95 ความไม่สงบในทิศเหนือ ① การเกิดของสงคราม
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「ถึงวิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์-ซามะ ผู้ส่งสาส์นจากพระองค์ เพื่อเรียกประชุมด่วน」
เสียงที่ดัง ดังก้องในตอนพระอาทิตย์ขึ้น ชายพุ่งเข้ามาในเมืองราเฟน ระหว่างที่ยังอยู่บนม้าของเขา และขี่มาตรงๆถึงทางเข้าคฤหาสน์ของผม ประกติแล้ว มันจะไม่แปลกสำหรับการกระทำที่หยาบคายแบบนี้ จะได้เจอกับการตบ แต่งานของชายเป็นสิ่งเดียวเท่านั้นที่อนุญาตให้เขาทำเช่นนั้น…… ผู้ส่งสาส์นแบบส่งด่วน ที่ถูกส่งตรงมาจากราชา
—————————————————————
「งั้น มันอยู่ที่นี่แล้ว」
「อ่ะอุ……」
ผมดึงเอ็นลื่นๆออกจากหว่างขาของอิริจิน่า และปล่อยให้สาวนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง ใส่ผ้าคลุมและออกจากห้องไป หลังจากที่ได้การอนุญาติจากคนรับใช้ โดยไม่แม้แต่ไปห้องรับแขก ผู้ส่งสาส์นเดินมาตลอดทางถึงผมบนทางเดิน
「ขอโทษสำหรับการรบกวนเช้านี้!」
「ชั้นก็ด้วย ที่ดูเป็นแบบนี้」
กลิ่นที่แรงของอสุจิลอยไปในอากาศ และมันชัดเจน ที่ผมแตกหลังจากที่ได้มีเซ็กส์กับผู้หญิง แต่ผู้ส่งสาส์นไม่ถือมัเลยซักนิด
「คำพูดจากราชา! ‘ประเทศของเราได้ประกาศสงครามกับอาณาจักรเทรีย และวิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์ต้องทำกระทำการกับกองทัพในทันที แสดงความภักดีต่ออาณาจักร’ นั่นคือทั้งหมดครับ」
「ชั้นเข้าใจแล้ว โปรดตอบว่า ผมจะนำพาชัยชนะมาสู่โกลโดเนียอย่างแน่นอน」
「ครับท่าน!! ถ้าอย่างนั้นผมจะขอตัว!」
ผู้ส่งสาส์นด่วนขึ้นบนหลังม้าและออกไป ระหว่างที่ยืนบนที่เหยียบขึ้นม้า ไม่เหมือนเวลาที่เขามา ผมไม่คิดว่าเขาต้องรีบไปส่งคำตอบของผม แต่ผมเดาว่านั่นมันส่วนหนึ่งของงานเขา
「งั้นในที่สุดมันก็มา」
「เราจะทำการเตรียมการทันที」
ลีโอโพลต์ ซีเลีย และลูน่าตื่นแล้ว และยืนเรียงกันอยู่ อิริจิน่าใส่ชุดเกราะของเธอ แม้ว่าอสุจิจะหยดลงจากหว่างขาของเธอ
「เวลามันรีบเล็กน้อย แต่ทุอย่างเป็นไปตามแผน ทุกคนพร้อมมั้ย」
「「「ครับ/ค่ะท่าน」」」
ด้วยเสียงวูบ ทกคนแยกย้ายไปเพื่อไปสั่งการหน่วยของตัวเอง ทุกคนมีทักษะ ดังนั้นพวกเขาจะทำให้ทุกอย่างพร้อมโดยที่ผมไม่ต้องตรวจดู
「อ่ะนี่」
เมล ที่มีท้องใหญ่ขึ้นเล็กน้อยอีกครั้ง นนน่าและคาร์ล่า ที่นำชุดเกราะมาให้ผม
「ขอบคุณ」
พวกเธอสามคนช่วยผมใส่ชุดเกราะของผม
ในสภาพใส่ชุดเกราะเต็มตัว ผมเปิดประตูและมองออกไปจากทางเข้าของบ้านของผม เพื่อที่จะเห็นการรวมตัวกันของทหาร; ผมเห็นทหารรีบออกมาจากซ่องและบาร์ และทหารที่อยู่ที่บ้านของตัวเองจูบเมียของพวกเขาก่อนจะมุ่งหน้าออกมา
จากตึกแถวที่เรียบง่ายข้างคฤหาสน์ของผม ที่ผู้หญิง 150 คนที่ผมช่วยก่อนหน้า ใช้ชีวิตอยู่ตอนนี้……ผมเห็นทหารไม่กี่คนรีบออกมาเปลือยครึ่งหนึ่งในความตื่นตกใจ เพื่อวิถีชวิตของผู้ญิงตอนนี้ ผมบอกพวกเธอว่า ผมไม่ถือถ้าพวกเธอจะพาชายไปกับพวกเธอ มันดูเหมือนทหารจะเป็นที่นิยมมกับผู้หญิง เพราะความต้องการอยากถูกปกป้องในมีมาก แต่ผู้หญิง 30 คนที่นอนกับผมยืนกรานที่จะไม่นอนกับชายอื่น
เมื่อพวกผู้หญิงเห็นผม พวกเธอทั้งหมดลดหัวลงในการคำนับลึกๆ
「ที่มันสำหรับพี่」
ริต้านำชวาร์ซมาโดยบังเหียน ปรกติแล้วเธอจะไม่จัดการกับพวกม้า แต่ชวาร์ซไม่ต่อต้านเมื่อถูกนำโดยผู้หญิง
ผมกระโดดขึ้นบนหลังม้าที่หยิ่งยโส ผู้ที่ไม่แม้แต่จะลดตัวลงจากความเห็นอกเห็นใจผม และมุ่งหน้าออกไปจากเมือง เหล่าผู้หญิงไม่หยุดโบกมือให้ผม
—————————————————————
「การเตรียมการของหนูเป็นยังไงบ้าง?」
「ยังไงซะถ้าพ่อพูดเกี่ยวกับทหาร 5000 คนที่」
ผมมองทหารรวมตัวกันข้างนอกเมืองอย่างช้าๆ ขณะที่ผมฟังรายงานของซีเลีย ผมเดาว่านั่นมันเป็นปรกติ ผมจะคาดให้พวกเขารวมตัวกันไม่ได้ เมื่อผมบอกให้พวกเขาไป งั้นมันอาจจะดีกว่าที่จะทำนนน่าหรือคาร์ล่าก่อน การที่ไม่สามารถน้ำแตกได้ในตอนเช้า ทำให้สะโพกของผมรู้สึกหนัก
「อืม……」
ผมหันกับไปที่เสียงที่เบาบางเพื่อที่จะเห็นแคทเธอรีนมองดูจากเงาของเต็นท์ เธอน่าจะมาเพื่อพบหน้าผม ต่อหน้าด้วยตัวเธอเอง นี่ป็นเวลาที่ดีที่สุด
—————————————————————
「เอ๋? อะไร!? หนูไม่ได้จะ-……ระหว่างที่ยังใส่เกราะ!? ไม่ มันไม่ใช่ว่าหนูไม่อยากได้มัน……ในความจริงหนูมีความสุข-อั่กก!? หนูช่วยตัวเองระหว่างที่คิดถึงพี่ระหว่างที่ไม่อยู่ที่นี่ด้วยดังนั้น…… แรงกว่านี้ มันโอเคแม้ว่ารูตูดหนูจะฉีก ดังนั้นทำหนูให้ขาดสติไปเลย……」
แม้ว่าเราจะอยู่ในเงา มีเซ็กส์กันในกองประจำการ และให้ทหารคนอื่นแอบดูด้วย ภาพที่คนสวยสลบจากความเจ็บปวดที่มีเอ็นแทงเธอ ดูเหมือนจะช่วยให้ททหารและคนเหล่านั้น ที่ไม่มีเงินซื้อโสเภณีทำให้ไข่ว่างเปล่า
—————————————————————
เป็นตอนที่รูตูดแคทเธอรีนเริ่มจะอ้าออก ทหารเตรียมการเสร็จ
「เอเกอร์-ซาม การเตรียมการทั้งหน่วยเสร็จล-……อุว้าาา!!」
「ได้เลย มาออกเดินทางกันเถอะ」
ผมมอบความไว้วางใจแคทเธอรีน ให้กับคนรับใช้ที่มารับผม และยืนอยู่ตรงหน้ากองทัพ
「ชั้นจะไม่พูดมาก ขยี้พวกศัตรูเมื่อนายสู้กับพวกเค้า ทหารทุกคน เดินหน้า!!」
「「「「「โอออออออ้—!!」」」」」
เราออกเดินทางขณะที่ชาวบ้านของเมืองมาส่งเรา มันเป็นเวลานานแล้วที่ผมต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่เป็นมนุษย์ ผมรอคอยมัน
—————————————————————
หลังจากนั้น มันใช้เวลาเราทั้งวันเพื่อที่จะเดินทัพตรงมาสู่เทรีย มุ่งหน้าไปที่ชายแดน และเมื่อเรายืนยันว่าไม่มีใครเห็นเราและไม่มีอะไรรอบๆเราในป่าเขา เราแบ่งกองกองทัพ
「งั้น เราจะมุ่งหน้าไปที่ทางใต้จากที่นี่! หนูภาวนาให้พี่โชคดี!」
「หนูก็ได แม้ว่าหนูจะแพ้ ห้ามตายเด็ดขาด」
ผมกอดอิริจิ่าใกล้ และเมื่อผมจูบเธอ ผมได้กลิ่นของอสุจิจำนวนมากที่ผมให้เธอดื่มไปเมื่อวาน
อิริจิน่านำส่วนหนึ่งของกองทัพไปกับเธอ – กองทัพตะวันออกทั้งหมดและกองททัพส่วนตัว – ไปที่ทิศตะวันตกเพื่อปะทะกับแคมป์ป้องกันของเทรียผมมอบความไว้วางใจอาวุธตีเมืองทั้งหมด ที่ผมได้จากอีริชด้วย ด้วย ขณะที่เธอมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก
「กองทัพที่เหลือจะเปลี่ยนเส้นทางและมุ่งหน้าไปทิศตะวันออก」
ด้วยแค่ทหารม้า 1000 คนอยู่ในทีมของผม เราออกมาจากทหารราบและอาวุธตีเมืองที่ช้า และมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก
「มันจะเป็นเรื่องวุ่นวายถ้าเรามุ่งหน้าไปที่ทิศตะวันออกตั้งแต่แรกเลย」
「มันจะดูน่าสงสัยถ้าสายลับสืบเราอยู่จากในเมือง」
ลีโอโพลต์ตอบสนองมาจากใจ
「นายเสร็จการทำความสะอาดแล้วใช่มั้ย?」
เมื่อตอนปลายฤดูร้อน ไฟลุกไหม้ระหว่างที่ก่อสร้าง และชายหลายคนตายไป มันเป็นอุบติเหตุที่โชคร้าย และแม้ว่าหลายคนรวมตัวกัน มันถูกเขียนเป็นเหตุจากธรรมชาติ ดังนั้นมันไม่ได้กลายเป็นอะไรที่ใหญ่ ศพที่เผาไหม้ที่มีรอยฟันจากมีด ถูกฝังอยู่ในสุสานโดยที่ไม่มีใครรู้
「ไม่มีอะไรรับประกันว่า มีคนที่เราไม่รู้จักรึเปล่า เราจะพลาดโอกาสไป……จริงๆแล้ว ชั้นกังวลเกี่ยวกับชีวิตของผู้หญิงที่เราเจอมากกว่า」
มีผู้หญิงในหมู่สายลับที่เราเจอ และหลังจากที่เธอโดนลงโทษอย่างทั่วถึงด้วยการทำเธอจนกว่าเธอจะบ้านแต่ผู้ชาย และกลายเป็นโสเภณีในเมือง และตอนนี้มีความสุขในการบริการลูกค้า ผมส่งคริสตอฟไปตรวจดูเธอ แต่มันดูเหมือนเธอมีความสุขกับงาน กลายเป็นโสเภณีที่เป็นที่นิยมที่การเล่นแบบรุนแรง การเล่นแบบเหนียวเหนอะหนะ* (TLN: เนตโตริ nettori) และทุกอย่างในระหว่างนั้นถูกอนุญาติได้ เธอยอมรับเนื่องจากความต้องการเอ็นของผม ดังนั้นผมสามารถที่จะลบสายลับทั้งหมดออกไปได้ และมากกว่านั้น ผมอยากจะให้เธอมีความสุขด้วย
「แม้ว่าเราแยกส่วนที่เราปลอมตัวโจมตี ก็อยู่ในการคำนวนของผมด้วย มันจะใช้เวลาสองวันเพื่อให้เราเข้าไปในดินแดนชาติภูเขา ลูน่า-ซังไปก่อน ดังนั้นเราควรจะไปเจอกันกับพวกเธอในไม่นาน」
ผมบอกชาติภูเขาเกี่ยวกับการต่อสู้ตัดสิน และสั่งพวกเขาให้ใช้ทุกคนที่มีประโยชน์ได้มีส่วนร่วม นักรบทั้งหมดจากเผ่าที่ผมปกครองควรจะมาด้วย
「มันค่อนข้างยุ่งนะ วิ่งไปทั่วที่นั่นที่นี่ แต่ถ้าสิ่งต่างๆเป็นไปได้ด้วยดี มันจะกลายเป็นการต่อสู้ที่น่าสนใจ」
「หนูจะทำให้มันได้ผลอย่างแน่นอน!」
「ผมไม่ได้วางแผนเพื่อที่จะล้มเหลว」
การพนันนานๆครั้งมันก็ไม่แย่ด้วย
—————————————————————
【–มุมมองบุคคลที่สาม/อิริจิน่า–】
10 วันหลังจากนั้น ชายแดนทิศใต้ กองทัพแคมป์ป้องกันของเทรีย
「ทุกคนหยุดตรงนั้น」
「บาลิสต้าใหญ่มาแล้ว! ถ้าไม่อยากหัวหลุด ก้มลง!」
ผู้บัญชาการตะโกนออกไป และเหล่าทหารก้มลง ลดหัวของพวกเขา หลังจากนั้น ดอกหน้าไม้ยักษ์บินผ่านอาการ สิ่งนั้นที่บาลิสต้าปล่อย ระหว่างที่วางตำแหน่งตัวเองไว้ข้างหลัง โจมตีออกมา และทำลายรั้วข้างหน้า ทำเสียงทื่อๆขณะที่ัแทงติดกับพ้น
「รั้วพังแล้ว! พุ่งเข้าตีผ่านที่นั่น!」
ฝนของลูกธนูเทลงมาใส่ทหารที่รีบเข้าไปผ่านช่องว่าง ครึ่งหนึ่งของพวกเขาถูกกวาดล้างในทันที และครึ่งที่เหลือทำเต็มตีเพื่อถอย ระหว่างที่วางโล่ไว้บนหัว
บนผู้โจมตี กองทัพ 4200 คนของโกลโดเนีย ภายใต้การบัญชาของอิริจิน่า พยายามจะเจาะทะลุชายแดน ระหว่างทที่กองทัพป้องกันชายแดนของเทรียตะวันออก ป้องกันด้วยประมาณ 3000 คน ฝ่ายผู้โจมตีมีความเหนือกว่าเล็กน้อย ในแง่ของกำลังกองทัพ แต่แคมป์ป้องกันที่กระจายอยู่ในบริเวณ ลบความได้เปรียบนั้นไป
กองทัพของโกลโดเนีย ปล่อยลูกธนูของพวกเขาออกไป แต่ไม่มีพวกมันเลยที่จะสร้างความเปลี่ยนแปลง บางครั้ง หินติดไฟ ที่ถูกโยนโดยเครื่องดีดหิน จะตกลงไปที่ป้อมปราการ สร้างการตะโกนและการกรีดร้อง แต่เพราะมันใช้เวลาเพื่อทำการโจมตี ไฟถูกดับไปอย่างรวดเร็ว เลี่ยงมันจากการกลายเป็นการโจมตีตัดสิน
「กัปตันอิริจิน่า การโจมตีของเราล้มเหลว สิ่งเดียวที่เราทำได้ คือการเน้นการโจมตีของเราไปที่จุดเดียวเพื่อพังแคมป์ของศัตรูลง พร้อมกับความพร้อมที่จะเสียชายบางคนไป」
「ไม่ ไม่มีความจำเป็นสำหรับเรื่องนั้น แค่พยายามจะเก็บผู้เสียชีวิตให้จำนวนน้อยที่สุด ระหว่างที่เล็งไปที่จุดที่มีคนน้อย!」
ผู้บัญชาการที่แนะนำด้วยทางแก้ ก้าวลงไปด้วยหน้าตาที่ไม่พอใจ นั่นเป็นการตอบสนองโดยธรรมชาติ เพราะแผนนั้นที่เล็งไปที่บริเวณที่มีคนอยู่น้อย ได้ล้มเหลวไปสามครังแล้ว แคมป์ของศัตรูร่วมมือกันอย่างที เมื่อไหร่ก็ตามที่มันมีการโจมตี ศัตรูจะเน้นกองกำลังทันที การโจมตีบนหลังม้าจะมอบเวลาการตอบสนองน้อยลง แต่มีคูเมืองและรั้วไปทุกที่ ดังนั้นทหารม้าจะเคลื่อนไหวอย่างอิสระไม่ได้
「แต่หอกยาว-!」
การที่มีทหารม้าวิ่งไปทัวอาณาจักรเทรียครั้งที่แล้ว ได้สอนบทเรียนกับพวกเขา และตอนนี้ พวกเขาใช้หอกยาวที่ดูประมาณจะยาม 6 เมตร ด้วยสิ่งนั้นเรียงด้วยกัน การพุ่งเข้าตีพวกเขาบนหลังม้ามันเป็นการฆ่าตัวตาย
「ให้ทหารที่เหนื่อย พัก เปลี่ยนกับทีมต่อไป และให้พวกเค้ามีตาของพวกเค้า!」
เมื่อเห็นเวลาผ่านไปโดยไม่มีความคืบหน้าในการโจมตี เป็นสถานการณ์ที่ปรกติแล้วจะให้คนหนึ่ง จับหัวของตัวเอง แต่อิริจิน่า ยังอยู่ในความสงบ ตั้งแต่ทีแรก วัตถุประสงค์ของเธอไม่ใช่ตีฝ่าแคมป์ป้องกันของศัตรูในท่าทีที่ฉูดฉาด แต่นอนว่า ถ้าเธอทำได้ เธอจะพยายามทำมัน แต่จากที่ดูสิ่งต่างๆ สถานการณ์ปัจจุบันชัดเจนว่าไม่ดี เธอไม่ได้คิดแม้แต่ว่าเธอมีพรสวรรค์ที่จะนำกองทัพ 4000 คนใหญ่ไปได้อย่างราบรื่น
เธอคิดอย่างเดียวเท่านั้น เธอคิดเกี่ยวกับคำสั่งที่ได้รับมาจากมาสเตอร์ของเธอ เพื่อตีฝ่าเส้นชายแดนขอศัตรู และมีคำบัญชาที่เข้มงวดว่าให้จำกันผู้เสียชีวิตให้น้อยที่สุดเท่าที่ทำได้ และห้ามได้รับบาดเจ็บ
「อย่ากังวล ศัตรูจะพังทลายแน่นอน เราต้องทำการโจมตีต่อไป」
ทหารวิตกกังวล แต่หน้าของอิริจิน่ายังอยู่ในความเต็มไปด้วยความมั่นใจ—————————————————————
【–มุมมองบุคคลที่สาม/เทรีย–】
ชาติเทรีย ภูมิภาคตะวันออกที่สุด หมู่บ้านผู้บุกเบิก
พระอาทิตย์ยังสูงอยู่บนท้องฟ้า และชาวบ้านตั้งใจทำงานดูแลนาของพวกเขา เระหว่างที่ชายสองคนนั่งรอบโต๊ะ เล่นไพ่ หนึ่งในพวกเขาไม่ได้ดูแก่ไปกว่า 20 มาก แลอีกคนหนึ่งเป็นชายวัยกลางคนท่ดูใกล้กับ 40
「มันดูเหมือนเรามีสงครามกับโกลโดเนีย」
「เอออ๋……ชาติใหญ่โกลโดเนีย หือห์? ไม่ใช่ว่านั่นแย่เหรอ?」
「ใช่ ชั้นเห็นด้วย ชั้นไปที่เมืองหลวงโกลโดเนียครั้งนึงเมื่อชั้นยังหนุ่ม และมันเท่มาก ทางถูกปูไปด้วยหินและบ้าน และมีตึกสองชั้น ดังนั้นนายไม่เห็นดินเลย」
「เอาอีกแล้ว เรื่องนั้นที่คุยเมื่อเวลาที่ยังหนุ่ม เหมือนหลายสิบปีที่แล้ว มันไม่เกี่ยวข้องแล้วตอนนี้」
「ชิ- ไอเด็กเวรนี้ต้องเรียนพูดใหม่……นี่เป็นไง ชั้นชนะ!」
ชายวัยกลางคนโยนไพ่ของเขาและเก็บเหรียญทองแดงบนโต๊ะ
「เวร! อีกแล้วเหรอ? นายไม่ควรจะโกงดีกว่านะ」
「นั่นเป็นที่นายเรียกว่าความฉลาดของปราชญ์ ไอ้หนู」
บริเวณนี้มันชนบทเท่าที่จะชนบทได้ ที่มันใกล้กับชาติภูเขา และมีแค่คน 50 คนอยู่และยามเมืองสองคนนี้ไม่แม้แต่จะจัดการกับคนป่าเถื่อนและโจร งานของพวกเขาประกอบไปด้วยสรุปการพิพาทระหว่างชาวบ้าน ปกป้องชาวบ้านจากหมาป่าและมอนสเตอร์ เมื่อสิ่งต่างๆออกนอกมือ ทั้งหมดที่พวกเขาต้องทำเพื่อหาความช่วยเหลือ
「เหี้ย มันเกือบจะถึงเวลาเก็บเกี่ยวแล้ว ชั้นอาจจะไปช่วยบางที่เพื่อหาเงินบ้าง」
「โอออ้ เอาเลย ทำมันเพื่อเหล้าของชันด้วย」
คนหนุ่มบ่นขนะที่เขาออกจากหอสังเกตการ และทหารชายวัยกลางคนนอนตะแคงและพยายามจะงีบหลับ สงครมเป็นสิ่งุสุดท้ายทที่มาถึงใจของพวกเขา และเมื่อศัตรูมาถึงที่ชนบทแบบนี้ ผลที่ออกมามันจะถูกตัดสินแล้ว
「ตั้งใจทำงาน ชั้นจะนอน」
ตอนี่ชายพึมพำกับตัวเองและยืดแขนขืดขาเพื่อนอนลงในตัวอักษร ‘大’ ประตูเปิดขึ้นอย่างรุนแรง
「นี่มันแย่แล้ววว!! ตื่น ตาแก่! คนป่าเถื่อนลงมาที่นี่!!」
ชายวัยกลางคนเด้งขึ้นมา สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในบริเวณนี้คือการน้ำท่วม ตามมาด้วยคนป่าเถื่อน เขารีบไปที่ประตูและยื่นตัวของเขาออกไปจากขอบหอและมองไปทางภูเขา หลังจากที่ดูนานๆ เขาขยี้ตาของเขา และเมื่อเขามองเป็นครั้งที่สอง ภาพไม่เปลี่ยนไป
มันไม่ใช่หลายร้อย
มันไม่ใช่พันด้วย
ทหาร้ากลุ่มใหญ่ที่ก้าวข้าม 5000 พุ่งมาข้างหน้า ดั่งพวกเขาจะกลืนกินทั้งหมู่บ้าน
พวกเขาทั้งสองคนจ้องอย่างตกตะลึงกับภาพที่คลี่คลายต่อหน้าต่อตาเขา มันไม่มีอะไรที่พวกเขาจะทำได้มาก นั่นคือสิ่งที่พวกเขาคิดในใจของพวกเขา
「ตาแก่……เราจะทำยังไงดี? เราติดต่อบางคนเหรอ?」
「อย่าไร้สสาระน่า……เราจะทำเรื่องนั้นยังไงในสถานการณ์นี้?」
ทหารม้าผ่านหมู่บ้านจากทั้งสองข้างและมุ่งหน้าต่อไปทางทิศตะวันตก
「เฮ้ เฮ้ นายต้องล้อเล่นกับชั้นใช่มั้ย…… ดูนั่นสิ」
ทหารวัยกลางคนชี้และคางของหนุ่มตกลงไปที่พื้น กลุ่มใหญ่ของททหารม้าที่คิดว่าเป็นคนป่าเถื่อนโบกธงของโกลโดเนีย
「พวกนั้น……พวกเค้ามาจากดินแดนชาติภูเขา」
「ไม่มีทางน่า! พวกคนเหล่านั้นเป็นอมนุษย์ที่นอนกับผู้หญิงและกินผู้ชาย ไม่ใช่เหรอ!?」
「ไม่ใช่พวกเค้าแค่มาจากตะวันออกเมื่อกี้นี้?! มันไม่มีใครนอกจากคนป่าเถื่อนตะวันออกของหมู่บ้าน!」
ชายวัยกลางคนถือหอกชั่วครู่ แต่โยนมันลงไปที่พื้นไม่นานหลังจากนั้น
「นี่มันแย่แล้ว……กองทัพอยู่ที่ชายแดน ไม่มีใครจากที่นี่ตลอดทางไปถึงตะวันตก……」
หมู่บ้านผู้บุกเบิกอยู่ที่ทิศตะวันออกที่สุด แต่ในแง่ของทิศเหนือไปใต้ มันอยู่ในระหว่างกลาย ถ้าคนเหล่านี้ ปรากฏอยู่ที่นี่ นั่นหมายถึงพวกเขาแยกจากพวกตัวเองที่อยู่รอบๆชายแดนทางเหนือ
「……ราดอฟ……เราทำยังไงดี?」
ทหารหนุ่มเรียกชื่อชายแก่ เสียงของเขาแสดงความกลัวอย่างชัดเจน
「นายถามว่าเราจะทำยังไงดี? ยังไซะ-」
ราดอฟหยิบหอกจากทหารหนุ่ม และโยนมันลงไปที่พื้น ยื่นแก้วที่เต็มไปด้วยแอลกอฮอล์ให้เขาแทน
「ไม่มีอะไรที่เราทำได้ เพื่อที่จะรอดชีวิต เราทำได้นอนและหลับที่นี่ โดยหวังว่าเราจะไม่ทำให้คนเหล่านั้นตื่นตัว」
ราดอฟรวมไพ่ที่กระจายกันออกไป
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「เราผ่านหมู่บ้านผู้บุกเบิก มันโอเคที่จะเมินมันเหรอ?」
「เราไม่มีเวลากังวลเกี่ยวกับมัน ถ้าพวกเค้ามีม้า เราจะขโมยมันจากพวกเค้า เพราะมันจะสายเกินไปที่จะรายงานด้วยเท้า」
จำนวนทหารที่ตามซีเลียและผมไปถึง 1000 มีทหารม้า 1000 จากกองทัพส่วนตัวและ ทหารม้าธนู 6000 คน
「ในแบบนี้ พวกเค้าจะไม่สามารถบอกได้ว่ากองกำลังหลักเราอยู่ไหน」
「ปีปี้และคนอื่นๆ เป็นหนึ่งกับหัวน้า เป็นมือและเท้าของเค้า」
มันเหมือนอย่างที่ปีปี้พูด เพราะชาติภูเขาไม่บ่นซักครั้ง เมื่อผมขอให้พวกเขาเคลื่อนไหวหน่วยทั้งหมด แต่ผมบอกพวกเขาไปแล้วว่าถ้าพวกเขาอาหารหมด พวกเขาให้อดอล์ฟรู้ได้นะ
「ไม่ว่าจะแบบไหน มันไม่มีคนจริงๆที่นี่ ไม่มีทหารเลยซักนิด」
「พวกเค้าน่าจะไม่คาดว่าเราจะผ่านมาจากดินแดนชาติภูเขา」
มันส่วนใหญ่เป็นดินแดนที่ว่างเปล่าและแห้งแล้ง และไม่ใช่ที่ที่คุณจะเดินทัพผ่านได้จริงๆ อะไรที่มันทำให้เป็นไปได้สำหรับเรา คือเราเก็บอาหารสัตว์และน้ำไว้ที่จุดที่กำหนดไว้ล่วงหน้าก่อน และสอดแนมบริเวณหลายครั้งเพื่อวางแผน ทางที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการเดินทัพ
มันจะเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับเรา โดยไม่มีการกล่าวล่วงหน้าว่าจะไม่แทรกแซงจากชาติภูเขา และยังให้พวกเขานำทางเราอีกด้วย ดังนั้น โดยธรรมชาติแล้ว เทรียจะทำอย่างนี้ไม่ได้ด้วย
「ลีโอโพลต์ อิริจิน่าดูเหมือนจะดิ้นรน พาทหารไปกับนายและจัดการมันซะ」
「งั้นผมจะยืม ทหารม้าธนู 1000 คน」
น้อยเท่านั้นจะพอเหรอ? ศัตรูที่หยุดอิริจิน่าที่มี 4000
「เมื่อเราปรากฏข้างหลังของพวกเขา พวกเขาจะพังทลายลง มันเพียงพอที่จะนำคนไล่ตามที่เป็นภัยที่เหมาะสม」
「เข้าใจแล้ว……ปีปี้ ไปกับลีโอโพลต์」
