บทที่ 107ต่อยเขา
“ ฮือ ฮือ ไอเลว! ไอชั่ว!”
มู่เทีนยซิงตกใจจนร้องห่มร้องไห้ หลิงเล่ก็ยิ่งกอดเธอแน่ขึ้น เธอผลัก ทุบตี ถีบเขา เขาก็ยังอยู่นิ่งไม่ขยับไปไหน กอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน
เธอจะเอามือมาปิด แต่แขนของหลิงเล่กำลังทับลงไปที่หน้าอกที่สวยงามของเธอ ทับจนหน้าอกของเธอเปลี่ยนรูปร่าง แต่เขากลับไม่รู้ตัว เขามองเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ที่รัก เธอเป็นอะไรไป ไม่ร้องนะ ผมทำให้คุณเจ็บเหรอ คุณพูดสิ”
“ ปล่อยนะ! ปล่อยฉัน! ปล่อยได้เเล้ว!” เขาร้องหนักขึ้น ร้องจนเส้นเสียงจะแตก หลิงเล่กระวนกระวาย เขาทำได้เเค่ปล่อยเธอออกจากอ้อมแขน แล้วไปกดกริ่งที่หัวเตียง ไม่นาน ก็มีเสียงของจั๋วหรันพูดขึ้นว่า “ซือซ่าวครับ”
มู่เทียนซิงอยากจะบ้าตาย หลิงเลสีหน้าคร่ำเครียด“ให้อาซือขึ้นมาหน่อย เทียนซิงเหมือนโดนฉันทำจนเจ็บ เอายามาด้วย ยาทาที่ตรงนั้นของผู้หญิง” จั๋วหรันตะลึงสักพัก น้ำเสียงของแฝงไปด้วยความคาดไม่ถึง“ได้ครับ ผมจะไปเรียกเธอมาเดี๋ยวนี้!”
“โอ้ย!” อยากจะบ้าตาย! เธอกรี๊ดเสียงดัง แล้วหยิบผ้าห่มมาห่อตัวไว้แน่นหนา หลิงเล่เอามือไปดึง เธอก็ทั้งเตะทั้งถีบไปมั่วหมด
คนอะไรโง่แบบนี้ พูดจาก็ปัญญาอ่อน เธอเจ็บอะไรกัน ยาทาที่ตรงนั้นของผู้หญิงอะไรกัน นี่มันอาจจะทำให้คนเข้าใจผิด แล้วฉันจะมองหน้าคนอื่นยังไง
“หลิงเล่ !ไอชั่ว! ไม่ต้องมาพูด! ไม่ต้องเข้ามาในผ้าห่ม ออกไป! ออกไป!”
“ที่รัก ให้ผมดูหน่อย เป็นแผลรึเปล่า ผมแค่ดูดเบาเบาเอง ……”
“โอ้ย!ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว!”
“ที่รัก ไม่เอาน่ะ คุณทำแบบนี้ ผมเสียใจนะ ตอนแรกเราก็รักกันดีอยู่ไม่ใช่เหรอ” เขาพยายามดึงผ้าห่ม แต่เธอก็ยังถีบเขา แถมขาของเขาทั้งสองยังขยับไม่ได้อีก จึงทำได้แค่นั่งมองเธออยู่ที่เดิม แล้วก็ปลอบเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่เธอก็ยังด่าเขาไม่หยุด ไม่นานฉวีซือก็มาถึง เธอเห็นมู่เทียนซิงห่อตัวอยู่ในผ้าห่มอยู่บนเตียงกลมใหญ่ เธอร้องห่มร้องไห้ ด่าเขาไม่หยุด ส่วนหลิงเล่ก็เอาชุดนอนมาคลุมไว้ เขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แล้วก็มองไปที่เธออย่างจนปัญญา
สีหน้าของเขาเคร่งเครียด เขากระวนกระวายและรู้สึกเสียใจอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ฉวีซือนึกถึงตอนตัวเองสอบไม่ผ่านแล้วไม่กล้าพูดออกมา
“ซือซ่าว!” ฉวีซือเดินเข้าไปพร้อมกับเจลว่านหางจระเข้ อันนี้ไว้ทา บาดแผลครั้งแรกของเธอ ช่วยฆ่าเชื้อโรค ทำให้บาดแผลหายเร็ว
หลิงเล่มองฉวีซือเดินเข้ามา เขาตบเบาๆไปบนผ้าห่ม แล้วพูดว่า “ที่รัก! เทียนซิน”
“ฮือ ฮือ ไสหัวไป! ไอโรคจิต ไอชั่ว!”มู่เทียนซิงอายไม่ไหวแล้ว
เธอได้ยินเสียงฉวีซือเข้ามา แต่ตอนนี้เธอไม่ได้ใส่อะไรทั้งนั้น ถ้าเปิดผ้าห่มให้ฉวีซือดู หลิงเล่ก็ต้องเห็นเธอเปลือย ถึงแม่เขาจะเห็นมาแล้วก็เถอะ
“ ฮือ ! ไอชั่ว !” ยิ่งคิด เธอยิ่งร้องหนักขึ้น
ฉวีซือรู้ว่ามู่เทียนซิงเป็นคนขี้อาย เขาคิดอยู่สักพักแล้วพูดขึ้นมาว่า “ ซือซ่าว รบกวนหลบออกไปก่อนนะคะ”
หลิงเล่กำมือแน่น เขาทนไม่ไหวแล้ว แล้วก็มองไปยังฉวีซือ“อาจเป็นเพราะว่าผมไม่มีประสบการณ์ เลยทำให้เธอเจ็บ คุณช่วยดูเธอหน่อยแล้วกัน”
ฉวีซือคิดในใจว่าจะทำซุปบำรุงร่างกายให้เธอทานทุกวัน ให้เธอรีบๆเกิดลูกที่น่ารัก ให้คุณซือซ่าว
“วางใจเถอะค่ะคุณซือซ่าว ฉันจะดูแลคุณหนูมู่อย่างดี”
พูดแล้วเธอก็เข็นรถเข็นของหลิงเล่ไปที่หัวเตียง แล้วก็ไม่ได้ยุ่งกับเขาอีกเลย เธอเดินอ้อมมาที่เตียง แล้วก็เดินมาที่ข้างตัวของมู่เทียนซิน จากนั้นก็นั่งยองลง แล้วตบไปที่ไหล่ของเธอเบาๆ “คุณหนูมู่คะ”
“ ฮือ ฮือ บอกให้เขาออกไป”
“เขาไปแล้วค่ะ ซือซ่าวไปแล้ว”
ฉวีซือปลอบเธอ เธอคิดในใจว่าเด็กผู้หญิงหญิงคนนี้ เพิ่งจะอายุ18ปี นี่ก็น่าจะเป็นครั้งแรก ดังนั้นจึงเจ็บมาก เจ็บจนโมโห
“คุณหนูมู่ฟังนะ ตอนนี้คุณต้องไปล้างตัวให้เรียบร้อยก่อน ล้างเลือดออกให้สะอาด แล้วค่อยทายา นอนพักพรุ่งนี้ตื่นมาก็จะหายเป็นปลิดทิ้ง”
“ฮือฮือ ไม่ใช่แบบนี้ คุณก็ออกไป! ออกไป!”
“คุณหนูมู่ คุณเป็นผู้หญิง สักวันก็ต้องเจอเรื่องแบบนี้ คุณไม่ต้องเครียดหรอก ซือซ่าวรักคุณมากนะ ดูสิ คุณร้อง เขาก็กระวนกระวายจนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง คุณออกมาจากผ้าห่มเถอะ ฉันจะไปเปิดน้ำร้อนให้คุณอาบ”
มู่เทียนซิงฟังฉวีซือพูดแล้ว ก็รู้สึกอายกว่าเดิม ไม่กล้าออกไป ได้ยินเธอบอกว่าจะไปเปิดน้ำอุ่น เธอก็เลยพูดว่า “ไปเถอะ ไปเปิดน้ำอุ่น!”
ฉวีซือพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ คุณรีบออกมาเถอะ ถ้าเสร็จแล้วฉันจะมาเรียกคุณนะคะ” หญิงสาวที่อยู่ในผ้าห่มเงี่ยหูฟัง ตั้งใจฟังเสียงรอยเท้าของเธอที่เดินห่างออกไป เมื่อได้ยินเสียงน้ำ เธอก็รีบโผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม แล้วมองออกไปข้างนอก ก็ได้เห็นว่าในห้องมีเพียงแค่เธอคนเดียว เธอรู้สึกดีใจ รีบคลานออกมาจากผ้าห่ม แล้วก็หยิบชุดนอนแขนสั้นขายาวเข้ามาใส่ใต้ผ้าห่ม หลังจากนั้นก็รีบใส่รองเท้าแตะ พอวิ่งออกมาถึงห้องรับแขกเธอก็เห็นหลิงเล่นั่งอยู่บนรถเข็นกำลังมองมาที่เธออยู่!
มู่เทียนซิงโกรธเป็นอย่างมาก ราวกับจักรวาลจะระเบิด หลิงเล่มองไปที่เธอแล้วก็พูดว่า “ เด็กดี เธอทายาที่ตรงนั้นแล้วยัง”
“ทาแม่คุณสิ!”
มู่เทียนซิงพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโห เธอกำมือ แล้วพุ่งหมัดไปยังที่หลิงเล่แล้วชกต่อยเขาโดยที่ไม่สนใจอะไรเลย หลิงเล่ก็ปิดตากัดฟันทน
ตอนนี้เขารู้แล้วว่า เด็กคนนี้โกรธจริงๆ เพราะเมื่อก่อนเวลาที่เธอต่อยเขา เขาจะแค่รู้สักคันๆ แต่ตอนนี้ไม่มีว่าจะเป็นหมัด หรือเท้าเขาก็รู้สึกเจ็บไปหมด!
ฉวีซือออกมาจากห้องน้ำแล้วก็เห็นภาพแบบนี้ เธอตกใจมากแล้วก็รีบเข้ามากกอดที่เอวของมู่เทียนซิง แล้วนำเธอออกมาก
“คุณหนูมู่! คุณต้องสงบสติอารมณ์หน่อยนะคะ!”
ไอ้เลว!คุณฉวยโอกาส!คุณเป็นแบบนี้ประจำเลย!คุณคิดว่าจะมารังแกฉันได้ไงง่ายๆเหรอ!”
“ คุณหนูมู่!ใจเย็นๆหน่อยค่ะ!”
“ฉันจะต่อยเขา!”
“ซือซ่าวเป็นคนพิการ ไม่ว่าคุณจะทำอะไรเขา เขาก็ไม่สามารถตอบโต้กลับได้! คุณทำเขาได้ลงเชียวเหรอ”
ต้องพูดก่อนเลยว่า ฉวีซือเธอเข้าใจหัวอกผู้หญิงดี คำพูดของเธอทำให้มู่เทียนซิงสงบสติอารมณ์ได้ แต่ว่าไม่นานเธอก็มองไปที่หน้าของเขาด้วยสายตาที่ดุร้ายราวกับสุนัขจิ้งจอกอีกครั้ง “ขาของคุณขยับไม่ได้ไม่ใช่เหรอ แล้วคุณคลานมาอยู่บนตัวของฉันได้ยังไง”