แม่ของเขากำลังถูกคนอื่นปั่นหัวอยู่แต่ซีซาร์กำลังอยู่ในสถานะมึนงงแล้วยังช็อกไม่หยุด.
ตะกี้นี้เย่เทียนน่ากลัวมากๆ. ก่อนหน้านี้เขายังยิ้มอยู่เลยแต่ในวินาทีต่อมาเขาอยากจะฆ่าปอมปีย์, เด็กชั้นสูงนั่นให้ตาย.
ตะกี้นี้ซีซ่าร์เห็นชัดๆเลยว่าตาของปอมปีย์แทบจะหลุดออกมาจากเบ้าเพราะขาดอากาศ หน้าเขาเขียวและดวงตาเต็มไปด้วยความกลัว.
พอนึกถึงสีหน้าของปอมปีย์เมื่อกี้แล้ว, ใจของซีซ่าร์หลบไปอยู่ในมุมมืดเลยทีเดียว.
อาจารย์ของเขาเป็นคนที่โหดเหี้ยยิ่งกว่าปีศาจเลยมั้ง.
จากนั้น ก็มีการต่อสู้อีกพักหนึ่งแต่เย่เทียนก็ไม่ได้เดิมพันเพราะอัตรามันไม่ได้สูงมากนัก. เหตุผลก็คือทุกๆคนรู้ข้อมูลเกี่ยวกับกลาดิเอเตอร์พวกนั้นหมดแล้ว.
แต่ถึงอย่างงั้นการต่อสู้ก็ยังคงเลือดสาดและโหดเหี้ยมเหมือนเดิม. ความอยากอยู่รอดสุดโต่งของกลาดิเอเตอร์นั้นมันบีบให้พวกเขาเก็บไส้ของตัวเองยัดกลับไปในท้อง และลุกขึ้นสู้ต่อ.
มันน่ากลัวมาก ขนาดออเรเลียเองก็ยังกลัวเลย. มีบางครั้งที่เธอเอามือไปกุมมือของเย่เทียนโดยไม่รู้ตัว.
กระทั่งตอนบ่าย, งานประลองที่แครสซัสจัดขึ้นก็จบลงและทุกคนก็จากไป. มีส่วนหนึ่งที่เดินไปเอารางวัลและตั้งตารอที่จะดูการต่อสู้ครั้งต่อไป.
“ข้าไม่คิดเลยนะว่าท่านจะเชื่อข้าตั้งแต่ต้น!”
เย่เทียนหัวเราะเบาๆขณะที่มองออเรเลียรับถุงเหรียญทองหนักๆมา. ดูก็รู้ว่าของรางวัลพวกนี้ได้มาเพราะสตอร์มแมนพ่ายแพ้. เธอพนันชนะนั่นเอง.
“เจ้าหมายความว่าไงว่าข้าเชื่อเจ้า? มันอาจจะมาจากการวิเคราะห์ของข้าก็ได้หนิ?”
ออเรเลียหัวเราะอย่างหวานจากนั้นเธอก็อึ้งที่รู้ตัวว่า ตอนนี้เธอกับเย่เทียนสนิทกันมากขึ้นแล้ว. ยิ่งไปกว่านั้นเธอรู้สึกอุ่นใจมากๆเหมือนอยู่ข้างเขา.
“แน่นอนอยู่แล้ว,อาจจะมาจากความคิดท่านก็ได้!”
เย่เทียนยิ้ม. ซีซาร์ไม่เอ่ยปากอะไรเลย, ราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรซักอย่าง. วันนี้เขารู้สึกได้เรียนรู้มาเยอะเพราะ เย่เทียนสอนเขาด้วยการแกล้งออเรเลีย แล้วก็เป็นจริงอย่างที่เขาพูดทุกอย่าง.
“ได้เวลาที่พวกเราจะส่งเจ้ากลับแล้วสินะ?”
หลังจากเงียบไปพักหนึ่ง ออเรเลียก็พูดกับเย่เทียน.
“ไม่จำเป็นครับ. ข้าอยากจะเตร็ดเตร่รอบเมืองซักหน่อย…”
เย่เทียนส่ายหัวและปฏิเสธไป.
“อาจารย์ครับ, ท่านจะมาสอนวิชาดาบให้ข้าตอนไหน?”
ทันใดนั้นซีซาร์ก็ถามเย่เทียนอย่างใจจ่อ.
“เดี๋ยวค่อยว่ากันตอนข้ามีเวลานะ”
เย่เทียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วยื่นแขนไปวางบนหัวของซีซาร์. แล้วพูดช้าๆ “อย่างน้อย, เจ้าน่าจะกลับไปทบทวนสิ่งที่ข้าบอกเจ้าก่อนนะ!”
“เอ่อ..”
ซีซาร์พยักหน้าอย่างจริงจัง. รอบนี้เขาไม่กล้าหลบมือเย่เทียน เพราะในหัวของเขาเต็มไปด้วยภาพปอมปีย์ที่น่ากลัวและสังเวชอยู่.
“เตรียมตัวให้ดีล่ะ. ไม่นานข้าจะประกาศงานแต่งของเจ้ากับเคช่า”
ออเรเลียพูดแล้วเหยียบขึ้นรถม้าไป.
…
“ใครจะไปคิดว่าพนันว่าสตอร์มแมนจะแพ้ จะได้โชคลาภมาขนาดนี้? แถมยังได้เงินมากขนาดนั้นพร้อมกับทาสสปาตั้นอีก?”
พอผู้ชมทั้งหมดจากไป แครสซัสกำลังเช็คเงินอย่างแฮปปี้อยู่. เขาพบว่ามีบางอย่างผิดปกติเลยรีบถามผู้ช่วยเขาไป.
“นายท่าน, ข้าเฝ้ามองอย่างดี. มันเป็นเพราะชายหนุ่มที่ท่านหญิงออเรเลียพามาที่นี่ครับ. ชายหนุ่มคนนั้นเดิมพันเยอะที่สุด…”
ทาสผู้ช่วยของเขารีบพูดด้วยความกลัว ตาของเขาเต็มไปด้วยความผวา ราวกับว่าเกรงกลัวแครสซัสจะระบายความโกรธใส่เขา.
“แล้วการต่อสู้รอบอื่นๆล่ะ? เขาได้เดิมพันด้วยไหม”
แครสซัสคิ้วขมวดแล้วถามไป.
“ไม่ครับ…แต่ทว่าท่านหญิงออเรเลียชนะทุกรอบเลย…”
ทาสผู้ช่วยพูดด้วยความลนลาน.
“ไม่เป็นไร. เจ้าเลิกกลัวได้แล้ว!”
แครสซัสโบกมือ ส่งสัญญาณให้ทาสผู้ช่วยว่าเขาได้รับการอภัยแล้ว.
“เป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ. นี่เจ้ามองข้าออกหรือเจ้าบังเอิญชนะเงินก้อนใหญ่ด้วยทุนน้อยๆกันแน่นะ?”
แครสซัสพึมพำเบาๆ และเริ่มสนใจในตัวเย่เทียนแล้ว.
“ข้าหวังว่าคงไม่ใช่อย่างแรกนะ. ข้าไม่อยากได้ศัตรูที่รับมือยาก!”
ท้ายสุดแล้วแครสซัสก็เริ่มระแวงเย่เทียน. เขาคิดว่าเย่เทียนนั้นไม่น่าจะใช่คนธรรมดาแน่ เพราะเขาถูกออเรเลียพามานี่. ตอนนี้, เขายิ่งระแวงเย่เทียนมากกว่าเดิมอีก.
ผู้นำเปี่ยมอำนาจแห่ง3ยักษ์ใหญ่นั้นเป็นคนที่พิเศษจริงๆ.
เย่เทียนไม่รู้ตัวเลยว่าแครสซัสเริ่มจะสงสัยในตัวเขา. หลังจากออเรเลียจากไปกับรถม้า, เย่เทียนก็เตร็ดเตร่คนเดียว เพื่อหวังชมความงามและวิวสวยๆของโรมันโบราณ.
“กลุก กลุก กลุก…”
เสียงกีบเท้าของม้าที่มาจากรถม้าค่อยๆเข้าไปทางด้านข้างของเย่เทียนอย่างช้าๆ. แล้วมันก็หยุด. ผ้าม่านของรถม้าถูกดึงเปิดขึ้น และก็มีหัวของสตรีผู้หนึ่งโผล่ออกมา ค่อนข้างจะก้มต่ำเล็กน้อย.
ที่แท้ก็เป็นคนคุ้นเคยนี่เอง, ยูเลีย, ภรรยาของกาอิอุส มาเรียส, ป้าของซีซาร์. เนื่องจากเธอก้มอยู่ เย่เทียนจึงได้ดื่มด่ำกับวิวภูเขางามสองลูก.
มันดูขาวและอวบอิ่มมาก. ส่วนโค้งเว้าของมันช่างงดงามจริงๆ.
“ข้ายินดีที่ได้พบกับท่านอีกครั้ง, ท่านหญิงผู้งดงามและสูงส่ง ท่านหญิงยูเลีย…”
เย่เทียนทักทายด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย.
“ข้าเองก็ดีใจที่ได้พบท่านอีกครั้ง, ท่านลอร์ดซาตานผู้แข็งแกร่งและหล่อเหลา..”
มือสุดสง่าของยูเลียยื่นออกมา. ความหมายก็ชัดเจน, เย่เทียนจึงเข้าใจได้ในทันที. เขารับมือของเธออย่างระวังและจูงเธอลงจากรถม้าได้อย่างสง่างาม.
“ทำไมล่ะ? ออเรเลียไม่ได้ส่งเจ้ากลับรึ?”
ยูเลียถามด้วยรอยยิ้มบางๆ.
“นางถามข้าอยู่ครับ แต่ข้าปฏิเสธไป..”
เขาไม่รู้ว่าทำไมยูเลียอยากจะคุยกับเขา แต่เย่เทียนก็ตอบไปอย่างสุภาพ.