“ให้ตายสิ!”
พอเย่เทียนชักหน้ากลับอีกครั้ง ออเรเลียก็โล่งใจได้ซักที. นางเดาว่าเย่เทียนจงใจทำแน่ๆ. ขณะที่กำลังลวนลามเธออยู่นั้น เขาก็ทำให้ปอมปีย์โกรธอีกด้วย.
ดวงตาที่มีไฟลุกโชนของปอมปีย์ที่มองไปหาเธอ, ทำไมเธอไม่สังเกตุบ้างนะ.
“ไอ้บ้านี่มันช่างกล้าเกินไปแล้ว, สารเลวจริงๆ!”
ออเรเลียส่งสายตาดุไปทางเย่เทียน จากนั้นตาเธอก็มองไปที่อารีน่า.
ปากของเย่เทียนค่อยๆอ้าออก.
ขณะที่สั่งสอนซีซาร์ เขาก็ได้ลวนลามหน้าอกของออเรเลียไปซะงั้นแถมยังทำให้ปอมปีย์หงุดหงิดพร้อมๆกันด้วย. เป็นความสำเร็จและความสะใจที่ยอดเยี่ยมจริงๆ! เป็นอะไรที่อธิบายออกมาด้วยคำพูดไม่ได้เลย.
เชี่ยเอ๊ย โคตรแจ่มเลย!
ซีซาร์, เขาเป็นใครนะ?
ข้ามา, ข้าเห็น, ข้าพิชิต
ในประวัติศาสตร์นั้นซีซาร์จะพูดประโยคแนวครอบงำแบบนี้ในอนาคต ซึ่งมันก็เพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์ว่าเขาเป็นคนน่าเกรงขามขนาดไหน!
แต่ต่อหน้าซีซาร์, ลวนลามออเรเลีย! แค่คิดถึงเรื่องนี้เย่เทียนก็ตื่นเต้นจนอธิบายไม่ถูกแล้ว.
แต่ในขณะที่เขากำลังตื้นตันอยู่นั้น ปอมปีย์, เจ้าหนูที่มีความทะเยอทะยานสูงนี่น่าจะระเบิดความโกรธออกมาตอนนี้ได้เลยมั้ง.
เพล้ง!
เพล้ง!
….
ในกรงสัตว์นั่น ดาบสองเล่มกำลังปะทะกันอยู่และโล่ของทั้งคู่ก็กำลังเสียดสีกัน. การต่อสู้ของทั้งสองคนเริ่มจะดุเดือดมากขึ้น ผู้คนก็เริ่มสนใจมากขึ้น.
การต่อสู้กลาดิเอเตอร์นั้นสุดยอดมาก ไม่มีการแสดงเลย. ทั้งสองคนนั้นกำลังต่อสู้กันเพื่อที่จะอยู่รอด, ยิ่งไปกว่านั้นความแข็งแกร่งของพวกเขาเกือบจะเท่าๆกันเลย. ลมหายใจปนเลือดและความเป็นชายที่ออกมาจากตัวพวกเขา มันกำลังกระตุ้นความป่าเถื่อนในตัวชาวโรมัน.
เลือดที่หยดออกมานั้นได้ปลุกสัญชาตญาณการต่อสู้ของชาวโรมันโบราณ. ทุกๆคนในตอนนี้กำลังโห่ร้องอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่ชายและหญิงที่ไม่รู้จักกันมาก่อนก็กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่.
เพล้ง!
ดาบทั้งสองเข้าปะทะกันอีกครั้ง, ดาบของสตอร์มแมนโดนปัดทิ้งไปเสียบอยู่ตรงพื้น, แล้วเลือดก็หยดลงมาที่นิ้วของเขา.
“สตอร์มแมนเสร็จแน่!”
เย่เทียนพูดกับซีซาร์เบาๆ “จำที่ข้าบอกท่านได้หรือไม่, ดาบคือชีวิตของนักดาบทุกคน เมื่อดาบหลุดจากมือไปแล้ว มันก็หมายความว่านักดาบได้ตายไปแล้ว! ฉะนั้น การจะฝึกวิชาดาบ, อันดับแรกท่านต้องจับมันไว้ให้แน่นและห้ามปล่อยให้มันหลุดมือไป!”
“เข้าใจแล้ว อาจารย์!”
ซีซาร์พยักหน้าอย่างจริงจัง, แต่หลังจากนั้นเขาก็คิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อยทันทีเพราะเขาเห็นว่าเย่เทียนโผล่หน้ามามากเกินไปแถมหัวของเขายังเบียดอยู่ใต้หน้าอกของออเรเลียด้วย.
แต่ไม่นานเขาก็หาคำแก้ตัวดีๆได้, มันเป็นเพราะว่าเสียงมันดังเกินไปและเขาเกรงว่าซีซาร์จะไม่ได้ยินเสียงของเขา เว้นซะแต่เย่เทียนจะเข้ามาใกล้ๆออเรเลีย.
ฉึ่ก!
แน่นอนว่าสตอร์มแมนยืนอยู่ได้ไม่นานหรอกหลังดาบของเขาปลิวกระเด็นไป. แขน, ข้อมือและต้นขาของเขาถูกฟันและก็โดนนักสู้หนุ่มถีบกระเด็นไป. พอเขาพยายามจะลุกขึ้นมา นักสู้หนุ่มก็เหยียบหน้าอกเขาไว้.
“เวรเอ๊ย สตอร์มแมน!”
“พลาดแล้ว, เขาแพ้แล้ว!”
“เป็นไปได้ยังไง, สตอร์มแมนผู้ไร้เทียมทานถูกโค่นแล้ว…”
…
ความล้มเหลวของสตอร์มแมนนั้น คนส่วนใหญ่ยอมรับไม่ได้. เพราะเขาชนะมาตั้ง10ครั้งรวด, ยิ่งไปกว่านั้นเขาใช้เวลาฆ่าศัตรูแค่แปปเดียวแถมยังเกือบจะเป็นเทพนักสู้แห่งกรงสัตว์นี่.
เทพนักสู้ที่ทรงพลังกลับมาแพ้แบบนี้ มันค่อนข้างเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้. แน่นอนว่า, เหตุผลจริงๆคือพวกเขาวางเดิมพันไว้ข้างสตอร์มแมนเยอะมาก และตอนนี้พวกเขาก็กำลังจะเสียมันไปทั้งหมด.
“สุภาพบุรุษและสตรี พวกเรามาตัดสินชะตาของสตอร์มแมนผู้ตกต่ำจากแท่นกันเถอะ. ท่านอยากจะปลิดชีพเขาที่นี่หรือท่านอยากจะรอดูการแสดงของเขาในรอบหน้าครับ?”
แครสซัสออกมาพูดในช่วงเวลาที่เหมาะเจาะด้วรอยยิ้มแก่ผู้ชมที่กำลังโกรธแค้น. ทุกๆอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา และรอบนี้เขาตกปลาได้เยอะมาก.
การทำเงินมันง่ายจริงๆ!
แครสซัสอดคิดเรื่องนี้ไม่ไหวในใจ.
“ฆ่า!”
“ฆ่า!”
“ฆ่า!”
…
ดั่งที่เย่เทียนเคยพูดไว้, มีแต่เลือดของสตอร์มแมนเท่านั้นที่จะเยียวยาความโกรธแค้นของนักพนันพวกนี้ได้.
ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยเป็นพวกสรรเสริญและยกย่องสตอร์มแมน แต่ไม่กี่นาทีต่อมา พวกเขาก็กลายเป็นเพชรฆาตของสตอร์มแมนไปแล้ว.
นี่แหละคือความน่าเศร้าของกลาดิเอเตอร์ และโชคชะตาสุดท้ายของกลาดิเอเตอร์ผู้เกรียงไกรทุกคน.
เมื่อคุณค่าของพวกเขาหมดไป พวกเขาก็จะไม่เหลืออะไรเลย.
ฉับ!
ดาบสั้นในมือของนักสู้หนุ่มถูกเหวี่ยงออกไป, หัวของสตอร์มแมนถูกฟันขาดสะบั้นและเลือดก็กระฉูดออกมาราวกับน้ำพุ ซึ่งมันทำให้ผู้ชมคำรามออกมาอีกครั้ง.
ทุกๆครั้งที่กลาดิเอเตอร์สิ้นใจ มันคือช่วงที่พีคที่สุดของโรมัน.
“เ*ี้ย!!”
ปอมปีย์ยั้งใจสบถออกมาไม่ได้, เขาเครียดสุดขีด. รอบนี้เขาเสียไปเยอะมาก, เหรียญทอง1ทาเลนตั้มและทาสนักสู้สปาตั้น20คน.
ทาสนักสู้สปาตั้นน่ะหาง่ายสำหรับเขาอยู่แล้ว แต่เขาจะไปหาเงินมากมายแบบนั้นมาจากไหน? แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ตาม แต่เงินในตระกูลเขาก็ใช่ว่าจะใช้ทิ้งๆขว้างๆได้ตามใจ.
เหรียญทองแค่นิดหน่อยไม่ใช่ปัญหาหรอกแต่นี่ตั้ง1ทาเล้นตั้มเลยนะ.
ถ้าคิดในยุคโรมโบราณแล้ว มันก็น่าจะ30กิโลกรัม. ถ้าคิดในปัจจุบันมันก็เกือบจะ30ล้านดอลล่าร์ (600ล้านบาทมั้งครับ).
เป็นจำนวนที่เยอะมากๆ!
“คุณชายปอมปีย์, เหมือนว่าข้าจะชนะนะ. แล้วก็, ท่านจะจ่ายเดิมพันเมื่อไหร่ล่ะ?”
เย่เทียนพูดอย่างสุภาพกับปอมปีย์ที่แถวหน้าด้วยความตลกในดวงตาของเขา.
ทอง1ทาเลนตั้ม, ไม่รู้สินะหมอนี่จะจ่ายให้ได้รึป่าว?
“ท่านหลอกข้าหรอ?”
ตาของปอมปีย์เดือดดาลไปด้วยความโกรธ. เขารู้สึกว่าเย่เทียนกำลังสมเพชเขา และถึงขนาดว่าคิดจะปฏิเสธเดิมพัน.
“น้ำมันไหลเข้าไปในสมองท่านหรอ?”
เย่เทียนยิ้มอย่างเยือกเย็นพร้อมกับการยั่วยุที่ไม่จบในดวงตาของเขา.
“เหอะเหอะ… เจ้าเป็นแค่ชาวเมืองเอง, เจ้ามีสิทธิ์มาพนันกับข้าหรอ? อีกอย่างนึง ข้าก็แค่ล้อเจ้าเล่นเอง, นี่เจ้าคิดจริงๆหรอว่าข้าจะพนันกับคนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า? ไอ้โง่เอ๊ย!”
ปอมปีย์รีบใจเย็นลงอย่างรวดเร็วแล้วยั่วยุเย่เทียนอย่างสุขุม.
เขาตัดสินใจแล้ว, ถึงแม้ว่าเขาจะเอาเงินมากมายแบบนั้นออกมาได้ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะให้เย่เทียน. เพราะถึงยังไงถ้าเทียบกับเขาแล้ว สถานะของเจ้าเย่เทียนช่างต้อยต่ำนัก!
และ, ในตาของเขานั้น, หน้าของเจ้าเย่เทียนก็โคตรจะอุจาด!
ปฏิเสธเดิมพันงั้นหรอ?
นายทาสโง่ๆจะมีคุณสมบัติพอที่จะมาพนันกับชายชั้นสูงได้ยังไง?