ทันทีที่ชาติภูเขาแยกจากผม ความเชื่อฟังคำสั่งจะลดลง ผู้หญิงของผม ปีปี้และลูน่า จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันกับผม
「แล้วก็……อย่าทำให้หมูบ้านนี้กลายเป็นสนามรบ」
มันไม่ต้องพูดว่ามันเป็นหมู่บ้านของมิเรล หมู่บ้านของเธอใกล้กับที่ที่อิริจิน่าสู้อยู่ ดังนั้นเราไปรุนแรงกับบริเวณนั้นไม่ได้
「มันเป็นผู้หญิง?」
「ผู้หญิง งั้นเหรอ……?」
「ผู้หญิง!?」
「เมียน้อยพื้นที่หรอ?」
พวกนายน่ารำคาญจัง แค่รีบแล้วออกไปจากที่
และดังนั้น กองทัพของผมเดินทัพไปทางทิศตะวันตกเพื่อรุกรานชาติเทรีย โดยไม่มีอุปสรรคของแถวการป้องกันของศัตรู
—————————————————————
เรื่องราวเสริม – ธงกองทัพ
(ก่อนการเกิดขึ้นของสงคราม)
「ธง หือ……?」
คนที่เริ่มการปรึกษาคือซีเลีย
「ระหว่างที่ฝึกใหญ่ ขุนนางคนอื่นมีธงของพวกเค้าเอง และกองทัพส่วนตัวก็ใหญ่ขึ้น ด้วย แังนั้นทำไมเราไม่พยายามสร้างของเราเองล่ะ?」
มันไม่เหมือนว่าธงทำให้เราพึ่งพาได้ในสงคราม แต่ถ้ามันเป็นบางอย่างที่เพิ่มกำลังใจ ถ้าอย่างนั้นมันอาจจะคุ้มค่ากับการพิจารณา
「ดาบและโล่มันเจอได้ทั่วไป ดังนั้นมันอาจจะยากที่จะทำธงของตัวเองได้」
「ยังไงซะ ขุนนาส่วนใหญ่ที่เข้าร่วมในการต่อสู้ มีธงแบบนั้น」
「เธอคิดอะไรบางอย่างได้มั้ย ซีเลีย?」
「ถ้าพ่อไม่ถือ……ถ้ามันเป็นบางอย่างแบบนี้ล่ะ……」
ภาพที่ซีเลียวาดมันบนกระดาษเป็นนักรบถือหอก; วันวาดอย่างดีจนผมบอกได้แค่ชำเลืองมองว่ามันเป็นผม ผมคิดว่าเธอมีทักษะมากพอที่จะหารเลี้ยงงตัวเองได้และไปที่เมืองเพื่อวาดรูป……
「พ่อไม่ไร้ยางอายขนาดว่าจะเอารูปของพ่อเองไว้บนธงนะ」
「อย่างนั้นเหรอ……」
ซีเลียสลดใจ แต่ถึงอย่างไร รูปนั้นค่อนข้างสวย นั่นเป็นที่ซีเลียเห็นผมหรือ?
「คุยเกี่ยวกับเรื่องอะไรกัน?」
นนน่ามาหาเรา เพราะเธอต้องได้ยินเราคุยกันเกี่ยวกับบางอย่างอยู่
「โอ้ชั้น ธงทหาร!? ช่างมหัศจรรย์ มันไม่ใช่แค่สำหรับการต่อสู้ แต่แต่พี่แขวนมันในที่ต่างๆได้ด้วย งั้นอนุญาติให้หนูวาดอะไรบางอย่าง」
พวกเราทั้งหมดแข็งเมื่อเธอวาดรูปของเธอเสร็จ
「มันเป็นยังไง? มันเป็นปีกใหญ่ที่งดงาม สิงโตมีปีกนี้เป็นสัตว์ในตำนานที่เป็นสัญลักษณ์ของความสวยงามและความแข็งแกร่ง……และชื่อของมันคือ-」
「นั่นอะไร?」
ได้ยินเสียงดังขึ้น คาร์ล่ามา
「กริฟ-……」
「แมลงสาบเหรอ? พวกนั้นมันสกปรกในหน้าร้อน; มันมีปีกและมันบินไปทั่วทุกที่เลย」
นนน่าหัวกระแทกโต๊ะ
「ได้โปรดอย่าเอามันไปเกี่ยวข้องกับอะไรที่น่าขยะแขยง! มันเป็นสัตว์ในตำนานที่สวยงาม!!」
「อะไร!? มันเป็นความผิดของเธอที่ รูปนั้นน่าเกลียดมาก! นอกจากนี้ มันไม่มีอะไรเกี่ยวกับเอเกอร์!」
โอ้ มันไม่ใช่หนอนผีเสื้อที่มีปีกหรอกเหรอ?……ถ้าผมพูดนั่นออกมาดังๆ นนน่าจะหน้ามุ่ยอีกครั้ง
「หนูจะวาดบางอย่างที่เหมาะสมสำหรับเอเกอร์ ถ้านี่อยู่บนธง ทุกคนจะตกใจแน่นอน~」
สิ่งที่คาร์ล่าวาดขึ้นอย่างรวดเร็วและราบลื่น แน่นอนว่าเกี่ยวข้องลึกซึ้งกับผม และผมจำได้ว่าเคยเห็นมันมาก่อน ผมเห็นมันไม่นานมานี้ ช่ายทุกคนจะมากกวว่าตกใจ
「…………คาร์ล่า-ซัง」
「คาร์ล่าโง่……」
「หืม? อะไร? มันวาดอย่างดี ใช่มั้ย?」
สิ่งที่คาร์ล่าวาดเป็นเอ็นที่แข็งเต็มที่ชี้ขึ้นสู่ท้องฟ้า ถ้าผมเดินทัพด้วยสิ่งนี้อยู่บนธรงของผม มันจะดึงดูดความสนใจอย่างแน่นอน
「ถ้าเธอเอาอะไรแบบนี้ไว้บนธง เธอจะนำความอับอายให้เค้าตลอดไป」
「มันดีกว่าแมลงสาบนั่น!」
「……ทั้งสองคนนั้นไม่ไหว」
ซีเลียหนื่อยจากเรื่องของพวกเธอและถอนหายใจ เมลมาระหว่างที่ดสองคนสู้กัน จับท้องของเธอและให้มิวดูดนม
「มีอะไร? โอ้ ธง」
ซีเลียให้เมลวาดด้วย และหลังจากที่ไม่พิจารณาแล้ว บอกว่าทุกอย่างที่เธอวาดจะดีกว่ารูปที่สองคนวาด
「มันเสร็จแล้ว คิดยังไง? หนูไม่ได้มีหัวศิลปะดังนั้นมันอาจจะดูแย่ๆ」
มันเป็นภาพของที่ราบอาบอยู่ในแสงอันอบอุ่นของพระอาทิตย์ โดยมีนกพิราบหลายตัวบินอยู่ มันอย่างทีเธอพูด มันไม่ได้ดูดีที่สุด แต่มันเป็นภาพที่ทำให้คุณรู้สึกอุ่นและผ่อนคลายหัวใจของคุณ
「……งั้น พี่จะเอาธงนี้ไปกับพี่ เมื่อพี่ออกและฆ่าคนเหรอ?」
เธอพูดถูด ภาพนี้มันไม่เหมาะสำหรับธงทหารเลยซักนิด
หลังจากนั้น ความวุ่นวายเกิดขึ้น และไม่มีอะไรถูกตัดสิน มันเป็นแค่เมื่อผมคิดว่ามันโอเคที่จะไม่มีธงโง่ๆ นนน่าละคาร์ล่าถูสีดำลงไปบนกระดาษ
「มันโอเคแบบนี้ ไม่ใช่เหรอ?」
กระดาษนั้นดำล้วนที่ด้านหนึ่งและมันไม่มีลายหรือบบอะไรอยู่บนมัน มันช่วยเรื่องความลำบากและเวลาแบบนี้
「เอออ๋ นี่มันน่าเบื่อ ทำให้มันเป็นเอ็นเถอะ」
「แมลงสาบยังดีกว่าธงที่น่ากลัวนั่น」
「หนูจะวาดบางอย่างทันที!」
เมลไม่สนใจธงแล้ว และหลังจากเอารูปให้ลูกเธอดู เธอแกว่งลูกให้หลับ แล้วก็นนน่า……เธอยอมรับระหว่างนั้นว่าที่เธอวาดจริงๆแล้วเป็นแมลงสาบ
และนั่นก็เป็นเรื่องที่ธงของกองทัพฮาร์ดเลตต์ได้เป็นธงสีดำสนิทได้อย่างไร
ซักพักหลังจากนั้น ผมนำเรื่องธงมาเมื่อผมคุยกับอดอล์ฟ
「สีแดงมันไม่ดีกว่าสีดำเหรอ? มันโดดเด่น」
「ธงสีแดง……? ผมไม่มีอำนาจที่จะพูดเรื่องธงกองทัพ แต่ผมไม่ชอบสีแดงจริงๆ เมื่อผมเห็นสีแดง มันทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจ」
หืมม มันก็เป็นสีของเลือด สำหรับคนที่ไม่เก่งกับความรุนแรง ผมเดาว่าเขาจะไม่ชอบมัน
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 21 ปี จบฤดูร้อน เวลาสงคราม
หน่วยของลูกน้อง
อิริจิน่า (4200)
ทหารม้า: 500, นักธนู: 800, ทหารราบ: 2700, ช่างศึก: 200
ทหารที่ควบคุมโดยตรง (7000)
ทหารม้า: 1000, ทหารม้าธนู: 6000
ลูกน้อง: ลีโอโพลต์ (หัวหน้าของเจ้าหน้าที่และรองผู้บัญชาการกองทัพ), ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (กัปตัน), ลูน่า (ผู้บัญชาการทหารม้าธนู, ปีปี้ (ผู้บัญชาการทหารม้าธนู)
ตำแหน่งปัจจุบัน: ชาติเทรีย ภูมิภาคทิศตะวันออก
ความสำเร็จ: ไม่มี
—————————————————————
ขอบคุณเงิน 100.48 บาท
ขอบคุณเงิน 100 บาท
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord