คุณครยังถอนหายใจยาวๆ ด้วยความโล่งอกตรงนั้น โดยกล่าวว่า : “ในที่สุดฉันก็ติดต่อคุณได้ ทุกสายที่โทรหาคุณก่อนหน้า มีแต่ปิดเครื่อง พบลั่นลานแล้ว มีผู้ชายคนนึงโทรหาเรา คุณสะดวกที่จะจดหมายเลขผู้ชายคนนี้ไหมคะ? ”
อันรันรีบตอบและจดหมายเลขโทรศัพท์ตามที่คุณครูบอก และกำลังจะโทรออก หลังจากจดมันลง เธอก็ตกตะลึง
เบอร์นี้ ทำไมเป็นฮัวเทียนหลัน!
เธอตกตะลึง และอดไม่ได้ที่จะโทรหาคุณครูลั่นลานอีกครั้ง เพื่อยืนยันหมายเลขนี้ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นของฮั่วเทียนหลันจริงๆ
อันรันวางโทรศัพท์ลง โทรศัพท์ที่มีหน้าจอแตกเป็นชิ้นๆ ก็เหมือนกับในใจของอันรันเวลานี้ นี่ก็อาจจะ…..
ฮั่วเทียนหลันรอสายแม่ของลั่นลาน แต่คุณครูอนุบาลให้เบอร์มา เขาโทรไปสองครั้งแล้ว ก็มีแต่ปิดเครื่อง
เขาดื่มไวน์ไปนิดหน่อย แต่โชคดีที่ไม่มากนัก หลังจากส่งมู่เหว่ยกลับ เขาก็กลับไปยังสถานที่ใหม่ที่โจวหยวนหาให้เขา
หลังจากเข้าบ้าน ลั่นลานก็หยิบหนังสือออกมาจากกระเป๋านักเรียน และเริ่มทำการบ้าน
ท่าทางที่ประพฤติดีนี้ ทำให้ฮั่วเทียนหลันยิ่งรักลั่นลานมากขึ้น
ถ้าเป็นไปได้ เขามีความคิดที่จะรัอยากบลั่นลานเป็นลูกบุญธรรม
ลั่นลานกำลังทำการบ้าน ฮัวเทียนหลันก็ให้พนักงานเสิร์ฟของโรงแรมเสิร์ฟผลไม้และของว่าง หลังจากส่งมาแล้ว เขาก็นำไปให้ลั่นลาน
ลั่นลานเงยหน้าขึ้นมองไปที่ฮัวเทียนหลัน ด้วยดวงตาที่คมโต พร้อมกับรอยยิ้มที่หวานบนใบหน้าของเธอ ลักยิ้มทั้งสองนั้นน่ารักเป็นพิเศษ และเสียงของเธอก็พูดเบาๆ ว่า : “ขอบคุณค่ะ คุณลุง”
ฮั่วเทียนหลันแตะศีรษะของลั่นลานอย่างเอ็นดู และกล่าวว่า : “ตั้งใจทำการบ้านดีๆ ไม่นานก็จะหาแม่หนูเจอแล้ว”
ลั่นลานร้องโอ้ทันที ดวงตาของเธอกลายเป็นสีแดง เสียงของเธอสะอึกสะอื้นเล็กน้อย : “แม่ ลั่นลานคิดถึงแม่ ลั่นลานไม่ได้เจอแม่มานานแล้ว…..”
อารมณ์ของเด็กพูดจะมาก็มา และฮัวเทียนหลันก็มีความสับสนเล็กน้อย
เด็กหญิงตัวเล็กๆ ร้องไห้แล้ว เขาน่าจะควรต้องปลอบแหละ
แต่ปลอบยังไง ถึงจะเป็นวิธีที่ถูกต้องล่ะ?
ในดวงตาที่สดใสของลั่นลาน มีน้ำตาไหลอยู่
ฮั่วเทียนหลันนั่งลงข้างลั่นลาน ยื่นมือออกมาลูบหลังลั่นลานเบาๆ และปลอบใจว่า : “โอ๋ ลั่นลานอย่าร้องไห้นะ ลุงจะพาไปหาแม่โอเคไหม? ”
เสียงร้องไห้ของลั่นลานหยุดลงทันที ดวงตากลมโตของเธอกลอกไปมา และพูดว่า : “คุณลุงสามารถพาลั่นลานไปหาแม่ได้จริงๆเหรอ? ”
ฮั่วเทียนหลันตกตะลึง น้ำตาของสาวน้อยหยุดไหลเร็วขนาดนี้เลย?
แต่ตามหาแม่ของลั่นลาน ก็คงไม่น่ายากหรอกมั้ง?
เขาพูดเบาๆ : “แน่นอน ลุงให้คนไปตามหาแล้ว”
คราวนี้ลั่นลานมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างสงสัย และพูดว่า : คุณลุง แม่หนูไปอยู่สถานที่ไกล ไม่ได้อยู่ที่นี่นะคะ! ”
ฮั่วเทียนหลันตะลึง สถานที่ไกล?
ประโยคนี้ ทำให้เขานึกถึงบางสิ่งที่ไม่ดี
“แม่ไปไหนหรอ? ” ฮัวเทียนหลันทำตามความคิดที่ลั่นลานชักนำ
ลั่นลานเอียงศีรษะของเธอ เอานิ้วชี้ที่ปากของเธอเบาๆ และคิดสักพัก : “ป้าของหนูบอกว่า แม่จะต้องใช้เวลานานถึงจะกลับมาได้…..”
ฮั่วเทียนหลันเข้าใจสิ่งนี้ในใจ และในขณะเดียวกัน เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าแม่ของลั่นลานแค่ไปต่างจังหวัดแค่นั้น
แต่เมื่อเธอไปต่างจังหวัด ก็ต้องติดต่อกัน เธอจะกลับมาได้ไหม?
หลังจากที่ลั่นลานทำการบ้านเสร็จแล้ว ฮั่วเทียนหลันก็ชวนลั่นลานกินขนมหวาน
หลังจากกินไปไม่กี่คำ ลั่นลานก็วางมันลงอย่างไม่เต็มใจ
เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่แสดงออกอย่างเต็มที่ของเธอ ฮัวเทียนหลันจึงกล่าวว่า : “ถ้าชอบก็กินเยอะๆ”
ลั่นลานขมวดคิ้วยุ่ง ๆ ในที่สุดก็ส่ายหัวอย่างเด็ดเดี่ยว แล้วพูดว่า : “คุณลุง แม่ไม่ให้กินขนมมากเกินไป เพราะบอกว่าฟันจะหัก โดยเฉพาะในเวลากลางคืน”
“นั้นก็กินอีกหน่อย? ” ฮั่วเทียนหลันรู้สึกว่าเขาจะไม่ใช่พ่อที่ดีในอนาคตอย่างแน่นอน และตอนนี้เขาก็ได้แสดงออกให้เห็นแล้ว รู้ว่ามันผิดเขาก็ยังบอกให้ลั่นลานกินต่อ
ลั่นลานมองไปที่ขนม แล้วนึกถึงคำสอนของแม่ในใจ
หลังจากการต่อสู้ทางอุดมการณ์อย่างดุเดือด ก็กล่าวว่า : “ถ้าอย่างนั้นหนูจะกินอีกหน่อย แค่นิดหน่อย”
ฮั่วเทียนหลันรู้สึกขบขันกับท่าทางของลั่นลาน และในขณะที่ลั่นลานยังคงกินอยู่ เขาก็กดโทรหาแม่ของลั่นลานอีกครั้ง
ครั้งนี้สองเบอร์นี้ ก็โทรติดแล้ว
แต่ไม่รู้ว่าทำไม ไม่มีใครรับสายเลย
ลั่นลานหายไปไม่ถึง 24 ชั่วโมง คนจากสถานีตำรวจจึงไม่ให้ความร่วมมือ และไม่เปิดเผยข้อมูลทะเบียนบ้านของลั่นลาน
ฮั่วเทียนหลันกำลังจะกล่อมให้เธอนอนหลับ หลังจากที่ลั่นลานกินขนมเสร็จ
แต่ลั่นลานไม่ยอมเข้านอน ตาของเธอจะแดงเล็กน้อย เธอบอกว่าจะกลับไปนอนที่บ้าน และเธอจะหลับไปได้ ก็ต่อเมื่อวิดีโอคอลกับแม่ และให้แม่เล่าเรื่องราวให้เธอฟัง
ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้ว และมองไปที่ดวงตาที่แน่วแน่ของลั่นลาน รู้ดีว่าหากวันนี้ลั่นลานไม่ส่งกลับบ้าน เธอคงจะนอนไม่หลับ
เขาส่งคนไปหาที่อยู่บ้านของลั่นลาน ที่ทิ้งไว้ที่โรงเรียนอนุบาล แต่มันพังยับเยินแล้วเมื่อสองปีก่อน
ในตอนกลางคืนฮัวเทียนหลัน ให้ผู้รับผิดชอบสาขาฟาเรนไฮต์ จัดคนขับรถ และขับรถวนไปรอบๆ เมือง W
เนื่องจากเมือง W เป็นเมืองชายแดน จึงค่อนข้างคึกคักในตอนกลางคืน แต่มันมีคนดีและคนเลวปะปนอยู่ มันจึงไม่ปลอดภัย
ฮั่วเทียนหลันจงใจไปที่ถนนใกล้โรงเรียนอนุบาล และเริ่มขับรถไปตลอดทาง ให้ลั่นลานมีความคุ้นๆตาแล้วบอก คนขับก็จะหยุด
แต่ลั่นลานไม่ค่อยออกมาตอนกลางคืน จึงน่าเศร้ามาก จำถนนไม่ได้แล้ว
หลังจากวนไปนานกว่าหนึ่งชั่วโมง ก็ไม่ได้อะไรเลย
แต่ในขณะนี้ ฮั่วเทียนหลันเห็นชายหญิงสองคนอยู่ข้างถนน ฉุดกระชากลากไปในมุมมืด
หญิงสาวกำลังดิ้นรนอย่างหนัก และตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