92 ลูซี่และมาโกโตะ พูดกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่
“อ้าา, เมื่อชั้นมาคิดดูแล้ว, กันยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย…” (มาโกโตะ)
บางทีผมควรจะชวนลูซี่และไปที่บาร์ที่ไหนซักแห่ง
ผมไปที่ที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอยู่ระหว่างที่แบกความหิวโหย
ผมเปิดประตูใหญ่ของที่อยู่อาศัยน้ำแข็งที่สวยงาม และเดินเข้าไปในทางเดินที่สลัว
เมื่อผมเข้ามาในห้องลึกเข้ามาข้างใน, ไฟที่ริบหรี่มากมายได้เข้ามาในสายตา
แม้ว่าผมมองมาจากข้างหลัง, ผมสามารถแยกผมสีแดงนั้นที่ไม่แพ้ต่อเปลวเพลิง
“ลูซี่?” (มาโกโตะ)
ผมสังเกตว่าไฟที่ลอยอยู่รอบลูซี่ไม่ใช่ไฟจากเวทมนตร์แต่เป็นจากเทียน
สะเก็ดไฟเล็กๆบิน
เทียนเล่มใหม่ได้ติดไฟ
“ฟุมุ, 1นาทีและ10วินาที ค่อนข้างดี”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูด พอใจ
“มาโกโตะ!” (ลูซี่)
ผมได้ถูกกอดอย่างกระทันหัน
อุณหภูมิของตัวเธอสูงเหมือนเคย
“ดู ดู! ชั้นติดไฟพวกนี้ด้วยเวทมนตร์ไม่ร่าย!” (ลูซี่)
ผมมองดูรอยยิ้มของลูซี่และเทียนมากกว่า 20 เล่ม
โฮ่ห์, ทั้งหมดนี้ในน้อยกว่า 1 นาที, และไม่ร่าย
“สวย, ลูซี่ ความเชี่ยวชาญผ่าน 50 แล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)
ไม่ร่ายควรจะต้องการมากกว่า 50 ในความเชี่ยวชาญ
“ฮึ่ม, เกือบจะไม่ มันบ้าไปกว่านั้นที่จะพยายามใช้ เวทมนตร์ไฟ: ระดับกษัตริย์ โดยไม่เพิ่มความเชี่ยวชาญ”
ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดไม่พอใจ
ปรกติแล้ว, ยิ่งสกิลมีพลังมากเท่าไหร่, ความเชี่ยวชาญยิ่งสำคัญมากเท่านั้น
ยังไงซะ, ทั้งหมดนี่ยิ่งอาวุธแข็งแกร่งมากเท่าไหร, ความสำคัญที่จะเรียนกฎว่าใจใช้มันยังไงยิ่งจะเพิ่มมากเท่านั้น
“นั่นน่าประทับใจ, ลูซี่” (มาโกโตะ)
การทำงานหนักของลูซี่ ไม่ต้องสงสัยว่าของจริง
“ใช่! แต่มีอะไรเหรอ? นายมาหาชั้นเหรอ?” (ลูซี่)
“อ้าา, ชั้นคิดเกี่ยวกับจะให้ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะฝึกชั้นนิดหน่อยน่ะ” (มาโกโตะ)
ทั้งหมดเพราะเธอเป็นนักเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป
มันจะเป็นการเสียของที่จะฝึกผมแม้จะแค่นิดนึง
“ฟุฟุ, โอเค แต่ก่อนหน้านั้น, เธอเข้าใจ, ใช่มั้ย?”
เธอกวักเรียกผมด้วยนิ้ว
…ฮ่าาห์
“เอาเลย” (มาโกโตะ)
ผมยอมแพ้แล้วมอบคอให้ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
เธอกัดมัน, และความเจ็บของเขี้ยวที่คมของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะวิ่งผ่านตัวผม
ทุกครั้งที่เธอดูดเลือดผม, ตัวผมร้อนขึ้น
“…รสชาติเป็นยังไง, ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?” (มาโกโตะ)
มันไม่มีการตอบ
แทนที่จะอย่างนั้น, เธอแปะหัวผม
นั่นเป็นวิธีที่เธอบอกว่ามันดีเหรอ?
หลังจาก 10 วินาทีที่มอบเลือดของผม…
“ฟฟฟู่ห์~”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะยกหัวของเธอขึ้นเหมือนกับพอใจ, และเลียปากเธอเปียกไปด้วยสีแดง
บรรยากาศที่ลามก ไม่เหมาะกับภาพลักษณ์ที่เด็กของเธอ
ลามก
เธอใช้เวทมนตร์เพื่อรักษาการกัด, และเป็นอีกครั้งที่มองดูผม
“งั้น, ผู้ใช้สปิริต-คุง, เธออยากจะได้รับการฝึกด้วยเหรอ?”
“ใช่ครับ” (มาโกโตะ)
ลูซี่ดูเหมือนจะโตขึ้นมากในแค่ไม่กี่วันดังนั้นความคาดหวังผมสูง
“งั้น, มาดูเวทมนตร์ของนายกัน, ผู้ใช้สปิริต-คุง พยายามดับไฟที่ผมแดงได้จุดโดยใช้เวทย์ไม่ร่ายซิ”
“เวทมนตร์ของมาโกโตะนั้นเร็ว, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ!” (ลูซี่)
“โฮ่ห์? ชั้นรอคอยที่จะดูมัน”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะยิ้ม
ลูซี่-ซัง, มันไม่มีความจำเป็นจะเพิ่มสิ่งกีดขวาง…
“ยังไงซะ ถ้างั้น, ชั้นจะให้สัญญาน ไป”
{ในเวลาเดียวกัน} ที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะส่งเสียงสัญญาน, ผมแช่แข็งไส้เทียนทั้งหมด
แสงจากเทียนได้หายไป, และข้างในห้องได้มืดทันที
หืม, ใช้ 2 วินาที, หือห์
“นั่นเป็นยังไง?” (มาโกโตะ)
“ฮ่าาห์, เหมือนเคย, นั่นเป็นการเปิดใช้เวทมนตร์ที่เร็วอย่างบ้าคลั่ง” (ลูซี่)
ลูซี่, ที่ชินกับเวทมนตร์ของผม, ส่งเสียงชื่นชม
ผมมองปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
“……”
ปากของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้เปิดเล็กน้อย
“เธอ…เธอทำอย่างนั้นได้ยังไงเมื่อกี้นี้?”
“? แต่ผมใช้เวทมนตร์ไม่ร่ายนะ” (มาโกโตะ)
“มันมีอะไรแปลกเหรอ, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?” (ลูซี่)
พวกเราไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงตกใจมาก, ดังนั้นลูซี่และผมถามเธอ
“เฮ้ย, นักเวทย์ผมแดง, เมื่อเธอใช้เวทมนตร์ไม่ร่าย, เธอตั้งเป้าหมายของเวทมนตร์ยังไง?”
“เอ๋? แน่นอน, หนูมองเป้า, และ…หืม? มาโกโตะ, เมื่อกี้นี้นาย…” (ลูซี่)
“ผู้ใช้สปิริต-คุงดับแม้แต่ไฟที่อยู่ข้างหลังในเวลาเดียวกัน”
อ้าา, เกี่ยวกับเรื่องนั้น, หือห์
“มันเป็นสกิล ผมเปลี่ยนมุมมองได้อย่างอิสระ” (มาโกโตะ)
[ผู้เล่นอาร์พี่จี] เป็นความสามารถที่เปลี่ยนมุมมอง
มันไม่ได้พิเศษในเรื่องต่อสู้, แต่มันเป็นสกิลที่มีประโยชน์ในความจริงที่ว่ามันกำจัดจุดบอด
“ชั้นเข้าใจแล้ว…นายใช้เวทมนตร์ไม่ร่ายผ่านสกิล ช่างเป็นชายที่มีทักษะ มากกว่านั้น, ความแม่นยำของสกิลนายนั้นโดดเด่น”
พูดสิ่งนี้ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะดีดนิ้วของเธอ
ไฟได้ติด, และเทียนทุกเล่มได้ติดขึ้นอีกครั้ง
ห้องสว่างขึ้นอีกครั้ง
“อย่างที่คาดกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนที่ผมทำได้เหมือนลมสำหรับเธอ
“ฮือออ…แต่ชั้นใช้เวลามากกว่า 1 นาทีนะ…” (ลูซี่)
ลูซี่ หดหู่
แต่ในอดีต, เธอใช้เวลามากกว่า 3 นาทีเพื่อยิงเวทย์หนึ่งครั้ง, ดังนั้นเธอพัฒนาค่อนข้างเยอะ
“อย่ารู้สึกแย่, ผมแดง ชั้นใช้เวลา 100 ปีเพื่อมาถึงระดับนี้”
““เอ๋?””
“นานเท่าไหร่ตั้งแต่นายเรียนเวทมนตร์, ผู้ใช้สปิริต-คุง?”
“อืม, ประมาน 2 ปี?” (มาโกโตะ)
“……”
หน้าที่น่าทึ่งของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะและการจ้องตรงมาของลูซี่
อะไร? มีปัญหาเหรอ?
“ผมใช้ได้แค่เวทมนตร์น้ำระดับประถม” (มาโกโตะ)
ผมไม่สามารถใช้ธาตุอื่นได้ เพิ่มพลังก็ไม่ได้ด้วย
ผมไม่มีอะไรทำนอกจากเพิ่มความเชี่ยวชาญ
“เธอพูดนั้น, แต่มันควรมีขีดจำกัดของเรื่องนั้น…ไม่, มันจะออกมาเป็นอย่างนี้ถ้านายฝึกต่อไปโดยไม่สนขีดจำกัด, หือห์…ว่าแต่…นาย…ความเชี่ยชาญนาย 200?
“เอออออ๋?! มาโกโตะ, ไม่ใช่นายบอกเมื่อไม่นานมานี้ว่านาย 150 เหรอ?!” (ลูซี่)
ประเมินของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเปิดเผยสถานะของผม
“มันเพิ่มขึ้นอีกหลังจากนั้น” (มาโกโตะ)
“ช-ชั้นไม่คิดว่าชั้นจะตามได้…” (ลูซี่)
“นี่มันไม่ดีเลย ไม่มีอะไรที่ชั้นจะสอนนาย มันถึงจุดที่ว่าชั้นอยากให้เธอสอนชั้นแทน ชั้นต้องทำอะไรเพื่อจะเพิ่มความเชี่ยวชาญของชั้น?”
“เอออ๋~, โปรดสอนอะไรก็ได้กับผม” (มาโกโตะ)
นั้นเป็นการเสียเลือดโดยเปล่าประโยชน์
“มา, อย่าพูดอย่างนั้นสิ มีอาวุธที่ต้องการมั้ย? มันอาจจะไม่ไปไกลถึงสมบัติของประเทศ, แต่ถ้ามันเป็นอาวุธที่มีค่า, มันจะมีเยอะแยะนอนอยู่รอบๆ, รู้มั้ย?”
“หืมม, ผมไม่มีพลังทางกายภาพ, ผมใช้ได้แค่พวกมีด” (มาโกโตะ)
ผมพูดระหว่างที่ผมเหวี่ยงมีดของโนอาห์-ซามะ
ฟูจิ-ยังพูดว่ามีดนี้ระดับสมบัติของประเทศ, ดังนั้นไม่ควรจะมีอาวุธที่ดีกว่านี้อีก
“หืมมม เข้าใจแล้ว…”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะกอดอกเหมือนตกอยู่ในความคิด
ผมจบที่การทำเธอมีปัญหา, หือห์
เธอซื่อสัตว์กับคำพูดเธออย่างคาดไม่ถึง, หือห์
“ถ้าผมมีปัญหาอะไร, ผมจะถามคำแนะนำจากคุณ” (มาโกโตะ)
“ขอโทษเรื่องนั้นนะ”
“มันโอเค” (มาโกโตะ)
ผมลาปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะและออกจากที่อยู่อาศัยด้วยกันกับลูซี่
◇◇
“เฮ้, ลูซี่, ไปหาไรกินที่ไหนกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“อ้า, โอเค นายยังไม่ได้กินข้าวเย็นเหรอ, มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“เธอกินแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)
“มีอาหารเยอะแยะเลยที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอยู่ เชฟอันดับหนึ่งทำอาหารไปเอาไปมอบที่ที่ของท่าน” (ลูซี่)
มากกว่านั้น, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไม่ได้กินเยอะ, ดังนั้นเธอปล่อยอาหารไว้มากมาย
มันไม่มีพนักงานที่จะกินที่เหลือด้วย
ขอบคุณสิ่งนั้น, เธอกินได้มากเท่าที่เธอต้องการ
เอ๋? นั่นอะไรน่ะ? ไม่ใช่ว่านั่นดีที่สุดเหรอ?
“ชั้นควรจะไปหาอะไรกินด้วย…” (มาโกโตะ)
ผมจบที่การเป็นขนมของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะแทน
ห่าเอ๊ย
“มา มา, มาโกโตะ ไปหาไรกินกัน” (ลูซี่)
เราเข้าบาร์ที่มีสไตล์ในเขต 6
แซนวิชเนื้อแกะและผัก, และจากที่ดูเหมือนพาสต้าด้วยอาหารทะเลหลากหลายอยู่ข้างใน
“เธอกินเยอะนะวันนี้” (ลูซี่)
“หลายอย่างเกิดขึ้นและชั้นเหนื่อย” (มาโกโตะ)
“โออ้, เกิดอะไรขึ้น? บอกชั้น” (ลูซี่)
ลูซี่เอียงมาข้างหน้าที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
ใกล้จัง…
ผมเริ่มพูดเกี่ยวกับว่าอะไรเกิดขึ้นวันนี้เหมือนกับไม่ได้ใส่ใจมัน
“…แล้วยังไงซะ, นั่นมันเป็นอย่างนั้น” (มาโกโตะ)
“เอ๋?…นายไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพราะที่ยีนและเอมิลี่ได้โตในเขต 9, สำรวจคลองใต้ดิน, สู้กับอันเดด, เจอบอสน้อยของมาเฟีย, และในที่สุด, นายเข้าร่วมการประชุมของผู้นำในไฮแลนด์เหรอ?” (ลูซี่)
“โออ้, สรุปได้สวยงาม” (มาโกโตะ)
และหลังสุด, ได้ถูกดูดเลือดโดยปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ, ก็คือหลายอย่างได้เกิดขึ้นวันนี้
“น-ในเวลาที่ชั้นไม่อยู่, มาโกโตะและอายะได้ผจญภัยมากขึ้นแล้วมากขึ้นอีก…” (ลูซี่)
“มันโอเค ในที่สุด, ฟูจิ-ยังเป็นคนที่เจอคนร้ายของการกบฏ” (มาโกโตะ)
“…คนนั้นน่าประทับใจจริงๆ” (ลูซี่)
ทั้งหมดเพราะเขาเป็นเพื่อนสกิลโกงที่ภาคภูมิใจของผม
“การฝึกของเธอไปได้ดีมั้ย, ลูซี่?” (มาโกโตะ)
“ใช่! ความรู้เรื่องเวทมนตร์ของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะนั่นสมบูรณ์ เธอยังสอนเก่งจริงๆด้วย!” (ลูซี่)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ดีจัง
เธอมีนักเวทย์ยิ่งใหญ่และ เวทมนตร์ไฟกษัตริย์, และถูกสอนโดยนักเวทย์หมายเลขหนึ่งของทวีป
“แต่มันดูเหมือนมันดีที่ชั้นเรียนสกิลสงบใจและสมาธิเหมือนที่นายบอกชั้น, มาโกโตะ” (ลูซี่)
“นั่นดีเยี่ยมที่ได้ยิน” (มาโกโตะ)
ผมฟังสิ่งที่เธอพูดขณะที่ผมเคี้ยวแซนวิช
เธอได้ฝึกเวทมนตร์ไม่ร่ายตลอดเวลาหลังๆ
เห็นได้ชัดว่าไม่มีนักเวทย์ซักคนในยุคมืดที่ใช้เวลาร่ายเวทมนตร์
อย่างที่คาดกับบางคนที่มีประสบการณ์ในเวลา 1,000 ปีก่อน
“ชั้นรู้สึกว่าเวลาแบบนี้ค่อนข้างหายากแล้วตอนนี้” (ลูซี่)
“ทำไม? เราเจอกันทุกวันนะ” (มาโกโตะ)
“ใช่, นั่นจริง, แต่…นายไม่คิดว่ามันเป็นซักพักตั้งแต่เราดื่มเหมือนแบบนี้แค่เราสองคนเหรอ?” (ลูซี่)
“ออ้า, นั่นอาจจะจริง” (มาโกโตะ)
หลังๆ, เราได้อยู่ด้วยกันมากกว่าเดิมกับซา-ซังและฟูจิ-ยังหรือบางคน
มีแค่ในเวลานั้นที่เราก่อปาร์ตี้ในมักกาเรน, ที่ผมและลูซี่อยู่ตามลำพัง
ช่างย้อนวันวาน
ครั้งแรกที่ผมสร้างสหาย, ผมไม่รู้ว่าจะพูดเกี่ยวกับมันยังไง
ตอนแรก, ผมได้ประหม่ารอบลูซี่ที่เป็นคนสวย
แต่ตอนนี้, เธอเป็นเพื่อนที่ผมพูดได้ด้วยง่าย
แม้อย่างนั้น…
“เฮ้, ลูซี่ ไม่ใช่ว่าเธอใกล้ไปนิดหน่อยเหรอวันนี้?” (มาโกโตะ)
เธอพิงไหล่ซ้ายของผม, และนิ้วของเธอได้ไต่แขนซ้ายผมมาซักพักแล้วตอนนี้
มันจั๊กจี้
มันไม่ถึงจุดที่ว่าลมหายใจของเธอมาถึงผม, แต่หน้าเธอก็ใกล้ด้วย
“มีอารมณ์เหรอ?” (ลูซี่)
“งี่เง่าน่า” (มาโกโตะ)
เธอพูดอะไรน่ะ, ลูซี่-ซัง?
