ตอนที่ 77 ศึกชิงตำแหน่งหัวหน้าของแผนกเกษตรกรรมเริ่มดำเนินการ 4
ลอดซ์ เทย์เลอร์หน้าแดงและเปลี่ยนกลายเป็นซีด กลายเป็นซีดและแดงอีกที สุดท้ายเขาก็เสียใจมากจนเกือบจะหลั่งน้ำตาออกมา
ผู้ติดตามอย่างฉันไม่มีคุณสมบัติเลยจริง ๆ ฉันไม่สามารถขับได้แม้แต่เครื่องจักรกล!
ไม่มีทางที่จะขับเครื่องจักรกลได้ เขาจึงทำได้เพียงออกจากเครื่องจักรกลด้วยความสิ้นหวัง มากกว่าครึ่งหนึ่งของนักเรียนกว่าหนึ่งร้อยคนก็ลงมา!
เมื่อเห็นสวี่หลิงอวิ๋นเข้ามา ทุกคนก็ก้มหน้าด้วยความละอาย
โธ่ องค์หญิงสาม ฉันขอโทษจริง ๆ ฉันคิดที่จะต่อสู้เพื่อคุณ แต่ฉันไม่คิดว่าจะสอบตกตั้งแต่หน้าประตู…
“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมท่านถึงไม่ขึ้นไป?” สวี่หลิงอวิ๋นยังไม่รู้สถานการณ์จึงถามคณบดีแกลลาเกอร์ตามตรง
คณบดีแกลลาเกอร์พูดอย่างโกรธเคือง “คุณสมบัติของนักเรียนเหล่านี้แย่มากใช่ไหม? พวกเขาไม่สามารถเชื่อมต่อกับเครื่องจักรกลได้ แล้วกระหม่อมควรทำยังไง?”
“แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะเชื่อมต่อกันอยู่แล้ว แต่ก็คาดว่าพวกเขาคงสามารถทนได้ไม่นาน ไม่เกินครึ่งชั่วโมง กระหม่อมไม่สามารถทนดูได้” คณบดีแกลลาเกอร์ส่ายหัวบ่งบอกว่าไม่ใช่ว่าเขาไม่พยายามอย่างเต็มที่ แต่นักเรียนเหล่านี้แย่เกินไป…
เขาสอนสิ่งที่ดีที่สุดเสมอมา คุณเคยเห็นนักเรียนย่ำแย่ขนาดนี้ที่ไหน? คณบดีแกลลาเกอร์บอกว่าเขาไม่สามารถสอนได้
ดวงตาของสวี่หลิงอวิ๋นหันไปทางนักเรียนเหล่านี้ และนักเรียนก็ก้มหน้าลงและไม่กล้าพูด
“นี่เป็นเรื่องใหญ่ขนาดไหน? เศร้าขนาดนั้นเลยเหรอ? พวกเธอยังคิดว่าพวกเธอจะไม่สามารถประสบความสำเร็จไปกับลูกพี่ของพวกเธอได้อีกเหรอ?” สวี่หลิงอวิ๋นพ่นลมหายใจ
คุณมีวิธีฝึกพลังจิตเป็นของตัวเองแต่นี่เป็นการฝึกระยะยาว หากคุณต้องการเพิ่มพลังในระยะเวลาอันสั้น คุณต้องเพิ่มเทคนิคการฝึกเล็กน้อย
เทคนิคเล็กน้อยอะไร? ง่ายนิดเดียว มันน่าตื่นเต้นมาก!
กระตุ้นยังไงดี? สวี่หลิงอวิ๋นหมุนกวาดสายตาไปรอบ ๆ และความคิดปีศาจก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ
“ดูในมือของฉันสิ!” สวี่หลิงอวิ๋นโบกมือและพริกก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน
“ตอนนี้ฉันจะคั้นพริกให้เป็นน้ำ แล้วก็…” สวี่หลิงอวิ๋นใช้พลังดวงดาวเป็นเครื่องคั้นน้ำผลไม้ปั่นพริกและกลายเป็นน้ำพริกบรรจุในขวด
“ตอนนี้พวกเธอแต่ละคนก็หยดน้ำพริกของฉันใส่ลิ้นของพวกเธอ ห้ามกลืนมันลงไป เพียงแค่วางบนลิ้นแล้วใช้พลังจิตของเธอส่งดอกไม้ที่อยู่ตรงหน้ามาให้ฉัน”
“ใครก็ตามที่สามารถทำได้ ฉันจะให้รางวัลเธอด้วยมันเทศลูกใหญ่ แบบนี้เป็นไง?” สวี่หลิงอวิ๋นมองที่นักเรียนที่อยู่ตรงหน้าของเธอด้วยรอยยิ้ม
พวกนักเรียนแทบจะอุทานพร้อมกัน “นี่มันไม่ดีเท่าไหร่!”
พริกนี้แค่ใส่ในอาหารไม่กี่เม็ดก็เผ็ดจนเหงื่อท่วมตัว ถ้าหยดเข้าปากโดยตรงก็อาจอันตรายถึงชีวิตเลยไม่ใช่เหรอ?
“พวกเธอกลัวอะไร? อย่าลืมนะว่าตอนนี้ทุกอย่างเป็นแค่สิ่งเสมือนและมันจะไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายของพวกเธอ!” สวี่หลิงอวิ๋นคำนวณอย่างชัดเจน!
“มา ๆๆ มากินผลไม้กัน”
เพื่อนร่วมชั้นมองไปที่แก้วที่มีของเหลวสีเขียวซีดตรงหน้าพวกเขาด้วยความกลัว แค่มองก็รู้สึกว่าหนาวเหน็บและตาพร่ามัวแล้ว
“องค์หญิงสาม ฉันขอไม่กินสิ่งนี้ไม่ได้เหรอ?” เมื่อสวี่หลิงอวิ๋นเดินไปหานักเรียนคนแรก เขาตกใจมากจนไม่สามารถควบคุมปากได้และมองเธออย่างอ้อนวอน
“เธอคิดว่ายังไง? ฉันไม่ได้บังคับเธอหรอกนะ!”
คำพูดของสวี่หลิงอวิ๋นทำให้นักเรียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่แล้วประสาทก็ตึงเครียดด้วยคำพูดของเธอ!
“มันก็แค่ที่ตรงนั้นเองแหละ ถ้าเธอสามารถวิ่งผ่านฉัน และไม่โดนฉันจับตัวได้ เธอก็ไม่จำเป็นต้องดื่มนี่”
นักเรียนถอนหายใจโล่งอก มันง่ายมาก!
“เธอคิดว่ามันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? มันมีอะไรมากกว่านั้น!” พลังแห่งดวงดาวที่สดใสของสวี่หลิงอวิ๋นกลายเป็นดอกกุหลาบหกสิบหรือเจ็ดสิบดอก ซึ่งแต่ละดอกล้วนมีเสน่ห์ชวนหลงใหล
“เธอยังต้องใช้พลังจิตของตัวเองเพื่อถือดอกกุหลาบนี้ไว้ให้มั่นคง สำหรับฉัน ถ้าพลังจิตของฉันคว้ากุหลาบของเธอไปได้ จุ๊ ๆ เธอจะต้องฟังคำสั่งอย่างเชื่อฟัง!”
นักเรียนถึงกับอึ้ง พวกเขาควรเล่นตามกลอุบายขององค์หญิงสามไหมนะ!?
“มาเร็วและฉันจะเริ่มถ่ายทอดสดด้วย เธอคงไม่อยากอับอายต่อหน้าผู้ชมทั้งจักรวรรดิใช่ไหม? ถ้าไม่อยากขายหน้าก็รีบมาสิ!” สวี่หลิงอวิ๋นเริ่มถ่ายทอดสด
เยี่ยมมาก…ในเวลาไม่ถึงสิบนาที ผู้ชมหลายล้านคนก็แห่เข้ามาทักทายองค์หญิงสามพร้อมกัน
“สวัสดีลูกพี่!”
“สวัสดีลูกพี่!”
“สวัสดีลูกพี่!”
………
สวี่หลิงอวิ๋นจงใจทำให้วิดีโอถ่ายทอดสดใหญ่เท่ากับกำแพง นักเรียนแผนกเกษตรกรรมเหล่านี้สามารถเห็นข้อความบนหน้าจอได้ชัดเจน และใบหน้าของพวกเขาก็กลายเป็นสีขาวซีด
“เป็นยังไงบ้าง? คุณแปลกใจกันหรือเปล่า?” สวี่หลิงอวิ๋นโบกมือไปที่หน้าจอ “เรากำลังจะเล่นเกม”
ผู้ชมต่างอยากรู้อยากเห็น องค์หญิงสามมีเล่ห์เหลี่ยมมากมายตลอดทั้งวัน พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้
“ฉันและเพื่อนร่วมชั้นของฉันวางแผนที่จะเล่นกิจกรรมถือดอกไม้ให้คนสวย มาให้ฉันแสดงโบนัสให้คุณ แถ่นแทนแทนแท้น! พลเอกโอคาซีคนโปรดของคุณ!”
ผู้ชมมองตามวิดีโอ เฮ้! จริงด้วย! พลเอกโอคาซีอยู่ที่นั่นจริง ๆ!
“อ๊ายย!! ฉันไม่ได้เห็นพลเอกโอคาซีมานานแล้ว! แง ๆๆ! อย่างที่คาดไว้ แน่นอนว่าถ้าติดตามองค์หญิงสาม คุณจะสามารถเจอพลเอกได้!”
“ฉัน ฉัน ฉัน…ฉันไม่รู้ว่ามันสายเกินไปที่จะไปแผนกเกษตรกรรมหรือเปล่า? องค์หญิงสาม ท่านจะยอมรับฉันเป็นปรมาจารย์ 4 ดาวคนต่อไปไหม? เฮ้ย ๆ!”
“เหลวไหล! 4 ดาวจะเป็นปรมาจารย์ได้เหรอ? ตลกสิ้นดี! ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้เป็นปรมาจารย์ 6 ดาวคนต่อไปหรือไง? ฉันสงสัยว่าแผนกเกษตรกรรมยังขาดครูอยู่หรือเปล่า? ฉันเต็มใจจะอุทิศกำลังตนให้กับแผนกเกษตรกรรม”
“อย่าคิดมาแย่งชิงกันนะ! พลเอกโอคาซีไม่มีวันมองเธอหรอก! ฮึ่ม! องค์หญิงสามอย่าไปสนใจคนเจ้าเล่ห์พวกนั้น พวกเขาทุกคนจะไปเพื่อพลเอก แต่ฉันไม่ใช่! ฉันจะไปที่นั่นเพื่อท่าน!”
“ไอ้เวร!”
………
พลเอกมองดูสมบัติที่มีชีวิตนี้อย่างเงียบ ๆ สวี่หลิงอวิ๋นกำลังจะทำอะไร?
“เอาละ ผู้ติดตามของฉัน ฉันจะส่งดอกกุหลาบให้เธอเดี๋ยวนี้!” สวี่หลิงอวิ๋นนำดอกกุหลาบมาส่งให้ทุกคน “อย่าหยิบมันขึ้นมาด้วยมือของเธอ และใช้พลังจิตของเธอหยิบมันขึ้นมา”
“เธอเห็นพลเอกโอคาซีไหม? เราจะใช้พลังจิตของเราในการส่งดอกกุหลาบไปให้พลเอก ฉันจะพยายามหยุดเธอให้ดีที่สุด ใครในพวกเธอที่สามารถส่งดอกกุหลาบไปให้พลเอกได้สำเร็จ พลเอกของเราจะให้รางวัลเธอ”
“อะไรนะ? รางวัลเหรอ? รางวัลอะไรนะ?!” นักเรียนแผนกเกษตรกรรมเริ่มมีความกระตือรือร้นทันที และมองดูพลเอกผู้กล้าหาญและหล่อเหลาด้วยความเขินอาย โอ้ พลเอกสุดหล่อ!
ฉันแค่ต้องส่งดอกกุหลาบให้พลเอกใช่ไหม? มีดอกกุหลาบมากมายขนาดนี้ ฉันไม่เชื่อว่าองค์หญิงสามจะหยุดมันได้เพียงลำพัง!
นักเรียนแผนกเกษตรกรรมคิดเหมือนกัน เรื่องนี้สามารถต่อสู้ได้!
“ตกลง! เราจะต้องชนะอย่างแน่นอน!” เพื่อรางวัลของพลเอกโอคาซี เรื่องนี้ต้องสำเร็จ!
แม้จะได้แค่แตะชายเสื้อของเขาก็ตาม!