85 เล่ม 3 การตัดสินใจแบบสันติ
ผมเดินต่อไป ด้วยหัวที่ว่างเปล่า จนในที่สุดก็กลับมาที่พัก ผมวางหูไว้แนบกับประตู แต่ผมไม่ได้ยินเสียงโต้แย้งใดๆกันเลย มันดูเหมือนการสนทนานั้นจบแล้ว แค่เหมือนกับที่ข้อความได้บอกไว้ ผมเข้าที่พัก
“ยินดีต้อนรับกลับมา นายท่าน”
“อ-อืม…… หืม?”
เมื่อผมเห็นฉากในที่พัก ผมช่วยไม่ได้นอกจากเพ่งในความสับสน
“โอ้ นายกลับมาแล้วเหรอ”
“ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ”
“ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ ฮิโระซามะ หนูขอโทษจริงๆ สำหรับปัญหาทั้งหมด”
มีมิคำนับหัวในการขอโทษขอโพย แต่นั่น ไม่ใช่สิ่งที่ดึงความสนใจผมไปอยู่ ผมตกใน ในการเปลี่ยนท่าทีที่มีสู่เมดดรอยด์กระทนหัน เธอ ‘กรรร’ เหมือนสุนัขดุก่อนหน้า แต่ตอนนี้ พวกเธอทั้งสองนั่งข้างกัน และดูเหมือนจะใกล้ชิดกันมากๆ แค่อะไรเกิดขึ้นที่นี่กัน?
“เกิดอะไรขึ้น…?”
“หนูอธิบายตำแหน่งของหนูให้เหล่าเลดี้อย่างเต็มหัวใจและจริงใจค่ะ”
“อ-โอเค…?”
ผมมอบสายตาตั้งคำถามไปที่เอลม่า เธอยักไหล่ของเธอ และในการตอบสนอง เฮ้ ฉันขอคำอธิบายที่นี่นะ เลดี้ ผมหันไปหาคริส แต่เธอเพียงแค่ถอนหายใจ การตอบสนองนี้… มันเกือบจะเหมือนกัน กับเมื่อผมถามพวกเธอ เกี่ยวกับอะไรที่พวกเธอคิดกัน เกี่ยวกับสถานการณ์ของเอไอ พูดอีกอย่าง มันดูเหมือนมีมิถูกโน้มน้าวใจอย่างสวยงามโดยเมดดรอยด์คัสตอมนี้
“แค่อะไรเกิดขึ้นกัน? บางคนได้โปรดอธิบายทีได้มั้ย?”
“เราเพิ่งแก้ความเข้าใจผิด ไม่ใช่นี่มันไม่เป็นไรเหรอ?”
“เอ่อ ยังไงซะ ชั้นเดาว่า แต่มันยังกวนใจชั้นอยู่นะ…”
“โอ้ ค’ม่อน อย่ามากังวลอะไรเล็กๆ และแค่ไหลไปตามน้ำเถอะน่า
“มืม… อิ้ม ได้”
ผมไม่รูว่าการสนทนาแบบไหนเกิดขึ้นกัน แต่อย่างน้อย ความกังวลของมีมิได้ถูกแก้ไขแล้ว และตอนนี้ เธอไม่มีปัญหาที่จะสนิทสนมกับเมดดรอยด์ เดาว่าผมจะปล่อยมันไว้แบบนั้น แต่เมดดรอยด์คนนี้ทำมันยังไงกัน? มีมิ สนี้ทสนิทกับเธอแล้วตอนนี้… ทักษะเข้าสังคมของพวกเธอ มันน่าทึ่งปานนั้นเลยเหรอ?
“แต่ชั้นยังไม่ได้ตัดสินใจ ว่าชั้นจะซื้อเมดดรอยด์คัสตอมนี้มั้ย แค่บอกไว้เธอจะได้รู้”
“นายจะไม่ซื้อเธอเหรอ?”
“พี่จะไม่ซื้อเธอเหรอคะ?”
“แม้ว่าพี่จะซื้อ มันไม่มีห้องว่างงข้างในยานแล้ว…กฤษณะมีคนอยู่ได้แค่ห้าคน พร้อมด้วยห้องเตียงเดี่ยวสำหรับให้พี่ใช้ และสองเตียงคู่สำหรับมีมิและเอลม่า”
คริสอยู่ในห้องของมีมิ แต่ยังไงน้องเค้าก็ไม่ได้เป็นลูกเรือถาวร น้องเค้าจะอยู่กับเรา เป็นระยะเวลาสั้นๆเท่านั้น ถ้าเราใส่ลูกเรือไปอีกคน จะไม่มีห้องว่างแล้ว แต่ผมเดาว่า เราจะพอทำได้ ถ้ามีมิหรือเอลม่า เห็นด้วยที่จะแบ่งห้องกันกับคนอื่น
“หนูไม่มีความรู้สึกเหนื่อยล้าร่างกาย หรือความเครียดทางจิตใจ หนูไม่มีกระบวนการสร้างและสลายถ้าให้เริ่มพูด ดังนั้น หนูจะไม่มีปัญหา ถ้าท่านแค่เก็บหนูไว้ในพอดบำรุงรักษา และนำหนูไว้ในห้องคาร์โก้คุณแค่ต้องให้คอนเทนเนอร์หนูไว้เก็บเสื้อผ้าเมด และของใช้ประจำวันอื่นๆ”
“เอ่อ แต่นั่นมันรู้สึกไม่ถูกต้องนะ รู้ป่ะ…”
“หนูเป็นเมดดรอยด์ค่ะ นายท่าน หนูไม่ใช่สิ่งมีชีวิตชีวภาพ หนูมีความสุขอย่างจริงแท้ ที่ดูเหมือนท่านจะรับรู้หนูว่ามันบุคคลคนหนึ่ง และพยายามจะมอบการปฏิบัติที่จำเป็นให้ แต่ไม่มีความจำเป็น ที่จะต้องตั้งพื้นฐานการปฏิบัติกับหนู จากสิ่งที่ท่านจะทำกับสิ่งมีชีวิตชีวภาพพวกเดียวกับท่าน”
“อย่างนั้นเหรอ?”
“ค่ะ นายท่าน”
เมดดรอยด์พยักหน้ากับคำถามของผม โดยไม่มีสัญญานขงความลังเล ยังไงซะ ถ้าเจ้าตัวพูดว่าอย่างนั้น ผมเดาว่าผมจะทำอย่างทที่เธอพู– ตอนนี้แค่รอวินึงก่อนบัดซบเอ้ย!? ผมเพิ่งพูดอยู่ ว่าผมยังไม่ได้ตันสินใจว่าจะซื้อก่อนหน้า ไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอพูดเหมือนมันดีลกันเสร็จไปแล้ววะ เวรเอ้ย!?
“มาผ่านช่วงเวลาทดลองนี้ไปก่อนเถอะ เราจะคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกครั้ง หลังจากที่เราได้ใช้เราอยู่ด้วยกันมากกว่านี้ และรู้จักกันมากกว่านี้ โอเค๊?”
“ว้าว นายทำตัวลังเลครั้งนี้จริงๆแฮ๊ะ มันไม่เหมือนนายเลยนะ รู้ป่ะน่ะ?”
“ดูก่อนสิ เธอ! นี่ไม่เหมือนกับซื้อแกตเจ็ตสะดวกใช้ เหมือนลูกบอลแรงโน้มถ่วงนะ โอเคป่าว? ของอย่างนี้ มันจำเป็นต้องไตร่ตรองอย่างระวังมากกว่านี้”
“หนูก็คิดว่ามันดี ที่จะรับมือกับเรื่องนี้ด้วยความระวังมากกว่านี้ อย่างน้อยๆ เราจะต้องคิดเกี่ยวกับชื่อที่เหมาะกับเธอด้วย!”
“ทำไมหนูเป็นคนที่ตื่นเต็มเต็มที่เลยล่ะ มีมิ…?”
การพลิกกลับที่ใหญ่ของท่าทีมีมิมันน่าทึ่งจริง ในหลายๆความหมาย แค่เมดดรอยด์นี้เกลี้ยกล่อมเธอยังไงกัน ผมสงสัย ยังไงซะ เราพูดเกี่ยวกับตะกละที่น่ารักของเรา มีมิ อยู่ที่นี่น่ะ ผมสงสัยว่าเธอไปทำอะไรบางอย่างที่เป็นแบบไปกล่อมเธอด้วยสัญญาถึงอาหารอร่อยๆเหรอ? หรือบางที่มันเกี่ยวกับการเพิ่มทักษะในการเป็นโอเปอเรเตอร์ของน้องเค้า? ไม่ เอิ่ม เหตุผลหลัก ที่ทำไมผมดีไซน์เมดดรอยด์ด้วยสเปคที่สูงมากๆ นั้นก็เพื่อที่จะทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดของมีมิ ดังนั้น เธอคะเนตามหลักเหตุผลได้ และบอกมีมิเกี่ยวกับหน้าที่จริงๆของเธองั้นเหรอ
หรือบางที เธอสัญญาที่จะไม่แทรกแซงกับความสัมพันธ์ของเรา? แต่ผมไม่ได้คิดถึงแต่ตัวเองมากเกินไป โดยการคิดไปแบบนั้นมั้ย?
ยังไงซะ ไม่ว่ายังไง เมดดรอยด์คัสตอมได้ถูกยอมรับโดยมีมิสำเร็จ และดูเหมือนจะก้าวหน้าไปอย่างเรื่อยๆและมันค เกี่ยวกับเจตนาของเธอที่จะขึ้นกฤษณะ ดังนั้น คนเดียวที่เหลือเป็นหน้าที่ให้กล่อมมีแค่ผมเท่านั้นแล้ว
แต่เธอผิดถึงตายเลยล่ะ ถ้าเธอคิดว่านั่นน่ะมันจะง่ายดาย
“ยังไงซะ ไม่ว่าจะกรณีไหน มันมีหลายอย่างที่ชั้นอยากจะถามนายเกี่ยวกับสาวคนนี้ ฮิโระ เธอสเปคที่สูงเหลือเกินสำหรับเมดดรอยด์ ไม่ใช่เหรอ? เธออยู่ในระดับเดียวกับดรอยด์ตสู้แล้ว แค่อะไรที่นายคิดอยู่เมื่อนายดีไซน์เธอกัน?”
“ชั้นอยากให้เธอมีอมความสามารถที่จะทำหน้าที่เป็นคนคุ้มกันและบอดี้การ์ด เราจบที่การไปข้องเกี่ยวกับอะไรที่อันตรายนิดดหน่อย เนื่องจากธรรมชาติของงานของเรา ใช่มั้ยล่ะ? ชั้นแค่คิดว่ามันจะดี ถ้ามีบางคนที่จะการ์ดมีมิ เพื่อที่เธอจะลงกฤษณะได้อย่างอิสระ โดยไม่ต้องกังวลอะไร และชั้นก็ไม่เก่งมาก ในการต่อสู้ใช้มือด้วย”
คนที่เชี่ยวชาญที่สุดในลูกเรือกฤษณะ เมื่อมันกลายเป็นเรื่อง ซีคิวซี ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นเอลม่าอย่างแน่นอน ผมมีความมั่นใจที่จะไม่แพ้เธอ เมื่อมันมาเป็นเรื่องยิงต่อสู้ แต่ผมจะโดนโยนเป็นถุงขยะอย่างแย่ๆ ถ้าผมท้าทายเธอดวลหมัด
“เข้าใจแล้ว แล้วรู้ร่างหน้าตาของเธอล่ะ ถ้างั้น?”
“มันเป็นงานอดิเรกและความหมกมุ่นขอองชั้น วิ่งที่ควบด้วยการเร่งเครื่องสุด มาดาม”
ผมไม่คิดว่าผมจะสามารถหลอกเธอได้ เมื่อพิจารณาว่าเธอหลักแหลมแค่ไหน ดังนั้นผมสารภาพความผิดของผมอย่างจริงใจ ผมหนีไม่ได้ ที่จะบอกไปว่าผมดีไซน์ความสวยงามผมดำที่เท่หของเมด (ใส่แแว่นขอบแดง) ด้วยความไม่คิดโดยสิ้นเชิงไม่ได้หลังจากทั้งหมด เธอแม้แต่เปลี่ยนโหมดหางม้ายาวได้ ไม่ใช่เธอดีที่สุดไปเลยเหรอ?
“ถ้าอย่างนัน นายชอบประเภทนี้ หือ? หืมม……”
สายตาเอลมา ไปที่เมดดรอยด์คัสตอม
“ถ้าอย่างนั้น หูคิดว่ามันนจะดี ถ้าหนูมีเป้าหมายทที่จะเป็นเหมือนเธอ ใช่มั้ยคะ?”
คริส พูดเข้ามา ขณะที่เธอหันไปหาเมดดรอยด์ด้วยเหมือนกัน ยังไงซะ คริสนั้นผมดำ และสวยงามแน่แท้ ดังนั้น ผมไม่คดว่าเธอใจมีปัญหาใดๆ ที่จะทำสไตล์ตัวเธอเอง ให้คล้ายกับท่าทีแบบนั้น แต่เพราะทั้งหมด คริสคือคริส ดังนั้นผมจะชอบมากกว่า ถ้าน้องเค้าแค่อยู่ในแบบที่น้องเค้าเป็นแบบนี้้
“คนส่วนใหญ่กลับไปที่บ้านเกิดของชั้นนั้นผมดำ เหมือนกับคริสละชั้น แนวผมทีมีสีสันก็ได้ด้วยเหมือนกัน แต่ผมดำมันแค่รู้สึกว่าใช่สำหรับชั้นน่ะ ชั้นเดาว่า แต่แว่นนั้นแค่งานอดิเรกของชั้นแสดงผลออกมานะ”
“แว่นบนแอนดรอยด์ มันรู้สึกว่าไม่ค่อยจำเป็นเลย… มนไม่ได้ดูเหมือนว่าจะเป็นอุปกรณ์บางอย่างด้วยเหมือนอกัน”
“อุปกรณ์?”
“มันมีแว่นที่ใส่ได้ ประเภทที่มีการประเมินดาต้า และฟังก์ชันการขยายภาพอยู่ในตลาด แต่เพราะเธอเป็นเมดดรอยด์ เธอไม่ได้ดูเหมือนเธอจะต้องการมันซักอัน ไม่ใช่เหรอ?”
“อา มืม ชั้นเดาว่า”
ถ้าอย่างนั้น มันก็มีแกตเจ็ตแบบนั้นพร้อมอยู่ด้วย แต่เมดดรอยด์ ไม่ได้ต้องการมันซักอันอย่างแน่นอน เพราะททั้งหมดเธอมีเซ็นเซอร์และฟังก์ชันที่จำเป็น ทั้งหมดอยู่ในตัวแล้ว
“ถ้านายซื้อเธอน่ะ งั้นทำให้มั่นใจที่จะเป็นเจ้าของที่รับผิดชอบ และดูแลเธอดีๆนะ โอเค๊? ยังไงซะ แต่ชั้นไม่รู้ว่าใครดูแลใครในตอนสุดท้ายนะ”
“เหมือนที่ชั้นพูด ชั้นยังไม่ได้ตัดสินใจจริงๆ ว่าชั้นจะซื้อเธอมั้ย…”
ผมพึมพำอย่างเงียบๆ และหันสายไปที่มีมิและเมดดรอยด์ ผู้ที่ตอนนี้ วุ่นวายกันอยู่ที่แท็บเล็ทของมีมิ มืม เธอสวยงามมากๆ ทำได้ดี ผม
ยังไงซะ เพราะมันออกมาว่า มีมิไม่มีปัญหาอะไรกับเมดดรอยด์อีกแล้ว ผมเดาว่า ผมจะแค่กัดกระสุนและซื้อเธอหลังจากทั้งหมด การบ่นเดียวของผมนั้น ก็คือเป้าหมายของผม ที่เก็บเงินให้มากพอ ที่จะซื้อบ้านเดี่ยวมีสวนนั้นเจอการถอยกลับอีกครั้ง… โอ้ยังไงซะ ผมเดาว่าการซื้อนี้ มันมีเหตุผล ถ้าผมเอาเรื่องความปลอดภัยของลูกเรือของผมมาคิด
มันจะพิสูจน์ว่าเป็นการซื้อที่คุ้มค่า ถ้าเธอเธอทำหน้าที่ปกป้องมีมิจากอันตรายได้
เป้าหมายเดือน 9/66
ค่าเน็ต 100/200
กาแฟ 0/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook