยซักนิด
หลังจากนั้น, เราคุยกันซักพักเกี่ยวกับยีนและเอมิลี่
แม่ชียิ้มอย่างมีความสุข
“เข้าใจแล้ว, ยีนและเอมิลีตอนนี้เป็นแฟนกัน”
“พวกเขาไม่เหมือนอย่างนั้นก่อนหน้านี้เหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมคิดว่าพวกเขาได้เป็นคู่กันครั้งแรกที่เจอพวกเขา
มันดูเหมือนมันล่าสุดที่พวกเขาได้เป็นคู่
“ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า, เอมิลี่เหมือนกับพี่สาวมากกว่า ยีนพูดว่า ‘ชั้นจะเป็นนักผจญภัยและใหญ่ขี้น’, และเอมิลี่ไปกับเขาด้วยความเป็นห่วง”
แม่ชีพูดเหมือนย้อนวันวาน
“เข้าใจ ผมจะแหย่ยีนด้วยสิ่งนี้ครั้งหน้า” (มาโกโตะ)
“ทากัตซูกิ-คุง, ช่างร้าย~” (อายะ)
มาคุยเกี่ยวกับโบสถ์นี้และแม่ชีด้วยเถอะ
เราตอนนี้มีเรื่องดีๆให้คุยเมื่อเรากลับ
แต่เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อพูดเรื่อยเปื่อย
ที่นี่เป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของกึ่งปีศาจ
พวกเขาอาจมีข้อมูล
“โบสนี้…สำหรับเทพธิดาแห่งแสงเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมพูดนี่ขณะผมมองขึ้นไปหารูปปั้นของเทพธิดาแห่งแสงอัลเธน่า-ซามะ
“ไม่มีโบสในไฮแลนด์นอกจากโบสถ์ของอัลเธน่า-ซามะ”
“เข้าใจแล้ว…มันเหมือนกับโรเซสในเรื่องนั้น” (มาโกโตะ)
การเป็นประเทศเข้มงวดในศาสนาของพวกเขาอย่างที่ผมได้ยินมา, หือห์
“ว่าแต่…” (มาโกโตะ)
ผมพยายามจะนำหัวข้อออกมาอย่างสบายๆ
“คุณรู้จักเกี่ยวกับโบสถ์งูมั้ย?” (มาโกโตะ)
ทันทีที่ผมพูดสิ่งนั้น, หน้าของแม่ชีได้เข้มงวด
“เธอคิดว่าเราเป็นผู้ศรัทธาของมารชั่วร้ายเหรอ?”
“ม-ไม่ ไม่” (มาโกโตะ)
“แม้ว่าการกระทำที่น่ากลัวพวกนั้นของพวกเขานำอันตรายมาให้พี่น้อง…! พวกเขาโจมตีมนุษย์โดยไม่เลือก, แพร่กระจายยาที่น่ากลัวอย่างกัญชา, และนำความวุ่นวายมาสู่โลก หอกของความเกลียดของผู้คนที่ถูกทำร้ายโดยพวกเขานั้นได้ชี้มาที่พวกเรา กึ่งปีศาจที่ไร้พลัง…”
แม่ชีครวญอย่างอ่อนแรงในตอนท้าย
เข้าใจแล้ว, คนที่นี่เป็นเหยื่อของโบสถ์งู…
หืม? มันมีจุดนึงที่กวนใจผม
“กัญชาเป็นบางอย่างที่โบสถ์งูแพร่มันเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ใช่…ผู้คนในเขต 9 ทั้งหมดรู้สิ่งนี้ โบสถ์งูได้เงินมาจากการขายกัญชา มันมีเวลาที่ผู้ชายพูดว่าเขาเกี่ยวกับโบสถ์ถามพวกเรา ว่าพวกเราอยากจะปลูกพืชที่เป็นแหล่งที่มาของกัญชารึเปล่า”
“ไม่มีทางน่า…กับเด็กพวกนี้เหรอ? ยกโทษให้ไม่ได้” (อายะ)
ซา-ซังได้โกรธ
เข้าใจแล้ว
โบสถ์งูและกัญชา
มันเชื่อมต่อกัน, หือห์
“พวกเราหาโบสถ์งู ผู้ชายของโบสถ์นั้น ทำให้มอนสเตอร์อาละวาดในเมืองหลวงของประเทศแห่งน้ำวันก่อน พวกเขาพูดว่าพวกเขามีเป้าหมายเป็นเมืองหลวงนี้ต่อ” (มาโกโตะ)
“…ไม่มีทางน่า”
แม่ชีทำสีหน้าขมขื่น
“อะไรก็ได้โอเคหมดเลย คุณรู้อะไรมั้ย?” (มาโกโตะ)
“งั้นเรื่องคลองใต้ดินล่ะ…?”
เด็นผู้ที่ฟังเราพูดพึมพำสิ่งนี้
““คลองใต้ดิน?””
ซา-ซังและผมเอียงหัว
“ซิมโฟเนียมีคลองใต้ดินที่ซับซ้อนที่ทำหน้าที่เป็นที่ระบายน้ำ”
“มี…ข่าวลือพูดว่ามีแหล่งกบดานของมาเฟียและโบสถ์งูอยู่ที่นั่น”
“มันพูดว่ามีคนลักพาตัวที่นั่น, ดังนั้นเด็กไม่ควรเข้าไปใกล้ที่นั่น…”
ฟังดูน่าสงสัย
มีที่แบบนั้นด้วยเหรอ?
“คลองใต้ดินในซิมโฟเนีย, หือห์…” (มาโกโตะ)
“ทากัตซูกิ-คุง…เป็นไปได้มั้ยว่านายจะไป?” (อายะ)
“เอ๋? เธอไม่ไปเหรอ, ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)
ซา-ซังมองผมอย่างตกใจ
ผมพูดอะไรแปลกไปเหรอ?
“แม้ว่านายเป็นผู้เล่นที่ระมัดระวัง, ทากัตซูกิ-คุง, นายจิ้มหัวเข้าไปในที่อันตราย, หือห์” (อายะ)
“คลองใต้ดินของเมืองหลวง, ฟังดูเหมือนดันเจี้ยน ไม่คิดว่ามันจะสนุกเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ฮ่าาห์…” (อายะ)
เธอถอนหายใจ
แต่มันเป็นที่ที่ไกลกว่าสลัม
ผมรู้สึกเหมือนเราเข้าลึกเข้าไปและลึกเข้าไป
[{คุณจะไปที่คลองใต้ดินของซิมโฟเนียหรือไม่?}]
ใช่ ←
ไม่
วันนี้มีหลายตัวเลือก, หือห์
“ซา-ซัง, ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“จ้า จ้า, เข้าใจแล้ว~” (อายะ)
ซา-ซังยิ้มด้วยสีหน้ามีปัญหา
พวกเราไปที่คลองใต้ดินของซิมโฟเนีย
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน