บทที่７ตอนที่７
ภาพที่เห็นนั้นหมุนวนและความรู้สึกที่ว่ากำลังลอยตัวอยู่บนน้ำ
แต่ว่าสิ่งที่ตามมาจากที่ได้เห็นค่อนข้างแตกต่างจากที่โนโซมุคาดเอาไว้
เส้นสีขาวจำนวนนับไม่ถ้วนที่ไหลไปในทิศทางเดียวเปลี่ยนทิศทางและเริ่มโผบินไปรอบๆ ทัศนวิสัยของเขา
「เอ๊ะ？มีบางอย่างผิดปกติ บรรยากาศมันดูต่างไปจากเดิม……」
ในเวลาเดียวกันภาพที่โนโซมุเห็นเริ่มสั่นไหวอย่างผิดปกติดั่งพายุทรายที่ปกคลุม และเขาก็เริ่มได้ยินเสียงดังก้องเหมือนกับเด็กทารก
วินาทีต่อมา ก็เกิดแรงกระแทกรุนแรงกระทบที่ร่างกายโนโซมุ
「เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย！？」
ความเร็วของโนโซมุที่ร่วงหล่นจากฟากฟ้าเพิ่มขึ้นอย่างมาก
แสงนั้นกระพริบเล็กน้อย ร่างกายของโนโซมุนั้นขยับไม่ได้เพราะแรงต้านจนหูอื้อไปหมด
「ว๊ากกกก！」
เสียงกรีดร้องดังออกมาจากปากของโนโซมุเมื่อความเร็วถูกเปลี่ยนอย่างกระทันหัน
ลมที่พัดกระทบร่างกายทำให้ร่างกายของเขาถึงกับชา
โนโซมุกัดฟันแน่นและอดทนต่อความเจ็บปวด แต่ยิ่งไปกว่านั้นยังมีภาพต่างๆมากมายไหลผ่านเป็นฉากๆราวกับดาวตก
ฉากที่ดูเหมือนกับแขวนไว้ในกรอบรูปถูกฉายตรงหน้าโนโซมุ
ร่างของเทียแมตที่กำลังเติบโต มังกรสาวตัวน้อยที่ค่อยๆพัฒนาเกล็ดและปีกที่สวยงาม
เทียแมตและมิคาเอลซุกตัวอยู่ใต้ท้องฟ้ายามคำคืน เผ่าต่างๆมากมายต่างมารวมตัวกันที่แทบเท้าของมังกรทั้งสองและเริ่มเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
แม้ว่าจะไม่ทราบรายละเอียดมากนัก แต่ก็สัมผัสได้ว่าทั้งสองกำลังทำสิ่งที่ดีอยู่
อย่างไรก็ตาม ความคิดนั้นถูกปฏิเสธโดยทันที
แรงกระแทกพุ่งเข้าใส่โนโซมุอีกครั้ง
「อึก！」
เขาตรวจเช็คร่างกายที่ได้รับแรงกระแทกแต่ว่าก็ยังขยับได้ตามปกติ
สัมผัสได้ถึงพื้นดูเหมือนจะร่วงลงมาถึงที่สุดแล้ว
「บ้าอะไรวะเนี่ย……」
ระงับความเจ็บปวดที่วิ่งไหลผ่านทุกข้อต่อของร่างกาย โนโซมุลุกขึ้นและยังคงตะลึง
ดินแดนที่ถูกทำลายล้างแผ่ออกไปต่อหน้าต่อตาโนโซมุ
ไม่พบแม้แต่หญ้าแม้แต่นิดเดียว หรือร่องรอยของสิ่งมีชีวิต
ซากปรักหักพังของหินที่กระจัดกระจายไปทั่ว และซากศพที่ไหม้เกรียมของสิ่งมีชีวิต
เมฆหนาหมุนวนอยู่ท่ามกลางท้องฟ้า และเสียงฟ้าร้องก็ดังไปทั่ว
และเหนือสิ่งอื่นใด สิ่งที่ดึงดูดสายตาของโนโซมุก็คือการปรากฏตัวของมังกรดำอันโดดเดี่ยวที่ยืนอยู่บนซากปรักหักพัง
ไม่สิมันยากที่จะเรียกได้ว่ามังกรดำซะทีเดียว
เกล็ดถูกลอกออกจากทั่วทั้งร่างและเลือดที่ไหลออกมาจนเป็นทะเลเลือด
ที่เท้าของมังกรตัวนั้นมีมังกรที่ถูกฉีกทั้งร่างสี่ตน
มังกรสีเหลืองที่ตกลงมาโดยมีรูในร่างกายนับไม่ถ้วน มังกรเขียวที่คอบิดผิดทิศทาง มังกรเพลิงที่โดนแรงระเบิดจากด้านใน และมังกรน้ำที่ถูกเผาทั้งตัว
อนุภาคแสงทั้งสี่นั้นไหลเข้าสู่ร่างของเทียแมตที่กำลังยืนอยู่นิ่งๆ
และปีกที่บิดเบี้ยวหกปีกก็ถูกงอกขึ้นมาด้านหลังของมังกรดำที่ยืนอยู่บนพื้นที่รกร้าง
「อึก……」
โนโซมุระงับอาการคลื่นไส้ที่พลุ่งพล่านเมื่อเห็นภาพอันน่าสยดสยอง
มังกรที่อยู่บนเท้าของเทียแมตคือบรรดาเหล่าสหายอย่างไม่ต้องสงสัย
「ถ้านี่คือความทรงจำของเทียแมต แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น?……」
เมื่อเห็นความโกลาหลตรงหน้าโนโซมุก็เอ่ยปากพูดเช่นนั้น เทียแมตเองก็ส่งเสียงร้องอันแสนเจ็บปวด
“ก๊าซซซซซซซซซซซอ๊าาาาาาาา……”
เสียงแหลมเล็ดลอดออกมาจากปากของมังกรดำ
เทียแมตเงยหน้าขึ้นบนท้องฟ้ากัดฟันและเบิกตากว้าง
ฟันที่แหลมคมเหมือนกับดาบที่โผล่ให้เห็น และดวงตาที่ขุ่นมัวกำลังจ้องมองไปบนท้องฟ้า
“ทำไม…….ถึง….ได้กลายเป็น….แบบนี้……”
เลือดสีแดงที่ไหลรินผสมกับหยาดฝนที่โปรยปราย
เสียงที่ถูกปล่อยออกมาท่ามกลางสายฝนไม่มีทางไปถึงหูใคร
ฉากที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศกและอ้างว้าง แต่ครู่ต่อมาใบหน้าของเทียแมตก็บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง
“ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ！！”
ร่างกายของเทียแมตแข็งทื่อเมื่อแสงทั้งห้าสีไหลออกมา
อนุภาคที่หมุนวนของแสงเป็นจังหวะและเริ่มเดือดดาลผิดปกติ
ในเวลาเดียวกัน เลือดก็ไหลออกจากบาดแผลย้อมทั้งตัวให้กลายเป็นสีดำอีกครั้ง
เทียแมตฟาดลงไปกับพื้นด้วยความเจ็บปวด ทุกครั้งที่ร่างอันใหญ่โตนั้นอาละวาด คริสตัลที่เติบโตอยู่บนพื้นจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
“เทต……”
ท่ามกลางคริสตัลที่กระจัดกระจายมิคาเอลบินอยู่หน้าเทียแมต
ร่างกายของเขาปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีขาวบริสุทธิ์ส่องประกายระยิบระยับท่ามกลางคริสตัลที่แตกกระจาย
“มิคาเอล……？”
เทียแมตพึมพำชื่อมิคาเอล
หลังจากยืนยันการปรากฏตัวของคู่รัก เธอก็กลับมาโล่งใจและได้สติอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม สายตาอันโกรธแค้นของมิคาเอลก็พุ่งทิ่มแทงเธอ
“อะไรกัน เธอทำอะไรลงไป ! เธอรู้ไหมว่าตอนนี้เธอทำบ้าอะไรลงไปหะ！？”
“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่นะ ฉันก็แค่อยากเจอนายอีกครั้ง ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองทำอะไรลงไป แต่ฉันก็แค่อยากจะไปหานาย แต่พวกเขาก็เข้ามาหยุด ฉัน ฉัน ฉันน่ะ……”
“แล้วปีกพวกนั้นมันอะไรกัน！ ปีกพวกนั้นมันงอกมาบนหลังเธอได้ยังไง！”
มิคาเอลจ้องเขม็งไปที่ปีกทั้งสี่สีที่งอกขึ้นมาใหม่บนหลังของเทียแมต
ศพของเพื่อนๆที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น มันเป็นตัวบอกสถานการณ์อย่างชัดเจน
อย่างไรก็ตาม โนโซมุรู้สึกว่าเทียแมตและมิคาเอลเหมือนคุยกันคนละเรื่อง
มิคาเอลที่โกรธจนตัวสั่น และเทียแมตที่พยายามจะสื่ออะไรบางอย่าง
“มิคาเอล ฟังที่ฉันจะพูดนะ ฉันแค่ ฉันแค่……”
“ฟังงั้นเหรอ！？ นี่กำลังขอให้ชั้นฟังฆาตกรที่ฆ่าเพื่อนๆของชั้นได้ลงคองั้นเหรอ！？”
เทียแมตที่พยายามจะสื่อสารกับมิคาเอลโดนปัดตกไปด้วยความโกรธจัด น้ำเสียงเธอส่งไปไม่ถึงแล้ว
บทสนทนาระหว่างทั้งสองเริ่มไม่ลงรอยมากขึ้นเรื่อยๆ
ในเวลานั้นดวงตาของเทียแมตเบิกกว้าง หากสังเกตดีๆจะเห็นได้ว่ามิคาเอลประดับขนนกสีขาวไว้รอบหู
ตุ้มหูลึกลับที่ดูเหมือนผิวของมังกรขาวมีทางคำมากมายติดไปทั่ว
ดวงตาของเทียแมตที่เคยเต็มไปด้วยความโล่งใจ ถูกย้อมไปด้วยความสิ้นหวัง
“มิคาเอล ไหนสัญญา…ว่าจะอยู่…ด้วยกัน โกหกสินะ……”
“โกหก？เธอนั่นแหละทำบ้าอะไรทำร้ายเพื่อนๆสุดแสนสำคัญได้ลงคอ！？ เธอนั่นแหละที่เป็นคนผิดสัญญาก่อนไม่ใช่เหรอไง！？”
คำพูดอันแสนร้ายกาจเจาะลึกทิ่มแทงเข้าไปในอกของเทียแมต
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！”
“คุ！？”
พลังทั้งห้าสีระเบิดออกมาจากร่างของเทียแมตด้วยเสียงกรีดร้องอันดัง
แม้ว่ามิคาเอลจะปลดปล่อยพลังออกมาเช่นกันแต่ก็ต้องสยายปีกเพื่อรักษาสมดุล
ในทางกลับกันเทียแมตที่ปลดปล่อยพลังก่อนหน้านี้ก็นิ่งเงียบไปชั่วครู่
ในขณะนั้นก็มีเสียงที่สง่างามดังก้องไปรอบๆ
“พอแค่นั้นแหละเทียแมต”
เมื่อมิคาเอลตอบสนองต่อเสียงนั้นและมองไปรอบๆเขาก็เห็นมังกรหลายสิบตัวล้อมรอบเธอ
เกล็ดหนายิ่งกว่าของไมเคิล มังกรทั้งหกสายพันธุ์ต่างรุดหน้ามาที่แห่งนี้ในทันที
ในหมู่พวกเขา เป็นมังกรโบราณทั้งหก ซึ่งดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าเผ่า
ทุกคนตะลึงและจ้องที่เทียแมตขณะที่ถาม
“ทุกคนเลย ทุกคนจริงๆ โกหกฉัน ทำเหมือนฉันเป็นคนโง่……”
“น่าประหลาดใจมากที่ยังคงอัตตาอยู่ได้……”
ดวงตาเจ้าเล่ห์ของมังกรขาวที่จ้องมองไปยังเทียแมต
เนื่องจากมังกรเป็นสายพันธุ์วิญญาณที่ถูกย้อมไปด้วยสีของธาตุที่พวกมันควบคุม พวกมันจึงไม่สามารถดูดกลืนพลังจากมังกรของสายพันธุ์อื่นได้นอกเหนือจากสายพันธุ์ตัวเอง
หากนำเข้ามาในร่างเป็นปกติที่ องค์ประกอบต่างๆจะแทรกแซงกันภายในร่างของตนเองส่งผลให้เกิดการล่มสลายของร่างกายและดวงจิต
โดยธรรมชาติหากถูกทรมานด้วยความเจ็บปวดเช่นนี้ อัตตาก็คงไม่เหลืออยู่แล้ว
แต่ว่ามังกรดำตรงหน้าก็ยังคงมีอัตตาอยู่แม้ว่าจะได้รับพลังของธาตุทั้งสี่ไป
“แต่ว่าก็คงอยู่ได้ไม่นานนักหรอก เพราะงั้นปล่อยไปดีกว่าไหม？”
“ทำไมต้องปล่อยมันไปด้วย ลูกชายของข้าตายไปทั้งคนเลยนะ ความเจ็บปวดทางวิญญาณและร่างกายที่เน่าเปื่อย พวกเราควรจะดับดวงวิญญาณของมันซะ！”
“อย่างไรก็ตาม หากปล่อยไว้แบบนี้ พลังที่ได้รับมาแบบสุ่มสี่สุ่มห้าจะถูกปลดปล่อยเมื่อไรก็ไม่มีใครทราบได้ ยิ่งปล่อยไว้มันจะเสียหายหนักกว่าเดิม”
หนึ่งในมังกรเหลืองแนะนำว่าควรปล่อยไปในตอนนี้ แต่มังกรแดงก็โกรธที่จะเข้ามาแทรก
จากนั้นความโกรธของมังกรแดงก็เริ่มเพิ่มขึ้นมากเรื่อยๆ
ท่ามกลางความขัดแย้งว่าจะลงโทษเทียแมตยังไงดี เทียแมตมองต่ำลงและพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“กล้าดียังไง……”
ในขณะเดียวกันมังกรขาวโบราณก็ก้าวไปข้างหน้า
ในบรรดามังกรที่ล้อมรอบเทียแมต มังกรเฒ่าตนนี้ดูทรงพลังที่สุด
อายุขัยที่อยู่มานั้นพวกเทียแมตและมิคาเอลเทียบไม่ติด รวมถึงหัวหน้าเผ่าอื่นๆด้วย
มังกรตัวอื่นๆที่เคยพูดคุยกันก่อนหน้านี้ก็ปิดปากเงียบ
“มิคาเอล ถอยออกมาซะ”
“ท่านพ่อ……”
“……เมื่อเรื่องนี้มันได้บังเกิดขึ้นแล้ว ข้าจะปล่อยให้แม่หนูนี่อยู่ต่อไปไม่ได้ ข้าจะใช้ศาสตร์โบราณเพื่อทำลายดวงวิญญาณของนางและให้ร่างกายและวิญญาณกลับสู่ผืนโลก “แม้ว่าแม่หนูนี่จะฆ่าเพื่อนของเจ้า แต่เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะฆ่านาง”เข้าใจไหม”
มังกรเฒ่าที่มิคาเอลเรียกว่าพ่อ ปล่อยให้ลูกชายของเขามองดูเทียแมตที่กำลังก้มลง
“ก๊าซซซซซซซ…..กกกกกกกกี้……”
“ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้…….ช่างน่าสมเพชยิ่งนัก และข้าก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห็นใจ แต่ว่า…..ยกโทษให้ข้าด้วยเถอะ”
ชั่วขณะหนึ่ง อารมณ์ที่ถูกปลดปล่อยจากสายตามังกรเฒ่าตนนั้น โนโซมุไม่เข้าใจเลย
มันเป็น ความโกรธ ความสงสาร หรือ ความเศร้า? มันเป็นเรื่องใหญ่มากๆเลยสินะ ถึงได้อารมณ์มากมายหมุนวนอยู่แบบนั้น
เมื่อไม่มีใครเปิดปาก มังกรเฒ่ามองขึ้นไปบนฟ้าและพูดขึ้น
แสงที่คล้ายกับสึนามิพวยพุ่งออกจากร่างของมังกรเฒ่า
แหล่งที่มาของแสงจำนวนมหาศาลที่ถูกปล่อยออกมาหมุนวนและเล็งไปที่มังกรดำ
ในเวลานั้นเทียแมตที่หลับตาก็ค่อยๆเงยศีรษะขึ้น
สายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังจ้องมองไปยังมังกรเฒ่า
กระจกตาถูกย้อมเป็นสีแดงเหมือนเลือด ในรูม่านตามีแสงทั้งห้ากำลังหมุนวนไปมา
“ระเบิดทำลายล้าง(滅ビレバイイ)……”
“หะ！？”
「นั่นมัน……！」
ราวกับตอบสนองต่อความเกลียดชังของเทียแมต แสงทั้งห้าสีมาบรรจบกันบนร่างของมังกร
เท้าของเทียแมตถูกขูดโดยการรวบรวมพลังทั้งห้าและบรรยากาศก็เริ่มสั่นไหว
วินาทีถัดมาพายุแห่งการทำลายล้างที่ระเบิดรุนแรงถูกปลดปล่อยออกมา
“โม่ววววววววว！”
“กร๊าซซซซซซซซซซซซ！”
มังกรเฒ่าปลดปล่อยพลังโจมตีใส่พายุแห่งการทำลายล้างที่เข้าหามัน
ทันทีที่พลังทั้งสองเข้าปะทะกัน แสงหกสีที่ระเบิดก็ได้กลืนทัศนวิสัย
โนโซมุยกมือขึ้นป้องกันตามสัญชาตญาณ แต่แสงก็ยังคงเล็ดลอดผ่านระหว่างนิ้วของเขา
「มองไม่เห็น！」
ในแสงทั้งหกสีที่ผสมผสานกันเหมือนออโรร่าที่แผดเผาทุกสิ่ง โนโซมุได้ยินเสียงกรีดร้องของเทียแมต
วินาทีถัดมา ความรู้สึกแสบร้อนทั่วทั้งตัวก็หายไป
「ฮะ ! ที่นี่มัน……」
เขาลืมตาขึ้นขณะขมวดคิ้วกับความเจ็บปวดที่ไหลผ่านร่างอีกครั้ง
ประกายไฟยังคงวาบอยู่ในสายตาของเขา แต่โนโซมุเข้าใจดีว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน
พืชที่แข็งและดินสีเทาเข้ม
โนโซมุกลับมาบนทุ่งหญ้าแก้วเป็นครั้งที่สาม
อย่างไรก็ตามเปลวไฟที่ลุกโชติช่วงอยู่ต่อหน้าต่อตาเขานั้น ไม่เหมือนกับเมื่อก่อน นี่อาจจะเป็นที่ๆเขาตั้งเป้าเอาไว้
และมังกรยักษ์ที่สยายปีกทั้งหกกำลังมองมาที่โนโซมุด้วยสายตาตกตะลึง
「แก….แกเข้ามาที่นี่ได้ยังไง！」
「ก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ๆก็พบว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่และไม่รู้ว่าทำไม」
เทียแมตขึ้นเสียงเมื่อเห็นโนโซมุ
โนโซมุเองก็ตกใจ แต่เขาแสร้งทำเป็นสงบในขณะที่ระงับความประหลาดใจ
ทั้งสองนั้นยังคงนิ่งเงียบ มีเพียงเสียงแตกและประกายไฟระเบิดเท่านั้นที่ครอบคลุมพื้นที่
ในขณะเดียวกันโนโซมุก็เป็นฝ่ายชิงพูดก่อน
「เอ่อ คือว่านั่นคืออดีตของเธองั้นเหรอ？」
หลังจากกลืนน้ำลายละถอนหายใจเฮือกใหญ่โนโซมุก็ถามเทียแมตช้าๆ
ความเกลียดชังของเทียแมตเริ่มรุนแรงยิ่งขึ้น
「น่ารังเกียจใช่ไหมล่ะ ทั้งมนุษย์ ทั้งมังกร ทุกๆอย่าง！」
「……มนุษย์เหรอ？ มนุษย์เองก็มีส่วนร่วมในเหตุการณ์นั้นด้วยเหรอ？」
เทียแมตขมวดคิ้วกับคำพูดของโนโซมุ พร้อมกับ ฮึ่ม ! และพ่นลมออกมา
「แสดงว่าแกเห็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของความทรงจำใช่ไหม? ทุกคนล้วนต่างมีเล่ห์เหลี่ยมกันหมดทุกคนนั่นแหละ……」
「เธอก็ด้วยเหรอ……」
แสงแห่งความรังเกียจที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากเทียแมต โนโซมุเคยเห็นมัน
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่โนโซมุจะพูดอะไรออกมา เทียแมตยกขาหน้าขึ้น
โนโซมุตื่นตระหนกและกระโดดถอยหลังสุดกำลัง
ขาหน้าของมังกรยักษ์กระแทกลงกับทุ่งหญ้าที่ลุกโชติช่วงและคลื่นกระแทกที่ไหลผ่านพื้นดินก็ตัดหญ้าออกไป
「เดี๋ยว รอก่อน…….! ผมอยากจะรู้ว่าเหตุผลที่ว่าทำไมถึงได้อยากแก้แค้น……！」
ในขณะที่คลื่นกระแทกถูกปลดปล่อยออกมา โนโซมุก็กลับมาตั้งท่าได้
อย่างไรก็ตามเทียแมตกลางปีกอย่างรวดเร็วและสร้างกระสุนจำนวนนับไม่ถ้วนในอากาศ พร้อมกับเล็งไปที่โนโซมุ
「เฮ้ย ! ฟังกันก่อนสิ！」
เทียแมตไม่ฟังและโนโซมุก็จำเป็นต้องดึงโซ่ที่มัดเขาออก
ทันใดนั้นเขาก็กระโดดไปข้างหน้าพร้อมกับพลังอันยิ่งใหญ่ที่คลุมไปทั้งตัวและจดจ่อไปที่ขา เหลือบมองกระสุนที่ตกลงมาที่พื้นทีละนัด และรีบปิดช่องว่างเข้าหาเทียแมต
เขาหยิบฝักดาบที่อยู่ในมือและชักมันออกมา ในเวลาเดียวกันก็อัดคิลงไปในดาบ และหันไปทางเทียแมต
「เปล่าประโยชน์！」
อย่างไรก็ตาม มันไม่เพียงพอที่จะตัดผ่านเกล็ดที่แข็งแกร่งของเทียแมตได้ จากนั้นโนโซมุก็ใช้ “คมดาบมายา”ตัดผ่านอนุภาคในอากาศ
ในทางกลับกันเทียแมตก็ฟาดหางมาทางโนโซมุ
แต่โนโซมุได้คาดการณ์เอาไว้แล้วจนถึงตอนนี้ เพราะเขาโดนทำร้ายในความฝันบ่อยๆ ดังนั้นจึงเข้าใจว่าการโจมตีระยะไกลของเขาเปล่าประโยชน์โดยสิ้นเชิง
「อึก！」
โนโซมุกระโดดหลบหางที่ใกล้เข้ามาของเทียแมต และปิดระยะห่างอย่างรวดเร็ว
เป้าหมายของเขาคือการตัดคอยาวๆของเทียแมต
ในจังหวะเดียวกันที่เทียแมตตวัดหาง เขาก็ฉวยโอกาสฟันดาบลงไป
อย่างไรก็ตามตอนที่เขาฟาดดาบของไปก็มีแรงกระทบมาจากด้านข้าง
「บ้าเอ้ย！」
อากาศนั้นหลุดรอดออกมาจากปอดของโนโซมุเนื่องจากแรงกระแทก และร่างกายก็ปลิวไปกับพื้น
บ้าอะไรเนี่ย……。
ก่อนที่โนโซมุจะได้คำตอบของคำถาม เขาก็รู้สึกได้ถึงความเย็น
「เอ๊ะ！？」
ด้วยความโกรธโนโซมุพุ่งต่อไปแม้ว่าเส้นผมจะขาด เขาไม่คิดหรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เขาใช้พลังทั้งหมดเพื่อหลีกเลี่ยงออกจากตรงนั้นโดยเร็วที่สุด
แล้วทันใดนั้นเองแรงกระแทกก็เข้ากระทบเขา
「ว๊าาาาาาาาาาก！」
พื้นดินแตกเป็นเสี่ยงๆและร่างของโนโซมุก็ลอยไปในอากาศ
ในทัศนวิสัยที่พร่ามัว สิ่งที่พุ่งเข้ามาในสายตาคือหางของเทียแมต
「คิดว่าจะอ่านตามเกมส์ของเธอไม่ทันเหรอไง！？」
การโจมตีครั้งแรกด้วยหางเป็นเพียงตัวล่อ และแกว่งไปมาเพื่อกำจัดการกระทำของโนโซมุและสกัดกั้นโนโซมุที่ไร้การป้องกันบนอากาศด้วยการโจมตีย้อนกลับ และเธอพยายามปิดฉากการโจมตีในครั้งเดียว
หลังจากหลบหางของเทียแมต เธอก็เดาะลิ้นด้วยท่าทางไม่พอใจ แต่เนื่องจากการหลบเลี่ยงโดยไม่ได้คิด โนโซมุจึงเต็มไปด้วยช่องว่าง
「จะฆ่าแก พร้อมกับกับโซ่อันน่ารังเกียจนั่น！」
เปลวไฟขนาดมหึมาปรากฏขึ้นด้านหน้าของเทียแมต
แม้ว่าร่างกายของโนโซมุจะชาจากการโจมตีครั้งก่อน แต่เขาก็สามารถยืนขึ้นได้
อย่างไรก็ตาม โนโซมุคิดว่าหลบไม่ได้อยู่แล้ว
เทียแมตยิงเปลวไฟออกมา
「เอาไปกินซะ ! ย๊ากกกกกกกกกห์！」
จากนั้นเองเขาก็เหวี่ยงดาบที่เต็มไปด้วยพลังคิอันแสนเร่าร้อน
ดาบที่ถูดอัดแน่นไปด้วยพลังคิฟันผ่านเปลวไฟของเทียแมต
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถละสายตาจากเปลวไฟที่เข้ามาใกล้ได้
ระลอกคลื่นกระจายไปทั่วรอบๆ
ในขณะที่ดูเหมือนว่าความร้อนที่แผดเผาจำนวนมากจะกลืนร่างกายของเขา การมองเห็นของเขาก็กลายเป็นสีดำและร่างกายก็หายไปจากพื้นที่แห่งนั้น
◆◇◆
เมื่องการมองเห็นของโนโซมุกลับเป็นเหมือนเดิม เพดานสีขาวบริสุทธิ์ก็พุ่งเข้าใส่ดวงตา
「ที่นี่ที่ไหน？」
ด้วยความคิดอันพร่ามัวและไม่สงบ โนโซมุลุกขึ้นจากที่นั่ง
สิ่งที่มองเห็นก็คือผนังสีขาวแบบเดียวกันเพดานและตู้เล็กๆที่มีเพียงแจกันวางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ นอกจากนี้ไม่มีหน้าต่างแม้แต่บานเดียว
「เอ่อคือ…นี่มัน……」
ความเศร้า ความเกลียดชัง ความสิ้งหวัง และความโกรธของเทียแมตที่เขาเห็นมาก่อนหน้านี้ นั่นคงเป็นอดีตของมังกร
ขณะที่นึกถึงอดีตของเทียแมต โนโซมุก็รู้สึกเสียวซ่านอยู่ในอก
คิดไปก็หาคำตอบไม่ได้สำหรับตอนนี้
ในตอนนี้โนโซมุส่ายหัว เปลี่ยนใจ และพยายามลุกขึ้นจากเตียง แต่โนโซมุก็สังเกตถึงสิ่งแปลกๆ
「เอ๋？」
แม้ว่าจะไม่มีอะไรรอบๆตัวที่จะยอมให้น้ำเข้าได้ แต่มือของเขารู้สึกว่าชื้นเล็กน้อย
「มือเปียก นอกจากนี้……」
เมื่อเอามือแตะริมฝีปากก็ทำให้หัวใจของโนโซมุกระชับขึ้นอย่างน่าประหลาด
「ยังไงก็ตามออกไปจากที่นี่ เจ็บ ! ร่างกายแข็งทื่อไปหมดเลย」
โนโซมุพยายามจะลุกขึ้นจากเตียงโดยปล่อยร่องรอยของน้ำและสัมผัสที่ริมฝีปากไป
อย่างไรก็ตามร่างกายของเขาที่นอนอยู่บนเตียงอยู่หลายวัน กลับแข็งทื่อจนส่งเสียงออกมา
โนโซมุค่อยๆคลานออกจากเตียงด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวดที่ไหลผ่านใบหน้า
「ปัดโถ่เว้ย ที่นี่ที่ไหนเนี่ย? ไม่ใช่บ้านของอาจารย์นอร์นด้วย และดูเหมือนจะไม่ใช่ห้องพยาบาลของสถาบัน……」
ขณะที่โนโซมุสงสัยประตูห้องพยาบาลก็เปิดออก
หมอหญิงเข้ามาพร้อมกับผู้ช่วย
เมื่อเธอเข้ามาก็ทำสีหน้าโกรธด้วยเหตุผลบางอย่าง ดวงตาของเธอเบิกกว้างเมื่อเห็นโนโซมุลุกขึ้นยืน
「「หาาาาาา」」
สายตาของพวกเขาจ้องมองกันและเสียงก็รั่วไหลออกมา
ทั้งสองจ้องมองกันสักพักหนึ่ง แต่ในขณะนี้ พวกเขาทักทายกัน
「เอ่อ อรุณสวัสดิ์？」
ขณะที่โนโซมุเอียงคอสงสัย หมอหญิงก็เดินเข้ามาและผลักเขาลงไปนอนบนเตียง
「โอ้ย！」
โดยไม่คาดคิดโนโซมุส่งเสียงออกมาด้วยความทรมาน
「อะ เอ่อ อืม อะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยย……」
「ใจเย็นๆก่อนสิยะ ! ก่อนอื่นฉันจะไปติดต่ออาจารย์จิฮัด ไม่สิ สงสัยต้องตรวจสอบร่างกายให้ละเอียดก่อนรึเปล่านะ？」
แม้ว่าหมอหญิงที่กำลังงงที่โนโซมุตื่นจากอาการโคม่า ไม่เข้าใจสถานการณ์และเบิกกว้าง
「……เออออออออ๋？」
「ชู่วววววววว! มีคนมา！」
โนโซมุพยายามคุยกับหมอหญิงที่ส่งเสียงดัง แต่ถูกเมินเฉยและทิ้งไว้ตามลำพัง
เสียงฝีเท้าดังก้องเข้ามาใกล้หูของโนโซมุที่ยังคงตกตะลึง เมื่อหันไปทางเข้าประตูก็มีทหารสวมชุดเกราะเข้ามาในห้อง
「จับตาดูเด็กคนนี้ไว้สักพักอย่าให้ไปไหนล่ะ เดี๋ยวฉันจะออกไปติดต่ออาจารย์จิฮัดสักพัก！」
หมอหญิงพูดแบบนั้นพร้อมให้ทหารเฝ้าโนโซมุเอาไว้และรีบออกจากห้องไป
ขณะที่ประตูปิดเสียงดังปัง โนโซมุก็ทำได้เพียงแต่จ้องมองฉากตรงหน้า
「อะไรกันเนี่ย？」
「ยังไม่เข้าใจสถานการณ์อีกงั้นเหรอ？」
「ครับ พอดีผมพึ่งฟื้น……」
ทหารที่ได้ยินแบบนั้นก็เริ่มอธิบาย
「อ้อ งั้นเองเหรอ? อันที่จริงนายนอนติดเตียงมาสองสัปดาห์แล้ว」
「２สัปดาห์！？」
「อา ดูเหมือนว่าจะเข้าขั้นโคม่า ไม่รู้เลยว่าเกิดขึ้นได้ไง……」
เท่าที่ได้ยินมา ดูเหมือนว่าทหารยามเองก็ไม่รู้สถานการณ์ดี
แล้วเกิดอะไรขึ้นระหว่างลิซ่าและเคน? ไอริสและคนอื่นๆจะโอเคไหม? เกิดอะไรขึ้นกับอบิส?
ความกังวลมากมายผุดขึ้นในใจ
อยากจะถามคนตรงหน้าให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ลังเลว่าควรจะพูดออกไปไหม เพราะเนื้อหามันค่อนข้างเป็นความลับ
หลังจากที่โนโซมุวางมือลงบนคางและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากทางเดินอีกครั้ง
「เอ๋? กลับมาแล้วเหรอ？」
เสียงฝีเท้าดังกว่าเสียงฝีเท้าก่อนหน้านี้
โนโซมุคิดว่าหมอหญิงคงกลับมาแล้ว แต่ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นคนตรงหน้า
「โนโซมุ！」
「ไอริส!?….และก็ทิม่าซัง？」
ที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าห้องพยาบาลเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่มีผมสีดำมันวาวและเพื่อนสนิทของเธอ ด้วยเหตุผลดวงตาสีแดงสดใสของหญิงสาวจึงจ้องมายังโนโซมุ
「เอ่อ อรุณสวัสดิ์? ผมไม่รู้หรอกนะว่านี่ตอนเช้ารึเปล่า…แต่….เอ่อ！」
โนโซมุคิดไว้ว่าอาจจะโดนขว้างอะไรใส่ แต่ว่าไอริสก็เข้ามาโผกอดเขา
ทันใดนั้นม่านผมสีดำก็แผ่กระจายออกตรงหน้า
ต่อมาเกิดความตกใจอย่างรุนแรงต่อร่างกายของโนโซมุและในขณะเดียวกันก็โดนสัมผัสที่นุ่มนวลห่อหุ้ม
「เหวออออออออออ ! เอ่อ ไอริส จะทำอะไรน่ะ นี่ทำอะไรเนี่ย！？」
โนโซมุสับสนและจับไอริสที่พุ่งเข้าหาเขา
ไอริสกอดเขาแน่นมาก
ด้วยความรู้สึกที่นุ่มนวลและลมหายใจที่ร้อนรุ่ม โนโซมุไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอมีความสุขหรืออะไร
「เอ่อ อึก……」
「……ไอริสร้องไห้เหรอ？」
อย่างไรก็ตาม ไอริสปล่อยโฮออกมาเลย
มือของโนโซมุค่อยๆลูบหัวเธออย่างเป็นธรรมชาติ
โนโซมุพูดไม่ออกเพราะเธอดูเหมือนสาวน้อยที่หวาดกลัวจะเสียบางสิ่งซึ่งต่างจากปกติ
ในเวลานั้นประตูห้องพยาบาลก็ถูกเปิดออกอย่างแรง
「แฮ่ก แฮ่ก โนโซมุคุง！？」
คนที่เข้ามารอบนี้คือซีน่า
บางทีเธอาจจะรีบร้อนมากจนหายใจลำบากกันเลยทีเดียวและแก้มก็แดงก่ำ
นั่นไม่ใช่สาเหตุเดียวที่ทำให้เธอหน้าแดง……。
「อา ซีน่า อรุณสวัสดิ์！」
แล้วก็เกิดความตกใจกับโนโซมุอีกครั้ง
ทันทีที่เธอเข้ามาในห้อง โนโซมุก็กรีดร้องกับซีน่าที่กระโดดเข้าหา
「เดี๋ยวก่อนสิทั้งสองคน เดี๋ยวก็ล้มลงกันพอดี！」
โนโซมุพยายามจับทั้งสองเอาไว้อย่างไรก็ตามตัวเขาที่เริ่มรับน้ำหนักไม่ไหวก็เริ่มที่จะถอยหลัง
ด้วยการกดดันเพียงครั้งเดียว ความสมดุลก็ได้พังทลายและราวกับมองเห็นความไม่สบายใจของโนโซมุ คราวนี้เสียงน่ารักเหมือนลูกแมวก็ดังก้องอยู่ในห้องพยาบาล
「คุณโนโซมุ！」
บุคคลที่สามที่รีบเข้าหาคือนางฟ้าตัวน้อยดวงตาสีดำสนิทของเธอซึ่งคล้ายกับพี่สาว เปียกชื้นและจ้องมาที่โนโซมุ
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆและรีบวิ่งเข้าไปหาโนโซมุ
「เดี๋ยวโซเมียจัง รอก่อนนนนนนนนนนนนน！」
โนโซมุเร่งเร้าให้โซเมียหยุดนิ่ง แต่ดูเหมือนจะไม่สนใจแล้ว
「คุณโนโซมุ~！！」
เธอกระโดดเข้ามาชน
ร่างของโนโซมุที่รักษาสมดุลได้น้อยนิดก็เอียงตัวและร่างทั้งสี่ก็ตกลงจากเตียงโดยไร้การต่อต้าน
「ว๊ากกกกกกกกกก！」
「เอออออออออออ๋！」
โนโซมุตกลงมาด้วยเสียงอันดังแต่ด้วยน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นเริ่มทำให้เขาหายใจไม่ออก
นอกจากนี้ผ้าพันแผลที่พันเอาไว้ก็หลุดออกและคลุมทั้งสี่ด้วย
「อ๊ากกกกกกกกกกก มืดไปหมดแล้ว！」
「นี่ เอามือไปแตะตรงไหนน่ะ！？」
「โนโซมุ โนโซมุ……！」
「นี่ทุกคน หยุดสักที….หาย….ใจ….ไม่…ออก……」
ทั้งสามคนที่อาละวาดภายใต้ความมืดโนโซมุกำลังบิดตัวไปมาในขณะที่บรรยากาศตึงเครียดเมื่อกี้กลายเป็นเหมือนเรื่องโกหก
แต่ตอนนี้บรรยากาศค่อนข้างหวานจนมดขึ้นเลยล่ะ……。
「ดีจังเลยนะเหล่าหนุ่มสาวเนี่ย……」
ทหารยามที่เฝ้าดูก็มองดูด้วยความอิจฉา