108 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ไปรอบๆเมืองหลวง
“อะไร, โผล่มาตอนชั้นมีอาหารที่อร่อย ช่างหยาบคาย”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะแยกจากผม ไม่พอใจ
“อ-อาหาร…มันคืออย่างนั้น” (ซากุไร)
“ซ-เซ็นเซย์…โปรดอย่าทำให้ชั้นตกใจ ชั้นคิดว่าหัวใจชั้นจะหยุดเต้นแล้ว” (โนเอล)
ซากุไร-คุงและเจ้าหญิงโนเอลดูเหมือนจะสังเกตการเข้าใจผิด
“อืม…เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียดูเหมือนจะยังไม่เข้าใจ
ช่างบริสุทธิ์
“ฮีโร่มาโกโตะ, นายคิดอะไรแปลกๆใช่มั้ย?” (โซเฟีย)
“ชั้นเปล่านะ” (มาโกโตะ)
“งั้น, พวกเธอมาทำอะไร?”
ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะจ้องฮีโร่และออราเคิล
ผมเชื่อไม่ได้ว่าเธอเป็นคนเดียวกันกับที่ผมลูบหัวเมื่อกี้นี้
“เราขอความคิดเห็นของคุณเกี่ยวกับแผนการเดินทางทางเหนือได้มั้ย? ด้วยโบสถ์งูที่ควบคุมกองทัพมอนสเตอร์ 1,000 ปี, การมีส่วนร่วมของราชาสัตว์, ซากัน, ได้ชัดเจนขึ้น เจ้าหน้าที่ของทหารไฮแลนด์ได้พูดว่า พวกเขาอยากจะเลื่อนกำหนดการของการเดินทางทางเหนือ” (โนเอล)
เจ้าหญิงโนเอลพูดด้วยสีหน้าที่ซีเรียส
หน้าของปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะดูเหมือนจะเบื่อในทางตรงกันข้าม
“สถานการณ์ของการเพิ่มกองกำลังทหารจากพันธมิตรหกชาติเป็นยังไง?”
“ผมพูดได้ว่าประมาน 80% จากแผน”
“งั้นมันไม่ควรค่าแก่การคิดเลย นายยังไม่พร้อม นายทำอะไรพยายามที่จะรีบน่ะ?”
“แต่มีความเป็นไปได้ที่ว่าปีศาจจะเริ่มก่อน!” (โนเอล)
“ช่วยไม่ได้…คือที่ชั้นอยากจะพูด, แต่ชั้นเป็นมือสมัครเล่นในเรื่องแผนการณ์ แต่ชั้นมีความภาคภูมิใจในการเป็นนักเวทย์หมายเลขหนึ่งในทวีปนะ ถ้าเจ้าหน้าที่ได้ตัดสินใจที่จะเร่งกำหนดการ, ชั้นจะไม่ต่อต้านมัน”
“มันโอเคเหรอ…?” (โนเอล)
“ทำตามใจเลย ชั้นเพียงแต่จะสู้ ‘เมื่อชั้นคิดว่าเราชนะได้’”
เมือปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดสิ่งนี้, ผมได้เห็นตาที่คิดถึงอดีตเล็กน้อย
“คำพูดนั้นมาจากผู้กอบกู้อาเบล-ซามะเหรอ?” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียถาม
“ใช้, ประโยคที่เค้าโปรดปรานที่สุด ‘เตรียมการสำหรับชัยชนะให้เสร็จก่อน’ และ ‘เมื่อโจมตี, ทำการโจมตีกระทันหัน’ แม้ว่าเขาเป็นฮีโร่, เขาระวังตัว ยังไงซะ, มันช่วยไม่ได้นะ ในศึกตัดสินกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่, เอเวลิส, ทั้งหมดเพราะอาเบลเป็นฮีโร่ที่เหลืออยู่คนเดียว”
“เกิดอะไรขึ้นกับฮีโร่คนอื่น…?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมถาม, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะส่งสายตาที่มีความหมายมาหาผม
“ฮีโร่คนอื่นได้ถูกกำจัดโดยลอร์ดปีศาจและ{สาวกเทพมาร}”
(เก่ะห์) (มาโกโตะ)
แม้แต่เจ้าหญิงโซเฟียก็มองมาทางนี้
โนอาห์-ซามะ…
มันไม่ใช่แค่ฮีโร่ส่วนใหญ่, เค้าถูกกำจัดทั้งหมดยกเว้นคนเดียว…
“หนูเข้าใจแล้ว, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ เราจะดำเนินแผนการเดินทางทางเหนือตามกำหนดการ” (โนเอล)
เจ้าหญิงโนเอลพูดในเสียงที่เบา
“โฮ่ห์, นั่นโอเคเหรอ?”
“หนูจะทำตามคำพูดของผู้กอบกู้-ซามะ” (โนเอล)
ดูเหมือนมันได้ถูกตัดสินแล้ว
ผมส่วนตัวแล้วอยากจะฝึกก่อนจะมีอีเว้นท์อย่างการ ‘ปราบลอร์ดปีศาจ’ ดังนั้นมันช่วยผมที่ว่ามันจะเกิดในอนาคตที่ไกลขึ้น
“ยังไงก็ตาม…” (โนเอล)
เจ้าหญิงโนเอลผ่อนคลายสีหน้าและน้ำเสียง
“คุณได้สนิทกันดีกับฮีโร่ของโรเซส, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ คุณจะถูกดุโดยโซเฟีย-ซัง, รู้มั้ย?” (โนเอล)
“น-โนเอล-ซามะ?!” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียได้ลนที่โดยโยนการสนทนาไปที่เธอ
“มันเป็นซักพักแล้วนะ, ออราเคิลของโรเซส”
“ค-ค่ะ, คุณดูเหมือนเคยเลยนะคะ, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ” (โซเฟีย)
งั้นพวกเขาก็รู้จักกัน
“โซเฟีย-ซังและชั้นได้เข้าเรียนในสถาบันเดียวกันเพื่อที่จะเป็นออราเคิล ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเป็นครูสอนเวทมนตร์ของเรา” (โนเอล)
เจ้าหญิงโนเอลกระซิบกับผม
เจ้าหญิงโซเฟียดูจะประหม่าขณะที่เธอพูดกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอยู่ในจุดยืนที่สูงกว่าจริงๆ
“พูดถึงแล้ว, โปรดเก็บการดื่มเลือดของมาโกโตะ-ซามะไว้ในระดับปานกลาง ชั้นได้มอบเลือดของ พี่สาวน้องสาวบริสุทธิ์ของโบสถ์เทพธิดาให้, ไม่ใช่เหรอ?” (โนเอล)
“โนเอล…เลือดที่ได้ถูกส่งมา, ครึ่งนึงของพวกเขาไม่บริสุทธิ์, เธอรู้มั้ย?”
““เอ๋?””
เจ้าหญิงโนเอลและเจ้าหญิงโซเฟียส่งเสียงตกใจ
ซากุไร-คุงและผมมองหน้ากัน, ไม่เข้าใจว่านี่หมายถึงอะไร
“ม-ไม่มีทางน่า…ครึ่งนึงของพี่สาวน้องสาวในโบสถ์เทพธิดาไม่ใช่สาวบริสุทธิ์…?” (โนเอล)
“เป็นไปไม่ได้! พวกเค้าได้ฝึกและไม่มีการติดต่อจากเพศตรงข้ามภายนอกอย่างแน่นอน!”
“งั้นมันต้องเป็นจากเพศตรงข้ามจากข้างใน”
““……””
คำพูดของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะทำให้เจ้าหญิงทั้งสองคนมองกันแล้วอยู่ในความเงียบ
นี่คือนั่น?
ธรรมชาติของข้างในโบสถ์เทพธิดาได้แปดเปื้อน?
โลกนี้เละเทะ, หือห์
ออ้า ใช่มันคือโลกที่ผู้คนพูดว่ามันมุ่งหน้าไปที่จุดจบ
“ชั้นจะกลับแล้ว เธอจะทำอะไร, เจ้าหญิงโซเฟีย?” (มาโกโตะ)
“อะไร, นายจะกลับแล้วเหรอ? นายผ่อนคลายที่นี่ได้นะ, รู้มั้ย”
ผมไม่อยากโดนดูดเลือดอีกแล้ว
ผมได้มึนนิดหน่อยแล้ว
“นายโอเคมั้ย, ฮีโร่มาโกโตะ?” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียได้กังวล
ผมเพียงแต่ตอบมันด้วยรอยยิ้มที่เบี้ยว
“เจอกัน, ซากุไร-คุง” (มาโกโตะ)
“ใช่, เจอกัน, ทากัตซูกิ-คุง” (ซากุไร)
ผมคำนับเจ้าหญิงโนเอล, แล้วออกมาจากห้องของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะด้วยกันกับเจ้าหญิงโซเฟีย
หลังจากนั้น, เราได้ไปรับลูซี่, ที่เมาและปล่อยเวทยมนตร์ในสถานที่จัดงาน, และซา-ซัง, ที่ส่งอัศวินบินไปข้างนอกปราสาท หลังจากที่พยายามจะลวนลามเธอ, และเรากลับไปที่โรงแรม
…อุ้ปส์, ผมควรจะดูพวกเขาให้ถูกต้อง
◇
วันต่อมา
“ยินดีที่ได้เห็นนายมา ฮีโร่ของโรเซส-โดโระ, สาวน้อย, และนักเวทย์เอลฟ์-คุง”
พวกเราอยู่ที่ชั้นสูงสุดของแกรนด์ไฮแลนด์คาสิโน, ข้างในห้องวีไอพี
“ค-ครับ” (มาโกโตะ)
“ขอบคุณสำหรับคำชวน, โอจิ-ซัง!” (อายะ)
“ย-ยินดีที่ได้พบ ชั้นคือลูซี่…” (ลูซี่)
ด้วยเหตุผลบางอย่าง, ซา-ซัง, ลูซี่, และผมได้ถูกล้อมโดยทุกคนจากคาสเตอร์แฟมิลี่อีกครั้ง
เราได้ถูกชวนโดยปีเตอร์กระทันหัน
“ขอบคุณที่มา, น้อง! ขอโทษที่กวนนายตอนนายยุ่งอยู่” (ปีเตอร์)
ปีเตอร์กระฉับกระเฉงเหมือนเคย
“ไม่หรอก, ชั้นว่างน่ะ” (มาโกโตะ)
หลังจากเหตุการณ์จบลง, คนที่มีอิทธิพลเป็นคนที่จัดการกับสิ่งที่ตามมา, ดังนั้นคนอย่างซา-ซังและผมไม่มีอะไรจะทำ
แต่เจ้าหญิงโซเฟียดูเหมือนจะยุ่งนะ
ฟูจิ-ยังก็มีงานเยอะด้วย, ดังนั้นเขาไม่ได้มากับเราวันนี้
“พ่อพูดว่าเค้าอยากมอบคำขอบคุณส่วนตัวจริงๆน่ะ, นายเห็นมั้ย” (แจ็ค)
พี่ชายคนโตสุด, แจ็ค คาสเตอร์-ซัง พูดด้วยรอยยิ้มที่สดชื่น
“แฟมิลี่ของเรามีกึ่งสัตว์มากมาย ถ้านายไม่ได้แก้คำสาปของโบสถ์งู, มันจะแย่แน่” (เจโนวา)
บอสของแฟมิลี่, เจโนวา คาสเตอร์-ซัง ที่มีแผลเป็นใหญ่บนใบหน้าของเขา
“คนที่แก้มันคือเจ้าหญิงฟูเรีย ผมจะบอกเธอให้” (มาโกโตะ)
พูดถึงแล้ว, ผมชวนฟูเรีย-ซัง, แต่เธอไม่มา
ปรกติแล้วคุณจะปฏิเสธการพบกับมาเฟีย
“น้อง…ชั้นได้ยินมาว่านายเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของออราเคิลแห่งความมืด” (ปีเตอร์)
“อัศวินของเจ้าหญิงต้องสาป” (แจ็ค)
ปีเตอร์และแจ็ค-ซังทำสีหน้าที่เกร็งเล็กน้อย
เป็นอัศวินของออราเคิลแห่งความมืดไม่ได้ดูดีในโลกนี้เลย, หือห์
“เฮ้ย, อย่าพูดอะไรหยาบคายสิ!” (เจโนวา)
เจโนวา-ซัง ตะโกน
“ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น แค่ได้ยินเกี่ยวกับออราเคิลแห่งความมืด ที่เป็นการเกิดใหม่ของแม่มดแห่งภัยพิบัติ, พวกเค้าได้กลัว เธอเป็นผู้มีพระคุณกับคาสเตอร์แฟมิลี่ มันน่าเสียดายที่เธอมาไม่ได้วันนี้, แต่บอกเธอว่าที่นี่ยินดีต้อนรับเธอไม่ว่าตอนไหน” (เจโนวา)
“ค-ครับ…” (มาโกโตะ)
ผมจะบอกเธออย่างน้อย
“ฮีโร่ของโรเซส, มาโกโตะ-โดโนะ, มันมีอะไรกวนใจนายรึเปล่า? เราทำอะไรไม่ได้มาก, แต่เราจะทำทุกอย่างที่เราทำได้” (เจโนวา)
“อืมม…” (มาโกโตะ)
นั่นมีปัญหา
มันดูเหมือนเขาไม่มีเจตนาแฝงภายใต้สิ่งนี้, แต่ขอความช่วยเหลือจากมาเฟียมันค่อนข้าง…
แต่ไม่พูดอะไรก็ดูเหมือนจะเป็นปัญหาในตัวมันเองด้วย
ผมชำเลืองไปที่ซา-ซังและลูซี่ที่โต๊ะข้างๆ และ…
“อายะ-ซามะ, นี่เป็นอัญมณีหายากที่เราได้จากประเทศแห่งดิน, คาลิรัน”
“ลูซี่-ซามะ, นี่เป็นชุดที่ได้รับความนิยมอยู่ตอนนี้ในไฮแลนด์”
“ว้าาห์, สวยจัง~” “ช่างน่ารัก!”
รอบๆพวกเขาคือพนักงานผู้หญิงของคาสิโน?
พวกเขาได้แสดงให้ซา-ซังและลูซีดูหลายสิ่ง, และพวกเขาดูเหมือนจะสนุก
“เราจะมอบทั้งหมดนี่ให้เธอ”
“เอ๋? ข-ของแพงๆทั้งหมดนี่อ่ะนะ?” (อายะ)
“อืม, เราควรทำยังไงดี, อายะ…?” (ลูซี่)
พวกเขาพูดว่าพวกเขาจกมอบอัญมณีและชุดที่ดูแพงให้พวกเขา, และซา-ซังและลูซี่ ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี
ยังไงซะ, มันดูเหมือนมันเป็นการขอบคุณจากการแก้คำสาป, ดังนั้นผมเดาว่ามันควรจะโอเคที่รับคำขอบคุณจากพวกเขา
ผมเดาว่าผมควรได้รับของฝากสำหรับฟูเรีย-ซังอย่างน้อย
(แม้อย่างนั้น, คาสเตอร์แฟมิลี่, หือห์…ผู้นำของด้านมืดของเมืองหลวง…) (มาโกโตะ)
กลุ่มมาเฟียที่ชื่อได้โดดเด่นแม้ในทวีป
มันเป็นอิทธิพลอีกแบบจากเจ้าหญิงโนเอลและเจ้าหญิงโซเฟีย
ผมคิดบางอย่างที่ทำให้ผมสนใจ
“…ผมขออย่างนึงได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมบอกเขา
◇
““““““…….””””””
คนที่อ้าปากค้างตรงหน้าผมคือ พี่สาวของโบสถ์และเด็กกำพร้าในเขต 9
“เฮ้นั่น, ชั้นปีเตอร์ของคาสเตอร์แฟมิลี่! จากวันนี้ไป, โปรดเรียกชั้นว่าพี่!” (ปีเตอร์)
ปีเตอร์แนะนำตัวเขาในเสียงที่ดัง
“อ-อืม…มาโกโตะ-ซัง, นี่อะไรน่ะ?”
พี่สาวถามผมอย่างประหม่า
“ขอโทษที่ฉุกละหุก มันดูเหมือนคาสเตอร์แฟมิลี่จะช่วยพวกเธอถ้าเธอมีปัญหา แต่ชั้นอาจจะบังคับกับพวกเธอที่นี่นะ…” (มาโกโตะ)
ที่นี่เป็นพื้นที่ของคาสเตอร์แฟมิลี่, ดังนั้นผมพยายามขอให้เขาดูและสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
แน่นอนว่า, ผมให้พวกเขาสัญญาว่าจะไม่ชวนเด็กกำพร้าไปเป็นมาเฟีย
“ขอบคุณมาก, ฮีโร่-ซามะ”
“ชั้นได้ยินว่าที่นี่เป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ยีนและเอมิลี่โตขึ้นมา แต่นี่เป็นทั้งหมดที่ชั้นทำได้นะ” (มาโกโตะ)
“นั่นมันเพียงพอแล้ว พวกเขาได้ถูกเลือกปฏิบัติเพียงเพราะเขามีเลือดปีศาจ ในสภาพแวดล้อมแบบนี้, พวกเขาจะจบที่การเกลียดสังคม…นายช่วยเราได้มากจริงๆ”
พี่สาวขอบคุณพวกด้วยน้ำตาในตาเธอ
ผมดีใจที่มันไม่ได้รบกวนพวกเขาโดยไม่จำเป็น
“นี่-จัง, ขอบคุณครับ!”
“มาโกโตะ-นี่จัง, ผมจะมีเป้าไปที่การเป็นฮีโร่ด้วย”
“ไอโง่, ไม่มีทางที่คนต่ำๆอย่างเราจะมีสถานะและสกิลของฮีโร่-ซามะ”
“ช่าย ช่าย, ชั้นมีแค่นักสู้ระดับกลาง และเวทมนตร์ดินระดับกลาง…”
“หนูมีแค่เวทมนตร์ไฟระดับกลาง มันมีคำถามว่าหนูจะเป็นนักผจญภัยระดับเหล็กได้มั้ย”
หือห์?
เด็กพวกนี้มีสกิลที่อันตรายแบบนี้?
“เฮ้ย เฮ้ย, ดูโซลบุคของชั้นแล้วตะลึงกันซิ” (มาโกโตะ)
ผมโชว์โซลบุคให้เด็กดู
““““““เอออออออออ๋?!””””””
“สถานะนี่อะไร?!” “เค้าอ่อนแอกว่าผมอีก!” “ว-เวทมนตร์: 4?” “อาชีพคือนักเวทย์ฝึกหัด!” “ไม่มีทางน่า!” “แต่เวทมนตร์อย่างเดียวของเค้าคือเวทมนตร์น้ำระดับประถม…” “ไม่มีสกิลจำพวกนักรบเลยเหรอ…?” “นี่-จัง, พี่เป็นฮีโร่จริงๆเหรอ…?”
อ-โออ้…
ช็อค -> สงสาร -> สงสัย; สายตาของพวกเขาเปลี่ยนผ่านอย่างราบลื่นแบบนั้น
มันทำให้ผมนึกถึงเวลาที่วิหารแห่งน้ำ!
“พวกนาย, น้องตรงนี้, เห็นมั้ย, เอาชนะฮีโร่สายฟ้าเกราลท์หนึ่งต่อหนึ่ง, แล้วขับไล่กองทัพมอนสเตอร์ 1,000 ปี 5,000 ตัว เค้าเป็นฮีโร่จริงๆ” (ปีเตอร์)
ปีเตอร์พูดเสริม
“““““ว้าว, มาโกโตะ-นี่จัง, พี่สุดยอดดดดดดดด!!”””””
สายตาของพวกเขากลับมาเป็นชื่นชมอีกครั้ง นั่นโล่งใจหน่อย
“ยังไงซะ, นายสามารถเป็นฮีโร่ได้แม้ว่าสถานะและสกิลแบบชั้น, ดังนั้นพวกนายควรจะโอเค” (มาโกโตะ)
“ข-เข้าใจแล้ว!” “นี่-จัง, หนูจะพยายาม!” “ผมจะมีเป้าไปที่การเป็นฮีโร่!”
หืม, ผมทำมันได้ พวกเขาได้จิตวิญญานกลับมาแล้ว
“มาโกโตะ…ชั้นคิดว่าการเอานายมาตั้งเป็นพื้นฐานมันมีคำถามนะ…” (ลูซี่)
ลูซี่กระซิบในหูผม
ซา-ซังพยักหน้าอย่างเร่าร้อนข้างผม
“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ทุกคน~, ฮีโร่ของโรเซสคนนี้เป็นคนประหลาดที่ฝึกอยู่ตลอดนอกจากเวลาที่เค้านอน, รู้มั้ย~” (อายะ)
ซา-ซังพูดกับเด็ก
“จริงเหรอ, นี่-จัง?”
“ยกเว้นเมื่อพี่หลับ, พี่ฝึกตลอดเลยเหรอ…?”
“เฮ้ย, อย่าแค่พูดอะไรตามใจสิ” (มาโกโตะ)
ผมได้ตอบโต้ทันที
“น-นั่นโล่งใจ ไม่มีทาง—”
“นายฝึกได้แม้ว่านายนอนอยู่” (มาโกโตะ)
“““…..”””
“…นายฝึกแม้แต่ตอนนายนอน?” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุง, นายมัน…ยังไงซะ, แต่ชั้นรู้ว่านายเป็นแบบนั้นนะ” (อายะ)
ไม่ใช่แค่เด็ก, แม้แต่ลูซี่และซา-ซังได้มองผมเหมือนคนประหลาด
ผมได้ตั้งโล่งจิตไปที่ 99% และสร้างลูกบอลน้ำบนหัวผมแล้วให้มันลอง
ถ้าผมพลาดการควบคุม, มันจะจบที่โดนน้ำสาดข้างบนหัว
คุณสามารถหลับระหว่างฝึกในแบบนั้นได้ และมันยังอนุญาติให้คุณอยู่ในการป้องกัน, ดังนั้นผมแนะนำมัน
…คือที่ผมอธิบายให้พวกเขา, แต่…
“…และนั่นมันเป็นอย่างนั้น มาโกโตะเป็นคนประหลาด, ดังนั้นพวกเธอไปตามจังหวะของตัวเองนะ, ทุกคน” (ลูซี่)
“““““โอเค~”””””
แล้วในท้ายที่สุด, พวกเขาฟังลูซี่
ใครคือคนประหลาด? ช่างหยาบคาย
ซา-ซังพูดว่า “ชั้นจะเล่นกับเด็กวันนี้!” แล้วอยู่ที่โบสถ์
◇
พวกเราอยู่บนทางกลับจากโบสถ์, ในเขต 4
“โย่, ทากัตซูกิ”
“ฮ-เฮ้นั่น, ทาเคดะ-คุง” (มาโกโตะ)
เพื่อนร่วมชั้นเก่าเรียกผม
แต่ผมสังเกตุเขาจากการเปลี่ยนมุมมองนะ
ผมคิดว่าเขาจะไม่คุยกับผม, ผมเลยเมินเขา
“เวทมนตร์ของนายน่าประทับใจมาก! ชั้นอยู่ในกองทหารที่ 1 ของอัศวินแห่งแสง แต่มันไกลจากที่นายอยู่นะ” (ทาเคดะ)
“ข-เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
จริงเหรอ
ผมไม่สังเกตเลยซักนิด
“มันได้อันตรายจริงๆ มอนสเตอร์ 1,000 ปีต่างจากมอนสเตอร์ที่เราสู้ปรกติอย่างสิ้นเชิงเลยนะ, หึ้ห์” (ทาเคดะ)
จากนั้นทาเคดะทำสีหน้าขอโทษขอโพย
“ชั้นขอโทษที่พูดแปลกๆก่อนหน้านี้ นายเหลือเชื่อไปเลย ชั้นคิดว่าการเป็นฮีโร่นั้นลำบาก, แต่พยายามเข้า” (ทาเคดะ)
“อ-โอเค…พยายามเข้าเหมือนกันนะ” (มาโกโตะ)
ทาเคดะ-คุงโบกมือขณะที่เขาจากไป
“ครั้งหน้าเมื่อเรามีการรวมตัวกันของชั้นเรียน, ชั้นจะเรียกนาย!” (ทาเคดะ)
ผมได้ยินเสียงเขาจากไกลๆ
ผมตอบด้วยรอยยิ้มที่คลุมเครือ
(แต่ชั้นน่าจะไม่ไปนะ) (มาโกโตะ)
ผมไม่เก่งกับเรื่องแบบนั้น
“นายดูเหมือนจะมีความสุขนะ, มาโกโตะ” (ลูซี่)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ลูซี่หัวเราะคิกคักข้างผม
“ไม่ใช่ว่ามันดีเหรอที่นายคืนดีกันกับเพื่อนร่วมชั้นของนายได้!” (ลูซี่)
มันไม่เหมือนกับว่าเราสู้กันอยู่…
(ยังไงซะ, มันก็ดีขึ้นกว่าเวลานั้นที่วิหารแห่งน้ำ) (มาโกโตะ)
มันน่าจะทำให้ผมมีความสุขมากขึ้นที่ถูกชมโดยเพื่อนร่วมชั้นเก่า มากกว่าถูกชมโดยขุนนางประเทศแห่งแสง
หลังผมเบาขึ้นเล็กน้อยตอนนี้
◇
3 วันหลังจากเหตุการณ์
“เจ้าหญิงโซเฟีย, เจ้าชายเลนเนิร์ด, เราจะกลับไปที่มักกาเรน” (มาโกโตะ)
เอ๋?! จะไปแล้วเหรอ? ขุนนางไฮแลนด์อยากเจอคุณนะ, มาโกโตะ-ซัง” (เลนเนิร์)
อย่างนั้นเหรอ?
มันดูเหมือนการพูดว่าผมสนิทกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้แพร่ไป, และมันจบที่ขุนนางได้มาทีละคนทีละคน
มามอบของขวัญ (สินบน)
ไม่, มันมีจุดหมายอะไรที่ส่งของแบบนั้นให้ผม?
“แม้ว่ามันเป็นโอกาสดีที่จะขยายคอนเนคชั่นของนาย นายไม่มีความทะเยอทะยานเลย” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียได้หัวเราะคิกคัก
“ชั้นแค่ไม่เก่งที่จะคุยกับคนแปลกหน้าน่ะ” (มาโกโตะ)
“นายละเอียดอ่อนเหมือนเคย, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
“แม้ว่านายโอเคที่จะพุ่งตรงเข้าไปหามอนสเตอร์ที่อันตรายอย่างสิ้นเชิง” (ลูซี่)
“เธอพูดอะไรน่ะ, ลูซี่? มอนสเตอร์ไม่พูดนะ” (มาโกโตะ)
““ฮ่าาห์…””
ทำไมซา-ซังและลูซี่ถอนหายใจพร้อมกันล่ะ?
“และจากนั้น, พวกเราบอกประเทศแห่งแสงว่าเราจะกลับไปที่ประเทศแห่งน้ำ, และ…
เจ้าหญิงโนเอลเรียกผมไปที่ปราสาทไฮแลนด์…
บอกว่าฮีโร่ของโรเซส, มาโกโตะ, ต้องมา {คนเดียว} ที่ปราสาทราชวงศ์
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord