บทที่ 74 ฝันร้ายอีกครั้ง
ถังหลี่รีบตรงกลับบ้าน เว่ยฉิงกำลังจะกลับบ้านในคืนนี้เพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดของเขา นางไม่ได้เจอสามีเกินสิบวันแล้ว หญิงสาวรู้สึกคิดถึงเขาอย่างน่าประหลาด
ถังหลี่ก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็ว หน้าผากของนางชื้นไปด้วยเหงื่อ เมื่อไปถึงหน้าประตูหญิงสาวหยุดซับเหงื่อตามใบหน้าด้วยผ้าเช็ดหน้า จัดแต่งทรงผมและเสื้อผ้าของตนให้เรียบร้อยจากนั้นจึงเปิดประตู
ก่อนที่มือของนางจะเอื้อมไปผลักประตู มันกลับถูกเปิดออกมาจากด้านในเสียก่อน เป็นเว่ยฉิงนั่นเอง เขายืนขวางประตูไว้ ดวงตาที่คมกริบราวกับเสือดาวเมื่อเห็นถังหลี่ก็ส่องประกายแวววาวออกมาทันที
“ภรรยา”
เว่ยฉิงโผล่หน้าออกไป…มองซ้ายแลขวาเมื่อไม่เห็นผู้คน เขาก็ขโมยจุมพิตหอมหวานจากริมฝีปากนุ่ม ๆ ของนาง จากนั้นจึงจับมือพานางเข้ามาในบ้าน
ในบ้าน ป้าจ้าวกำลังทำอาหารอยู่ในครัว เมื่อเห็นถังหลี่กลับมานางรีบวิ่งออกมาทักทายก่อนจะกลับไปทำงานของนางต่อ เว่ยฉิงจับมือถังหลี่และปล่อยให้นางนั่งลง
“ฮูหยิน เจ้าถืออะไรอยู่? ”
เว่ยฉิงเห็นว่าถังหลี่กำลังถือห่อของบางอย่างอยู่ในมือ ดูไปแล้วคล้ายกับเป็นอาวุธชนิดหนึ่ง หญิงสาวรีบปลดสัมภาระลงและหยิบมีดสั้นออกมาให้เว่ยฉิง
“นี่คือสิ่งที่พี่ใหญ่นำมาจากเมืองฉินโจวเขาให้ข้าเลือกของสองสามอย่าง ข้าเลยเลือกมีดสั้นเล่มนี้มาให้ท่าน”
เว่ยฉิงหยิบมีดสั้นตรงหน้าขึ้นมา บุรุษทุกคนต่างชื่นชอบอาวุธ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป็นอาวุธที่ภรรยามอบให้ เว่ยฉิงชอบมีดเล่มนี้มาก ชายหนุ่มแทบไม่สามารถวางมันลงได้เลย ฝีมือการตีมีดเล่มนี้ดีมาก เป็นมีดชั้นดีและมีมูลค่าสูง เมื่อดึงออกมาจะเห็นสันคมมีดเป็นสีขาวสามารถตัดเหล็กได้ราวกับตัดโคลนเลยทีเดียว ของขวัญชิ้นนี้เป็นของที่ถูกใจเว่ยฉิงมาก
เขาอดไม่ได้ที่จะจูบไปที่ใบหน้าของนางอีกครั้ง
“ฮูหยินข้าชอบมันมาก”
เว่ยฉิงเต็มไปด้วยความดีใจ เขาได้กลิ่นเครื่องหอมจากภรรยาเล็กน้อยมารู้สึกตัวอีกครั้งตอนที่หญิงสาวผลักเขาออกมา ทันทีที่ทั้งสองแยกจากกันพวกเขาก็สัมผัสได้ถึงดวงตาที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาสองคู่ แม้ว่าใบหน้าของเว่ยฉิงจะหนาแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถกลั้นความเขินอายเอาไว้ได้
“เอ้อร์เป่า ซานเป่า พวกเจ้า…”
“ข้าไม่เห็นอะไรเลย”
“ข้าก็ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”
เด็กน้อยทั้งสองพูดก่อนจะวิ่งหนีออกไป
เว่ยฉิงรู้สึกอับอายเล็กน้อย เขาลังเลที่จะปล่อยมือจากถังหลี่
“ภรรยา พรุ่งนี้จะมีงานวัด ในเมืองจะคึกคักมาก พวกเราไปเที่ยวกันไหม? ” เว่ยฉิงกล่าว
ถังหลี่พยักหน้า
แม้ว่ากิจการของนางจะยุ่งมากเพียงไหน แต่ถังหลี่ก็ต้องมีเวลาพักผ่อนด้วยเช่นกัน อีกทั้งยังต้องหาเวลาว่างให้สามีและลูก ๆ ของนาง
วันถัดมา
ทันทีที่เด็กทั้งสองคนรู้ว่าพวกเขากำลังจะได้ไปเที่ยวงานวัด พวกเขาตื่นนอนตั้งแต่เช้าและแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีขาวสวยงามดูอ่อนโยน ราวกับเทวดาตัวน้อย ๆ
เว่ยฉิงก็ตื่นแต่เช้าเพื่อที่ซ้อมชกมวยในลานบ้าน
ป้าจ้าวทำอาหารเช้า
แต่ทว่าถังหลี่ยังไม่ลุกขึ้นจากที่นอน จนเว่ยฉิงอดไม่ได้ที่จะกังวล เขาสวมเสื้อและเข้าไปในห้องนอน ชายหนุ่มเห็นถังหลี่นั่งอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าแดงก่่ำ ลมหายใจหอบถี่และดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เว่ยฉิงไม่สนใจเหงื่อที่ออกทั่วร่างของเขา ชายหนุ่มที่เดินตรงไปที่หญิงสาวก่อนจะรั้งนางเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน ให้ใบหน้าเล็กๆ ของนางซบมาที่แผ่นอกของตน
“ฝันร้ายหรือ ไม่ต้องกลัวข้าอยู่นี่แล้ว” น้ำเสียงที่ดูดุดันหยาบกระด้างอยู่เสมอในตอนนี้กลับฟังดูอ่อนโยนเป็นอย่างมาก
ถังหลี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ระงับอาการใจสั่นเต้นรัวของตน ก่อนจะค่อย ๆ เรียกสติให้กลับมา
หญิงสาวพบว่าตัวเองอยู่แนบชิดกับแผ่นอกของเว่ยฉิงโดยที่อีกฝ่ายเปลือยเปล่า เขาเสียงแค่สวมเสื้อคลุมเผยให้เห็นกล้ามที่หน้าอกและกล้ามเนื้อหน้าท้องสีน้ำผึ้ง รูปร่างที่ดูดีของชายหนุ่มไม่มีอะไรมาปิดบังเอาไว้ ใบหน้าของหญิงสาวแดงขึ้นเล็กน้อย ถึงนางจะกระดากอายแต่ก็ยังเต็มใจที่จะอยู่ในอ้อมแขนของเขาต่อไป
“สามี ข้าฝันร้าย” ถังหลี่กล่าว
“มันเป็นแค่ความฝันเท่านั้น เจ้าอย่ากังวลไปเลย” เว่ยฉิงปลอบโยนเบา ๆ ก่อนที่หญิงสาวจะพยักหน้ารับ
ใช่แล้ว! ในเมื่อมันเป็นฝันร้าย มันจึงเป็นโอกาสที่จะทำให้นางได้เปลี่ยนชะตากรรมของตัวเอง นางจะไม่มีวันปล่อยในสิ่งที่เกิดในความฝันเป็นจริงขึ้นมาได้!
ถังหลี่ลุกขึ้นอาบน้ำและทานข้าวเช้ากับครอบครัว
หลังจากมื้อเช้าจบลง ถังหลี่เรียกลูกทั้งสองคนเข้ามาหา
“เอ้อร์เป่า ซานเป่า วันนี้แม่ไม่ค่อยสบาย เราจะไม่ออกไปข้างนอกกัน ตกลงไหม? ” ถังหลี่ยิ้มให้ลูกๆ
วันนี้มีงานวัด ได้ยินมาว่ามีของกินอร่อย ๆ เต็มไปหมด เด็กทั้งสองรอคอยกันอย่างใจจดใจจ่อ แต่อย่างไรก็ตามทันทีที่พวกเขาได้ยินว่ามารดาไม่สบาย เขาก็พร้อมที่จะอยู่บ้านกัน
“พวกเราไม่ไปก็ได้ ท่านแม่ ท่านพักผ่อนเถอะ”
“พวกเราจะดูแลท่านแม่เอง”
เด็กทั้งสองเป็นเด็กกตัญญู เป็นเด็กน้อยที่น่ารัก
“เด็กดี” ถังหลี่บีบแก้มนุ่มนิ่มของซานเป่า
ถังหลี่เรียกป้าจ้าวเข้ามาหานาง ป้าจ้าวไม่ค่อยสบายใจนัก นายหญิงเรียกนางเข้ามาคุยคนเดียวเป็นไปได้หรือไม่ …ว่านางอาจจะทำงานได้ไม่ถูกใจนายหญิง …ตอนนี้นางมีที่อยู่ที่กิน จ้าวซิ่นเอ๋อร์ไม่อยากจินตนาการเลยว่า จะเป็นอย่างไรหากนายหญิงไม่ต้องการนางแล้ว…
“ป้าจ้าว.. ข้าให้เงินนี้ เจ้าไปซื้อเสื้อผ้าใส่สักสองชุดเถอะนะ” ถังหลี่ส่งเงินให้
“นี่….นายหญิง ข้าไม่..” ป้าจ้าวรีบปฏิเสธ
“ป้า..ช่วงนี้ ป้าทำงานหนัก ข้ารู้ข้าเห็นมาตลอด… เงินจำนวนนี้สำหรับซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ป้า ป้าเป็นคนในบ้านของเราหากแต่งตัวดูโทรมไปนัก ผู้อื่นเห็นจะคิดเช่นไร ไหนจะเว่ยฉิงที่ทำงานอยู่ข้างนอกอีก?
ด้วยนิสัยของป้าจ้าวแล้ว คุยหว่านล้อมนางไปย่อมไม่มีประโยชน์ ดังนั้นออกคำสั่งไปเลยเห็นทีจะง่ายกว่า ป้าจ้าวจึงรีบหยิบเงินขึ้นมา
“นายหญิงพูดถูก ข้าจะรีบไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ จะได้ไม่ทำให้ท่านอับอาย”
“ดีมาก ไม่ต้องห่วงหรอก ไว้พรุ่งนี้ป้าค่อยออกไปซื้อเถิด ”
“เจ้าค่ะ”
ป้าจ้าวเดินออกไป ถังหลี่มองตามแผ่นหลังที่โค้งงอของนาง เห็นได้ชัดว่านางเป็นคนที่เชื่อฟังคำสั่งมาตลอดชีวิต แต่บุคคลผู้นี้ในยามวิกฤติกลับกล้าหาญอย่างไม่มีใครคาดคิด
ถังหลี่ฝันเกี่ยวกับลูกทั้งสองและป้าจ้าวเมื่อคืนนี้ ในฝันนั้นตลาดข้างทางริมถนนเต็มไปด้วยความคึกคักสนุกสนาน บรรยากาศมีแต่ความรื่นเริงมีความสุข แต่แล้วจู่ ๆ ฝูงชนก็เกิดการแตกตื่นโกลาหลกันขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ผู้คนที่เบียดเสียดแออัดต่างผลักกันไปมา บางคนหกล้มแล้วโดนผู้คนเหยียบถึงกับตายเลยก็มี
เสียงกรีดร้องของผู้คนนับไม่ถ้วน หลายคนล้มลงไม่สามารถลุกขึ้นได้ บางคนวิ่งไปอย่างสิ้นหวัง ในกลุ่มคนเหล่านั้นมีลูกทั้งสองของนางรวมอยู่ด้วย
เมื่อถังหลี่มาถึงที่เกิดเหตุมีคนจำนวนไม่น้อยนอนอยู่ที่พื้น บางคนคุกเข่าร้องไห้คร่ำครวญเรียกชื่อผู้ที่ตายไป ถังหลี่พบลูกของนางกับป้าจ้าวผู้ซึ่งใช้แรงทั้งหมดที่มีปกป้องเด็กน้อยทั้งสองคนเอาไว้ ร่างกายที่โค้งงอของนางเป็นประดุจกำแพงที่กันร่างกายของซานเป่าและเอ้อเป่า แต่เอ้อร์เป่านั้นหัวกระแทกพื้นอย่างหนัก หลังจากนั้นเด็กชายที่ฉลาดเฉลียวก็สูญเสียอนาคตทั้งหมดของเขาไป
ป้าจ้าวนอนจมกองเลือดอยู่อย่างนั้น เอ้อร์เป่าก็ได้แต่มองนางด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ถังหลี่รู้สึกใจสั่นไม่หายเมื่อนึกถึงภาพฝันเมื่อคืน โชคดีเหลือเกินที่ความฝนของนางยังเปลี่ยนแปลงได้
ถ้าวันนี้เด็ก ๆ และป้าจ้าวไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปไหน…ก็จะไม่เป็นเหมือนในความฝันแบบนั้น ..
ถังหลี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างไรก็ตาม ในความฝันครั้งนี้ บางก็คนสูญเสียลูก บางคนก็สูญเสียมารดา…
เมื่อคิดถึงคนที่เสียชีวิตไปอย่างอนาถผู้คนที่สูญเสียคนที่รักไป หญิงสาวไม่สามารถทนได้จริง ๆ!
——————