บทที่６ตอนที่２９
「เอ่อ ตรงนี้คือ！？」
ลิซ่า เฮาวด์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับบางอย่างที่ผูกมัดตัวเธอเอาไว้
ตอนแรกลิซ่าก็ตกตะลึงเมื่อลืมตาขึ้นมา แต่เธอก็ตื่นขึ้นมาได้เพราะสิ่งที่เกิดขึ้น
เบื้องหน้าของเธอมีความมืดราวกับขุมนรกแพร่กระจายไปทั่ว
「โนโซมุ……」
เธอหมอบอยู่ราวกับเด็กที่ถูกกักขังอยู่ในที่มืดอย่างแท้จริง ซึ่งแม้แต่ความรู้สึกด้านลบที่เธอมีในตอนนี้ก็ทำให้เป็นบ้าได้
ความรู้สึกเหงาที่เกิดขึ้นในใจถูกทิ้งให้อยู่ในโลกเพียงคนเดียว มันกัดเซาะกินใจเธอ
「ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ……」
คำขอโทษหลุดออกมาจากปากลิซ่า
เธอไม่รู้ว่าเธอทำร้ายเขาไปมากขนาดไหน ฉันพูดว่าร้ายเขาไปตั้งมากมาย
โนโซมุนั้นโดดเดี่ยวแค่ไหน ฉันน่าจะรู้ดีมากกว่าใครๆ
ลิซ่ารู้สึกเสียใจและรู้สึกผิดอย่างสุดซึ้ง แต่ทำได้เพียงขออภัยกับสิ่งที่เธอได้ทำกับเขาลงไป
ในขณะนั้น มีบางสิ่งบิดตัวไปมาเหนือความมืดของขุมนรก
「เอ๋ ! ใครน่ะ！？」
บางทีอาจจะตอบสนองต่อเสียงเรียกของเธอ พื้นที่สีดำสนิทก็พองตัวราวกับอ่างน้ำ สิ่งที่โผล่มาจากอีกฝากหนึ่งของวังวน ซึ่งเป็นเปลี่ยนเป็นสีแดงและดำ กลับกลายเป็นเงาที่มืดมิดอย่างความมืดมิดของขุมนรกที่ล้อมรอบมัน
เงาที่ใกล้เข้ามาราวกับคลานไปทีละก้าว ลิซ่ารู้สึกหนาวสั่นและถอยหนีออกมา
ในที่สุดเงาดำนั้นก็มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ และชายคนหนึ่งก็คลานออกมาจากเงานั่น
「คะเคน……？」
เพื่อนสมัยเด็กปรากฏตัวขึ้นมาในสถานที่แห่งนี้ ลิซ่าส่ายหน้า เขาไม่น่าจะอยู่ที่นี่ได้
เคนเข้าโจมตีขณะที่ตาแดงก่ำและเปล่งเสียงแปลกๆลิซ่าจำได้ว่าเขาถูกของเหลวสีดำกลืนกินเข้าไปซึ่งไม่ใช่เลือดของมนุษย์
ในทางกลับกันเคนที่คลานออกมาจากเงามืดนั้นมีรอยยิ้มกว้างๆขณะมองดูลิซ่า
มันเป็นรอยยิ้มที่เหมือนกับออกมาจากใจ อย่างไรก็ตามลิซ่าคิดได้ว่ามันเป็นแค่ภาพลวงตา
「ลิซ่า….เท่านี้เธอก็อยู่กับข้าตลอดไป……」
「กำลังพูดอะไรน่ะ…..แล้วแขนนั่นมัน……」
เหนือสิ่งอื่นใด ภาพของเคนที่พุ่งเข้ามาในตาของเธอ ทำให้รู้สึกได้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น
มันคือแขนขวาที่โนโซมุทำบาดแผลลึกๆเอาไว้มันมีก้อนเนื้อสีแดงดำคล้ายกับอะไรสักอย่างงอกมาทั่วแขน
อย่างไรก็ตาม เคนดูจะไม่แปลกใจเลยกับก้อนเนื้อสุดน่ารังเกียจชวนอ้วกนั่น ตรงกันข้ามเขากลับมองมันด้วยสายตาเอ็นดู
「อา มันคือพลังของข้า ด้วยสิ่งนี้จะใช้มันปกป้องเธอ」
「ไม่นะ หยุดนะ！」
ลิซ่าปฏิเสธออกมาขณะที่เคนเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับแขนขวาที่ผิดรูป อย่างไรก็ตาม เคนยังเดินต่อมาไม่หยุด
「ไม่ต้องกังวลไปหรอก ข้าได้พลังมาแล้ว พลังนี้มันไม่เป็นรองใคร เพราะงั้นแล้วเพื่อปกป้องลิซ่า ข้าถึงได้รับมันมา……」
「ไม่นะ มันไม่ใช่เลย ฉันน่ะ จริงๆแล้วฉัน……」
ลิซ่าส่ายหัวด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยขณะจ้องมองไปที่เคน ซึ่งรับรู้ได้เพียงถึงการมีอยู่ของลิซ่า
「ทำไม ทำไมล่ะ……」
「นายกำลังพูดอะไรน่ะสิ่งที่นายทำอยู่ทั้งหมดมันผิดบาปไปหมดเลยนะ？」
ลิซ่าเงยหน้าขึ้นตามเสียงที่ได้ยิน ดวงตาสีแดงที่ปรากฏอยู่ในแขนขวาก็มองมาที่เธอ
「อ่า ฉัน……？」
「เหอะ เอาอีกแล้วงั้นเหรอปฏิเสธผู้ชายมากี่คนแล้วล่ะ เธอจะต้องย่ำยีจิตใจผู้ชายอีกกี่คนถึงจะพอใจ คิดว่ามันจะกลับไปเป็นดั่งเดิมได้งั้นเหรอ？」
ตอนนี้ก็ไม่สามารถกลับคืนความสัมพันธ์กับโนโซมุได้แล้ว สิ่งที่รู้อยู่ในหัวก็คือเสียงที่ชัดเจนของผู้อื่นที่ทำให้จิตใจของลิซ่าต้องแตกสลาย
「ทุกอย่างคือความผิดของเธอ ทุกอย่างก็เพราะเธอ ทุกอย่างนั่นแหละ……」
「อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา……」
เสียงกล่าวโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกครั้งที่ดวงตาสีแดงจ้องมองมาที่เธอ ตัวเธอก็จะโดนด่ามากมายสารพัด
เสียงเย็นชาที่เล็ดลอดออกมาจากตานั่นทำให้จิตใจของลิซ่าเริ่มแตกสลาย และตัวเธอก็เริ่มค่อยๆถูกดูดพลังวิญญาณไปทีละนิด
วิสัยทัศน์ของลิซ่าเริ่มจางลงต่อหน้าเคนที่มีอะไรแปลกๆอยู่ที่่แขนกำลังใกล้เข้ามา ขณะพึมพำสารภาพกับการที่ตัวเองทำร้ายโนโซมุมา
มากมายขนาดไหน
◆◇◆
โนโซมุยืดหยัดอย่างมั่นคง ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกได้ถึงอันตรายตรงหน้าก็ตาม
「นี่คือขอบเขตของนักล่าสินะ……」
ขณะที่จ้องมองไปยังส่วนลึกของความมืดที่มองไม่เห็น โนโซมุพูดกับความมืดที่แพร่ขยายออกไปตรงหน้า
「ลิซ่าอยู่ไหน……..บ้าเอ้ยแทบจะมองไม่เห็นอะไรเลย」
ความมืดที่แพร่กระจายตรงหน้าไม่ว่ามองตรงไหนก็หาไม่เจอ
ตามคำบอกของซอนเน่ ว่ากันว่าภายในรังไหมจะเป็นโลกที่ต่างจากความเป็นจริงแล้วก็ไม่รู้เลยว่าโลกนั้นถูกล้อมไปด้วยความมืดมากแค่ไหน
“โนโซมุคุง ได้ยินฉันไหม？”
「ซีน่าเหรอ？」
“อืม ดีใจนะที่การเชื่อมต่อยังใช้ได้”
เสียงโล่งใจดังก้องไปทั่งหัวโนโซมุ เห็นได้ชัดว่าซีน่ากำลังตรวจเส้นทางเชื่อมต่อของวงจรเวทย์พันธสัญญา โนโซมุเองก็โล่งใจ
นี่คือพื้นที่ของสัตว์อสูรตัวนั้น บอกตรงๆไม่แปลกใจเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น และมีความเสี่ยงที่จะถูกโจมตีขณะพูดคุยกันอยู่
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ โนโซมุประหม่าเล็กน้อย บางทีอาจจะมีบางอย่างที่คั่งค้างอยู่ในใจ เลยมีรอยยิ้มเล็กน้อย
「……ไม่รู้เลยว่าลิซ่าอยู่ตรงไหน มืดจนมองไม่เห็นอะไรเลย」
“รอสักครู่นะ ขอฉันดูแปป……”
ณ ตอนนี้โนโซมุได้เชื่อมต่อกับเพื่อนๆด้วยเวทย์พันธสัญญา
ซีน่าพยายามสำรวจแนวกั้นนักล่าผ่านสายตาของโนโซมุ แต่เสียงของซอนเน่ก็เข้ามาขัดจังหวะก่อนที่จะเจอกับลิซ่า
“พ่อหนุ่ม รีบเข้าไปเลยเดี๋ยวนี้ มันมีสัญลักษณ์อันแข็งแกร่งที่ว่าอบีตอยู่ในนั้น สาวผมแดงเองก็น่าจะอยู่ในนั้นเช่นกัน”
โนโซมุตกใจเล็กน้อยที่เสียงของซอนเน่เข้ามาขัดจังหวะ แต่เขาก็ยังพูดต่อไป
“สำหรับสัตว์อสูรตัวนั้น แม่สาวผมแดงนั่นก็จำเป็นในการรักษาเสถียรภาพของร่างหลักเช่นกัน เธอไม่ใช่แค่อาหารที่จะเติมเต็มท้องของมัน อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ใช่สิ่งที่มันจะกินลงไปได้ แม่สาวเอลฟ์ก็คงสัมผัสสัญญาณของอบีตได้ใช่ไหม？”
“……ก็จริงนะคะ แน่นอนว่าสัมผัสได้อย่างชัดเจนเลยหากเทียบกับก่อนหน้านี้……”
「เข้าใจด้วยเหรอ？」
“ยังไงก็เถอะ….ฉันเองก็กังวลเกี่ยวกับเหล่าภูติมากขึ้นเมื่อเราสู้กันก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าเข้าใจสถานการณ์แล้วล่ะ”
ขระฟังคำพูดของซีน่า การคาดเดาต่างๆก็หายไปในใจของโนโซมุ
เธอนั้นอ่อนไหวต่อการมีอยู่ของอบีต แม้ว่าเธอจะเคยพบมันในป่ามาก่อน จากนั้นก็เลยไม่มีข้อสงสัยกับคำพูดของเธอ
อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่าซีน่าตอบสนองต่อเหล่าภูติ เหล่าภูติเองก็รู้สึกได้ถึงสัตว์อสูรเช่นเดียวกัน
「……ตาแก่ หรือว่าสัตว์อสูรตัวนั้นเองก็เป็นภูติชนิดหนึ่ง？」
“ก็ใกล้เคียงเลยแหละ ร่างกายที่ได้ครอบครองจากการสถิตย์ร่างของเหยื่อ แต่ว่าสาระสำคัญก็เหมือนๆกันหมด”
ซอนเน่กล่าวต่อไปว่าแก่นแท้ก็คือโครงสร้างร่างกายมันสร้างขึ้นมาเช่นเดียวคล้ายกับเหล่าภูติ
คำพูดที่ชัดเจนทำให้เกิดข้อสงสัยเกี่ยวกับซอนเน่อีกครั้ง
ไม่สิต้องบอกว่าทุกคนนั้นต้องสงสัยแน่นอน เพราะมีความรู้แปลกประหลาดเกินไป
แม้ว่าจะไม่เคยพูดถึงตัวเองเลย แต่เขาก็ให้คำแนะนำแก่โนโซมุและคนอื่นๆ นอกจากนี้คำแนะนำทั้งหลายก็เป็นสิ่งที่จิฮัดไม่รู้ด้วย
ยิ่งไปกว่านั้นความสามารถของตัวเขาเองยังไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด และความสามารถนั่นก็ไม่ใช่เล่นๆด้วย จะเห็นได้ว่าจิฮัดยังต้องสยบ
และแม้กระทั่งตอนนี้ซอนเน่ก็รู้สึกถึงอบีตได้เร็วกว่าซีน่า มันเต็มไปด้วยเรื่องลึกลับมากมาย
อย่างไรก็ตามโนโซมุส่ายหัวเพื่อระงับความสงสัยและหายใจออกราวกับเปลี่ยนใจ
「……ดูเหมือนว่าจะมาถึงทางตันแล้วสินะ」
ผมเองก็ห่วงซอนเน่ แต่ตอนนี้ขอเน้นไปที่ช่วยลิซ่าก่อน
เมื่อคิดแบบนั้น ทันทีที่โนโซมุก้าวไป ทันใดนั้นก็มีอาการปวดหัวอย่างรุนแรง
“อ๊ากกกก ปล่อยข้าออกไป ปล่อยข้าออกไปซะ ข้าจะฆ่าหมอนั่น！！”
「อึก ! พูดบ้าอะไรวะเนี่ย……」
เทียแมตเริ่มอาละวาดอีกครั้ง โนโซมุกัดฟันแน่นเพื่ออดทนกับความเจ็บปวด
เสียงกรีดร้องของเทียแมตค่อยๆหายไปขณะที่เขาอดทนต่อความเจ็บปวดครู่หนึ่ง สาปแช่งในส่วนลึกของหัวใจว่า “หยุดทำตัวไร้สาระ”ได้แล้ว
「ฮะฮ…..ช่วยอยู่เงียบๆหน่อยเหอะ ขอร้อง」
ไม่นานความเจ็บปวดก็ลดลงแต่ว่า หัวยังหนักอยู่เลย
อย่างไรก็ตาม ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องก้าวเข้าไปในขุมนรกนี่
「ลิซ่า อยู่ที่ไหน！」
เขาขึ้นเสียงและตะโกนเรียกลิซ่า มีบางอย่างบิดไปมาในความมืด อาจจะตอบสนองต่อเสียงนั่น
โนโซมุค่อยๆเข้าใกล้ทีละขั้นขณะหรี่ตามอง มือนั้นจับดาบไว้ตลอด
ในที่สุดก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่สูงเท่ากับโนโซมุ
โนโซมุขมวดคิ้วกับรูปร่างที่คุ้นเคย ชายหนุ่มที่ครึ่งซ้ายของเขาอยู่ไม่ต้องสงสัย ว่า เป็นเคน โนทิส
「โนโซมุ……」
「เคน….ลิซ่าอยู่ไหน」
โนโซมุถามเคนเกี่ยวกับลิซ่าด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ สายตาของเขานั้นเฉียบแหลมกว่าที่เคยและความโกรธก็เริ่มปะทุออกมาจากร่างกายของเขา
อย่างไรก็ตามเมื่อเคนเหลือบมองโนโซมุ เขาก็มีรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า
เมื่อหันไปมองโนโซมุจากด้านหน้า ครึ่งขวาของเคนก็เปิดออกมา
ครึ่งขวาที่ปกคลุมไปด้วยเนื้อแดงดำมีเส้นเลือดแดงดำและเต้นเป็นจังหวะ
และที่สะดุดตาที่สุดคือตาสีแดงขนาดใหญ่ที่เเปิดไปทางขวา
ความรู้สึกหิวโหยและความเกลียดชังพยายามจะฆ่าและกินทุกสิ่งที่เห็น ความหมกหมุ่นในเชิงลบอย่างรุนแรง
มันเป็นสัตว์อสูรสีดำที่พบในป่าอย่างแน่นอน อบีต
「โชคไม่ดีเลยนะ……」
โนโซมุขมวดคิ้วกับคำพูดนั่นขณะที่เขาพยายามตามหาลิซ่า
「เดี๋ยวแกก็จะโดนกลืนกินอย่างสมบูรณ์ แกน่ะ……」
ดูเหมือนว่าจะไม่สนใจกับตัวเขาเท่าไร มันเป็นเพียงแค่สัตว์อสูรที่มีรอยยิ้มอยู่บนหน้า
เหงื่อเย็นๆไหลออกมาจากหลังโนโซมุ แม้ว่าสีหน้าของคนตรงหน้าจะเป็นเคน แต่ก็สัมผัสอารมณ์ด้านลบที่เหนือกว่านั้นได้
ความหลงใหลที่หาที่ใดเปรียบไม่ได้กับความเศร้าโศกที่ลึกล้ำที่เคยพบในป่ามาก่อน เมื่อเทียบกับความแค้นที่เล็ดลอดออกมาจากร่างเคนปัจจุบัน สัตว์อสูรในขณะนั้นเปรียบเสมือนหมาน้อยเลย
「ลิซ่าน่ะเป็นของข้าาาาา」
และดวงตาที่ย้อมไปด้วยความหลงใหลก็หันไปหาโนโซมุ ในเวลาเดียวกัน ก็เข้าโจมตีทันทีเพื่อจะได้ปลดปล่อยความแค้นที่เบิกกว้าง
「อึก！」
ก่อนที่โนโซมุจะคิดอะไรร่างกายของเขาก็เคลื่อนไหวอย่างอิสระ
ในขณะที่หันหัวออกไป ดาบเล่มใหญ่ก็ผ่านไปพร้อมกับลมแรงๆ ใบมีดที่เคลือบไปด้วยสีดำสนิท มันยื่นออกมาจากแขนขวาสีดำแดง
ปลายที่ยื่นออกมาราวกับแส้จากแขนขวาเปลี่ยนเป็นใบมีดที่หนาเหมือนขวาน และรูปลักษณ์ก็คล้ายกับหางของอบีตที่เห็นในป่ามาก
「ชิ!」
พลังคิที่เพิ่มขึ้นชั่วขณะนั้นพุ่งไปทั่วร่างกายของเขาราวกับกระแสน้ำที่โหมกระหน่ำ และร่างกายของเขาก็ร้อนรุ่มราวกับไฟไหม้
เคนเหวี่ยงแขนขวาที่ยื่นออกมาของเขา และคราวนี้เขาพยายามจะเป่าสมองของโนโซมุ
โนโซมุกระโดดไปด้านข้างอย่างรวดเร็วและหลบหนีจากวิถีของใบมีดที่ตกลงมา วินาทีถัดมา ตู้ม ! ใบมีดขนาดใหญ่กระทบพื้นพร้อมกับส่งเสียงดังก้อง
โนโซมุลอยไปด้านหลังและก็ต้องเว้นระยะห่าง
ทั้งสองสบตากันเป็นจังหวะเดียว ในขณะนั้น ความมืดที่ปกคลุมพื้นที่ค่อยๆหายไป
สิ่งรอบข้างค่อยๆปรากฏให้เห็น และเมื่อภาพทั้งหมดของพื้นที่ถูกเปิดเผย โนโซมุก็ถึงกับปิดปาก
「อึก！？」
“นี่มัน……”
“แหวะ！”
พูดได้คำเดียวว่ามันเป็นพื้นที่ที่ปกคลุมด้วยกำแพงเนื้อ
จากสัตว์สี่ขาเช่นหมาป่าไปจนถึงพวกก็อบลินและออร์ค พวกมันรวมกันเป็นรูปปั้นดินเผาของเหล่าเด็กๆและกรีดร้องด้วยความอาฆาตแค้น
ดูเหมือนว่าสัตว์อสูรจะกลืนกินและคร่ำครวญ
“……นี่สินะถึงเรียกว่าพื้นที่นักล่า”
เสียงของจิฮัดซึ่งเขาพึมพำอย่างหนัก ก้องอยู่ในหูของโนโซมุ บางทีเพื่อนๆคนอื่นยังพูดไม่ออก ผมสัมผัสได้เพียงสิ่งที่พูดไม่ได้
ในโลกอันแสนเลวร้ายเช่นนี้ มีเพียงเคนเท่านั้นที่พยายามรักษาร่างของคนไว้เพียงครึ่งเดียวของร่างกาย มันดูแปลกและดูเหมือนว่าจะเป็นสัญลักษณ์แห่งความวุ่นวาย
「คราวนี้แหละ ลิซ่าจะเป็นของข้า……」
เมื่อเคนยกมือขึ้นไปบนท้องฟ้า วัตถุทรงกลมก็ลอยขึ้นมาจากพื้นดินที่ปกคลุมไปด้วยเนื้อ
เช่นเดียวกับอบีต ทรงกลมสีดำที่เหมือนกับตะกอนซึ่งสูงเท่ากับร่างของเคน ตอนที่ผมเห็นมัน ก็ราวกับว่าทั่วทั้งร่างช็อคไปเลย
มีใครบางคนอยู่ในทรงกลมสีดำ แขนขาเรียวและเอวแน่น
เธอลอยอยู่ในทรงกลมสีดำ คุกเข่าลงและเผยให้เห็นแขนขาที่สวยงามของเธออย่างเปิดเผย
เหนือสิ่งอื่นใด ผมยาวสีแดงเข้มที่มีลักษณะเฉพาะนั้นเป็นผู้หญิงที่โนโซมุกำลังมองหา มันเป็นร่างของลิซ่า
เคนลูบลูกแก้วที่ลิซ่าติดอยู่ด้วยแขนซ้ายของเขา อย่างไรก็ตามสีหน้าของลิซ่านั้นว่างเปล่าและไม่ขยับอะไรเลย
ใบหน้าของลิซ่าสูญเสียความรู้สึกของเธอไปโดยสิ้นเชิง ไม่มีรูปลักษณ์ที่ดึงดูดอีกต่อไปแล้ว
「อึก！！」
โนโซมุของขึ้นทันที เขาพยายามตอบสนองต่อความโกรธของเขา คิเริ่มเอ่อล้นจากร่างกาย
มือที่ถือฝักส่งเสียงดัง และร่างกายของโนโซมุก็สั่นสะท้านไปด้วยความโกรธ
ในเวลาต่อนั้นโนโซมุพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง
ดาบในมือของเขามีใบมีดที่บีบอัดพลังคิอย่างมาก
「แกเองก็จะเป็นเหยื่อของข้าเช่นกัน……」
น้ำเสียงนั่นไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว อาจเป็นเพราะจิตสำนึกนั่นเริ่มหลอมรวมกัน
พื้นดินที่เท้าเคนพองตัวขึ้น ก้อนเนื้อรูปไข่ที่มีขนาดใหญ่เท่ากับส่วนล่างของร่างกายคน มันมากกว่าหนึ่ง
และเมื่อผิวของก้อนเนื้อนั้นมีรอยแตกร้าว มีบางอย่างปรากฏขึ้นจากสิ่งนั้น
ปีศาจสีดำปรากฏตัวขึ้น บางตัวดูเหมือนสัตว์เดรัจฉานในขณะที่บางตัวดูเหมือนก็อบลิน
มีสิ่งมีชีวิตที่มีร่างกายเหมือนกับตั๊กแตนและยังมีสัตว์อสูรเช่นนกที่มีร่างกายใหญ่เท่ากับแขนมนุษย์
อย่างไรก็ตาม พวกมันทั้งหมดมีผิวกายสีดำเหมือนอบีตและตาข้างเดียวที่ย้อมสีแดงเหมือนเลือด
「เกี๊ยกกกกก！」
「กร๊ากกกกกก！」
ในขณะที่ส่งเสียงที่สั่นสะเทือน เหล่าปีศาจได้ติดตามผู้สร้างของพวกมันและโจมตีโนโซมุทั้งหมดในคราวเดียว
สัตว์อสูรใกล้เข้ามาหาเขา
「อ่าาาา！」
เขาตัดฝักดาบแล้วดึงดาบออกมา
โนโซมุฟันสัตว์อสูรสี่ขาสามตัวที่พุ่งเข้าหาเขาด้วยดาบ
ร่างของสัตว์ร้ายที่อยู่ตรงหน้าผมนั้นเปราะบางมากกว่าที่คิดกับอบีตกับที่เคยต่อสู้ในป่ามาก่อน อาจจะเป็นเหมือนพวกมดงานก็ได้มั้ง
หลังจากเหยียบซากศพของเพื่อนที่ถูกฟันแล้ว พวกสัตว์อสูรก็รีบกระโดดเข้าหาโนโซมุ
ดาบที่สองถูกปลดปล่อยออกมาจากโนโซมุพร้อมกับการเคลื่อนไหวที่ลื่นไหล
จากนั้นเอง “คมดาบมายา-หวนคืน-”ที่กำลังจัดการสัตว์อสูรไปทีละตัว
อย่างไรก็ตาม จำนวนฝ่ายตรงข้ามก็มีมากเกินไป นกสีดำก็พุ่งเข้าหาโนโซมุที่กำจัดสัตว์อสูรไปหมดแล้ว
โนโซมุคิดว่าไม่สามารถจัดการทีละตัวอยู่แล้ว เขาจึงพยายามฝ่าฝูงนกสีดำที่กำลังเข้ามา
「เจ็บ ! อึก！」
กรงเล็บและจะงอยปากของนกสีดำที่กระโจนเข้ามาฉีกกระฉากเสื้อผ้าและผิวหนังของโนโซมุ
อย่างไรก็ตาม โนโซมุไม่ได้มาหยุดเพราะการโจมตีเพียงแค่นี้ กระทืบเท้าทั้งสองข้างและพุ่งเข้าหาฝูงนกสีดำราวกับเรือที่แล่นผ่านทะเลที่ยากลำบาก
เมื่อฝูงนกสีดำผ่านไป สิ่งต่อไปที่ปรากฏขึ้นคือแมลงสีดำที่มีเคียวขนาดใหญ่ที่ขาหน้า
「ชาห์！」
ตั้กแตนตำข้าวสีดำใช้ขาหลังประคองร่างและใช้คาหน้าที่กางเคียวออกมาเพราะอวดความสง่างามของตัวเอง
และเคียวที่แขนทั้งสองข้างก็ถูกกวาดไปทางซ้ายและขวาเพื่อประกบร่างของโนโซมุ
เคียวขนาดใหญ่เข้าใกล้โนโซมุ อย่างไรก็ตามเคียวที่ถูกปัดมาไม่ได้จับร่างของโนโซมุและหวืดไป
วินาทีถัดมาเกิดแสงสว่างวาบ และเคียวของตั๊กแตนตำข้าวก็บินขึ้นไปในอากาศ ด้วยการใช้ “คมดาบมายา-บทสุดท้าย-” นอกจากนี้คมดาบที่ซึ่งได้รับแรงบันดาลใจจากเคียวพร้อมดาบที่ตัดผ่าน ผ่าครึ่งตัวตั๊กแตนตำข้าว
โนโซมุที่ฝ่าฝูงสัตว์อสูรได้วิ่งตรงไปยังเคนแบบไม่หยุด
「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก！」
พลังงานที่เหลือเล็กน้อยถูกใช้ไปในคราวเดียว และลมหายใจของโนโซมุเริ่มรุนแรงขึ้น
เคนเหวี่ยงแขนขวาที่บิดเบี้ยวขึ้นลง ความเร็วของมันไม่เหมือนกับตอนที่มันต่อสู้นอกรังไหม
「อึก！」
เขาพยายามหลีกเลี่ยงดาบที่เข้าใกล้ด้วยความเร็วสูงกว่า จากนั้นโนโซมุก็พุ่งด้วย “ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ-”
ใบมีดกระแทกกับพื้นเนื้อในบริเวณใกล้เคียงกระจายของเหลวสีดำที่โดนชิ้นเนื้อจำนวนนับไม่ถ้วน โนโซมุขมวดคิ้วกับกลิ่นแปลกๆที่ดูเหมือนจะทำให้จมูกนั้นรับกลิ่นเสียๆเข้าไป
ยิ่งไปกว่านั้น แขนขวาที่ถูกกระแทกลงไปอีก แตกออก และใบมีดที่เหมือนเข็มนับไม่ถ้วนถือกำเนิดขึ้นราวกับพุ่งเข้าหา
「ชิ！」
เมื่อเห็นฉากเดจาวูอีกครั้ง โนโซมุก็ฟันดาบของเขาก่อนจะคิด
ในเวลาเดียวกันดาบของโนโซมุก็วาดออกเป็นวงกลม แขนขวาของเคนก็ระเบิดออก และปล่อย เข็มสีดำจำนวนนับไม่ถ้วนไปรอบๆ
แน่นอนว่ามันเป็นความสามารถของเคน
「อึก ! บ้าเอ้ย ! แม้แต่เวทย์ของเคนก็ใช้ได้เหรอ！」
เข็มนับไม่ถ้วนเจาะเยื่อหุ้มอากาศที่ทำจาก “พัดใบบัว” ของโนโซมุได้อย่างง่ายดายและเจาะร่างกายของเขา เห็นได้ชัดว่ามันแรงกว่าเดิม
นอกจากนี้แขนขวาของเคนซึ่งติดอยู่กับพื้นเนื้อนั้นพองตัวและระเบิดออก หลังจากหลีกเลี่ยงได้ไม่นาน ร่างของโนโซมุก็ถูกเหวี่ยงไปด้วยแขนขวาของเคน
「อึก！」
แรงช็อคนั่นแล่นไปทั่วร่างกายและอากาศรั่วไหลออกจากปอด
แม้ว่าจะเป็นจิตวิญญาณที่ไม่มั่นคง โนโซมุก็รู้สึกได้ว่าพลังมากกว่าที่เป็นมา
อย่างไรก็ตาม โนโซมุไม่สามารถเลือกที่จะยอมแพ้ได้ เขาสามารถหลบเลี่ยงผลกระทบจากการที่ถูกกระแทกกับพื้นและลุกขึ้นยืนได้
อย่างไรก็ตาม เคนอยู่ในฐานะไล่ตามได้อยู่แล้ว
หยาดน้ำแข็งจำนวนนับไม่ถ้วนถูกย้อมด้วยสีดำในอากาศ ไม่ต้องสงสัยว่านี่คือเวทย์ของเคน
น้ำแข็งที่ลอยอยู่ในอากาศโจมตี โนโซมุอย่างรวดเร็ว
โนโซมุพยายาหลบเลี่ยงด้วย “ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ-” แต่โนโซมุก็ไม่สามารถปิดช่องว่างของแท่งน้ำแข็งที่กำลังใกล้เข้ามาได้โดยไม่มีช่องว่างใดๆ
ไม่แม้ว่าจะก้าวเข้าไปในขณะที่หลบฝนจากเข็มน้ำแข็งได้ และจากนั้นเอง “ดาบเขี้ยวงู”ก็พุ่งเข้ามาไม่สามารถป้องกันได้ด้วยพัดใบบัว
ความจริงที่ว่าพัดใบบัวไม่สามารถป้องกันการโจมตีของเข็มที่พุ่งเข้ามามากมาย โนโซมุก็ไม่มีวิธีการปิดช่องว่างอีกแล้ว
นอกจากนี้ตอนนี้ถูกต้อนให้จนมุมแล้ว
พื้นเนื้อนั้นเพิ่มขึ้นอีกครั้งและพวกสัตว์อสูรก็โผล่ออกมา สัตว์อสูรที่โผล่มานั้นดูน่ากลัวกว่าแต่ก่อนมาก
สิ่งที่ปรากฏตัวโนโซมุคือสิ่งที่สูงกว่าเขาสามเท่าของโนโซมุ มีแขนขาหนาเท่าท่อนซุง ยักษ์สามตาซึ่งเคยเผชิญหน้ากับโนโซมุกำลังคำราม
「กร๊ากกกกกกกกก！」
「ชิ มีกระทั่งไซคลอปส์ด้วยเหรอเนี่ย！」
ยักษ์ตาแดงพุ่งเข้าหาโนโซมุที่กำลังลังเล
เคนเข้าใจการเคลื่อนไหวของไซคลอปส์ได้อย่างสมบูรณ์และใช้เวทย์ผสานต่อสู้ร่วมกับมัน
ในสถานการณ์แบบนี้ ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากพุ่งเข้าใส่ไซคลอปส์แล้วมันมาขัดขวาง จากนั้นไม่ถูกแทงด้วยเข็มน้ำแข็งจำนวนมาก ก็กลายเป็นโดนแขนยักษ์นั่นทุบจนเป็นเนื้อบด
โนโซมุถูกบังคับให้เข้าสู่สถานการณ์สุดอันตายในเวลาเพียงไม่นาน เหลือเพียงทางเดียวคือต้องปลดปล่อย “พันธนาการ”
โนโซมุคว้าโซ่ล่องหนด้วยมือของเขาและพยายามกระชากมันออกมา
อย่างไรก็ตาม เมื่อมาถึงขั้นนี้เทียแมตก็เริ่มอาละวาดอีกครั้ง
“กร๊ากกกกกกกกกกกกก ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามันนนน！！”
「หนวกหู！」
โนโซมุอดทนต่อแรงกดดันของเทียแมตอย่างหมดท่ามันพยายามจะเข้ายึดร่างโนโซมุเพื่อเป็นอิสระ ในขณะที่เขาหายใจออกมาด้วยความเจ็บปวด
อย่างไรก็ตาม มังกรที่ยังอาละวาดในตัวโนโซมุทำให้มือโนโซมุแข็งทื่อไปชั่วคราว ขณะพยายามจะปลด “พันธนาการ”
และเมื่อโนโซมุสังเกตเห็น มันก็สายไปแล้ว ไซคลอปส์เหวี่ยงแขนขึ้นต่อหน้าโนโซมุ
「ชิ……」
จากนั้นเองเขาก็ต้องหลีกเลี่ยงการโจมตีขณะถอยกลับครึ่งก้าว
「ก๊ากกกกกก……！」
แรงกระแทกที่ดูเหมือนว่ารุนแรงอย่างมากราวกับมังกรเข้าโจมตี
“ไร้นาม” หลุดออกจากมือโนโซมุ ร่างของเขาปลิวไปและถูกกระแทกเข้าที่ผนังของรังไหม
ในเวลาเดียวกันผนังเนื้อก็พองตัวและพยายามกลืนกินโนโซมุ
「ปิดท้ายด้วยเจ้านี่…..เพียงเท่านี้…..ลิซ่าก็จะอยู่ข้างข้า……」
โนโซมุพยายามดิ้นรนออกจากผนังเนื้อที่พยายามกลืนกินร่างของเขา
อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะพยายามดิ้นรนขนาดไหน โนโซมุที่โดนไซคลอปส์ซัดปลิวมา เขากก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ตามต้องการ นอกจากนี้โนโซมุที่สู้มาอย่างต่อเนื่องร่างกายก็เริ่มถึงขีดจำกัด
ความเหนื่อยล้าเริ่มกัดกินร่างกายของโนโซมุ นอกจากนี้เทียแมตยังอาละวาดอยู่ในโลกวิญญาณ ทัศนวิสัยเริ่มพร่ามัวและลำคอที่เจ็บปวดเนื่องจากหายใจเร็วเกินไป
“นี่ โนโซมุคุง ได้ยินไหม！？”
ในจิตสำนึกอันเลือนลาง สิ่งที่ได้ยินคือเสียงของจิฮัดที่อยู่ด้านนอก
「อาจารย์จิฮัด..？」
หูของโนโซมุนั้นได้ยินเสียงอันทรงพลังก้องกังวาล
“ยังไงก็ตาม นายต้องแยกลิซ่าออกมาจากตัวอบีตให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตามพวกเราจำเป็นต้องทำลายเขตผู้ล่าจากด้านนอก！”
บางทีอาจจะช่วยลิซ่าได้ ความเป็นไปได้ทั้งหมด โนโซมุก็มองลงไปที่โซ่ที่ผูกมัดเขาไว้
หากทำลายสิ่งนี้ ก็สามารถเอาชนะสถานการณ์นี้ได้
แน่นอน ถ้าปลด “พันธนาการ” เทียแมตเองก็จะพยายามเข้ายึดร่างโนโซมุ และปลดปล่อยความเกลียดชังออกมา
มังกรยักษ์ที่มีความเกลียดชังอย่างมาก มากขึ้นกว่าแต่ก่อนโนโซมุที่หมดแรงจะรับมือกับมันได้ไหม
อย่างไรก็ตามการเคลื่อนไหวของมือโนโซมุที่คว้าโซ่ล่องหนก็ไม่มีความลังเลใจ
ใช่ โนโซมุตัดสินใจจะปกป้องลิซ่าถึงได้มาที่นี่ เคยเป็นสัญญาและข้ออ้างที่ใช้หลบหนีมาตลอด แต่ตอนนี้ถึงเวลาทำตามสัญญานั่นแล้ว
ไม่ว่าอนาคตจะเป็นเช่นใดผมก็พร้อมที่น้อมรับมัน ผมจะเดิมพันด้วยทุกสิ่งที่ผมมีเพื่อก้าวเดินออกไปข้างหน้า
ขณะที่เขาใส่พลังไปที่มือขวานั้น ซอนเน่ก็ระงับความตั้งใจของเขา
“รอก่อนพ่อหนุ่ม อย่าปลดปล่อย “พันธนาการ” นะ！”
ในขณะที่สงสัยว่าทำไมซอนเน่ถึงรู้เรื่องนี้ โนโซมุก็ถาม
「กำลังพูดอะไรหะ ? ถ้าไม่ใช้ตอนนี้แล้วจะไปใช้ตอนไหน?」
“ไม่ใช่โว้ย ไม่ใช่ว่าไอ้『จิ้งจก』กำลังอาละวาดอยู่ในตัวเจ้าหรอกรึ? ยิ่งกว่านั้นจิตวิญญาณของเจ้ายังโดนกัดกินจากการอยู่ในนั้นอีก หากปลด “พันธนาการ” ตอนนี้ จิตวิญญาณของเจ้าก็จะถูกบดขยี้จากภายในและหากมันเกิดขึ้น ! มันจะย้อนกลับมาไม่ได้แล้วนะ！”
ตาแก่ก็ไม่ได้พูดผิดซะทีเดียวเพราะตอนนี้เทียแมตอาละวาดหนักมาก
ก่อนหน้านี้ก็พยายามจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาโดยให้โนโซมุเห็นภาพลวงตา แต่ตอนนี้มันหนักข้อยิ่งขึ้น
และความกดดันก็รุนแรงเกินคำบรรยาย
อาการปวดอย่างรุนแรงราวกับหัวถูกบีบรัดแน่นและความเจ็บปวดที่อวัยวะภายในก็รุนแรงขึ้น มันยังคงทำลายตัวตนของโนโซมุ
นอกจากนี้ จากภายนอกยังมีอบีตที่พยายามกินร่างกายและจิตวิญญาณของโนโซมุ
“จากนั้น เจ้าต้องช่วยแม่สาวคนนั้นโดยไม่ปลด “พันธนาการ”ออก！”
โนโซมุสงสัยในคำพูดแสนไร้สาระของซอนเน่
กำลังพูดอะไรอยู่ หากปลดปล่อยพลังก็สามารถช่วยลิซ่าได้มันน่าจะเป็นแบบนั้นนี่
“ถ้าจะให้บอกเหตุผลดีๆละก็ ! การเชื่อมต่อวิญญาณนั้นลึกซึ้งกว่าเวทย์พันธสัญญาทั่วไปมาก ! อิทธิพลร่วมกันมันมากกว่าที่คิดไว้เยอะ! หากพ่อหนุ่มไม่สามารถควบคุมพลังได้ และวิญญาณของแม่สาวนั่นก็จะถึงขีดจำกัดแล้ว! หากจิตใจอันอ่อนแอของพ่อหนุ่มต้องโดนความเกลียดชังและความแค้นเข้ากลืนกิน หากมันหลุดออกมาจากตัวเจ้า วิญญาณของแม่หนูนี่แตกสลายแน่นอน！”
คำพูดนั้นทำให้โนโซมุลังเลใจขึ้นมา
ลิซ่าอาจตายได้ถ้าปลดปล่อยพลังออกมา
แม้ว่าเขาควรจะมาช่วยลิซ่า แต่พลังที่มีนั้นกลับเป็นเหมือนดาบสองคมที่ทิ่มแทงทั้งตัวเขาและลิซ่าไปพร้อมกัน มันน่าขันสิ้นดี
「แล้ว จะให้ทำยังไง！」
ด้วยความเสียใจโนโซมุกัดฟันแน่น ความสิ้นหวังเข้าเติบเต็มจิตใจของโนโซมุ
“ฮึดไว้พ่อหนุ่ม ! จำสิ่งที่ข้าเคยพูดได้ไหม！」
โนโซมุโดนตาแก่บอกว่ามีพลังอื่นที่ไม่ใช่พลังของเทียแมตแฝงอยู่ในตัวเขา
จิตสำนึกนั้นคลุมเครือจนทำอะไรไม่ถูก
ซอนเน่หงุดหงิดราวกับความงุ่มง่ามของโนโซมุ
「นี่ไม่ใช่เวลามามัวถูกฝังอยู่ในกำแพงน่าขนลุกนี่นะ หรือมีงานอดิเรกแบบนั้นรึไง นี่เจ้าเป็นคนแบบนั้นงั้นเหรอเนี่ย！」
คำพูดนี้ทำเอามีอารมณ์ขันแปลกๆ
「……สำหรับตาแก่ไม่อยากโดนบอกแบบนั้นหรอกนะโว้ย」
“คุณโนโซมุ ไม่เป็นไรนะคะ！？”
“โนโซมุ ! อย่าทำอะไรผลีผลาม ถ้านายตายไป ก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว”
พี่น้องฟรานซิสต่างส่งเสียงโกรธออกมา เมื่อพิจารณาจากเสียงของพวกเธอ พวกเธอเองอาจจะไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอของซอนเน่
ปากของโนโซมุยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติให้กับความคิดของเพื่อนๆที่ห่วงเขา
「ตาแก่ อย่าพูดอะไรไร้สาระสิฟะ อย่าทำตัวไร้เหตุผลเหมือนอาจารย์จะได้ไหม……」
ความตั้งใจทั้งหมดของโนโซมุถูกตัดสินลงแล้ว เขาหายใจออกราวกับว่าจะทุ่มพลังทั้งหมด จากนั้นก็ผ่อนคลายร่างกายเล็กน้อย
「……ก็ได้ จะทำตามแผนของตาแก่ก็ได้」
“โนโซมุ!? หยุดเลยนะ！！”
“นั่นสิ ! พูดอะไรออกมาน่ะ ! คิดให้ดีก่อนสิ！”
เสียงอันดังของไอริสและซีน่าก้องอยู่ในหัวของโนโซมุ
อย่างไรก็ตาม ไม่คิดว่ามีวิธีอื่นอีกแล้ว ไม่ว่าจะเชื่อมตัวด้วยเวทย์สัญญามากแค่ไหน ก็เป็นเรื่องยากที่จะแทรกแซงตัวรังไหมโดยตรง
ขณะขอโทษพวกไอริสที่ทำให้ต้องกังวลอีกครั้ง โนโซมุปล่อยมือจากโซ่
เทียแมตและอบีตกำลังจะกัดกินวิญญาณของโนโซมุราวกับรอคอย
「แต่ว่า ! อึก……」
แรงระเบิดยังคงกระทบร่างกายโนโซมุต่อไป
มันทั้งเจ็บและแสบ
ความเจ็บปวดที่แผ่ขยายออกไปทั่วทั้งร่างนั้นเพิ่มขึ้น และความรู้สึกทั้งหมดก็ถูกพรากออกไปจากร่างโนโซมุ
หูอื้อเหมือนการได้ยินจะกลายเป็นอัมพาตและสิ่งที่อยู่ในสายตาก็กลายเป็นสีขาวไปหมดแล้ว
หัวใจที่เต้นแรงยังคงเต้นด้วยแรงที่เหมือนกับระเบิด และร่างกายก็ร้อนแรงดุจเพลิงไหม้
“ซีน่า! เชื่อมต่อทางจิตวิญญาณให้เข้าใกล้กับโนโซมุมากกว่านี้อีก พวกเราจะแบ่งปันความรู้สึกของเราและสร้างกำแพงล้อมรอบจิตใจโนโซมุเพื่อแบ่งเบาภาระเขาให้มากที่สุด！”
“อืม ! ถ้าทำแบบนั้น……”
“ทำตามที่อินด้าบอก ไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่นี่เป็นวิธีเดียวที่จะปลดความเครียดอันหนักอึ้งของเขาได้มากที่สุด！”
อินด้าและจิฮัดพูดแบบนั้น
อินด้าและจิฮัดเสนอการสร้างกำแพงขวางกั้นจิตใจโนโซมุผ่านการเชื่อมต่อและลดภาระทางจิตให้มากที่สุด
เป็นไปได้อย่างแน่นอนหากจิตใจนั้นสอดคล้องต้องกัน
อย่างไรก็ตาม หากอัตราการเชื่อมต่อยิ่งใกล้กันมากเท่าไร ความเจ็บปวดของโนโซมุก็จะได้รับจากคนที่สร้างกำแพงขึ้นมาด้วยเช่นกัน
ความรู้สึกที่วิญญาณถูกมังกรยักษ์ในตำนานและอบีตกลืนกิน หากทำพลาดแม้แต่น้อยก็คือเขาคลั่งทันที
นอกจากนั้นหากเพิ่มปัจจัยวิตกกังวลต่างๆมากขึ้น มันก็จะไม่สิ้นสุด บอกตามตรงไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อน
“ไม่เป็นไรไม่ใช่แค่อินด้า แต่ข้าเองก็จะปรับตามไปด้วยและแบ่งเบาภาระของเจ้า อะไร ไม่ต้องกังวลหรอกถึงข้าจะแก่แบบนี้แต่ก็ยังฟิตนะ”
“แล้วเดี๋ยวจะรับช่วงต่อจากซีน่าเอง เพราะงั้นรักษามันไว้ให้ได้”
นอกจากนี้เมื่อจิฮัดเสนอว่าให้เอาตัวเขาเข้าร่วมด้วยและปรับเส้นวิญญาณให้เข้ากับโนโซมุ ไอริสเองก็ตามไปด้วย
นอกจากนี้ยังมีเสียงของคนอื่นๆ
ตามที่คาดไว้มันเป็นไปไม่ได้ที่จะปรับแต่งคลื่นวิญญาณทุกคนที่เพียงไอริสคนเดียวที่ทำได้ ยกเว้นพวกจิฮัด
“มาร์ ในกรณีฉุกเฉิน……”
“เข้าใจแล้ว ควรจะทำลายกำแพงกั้นระหว่างใช้งานพร้อมกับเวทย์ของทิม่าใช่ไหม？”
มาร์และทิม่านั้นถูกทิ้งเอาไว้เบื้องหลงเพราะสองคนนี้ต่างมีพลังทำลายล้างอันรุนแรง
เทคนิคสกิลผสานของมาร์และเวทย์โจมตีของทิม่าที่ควบคุมได้ยาก แต่ในกรณีฉุกเฉินต้องทำลายรังไหมตรงหน้า
“เอ้า ต่างคนต่างพูดเห็นแก่ได้ทั้งนั้น！”
ซีน่าโกรธมาก แค่ก็ค้นหาเส้นทางของทั้งสี่และระมัดระวังในการเชื่อมต่อจิตวิญญาณเข้ากับตัวโนโซมุ
จิตวิญญาณของทั้งสี่เริ่มประสานกันอย่างลึกซึ้งบางทีอาจเป็นเพราะความเจ็บปวดของโนโซมุที่ถูกส่งผ่านมาทำให้เกิดรอยย่นบนสีหน้า และเหงื่อก็ไหลออกมาทันที
“โนโซมุคุง ! เดี๋ยวจะบอกเองว่าตอนไหนที่ทุกคนคิดว่ามันถึงขีดจำกัดแล้ว จะทำลายรังไหมนั่นโดยไม่ถามความเห็นนะ ถึงจะถามก็ไม่ฟังคำตอบด้วย！”
ขณะที่ซีน่าบ่นไปแบบนั้นแก้มของโนโซมุก็ผ่อนคลายลง
ด้วยกำลังใจจากเพื่อนๆของเขา โนโซมุหลับตาและโน้มตัวเข้าหาตัวเองขณะที่อดทนต่อความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่าง
หูนั้นอื้อราวกับจมดิ่งสู่ก้นน้ำ
มองเห็นแสงสลัวอีกด้านหนึ่งของการเต้นของหัวใจที่เป็นจังหวะ
ลูกบอลสีอ่อนในบรรดาห้าสี เป็นดั่งหลอดไฟขนาดเล็กที่พอดีกับฝ่ามือ แต่ถ้าสัมผัสก็จะรับรู้ได้ถึงพลังที่ไร้ก้นบึ้ง
เป็นพลังของเทียแมตที่ทรมานเขามาหลายครั้งและช่วยเขาอีกครั้ง
อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่พลังที่โนโซมุต้องการในตอนนี้
ลึกกว่านั้นโนโซมุจมลงไปที่ก้นทะเลสาบ
ไปได้ลึกแค่ไหนกัน หูนั้นไม่ได้ยินอะไรอีกต่อไป และเสียงของเพื่อนๆก็หายไปแล้ว มีเพียงความเงียบและความมืดเท่านั้นที่ครอบงำพื้นที่โดยรอบ
อย่างไรก็ตาม ในความเงียบนั้นมีบางสิ่งบางอย่างปรากฏให้เห็น
สิ่งที่เห็นก็คือ ตัวเองที่หมอบอยู่ในห้องพัก อายุน้อยกว่าปัจจุบันเล็กน้อย เขาคุกเข่าอยู่ด้วยท่าทางที่ไร้วิญญาณ
“ทำไมกัน ทำไมกัน……”
「นี่มัน……」
เมื่อโนโซมุเอื้อมมือไปหา ฉากตรงหน้าก็หายไปราวกับฟองสบู่
และภายในไม่กี่วินาทีถัดมา ฉากต่อไปก็แพร่กระจายหน้าโนโซมุ
“กำลังจะทำอะไร……”
ภาพต่อมาที่แผ่ขยายไปในดวงตาของโนโซมุก็คือตอนที่โนโซมุอยู่ในป่า
ต่อหน้าโนโซมุที่จมลงสู่พื้น มีอาจารย์ที่ยืนอยู่ต่อหน้าฝูงหมาป่านับไม่ถ้วน
“คุณยายเป็นใคร……”
“ไม่มีความเคารพผู้ใหญ่เสียเลยนะ”
ฉากการพบกันของโนโซมุกับชิโนะ และเหตุการณ์ที่ทำให้โนโซมุเริ่มฝึกเพลงดาบสไตล์มิคางุระอันแสนดุเดือด และหนึ่งในจุดเปลี่ยนของชีวิตเขา
「ความทรงจำเก่าๆของผม」
ขณะที่โนโซมุพึมพำ ฉากเก่าๆก็ค่อยๆหายไปทีละภาพ
วันแห่งการฝึกอย่างทรหด และใช้ข้ออ้างมันในการหนีความจริง
การต่อสู้ครั้งสุดท้ายที่ต้องห่ำหั่นกันด้วยชีวิตกับชิโนะ โนโซมุนั้นเริ่มทำตามความต้องการของอาจารย์ซึ่งเป็นคำขอสุดท้ายในชีวิต
ได้พบปะสังสรรค์กับเหล่าเพื่อนและขยายความสัมพันธ์ หลังจากที่ห่างหายจากการพบปะผู้คนมานาน อย่างไรก็ตามตอนนั้นเขายังไม่กล้าบอกความลับของตัวเอง
อย่างไรก็ตามถึงกระนั้นตัวตนของโนโซมุก็ไม่ได้แตกสลาย
ต่างจากตอนที่อยู่กับลิซ่าและคนอื่นๆ ตอนนี้เขามีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความเป็นจริงมากขึ้น
อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่ฉากเดียวที่อยู่ตรงหน้า
โนโซมุที่เป็นเพื่อนกับพวกลิซ่าตั้งแต่เด็กมีเคนที่มองลิซ่า
เคนชอบลิซ่ามาตั้งแต่เด็ก แต่ว่าที่ตรงนั้นดันเป็นของเพื่อนสนิทที่ไม่ใช่เขา
ทุกครั้งที่เห็นเธอเดินอยู่ข้างโนโซมุ ความรู้สึกมืดมนมันก็เกิดขึ้นกัดกินจิตใจเคนทีละน้อย ถึงกระนั้นก็ยังปกปิดความลับนั้นเอาไว้
และฉากนั้นก็เปลี่ยนมาตอนที่ผมมายังสถาบันโซลมินาติ
“ไงเคน ลำบากเนอะ ที่ต้องเห็นไอขยะนั่นอยู่กับคนสวยๆอย่างลิซ่า……”
“นาสเวล……”
นาสเวล ซึ่งเสียชีวิตในปีแรกกำลังพูดคุยกับเคน ในเวลานี้ความหึงหวงนั่นก็เริ่มเกิดขึ้นกับเขา
ถึงอย่างนั้นเคนก็ไม่สามารถจะรับมือกับโนโซมุและเพื่อนของเขาได้ เขาไม่มีทางที่จะคืนดีกับความรู้สึกนั่นได้นอกจากต้องอดทนอดกลั้น
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าโถมันจะใหญ่ขนาดไหน หากเทน้ำไปเรื่อยๆมันก็จะล้น
และเมื่อนาสเวลถูกพวกสัตว์อสูรฆ่าตาย และความกังวลว่าลิซ่าจะตายไปด้วย ในที่สุดเคนก็เริ่มเดินออกนอกเส้นทาง
“โนโซมุ……”
ร่างของลิซ่าที่วิ่งไปรอบๆเมืองด้วยใบหน้าไม่สบายใจปรากฏขึ้น
ขระหายใจออกอย่างแรง เธอมองหาโนโซมุ
“ไม่เป็นไรนะ โอเคไหม….ก็สัญญากันไว้แล้วนี่……”
เป็นฉากที่ลิซ่ากำลังตามหาโนโซมุตามข่าวลือที่เกิดขึ้น
ลิซ่าส่ายหัวพยายามปฏิเสธเรื่องข่าวลือ
อย่างไรก็ตามต่อหน้าเธอมีเคนที่ปลอมตัวเป็นเขากำลังจูบกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้
สิ่งต่อไปที่สะท้อนออกมาคือในห้องที่ปิดผ้าม่าน ในห้องที่มีแสงสลัว แม้จะเป็นตอนกลางวัน ก็ยังเห็นลิซ่านั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับกอดเข่า เธอเพียงแค่จ้องมองลงไปที่พื้นด้วยแววตาที่ไม่สั่นคลอน
เคนกับคามิลล่าพังประตูห้องเข้าไป
และมันก็เป็นที่ช่วงเวลาที่ทั้งสามคนต้องแตกหัก และความสัมพันธ์จอมปลอมของเคนก็เริ่มต้นขึ้น
「นี่มัน……」
อาจจะกล่าวได้ว่าสิ่งที่ไหลเข้ามาในหัวโนโซมุคือความทรงจำที่เหลืออยู่
วิญญาณของ โนโซมุ ลิซ่า และเคนนั้นเชื่อมโยงกันและนี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของความทรงจำ
อดีตของทั้งสามคนที่สะท้อนออกมาราวกับตะเกียงวิเศษและหายไป
ขณะดูภาพเหตุการณ์ โนโซมุก็รู้สึกช็อค
ความคิดถึง ความเศร้า ความเกลียดชัง และความรัก
ทุกๆอย่างเป็นความคิดถึง ทุกๆอย่างเป็นความขุ่นเคือง ทุกอย่างคือความเศร้า และมีเพียงอารมณ์เท่านั้นที่ออกมาจากใจ
ในที่สุดทุกสิ่งที่สะท้อนอยู่ตรงหน้าก็หายไป และพื้นที่สีดำสนิทก็กลับคืนมา
อย่างไรก็ตามไม่เหมือนความมืดจนถึงตอนนี้ มีบางอย่างสะท้อนอยู่ในดวงตาของโนโซมุ บางสิ่งที่ถูกยืดออกไปในอากาศราวกับใยแมงมุม
「นี่มัน โซ่？」
หากมองใกล้ๆโซ่นั้นมีแสงสลัว อย่างไรก็ตาม จำนวนมันผิดปกติ
ที่นี่มีโซ่มากมายขนาดไหนกัน โซ่ที่ส่องแสงแวววาวไปรอบๆครอบคลุมไปไกลเกินกว่าพื้นที่สีดำสนิท
「นานแค่ไหนกันเนี่ย นั่นก็ด้วย แล้วโซ่นี่มัน?……」
ถ้ามองดีๆก็เป็นสิ่งที่คุ้นเคยสำหรับเขา มันเป็นโซ่เช่นเดียวกับที่ “พันธนาการ” ความสามารถของเขามาตลอดหลายปี
「พลังของตัวเองงั้นเหรอ…」
เหนือกว่านั้นใช่ไหม?
เสียงของซอนเน่และคนอื่นๆหายไปก่อนที่จะรู้ตัวและคำพูดของโนโซมุก็หายไปในความมืด
มันช่วยไม่ได้แม้ว่าจะคิดเกี่ยวกับมัน จะช่วยลิซ่าไม่ได้หากหมกมุ่นอยู่แต่ตรงนี้
โนโซมุผลักโว่ที่ส่องแสงแวววาวและพยายามเข้าไปข้างใน
อย่างไรก็ตามทันทีที่โนโซมุสัมผัสโว่ มันก็ส่องแสงขนาดใหญ่เป็นพิเศษและสั่นไหวเป็นจังหวะ
วินาทีต่อมา โซ่ที่ยืดออกไปในอากาศก็บินไปหาโนโซมุและพันรอบร่างเขา
「มันคืออะไรเนี่ย !? อึก？」
โซ่ที่ส่งเสียงดังเอี๊ยดและกระชับร่างกาย ลมหายใจรั่วออกมาจากปากโนโซมุ
โนโซมุเอื้อมมือไปจับโซ่ที่พันรอบตัวเขา พยายามถอดโซ่ที่รัดแน่นไปทั่วร่าง แต่โนโซมุก็หยุดเพราะเสียงที่ดังก้องขึ้นในใจ
“ขอโทษ……”
น้ำเสียงที่แผ่วเบาแตกต่างจากเทียแมตอย่างเห็นได้ชัด น้ำเสียงที่ไหลเข้ามาในความคิดของโนโซมุ ทำให้เขามองไปในความว่างเปล่า
「เสียงนี้มัน ลิซ่าเหรอ？」
โนโซมุตกใจที่เสียงของลิซ่าก้องไปในหัวของเขา ในเวลาเดียวกันก็เห็นลิซ่าร้องไห้ คุกเข่าต่อหน้าและนอนลงไป
“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ”
「ลิซ่า ! เฮ้！」
ลิซ่ายังคงกล่าวขอโทษต่อไปอย่างจริงจัง เมื่อโนโซมุขึ้นเสียง ร่างของลิซ่าก็ก้มหน้าลงขอโทษอย่างแรง
ลิซ่ามองไปรอบๆเงยหน้าขึ้นด้วยความหวาดกลัว อย่างไรก็ตาม เธอมองไม่เห็นโนโซมุ
เธอมองไปรอบๆและก็ส่งน้ำเสียงผิดหวังออกมา
“ฮะฮะ มีเสียงโนโซมุลอยมาด้วย….นี่ตัวฉันคงจะเพี้ยนไปแล้วสินะ……”
เสียงทุ้มต่ำ รอยยิ้มเล็กๆปรากฏบนใบหน้าของลิซ่า ใบหน้าที่อ่อนล้าและซีดเผือกเหมือนกับคนใกล้ตาย
“แต่ว่ามันคงไม่ใช่หรอก คงเป็นแค่ภาพลวงตา เพราะได้ยินเสียงโนโซมุในตอนท้ายนี่น่า ตอนท้ายของชีวิตมันคงจะเป็นแบบนี้ใช่ไหม……”
รอยยิ้มของลิซ่าดูเศร้า แต่เธอก็ค่อนข้างพอใจและใบหน้าของเธอก็มัวหมอง
ลิซ่าหายไปในความมืดราวกับละลายหายไปในน้ำ เหนือความมืดมิดนั่น มีบางอย่างกำลังยกปากขึ้นมา
ดวงตาสีแดงนับไม่ถ้วนที่ปรากฏในความมืดมิด ตามองไปที่ลิซ่าที่กำลังจะหายไปด้วยความพึงพอใจ
แน่นอนว่าเป็นอบีตที่พยายามกลืนกินลิซ่า
ในสายตาที่มองนับไม่ถ้วน ลิซ่าขดตัวเหมือนเด็กทารกและบีบมือของเธอแน่นที่อกราวกับว่าไม่อยากละทิ้งสิ่งสำคัญ
เป็นคำพูดของโนโซมุก่อนหน้านี้ หรือเป็นวันวานที่ได้ใช้ความสุขอยู่ด้วยกัน?
โนโซมุมองไม่เห็นหน้าของเธอ ทั้งหมดที่เขารู้คือ วิญญาณของลิซ่า ซึ่งกำลังเก็บตัวเองไว้ด้วยการปิดกั้นหัวใจได้หยุดต่อต้านโดยสมบูรณ์แล้ว
「ลิซ่า ! อดทนเอาไว้ ! อย่ายอมแพ้เด็ดขาดนะ……！」
“แต่สุดท้าย ยังไงฉันก็ต้องขอโทษอยู่ดี”
คำพูดสุดท้ายที่รั่วไหลออกมาจากปากของเธอก็ยังไม่พ้นคำขอโทษพร้อมกับตัวเธอที่จะละลายหายไปในความมืด
“ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ….ฉันขอโทษนะ”
ทันทีที่คำพูดนั้นดังก้องอยู่ในหูของเขา วิญญาณที่เป็นดั่งอัมพาตจนถึงตอนนี้ของโนโซมุก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมา
ยกกำปั้นขึ้นแล้วชกตัวเอง
มีแสงสีขาวส่องมาข้างหน้าเขา และในขณะที่รู้สึกเจ็บจนชาโนโซมุก็จ้องมองไปที่โซ่ที่อยู่ด้านหน้า
「โอ้วววววววววววววววววว! อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！」
เปล่งเสียงจากส่วนล่างของช่องท้อง เอื้อมมือออกไปคว้าโซ่ที่ยืดออกไปด้านหน้าสุดกำลัง
วินาทีถัดมาที่คว้าโซ่ โซ่นั้นสั่นไหว และแสงสลัวก็กลายเป็นแสงสว่างวาบเติมลงบนพื้นที่ๆดำสนิท
「อะไรเนี่ย！？」
โว่ที่พันอย่างประณีตกับโนโซมุที่สับสนถูกคลายออกทันที และก็มีเสียงดังลั่น เสียงคำรามแล่นผ่านอากาศ
“ก๊าซซซซซซซซซซซซซ！”
โซ่ที่ปลิวไปตามความมืดด้วยแสงอันแรงกล้า ความมืดและดวงตาสีแดงที่โอบล้อมโนโซมุสั่นสะท้านไปด้วยความกลัว และโซ่ก็ถูกฉีกกระชากไปทีละอัน
เมื่อความมืดทั้งหมดที่ปกคลุมถูกขับไล่ออกไป โซ่ที่ส่องประกายก็พุ่งไปที่จุดใดจุดหนึ่งในอากาศราวกับฝูงปลาที่ล่าเหยื่อ
ในที่สุด เสียงกระจกที่แตกก็ดังลั่นปรากฏรอยร้าวขึ้นในอากาศ
เมื่อโซ่ที่พุ่งออกไปไกลกระโดดเข้าไปในรอยแยก มันจะดึงร่างของโนโซมุพาไปที่รอยแยกในอากาศ
「ว้าาาาาาาาาาาา ! อะไรเนี่ย เกิดอะไรขึ้น！？」
จู่ๆโนโซมุก็ลอยไปพร้อมกับส่งเสียงประหลาดใจ
เบื้อหลังรอยแยกที่ฉีกขาดคือโลกที่ปกคลุมไปด้วยกำแพงเนื้อและ เคน โนทิส เคนที่โดนอบีตกลืนกิน ดวงตาของเขาเบิกกว้าง นอกจากนั้นมีร่างของลิซ่าที่ยืนอยู่ในลูกบอลสีดำ
「แก ! หนีออกมาได้ยังไง！」
สายตามุ่งตรงลงไปที่โนโซมุซึ่งตกลงบนพื้นเนื้อ ความประหลาดใจและความกลัวสัมผัสได้ในดวงตาของหมอนั่น
เป็นเพราะเหลือบไปเห็นความทรงจำของเคนรึเปล่า? การปรากฏตัวของเคนถึงได้เปลี่ยนแปลงไปพยายามตามหาลิซ่าด้วยความผิดปกติ
แต่ก็ยังคง……。
อาจารย์ทำให้รู้ที่ว่าผมกำลังวิ่งหนีและเพื่อนๆที่สอนให้ผมได้ก้าวไปข้างหน้า
ช่วยลิซ่าอีกครั้ง ครั้งนี้จะขอทำตามสัญญาที่ให้ไว้
ด้วยความตั้งใจอันแน่วแน่ โนโซมุจึงรีบมุ่งหน้าไปหาลิซ่า
ตาของลิซ่ายังคงแสดงสีหน้าว่างเปล่าเขาหยิบ “ไร้นาม”ที่ตกลงบนพื้นพร้อมกับออกวิ่งไป
ตอนหน้าตอนจบของบท 6 และอีกตอนจะเป็นคุยท้ายบท 6 ซึ่งคุยท้ายบท 6 ยาวกว่า ตอนจบอีก~
แล้วก็วันอาทิตย์งดอัพเดทผลงานหนึ่งวันเนื่องจากไปเรียน ม. วันอาทิตย์ เลิก 6 โมงเย็น
แต่ว่าจะอัพเรื่องดาร์กฮีลเลอร์ให้อ่านฆ่าเวลาเล่นๆหลังกลับบ้านในวันอาทิตย์ เพราะกลับบ้านมาคงไม่มีแรงทำอะไรแล้วล่ะ