นี่มันมากเกินไปที่จะรับมือ
“หืม? แต่นี่มันแปลก สาวๆขุนนางไฮแลนด์สอนสิ่งนี้กับชั้นนะ” (ลูซี่)
“พวกเขาสอนอะไรเธอน่ะ…” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุ, พวกเขาบอกชั้นว่า, ด้วยสิ่งนี้, ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็จะมาม้วนอยู่ในนิ้วของเธอ” (ลูซี่)
ผู้หญิงขุนนางใช้เล่ห์เหลี่ยมของความเป็นผู้หญิงให้ได้เปรียบมากมายจริงๆ
การโจมตีของคริส-ซังสู่ฟูจิ-ยังนั้นเห็นได้ชัดว่าเหลือเชื่อก่อนจะหมั้นกับเธอ
ความมืดของขุนนาง, หือห์
*กั๊น กั๊น กั๊น กั๊น*
“ลูซี่, ระฆังนั้นสำหรับอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
“นายพูดถึงระฆังแห่งความสงบสุขเหรอ? มันเห็นว่าดังจากประตูใหญ่ที่ 4 ของซิมโฟเนียเมื่อมันไม่ผิดปรกติ, แต่…” (ลูซี่)
“แต่…?” (มาโกโตะ)
“มันดูเหมือนจริงๆแล้วเพื่อการเปลี่ยนเวรในการลาดตระเวนของเทมพลาร์ในเมืองหลวง” (ลูซี่)
“หืออห์, เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
งั้นมันเป็นสัญญานของกะกลางวันและกะกลางคืน, หือห์
นั่นมีประสิทธิภาพ
กลางวันได้ตกลงไป, แต่เมืองหลวงมีไฟมากมาย, และมันไม่มืดเลย
“เฮ้, นายดื่มได้เยอะมากกว่านี้, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
เธอดันแก้วมาให้ผม
สายตาที่ท้าทายแอบมองมาจากข้างล่าง
ผมเลี่ยงสายตาผมจากเนินหน้าอกที่ผมสามารถเห็นเมื่อผมมองลงไป, และเตือนเธอ ‘ถ้าเราดื่มมากเกินไป, เราจะตื่นไม่ไหวพรุ่งนี้’
“มันโอเค ชั้นได้คอแข็งขึ้นกับแอลกอฮอล์หลังๆมานี่” (ลูซี่)
“นั่นเป็นพวกความประมาทนะนั่นน่ะ…” (มาโกโตะ)
ยั้งไงซะ, โอเค
ผมทำงานเยอะวันนี้, ดังนั้นผมอาจจะดื่มด้วย
◇◇
“อ้าา, ทากัตซูกิ-คุงและลูซี่-ซังอยู่ด้วยกันทั้งคืนเลยอ่ะ” (อายะ)
“ซา-ซัง, เสียงกับหน้าเธอไม่เข้ากันนะ” (มาโกโตะ)
เสียงของเธอสดชื่น, แต่ตาเธอน่ากลัว
พูดถึงแล้ว, ลดค้อนยักษ์ลงได้โปรด
“ดูเหมือนนายจะสนุกนะ, ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
คนคนนี่เป็นแบบนี้โดยค่าเริ่มต้น
เธอพูดเหมือนมันธรรมชาติ
“พวกเราดูเหมือนสนุกเหรอ?” (มาโกโตะ)
ลูซี่หลับไป, ดังนั้นผมแบกเธอขึ้นหลัง
ในท้ายที่สุด, ลูซี่ดื่มเยอะไปแล้วร่วง
“ทักกิ-โดโนะ! นี่แย่แล้ว-เดซุ โซ” (ฟูจิ)
“โปรดดูนี่!” (คริส)
ฟูจิ-ยังและคริส-ซังวิ่งมาที่ข้างผม
ฟูจิ-ยังมอบจดหมายให้ผม
มันเป็นการเชิญมาจากมาเฟียเขต 9, บอสน้อยของคาสเตอร์แฟมิลี่, ปีเตอร์ คาสเตอร์
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน