106 ทากัตซูกิ มาโกโตะ เรียนรู้เกี่ยวกับความสามารถของเขาเอง
“โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)
หลังจากการต่อสู้กับมอนสเตอร์, ผมทรุดในห้องผมที่โรงแรมและหลับไป
ในเวลาที่ผมรู้ตัว, ผมถูกเรียกไปที่พื้นที่ของเทพธิดาข้างในฝันผม, แต่…
โนอาห์ซามะที่ยิ้มอยู่ตลอด, มีสีหน้าเหมือนวางแผนอะไรบางอย่าง, หรือหรือทีสีหน้าเหลือเฟืออื่นๆ, ตอนนี้มีสีหน้าที่อ่อนโยน
เธอมีคางพักอยู่บนมือหนึ่งและจ้องตรงมาที่ผม
เธออารมณ์ไม่ดีเหรอ?
“…เฮ้, มาโกโตะ” (โนอาห์)
“ครับ?” (มาโกโตะ)
ผมทำอะไรที่ทำให้โนอาห์-ซามะโมโหเหรอ?
“สาวกคนเก่าของชั้นเป็นนักดาบที่เหลือชื่อหรือนักเวทอัจฉริยะ, และอื่นๆหลายอย่าง” (โนอาห์)
“ชายในอดีตของโนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)
ผมค่อนข้างสนใจ, และในเวลาเดียวกัน, ผมไม่อยากได้ยินเกี่ยวกับมัน
“สาวกไม่ได้จำกัดแค่ผู้ชาย, ยังมีผู้หญิงด้วย แล้วก็, มีคนหลายแบบ, แต่เธอเป็นคนประหลาดที่สุดในพวกเขาจริงๆ” (โนอาห์)
“ส่วนไหน?” (มาโกโตะ)
“จังหวะเดียวกันกับสปิริต นั่นเป็นไปไม่ได้ โดยเฉพาะสำหรับมนุษย์” (โนอาห์)
“แต่ผมทำได้นะ?” (มาโกโตะ)
ผมตกใจที่สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่, อันไดน์, ได้ปรากฏตัวกระทันหัน
ในท้ายที่สุด, นั่นคืออะไรกันแน่? ตัวนั้นของสปิริตผู้ยิ่งใหญ่
“ตอนนี้มาคิดดูแล้ว, สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ดูคล้ายท่าน, โนอาห์-ซามะ ค่อนข้างเกี่ยวข้องกับนั่นมั้ย?” (มาโกโตะ)
“อ้าา, เกี่ยวกับเรื่องนั้น สปิริตไม่มีรูปร่างที่ชัดเจน, แต่สปิริตรักเทพเจ้าไททัน ดังนั้นชั้นคิดว่าเธอเพียงแต่ลอกเลียนแบบภาพลักษณ์ชั้น” (โนอาห์)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
นั่นทำไมมันคล้ายกัน
โนอาห์-ซามะนั้นน่ารัก, ดังนั้นมันช่วยไม่ได้
“ไปที่-อื่นแล้วนะนั่น มาโกโตะ…” (โนอาห์)
“ครับ, มีอะไรครับ?” (มาโกโตะ)
โนอาห์-ซามะมองผมมาตรงๆ
“ความต้องการที่จะจังหวะเดียวกันกับสปิริต…ความเชี่ยวชาญที่จำเป็นคือ{1,000}” (โนอาห์)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
…1,000? ความเชี่ยวชาญปัจจุบันของผม…อยู่ที่ประมาน 200 ถ้าผมจำไม่ผิด
พูดตรงๆ, แม้ว่าผมฝึกเวทมนตร์ปรกติ, มันไม่เพิ่มเลยหลังๆ
แต่มันเพิ่มขึ้นหลังจากที่ผมสู้กับเกราลท์-ซังและอยู่เหนือการควบคุมนะ
1,000 มันเป็นไปได้เหรอถ้าพูดตามความเป็นจริง?
“ความเชี่ยวชาญ 1,000 นึงเป็นพื้นที่ที่มีแค่พวกประหลาดที่ใช้ทั้งชีวิตขัดเกลาเวทมนตร์เดียวสามารถไปถึงได้, และนั่นสำหรับเอลฟ์ที่อายุ-ยืน, และแม้แต่พวกเค้า ก็ไม่สามารถเข้ามาใกล้จำนวนนั้น…” (โนอาห์)
พวกเขาไปไม่ถึงเหรอ?!
โนอาห์ซามะโบกกระดาษหนึ่งที่ผมเห็นจนชินระหว่างที่หัวเราะคิกคัก
“เอาโซลบุคผมไปอีกแล้ว…งั้น, ทำไมผมสามารถจังหวะเดียวกันกับสปิริตได้ล่ะ?” (มาโกโตะ)
โนอาห์ซามะชี้ไปที่โซลบุคผมอย่างเงียบๆ
นั่น…
[เวทมนตร์ความมืด: เสน่ห์]
“นี่คือ…” (มาโกโตะ)
“ดูเหมือนมันเป็นของขวัญที่เธอได้หลังจากเป็นอัศวินผู้คุ้มกันแห่งความมืด” (โนอาห์)
อาา, เข้าใจแล้ว
รายวัลของการเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของฟูเรีย-ซัง
“…สกิลเสน่ห์, หือห์” (มาโกโตะ)
อ้าา, ผมไม่ได้เวทมนตร์ความมืด…ช่างน่าเสียดาย
“ดูเหมือนเธอยังไม่เข้าใจมัน ขอบคุณเวทมนตร์เสน่ห์นี้, เธอสามารถได้ความช่วยเหลือจากสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่, อันไดน์-จัง, รู้มั้ย?” (โนอาห์)
“?!” (มาโกโตะ)
อืม, นั่นหมายความว่ายังไง?
ผมสามารถจังหวะเดียวกันเพราะผมโปรยเสน่ห์ใส่สปิริตเหรอ?
โนอาห์-ซามะยิ้มด้วยหน้าตาที่หน้าทึ่ง
“{ชั้นไม่รู้เหมือนกัน} ว่ามันมีวิธีลับแบบนี้ ในการสามารถจะจังหวะเดียวกันกับอันไดน์ ถ้าเธอมีความเชี่ยวชาญน้ำ 200 และเวทมนตร์เสน่ห์…” (โนอาห์)
“…”
วิธีลับ?
“เงื่อนไขน่าจะเป็นแบบนี้ ความเชี่ยวชาญของธาตุนั้นต้องมากกว่า 200” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะยกนิ้วมาหนึ่งนิ้ว
“สอง: เป็นผู้ศรัทธาของเทพเจ้าไททันที่รักสปิริต” (โนอาห์)
เธอยกนิ้วที่สองขึ้นมา
“สาม: สามารถใช้เวทมนตร์เสน่ห์” (โนอาห์)
จากนั้น, เธอยกนิ้วที่สามขึ้นมา, และดันมันมาตรงหน้าผม
พอเธอมาพูดมันแบบนี้…
“ผมทำบางอย่างค่อนข้างแปลกที่นี่เหรอ, น่าจะนะ?” (มาโกโตะ)
“เธอฝึกและก้าวข้ามขีดจำกัดที่โบสถ์เทพธิดาตั้งไว้, เป็นผู้ศรัทธาของเทพมารที่ต่อต้านเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์, และเธอได้เรียนรู้เวทมนตร์แห่งความมืดที่ถูกเกลียดโดยทวีปนี้ เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นยังไงล่ะ?” (โนอาห์)
อาา, ตอนนี้เธอมาพูดถึงมัน…
ทำไมผมทำสิ่งที่ถูกเกลียดทั้งหมด ผมสงสัย?
“พูดจากใจ, เมื่อเธอเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของออราเคิลแห่งความมืด, ชั้นได้ ‘เอาจริงอ่ะ?’ เธอไม่ได้เล็งสิ่งนี้ไว้เมื่อเธอทำสิ่งนั้น, ใช่มั้ย, มาโกโตะ?” (โนอาห์)
“ผมไม่ได้เล็ง…อาา, แต่…” (มาโกโตะ)
“แต่…?” (โนอาห์)
“เมื่อท่านเลือกตัวเลือกที่ยาก, ไม่ใช่ว่าผลตอบแทนมันจะใหญ่กว่าเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมตอบอย่างจริงจังที่นี่, แต่โนอาห์ซามะขมวดคิ้วของเธอ
“งั้นนั่นคือจุดยืนพื้นฐานของเธอ, มาโกโตะ… ในฐานะคนที่ดูเธออยู่, ชั้นเป็นห่วงนะ, รู้มั้ย?” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะคิกคัก ระหว่างที่เล่นกับผมสีเงินที่งดงามของเธอ
ผู้ศรัทธาไม่ควรจะทำให้เทพธิดาของเขากังวล, หือห์
“แต่เธอได้แข็งแกร่งขึ้นคือผลที่ตามมา, ดังนั้นส่วนตัวแล้วชั้นรู้สึกดีใจกับมันนะ” (โนอาห์)
‘ฮ่าาห์’ เธอถอนหายใจ จากนั้นเธอหัวเราะ ‘ฟุฟุ’
“ดีใจซะ, มาโกโตะ เมื่อเธอจังหวะเดียวกันกับอันไดน์, เธอได้เป็น {ระดับนักบุญ} ในแค่ช่วงเวลานั้น” (โนอาห์)
“หือห…?” (มาโกโตะ)
ท่านพูดอะไรตอนนี้, โนอาห์-ซามะ?
“สปิริตที่มีมานาไม่จำกัด นักเวทที่ใช่มานานั่นได้ บางอย่างแบบนั้นชัดเจนว่าเป็นระดับนักบุญ” (โนอาห์)
“อืม…แต่…” (มาโกโตะ)
จริงอ่ะ?
โนอาห์-ซามะไม่ได้แค่พูดอะไรที่เหมาะ, ใช่มั้ย?
“เธอขี้สงสัยกับเทพธิดาเธอจริงๆ” (โนอาห์)
*เพ่ะชิ*, เธอตีหน้าผากผมเบาๆ
“แค่จะบอกเธอแต่, เธอไม่สามารถควบคุมเวทมนตร์สปิริตซักนิด, รู้มั้ย?” (โนอาห์)
“มันหลุดการควบคุมอย่างแน่นอน, ใช่มั้ย? ผมมีความทรงจำเรื่องนั้น…” (มาโกโตะ)
ความทรงจำที่เมาจากการเมามานา
“นั่นอันตราย เธอจะจมเมืองหลวงของไฮแลนด์นั่น, รู้มั้ย?” (โนอาห์)
“ไม่ ไม่ ไม่” (มาโกโตะ)
นั่นพูดเกินไป
“เธอทำอย่างนั้นได้ง่ายๆ เพราะทั้งหมดเวทมนตร์สปิริตเป็นเวทมนตร์แบบนั้น” (โนอาห์)
“…”
“เธอไม่สามารถควบคุมโดยละเอียด, และมันเป่าทุกอย่างกระจุย มันไม่ใช่เวทมนตร์ที่กำจัดแค่หนึ่งเป้าหมาย, แต่เป็นเวทมนตร์ที่ฆ่าเป็นพัน มันไม่ใช่เวทมตร์สำหรับต่อสู้, แต่สำหรับ {สงคราม} นั่นทำไมเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ จำกัดเวทมนตร์สปิริต” (มาโกโตะ)
“สำหรับสงคราม…” (มาโกโตะ)
อ-อย่างนั้นเหรอ
“แต่บางที่เทพเจ้าแห่งน้ำเออร์รู้ว่านี่จะเกิดขึ้น? ชั้นได้คิดว่าเธอค่อนข้างใจดีนั่น ที่จะมอบเวทมนตร์น้ำระดับนักบุญ” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะหัวเราะอย่างชั่วร้ายด้วย ‘ฮิฮิฮิ’
อ้า, เธอกลับไปเป็นโนอาห์-ซามะปรกติ
“งั้น, ผลมันออกมาดี?” (มาโกโตะ)
“เธอได้แข็งแกร่งขึ้น, มาโกโตะ แต่ระวังตัวนะ ถ้าเธอทำมันเกินไป, เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์จะจับจ้องเธอ แล้วก็, ถ้าเธอพลาดที่จะควบคุมเวทมนตร์สปิริต, เธอทำลายเมืองได้ง่ายๆ, โอเค๊?” (โนอาห์)
“…ผมจะระวังครับ” (มาโกโตะ)
เพราะทั้งหมดมันได้อยู่เหนือการควบคุมสองครั้งในซิมโฟเนีย…
ครังที่ 3 จะไม่ดีแน่
ถ้าผมหลุดการควบคุมในมักกาเรน
“แล้วก็, อีกอย่างนึง” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามาวางมือลงบนแก้มผม
“ชั้นจะบอกบางอย่างที่สำคัญกับเธอ” (โนอาห์)
“มีอีกเหรอ…?” (มาโกโตะ)
“เป็นบางอย่างที่สำคัญอย่างเหลือเชื่อ, ทำไมเธอคิดว่าเวทมนตร์เสน่ห์ของออราเคิลแห่งความมืดไม่ได้ผลล่ะ?” (โนอาห์)
“เอ๋? หืม, นั่น…” (มาโกโตะ)
เมื่อผมมาคิดดูแล้ว, เจ้าชายเลนเนิร์ดได้ตกใจ
ผมรู้สึกว่าการป้องกันสถานะผิดปรกติของผม สูงอย่างผิดปรกติ
“เหตุผลที่เวทมนตร์แบบ ‘เสน่ห์’ และ ‘ความกลัว’ ไม่มีผลกับผมเพราะโล่งจิต…ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
เมื่อสู้กับมอนสเตอร์ต้องห้าม, ราชินีฮาร์พี, และออราเคิลแห่งความมืด, ผมต่อต้านมันได้
โนอาห์-ซามะส่ายหัวของเธอไปด้านข้าง
“นั่นไม่ใช่ โล่งจิตเป็นสกิลที่ทำให้ใจของเธอเย็น เธออาจจะต่อต้านมันได้, แต่เธอไม่สามารถลบล้างมัน ตั้งแต่ทีแรก, เวทมนตร์เสน่ห์ของออราเคิลแห่งความมืดเป็นระดับกษัตริย์, รู้มั้ย ไม่มีใครที่ทนมันได้” (โนอาห์)
“…แต่ผมโอเค” (มาโกโตะ)
“โนอาห์-ซามะสไลด์มาหาผม
“พูดถึงแล้ว, เวทมนตร์เสน่ของชั้นเป็นระดับพระเจ้า มากกว่านั้น, เหนือที่สุดในหมู่พระเจ้า! มันพูดว่าชั้นสามารถโปรยเสน่แห่งทุกสรรพสิ่ง! เธอไม่ควรจะยังมีสติ ด้วยแค่การชำเลืองมองครั้งนึง!” (โนอาห์)
“ง-งั้นเหรอครับ…” (มาโกโตะ)
แม้ท่านจะบอกผมแบบนั้น…
บางทีโนอาห์-ซามะได้ตื่นเต้นตรงนี้, ท่านโบกมือของท่านแล้วพูดสิ่งนี้
เธอเป็นเทพธิที่น่ารักอย่างแน่นอน, แต่พูดว่าเธอเหนือสุดในหมู่เทพเจ้ามันค่อนข้าง…
“และแม้อย่างนั้นผู้ศรัทธาของชั้นใจเย็นขนาดนี้! มากกว่านั้น, เค้าค่อนข้างคิดในใจว่า ‘ท่านมีอะไรจะพูดอีกมั้ย?’!” (โนอาห์)
อาเวร, เธออ่านใจผม
“ฮ่าาห์…ฮ่าาาห์…ยังไงซะ, โอเค ชั้นจะบอกเธอ เหตุผลที่เสน่ห์ของออราเคิลแห่งความมืดไม่ได้ผล, เหมือนกันกับสถานะผิดปรกติของมอนสเตอร์ต้องห้ามที่ไม่มีประสิทธิภาพ…” (โนอาห์)
ตาของโนอาห์-ซามะได้คม
“เพราะสกิลผู้เล่นอาร์พีจี” (โนอาห์)
…หืม?
“แต่มันไม่มีผลในการลบล้างสถานะผิดปรกตินะ” (มาโกโตะ)
“ใช่ แต่มันมีการเปลี่ยนมุมมองในสกิลผู้เล่นอาร์พีจี ใช่มั้ย?” (โนอาห์)
“ใช่, มันมี” (มาโกโตะ)
มุมมองที่ผมมองหลังของตัวเอง
พูดอีกอย่าง, มุมมองที่คุณมีเมื่อเล่นเกมอาร์พีจี
ผมไม่จำเป็นต้องหันหลัง มันค่อนข้างเป็นสกิลที่สะดวก
สกิลที่ไม่มีความสามารถในการต่อสู
แต่มันไม่มีอะไรเกี่ยวกับสถานะผิดปรกตินะ?
โนอาห์-ซามะได้เงียบซักพักก่อนจะพูด
“…การเปลี่ยนมุมมองของผู้เล่นอาร์พีจี มุมมองนั้น…จบที่การอยู่ {นอกโลก}” (โนอาห์)
“ท่านหมายความว่ายังไง?” (มาโกโตะ)
นอกโลก
“หืมม, ชั้นจะพูดยังไงดี…” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะหาคำพูดระหว่างที่แตะหน้าม้าของท่าน
“เมื่อเธอเล่นเกมอาร์พีจีในโลกเก่า, แม้เมื่อตัวละครในจอของเธอจะสับสน, มันไม่เหมือนกับเธอที่เป็นคนควบคุมจะสับสน, ใช่มั้ย?” (โนอาห์)
“…ใช่, มันชัดเจน…มันทำงานแบบนั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่แล้ว มุมมองของผู้เล่นได้มองโลกในมุมมองของผู้ชม” (โนอาห์)
นั่นน่าทึ่งมั้ย?
“มันหายาก ทั้งหมดเพราะเธอสามารถป้องกันเวทมนตร์เสน่ระดับพระเจ้า” (โนอาห์)
“แต่ในแง่ของพลังการต่อสู้…” (มาโกโตะ)
“ยังไงซะ, ไม่มีเลย” (โนอาห์)
คิดไว้แล้ว
ความสามารถอ่านใจของฟูจิ-ยังนั่นเป็นสกิลคุณประโยชน์ดูจะดีกว่า
และ [ชีวิตที่เหลืออยู่] ของซา-ซังนั้นอยู่ในระดับที่ไม่แฟร์
โอ้ยังไงซะ, เวทมนตร์สปิริตเพิ่มความแข็งแกร่งอย่างดี, ดังนั้นผมควรจะขัดเกลาสิ่งนั้น
“มาโกโตะ, ที่สำคัญมาตอนนี้แล้ว เธอรู้ด้านลบของเปลี่ยนมุมมองมั้ย?” (โนอาห์)
“ด้านลบ?” (มาโกโตะ)
สำหรับสกิลที่เพียงแต่ทำให้สถานะผิดปรกติมีผลกับคุณได้ยาก, มีด้านลบเหรอ?
“มีสิ มุมมองจาก{นอกโลก}…เป็นเพราะมัน, ความรู้สึกของความกลัวนั้นเบาลง เธอสามารถจัดการกับสิ่งต่างๆค่อนข้างใจเย็น ไม่ว่าสถานการณ์อันตรายแบบไหนที่เธอจะอยู่, ใช่มั้ย? นั้นโอเคถ้าทั้งหมดมันแค่นั้น, แต่เธอจะพุ่งเข้าไปหาอันตรายโดยความตั้งใจของเธอเอง, และจะเลือกตัวเลือกที่อันตรายอย่างจงใจ, ใช่มั้ย?” (โนอาห์)
“……”
มันทำให้ผมจำการคุยของเมื่อกี้
ความต้องการที่จะทำจังหวะเดียวกันกับสปิริต
ทางที่ปรกติคุณจะไม่เลือก
เป็นไปได้มั้ยที่ว่าผมได้รับผลของสกิล?
“ช่างเป็นด้านลบที่มีปัญหา” (มาโกโตะ)
“ยังไงซะ, ขอบคุณสิ่งนั้น, แต่นายยังเป็นสาวกชั้นอยู่, ดังนั้นมันเป็นบางอย่างที่นายควรต้องซาบซึ้งกับมันด้วยนะ” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะยิ้มและขยี้ผมของผม
“ชั้นอยากจะเตือนเธอเกี่ยวกับสิ่งนั้นวันนี้ เธอต้องรักษาสัญญาเธอและแข็งแกร่งขึ้น ขอบคุณสกิลของเธอ, เธอสามารถทำการกระทำที่ใจเย็นและท้าทาย แต่ถ้าเธอไม่ยั้งคิดแบบนี้ต่อไป, ซักวันหนึ่งเธอจะ {ล้มเหลว}” (โนอาห์)
“…ครับ, รับทราบ” (มาโกโตะ)
“งั้นถึงเวลาที่เธอจะกลับแล้ว มันดูเหมือนเธอจะมีแขกนะ” (โนอาห์)
“แขก?” (มาโกโตะ)
เทพธิดายิ้ม
“เธอเป็นที่นิยมนะ, มาโกโตะ” (โนอาห์)
“…?” (มาโกโตะ)
“พยายามเข้า~” (โนอาห์)
เธอโบกมือและผมถูกปกคลุมอยู่ในแสง
◇◇
“ทากัตซูกิ-คุง, ตื่นซี่~”
“มาโกโตะ, นายนอนมากไปแล้ว”
เมื่อผมเปิดตาของผมมีสาวผมแดง และสาวผมน้ำตาลอ่อน
ผมยาวของลูซี่ได้อยู่บนผมและมันจั๊กจี้
ซา-ซัง, อย่าขึ้นมาบนเตียงสิ, เธอไม่ใช่แมวนะ
“สวัสดีตอนเช้า, ลูซี่, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)
ผมตอบพวกเขาระหว่างที่ยืดตัว
“แต่มันได้มืดแล้วนะ” (ลูซี่)
“พวกเราได้ถูกเรียกไปที่ปราสาทไฮแลนด์ ไปกันเถอะ~” (อายะ)
“เอออ๋” (มาโกโตะ)
ตัวของผมหนักอย่างเหลือเชื่อนะ
เพราะผมจังหวะเดียวกันกับอันไดน์, น่าจะ
ขอบคุณการคุยกับโนอาห์-ซามะ, ผมอยู่ในอารมณ์ที่หนักด้วย
ผมไม่อยากขยับจากเตียงผม
“ชั้นจะกลับไปนอนต่อ” (มาโกโตะ)
ผมคลานเข้าไปใต้ผ้าห่ม
ฮ่าาห์, ช่างสงบ
ผมทำงานหนัก
มันโอเคที่จะพักผ่อน, ใช่มั้ย?
“เจ้าหญิงโซเฟีย, เราควรจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดีล่ะ?” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุงไม่ลุกขึ้นอ่า~” (อายะ)
“ฮ่าาห์, ฮีโร่ของประเทศของเราช่างมีปัญหา” (โซเฟีย)
หืมม?
ผมคิดว่าผมได้ยินเสียงของเจ้าหญิงโซเฟียตอนนี้
“ฮี้!” (มาโกโตะ)
มือที่เย็นอย่างเหลือเชื่อจับหลังคอของผม
“นายจังหวะเดียวกันโดยไม่ได้รับอนุญาตตลอด นี่เลยเป็นการเอาคืน” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียด้วยหน้าตาแบบเด็กขี้แกล้งได้อยู่ที่นั่น
อา, อืม…
แต่นี่สมควรจะเป็นห้องส่วนตัวผมในโรงแรมนะ
ทำไมทุกคนเข้ามาตามความต้องการของเขาล่ะ
“มาโกโตะ, เห็นว่ามีปาร์ตี้แห่งชัยชนะในปราสาท” (ลูซี่)
“เห็นว่ามีเยอะแยะเลย~ อาหารน่ะ” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซังดึงผมจากทั้งสองข้างแล้วดึงผมออกมาจากเตียง
“ชั้นโอเค เธอสองคนไปเถอะ” (มาโกโตะ)
ผมพยายามจะแสดงการต่อต้าน
“โนเอล-ซามะบอกเราว่าให้ฮีโร่ของโรเซสมาอย่างแน่นอน, ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียยิ้มให้ผมขณะที่เธอจัดผมตอนเช้าของผม
“จริงๆแล้วชั้นอยากให้เธอสบายๆ แล้วพักผ่อนนะ” (โซเฟีย)
“…ไปกันเถอะ ชั้นจะเตรียมตัว” (มาโกโตะ)
ถ้าเธอทำหน้าอย่างนั้น, ผมเห็นแก่ตัวไม่ได้
ลูซี่ และ ซา-ซังมองหน้ากัน
“ทำไมนายเชื่อเจ้าหญิงโซเฟียอย่างเชื่อฟังล่ะ?” (ลูซี่)
“นั่นไม่แฟร์เลย~” (อายะ)
อะไรไม่แฟร์
ผมเป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งโดยประเทศนะ, เจ้าหญิงโซเฟียเป็นหัวหน้าของผมของจริง, รู้มั้ย?
“โอเค, งั้น, ชั้นจะถอดเสื้อนาย” (ลูซี่)
“งั้นชั้นจะถอดกางเกงเค้า~” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซังพยายามจะถอดเสื้อผ้าผม?!
“ชั้นจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเอง!” (มาโกโตะ)
ผมเกือบจะโดนถอดเสื้อผ้าเปลือยต่อหน้าเจ้าหญิงโซเฟีย ผมรีบและให้ทั้งสามคนออกจากห้องผม
อย่างไรก็ตาม, เจ้าหญิงโซเฟีย, ลูซี่, และซา-ซัง ได้อยู่ด้วยกันเหรอ?
ทั้ง 3 คนคุยอะไรกัน…?
ผมสนใจ, ในเวลาเดียวกัน, ผมกลัวที่จะถาม
หลังจากที่ผมเปลี่ยนชุดเสร็จ, ผมลากตัวที่หนักของผมไปที่ปราสาทไฮแลนด์
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord