บทที่６ตอนที่２２
วันรุ่งขึ้นหลังจากเมาส์และจิฮัดได้พูดคุยรายละเอียดเนื้อหากัน โนโซมุก็ได้รับการปล่อยอย่างเป็นทางการ
เมื่อโนโซมุรีบไปที่สถาบัน เพื่อนร่วมชั้นก็เอาแต่ถามคำถามใส่ไม่หยุดหย่อน แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องอธิบายว่าเขาถูกพาตัวไปโดยไม่ทราบสาเหตุและโดนปล่อยตัวมา
นักเรียนที่ไม่ทราบรายละเอียด ก็เข้าหาพวกไอริสและคนอื่นๆพยายามจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ต้องบอกปัดเพราะตอนนี้กำลังทำหน้าที่สืบสวนคดีกันอย่างหนักแน่น
ในการตอบสนองต่อเรื่องนี้ คือเคนที่นั่งกัดริมฝีปากแน่น
「โถ่วเว้ย ยังจะรอดมาได้อีกนะ？」
ในขณะที่เดาะลิ้นด้วยความไม่พอใจ ณ อาคารเรียนหลังเลิกเรียน โดนไม่มีใครสังเกตเห็น เขาก็เตะก้อนหินบริเวณนั้น
ขณะที่รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นกับเสียงสะท้อนของก้อนหินที่กระทบกัน เคนก็คิดหาวิธีจัดการกับโนโซมุอีกครั้ง
「มันต้องไม่ใช่แค่เรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองอย่างเดียวแล้ว ต้องทำอะไรที่มันยิ่งใหญ่กว่านั้น……」
เคนไม่รู้เลยว่าตอนนี้เป้าหมายและวัตถุประสงค์ดั้งเดิมนั้นหายไปหมดแล้ว
ตอนแรกก็เป็นแค่ทำให้มันหนีความจริงจากการที่ถูกลิซ่าปฏิเสธและโดนคนรอบข้างลุมประนามแต่สุดท้ายมันก็กลับมาได้อีกครั้ง จนตอนนี้เขาต้องหาวิธีจัดการให้สิ้นซาก
อย่างไรก็ตามจิตใจของเขาในตอนนี้เริ่มร้อนรนเพราะกลยุทธ์ครั้งหนึ่งที่เคยสำเร็จกลับไม่ได้ผล และเคนเองก็สูญเสียเป้าหมายไปในช่วงสองปีที่ผ่านมา
และถึงแม้ว่าจะทำร้ายจิตใจของโนโซมุได้อย่างสมบูรณ์ แต่ก็ต้องเผยไต๋ในมือทั้งหมด
ความประมาทเลิ่นเลอของเขาทำให้ดวงตาของเขามืดบอดไปหมด
「มาทำอะไรในที่แบบนี้」
「……คามิลล่า มีอะไร？」
เคนสั่นขาอย่างหงุดหงิดขณะที่คิดหาวิธีจัดการต่างๆนาๆ และได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
เคนหันกลับไปมองก็เจอคามิลล่าที่จ้องมองเขาด้วยแววตาเย็นชา
「ทางนี้ต่างหากที่ต้องถาม คิดอะไรอยู่กันแน่」
「มันก็แน่นอนอยู่แล้ว อย่าถามอะไรที่รู้อยู่แล้วสิ」
คามิลล่าจ้องไปที่เคนที่บอกปัด
ทั้งสองต่างจ้องมองกันและกันและสำรวจสถานการณ์ของอีกฝ่าย เกิดความเงียบและรอยแตกร้าวระหว่างทั้งสองคนที่ไม่สามารถกลับมาซ่อมแซมได้อีกต่อไป
ทั้งสองจ้องตากัน แต่เคนนั้นไร้ซึ่งความรู้สึกผิดชอบชั่วดี
คามิลล่าจ้องมองออกไปราวกับว่าเธอยอมแพ้ต่อสายตาของเคน ผู้ซึ่งเห็นทุกอย่างเป็นความยุติธรรม
「ฉันเองก็จะไม่พูดอะไร อืม นายเองก็เหมือนกับฉัน ฉันเองก็จะทำทุกอย่างเพื่อลิซ่าเช่นกัน？」
เคนยิ้มด้วยรอยยิ้วอันบิดเบี้ยว บางทีอาจจะเข้าใจผิดเพราะว่าคามิลล่ายอมแพ้
คามิลล่ายิ้มด้วยความรู้สึกที่โกรธตัวเองในขณะที่สงสารเคนไปด้วย
แน่นอน คามิลล่าตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อลิซ่ามาตลอด
ต้องขอบคุณลิซ่าตอนที่เธอมาถึงสถาบันเพียงลำพัง ทำให้เธอได้เปลี่ยนแปลงตัวเอง จากการที่เป็นคนต้องโดดเดี่ยว
ตัวตนอันแสนซุ่มซ่าม ไม่น่ารัก และทำได้แค่แว้งกัดคนที่เข้ามาหาเธอ นั่นคือลิซ่าสำหรับตัวคามิลล่า
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจุดเริ่มต้นจะเป็นยังไง อย่างที่เคนพูด คามิลล่าเองก็มีส่วนช่วยในการทำร้ายโนโซมุ และเมื่อพิจารณาถึงลิซ่าที่ยังโกรธมาจนถึงตอนนี้ การเปิดเผยความจริงจะทำให้เกิดแผลใจที่ไม่สามารถย้อนกลับไปได้อีก
การทรยศของเพื่อนอันเป็นที่รักซ้ำแล้วซ้ำเล่า เคนอาจจะทำแบบนี้เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่คามิลล่าจะทำมัน มีเพียงไม่กี่คนที่จะจินตนาการถึงการประณามและทรมานอย่างแสนเลวร้ายแบบนั้น หมอนั่นยังคงเชื่อมั่นและยังเดินไปในเส้นทางแบบนั้นต่อไป
เคนยินดีใช้ทุกสิ่งรอบตัวเป็นอาวุธอย่างไม่ต้องสงสัย
ในขณะที่รู้สึกโกรธและเกลียดกับรอยยิ้มเสแสร้งจอมปลอม คามิลล่าก็พยายามเก็บงำความรู้สึกเอาไว้และทำตามหน้าที่ที่ได้รับมา
「ฉันรู้ว่าการบอกความจริงจะทำให้ลิซ่าต้องเจ็บปวด แต่ว่าฉันเองก็ไม่เห็นนายเป็นหนึ่งในพวกเราอีกต่อไปแล้ว」
คามิลล่าอดทนต่อความแค้นในใจโดยยังคงใช้เล็บจิกกัดอยู่ที่ฝ่ามือของเธอ พร้อมกับบอกว่าเธออยู่ข้างลิซ่าอย่างเต็มตัว
คำพูดนั้นตรงกับที่เคนคาดเอาไว้ รอยยิ้มอันแสนบิดเบี้ยวของเคนยังคงปรากฏให้เห็น
「ไม่มีปัญหา ข้าจะปกป้องลิซ่าให้ได้」
ขณะพูดแบบนั้น เคนก็ได้ยินคามิลล่าพูด “แล้วจะคอยดู” และเคนก็เดินผ่านคามิลล่าไป
ขณะจ้องมองจากด้านหลัง คามิลล่าพยายามระงับความโกรธที่จะปะทุออกมาได้ทุกเมื่อ
「คิดว่าจะปกป้องลิซ่าได้ด้วยวิธีนี้งั้นเหรอ? สิ่งที่นายทำมันไม่ไร้สาระเกินไปหน่อยเหรอ」
「แล้วคิดว่าเป็นโนโซมุมันถึงจะดีงั้นเหรอ? มันอาจจะแข็งแกร่งขึ้นก็จริง แต่ก็ยังอ่อนแอไม่เปลี่ยนแปลง」
ร่างของโนโซมุที่สู้กับจิฮัดผุดขึ้นมาในหัวเคน
แน่นอนว่าโนโซมุมันมีสกิลสุดเหลือเชื่อที่ทำลายโล่และดาบของจิฮัดได้อย่างไม่ยากเย็น และพลังดาบที่จะจัดการอีกฝ่ายแม้จะเสียเปรียบก็ตาม
อย่างไรก็ตาม “พันธนาการ” ของมันก็ไม่ได้หายไป และตัวมันเองก็ไม่เหมาะกับศึกยืดเยื้อ หากจุดอ่อนนั่นไม่ได้รับการแก้ไข เขาก็มั่นใจว่ามันก็ทำอะไรไม่ได้มาก
อย่างไรก็ตาม ยิ่งพูดมากเท่าไร ภาพของโนโซมุมันก็ยิ่งผุดเข้ามาในหัวมากขึ้น
「ยังไงมันก็ปกป้องลิซ่าไม่ได้หรอกเพราะความสามารถ “พันธนาการ” ของตัวมันเอง！」
เคนละสายกับความคิดที่เข้ามาทิ้งไป ในเวลาเดียวกันก็กัดฟันแน่น อาจเพราะอยากจะปลดปล่อยความรู้สึกไม่สบายใจที่กลืนกินอยู่ในอก
น้ำเสียงของเคนที่ควรจะราบเรียบ แปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงหยาบกระด้างและใบหน้าก็มีรอยยิ้มอันแสนน่าเกลียด
เมื่อมองไปที่เคน คามิลล่าก็บ่นออกมา
“อย่างน้อยมันก็พยายามจะเล่นบทเป็นคู่รักให้กับเพื่อนสนิทของฉัน และฉันแน่ใจว่ามันไม่ใช่คนที่จะอยู่กับลิซ่าไปได้ตลอดรอดฝั่งหรอก……”
「แล้วจะทำยังไง? ถ้านายอยากจะอยู่ข้างลิซ่า….อย่างน้อยนายก็น่าจะรู้」
เป็นเพราะกลับไปเชื่อมั่นในตัวโนโซมุหรือเปล่า? เคนหันไปจ้องคามิลล่าราวกับแววตากระหายเลือด
คามิลล่าเองก็พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ แต่เธอก็พูดไม่ออกเมื่อเห็นแววตาของเคน
เหลือบมองก็เห็นได้ว่ามันขุ่นมัวเต็มไปด้วยความมืดมิด มันเป็นความเกลียดชังที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร
จิตสังหารของเคนมันบีดรัดร่างกายของคามิลล่าให้แน่นราวกับยักษ์กำลังบดขยี้นกตัวน้อย
「อึก……」
ตรงกันข้ามกับความหนาวเย็นที่กระดูกสันหลัง หัวใจเต้นแรง แรงราวกับว่าเส้นเลือดจะแตก
คามิลล่าพยายามเค้นเสียงออกจากลำคออย่างหมดท่า พยายามหลบหนีจากเจตนาฆ่าอันแสนชัดเจน
จำเป็นต้องเคนแสดงความประมาทออกมาและทำให้เธอดูเหมือนกับว่ายอมแพ้ไปแล้ว อย่างไรก็ตามแรงกดดันนั่นทำให้ตัวคามิลล่าราวกับจะแหลกสลาย
คามิลล่ากัดฟันแน่นจนเล็บนั้นกัดเข้าไปที่ผิวหนังของเธอ ทนต่อเลือดและความเข็บปวดทีเล็ดรอดออก
「……ลิซ่าเองก็ยอมรับความจริงไม่ได้เช่นกัน ถึงจะเกลียดจนอยากจะอ้วก แต่ว่าจะทำตามแผนของนายก็ได้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำแบบนั้น……」
ตัวคามิลล่าเองก็ออกเสียงแบบนั้นมาได้อย่างน่าประหลาดใจด้วยความรู้สึกต่อต้าน
อย่างไรก็ตามเคนที่กำลังมองคามิลล่าก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ โชคดีที่ตีบทแตก
ความรู้สึกกดดันจากเคนค่อยๆลดลงและคามิลล่าก็สูดลมหายใจเข้าอย่างแรง
「แฮ่ก แฮ่ก…..แล้วจะทำอะไรต่อไป？」
「……การกำจัดไอ้โนโซมุใช้เพียงแค่ความวุ่นวายในเมืองมันยังไม่พอ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเล็งเป้าที่ใหญ่ขึ้นถูกไหม？」
แน่นอนว่ามันเล็งจะสร้างเรื่องอีกแล้ว เคนทำสีหน้าแบบนั้นโดยไม่สนใจสิ่งใด
คามิลล่านั้นตัวแข็ง และคิดว่านี่มันเกินที่คนทั่วไปจะคิดแล้วมันระดับอาชญากรรมและชายที่อยู่ตรงหน้าก็มัวเมามันอย่างสมบูรณ์
「เอาเถอะ ข้าจะจัดการเอง ข้าคิดแผนไว้แล้ว……」
ด้วยความมั่นใจเคนหันหลังกลับและเดินไปที่ประตูหลัก คามิลล่ายังคงนิ่งเงียบและเดินตาม
ประตูหลักที่เริ่มย้อมไปด้วยพระอาทิตย์ที่ตกดิน รู้สึกเหมือนเป็นประตูนรกสำหรับคามิลล่า
อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่ามีแววตาจับจ้องมองพวกเขาอยู่ในอาคารเรียน
และลมที่พัดจากหน้าต่างที่เปิดอยู่ก็เป่าผมสีแดงเข้มของเธอ ราวกับเป็นตัวแทนของเธอที่เริ่มเคลื่อนไหว
◆◇◆
เมื่อถึงเวลาที่คามิลล่าจะพูดคุยกับเคน โนโซมุก็นั่งบนเก้าอี้ในหอพักเพราะไม่มีอะไรเป็นพิเศษ
พระอาทิตย์ค่อยๆตกดินและแสงที่ส่องเข้ามาก็เริ่มจางลง
「ต้องขอโทษด้วย ที่ทำให้ไม่สบายใจ」
เสียงที่ดูเหมือนจะขอโทษซึ่งเห็นได้ชัดว่าไม่ได้มาจากตัวโนโซมุเองดังก้องอยู่
เมื่อเขาลืมตาขึ้นไปยังจุดที่ได้ยินเสียง ชายหนุ่มผู้อ่อนโยนก็ยืนอยู่ ข้างหลังเป็นชายวัยกลางคนที่มีหนวดเคราอายุราว 30 ปี
พวกเขาเป็นทหารรักษาความปลอดภัย ที่เอาไว้เฝ้าติดตามตัวโนโซมุ และแม้ว่าจะถอดชุดเกราะออกแล้ว แต่ก็เป็นทหารที่มีสภาพร่างกายดีพร้อมปกป้องเมือง
ในเวลาเดียวกันเพื่อพิสูจน์ข้อแก้ตัวของโนโซมุ แม้ว่าจะมีผู้ต้องสงสัยคนอื่นๆ แต่ว่าตัวโนโซมุก็ยังตกเป็นผู้ต้องสงสัยอยู่
「ไม่หรอกครับ ผมเข้าใจดีว่ามันจำเป็น ช่วยไม่ได้นี่」
「ถ้านายพูดแบบนั้นพวกชั้นก็ค่อยโล่งอกขึ้นมาหน่อย……」
「พวกเราทำแบบนี้ไปไม่นานหรอก เพราะงั้นยกโทษให้ด้วยเถอะนะ」
โนโซมุเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันเป็นอย่างดี เลยไม่ค่อยกังวลเท่าไร
เมื่อหันกลับมาชายหนุ่มตรงหน้าก็ยิ้มให้กับผม เขาชื่อจิบิน ก้มไหล่ของเขาราวกับว่าโล่งใจ
บารอซซ่า ที่เป็นทหารวัยกลางคนที่อยู่ด้านหลัง กำลังเกาหัวด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น
ถ้าเคนลงมือ ก็คือตอนที่โนโซมุนั้นอยู่ตัวคนเดียว และตอนนี้โนโซมุได้รับสั่งว่าห้ามออกไปข้างนอกหลังเลิกเรียน และก็มีทหารสองคนรออยู่ในห้องอยู่ก่อนแล้วเพื่อไม่ให้คนภายนอกสังเกตเห็น
ในมุมหนึ่งของห้อง มีถุงนอนที่ถูกนำเข้ามาและเนื้อรมควันและฮาร์ดแทควางอยู่ อันที่จริงพวกขาอยู่ในห้องนี้ก่อนวันที่โนโซมุจะถูกปล่อยตัว
「ดื่มหน่อยไหมครับ？」
ขณะพูดอย่างนั้น โนโซมุก็ยกหม้อที่มีน้ำสมุนไพรขึ้นมา
มันทำโดยการต้มสมุนไพรที่มีกลิ่นหอมแรง และถึงแม้จะไม่ได้แรงเป็นพิเศษ แต่ไอน้ำที่ออกมาจากหม้อก็มีกลิ่นที่ช่วยบรรเทาได้
「ไม่ต้องห่วงพวกเราหรอกทำตัวตามสบาย」
「ในทางกลับกันมันไม่ดีหรอกนะที่จะปล่อยไว้แบบนี้ ชั้นไม่อยากให้บรรยากาศอึดอัดมันออกไปนอกห้อง เพราะงั้นช่วยรับไว้เถอะ……」
「รุ่นพี่เอาไงดี……」
ในขณะที่เขาพยายามทำตัวดีๆนั้น แต่ว่ารุ่นพี่เขาก็ไม่สนใจและร่วมดื่มไปด้วย
โนโซมุเทน้ำสมุนไพรลงในถ้วยของจิบินด้วยรอยยิ้มอันขมขื่นบนใบหน้าของบารอซซ่าที่กำลังเหลาปากอยู่
กลิ่นไอของสมุนไพรเข้ากระทบจมูก และแรงที่ไหล่ก็ผ่อนคลายลง ร่างกายปล่อยตัวไปตามธรรมชาติ
ทหารทั้งสองยังคงเพลิดเพลินกับกลิ่นสมุนไพรที่อยู่ในปากและความอบอุ่นของน้ำสมุนไพร
「อืม ฝาดนิดหน่อยแต่ก็ไม่เลว」
「เป็นสมุนไพรที่เอามาจากป่าครับ และมันค่อนข้างต่างที่เอามาจากนอกเมืองนิดหน่อย」
เขามักจะดื่มและอาบมันตอนที่ฝึกกับชิโนะ
กลิ่นหอมดีแต่ฝาดไปหน่อย ดังนั้นตอนดื่มครั้งแรกก็ไอแค่กแค่ก
「แค่ก แค่ก……！」
「ไม่เป็นไรนะครับ？」
「ไม่เป็นไร แค่กแค่ก ! พอดีช็อคนิดหน่อย！」
จิบินกระแทกหน้าอกด้วยแขนของเขา
จิบินไออยู่พักหนึ่ง บางทีอาการอาจจะสงบลง เขาพยายามสงบลมหายใจที่กระท่อนกระแท่นและเริ่มดื่มน้ำเข้าไปอีกครั้ง
ทั้งสามคนที่ดื่มก็ปล่อยให้ตัวเองผ่อนคลายอยู่ครู่หนึ่ง และมีเพียงเสียงกลืนน้ำดังอยู่ในห้อง
「อย่างไรก็ตาม เกิดอะไรขึ้นกับพวกไอริสเหรอครับ？」
โนโซมุถามคำถามกับจิบิน
ไอริสและคนอื่นๆตัดสินใจเข้าร่วมการสอบสวนครั้งนี้ แต่ไม่ได้ยินว่าจะทำยังไง
「พวกนั้นมีหินเวทย์ติดตัวและแต่ละอันแตกต่างกันไป อาจารย์เองก็ด้วย ส่วนใหญ่ต่างกระจายไปในย่านเขตการค้า และสำนักงานใหญ่ที่จัดตั้งขึ้นในสถาบัน หินรับสารที่เป็นรากฐานของหินพวกนี้ก็ถูกตั้งไว้ที่สำนักงานใหญ่」
「ถ้าไม่มีผู้หญิงพวกนั้นการสืบสวนคงยากขึ้นน่าดูเลยล่ะ」
บารอซซ่าพูดแบบนั้นและเล่นกับหินเวทย์สีฟ้า
เครือข่ายการสื่อสารกระจายไปทั่วทั้งเมือง รวมั้งโนโซมุและคนอื่นๆก็ถูกรวมอยู่ในการสื่อสารนั้นด้วย
เดิมทีแล้วถ้าใช้เส้นทางเดียวมันก็ไม่น่าจะครอบคลุมได้ใหญ่ทั่วเมือง
อย่างไรก็ตาม เพราะได้ “ความสามารถ”ของซีน่าช่วยเอาไว้เลยทำให้มันเป็นไปได้
พลังเวทย์อันมหาศาลของทิม่าและพลังภูติของซีน่า
อัญเชิญภูติจำนวนมากที่มีพลังเวทย์สูงสุดและคอยดูแลพลังภูติของซีน่าเพื่อเสริมการเชื่อมต่อพลังเวทย์กับหินเวทย์และตัวหินรับสาร ทำให้สามารถสร้างเครือค่ายที่ครอบคลุมอาร์คาซัม
「ไม่เป็นไรหรอกอย่างน้อยก็มีทหารหนึ่งนายคอยดูแลเหล่านักเรียนที่ประจำอยู่ทั่วเมือง และยังมีจิฮัดอยู่ที่สำนักงานใหญ่」
「นอกจากนี้ยังมีบางครั้งยังมี “ผู้ที่ให้ความร่วมมือ” ด้วย」
「งั้นเหรอครับ……」
ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ยึดติดกับแค่โนโซมุเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงพวกไอริส นอกจากจะเป็นผู้ร่วมงานระหว่างนักเรียนด้วยกัน
「อย่างไรก็ตาม เนื่องจากสถานการณ์ของการสอบสวน จึงเป็นเรื่องยากที่จะวางพวกทหารไว้ข้างๆ นักเรียนคนนั้นที่ชื่อคามิลล่า แต่ดูเหมือนว่าจิฮัดจะเป็นฝ่ายลงมือจัดการด้วยตัวเอง」
ตราบใดที่เคนยังไม่รู้สึกตัวและเธอยังเป็นคนใกล้ชิดกับเคนดังนั้นความปลอดภัยของคามิลล่านั้นค่อนข้างเสี่ยงมาก
ถ้าเป็นเช่นนั้น จิฮัดตัดสินใจให้นักเรียนหลายคนถือหินเวทย์เอาไว้และกระจายไปยังจุดต่างๆ
แน่นอนว่าตัวคนติดตามนั้นก็มีทักษะอย่างมากและแม้แต่อาจารย์ของสถาบันยังตรวจจับได้ยาก
「ถ้างั้นก็ดีไปครับ」
เมื่อได้ยินชื่อของคามิลล่า โนโซมุก็อดเป็นห่วงไม่ได้
ร่างกายของเธอที่พยายามขอโทษโนโซมุอย่างจริงใจทั้งน้ำตา และตอนที่ผมโดนปล่อยตัวเธอก็ยังมาพูดคุยด้วย
โนโซมุและคามิลล่าพูดคุยขณะที่ดวงอาทิตย์กำลังตกดิน เป็นการสนทนาครั้งแรกในรอบสองปี
“โนโซมุอยากจะให้ลิซ่าทำอะไรล่ะ？”
โนโซมุนึกถึงคำพูดของคามิลล่า พอเขาได้คุยกับเธอ เขาก็บอกไปว่า “อยากให้ลิซ่ากลับมาเป็นปกติดั่งเดิม”
สิ่งสำคัญของโนโซมุตอนนี้ก็คือ ทำให้กาลเวลาที่หยุดไปของลิซ่ากลับมาเดินอีกครั้ง
โนโซมุกำลังเคลื่อนไหวขณะคิดแบบนั้น
แน่นอนว่าโนโซมุเองนั้นไม่ค่อยได้ใส่ใจลิซ่าจนทำให้เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น บางครั้งก็เกิดการทะเลาะกับตัวเองขึ้นมา
「ซึ่งก็บอกได้ว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร ตอนนี้สัมผัสมันได้แล้ว……」
โนโซมุยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มอันขมยื่นและเกาหัวของเขาขณะดื่มยาเข้าไปเพื่อสลัดความปวดร้าวในใจ และหน้าผากของโนโซมุก็เกิดรอยย่นโดยไม่ได้ตั้งใจ
「นะนี่ เป็นอะไรไป？」
เมื่อโนโซมุหันไปทางเสียง ก็มีร่างของบารอซซ่ากำลังมองดูสิ่งนี้อยู่ข้างหน้าเขา
「แฮ่ก……มะมะไม่เป็นไรครับ」
ต่างจากบารอซซ่าที่ดูร้อนรน คำตอบของโนโซมุนั้นยังสดชื่น
แม้ว่าจะใช้มันเป็นเหตุผลในการหลีกหนี แต่ความรู้สึกของเขาที่มีต่อลิซ่าก็อยากสนับสนุนกันต่อไป
ปฏิเสธไม่ได้และไม่อยากปฏิเสธ
ความโกรธยังไม่หายไป ไม่ได้สลัดหายไปไหน เคลื่อนไปข้างหน้าขณะที่กุมมันเอาไว้ เพราะตัดสินใจไว้แล้ว
「……นายเองก็ดูท่าทางจะลำบากนะ」
บารอซซ่าที่เห็นเช่นนั้นก็ยักไหล่และดื่มยาที่เหลือและอ้าปากพูด
「ในฐานะที่เป็นคนแก่ ได้แต่บอกว่าเสียใจกับเรื่องก่อนหน้านี้ บอกได้อย่างเดียวว่าสิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือการจดจ่อกับเรื่องตรงหน้า」
บารอซซ่าเองก็เข้าใจสถานการณ์ในระดับหนึ่ง แต่พวกเขาก็ไม่ได้ยินรายละเอียดมากนัก และพบกันเมื่อไม่กี่วันก่อน
ด้วยเหตุนี้ จึงเลือกใช้คำพูดไม่ถูก
「เมื่อสิ่งต่างๆเริ่มขึ้นไปแล้ว สิ่งต่างๆก็จะดำเนินต่อไปโดยไม่คิดว่านายจะคิดยังไง และหากอาชญากรเป็นเพื่อนในวัยเด็กของนายจริงๆ เขาก็ก้าวข้ามในสิ่งที่ไม่ควรข้ามามาแล้ว หลังจากนั้นเขาก็จะจมดิ่งลงสู่ความมืดมิด ในขณะที่ทำร้ายสภาพแวดล้อมโดยรอบ」
อย่างไรก็ตาม พวกเขานั้นเห็นอาชญากรจำนวนมากในเมืองนี้ แม้ว่าจะไม่ได้ก่อาชญากรรม แต่ก็เหลือบเห็นปัญหาของเหล่ามนุษย์เฉกเช่นทุกวัน
สำหรับพวกเขา คนที่ทำอะไรตามใจโดยไม่สนถูกหรือผิดนั่นคือสิ่งที่เลวร้ายที่สุด มันจะไม่แคร์สิ่งรอบข้าง มันคิดว่าตัวเองถูก ตัวเองแน่มาตลอด และหลายๆคนก็ต้องตกเป็นเหยื่อของมัน
สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับพวกมันคือการดำรงอยู่ในโลกอันแสบคับแคบของตัวมันเอง และเทียบเท่ากับอาหารของมดเมื่อมาอยู่ในโลกภายนอก
กองทหารที่อยู่ตรงหน้าไม่สามารถให้อภัยเรื่องเหล่านั้นได้
บรรยากาศอันแสนเหนื่อยหน่ายจนถึงตอนนี้เป็นบรรยากาศที่ไม่ค่อยดีเท่าไร
「อืม ทราบดีอยู่แล้วครับ」
บารอซซ่าพูดอย่างเฉียบขาด ขณะที่โนโซมุรับคำนั้นโดยไม่ลังเล
บารอซซ่าเข้าใจสิ่งที่โนโซมุพูด อย่างที่เขาพูด เคนจะต้องหยุดการกระทำเหล่านี้
โนโซมุที่ต้องการจะหยุดเพราะมันไม่ใช่ตัวเขาคนเดิมอีกต่อไปและมันเป็นการทรมานลิซ่า
ไม่ว่าจะออกมาเป็นอย่างไร ก็อยากให้ลิซ่าเผชิญหน้ากับความเป็นจริงเสียที
“ไม่เป็นไรที่จะหนีความจริง แต่จงรู้ไว้ว่าตัวเองนั้นกำลังหนีความจริงอยู่”
ลิซ่าและเคนเป็นคนสำคัญของโนโซมุ เหมือนโนโซมุที่เป็นคนสำคัญของชิโนะ
ดังนั้นโนโซมุพยายามเข้าหาลิซ่าอย่างต่อเนื่อง
แม้แต่ในการต่อสู้จำลองกับจิฮัด เขาก็ได้เผยไพ่ตายทั้งหมดเพื่อให้ได้รู้ว่าตัวเขาเป็นยังไงในตอนนี้
และตอนนี้เคนที่เห็นว่าโนโซมุเป็นภัยคุกคามอีกครั้งก็เริ่มเดินซ้ำรอยกับเมื่อสองปีก่อน
เคนไปไกลเกินกว่าจะกลับมาแล้ว ถ้าปล่อยไว้ต่อไป ก็จะทำในสิ่งที่ไม่สามารถแก้ไขได้อีกต่อไป
เวลาผ่านไปโดยไม่สนใจสิ่งรอบตัว จากนั้นแม้จะไม่ได้คำตอบที่สมบูรณ์ แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินหน้า
「อ่า ผมรู้แล้ว คราวนี้ผมจะต้องหยุดเขา……」
นั่นคือสิ่งที่เขาควรทำในตอนนี้ เขาจารึกมันลงในใจและมองทหารตรงหน้า
บารอซซ่าตกใจกับแววตาของโนโซมุที่เด็ดเดี่ยว เขาเบิกตากว้าง และยิ้มที่มุมปากเพราะพอใจกับคำตอบ
ในเวลานั้น เอื้อมมือออกไปที่อกราวกับจิบินสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง
มันคือหินเวทย์ที่เกี่ยวข้องกับการสอบสวนในครั้งนี้ มันกลายเป็นสีแดง อาจเป็นเพราะเสียงถูกส่งมาแล้ว
ฟังเสียงที่ได้ยินโดนการสัมผัสกับตัวหิน
บางทีการโทรออกคงสิ้นสุดและหินก็กลับเป็นสีน้ำเงิน และจิบินก็ค่อยๆลดมือของเขาที่ถือหิน
「เกิดอะไรขึ้น？」
「ได้รับการติดต่อจากท่านจิฮัดดูเหมือนว่าผู้ต้องสงสัยกำลังลงมือแล้ว」
เมื่อพลังเวทย์ที่จิบินส่งไปยังหิน ก็ได้ยินเสียงจากหินเวทย์สีแดงที่ร้อนแรงกว่าเดิม
“ขณะนี้เป้าหมายกำลังเคลื่อนไปตามถนนสายหลักทางทิศตะวันตก ทีม A และ B ในพื้นที่การค้า และทีม C และ D ในส่วนเหนือย้ายไปยังเขตชายแดนของพื้นที่ทางทิศตะวันตก สร้างเครือข่ายไล่ตามเป้าหมาย”
“ฝ่ายตรงข้ามมีความสามารถในการเปลี่ยนรูปลักษณ์ได้ตามต้องการ เพราะงั้นให้สังเกตที่หินเวทย์ดีๆ เริ่มดำเนินการโดยทันที”
สถานการณ์นั้นเริ่มขึ้นแล้ว ทันทีที่ได้ยินคำนั้นความตึงเครียดก็เข้าครอบงำโนโซมุ
ใบบรรยากาศอันตึงเครียดโนโซมุค่อยๆจับดาบที่เอวเขา
◆◇◆
เคนและคามิลล่าเดินไปในเขตทางฝั่งตะวันตกของอาร์คาซัม
เมืองในตอนพลบค่ำและเต็มไปด้วยผู้คนที่เร่งรีบกลับบ้าน
คามิลล่าตามเคนหลังเคนตกเป็นเป้าหมาย
เธอเดินอยู่เงียบๆไม่พูดอะไร แต่จู่ๆเคนที่อยู่ข้างๆก็หันหน้ากลับมา
「คามิลล่าแยกกันตรงนี้」
「……หมายความว่าไง？」
ทันใดนั้นคามิลล่าก็หรี่ตามอง
「พวกเราจะแยกกันจากตรงนี้ แล้วค่อยมานัดเจอกันใหม่ เพราะงั้นจะทำอะไรก็รีบลงมือเข้า ถ้าคิดจะร่วมมือกันจริง」
「…………」
บางทีอาจจะโดนรู้ตัวแล้ว เหงื่อเย็นๆไหลผ่านกระดูกสันหลังของคามิลล่า
คามิลล่าพยายามเก็บงำอารมณ์เอาไว้และไม่แสดงออกทางสีหน้า แต่เคนก็ยังคงบอกให้ทำตามคำพูดต่อไป
「คามิลล่ารออะไรอยู่รีบไปเร็วเข้า แล้วค่อยมาพบกันที่นี่」
เคนยื่นกระดาษให้คามิลล่าโดยพับเป็นสองท่อน โดยไม่เปลี่ยนท่าทางและเดินเข้าไปในฝูงชนโดยไม่รอคำตอบจากเธอ
“ควรทำยังไงดี”
ความลังเลปรากฏขึ้นในหัวของคามิลล่า
หากฝืนทำตามนี้ อาจจะโดนไม่ไว้ใจมากขึ้นไปอีก แต่ถ้าละสายตาไปตอนนี้ ก็ยากที่จะหาเจอ
ช่วงเวลาอันแสนเจ็บปวด ในขณะเดียวกันเคนก็เริ่มซ่อนตัวไปในฝูงชน
คามิลล่าหงุดหงิดและตัดสินใจไม่ได้ แต่เมื่อเธอสังเกตเห็น เธอจึงไล่ตามเคน
“คามิลล่าคุง ได้ยินไหม？”
「เอ๊ะ！」
อย่างไรก็ตามเสียงของอาจารย์จิฮัดก็ดังมาจากหินเวทย์
“ตอนนี้มีคนติดตามเขาอยู่ เพราะงั้นรีบไปตำแหน่งที่กำหนดเลยเร็วเข้า”
คามิลล่าเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินว่า “มีคนติดตาม” ซึ่งตอนแรกเธอไม่รู้เรื่องนี้เลย และไม่รู้ตัวเลยด้วย
เป็นความจริงที่คามิลล่านั้นความสามารถต่ำกว่าเคนและลิซ่า แต่เธอก็มีผลการเรียนที่สูงมากในชั้นปี 3
เพราะเธอเคยเอาชนะสัตว์อสูรมาแล้ว เธอจึงประหลาดใจเล็กน้อยที่ได้ยินจิฮัดพูดแบบนั้น
อย่างไรก็ตามพอคิดเกี่ยวกับมันแล้ว ความสามารถของเหล่าอาจารย์ที่ทำการฝึกพิเศษในตอนนั้นก็เป็ฯคนที่รวบรวมและจัดการนักเรียนได้มากที่สุด อาจเป็นธรรมดาที่ไม่รู้สึกถึงการติดตาม
「……เข้าใจแล้วค่ะ」
บางทีอาจจะไม่ต้องการเธอด้วยซ้ำ
คามิลล่าส่ายหัวขณะคิดอะไรไม่เข้าท่า
เป็นที่ทราบกันดีตัวเธอนั้นยังไม่บรรลุนิติภาวะ หากมีผู้ติดตามมากฝีมือ ตอนนี้ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากไปยังพื้นที่ๆกำหนด
เธอเปลี่ยนใจและเปิดกระดาษที่เคนยื่นมาให้
「สวนสาธารณะกลาง……」
ที่นั่นมีชื่อที่อยู่ของใจกลางเมืองถูกเขียนเอาไว้
สร้างเพจก็ไม่เป็น โอ้ยเนาะ~ น่าสงสารแท้ ไปติดตามผลงานแปลได้ที่เพจเนอะ ส่วนใหญ่แล้วจะอัพหมดแล้วมากกว่านะ ถ้าอยากอ่านแบบฉบับสมบูรณ์ก็ลงไว้อยู่แค่ที่เดียว คือ เว็บนายท่าน ส่วนไฟล์ Google Doc ไม่กล้าปล่อยแล้วครับ กลัวโดนก็อปไปเอา สิริอ่านอีก