94 ทากัตซูกิ มาโกโตะ คุยกับบอสของมาเฟีย
ผู้ชายที่มีตัวตนที่มีพลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงกลาง
เขามีแผลเป็นใหญ่ที่ใบหน้า
(รอยบากที่หน้า หน้าบาก…? หัวหน้าดอนของคาสเตอร์แฟมิลี่, ใช่มั้ย?) (มาโกโตะ)
นายพูดว่าเค้าจะไม่อยู่ที่นี่, ฟูจิ-ยัง
ผมชายตามองไปที่เพื่อนผม, และหน้าของเขาแข็ง
มันคาดไม่ถึงสำหรับฟูจิ-ยังด้วย?
“น้อง! นี่เป็นครอบครัวที่ชั้นภาคภูมิใจ!” (ปีเตอร์)
ปีเตอร์นำทางซา-ซังและผมไปที่เก้าอี้เราด้วยรอยยิ้ม
ดูเหมือนสำหรับปีเตอร์แล้ว, แฟมิลี่ไม่ใช่ครอบครัวที่เป็นสายเลือด, แต่เป็นมาเฟียทั้งหมด
มาเฟียมีความสำพันธ์ที่ใกล้ชิดกับสมาชิกของแฟมิลี่ของพวกเขา, และผมได้ยินว่าพวกเขาไม่อนุญาติให้ดูถูกสหายของเขา
ผมต้องระวังคำพูดของผม
“น้อง, ใครคือสองคนตรงนี้ล่ะ?” (ปีเตอร์)
“เพื่อนของชั้น ฟูจิ-ยังและนีน่า-ซัง” (มาโกโตะ)
“ชั้นชื่อฟูจิวาระ ยินดีที่ได้รู้จัก-เดสุ โซ” (ฟูจิ)
“ย-ยินดีที่ได้รู้จัก ชั้นนีน่า” (นีน่า)
“ใช่, ยินดีที่ได้รู้จัก ชั้นปีเตอร์ มา มา, นั่งนี่มา” (ปีเตอร์)
ผมนั่งที่เก้าอี้ที่มันนั่งสบายเหมือนตัวที่อยู่ในปราสาทราชวงศ์
ในที่นี้ที่เราถูกล้อมโดยสมาชิกที่ดู-เข้มงวดของมาเฟีย, ผู้ชายผมบลอนด์ที่สดชื่นชวนเราดื่มเครื่องดื่ม
นั่นคือลูกชายคนโตของตระกูลคาสเตอร์?
แต่ภาพลักษณ์ของเขาดูเหมือนคนหนุ่มนะ
“…ชั้นเจโนวา คาสเตอร์ ลูกชายที่งี่เง่าของชั้นได้อยู่ในความดูแลของนาย, ฮีโร่-โดโนะ” (เจโนวา)
เสียงของบอสนั้นต่ำ, แต่มันเดินทางได้ดี ช่างเป็นชาย
“ม-ไม่ครับ, มันไม่มากมาย” (มาโกโตะ)
งั้นเค้าก็รู้ว่าผมเป็นฮีโร่, หือห์
แม้อย่างนั้น, การมีอยู่ของพ่อของปีเตอร์นั้นบ้าไปแล้ว
“พ่อ, ผมสำนึกกับมันไปแล้วน่า…” (ปีเตอร์)
ปีเตอร์เกาหัวของเขา
พ่อและลูกดูไม่เหมือนกันมาก
“วันนี้, เรามีเชฟที่ดีที่สุดของไฮแลนด์ทำอาหารด้วยวัตถุดิบที่ดีที่สุดของไฮแลนด์ เรายังได้เตรียมผู้หญิงที่ดีที่สุดมาด้วย ขอให้สนุกนะ อ๊ะ, ใช่ ชั้นแนะนำตัวช้าไป ชั้น แจ็ค คาสเตอร์” (แจ็ค)
ผู้ชายผมบลอนด์ที่สดชื่นก่อนหน้านี้
งั้นเค้าก็เป็นลูกชายคนโตจริงๆ
ทุกคนในมาเฟียทำตาม และเริ่มแนะนำตัวพวกเขาในแบบที่อิสระ
“ชั้นเป็นผู้ใช้มีด เบอร์ 1 ในแฟมิลี่” ถ้ามันเกี่ยวกับวิด-พื้น, ชั้นเป็นเบอร์หนึ่งของแฟมิลี่” “ถ้ามันเป็นเทคนิคที่มองผ่านกลลวง, ปล่อยชั้นได้เลย” “ชั้นไม่ได้นับจำนวนผู้หญิงที่ชั้นนอนด้วยตั้งแต่ร้อยแล้ว”
พวกเขามักโอ้อวด
ยังไงซะ, มากขนาดนั้นนั้นโอเค, แต่…
“…ชั้นฆ่าไปประมานสิบในการวิวาทก่อนนี้”
“ชั้นสามารถขยี้หัวของมนุษย์ด้วยมือเปล่าของชั้น…”
นั่นอะไรน่ะ, นั่นน่ากลัว
…ไม่ดีเลย นี่มันเป็นไปไม่ได้
พวกเขาเป็นมาเฟียจริงๆ
ผมไม่เก่งกับการจัดการแม้แต่เพื่อนร่วมชั้นแยงกี้! คนพวกนี้นั้นเป็นไปไม่ได้สำหรับผม!
จากที่ผมเห็น, มือของฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังได้หยุดขยับจากจานของพวกเขา
(ขอโทษ, ซา-ซัง พาเธอมาในที่แบบนี้…) (มาโกโตะ)
ผมใช้เปลี่ยนมุมมองเพื่อดูซา-ซังที่อยู่ข้างผม, และ…
“ว้าาห์~, นี่อะไรน่ะ? โอออ้! นี่อร่อยอ้ะ~!” (อายะ)
เธอได้มีความสุขกับอาหารอย่างบ้าไปแล้ว
ซา-ซังมี่ใจดั่งเหล็กกล้า
“พวกนาย! แขกได้กลัวแล้วนะนี่! อย่าไปพูดอะไรแปลกๆสิ!” (แจ็ค)
เห็นว่าเราไม่ได้กินอะไร (นอกจากซา-ซัง), ลูกชายคนโต, แจ็ค-ซัง, ตะโกนใส่ลูกน้อง
“““““ผมขอโทษครับ!”””””
ดูเหมือนว่าแจ็ค-ซังไม่สามารถตัดสินได้ด้วยภายนอกอย่างเดียวด้วย…
เข้าดูปรกติผิวเผิน, แต่เขาเปลี่ยนหน้าเป็นมาฟิโอโซที่เหมือนกับปีเตอร์
“ขอโทษ เจ้าพวกนี้นั้นตื่นเต้นที่ได้มาเจอฮีโร่-ซามะที่ลือกัน” (แจ็ค)
เขาเปลี่ยนกลับเป็นหน้าสดชื่นในทันทีและขอโทษขอโพยพวกเรา
นั่นมันการเปลี่ยนที่เร็ว
“อ-โอเค…” (มาโกโตะ)
ผมพยักหน้าอย่างอ่อนโยน
เมื่อผมสามารถนำตาไปมองที่อาหารได้, มันแน่นอนว่าฟุ่มเฟือย
“ทากัตซูกิ-คุง, ดู ดู! นี่คือฟัวกราส์!” (อายะ)
“ซา-ซัง, อย่าพูดระหว่างกินสิ” (มาโกโตะ)
มีอหารอร่อยที่ดูเหมือน-ไข่ปลาคาเวียร์, และมันมีเหล้าชั้นสูงมากมายที่คุณจะไม่เห็นที่บาร์ทั่วไปอย่างแน่นอน
และจากนั้น, เมื่อผมเปิดขวด, ผู้หญิงที่สวยเทมันให้กับผม
เมื่อผมมองไปที่เธอ, เธอยิ้มให้ผม
เธอได้ใส่ชุดที่หวือหวามากกว่าลูซี่
ผมผ่อนคลายไม่ได้เลย
“ทากัตซูกิ-คุง, นายอยู่ไม่สุขนะ” (อายะ)
“เธอใจเย็นเกินไป, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)
เราพูดในเสียงที่เบา
“พวก, พอมาคิดว่าน้องเป็นฮีโร่ นายพูดว่านายเป็นนักผจญภัย, นายเลยหลอกชั้นอย่างสิ้นเชิงเลย!” (ปีเตอร์)
“ชั้นขอโทษที่ปกปิดมัน, ปีเตอร์” (มาโกโตะ)
ผมตอบระหว่างที่รู้สึกงุ่มง่ามเล็กน้อย, แต่ปีเตอร์ไม่เหมือนว่าจะใส่ใจมัน
“นั่นฮีโร่, หือห์” “ดูไม่เหมือนเลย” “แต่ข่าวลือบอกว้าเค้าเอาชนะฮีโร่สายฟ้า” “หมาป่าบ้าคลั่งนั่น, เกราลท์เหรอ?” “ทั้งหมดเพราะเค้าเป็นคนต่างโลกไง”
ผมได้ยินคนกระซิบกัน
งั้นฮีโร่เป็นของหาดูยากแม้ว่าสำหรับมาเฟียเหรอ, หือห์
“ชั้นได้ยินมาว่านายเอาชนะไอเด็กเหลือขอเกราลท์นั่น” (เจโนวา)
โอ้, คำถามจากบอส
ต้องระวังแล้ว
ถ้าผมจำไม่ผิด, ตระกูลของเกราลท์-ซัง, ตระกูลวาเลนไทน์, อยู่ในความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลคาสเตอร์
“นั่นมันแค่โชคน่ะครับ” (มาโกโตะ)
“เฮ้ย เฮ้ย, น้อง นายเอาชนะน้องเกราลท์ด้วยโชคไม่ได้ นั่นใช่ป่ะ, พี่แจ็ค?” (ปีเตอร์)
“ใช่ เกราลท์เป็นนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดในไฮแลนด์ ก่อนฮีโร่แห่งแสงจะปรากฏตัว” (แจ็ค)
นั่นมันแค่เวทมนตร์สปิริตอยู่เหนือการควบคุม
คุห์! ผมอยากอธิบาย, แต่มันจะฟังเหมือนการเสียดสี?!
ยังไงก็ตาม, มันดูเหมือนว่าปีเตอร์และแจ็ค-ซังนั้นใกล้ชิดกับเกราลท์-ซัง
อาจเป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัว
ขุนนางและมาเฟียนั้นใกล้ชิดกันโดยสิ้นเชิงถ้างั้นก็…
“แต่มันมีหลายครั้งเมื่อพวกเค้าจะมาขอ ‘คำแนะนำ’ เมื่อมันมีคนที่ต่อต้านตระกูลวาเลนไทน์นะ…” (เจโนวา)
เจโนวา-ซังพึมพำ
““““……””””
พวกเราสี่คนได้เครียด
น-นี่คือ…
งั้นเราไม่ควรมาที่นี่!
“มันหายากที่บาร์โทโลมีโอ-โดโนะไม่ได้พูดอะไรกับเรา” (เจโนวา)
“อ-อย่างนั้นเหรอครับ” (มาโกโตะ)
บาร์โทโลมีโอ วาเลนไทน์, แกรนด์ดยุค
พ่อของเกราลท์, หนึ่งในห้าขุนนางศักดิ์สิทธิ์
เขาจ้องผมอย่างบ้าในการประชุมเมื่อวาน
เขาได้เกลียดผมอย่างแน่นอน…
“พ่อ, ตระกูลวาเลนไทน์เป็นครอบครัวอัศวินที่ภาคภูมิใจ ผมได้ยินว่ามันเป็นการสู้หนึ่ง-ต่อ-หนึ่งกับฮีโร่-โดโนะของประเทศแห่งน้ำ เค้าจะไม่เอาคืนเค้าจากเงามืดหรอก” (แจ็ค)
แจ็ค-ซังปฏิเสธอย่างนุ่มนวล
“ใช่” (เจโนวา)
เจโนวา-ซังพูด, ค่อนข้างไม่ขำ
อ๊าา, ผมใจเย็นไม่ได้เลย
รอยแผลเป็นบนหน้าของบอสมันมีตัวตนที่สูงมาก มันน่ากลัว
รักษาด้วยเวทมนตร์ไม่ได้เหรอ?
เมื่อผมคิดอย่างนั้น…
ไหล่ผมได้ถูกสะกิด
(ทักกิ-โดโนะ, รอยแผลเป็นบนหน้าเจโนวา-โดโนะ เป็นเมื่อเขาได้พ่ายแพ้ในการพิพาทของมาเฟียในวัยหนุ่มของเขา เพราะเรื่องนั้น, พูดเกี่ยวกับรอยแผลเป็นของเขาเป็นสิ่งต้องห้าม-เดสุ โซ) (ฟูจิ)
(อ-โอเค ชั้นจะระวัง ขอบคุณ, ฟูจิ-ยัง) (มาโกโตะ)
ฟูจิ-ยังกระซิบใส่หูผม
ผมไม่รู้
ผมอาจจะหลุดออกไป
นั่นมันเกือบไป, นั่นมันเกือบไป
“อ้า, ลุง, แผลเป็นบนใบหน้านายน่าทึ่งไปเลย” (อายะ)
อาร้าย?!
ซา-ซัง! เธอพูดอะไรน่ะ?!
TLN ขอบคุณสำหรับเงิน 400 บาท
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน