103 ความไม่สงบในทิศเหนือ ⑨ ศึกในป่า
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
กลางพันธมิตรแห่งยูเรส บริเวณที่ราบ
「บริเวณพวกนี้มันก็ออกเหนือมากกว่าเมืองหลวงโกลโดเนีย ไม่ใช่เหรอ?」
「ใช้ มันควรจะเป็นอย่างนั้น เพราะทั้งหมดเมืองกลางยูเรส บาร์เรล่า มันเหนือไปมาก นึนโมะ」
「มันหนาว มันจะสบายมากกว่าถ้ามันใช้แม่น้ำ」
「แบบนั้นเราจะต้องกังวลเกี่ยวกับกำลังเสริมของมากราโด ที่ข้ามแม่น้ำได้ มันโชคร้ายมากสำหรับพวกเค้า ที่เมืองอยู่ทางเหนือ นึนหมึ」
「อออุ ซีเลีย……-ซาะได้โปรดอย่าขวางหนู」
「นี่มันงานพี่นะ นึนโม๊ะ!」
「หนูจะไม่แพ้นะ เมื่อมันเป็นเรื่องการรับมือกับเอ็นน่ะ」
ในตอนเช้าก่อนที่เราจะเดินทัพ พวกเธอของคนดูแลผมในเต็นท์ ซีเลียและเลอาห์ คุกเข่าอยู่ที่เท้าของผมระหว่างที่ผมยังนั่งอยู่กับเก้าอี้ และเลียเอ็นของผมจากทางซ้ายและทางขวา พวกเธอสองคนสู้กันเพื่อที่จะหาว่าใครจะได้รับเอาไปเข้าปาก
「เฮ้ เฮ้ อย่าตีกัน」
พวกเธอสองคนหรี่ตาเมื่อผมลูบหัวพวกเธอ มันดูเหมือนพวกเธอทั้งสองคนชอบการโดนลูบหัว
「ซีเลีย-ซังควรจะทำดีที่สุดสำหรับมาสเตอร์ในกองทัพ เพราะหนูจะเป็นคนที่ดูแลท่อนล่างของเค้าเอง」
เลอาห์เริ่มเรีกผมว่ามาสเตอร์ เมื่อมีคนอื่นอยู่ อย่างที่คาด ผมปล่อยให้เด็กแบบนี้้พูดถึงผมโดยชื่อที่ไม่มีคำให้เกียรติไม่ได้ต่อหน้าลูกน้องของผม
「อะไร-!? พี่ดูแลเอเกอร์-ซามะในทุกอย่างเมื่เราอยู่ที่สนามรบ! หนูควรจะเป็นคนที่……อ้าา หนูหลอกพี่」
ซีเลียปล่อยเอ็นผมจากปากเธอเมื่อเธอพูดเลอาห์เลยฉวยโอกาสที่จะชิงมันอย่างรวดเร็วและเองมันเข้าปากของเธอ ซีเลียที่โกรธพยายามจะร้องหาการมีเซ็กส์ แต่ผมจับเธอและจูบเธอแทน ความรู้สึกของการที่เราพันลิ้นกัน ได้ส่งเลือดไปที่เอ็นที่แข็งแล้วให้แข็งมากขึ้นไปอีก
「มันขยาย อย่ายั้งมือและปล่อยมันออกมาในปากของหนู เคมะ?」
เลอาห์รับเอ็นของผมเข้าไปตลอดทางถึงคอของเธอ แม้ว่าเธอสำลัก เธอยังโยกหัวเธอขึ้นและลงอย่างรุนแรง การเคลื่อนไหวเหล่านั้น มันก็เพื่อทำให้ชายไปถึงจุดสุดยอด แต่เรื่องนั้นไม่เกิดขึ้นในครั้งนี้
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ มันเป็นเวลาที่ดีมั้ย?」
「ฮย้าาา!!」
ซีเลียหยุดจูบผมจะกระโดดออกไป ทางเข้าเต็นท์ถูกเปิดกระทันหัน และลีโอโพลต์ยืนอยู่ที่นั่นด้วยหน้าที่ไร้สีหน้าเดิมๆของเขา
「…….มันดูเหมือนเป็นเวลาดีมั้ยล่ะ?」
ไม่เหมือนลูกน้องคนอื่น เจ้านี้ไม่ใส่ใจเลยซักนิด
「ผมไม่เห็น ให้ผมพูดซ้ำด้วยตัวเอง สภาสงครามจะถูกจัดขึ้นตอนนี้ ดังนั้นได้โปรดหยุดอะไรที่ทำอยู่และมาทันที」
「…………ชั้นจะไปเดี๋ยวนี้แหละ」
แน่นอนว่าไม่ใช่ชายที่โรแมนติกเอาซะเลย
「นึนบุ่! นึนโม๊ะ!」
เลียชำเลืองมองลีโอโพลต์ และบริการต่อไปโดยไม่ได้กังวลมาก เธอไม่ได้สนใจมากกับความจริงที่ว่าคนเห็นเธอรับใช้ผมได้ ถ้าผมต้องการ เธอจะโอเคที่เราจะทำอะไรกันในที่สาธารณะด้วย ในทางกลับกัน ซีเลียเช็ดปากและจ้องลีโอโพลต์ด้วยหน้าที่แดง
「พอแล้ว เลอาห์ หนูเอาออกจากปากพี่ได้แล้ว」
「เอ๋? แต่ไม่ใช่ว่ามาสเตอร์ทรมานอยู่เหรอ มันยังใหญ่มากอยู่เลย」
มันลำบากที่จะต้องทนมัน และมันไม่เข้าไปในกางเกงผมด้วยแบบนี้
「ผมไม่ชอบที่จะได้เห็นท่อนล่างของลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ดังนั้น ได้โปรดทำมันให้เสร็จเร็วๆได้มั้ย?」
เมื่อความคิดว่าลีโอโพลต์ดูผมอยู่เข้ามาในใจของผม เอ็นผมเปลี้ยทันที ผมนำซีเลียไปกับผม และชายที่ไม่งดงามเอาซะเลยตามเรามา
—————————————————————
「งั้นตอนนี้ มาเริ่มสภาสงครามกันเถอะครับ」
ระหว่างที่ทหารถอดชิ้นส่วนแคมป์ เหล่าผู้บัญชาการ รวมไปถึงคนที่อยู่ในกองทัพกลางหน่วยที่สาม มารวมกันในห้องสั่งการ
「ก่อนเรื่องนั้น……แม้ว่าเค้าจะเป็นลูกน้อของลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ไม่ใชว่ามันแปลกเหรอ ที่คนนี้ที่ไม่มีระดับมาพูดในงานนี้?」
หนึ่งในผู้บัญชาการของกองทัพกลางชี้ออกมา เขาน่าจะหมายถึงลีโอโพลต์ที่มีต้ำแหน่งเป็นรองผู้บัญชาการกองทัพส่วนตัวของผม แต่ไม่เคยถูกมอบอะไรมาจากราชวงศ์ของโกลโดเนีย ดังนั้น มันทำให้เขาไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าชนชั้นกลางธรรมดา ผู้บัญชาการ โดยเฉพาะพวกนั้นที่มีสถานะสูงๆ ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเจ้าคนคนนี้มาพูด และไม่เคารพคำสั่งยิ่งกว่าเข้าไปอีก
「ผมพูดในฐานะของลอร์ดฮาร์เลตต์」
「งั้นให้มันเป็นคนอื่นที่เป็นขุนนางทำแทน」
ช่างมีปัญหา การช่วยลีโอโพลต์จะเรียกความโกรธเคืองมาได้ด้วย และผมไม่ชอบการเถียงกันแบบนี้เหมือนที่มันเป็น ดังนั้น การโต้เถียงนี้มันเป็นอะไรที่ไร้สาระอย่างแน่นอน
ผมกระแทกศอกไปบนโต๊ะที่อยู่ตรงกลาง ผมยั้งแล้ว ไม่งั้นมันจะขยี้โต๊ะไปแล้ว
「ชั้นยอมรับมัน ต้องการอะไรที่มากกว่านั้นมั้ย?」
เหล่าผู้บัญชาการของกองทัพกลางถอยไปในทันที
「ต-แต่เรื่องระดับมันสำคัญด้วยนะครับ เพราะมันก็เพื่อที่จะแสงดถึงความสง่างามของราชวงศ์」
กระดูกสันหลังของกองทัพกลางคือความจริงที่ว่ามันประกอบไปด้วยขุนนางใหม่ที่ถูกมอบระดับให้ อย่างไรก็ตาม ตามมากับการโตของมัน กองทัพยังต้อนรับเหล่าผู้บัญชาการจำนวนมาก – เช่น ขุนนางตามประเภณีที่ยังเยาว์อยู่และอัศวินที่มีประสบการณ์ เมื่อเอาทียบกับขุนนางใหม่ที่มาใหม่ พวกเขากังวลเกี่ยวกับเรื่องอำนาจและระดับมากกว่า
「ความยิ่งใหญ่ของราชวงศ์เหรอ……? ยังไงซะ มันมีบางอย่างที่เน้นเรื่องนั้นได้มากกว่าเรื่องระดับและอำนาจนะ รู้มั้ย?」
สายตาของขุนนางเน้นมาที่ผม ถ้ามันมีคนสวยที่นี่ ผมจะไม่ถือเลย แต่ช่างโชคร้าย เพราะมันไม่มีอะไรนอกไปเสียจากพวกผู้ชาย ที่พวกเขายังไร้พรสวรรค์อีกด้วย
「เราแค่ต้องชนะ; ไม่ว่าเราจะทำอะไร มันไม่มีความหมายตราบใดที่เราชนะคนนี้มันจำเป็นสำหรับการทำเรื่องนั้น ถ้าเค้าเคยล้มเหลว แบบนั้นชั้นจะยินดีที่จะฟังนายบ่น」
ผมมองทุกคนระหว่างที่พักศอกไว้บนโต๊ะ มันดูเหมือนจะไม่มีใครคัดค้านอีกแล้ว
「พูดต่อ」
「ครับท่าน อย่างแรก นี่เป็นตำแหน่งของศัตรู ซึ่งมันอยู่ตรงนี้จากการรายงานของหน่วยสอดแนม」
ลีโอโพลต์์ชี้ไปทุ่จุดทีตะวันออกของเป้าหมายเรา บาร์เรล่า ไปนิดหน่อย
「มันใกล้; เราอาจจะเจอกันคืนนี้ ถ้าเราสองคนมุ่งหน้าไปที่นั่น」
「ถ้าเป็นแบบนั้น เราจะเผชิญหน้ากันในภูมิภาคป่า จำนวนของผักมันสมเหตุสมผล และมันเป็นไปได้ที่จะส่งกองทัพของเราไปไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง แต่กองทัพของเรามีหน่วยทหารม้าที่ทรงพลัง ผมจะชอบมันมากกว่าถ้าสนามรบมันเป็นที่ราบ ที่เราเอาเปรียบความได้เปรียบนั้นได้」
ลีโอโพลต์ชำเลืองมองผู้บัญชาการกองทัพกลางเล็กน้อย หน่วยที่ทรงพลังนั้นก็คือทหารม้าธนูที่นำกองทัพส่วนตัวของมัน มันคือความเป็นจริง แต่ในเวลาเดียวกัน มันก็ยังไปปล่อยหมัดแย็บใส่เขาด้วย บางที่มันอาจจะไม่มีความจำเป็นที่ผมจะต้องไปหนุนหลังเขา
「นั่นมันเป็นอุดมคติ แต่ศัตรูจะตามมาตามนั้นมั้ย นอกจากการสู้บนดินแดนของศัตรูแล้ว เราเป็นคนที่ต้องรีบสู้」
「ในกรณีที่พวกเค้าซ่อนตัวเองภายในป่า การเคลื่อนไหวของเราจะเป็นการให้เหล่าที่สามปะทะกับพวกเขา และผลักดันพวกเขาาออกไปอย่างต่อเนื่อง ถ้าพวกเขามีความได้เปรียบหรือถอยทัพและล่ามันออกมาถ้ามันมีความเสียเปรียบ」
「ไม่ใช่ว่านั่นจะเป็นการที่เราจับม้าไปคู่กันเพื่อดูว่ามันจะผสมพันธุ์มั้ยเหรอ?!」
มันดูเมือนมันเป็นตาผมที่ต้องกระโดดเข้าไป
「ถ้าคุณเอาชนะพวกเค้าได้ ไม่มีความจำเป็นต้องแพ้มันอย่างจงใจ แทนที่จะอย่างนั้น ไม่ใช่ว่าคุณคิดว่ามันเป็นโอกาสที่จะหาข้อดีเหรอ?」
พวกเขาต่อต้านลีโอโพลต์ แต่พวกเขาไม่ใช่คนโง่ เหล่าาทหารและผู้บัญชาการแทบจะไม่ได้ฝึกมากจากอีริชเลย ดังนั้น พวกเขาก็เป็นหน่วยระดับหมายเลขหนึ่งแล้ว มันจะจะไม่ได้เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ที่จะเอาชนะคู่ต่อสู
「……ผมเข้าใจ ทำไมไม่ให้เราแสดงพลังของเราให้คุณดูล่ะ」
บารอนเฮลเก้น ผู้บัญชาการเหล่าที่สามเบิดปากของเขาอย่างช้าๆ ผู้บัญชาการคนอื่นปิดปากของพวกเขาและไม่พูดอะไรเลยกลับไปสู่หัวหน้าของพวกเขา
「ชั้นหวังพึ่งนายนะ มอบรายละเอียดกับลีโอโพลต์」
เขาเป็นขุนนางใหม่ ดั้งเดิมแล้วมาจากปีกแห่งรุ่งอรุณ เขาควรจะเข้าใจอย่างเจ็บปวดอย่างดีว่าชัยชนะนั้นสำคัญแค่ไหน เพราะทั้งหมดขุนนางใหม่ได้เป็นขุนนางหลังจากการกบฏของราชา
ยังไงซะ การต่อสู้จะเป็นพรุ่งนี้ สภาสงครามจบแล้ว แต่เพราะการเดินทัพจะเกิดขึ้นในอีกไม่นาน ผมจะเสียโอกาสที่จะโอบกอดเลอาห์ รูตูดของเธอก็ดีขึ้นแล้วด้วย ผมจึงอยากจะครอบงำรูตูดเธออีกซักครั้งหนึ่ง ถ้าผมโอบกอดซีเลียในเวลาเดียวกัน พวกเธอจะสนิทกันมากกว่าเดิมด้วย แต่ผมจะเก็บมันไว้สำหรับครั้งต่อไป
—————————————————————
【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】
กองทัพพันธมิตรแห่งยูเรส สภาสงคราม
「เราควรจะสู้กับศัตรูก่อนพวกเค้าจะเข้าสู่ป่า!!」
「ไม่ มันดีกว่าที่จะดึงพวกเค้าเข้าไปในป่าและสู้! เราจจะได้เปรียบด้วยป่าที่เราคุ้นเคย!」
สภาสงครามของกองทัพพันธมิตรแห่งยูเรสอยู่ในความวุ่นวาย แต่มันไม่เหมือนกับว่าหลายความคิดเห็นปะทะกัน แทนที่จะเป็นสองคนที่พูด ความต่างในแผนของสองคน นายพลที่มีระดับเท่ากัน ฮาร์โทเน็นและยูเทีย นั้นชัดเจน
「แม้ว่าเราจะกำจัดศัตรูได้ในป่า การไล่ตามจะเป็นเรื่องยาก และสุดท้ายเราจะอนุญาตให้พวกเค้าหนี」
「ตราบใดที่เราเอาชนะพวกเค้าได้ นี่เป็นถิ่นของเรา และมันจะเป็นการป้องกันที่สมบูรณ์ ไม่ใช่หรือ?!」
「เธอพูดอะไรน่ะ? โกลโดเนียนั้นยิ่งใหญ่ แม่ว่าเราจะขับไล่พวกเค้าไป พวกเค้าจะแค่กลับมาด้วยกำลังเสริม เราจะสามารถปกป้องถิ่นของเราได้ ถ้าเรากวาดล้างพวกเค้าอย่างสิ้นเชิง」
「ถ้าเช่นนั้น เราจะสูญเสียทุกสิ่งไปถ้าเราถูกกำจัดตอนนั้น ไม่ใช่ว่าเราควรจะกำจัดศัตตรูปัจจุบันก่อนหรือ และจากนั้นทำให้การป้องกันของเรากล้าแข็งขึ้นในป่า?」
เจ้าหน้าที่ใกล้ๆมองกันด้วยหน้าที่มีปัญหา พวกเขาไม่สามารถแทรกแซงการโต้เถียงระหว่างสองผู้บัญชาการสูงสุดได้
การปรึกษาที่เร่าร้อน ที่ไม่เห็นการขัดจังหวะใดๆดำเนินต่อไปอีกหลายชั่วโมงต่อมา และข้อสรุป ในที่สุดก็มาถึง
「อย่างแรก เราจะตามความคิดเห็นของนายพลฮูเทีย เราจะรอใกล้กับทางเข้าป่า แล้วจากนั้น ซุ่มโจมตีศัตรู……」
「และจากนั้น เมื่อศัตรูเริ่มวิ่งหนี เราจะทำตามความคิดเห็นของนายพลฮาร์โทเน็น นั่นก็คือการไล่ตามศัตรูไปบนที่ราบอย่างทั่วถึง……」
มันเป็นกลยุทธ์ที่พวกเขาจงใจรอที่ทางเข้า ไม่ลึกเข้าไปในป่า เพื่อเลี่ยงศัตรูจากการกระจายตัวและหนีไปในป่า และล่อศัตรูไปสู่ที่ราบ ที่เหมาะกับการไล่ตามมากกว่า
「ผมมั่นใจครับ……อย่างนั้น ท่านคนไหนที่จะเป็นผู้ที่บัญชาการเรา?」
เจ้าหน้าที่และเหล่าผู้บัญชาการเรียกหาคำตอบ
「ชั้นจะมอบคำสั่งสำหรับศึกป้องกัน」
นายพลฮูเทียตอบ
「และปล่อยการไล่ตามให้ชั้น」
นายพลฮาร์โทเน็นตอบในเสียงที่แหบ
「……ถ้าเช่นนั้น ถ้าศัตรูทำการบุกสวนกลับล่ะครับ?」
「「เราจะปรับตัวขึ้นอยู่กับสถานการณ์!!」」
กองทัพพันธมิตรยูเรสเริ่มการเดินหน้าภายใต้การสั่งการของทั้งสองนายพล
—————————————————————
【–มุมมอง บุคคลที่สาม/เฮลเกน】
พันธมิตรแห่งยูเรสทิศเหนือ ป่าลอนเบอร์เก
「เราจะเป็นคนเดียวที่กำจัดศัตรู」
ทหาร 13 000 คนของหน่วยที่สามของกองทัพกลางเตรียมตัวก่อนถึงป่า แยกมาจากกองกำลังหลัก และก้าวเข้าไปในป่า ข้างหลังพวกเขา กองทัพส่วนตัวของฮาร์ดเลตต์เตรียมพร้อมและวางทหารม้ารอพร้อมไว้ ถ้าเกิดว่ามันกลายเป็นสถานการณ์ที่เสียเปรียบ พวกเขาจะถอยไปสู่ที่ราบ และพวกเขาจะหาทางร่วมมือกัน
「เราจะทำให้ไอ้คนอวดดีไร้พ่อที่เรียกว่าลีโอโพลต์หรืออะไรก็ตามนั่นไร้คำพูด」
แต่ ผู้บัญชาการ มีเจตนาที่จะกำจัดศัตรูด้วยตัวเอง ฝั่งคู่ต่อสู้ มีทหารใกล้กับ 30 000 คน จากรายงาน แต่พวกเขาไม่ได้ฟังรายละเอียดในเรื่องกำลังของศัตรู และเชื่อว่าพวกเขามีโอกาสเพียงพอที่จะมีเป้าหมายไปสู่ชัยชนะ แม้ว่าจะระหว่างที่กองทัพของยูเรสรวมกันเป็นจำนวนมาก
「ศัตรูกลัวเรอะ? เราอาจจะไปตลอดทางได้จนถึงบาร์เรล่าถ้าเราไปต่อแบบนี้」
「ฮ่าฮ่า นั่นจะเป็นเรื่องดี」
การตอบสนองคำพูดของพวกเขา คือจำนวนลูกธนูนับไม่ถ้วนที่ตกลงมาเป็นฝน แทงเข้าที่ทหารที่หัวเราะทะลุปากของเขา และฆ่าเขาลงในทันที
「ศัตรูโจมตี! พร้อมโล่ไว้!!」
การยิงชุดแรกนั้นเป็นสิ่งที่ฆ่าทหารไปเป็นจำนวนมาก แต่ถ้าคุณทราบทีว่าลูกธนูจะมา มันจะไม่ยากที่จะกันพวกมัน อย่างน้อยพวกเขาก็ได้ฝึกมามากเท่านั้น
「ยืนยันศัตรู! ยืดทั้งสองปีกไป และอย่าถูกล้อม」
ทหารแออัดกันในทางแคบๆของป่า กระจายกันออกไป และเหล่านักธนูเริ่มยิงกลับไป จากนั้นมันถูกพบอย่างรวดเร็ว ว่าศัตรูซ่อนอยู่เป็นแถวในป่า และซุ่มโจมตีพวกเขา
「ศัตรูอยู่ที่นั่น ระวังตัวไว้และอย่าโดนล้อม และจัดการพวกเค้าจากข้างหน้า」
ภายใต้คำสั่งของหัวหน้าเหล่า เฮลเกน ความวุ่นวายในตอนแรกเริ่มถูกแก้ไข และพวกเขาเริ่มทำการโจมตีสวน ด้วยทหารราบอยู่ข้างหน้าและนักธนูสนับสนุนจากข้างหลัง ไม่ต้องพูดถึงการที่ถูกซุ่มโจมตี ถ้าเขาปะทะกันข้างหน้า โกลโดเนีย ควรจะเหนือกว่าในแง่ของการสู้กลับ ขวกเขาคิดเช่นนี้และพวกเขาเลือกที่จะนำมันไปสู่การต่อสู้ระยะประชิด
ขบวนแถวที่โจมตีเจอเข้ากับศัตรูในแถวเดียว เพราะมีต้นไม้ขวางทางอยู่ ขบวนแถวที่ซับซ้อนจึงถูกจัดไม่ได้ตั้งแต่ทีแรก แม้จะเป็นเช่นนั้น ขบวนแถวของกองทัพยูเรสเริ่มที่จะไม่เป็นระเบียบและไม่นานพวกเขาก็ปะทะกับกองทัพฝ่ายตรงข้าง และพวกเขาเริ่มที่จะถอยหนีไปหลายๆที่
「ฮึ่มม พวกเค้ามีความสามารถเท่านี้เองเหรอ? ในท้ายที่สุด ยูเรสไม่ใช่อะไรนอกจากหนึ่งในรัฐของศักดินา」
หนึ่งในเหล่าผู้บัญชาการสาปแช่งพวกเขา ยูเรสและโกลโดเนีย มีความสัมพันธ์กันในอดีต แต่เพราะยูเรสมันเป็นที่ที่ชนบทมาก มันมีขุนนางมากมาย ที่ต้องสละทุกสิ่งทิ้งไป
「……」
แต่ริมฝีปากของเฮลเกนไม่ได้ผ่อนคลายเลย
「แปลก……ชั้นไม่คิดว่ามันจะมีความต่างมากขนาดนี้」
มันมีต้นไม้มากมายที่สกัดการมองเห็น แต่เขาเห็นบริเวณที่ศัตรูอยู่ได้ออย่างชัดเจน ที่ที่พวกเขาทำการต่อสู้ เพราะเรื่องนั้น ขบวนแถวแนวนั้นมันถูกจัดอย่างเบี้ยวๆ
「ผู้บัญชาการแต่ละคนทำอะไรกันอยู่? ไปไกลมากขนาดนั้นมันอันตราย」
「พวกเค้าน่าจะมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น นอกจากข้างพวกเค้า เพราะต้นไม้บังตา บริเวณที่ศัตรูหนีไปมีพืชอยู่เยอะ……」
หลังจากพูดมากได้เท่านั้น เฮลเกนและเจ้าหน้าที่มองหน้ากัน พวกเขานั้นมีประสบการณ์การต่อสู้จริงที่อุดมสมบูรณ์ นี่คือกับดัก ไม่ว่าพวกเขาจะมองมันเช่นไร
「ทุกคนถอย! มันเป็นกับดัก!」
ก่อนที่เสียงของเฮลเกนจะไปถึงพวกเขา สถานการณ์เปลี่ยนไปในทันที ทหารที่รอการซุ่มโจมตีอยู่ ปรากฏขึ้นทีละคนทีละคน ระหว่างช่องเปิดที่ที่ถูกสร้าง ระหว่างทีมที่ถุกดันถอยหลังไป และทีมที่ยืนพื้นและถูกล้อมโดยศัตรูฝ่ายตรงข้าม ที่พวกเขาเดินหน้ากันไกลเกินไป
「อะ-อะไรกัน-!?」
「ศัตรูมาเต็มไปหมดเลย-!」
ความได้เปรียบของพวกเขาเปลี่ยนเป็นสุดยอดแห่งความเสียเปรียบทันทีในพริบตา และหน่วยที่ถูกล้อม ทำได้แต่เพียงตื่นตกใจ ทีมอื่นพยายามที่จะมุ่งหน้าไปและเสนอการสนับสนุน แต่ศัตรู ที่ป้องกัน และถอยอยู่ ทำการรุกทันที และทีมไม่มีกำลังพอ ที่จะเหลือไปให้สำหรับคนอื่น
「ผู้บัญชาการ……!」
「ไปรวมหน่วยที่กระจายออกไปทั้งสองปีก ให้มารวมกันตรงกลาง……」
เพื่อที่จะช่วยทีมที่ถูกล้อม เขาสั่งการให้ปีกที่ถูกส่งออกไปรวบรวมพล แต่เรื่องนั้น มันย้อนกลับไปหาเขา
「ข้อความจากทีมทั้งสองปีกครับ! หน่วยศัตรูอื่นปรากฏตัว และพวกเค้าทำการปะทะกับศัตรูอยู่ครับ!」
เพื่อที่จะเลียงไม่ให้กองกำลังหลักถูกล้อม ทีมที่ถูกส่งออกไปซ้ายและขวาสู้อย่างตั้งใจ ถ้าพวกเขาพ่ายแพ้ ทั้งกองทัพจะถูกล้อมทันที และไม่ต้องสงสัยเลย ว่าจะถูกกวาดล้าง
「ผู้บัญชาการครับ ถ้ามันเป็นต่อไปแบบนี้ เราจะถูกล้อม」
「จากการป้องกันนั่นสูการโจมตีสวนมา…… จากนั้นใช้กลยุทธ์เพื่อล้อม ช่างเป็นผู้นำที่น่าประทับใจ」
เฮลเกนหงายหน้ามองฟ้าวินาทีหนึ่ง มันไม่มีทางเลย ที่เขาจะชนะได้อีกต่อไปแล้วตอนนี้ แต่มันไม่เหมือนว่าเขาจะจบสิ้นไป มันน่ารำคาญ แต่เค้าต้องทำตามแผนของเจ้านั่น ลีโอโพลต์ และถอยทัพไป เพราะหน่วยทหารม้าของวิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์ที่ทรงพลัง จะรออยู่ทันทีที่เขาออกจากป่าไป
「ถ้ามันเป็นอย่างนั้น มันไม่ได้ดูเหมือนว่าเรามีทางเลือกอื่นอีกแล้วนอกจากถอยทัพ」
「อย่าหันหลังให้ศัตรูระหว่างที่หนี! หนีช้าๆระหว่างที่ต่อต้าน」
เฮลเกนมีความมั่นใจ ว่าทหารของเขา ที่ถูกฝึกมาอย่างถูกต้องในกองทัพกลาง จะไม่พังทลายกับศัตรูที่มีความสามารถเท่านี้ หน่วยที่สามถอยทัพอย่างช้าๆกลับไปทางที่พวกเขามา ระหว่างที่ศัตรูโจมตีพวกเขาอย่างท่วมท้น
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「ติดต่อจากเหล่าที่สามครับ: พวกเค้าพบกับศัตรูที่ทรงพลังในป่า และต่อสู้กับพวกเค้า แต่อยู่ในสถานการณ์ของความเสียเปรียบ และทำการถอยทัพ」
「มันเป็นอย่างนั้น」
「อย่างนั้นเหรอ?」
มันเหมือนกับที่ลีโอโพลต์พูดเลย เขาเลยไม่สะทกสะท้านซักนิด ผมก็ไม่ได้ลนลานเป็นพิเศษด้วย
ทหารราบได้ทำการพร้อมแถวข้างหน้าแล้ว และการเตรียมการต่อสู้ก็เสร็จแล้วด้วย ทหารม้านั้นจะซ่อนอยู่ข้างหลังทหารราบ ในที่ที่ต่ำเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่เพราะทั้งหมด ที่นี่มันเป็นดินแดนเรียบๆ ถ้าพวกเขาดูดีๆ พวกเขาจะรู้ทันที
「มันไม่ควรจะสำคัญ ศัตรูที่ไล่ตามมาในความกระตือรือร้นไม่ควรจะอยู่ดีๆก็หยุด」
「มันจะดีถ้ามันเป็นอย่างนั้น」
ระหว่างที่ผมคุยอย่างไม่มีจุดประสงค์กับลีโอโพลต์และลูบตูดของซีเลีย ทหาร วิ่งออกมาจากขอบป่า เหมือนพวกเขาเอ่อล้นออกมา
「ในที่สุดพวกเค้าก็มา เตรียมพร้อมต่อสู้」
「ฟุมุ งั้นเค้าก็ไม่ได้แค่หนีอย่างเดียว จำนวนของทหารไม่ได้หายไปมากด้วย ผมเดาว่าผู้บัญชาการเรา เฮลเกน สอบผ่าน」
ถ้านายไปบอกเขาแบบนั้น เขาน่าจะโกรธเป็นไฟเลย
เหมือนกับหาง ศัตรูโผล่ออกกกมาข้างหลังเหล่าที่สาม ที่รักษาคำสั่งระหว่างที่ถอย
「หัวหน้า!」
「ยัง ลูน่า ไม่จนกว่าศัตรูจะออกมาจากป่าหมด」
ศัตรูควรจะเห็นขบวนแถวเราแล้วด้วย แต่เป็นไปได้ว่าจะตัดสินใจ ว่าเรามีจำนวนน้อยกว่า พวกเขาจะกลับไปไล่ต่อโดยไม่คิดมาก พื้นที่เปิดออกมาเมื่อพวกเขาออกมาสู่ที่ราบ และพวกของเราที่หนีถูกล้อม ศัตรูท่วมออกมาจากป่าเพื่อที่จะทำการล้อมให้หนาขึ้น มันถึงเวลาแล้ว
「ทหารม้าธนูหลังจากยิงเต็มกำลังชุดหนึ่ง เริ่มพุ่งเข้าตี」
ทหารม้าธนูมากกว่า 5000 คนควบไป
「ทหารม้าหนักกับหอก ตามชั้นมา」
เหมือนทุกครั้ง ผมให้ลีโอโพลต์ดูแลเรื่องการบัญชาการจากด้านหลัง กวัดแกว่งหอกและพุ่งเข้าตีไปข้างหน้า ธงสีดำสนิทชูชันข้างธงชาติโกลโดเนีย ขณะที่คลื่นของทหารม้าโจมตี แม้ว่าผมมีประสบการณ์เรื่องนี้มาแล้วหลายครั้ง ช่วงเวลานี้ เมื่อเราพุ่งเข้าตี มันเป็นบางอย่างที่ทำให้ผมตื่นเต้น ความรู้สึกมันดั่งผมกำลังจะแทงสาวน้อยด้วยเอ็นของผม
「กำจัดมัน!!」
หลังจากที่เห็นทหารม้ามากกว่าที่คาดศัตรูต้องแถวพลหอกในความรีบ อย่างไรก็ตาม ลูกธนูที่รวมทั้งหมดใกล้กับ 10 000 ลูกตกลงไปเป็นฝน สู่หัวของพวกเขาสองครั้ง เพราะทั้งหมด ผมพาพวกเขามากับผมจากทริสเนีย อีริชน่าจะตะลึงไปเลย
โดยไม่มีแม้แต่เวลาที่จะตั้งโล่ แถวของพลหอกพลังทลาย และทหารม้าพุ่งเข้าตี โดยที่มีผมนำหน้า
「ถอยไป!!」
ผมแทงหน้าอกและเกราะของผู้บัญชาการ ที่พยายามจะตั้งแถวพลหอกยาว ที่ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ จากนั้นพุ่งเข้าตีไปสู่ตรงกลางของศัตรู ในระหว่างที่ยังมีกายคาอยู่ที่หอกผม ทหารม้าธนูปล่อยลูกธนูออกไปสู่ศัตรูที่ไม่ได้อยู่บนทางพุ่งเข้าตีของทหารม้านับไม่ถ้วน
ในพริบตา การป้องกันของเหล่านักธนูพังทลายไป และทหารราบทั่วไปยืนขวางทางเรา และติดอาวุธแค่หอกและดาบทั่วไป เราจะต้องกำจัดคนเหล่านี้ก่อน ที่เราจะช่วยเหล่าที่สามได้ อีริชน่าจะโกรธ ถ้าพวกเขาถูกกวาดล้าง
「ชวาร์ซ นายไม่ได้ทำให้ม้าตัวเมียท้องเป็นอย่างเดียว ใช่มั้ย? พุ่งเข้าตี!!」
ผมพุ่งเข้าตีตรงไปสู่ศัตรู ตามมาด้วยหน่วยคุ้มกัน ที่ไล่ตามผมในความรีบ ผมปัดหอกที่ยื่นออกมาไป หรือจับและโยนมันทิ้งไป รวมไปถึงทหารที่จับมันอยู่ เพื่อที่จะเปิดทาง เหวี่ยงหอกไปบริเวณที่มันมีทหารอัดกัน และกระแทกพวกเขากระเด็นไปทันที
มันไม่มีจุดหมายที่จะหยุด และลงไปปะทะกับพวกเขา ทันทีที่ผมพาเหล่าที่สามกลับมาสู้ต่อได้ สถานการณ์มันจะเปลี่ยนเป็นเราได้เปรียบทันที
「ม้านี้มันอะไรกัน-กึกอุแหวะ!」
「ระวั-ก่ะ!」
「กุเอ่ะะะ!!」
เหตุผลที่ที่เหยียบผมส่งเสียงดังระหว่างที่ผมพุ่งเข้าตี มันเป็นเพราะชวาร์ซจงใจเดิน ขณะที่เขากระทืบศัตรู ชวาร์ซที่ใหญ่กว่าม้าปรกติ ขยี้ทหาร เกราะและทั้งหมด ระหว่างที่ควบไปอย่างไม่สะทกสะท้าน ผมแค่ดีใจ ที่เขาทำได้มากไปกว่าการผสมพันธุ์อย่างเดียว
「คนพวกนี้มันอะไรกัน?!」
「พวกเค้าต่างจากคนที่เราเจอก่อนหน้า……」
「ธงสีดำสนิท!? พวกเค้าเป็นกองทัพปีศาจเหรอ?」
มันเกือบจะเป็นไปไม่ได้สำหรับทหารราบที่ไร้หอกหรือธนู ที่จะหยุดทหารม้าที่พุ่งไปข้างหน้า มันเป็นการสังหารหมู่อยู่ฝ่ายเดียว แต่มันไม่ได้สร้างความเสียหายมากให้กับจำนวนของพวกเขา เพื่อที่จะกวาล้างพวกเขาอย่างสิ้นเชิง เราต้องการกำลังกองทัพ ของเหล่าที่สาม
「จัดแถว! ถ้านายหยุดเคลื่อนไหว มันจะเป็นของ- กุเอ่ะะะะ!!」
ทหารศัตรูพยายามที่จะต่อต้านอะไรบางอย่าง โดยการถือหอกธรรมดาของพวกเขาและชิดๆเข้าหากัน แต่ผมส่งพวกเขาบินไป จากนั้นแทงหอกทะลุหน้าของผู้บัญชาการ ที่นั่งอยู่บนหลังม้า ชวาร์ซกระทืบทหาร ที่ยังหายใจอยู่ และคลานอย่างแปลกประหลาด เจ้านี่มันไร้ปราณีกับผู้ชาย
「รับการโจมทีพิเศของข้าไป! เฮอริเคนสายฟ้าไฟ!!」
「นั่น!」
ผมรับการโจมมตีพิเศษของอัศวินที่เสียงดังด้วยมือ และส่งหัวเขาบินไปเพื่อตอบแทนการส่งมา ขณะที่ศัตรูแยกออก ผมสามารถที่จะเจอกันใหม่กับพวกของผมได้สำเร็จ หลังจากที่ผ่านการล้อมของศัตรูมา ทหารม้าหนักและหอกไล่ตามมาทีละคนทีละคน
「พ-พวกของเรา!」
「เราถูกช่วยแล้ว!!」
ในการตอบเสียงเชียร์ของพวกเขา เสียงดังได้ถูกส่งออกไป
「มันยังไม่จบ มันเป็นตาของเราต่อไป ดันศัตรูข้างหน้านาย」
ด้วยเสียงสะาท้อนของคำว่า ‘โออออ้’ พวกของเราเพิ่มแรงกดดันไปสู่ด้านหน้าทันที มันยังเป็นขบวนแถวที่ถูกตีขนาบอยู่ ที่ศัตรูตีมาจากด้านหน้าและด้านข้าง แต่การมาถึงของกำลังเสริม เพิ่มกำลังใจของทหาร
ถ้าพูด ทหารของศัตรูไม่สงบหลังจากที่ปล่อยให้เรารวมกัน ลีโอโพลต์ก็เริ่มโจมตีที่จังหวะเวลาที่สมบูรณ์แบบด้วย ทหารม้าธนู ล้อมศัตรูซ้ำระหว่างที่ยิงธนูและพุ่งเข้าตีไปข้างหน้า
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ผมของอภัยอย่างสุดซึ้ง ผมไปลึกเกินไป」
เฮลเกน ผู้บัญชาการเหล่า วิ่งมาบนหลังม้าของเขา
「มันโอเค เพราะ คร่าวๆมันตามแผน และความผิดพลาดมันถูกคิดไว้แล้วไม่มากก็น้อย」
「ศัตรูมีทักษะการนำทัพที่สูงสุดขีด ได้โปรดระวังตัว……」
「การนำทัพของเค้ามีทักษะเหรอ……?」
อย่างนั้นเหรอ? หลังจากที่ผมเริ่มพุ่งเข้าตีไป ศัตรูยังไม่ได้พยายามที่จะทำอะไร ที่มันน่าพอใจ แม้แต่ตอนนี้ พวกเขาปล่อยให้ทหารสับสน ผมจึงคิดว่านายพลของพวกเขาค่อนข้างไร้ความสามารถ
「ตั้งแต่ที่ลอร์ดฮาร์ดเลตต์เปลี่ยนเป็นรุก ศัตรูดูเหมือนจะอยู่ในความไม่เป็นระเบียบ」
「นายพลของพวกเค้าโดนยิงตายในชุดแรกเหรอ?」
มันมีกรณีที่คนนำทัพจะตายจากการยิงชุดแรกถ้าพวกเขาโชคไม่ดี ถ้าเรื่องนั้นเกิดขึ้น กองทัพจะพังทลายลงในทันที
「แต่มันไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ……」
「ถอย! ถอยกลับเข้าไปในป่า!」
「เดินหน้า! กำจัดทหารม้าตรงหน้าและพยายามจะล้อมพวกเค้าอีกครั้ง!」
เพิ่มเติมจากนั้น ผู้บัญชาการของศัตรู ได้ตะโกนข้อความที่ขัดแย้งกันซักพักที่ผ่านมาแล้ว ขบวนแถวมันปนเปกันในการป้องกันและการโจมตี และสุดท้ายท้ายสุด มันกลายมันขบวนแถวที่ไม่มีความหมายที่ไร้ค่า ผมไม่เข้าใจจริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่นี่ คือโอกาสที่จะไม่มีมาอีกครั้ง
「ลอร์ดเฮลเกน ชั้นไม่รู้ว่าอะไรมันเกิดขึ้น แต่นี่มันเป็นโอกาสอย่างไม่ต้องสงสัย」
「แน่นอน ทหารทั้งหมด แก้ไขตัวเองตรงหน้าลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ทั้งหมดโจมตี!」
「ไปบอกกองทัพส่วนตัวทุกคน มันเป็นทั้งหมดโจมตี ทำมันอย่างทั่วถึง」
เหล่าที่สามและกองทัพส่วนตัวของผมเริ่มโจมตีด้วยกัน ส่วนหนึ่งของศัตรูสารมารถที่จะแสดงการต่อสู้ที่มีทักษะออกมาได้ แต่อ่อนแอและเปราะบางโดยรวม เพราะพวกเขาเริ่มหนีไปสู่ป่า
แม้ว่าสถานการณ์มันดูเหมือนสิ่งต่างๆมันจะพังทลายโดยสิ้นเชิง นายพลขี่อยู่บนหลังม้าควบไปรอบทหาร ตะโกนอย่างดัง และมอบคำสั่งกลับไปสู่ทหารที่หนี มันเป็นการยากที่จะสร้างการโจมตีที่ทำลายล้างไปสู่ศัตรูที่หนีอยู่อย่างเป็นระบบระเบียบ ผมคิดเกี่ยวกับการยิงพวกเขาให้ตาย แต่พวกเขาไกลออกไปเล็กน้อยและที่สุดของทั้งหมด
「นั่น……ผู้หญิงเหรอ?」
เมื่อหมวกเกราะถูกโยนทิ้งไปโดยนายพลอย่างช้าๆ ผมบลอนด์ยาวๆที่งดงามสะบัดไปกับสายลม รูปลักษณ์ของผู้หญิงที่พยายามอย่างสิ้นหวังที่จะสั่งการพร้อมกับมีผมติดอยู่บนหน้าเธอ สวยงามอย่างโดดเด่น เทียบกับที่ที่ป่าเถื่อนที่นั่นก็คือสนามรบ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยไปกว่าความน่ารัก
เป็นไปได้ว่าเพราะเห็นคนสวยบนสนามรบอย่างไม่คาดคิด เอ็นของผม ที่ได้รับการดูแลในตอนเช้า เริ่มแข็งขึ้นมาและใหญ่ขึ้น หลังจากที่ได้เห็นทหารส่วนใหญ่หนีไป คนสวยชำเลืองมองผม ก่อนจะมุ่งเข้าไปในป่าด้วยตัวเอง ถ้าเป็นไปได้ ผมไม่อยากจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นบาดเจ็บ
「ชัยชนะ! มาไล่ตามมันเถอะ!」
ซีเลียตะโกนและพุ่งเข้าตีไปข้างหน้า แต่ผมจับคอเสื้อเธอและยกเธอขึ้น
「อ่ะอุ- พ่อทำอะไรหน่ะ ลดหนูลงนะ!」
「ศัตรูเสียความสงบแล้ว ถ้าเราตามเค้าไปอย่างไม่ระวัง เราจะถูกโจมตีสวน」
「มันเป็นการตัดสินใจที่ฉลาด เราใช้ทหารม้าของเราอย่างมีประสิทธิภาพในป่าไม่ได้ ถ้าพวกเค้าซุ่มโจมตีเรา มันจะเป็นปัญหาสำหรับเรา」
ลีโอโพลต์ ที่มาจากที่ไหนก็ไม่รู้ สนับสนุนความคิดผมด้วย เฮลเกนก็ไม่ได้ดูเหมือนจะคัดค้านด้วย
「พระอาทิตย์ตกดินแล้วด้วยวันนี้ เราจะตั้งแคมป์ข้างหน้าป่า……อย่าลืมที่จะเตรียมคนเฝ้าระวัง เพื่อที่จะพร้อมสำหรับการซุ่มโจมตี」
「อ่ะอุ……มันได้เวลาลดหนูลงแล้ว ได้โปรด」
ผมทำไม่ได้ ด้วยกันกับการลงโทษที่ตรงเกินไป พร้อมกับรางวัลสำหรับการต่อสู้ ผมจะยิงเมล็ดพันธุ์เข้าไปในมดลูกของหนู เพราะผู้หญิงคนนั้น เอ็นของผมมันไปดันกับเกราะ และมันเจ็บ
ระหว่างที่ยังจับซีเลียอยู่ ผมกำลังจะกลับ แต่ลีโอโพลต์ขวางทางผม
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ คูณรู้มั้ยว่าการเคลื่อนไหวของศัตรูแปลกๆ?」
「อาา เฮลเกนได้พูดตอนเริ่มแรกว่ามันบัญชาการอย่างยอดเยี่ยม แต่มันไม่ได้ดูเป็นอย่างนั้นสำหรับชั้นเลย」
แม้ว่าจะพูดอย่างนั้น มันไม่ได้ดูเหมือนว่าเขาโกหกเพื่อที่จะปกปิดความล้มเหลวของเขาด้วย
「ผมมีบางอย่างที่จะปรึกษากับคุณเกี่ยวกับเรื่องนั้น ด่วน……」
งี้การข่มขืนซีเลียจะถูกเลื่อนออกไปเหรอ? เอ็นของผมจะระเบิดแล้ว
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 21 ปี ฤดูใบไม้ร่วง เวลาสงคราม
หน่วยของลูกน้อง: 9500
ทหารราบ: 2100, ทหารม้า: 1200, นักธนู: 700, ช่างศึก: 200, ทหารม้าธนู: 5300
กองทัพกลางหน่วยที่สาม: 11 000
ทหารราบ: 8500, ทหารม้า: 900, นักธนู: 1600
ลูกน้อง: ลีโอโพลต์ (หัวหน้าของเจ้าหน้าที่และรองผู้บัญชาการกองทัพ), ซีเลีย (ผู้ช่วย, กัปตันผู้คุ้มกัน), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการทหารม้าธนู), ปีปี้ (มาสคอต), เลอาห์ (เพื่อนตอนกลางคืน), เฮลเกน (ผู้บัญชาการเหล่าที่ 3
ตำแหน่งปัจจุบัน: พันธมิตรแห่งยูเรส ตะวันออกของบาร์เรล่า
ความสำเร็จ:
กวาดล้างกองกำลังป้องกันทิศตะวันออก (ยอมแพ้), ยึดครองโรเลล, กำจัดกองทัพมากราโด, ทำลายกองทัพจักรวรรดิของเทรีย, ทำให้ป้อมปราการมาจิโน่พ่ายแพ้ (ร่วม), ต่อต้านกองทัพพันธมิตรแห่งยูเรส
—————————————————————
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 464/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook