บทที่ 89 ชดใช้ค่าเสียหาย
ในห้องประชุม ทุกคนนั่งกันอยู่เงียบๆ เพราะการปรากฏตัวของเจียงหนิงเอ๋อ บรรยากาศความเข้มงวดของห้องประชุมถูกรบกวนไปหมด ถึงแม้ว่าเจียงหนิงเอ๋อจะออกไปแล้ว แต่ในใจของเจียงหยุนเอ๋อยังคงเต็มไปด้วยความเคืองใจอยู่ แล้วก็เหลือบมองไปที่เวินหย่อนอย่างไม่พอใจเล็กน้อย
เดิมทีเวินหย่อน ก็รู้ตัวแล้วว่าครั้งนี้เธอนั้นทำงานผิดพลาดจริง ๆ อีกทั้งยังรับคนที่ไม่เห็นคุณค่าและมองข้ามความหวังดีของผู้อื่นแบบนี้เข้ามาทำงาน และในตอนนี้ที่ต้องเผชิญหน้ากับสายตาแบบนั้นของเจียงหยุนเอ๋อ ทำให้เธอรู้สึกเหงื่อแตกตกใจกลัวในชั่วพริบตา
“คือ……ผู้จัดการทั่วไป ฉันจะออกไปตามเรียกร้องชดใช้ค่าเสียหาย”พูดจบ เวินหย่อนก็รีบออกจากห้องประชุมไปอย่างรวดเร็ว
เจียงหยุนเอ๋อมองตามหลังของเวินหย่อนไป แต่ไม่ได้เรียกให้เธอหยุด หลังจากที่รอให้ห้องประชุมเงียบสงบลง เธอก็กระแอมลำคอ แล้วพูดว่า：“โอเค การประชุมเริ่มขึ้นตอนนี้อย่างเป็นทางการ”
ในการประชุม เจียงหยุนเอ๋อเผยแพร่โครงการว่าบริษัทจะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างไง ภายใต้คำอธิบายของเธอ หัวหน้าแผนกต่างก็เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเธอ
และในขณะนี้ เวินหย่อนก็ตามออกมา และหยุดอยู่ตรงหน้าของเจียงหนิงเอ๋อ
“คุณจะทำอะไร？ฉันก็บอกแล้วว่าฉันไม่ทำแล้ว พวกคุณน่ารำคาญไหม？”เจียงหนิงเอ๋อพูดอย่างหงุดหงิด และหวังว่าคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบริษัทนี้อย่ามาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอ
สีหน้าของ เวินหย่อนเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย และเธอไม่อยากสุภาพกับเจียงหนิงเอ๋ออีกต่อไป แล้วพูดกับเธออย่างเสียงแข็งโดยตรงว่า：“คุณหนูเจียงเหมือนว่าจะลืมแล้ว ว่าต้องชดใช้ค่าเสียหายก่อนถึงจะไปได้”
ถึงแม้ว่าเมื่อสักครู่เจียงหนิงเอ๋อจะรับปากแล้ว แต่เธอจะใช้จ่ายเงินนี้โดยเปล่าประโยชน์ ในใจเธอก็มีความไม่ยินยอมไม่มากก็น้อย ฉะนั้นจึงพูดว่า：“ทำไมฉันต้องชดใช้ด้วย？คุณหลีกไปเดี๋ยวนี้？”
“นี่คุณหนูเจียงไม่ยอมให้ความร่วมมือสินะ？”เมื่อเห็นว่าเจียงหนิงเอ๋อมีท่าทีเหมือนจะเบี้ยวไม่จ่าย เวินหย่อนก็อดไม่ได้ที่จะมีความดูถูกเธอเล็กน้อย จากนั้นเรียกให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมา“คุณหนูเจียง ถ้าคุณไม่ยอมให้ความร่วมมือ งั้นฉันคงต้องใช้มาตรการบางอย่างเพื่อให้คุณร่วมมือแล้ว”
เจียงหนิงเอ๋อกัดฟัน และรู้ว่าตอนนี้ถึงแม้ว่าตัวเองจะไม่อยากจ่ายแต่ก็ต้องจ่าย และในที่สุดก็ถูกบังคับให้จ่ายค่าเสียหายไปเจ็ดหมื่นหยวน
แม้ว่าเงินเท่านี้จะไม่อะไรสำหรับเธอ แต่เมื่อนึกถึงเงินนี้เป็นเงินที่ชดใช้ให้กับบริษัทที่เจียงหยุนเอ๋ออยู่ ก็เพียงพอให้เจียงหนิงเอ๋อไม่พอใจอย่างมาก
ทีแรกกู้ลั่วจิ่นรอเจียงหนิงเอ๋ออยู่ด้านนอกตลอด แต่เมื่อเห็นเจียงหนิงเอ๋อถูกคนอื่นพาตัวไป เขาก็รีบวิ่งตามไป แต่ก็ถูกกั้นไว้ด้านหลังซะก่อน และเมื่อเจียงหนิงเอ๋อเดินออกมาอีกที สีหน้าของเธอยิ่งดูแย่มาก
“หนิงเอ๋อ คุณเป็นอะไร？”กู้ลั่วจิ่นมองเจียงหนิงเอ๋อด้วยความสงสัย
เดิมทีการพบเจอเจียงหยุนเอ๋อที่บริษัทก็ทำให้เจียงหนิงเอ๋อรู้สึกกระอักกระอ่วนมากแล้ว และตอนนี้เธอก็ไม่อยากให้กู้ลั่วจิ่นรู้เรื่องนี้ ดังนั้นจึงปิดปากตัวเองให้แน่นแล้วส่ายหัวอย่างเดียว
“ฉันไม่เป็นอะไร”เจียงหนิงเอ๋อขมวดคิ้วพร้อมพูด แต่ว่าการแสดงของเธอทำให้อารมณ์ของเธอแสดงออกมาได้อย่างชัดเจน และไม่ใช่ไม่มีเรื่องอะไรแน่นอน
กู้ลั่วจิ่นเห็นว่าเจียงหนิงเอ๋อลดศีรษะลง จึงรีบก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า และวิ่งตามเธอไปอย่างรวดเร็ว：“หนิงเอ๋อ สรุปเกิดเรื่องอะไรขึ้น？คุณพูดให้ฉันฟังสิ ฉันจะได้ช่วยได้”
“ช่างมันเถอะ คุณจะสามารถช่วยอะไรได้”เจียงหนิงเอ๋อพูดอย่างโกรธ“รีบไปจากที่นี่ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไปแม้แต่วินาทีเดียว！”
กู้ลั่วจิ่นทำอะไรไม่ถูกเดินตามรอยเท้าของเจียงหนิงเอ๋อไป เห็นว่าเธอยืนหยัดเช่นนี้ ก็ไม่ดีที่ถามอะไรมากกว่านี้
หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อส่งแผนการพัฒนาให้หัวหน้าหน่วยงานต่าง ๆเสร็จ การประชุมก็เสร็จสิ้น
เธอเดินมาถึงหน้าประตูของบริษัท ในสมองก็นึกถึงเรื่องที่พบเจอหน้ากับเจียงหนิงเอ๋อในเมื่อกี้นี้
อาจเป็นเพราะว่าสถานะในตอนนี้แตกต่างกัน เจียงหยุนเอ๋อมักจะรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนมามีความมั่นใจและกล้าหาญขึ้น และเมื่อเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับเจียงหนิงเอ๋อ ก็มีความอยากฉีกการแสร้งทำเป็นของเธอทั้งใจ
เธอนึกถึงคำพูดของกู้ลั่วจิ่นอีกครั้ง เขาเคยบอกว่า ฝู้ชูเหมยและเจียงหนิงเอ๋ออาจจะเป็นผู้ร้ายที่ทำให้คุณแม่เธอป่วยหนัก หลังจากนั้น เจียงหนิงเอ๋อเคยคิดที่จะตามสืบเรื่องนี้ แต่ก็สืบเบาะแสอะไรไม่ออก
ก็ไม่รู้ว่า ใช่ไม่ใช่กู้ลั่วจิ่นพูดไร้สาระต่อหน้าเธอหรือเปล่า……
เจียงหยุนเอ๋อเพิ่งก้าวออกมาข้างนอกหนึ่งก้าว ก็เห็นกู้ลั่วจิ่นและเจียงหนิงเอ๋อยืนอยู่ที่ไม่ไกลมากนัก และพวกเขาก็ยังไม่ได้กลับไป
ใบหน้าของเจียงหนิงเอ๋อดูหงุดหงิด ไม่รู้ว่าเธอกำลังบ่นอะไรกับกู้ลั่วจิ่นอยู่ ต่อให้กู้ลั่วจิ่นพยายามที่จะปลอบโยนเธอ แต่ก็ไม่สามารถบรรเทาอารมณ์ของเธอได้อย่างสมบูรณ์
เจียงหยุนเอ๋อยืนมองพวกเขาอยู่ที่เดิม พลางคิดจะอ้อมพวกเขาแล้วออกไป แต่ในเวลานี้เองสายตาของเจียงหนิงเอ๋อก็เหลือบมองเห็นเธอ และจ้องมองมาที่เธออย่างดุร้ายทันที
“เอ๊ะ นี่ไม่ใช่เจียงหยุนเอ๋อเหรอ？จุ๊จุ๊ ไม่แปลกทำไมวันนี้ดูมีความมั่นใจขนาดนี้ เพราะว่าจับคนรวยได้อีกคนแล้วใช่ไหม？นอนกับคนอื่นคงจะสบายมากสินะ？”เจียงหนิงเอ๋อพูดพร้อมกับทำสีหน้าประชดประชันและมองมาที่เธอ
แสงเย็นกะพริบในดวงตาของเจียงหยุนเอ๋อ และเจียงหยุนเอ๋อในตอนนี้ไม่ใช่เธอคนเดิมที่ใครก็สามารถดูถูกได้แล้ว สิ่งที่คนพวกนี้ติดเธออยู่ เธอจะเอามันกลับมาทีละอย่าง
เห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อไม่พูดอะไร เจียงหนิงเอ๋อก็ส่งเสียงฮึเบาๆ และหยิ่งผยองมากยิ่งขึ้น：“ทำไม？ไม่กล้าพูดอะไรแล้วเหรอ？เพราะว่าไม่มีอะไรจะคัดค้านใช่หรือไม่？”
เดิมทีเจียงหยุนเอ๋อยังคงพยายามข่มความโกรธของตัวเองอยู่ แต่ไม่คิดว่าเจียงหนิงเอ๋อไม่เพียงแต่ไม่ยับยั้งตัวเอง กลับเพิ่มความรุนแรงมากขึ้นด้วย ทันใดนั้นเธอจึงเดินไปไม่กี่ก้าวแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าของเจียงหนิงเอ๋อ และไม่ให้เธอมีโอกาสตอบโต้ใด ๆ และยกมือขึ้นมาตบไปที่หน้าของเธอดังๆ
ดวงตาของเจียงหนิงเอ๋อเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง เมื่อความเจ็บปวดร้อนแรงออกมาจากใบหน้า เธอถึงสะดุ้งว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น
เจียงหนิงเอ๋อไม่ได้คิดอะไร ก็พุ่งเข้ามาที่เจียงหยุนเอ๋อทันที และการเคลื่อนไหวของทางนี้ทำให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ด้านข้างตื่นตระหนกตกใจ และรีบเดินเข้ามาห้ามเจียงหนิงเอ๋อไว้อย่างรวดเร็ว
“พวกคุณปล่อยฉันนะ！”เจียงหนิงเอ๋อคำราม และดวงตาทั้งคู่ของเธอดุร้ายเหมือนหมาป่า จ้องมองไปที่เจียงหยุนเอ๋อ และเจียงหยุนเอ๋อก็มองกลับมาที่เธออย่างไม่เกรงกลัว พร้อมกับดวงตาที่ดูถูกเธอ
“เจียงหยุนเอ๋อ คุณค่อยดู ฉันจะทำให้คุณเจ็บปวดเสียใจจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป”เจียงหนิงเอ๋อกล่าวอย่างโหดเหี้ยม
เจียงหนิงเอ๋อมองกลับมาที่เธออย่างสงบ และดวงตาของเธอคมชัดกว่าปกติมาก และมองตรงไปที่เจียงหนิงเอ๋อ：“ถ้าคุณคิดว่ายังอยากจะเหยียบหยามฉันเหมือนเมื่อก่อนล่ะก็ คงจะ……ไม่ง่ายขนาดนั้นแล้ว”
พูดจบ เจียงหยุนเอ๋อโค้งมุมริมฝีปากของเขาเบาๆ และท่าทางแบบนี้ในสายตาของเจียงหนิงเอ๋อ มันเป็นการโดนดูถูกชัดๆ！
เจียงหนิงเอ๋อผลักเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยออก และกู้ลั่วจิ่นเห็นว่าสถานการณ์ไม่ถูกต้อง จึงรีบเข้าไปห้ามเธอไว้ “หนิงเอ๋อ หยุดโวยวายได้แล้ว”กู้ลั่วจิ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย และสีหน้าเต็มไปด้วยความไม่เห็นด้วย
เจียงหนิงเอ๋อมองเขาด้วยความโมโห อาจเป็นเพราะว่าอยู่ในความโกรธ เธอถึงกับด่ากู้ลั่วจิ่นรวมเข้าไปด้วย：“กู้ลั่วจิ่น คุณคิดว่าคุณเป็นอะไรกันแน่？ฉันจะบอกคุณ สัญญาการแต่งงานระหว่างเราสองคนสิ้นสุดลงแล้ว และคุณคิดว่าฉันรักคุณจริงเหรอ？เหอะ คุณคิดมากเกินไป สิ่งที่ฉันอยากได้มากที่สุดก็คือให้เจียงหยุนเอ๋อสูญเสียทุกอย่างเท่านั้น！