บทที่ 77 ความกตัญญู
หลังจากทำความคุ้นเคยกับบริษัท ทั้งสองก็กลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง
เจียงหยุนเอ๋อสังเกตขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วว่า พนักงานในบริษัทดูเหมือนจะมีทัศนคติบางอย่างต่อตนเองอยู่บ้าง และมีผู้หญิงหลายคนที่มีท่าทีเป็นปรปักษ์กับก็เธออย่างเห็นได้ชัด
แม้จะรู้สึกสงสัยอยู่ในใจ แต่เจียงหยุนเอ๋อก็ยังคงต้องการจัดการกับงานในมือให้เสร็จก่อน งานแรกของเธอคือไปที่แผนกการค้าเพื่อขอแผนการส่งเสริมการตลาด
หลังจากได้รับมอบหมายงาน เจียงหยุนเอ๋อก็เดินทางมาที่แผนกการค้าในทันที เธอเคาะประตูสำนักงาน แต่กลับไม่มีใครตอบรับ
ตอนแรกเจียงหยุนเอ๋อคิดว่าไม่มีใครอยู่ในห้องทำงาน แต่ไม่นานนักเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะจากข้างใน คิ้วของเธอขมวดขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นจึงเคาะประตูอีกครั้ง เสียงหัวเราะด้านในยังคงไม่หยุดลง แต่กลับยังคงไม่มีใครสนใจเธอ
หลังจากคิดอยู่สักครู่ เพื่อไม่ให้กระทบกับงาน เจียงหยุนเอ๋อจึงเปิดประตูและเดินเข้าไป
ทันทีที่ประตูเปิดออก หัวหน้าแผนกการค้าก็ถลึงตาใส่เธอ “ใครอนุญาตให้คุณเข้ามา?”
เจียงหยุนเอ๋อตกตะลึงและรีบอธิบาย “หัวหน้าแผนกสวัสดีค่ะ ฉันมาที่นี่เพื่อรับแผนโปรโมต”
“ออกไปจากที่นี่ อย่ามาอยู่ตรงนี้ให้กระทบกับงานของฉัน” หัวหน้าแผนกการค้ากล่าวด้วยใบหน้าเย็นชา
“แต่ว่า……แผน …” เจียงหยุนเอ๋อเอ่ยอย่างลังเล ถึงแม้ว่าท่าทางของหัวหน้าแผนกการค้าจะทำให้เธอรู้สึกยากที่จะรับได้อยู่บ้าง แต่เธอก็ยังอยากทำงานของตนให้เสร็จ
แต่คาดไม่ถึงว่าหัวหน้าแผนกการค้าไม่ใส่ใจกับคำพูดของเธอเลยสักนิด ซ้ำยังพูดขึ้นด้วยความโกรธกว่าเดิม “ฉันบอกให้คุณไสหัวออกไป คุณฟังคำพูดคนเข้าใจหรือเปล่า?”
เมื่อเห็นเช่นนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็ได้แต่ออกมาด้วยความคับข้องใจอย่างเต็มที่ แผนการโปรโมตไม่ได้มา ซ้ำตัวเองยังถูกด่าโดยที่ไม่ได้ทำผิดอะไร
ในขณะที่เจียงหยุนเอ๋อเดินไปตามทาง ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ในใจก็ยิ่งรู้สึกอับอายขายหน้ามากขึ้นเท่านั้น เธอไม่ได้แผนการโปรโมตมา เธอก็ไม่สามารถมีอะไรไปสื่อสารกับเฉียวซินได้ ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจไปที่สำนักงานของ เฉียวซิน และอธิบายสถานการณ์ให้เธอฟัง
เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเฉียวซินก็เงยหน้าขึ้นและพูด “เชิญเข้ามา”
หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อเดินเข้าไปในห้องทำงาน เฉียวซินก็ถามด้วยความประหลาดใจ “คุณหนูเจียงได้แผนการโปรโมตมาเร็วขนาดนี้เลยหรือ?”
เมื่อมองเห็นท่าทางเชื่อมั่นต่อตนเองของเฉียวซินเจียงหยุนเอ๋อก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด เธอเดินเข้าและเอ่ยเสียงเบา “ ขอโทษค่ะ ประธานเฉียวฉันไม่ได้รับแผนโปรโมตมา”
เฉียวซินมองไปที่ท่าทางของเจียงหยุนเอ๋อ และถามอย่างไม่แน่ใจ “มีอะไร? เกิดขึ้นหรือ?”
“ฉันเพิ่งไปที่แผนกการค้า แต่ผู้อำนวยการแผนกไม่สนใจฉัน…ฉันหมดหนทางจริงๆ….ขอโทษด้วยนะคะ ประธานเฉียวเรื่องเล็กๆน้อยๆแค่นี้ฉันยังทำได้ไม่ดี….” เจียงหยุนเอ๋อก้มหัวลงและพูดเสียงเบา
“อะไร?” ทันใดนั้นเฉียวซินก็ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน จากนั้นเขามาตบไหล่เจียงหยุนเอ๋อและปลอบเธอ “เรื่องนี้ฉันไม่โทษคุณ เห็นทีคงเป็นผู้อำนวยการเสี่ยวจ้าวที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทำให้คุณต้องรู้สึกแย่ ฉันจะไปช่วยคุณตอนนี้”
พูดจบ เฉียวซินพาเจียงหยุนเอ๋อไปยังแผนกการค้า
หลังจากเฉียวซินปรากฏตัวในแผนก ทันใดนั้นเอง พนักงานทุกคนของแผนกก็ลุกขึ้นยืน และประหลาดใจกับการมาถึงของ เฉียวซิน
“ประธานเฉียวมาได้อย่างไรกัน?”
เฉียวซินมองพวกเขาอย่างเย็นชา จากนั้นเธอก็ยื่นมือเข้าไปดึงเจียงหยุนเอ๋อมายืนข้างๆเธอ และเอ่ยขึ้น “ถึงแม้ว่าคุณหนูเจียงจะเพิ่งเข้ามาทำงาน แต่ตอนนี้เธออยู่ในตำแหน่งผู้ช่วยพิเศษ ดังนั้นเรื่องหลายเรื่องหลังจากนี้เป็นเธอที่จะต้องรับผิดชอบ ดังนั้นจึงหวังว่าทุกคนจะให้ความร่วมมือในการทำงานกับคุณหนูเจียงด้วย”
หลังจากเฉียวซินพูดจบ ทุกคนก็เงียบลง เจียงหยุนเอ๋อที่ยืนดูสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความตะลึง ในใจรู้สึกซาบซึ้ง
พูดจบเฉียวซินก็หันกลับมาและตบไหล่ของเจียงหยุนเอ๋อ เธอกล่าวด้วยใบหน้าที่แน่วแน่ “คุณวางใจได้ ตอนนี้คุณเป็นพนักงานของบริษัทเรา และฉันจะไม่ปล่อยให้คุณต้องทนทุกข์กับความอยุติธรรมใดๆ”
“ขอบคุณค่ะ ประธานเฉียว”เจียงหยุนเอ๋อซาบซึ้งจนแทบอยากจะร้องไห้ เธอไม่คิดเลยว่าเฉียวซินจะใส่ใจตนเองขนาดนี้
“อืม คุณรีบกลับไปทำงานเถอะ”เฉียวซินยิ้มให้เจียงหยุนเอ๋อจากนั้นจึงหันหน้าไปมองผู้อำนวยการแผนกการค้าอย่างเย็นชา “จ้าวเสว่มาหาฉันที่สำนักงาน”
เมื่อเฉียวซินพูดอย่างนั้น เจียงหยุนเอ๋อก็ออกจากห้องทำงานไปอย่างเชื่อฟัง และเตรียมตัวไปแผนกถัดไปเพื่อรับแผนการโปรโมต
แต่สิ่งที่เจียงหยุนเอ๋อไม่รู้ก็คือ หลังจากที่เธอจากไปห้องทำงานของเฉียวซินไป เสียงหัวเราะดังลั่นอย่างไม่ปิดบังก็ดังขึ้น
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ช่างน่าขำจริงๆ คุณเห็นการแสดงออกของเธอหรือเปล่า? เห็นทีในใจคงซาบซึ้งในตัวคุณจะแย่แล้ว” จ้าวเสว่ปิดปากของเธอ แต่กลับไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มบนใบหน้าของลงได้
เฉียวซินยิ้มอย่างพอใจ “อืม เธอโง่ขนาดนั้น ฉันจะทำอย่างไรได้อีก?”
“ประธานเฉียวการกระทำของคุณยังไม่ค่อยเป็นมืออาชีพสักเท่าไหร่ ตอนนี้พวกเรากลายเป็นคนร้ายไปหมดแล้ว เธอก็คงมีความประทับใจในตัวคุณแค่คนเดียว” จ้าวเสว่หัวเราะและพูดติดตลก
ในความเป็นจริงสาเหตุที่เจียงหยุนเอ๋อถูกคนในบริษัทปฏิบัติเช่นนี้ใส่ล้วนแล้วแต่ได้รับคำสั่งจากเฉียวซินอย่างลับๆ ถึงเธอจะสัญญากับ ลี่หยูนห่วนว่าจะให้เจียงหยุนเอ๋อมาทำงาน แต่เธอก็ไม่สามารถทนเห็น ลี่หยูนห่วนใกล้ชิดกับ เจียงหยุนเอ๋อได้ ดังนั้นจึงอดเล่นงานเธอขึ้นมาไม่ได้
หึ ลี่หยูนห่วนถึงกับต้องการให้ตนช่วยเจียงหยุนเอ๋อมากขนาดนี้ เธอจึงได้แต่ทำตามความต้องการของเขา
นอกจากนี้ เฉียวซินยังเอ่ยปากกำชับกับคนไปไม่น้อย ให้พวกเขาอย่าได้ให้ความร่วมมือในการทำงานกับเจียงหยุนเอ๋อง่ายดายเกินไป ต่อให้ทำให้เธอต้องอับอายก็ไม่มีปัญหา
ในเวลานี้เจียงหยุนเอ๋อเพิ่งมาถึงแผนกถัดไป เธอได้แผนการโปรโมตจากผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบมาอย่างราบรื่น ในขณะที่เธอกำลังจะก้มหน้าและกล่าวขอบคุณ จู่ๆผู้อำนวยการแผนกออกแบบกลับกระแทกเข้ากับตัวเธออย่างกะทันหัน กาแฟทั้งหมดในมือของเธอหกลงบนกระโปรงของเธอ
“โอ้ ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ เมื่อกี้เท้าฉันลื่นไปหน่อย” ผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบมองดูท่าทางตกที่นั่งลำบากของเจียงหยุนเอ๋อ จากนั้นจึงเอ่ยขอโทษออกมาแต่สายตากลับไม่เห็นถึงความจริงใจเลยแม้แต่น้อย
เจียงหยุนเอ๋อเม้มริมฝีปากและโกรธเล็กน้อย ผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบมองดูสีหน้าของเธอ จากนั้นจู่ๆก็เอ่ยขึ้นมา “ไอ้หย่า ฉันขอโทษคุณแล้ว คุณก็อย่าได้ถือโทษอยู่เลย ตอนนี้แผนการโปรโมตของแผนกออกแบบคุณก็ได้ไปแล้ว สมควรที่จะไปแผนกถัดไปแล้วมั้ง?”
เจียงหยุนเอ๋อรู้ดีว่าตนเองกำลังถูกไล่ออกไป ตอนนี้ทั้งตัวของเธอเลอะเทอะ จึงได้แต่ต้องรีบไปเข้าห้องน้ำ
หลังจากทำความสะอาดกระโปรงเสร็จ พนักงานคนหนึ่งก็ออกมาจากห้องข้างๆเช่นกัน เมื่อมองเห็นเจียงหยุนเอ๋อเธอพูดว่า “เจียงหยุนเอ๋อ วันนี้คุณป้าทำความสะอาดไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดูเหมือนว่าเธอจะลืมทำความสะอาด พอดีเลยที่คุณมาที่นี่ อย่างนั้นก็ช่วยทำความสะอาดด้วยเลยแล้วกัน”
พูดจบ พนักงานก็จากไปโดยไม่ลังเล เจียงหยุนเอ๋อยืนอยู่ที่นั่นสักพัก รู้ดีว่าพนักงานคนนั้นตั้งใจที่จะทำให้ตัวเองอับอาย
เธอมีงานของตัวเอง อาศัยอะไรถึงต้องมาทำความสะอาดห้องน้ำ?
สิ่งที่ทำให้เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกแปลกๆก็คือ สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นหลายครั้งในเพียงหนึ่งวัน จนเธออดสงสัยไม่ได้ว่าคนพวกนี้นัดกันเอาไว้หรือเปล่า