ไม่เพียงแต่ฉินเหว่ย คนอื่น ๆ อีกหลายคนก็ตกใจเช่นกัน หมูป่าเกือบจะฆ่าพวกเขา แล้ว ตอนนี้หมูป่าตัวนั้นตายหรือยังมีชีวิตอยู่ และมีไฮยีน่าอยู่ฝูงหนึ่ง? หรือหมาในที่หิวโซ? ป่านี้น่ากลัวเกินไปใช่มั้ย? ฉินเหว่ยและพวกเขาทั้งสามมองหน้ากัน และพวกเขาต่างก็เห็นความกลัวในดวงตาของกันและกัน
เอาล่ะ พวกเขาทั้งสามหยิบน้ำขึ้นมาอย่างรวดเร็วและเรียบง่าย ขอบคุณกู่เสี่ยวเล่อและทันใดนั้นก็ใส่เกียร์หมาวิ่งสุดแรงเกิด หนีไปอย่างเร่งรีบ! ใครไม่วิ่ง ใครคนนั้นคือซุนวู! แม้ว่าต้นขาของเหลาชางจะได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ไม่ส่งผลต่ออารมณ์ของเขาในการหลบหนี ทั้งสามหนีไปที่ขอบป่าอย่างรวดเร็วเหมือนการแข่งขันวิ่งแข่ง
กู่เสี่ยวเล่ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกตลกเล็กน้อย เมื่อเขามองพวกเขาวิ่งหนีด้วยความยากลำบาก แต่เมื่อเขาหันกลับไปมองหลินรุ่ย เขาก็พบว่าสาวงามตอนนี้หน้าซีดและประหม่า
“กัปตันเสี่ยวเล่อ เราควรออกไปโดยเร็วที่สุดหรือไม่?”
“ไม่ต้องกังวล เติมขวดน้ำแร่เหล่านี้ในมือของคุณก่อน” ในขณะที่พูด กู่เสี่ยวเล่อค่อยๆ เปิดขวดน้ำแร่ที่ห้อยอยู่รอบคอของเขาทีละขวด เติมน้ำลงขวด
หลินรุ่ยมองไปที่ท่าทางที่ไม่เร่งรีบของเขา เธอกังวลแทบตาย
ถ้าหมูป่าตัวใหญ่ตัวนี้ไม่ตาย วิ่งหนีไปและกลับมา หรือฝูงไฮยีน่าที่หิวโหยที่กู่เสี่ยวเล่อเพิ่งพูดก็ปรากฏตัวขึ้น เธอเชื่อว่ามันจะไม่มีปัญหาในการหลบหนีด้วยฝีมือของกู่เสี่ยวเล่อ แต่ แต่เธอทำไม่ได้!
“หือ? หลินรุ่ย ทำไมคุณไม่กรอกขวดน้ำรอบคอของคุณล่ะ? หากคุณยังคงนิ่งต่อไป คุณอาจได้พบกับไฮยีน่าเหล่านั้นจริงๆ !”
กู่เสี่ยวเล่อที่เตือนเธอ หลินรุ่ยก็ย่อตัวลงอย่างรวดเร็ว หยิบขวดน้ำแร่ที่ห้อยคอของเธอและเปิดฝาออกและเติมน้ำทีละขวด
“ เสี่ยวเล่อ ทำไมคุณยังใจเย็น คุณไม่กลัวไฮยีน่าหรือหมูป่าพวกนั้นหรือ?” หลินรุ่ยถามหลังจากสงบลงเล็กน้อย
“กลัว! แน่นอนว่าผมกลัว! ถ้าผมไม่กลัว ผมจะไม่สร้างที่นอนบนต้นปาล์ม ผมจะไม่ถูกบีบบังคับโดยกลุ่มสัตว์ร้ายอีกใช่ไหม?” กู่เสี่ยวเล่อพูดในขณะที่ทำความสะอาดขวดน้ำ
“ ถ้าอย่างนั้น คุณยังไม่รีบ?” หลินรุ่ยไม่เข้าใจมากขึ้น
“โอ้ ผมแค่คิดว่าหมูป่ากำลังป้องกันพวกเรา กว่าจะมาปรากฏตัวที่นี่ต้องใช้เวลา 2-3 วันติดต่อกัน! สำหรับที่นี่ ฝูงไฮยีน่าเหล่านั้นคงจะไม่โผล่มาให้เห็นง่ายๆ แน่ ๆ ! ดังนั้นผมคิดว่าลำห้วยนี้ยังคงปลอดภัยชั่วคราว ” แต่คำตอบของกู่เสี่ยวเล่อทำให้หลินรุ่ยตกใจมากขึ้น
ชายคนนี้รู้ได้อย่างไรว่าหมูป่าจะซุ่มโจมตีเขาที่นี่ในลำห้วย? นี่มันทรงพลังเกินไปใช่มั้ย? คุณรู้หรือไม่ว่าสัตว์ร้ายคิดอย่างไร? อารมณ์ของหลินรุ่ยที่มีต่อกู่เสี่ยวเล่อในเวลานี้ได้ขยับเข้าใกล้จากความประหลาดใจเป็นความชื่นชม เมื่อมองไปที่สีหน้าตกใจของหลินรุ่ย กู่เสี่ยวเล่ออาจเดาความคิดภายในใจของเธอได้
“ที่จริงไม่ใช่ว่าผมเก่งขนาดนั้น แต่ผมมีความเข้าใจนิสัยของสัตว์เหล่านี้ดีขึ้น หมูป่าตัวน้อยที่เรากินเมื่อวันก่อนคือลูกของมัน สัตว์ร้ายพยาบาทชนิดนี้นั่งยองๆ อยู่ที่นี่ทั้งวันเพื่อรอพวกเรา ไม่มีอะไรน่าแปลกใจเกี่ยวกับการปรากฏตัวของศัตรู! “
ปรากฎว่าเป็นเช่นนั้น! หลินรุ่ยพยักหน้าอย่างเชื่อมั่น ในไม่ช้าทั้งคู่ก็เติมน้ำแร่เจ็ดหรือแปดขวดรอบคอของพวกเขาและกำลังจะจากไป
“หือ? นี่คือ?” กู่เสี่ยวเล่อเห็นต้นไม้เล็ก ๆ สองสามต้นและเดินตรงไป หลินรุ่ยไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพบและตามไปดู เขาพบว่ามันเป็นพุ่มไม้สองสามต้นที่กู่เสี่ยวเล่อกำลังมองดู มีใบขนาดใหญ่มากและมีผลเบอร์รี่สีเขียวขนาดเล็กจำนวนมากอยู่ระหว่างกิ่งก้าน ผลเบอร์รี่เหล่านี้มีเส้นผ่านศูนย์กลางไม่เกิน 5 มม
.
กู่เสี่ยวเล่อหยิบเม็ดเล็ก ๆ จากด้านนั้นอย่างแรงและวางไว้ใต้จมูกเพื่อดมกลิ่น “ฮ่า ฮ่า ใช่ด้วย ผมไม่คาดคิดมาก่อนว่ายังมีสิ่งเหล่านี้อยู่บนเกาะที่โดดเดี่ยวแห่งนี้!” กู่เสี่ยวเล่อยิ้มและพยักหน้า
“ นี่มันอะไรกัน? กัปตัน?” หลินรุ่ยถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“พริกไทย! นี่คือพริกไทย! เป็นเครื่องปรุงที่สำคัญที่สุดในสังคมมนุษย์”
“พริกไทยเหรอ? ไม่น่าใช่ แม้ว่าฉันจะไม่มีประสบการณ์ในการเอาชีวิตรอดในป่า แต่ฉันก็ยังใช้มันบ่อยๆ ในครัว ไม่ใช่ว่าพริกไทยมีสีดำเหรอ?” หลินรุ่ยถามอย่างสงสัย
“ อืม เป็นสีดำหลังจากสุกและแห้งแล้ว พริกไทยเป็นสีเขียวก่อนที่มันจะโตเต็มที่ อย่าเชื่อจนกว่าคุณจะได้กลิ่น ” กู่เสี่ยวเล่อส่งนิ้วมือของเขาที่บดเม็ดพริกไทยไปที่จมูกของ หลินรุ่ย
” สูดดม! ” หลินรุ่ยหายใจเข้าลึกๆ และกลิ่นพริกไทยแรงมากก็พุ่งตรงไปที่รูจมูกของเธอ
” ว้าว มันคือพริกไทยจริงๆ! ” เยี่ยมมาก เราสามารถปรุงรสได้เมื่ออบของในอนาคต! “
หลินรุ่ยแทบจะกระโดดขึ้นอย่างมีความสุข
แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะไม่ขาดแคลนอาหาร แต่อย่างไรก็ตาม พวกเขาสามารถกินอาหารที่โรยด้วยเกลือได้แต่ในละมื้อเท่านั้น จะทำให้ผู้คนรู้สึกเบื่อในไม่ช้า ตอนนี้มีพริกไทย ธรรมดาที่มันจะทำให้อาหารของพวกเขามีรสชาติเข้มข้นขึ้น
“ เอาล่ะ กลับบ้านก่อน ผมเชื่อว่าในป่านี้น่าจะมีพืชป่าที่มีประโยชน์อยู่บ้างและเราจะให้ความสำคัญกับมันมากขึ้นเมื่อเรากลับมาในภายหลัง ” กู่เสี่ยวเล่อกล่าวว่าในขณะที่ยกพริก หลินรุ่ยยังรีบไปช่วยเหลือ …
ในเวลาเดียวกันที่แคมป์นอกป่า หลินเจียวและหนิงเล่ยกำลังตกปลา ในขณะที่มองทอดสายตาอย่างเบื่อหน่ายในทะเล
” พี่เสี่ยวเล่ย ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม? ” หลินเจียววางสายเบ็ดในมือของเธอและพูดอย่างมีเลศนัย
” แค่ถาม! ทำไมมันดูลึกลับจัง! “หนิงเล่ยเหลือบมองเธอ
” เอาหละ ฉันจะถาม! คุณชอบกัปตันเสี่ยวเล่อของเราไหม? ” สาวน้อยหลินเจียวกระพริบตาและถามพร้อมกับยิ้มเยาะ
“ ฮึ! ฉันชอบเขาได้ยังไง?” หนิงเล่ยดูเบื่อเล็กน้อยกับคำถามของสาวน้อย
“จริงเหรอ! เยี่ยมมาก ดังนั้นฉันจะสูญเสียคู่แข่งที่แข็งแกร่งไป!” หลินเจียวพูดพร้อมถอนลมหายใจยาว
“อะไรนะ? คู่แข่งแบบไหน? เราเพิ่งจะอายุเท่าไหร่! เราแค่คิดจะหาผู้ชายตอนที่เพิ่งเข้ามหาลัย?” หนิงเล่ยขมวดคิ้วและมองไปที่เธอหน้าบึ้งตึง
“ชิ! นั่นอะไร! ฉันโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันไม่มีความรักก่อนวัยอันควรในโรงเรียนมัธยมปลายใช่ไหม!” หลินเจียวกระตุกริมฝีปากด้วยท่าทางที่ไม่มั่นใจ
“เราเป็นผู้ใหญ่แล้ว และการตกหลุมรักนั้นเป็นเสรีภาพส่วนบุคคล แต่หาใครไม่หา เราต้องหาคนอย่างกู่เสี่ยวเล่อ ฉันคิดว่ามันไม่ถูกต้องเสมอ!” หนิงเล่ยส่ายหัวของเธอด้วยความไม่เข้าใจ
“กัปตันเสี่ยวเล่อผิดอะไร? มีอะไรไม่ดี เขามีความสามารถมาก พวกเราทั้งสามคนอาศัยเขาเพื่อเอาชีวิตรอดบนเกาะร้างนี้ไม่ใช่หรือ? เขาก็หล่อเหมือนกัน!” คำพูดของหลินเจียว ทำให้หนิงเล่ยประหลาดใจ หนิงเล่ยไม่คาดคิดว่าสาวน้อยที่เพิ่งจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมจะเริ่มคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตลอดชีวิตของเธอแล้ว
“ แต่ เดี๋ยวก่อน กู่เสี่ยวเล่อมีความสามารถเพียงเล็กน้อย แต่ทักษะของเขาก็มีประโยชน์เช่นกันบนเกาะร้าง ไม่ใช่ว่าฉันดูถูกเขา ถ้าคนอย่างเขากลับไปที่บริษัทใหญ่ในเมือง เขาถูกกำหนดให้เป็นพลเมืองที่ไม่เหมาะสมที่ถูกบีบโดยคนอื่น! ไม่ใช่เรื่องแย่ที่กระเทียมหอมจะสามารถทำให้ดีที่สุดได้และไม่น่าเป็นไปได้ที่จะประสบความสำเร็จในชีวิตนี้ ” หนิงเล่ยส่ายหัวและกล่าว
” เฮ้ พี่สาวเสี่ยวเล่ย ปัญหาคือที่นี่เป็นเกาะร้าง คุณอาจจะพูดถูก รูปลักษณ์ภายนอกเขาอาจจะเป็นกระเทียมหอม แต่ในสถานที่เช่นนี้ เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งกับคุณลักษณะราชาของเขาเอง! และคนเหล่านั้นที่คุณพูดที่สามารถผสมผสานกันได้ดีในเมืองใหญ่และบริษัทใหญ่ ๆ เหมือนปลาในน้ำ ตอนนี้บางทีคนที่กล่าวมาจะเป็นกระเทียมหอมใช่ไหม? ” คำพูดของหลินเจียวหยุดหนิงเล่ย
ใช่ สิ่งที่เธอพูดนั้นสมเหตุสมผล คนที่อยู่ค่ายตรงข้ามอาจจะดีกว่ากู่เสี่ยวเล่อเมื่อปะปนอยู่ข้างนอก แต่อยู่ที่นี่ แม้แต่กระเทียมหอมก็อาจจะไม่สามารถ
เมื่อเห็นหนิงเล่ยหยุดพูด หลินเจียวก็บ่นอีกครั้ง : “อันที่จริง แม้ว่าฉันต้องการกระเทียมหอมอย่างกัปตันเสี่ยวเล่อ ไม่จำเป็นว่าต้องได้มา แม้ว่าพี่สาวเสี่ยวเล่ยจะไม่ได้ต่อสู้กับฉัน เกรงว่าฉันจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพี่สาวของฉัน! “
คำพูดของเธอทำให้หนิงเล่ยประหลาดใจอีกครั้ง อ่า? หลินรุ่ยคิดอย่างไรกับกู่เสี่ยวเล่อหรือ? ไม่น่าแปลกใจที่เธอรีบไปกับกู่เสี่ยวเล่อเพื่อหาน้ำในบ่ายวันนี้ พระเจ้าจะรู้ได้ว่าพวกเขาจะทำอะไรในป่า? มันต้องเป็น! กู่เสี่ยวเล่อผู้ชายน่ารังเกียจคนนั้นอยู่แล้ว หลินรุ่ยต้องการเพียงแค่หลอกล่อเขาสักหน่อย โหมกระพือไฟเล็กน้อย… เมื่อนึกถึงสิ่งนี้หัวใจของหนิงเล่ยก็เริ่มรู้สึกอิจฉา และแม้กระทั่งเปลวไฟแห่งความหึงหวงก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