พระเจ้า รบกวนอุลตร้าแมน สไปเดอร์แมนหรือฮีโร่ของผู้คน โปรดมาช่วยเธอด้วย!
ทันทีที่ความคิดในใจของอันรันดังขึ้น เธอก็ได้ยินเสียงเย็นเยียบ: “ออกไป!”
เธออดไม่ได้ที่จะมองมันด้วยความประหลาดใจ
อันธพาลทั้งสองตะลึง นี่มันอะไร มีผู้ชายออกมากลางดึก แกล้งเป็นพระเอก?
อันธพาลอ้วนเหลือบมองไปที่ฮัวเทียนหลันด้วยความรังเกียจ ชายคนนี้ดูเป็นวีรบุรุษ แต่นี่น่าจะเป็นแค่ความคิดเพ้อฝัน
เลือกสาวๆ แกล้งทำเป็นหล่อ เขาหยิบหินขึ้นมาโยนไปที่เท้า
“ไอ้หนุ่ม ที่นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับแก รีบไปซะ! ”
อันธพาลอ้วนพูดอย่างเย็นชา แต่ทันทีที่เสียงนั้นลดลง อันธพาลผอมก็ก้าวไปข้างหน้า และมองไปที่ Mercedes-Benz G ที่ฮัวเทียนหลันเพิ่งลงมา
คืนนี้ได้โชคจริงๆ อันนี้มีแจกมาสองรางวัล
อันธพาลผอมรู้ว่าแถวนี้ไม่มีเจ้าหน้าที่ดูแล เขาสามารถขับรถ G ใหญ่คันนี้และหลบหนีไปต่างประเทศได้
ถึงเวลาแค่เปลี่ยนมือ ก็มีกี่แสนแล้ว
“ไอ้อ้วน ไล่คนทำไม? นี่คือผู้มีพระคุณที่ให้เงินถึงที่ ดังนั้นเรามารักษากันให้ดี” พูดแล้ว ชายร่างผอมก็เข้าเกียร์แล้ว เขาหยิบมีดผลไม้ออกมาจากเสื้อกั๊กตัวเล็กที่เขาสวมอยู่ มาเล่นอยู่ในมือ
อันรันอยู่ที่มุมหนึ่งภายใต้ความมืดมิด แอบมองชายตรงหน้า
เสียงนี้ คุ้นมาก! รูปร่างนี้ ดูเหมือนมาก!
เมื่อฮัวเทียนหลันหันไปด้านข้างเล็กน้อย และแสดงใบหน้าของเขาภายใต้โคมไฟถนน อันรันแทบจะกรีดร้อง
ฮัวเทียนหลัน มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!
แต่ในใจของเธอ มีความปิติยินดี
ถ้าฮัวเทียนหลันอยู่ที่นี่ ตราบใดที่เธอส่งเสียงออกไป เธอก็จะปลอดภัยอย่างแน่นอน
ฮั่วเทียนหลันมองไปที่สองอันธพาลที่อยู่ตรงหน้าเขา สิ่งนี้อันที่จริงคนขับรถสามารถจัดการมันได้
แต่ลึกลับ เมื่อนึกถึงเสียงร้องขอความช่วยเหลือของผู้หญิงคนนั้น ฮั่วเทียนหลันจึงต้องการลงมาดูว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร
เขาก้าวไปข้างหน้า และอันธพาลตัวผอมเห็นว่าชายคนนั้นไม่ได้ถอยหนี จึงเดินหน้าแทงเขาทันทีด้วยมีดผลไม้
ฮั่วเทียนหลันกระพริบตา จากนั้นเขาก็จับข้อมืออันธพาลร่างผอม ร่างกายของเขาออกแรงในทันที และอันธพาลร่างผอมก็ถูกเหวี่ยงออกจากหลังของเขา
อันธพาลอ้วนรู้ประสิทธิภาพการต่อสู้ของอันธพาลผอม นี่คือคนเหี้ยมโหด เขาถูกนำตัวมารอบเดียวก็ปล่อย
เขากำหมัดแน่น หัวเราะฮ่า ๆ พึมพำ แกรอ…..
ฮั่วเทียนหลันลุกขึ้นเล็กน้อย แต่ในความเป็นจริงร่างกายของเขาพร้อมสำหรับการจู่โจมของพวกอันธพาลอ้วนเสมอ
แต่คาดไม่ถึงว่าหลังจากที่รอสักพัก อันธพาลอ้วนก็ผ่านร่างของเขาไปเหมือนคนโง่ วิ่งหนีไป ความเร็วนั้นอาจทำลายสถิติโอลิมปิกได้
ฮั่วเทียนหลันตะลึงเล็กน้อย เมื่อมองย้อนกลับไปยังตำแหน่งที่หญิงสาวอยู่
เขาคิดว่าอย่างน้อยหญิงสาวคนนั้นควรจะขอบคุณเขา กล่าวขอบคุณ ถึงอย่างไรเขาก็ช่วยเธอไว้
แต่ฮั่วเทียนหลันเห็นมุมมืดมีเพียงเสียงลมพัดใบไม้เบา ๆ
คนล่ะ? ไปไหนแล้ว?
เขางงเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้น?
ผู้หญิงคนนั้น อาจเป็นเพราะฮีโร่มาช่วยคนสวย และกลัวว่าจะถูกขออะไรตอบแทนจึงวิ่งหนีไป
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ฮั่วเทียนหลันก็รู้สึกตะลึงเล็กน้อย…..
นี่มัน ไม่โอ้อวดเกินไปหรอ!
เขากลับไปที่รถอย่างไม่เต็มใจ และให้คนขับวนไปรอบ ๆ
แต่ลั่นลานกระสับกระส่ายเล็กน้อยในรถ และพูดกับฮั่วเทียนหลันอย่างกระวนกระวาย : “คุณลุง หนูลงไปได้ไหม? ป้าคนนั้นเมื่อกี้ เหมือนเป็นแม่ของหนู! ”
ลั่นลานแค่มองผ่านกระจก และเมื่อเธอได้ยินเสียงก็ดูเหมือนแม่ของเธอ
ฮั่วเทียนหลันตะลึงไปชั่วขณะ เขาบอกลั่นลานไม่ได้ว่าป้าหายไปแล้ว
ดังนั้นจึงทำได้เพียงแค่ลงจากรถ จับมือของลั่นลานแล้วพาเธอไปดูรอบ ๆ
ลั่นลานจำได้อย่างชัดเจน ว่าเมื่อกี้เธอเห็นแม่ของเธออย่างชัดเจน แต่ทำไมเธอถึงหายไปในพริบตา?
เธออดไม่ได้ที่จะตะโกนเรียกแม่ของเธอหลายๆ ครั้ง เสียงของเธอกำลังร้องไห้ แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากคนรอบข้าง
ที่มุมถนน อันรันเฝ้าดูฮัวเทียนหลันจับมือลั่นลานด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
ลูกสาวของฉัน ไม่คาดคิดว่าจะอยู่ในมือของฮั่วเทียนหลัน
อันที่จริง เมื่อตอนครูอนุบาลบอกเบอร์นี้ อันรันก็รู้ในใจว่าพระเจ้าอาจจัดเตรียมไว้ให้
แต่เธอไม่สามารถนำลูกสาวของเธอกลับมาได้ ส่วนป้าเฉินเธอยังลังเลที่จะแจ้งให้ป้าเฉินทราบเรื่องเหล่านี้
นี่คือสาเหตุที่เธอเปิดโทรศัพท์ในภายหลัง และไม่รับสายของฮั่วเทียนหลัน
เธอคาดหวังว่าลั่นลานจะสามารถหาสถานที่ได้เอง และกลับบ้านได้เอง
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอมีความคาดหวังสูงเกินไปสำหรับลั่นลาน
อันรันโทรหาป้าเฉิน เดินโซซัดโซเซไปที่ป้ายรถเมล์ใกล้ๆ แล้วนั่งที่เก้าอี้เพื่อรอป้าเฉินมา
รองเท้าที่เท้าของเธอหายไปแล้ว ลมในฤดูใบไม้ร่วงค่อนข้างเย็นและเท้าของเธอก็ชาเล็กน้อย
ไม่นานป้าเฉินก็มาถึง วังทิจุนสามีของป้าเฉิน และหวังถิงเพื่อนที่ดีของอันรันก็มาที่นี่ด้วย
เมื่อเห็นท่าทางตกอับของอันรัน ป้าเฉินก็ตกใจและรีบถามว่า : “รันรัน เธอเป็นอะไรไป? ”
อันรันยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า : “ป้าเฉิน ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดถึงเรื่องนี้ เจอหลานหลานแล้ว แต่ฉันไม่สะดวกที่จะไปที่นั่น คุณช่วยฉันพาลั่นลานกลับมาได้ไหม”
ป้าเฉินงงเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่านี่เป็นลูกของอันรัน ทำไมอันรันถึงไม่สะดวกที่จะไปที่นั่น?
อันรันเข้าใจข้อสงสัยในใจของป้าเฉิน แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดถึงเรื่องนี้ เธอกล่าวว่า : “ป้าเฉิน นี่คือเบอร์โทรศัพท์ ป้าไปพาลั่นลานกลับมาก่อนเถอะ ถ้าเขาถามถึงฉัน ก็แค่บอกว่าฉันไปธุระ ฉันชื่ออันชิง”
อันรันใช้ชื่ออันชิงโดยไม่รู้ตัว
ป้าเฉินตอบตกลง แล้วก็กดโทรเบอร์นี้
อันรันขอให้ป้าเฉินเปิดลำโพง และฟังอย่างตื่นเต้น
โทรศัพท์ดังขึ้นเป็นครั้งแรก ไม่ได้รับสาย และถูกรับขึ้นในครั้งที่สอง
“สวัสดีค่ะ ใช่คุณผู้ชายฮัวไหมคะ? ป้าเฉินถามตามปากของอันรัน
ฮัวเทียนหลันตอบ ว่า : “พูด”
เขาเร่ร่อนตามหาบ้านของลั่นลานมานานแล้ว แต่ไม่พบจึงรู้สึกรำคาญมาก
สำหรับการโทรนี้ยังมีสาเหตุมาจากการโทรสแปมโดยไม่รู้ตัว
คืออย่างนี้ฉันเป็นญาติของลั่นลาน ฉันได้ยินครูอนุบาลลั่นลานบอกว่า ลั่นลานอยู่……”
ก่อนที่ป้าเฉินจะพูดจบ เธอถูกฮัวเทียนหลันขัดจังหวะด้วยเสียงทุ้ม
“คุณคือแม่ของลั่นลานใช่ไหม? ”
ป้าเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะมีคำพูดขึ้น ฮั่วเทียนหลันก็พูดต่อไปว่า : “คุณอัน คุณรู้ไหมว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆ เมื่อไม่มีใครมารับหลังเลิกเรียน เธอก็เหงาและทำอะไรไม่ถูกมากขนาดไหน? เป็นแม่ของเธอ เด็กหายไปนานแล้วยังติดต่อไม่ได้ ตอนนี้เพิ่งตามหาฉัน ถ้าเจอคนไม่ดี เธอคงถูกพรากไปแล้วไหม? ”
คำพูดของฮั่วเทียนหลันรุนแรงมากในแต่ละประโยค ป้าเฉินมองไปที่อันรันด้วยความตกตะลึง อันรันก็ทำอะไรไม่ถูก
เธอรู้อารมณ์ของฮั่วเทียนหลัน แน่นอนว่าต้องถูกตำหนิ
จนกระทั่งฮั่วเทียนหลันพูดอะไรบางอย่าง และรู้สึกโล่งงแล้ว เขาถึงถามป้าเฉินว่าเธออยู่ที่ไหน
หลังจากป้าเฉินบอกตำแหน่งของเธอ ฮัวเทียนหลันก็ถาม คนขับบอกว่าเธออยู่ใกล้ๆ ห้านาทีก็ถึง
เขาจึงพูดว่าจะไปทันที และก็วางสาย
ลั่นลานมองไปที่ลุงฮัวที่กำลังโกรธเมื่อกี้ และเรียกลุงอย่างอ่อนแรง
ฮั่วเทียนหลันหันหน้ามองไปที่ลั่นลานและพูดเบาๆ ว่า : “ลั่นลาน เป็นอะไรเหรอ? เจอครอบครัวหนูแล้ว เรารีบไปกัน”
ลั่นลานพยักหน้าและพูดอย่างอ่อนแรง : “เสียงเมื่อกี้ ถ้าหนูได้ยินไม่ผิด ดูเหมือนว่าจะเป็นเสียงของป้า ไม่ใช่แม่……”