ตอนที่ 108 ส่งมาเท่าไร ข้าจะฆ่าทิ้งให้หมด
ที่บอกว่ารู้จักกันระหว่างเดินทางมายังมณฑลจินโจวเป็นเพียงข้ออ้างอย่างหนึ่ง อันที่จริงเดิมทีเขาคิดจะบอกว่ายามนี้สำนักสวรรค์พิสุทธิ์มาสวามิภักดิ์ต่อแคว้นหานแล้ว ส่วนหนิวโหย่วเต้าก็เป็นศิษย์สำนักสวรรค์พิสุทธิ์อะไรทำนองนั้น จากนั้นเขาออกหน้าเป็นผู้ไกล่เกลี่ย เช่นนั้นก็นับว่าสมเหตุสมผล
ทว่าหนิวโหย่วเต้าไม่เปิดโอกาสให้เจรจาในเรื่องนี้เลย ยืนกรานว่าไม่เห็นด้วยที่จะนำตนเองไปเชื่อมโยงอันใดกับสำนักสวรรค์พิสุทธิ์อีก บอกเขาอย่างแน่วแน่ว่าตนถูกสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ขับออกจากสำนักแล้ว ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับสำนักสวรรค์พิสุทธิ์อีกต่อไป!
ซ่งหลงเหลือบมองด้วยสายตาเย็นชา “จูเก่อสวิน เจ้าจะยุ่งเกินไปหน่อยหรือเปล่า?”
จูเก่อสวินรีบโบกมือพลางกล่าวว่า “อย่าเข้าใจผิดไป เพียงแค่เจรจาดูเท่านั้น แค่เจรจาก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ ก็เหมือนคำกล่าวที่ว่าแค้นไม่มีมิตรภาพไม่เกิด เรื่องบางอย่างผ่านไปแล้วก็แล้วไปเถิด ไยต้องยึดติดไม่ยอมละวางด้วย”
ซ่งหลงแค่นเสียงพลางเอ่ยอย่างเย็นชา “ฟังไม่รู้เรื่องว่าเจ้าพูดอะไรอยู่ รีบพูดเรื่องสำคัญดีกว่า! คนที่ไม่เกี่ยวข้องจงถอยออกไปเสีย! อย่าได้หาเรื่องขายหน้าให้ตัวเอง”
จูเก่อสวินยิ้มเจื่อน หันไปทางหนิวโหย่วเต้าพลางผายสองมือออก ท่าทางคล้ายจะสื่อว่าข้าเองก็จนปัญญาแล้วเช่นกัน
ถูไหวอวี้ราชทูตแคว้นซ่งที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างเฉยชาว่า “นี่คือแขกที่เขาเชิญมา มีแขกที่ไหนมาไล่แขกของคนอื่นเหมือนอย่างเจ้าบ้าง มารยาทของแคว้นเยี่ยนถูกสุนัขคาบไปกินแล้วหรือ?”
ซ่งหลงจ้องมองเขา “ผู้เฒ่าถู อย่าแส่หาเรื่องดีกว่า!”
ยามที่คนเหล่านี้อยู่ในราชสำนักของแคว้นตน การพูดคุยประพฤติตัวล้วนค่อนข้างสงบเสงี่ยมสำรวม แต่หลังจากเดินทางมาปฏิบัติหน้าที่ การตบโต๊ะโต้เถียงกับราชทูตแคว้นอื่น หรือด่าทอกันจนหน้าดำหน้าแดง หรือแม้กระทั่งสบถคำหยาบคายล้วนแต่เป็นเรื่องปกติธรรมดายิ่งนัก ไม่มีคำว่าเกรงใจซึ่งกันและกัน
แต่แน่นอน หลังด่าเสร็จก็ยังสามารถนั่งดื่มสุราด้วยกันได้ ดื่มเสร็จก็ยังด่ากันต่อได้
ต่อให้ยามปกติจะเรียกขานกันเป็นพี่เป็นน้อง แต่เมื่อถึงเวลาที่จำเป็นต้องช่วงชิงผลประโยชน์ให้แว่นแคว้นก็สามารถแตกหักได้ทันที หรือยามที่แว่นแคว้นต้องการผลประโยชน์ก็สามารถกลับไปยิ้มแย้มพูดคุยกันได้อีกครั้ง
ถูไหวอวี้ไม่สนใจเขา หันไปมองหนิวโหย่วเต้าพลางเอ่ยว่า “น้องชาย ข้าอยากฟังว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไม่ทราบว่าเจ้ากับตระกูลซ่งผูกปมแค้นอันใดกันหรือ?”
คนอื่นๆ ก็อยากรู้เรื่องนี้เช่นเดียวกัน ตอนที่เห็นภาพจูซุ่นพาคนออกมาจากเรือนพักแคว้นเยี่ยนก่อนหน้านี้ก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นเป็นอย่างยิ่งแล้ว
จั่วอันเหนียนที่เป็นราชทูตแคว้นฉีก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นอะไรหรอก ลองเล่ามาเถอะ”
คนอื่นๆ เองก็พยักหน้าเล็กน้อยเพื่อแสดงออกว่าเห็นด้วย ซ่งหลงมีสีหน้าคร่ำเคร่ง เขาอยากจะสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินออกไปยิ่งนัก แต่ก็อยากรู้เช่นกันว่าอีกเดี๋ยวจูเก่อสวินจะคุยเรื่องสำคัญอะไรกัน
“เดิมทีข้าเป็นศิษย์สำนักสวรรค์พิสุทธิ์ ต่อมาถูกสำนักสวรรค์พิสุทธิ์ขับออกจากสำนัก ระหว่างทางเผชิญการลอบสังหารจากศิษย์พี่ซ่ง…” หนิวโหย่วเต้าหยิบยกเรื่องราวที่เล่าให้จูเก่อสวินฟังก่อนหน้านี้ออกมาเล่าอีกครั้ง หลังเล่าจบ เขาจ้องมองซ่งหลงพลางเอ่ยว่า “ดักสังหารข้าที่วัดหนานซานหนึ่งครั้ง ข้าสังหารซ่งเหยี่ยนชิง ลอบสังหารข้าที่อำเภอชางหลูอีกหนึ่งครั้ง ข้าสังหารบุตรชายพ่อบ้านของเขา มาถึงมหานครจินโจวบังเอิญพบใต้เท้าซ่ง ใต้เท้าซ่งก็ลงมือหมายสังหารข้าอีกครั้ง หากไม่ขอให้จวนผู้ว่าการมณฑลออกหน้า ข้าก็ไม่รู้เลยว่าชีวิตของข้าจะเป็นเช่นไร! ใต้เท้าซ่ง ข้าไม่อยากมีเรื่องพัวพันกับตระกูลซ่งเช่นนี้ต่อไปแล้วจริงๆ แล้วก็ไม่มีปัญญาจะทำอะไรตระกูลซ่งได้ด้วย วันนี้ในเมื่อทุกท่านเป็นสักขีพยานอยู่ที่นี่แล้ว ข้ายินดีขอขมาด้วยใจจริง และอยากขอร้องให้ตระกูลซ่งช่วยเมตตายอมรามือจากข้า!”
ซ่งหลงหัวเราะเยาะอยู่ในใจ เจ้านับเป็นตัวอันใดกัน คู่ควรจะเจรจาต่อรองกับตระกูลซ่งหรือ? แต่ภายนอกกลับตอบอย่างเรียบเฉยว่า “เพ้อเจ้อเป็นคุ้งเป็นแคว ไม่เข้าใจเลยว่าเจ้ากำลังพูดเรื่องอะไรอยู่ ที่นี่มิใช่สถานที่ที่เจ้าจะมาพูดจาเหลวไหลได้ ข้าลงมือสังหารเจ้าตั้งแต่เมื่อไร? ไม่มีหลักฐานยืนยันอย่าได้พูดเหลวไหล!”
แทบจะในเวลาเดียวกัน หวงซวี่เซิงและเซี่ยชุนที่ฟังการพูดคุยในศาลาพลันเคลื่อนกายมาอยู่ที่ด้านหลังเขา ป้องกันมิให้หนิวโหย่วเต้าก่อเหตุไม่คาดคิดหากเจรจาไม่สำเร็จ
หนิวโหย่วเต้าลุกขึ้นยืน ประสานมือพลางเอ่ยว่า “ใต้เท้าซ่ง ข้าพูดจากใจจริง ขอเพียงยอมปล่อยข้าไป ไม่ว่าเงื่อนไขใดก็เจรจากันได้ทั้งนั้น!”
นี่มิใช้คำโป้ปด ตระกูลซ่งมีอิทธิพลกว้างขวาง หากสามารถคลี่คลายสมานฉันท์ได้ เช่นนั้นย่อมดีที่สุด
ซ่งหลงพิงพนักเก้าอี้ เอ่ยอย่างใจเย็นว่า “ในเมื่อไม่มีเรื่องอะไร แล้วเจ้าจะให้ข้าเจรจาอันใด?”
หนิวโหย่วเต้าเงียบลง เขาเข้าใจความคิดของอีกฝ่ายแล้ว
ทุกคนในที่นี่ล้วนเป็นผู้มีปัญญา ไม่ว่าผู้ใดก็เข้าใจความหมายในวาจาของซ่งหลงทั้งสิ้น แต่ก็เพียงเห็นเป็นเรื่องสนุกอย่างหนึ่ง ไม่มีใครสนใจความรู้สึกของหนิวโหย่วเต้า
ซ่งหลงมองไปทางจูเก่อสวิน “จูเก่อ เลิกเล่นไร้สาระได้แล้ว ให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องถอยออกไปเสีย จะได้คุยเรื่องสำคัญกันสักที!”
จูเก่อสวินทำได้เพียงลุกขึ้นยืนเพื่อส่งแขก ประสานมือแล้วเอ่ยว่า “น้องหนิว ขออภัยจริงๆ เจ้าเองก็เห็นแล้ว เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อนดีหรือไม่?”
ซ่งหลงไม่แยแสหนิวโหย่วเต้า ยิ้มเยาะมุมปากขึ้นมานิดๆ
จู่ๆ ถูไหวอวี้ที่อยู่ด้านข้างเอ่ยประชดแดกดันว่า “ไม่รู้จริงๆ ว่าบางคนคิดอะไรอยู่กันแน่ เรื่องเช่นนี้ยังกล้ารับปากออกหน้าเป็นผู้ไกล่เกลี่ยอีกหรือ? แค่ใช้สมองคิดดูสักนิดก็รู้แล้วว่าไม่มีปัญญาทำได้ เช่นนี้มิเท่ากับทำให้แขกต้องอับอายหรอกหรือ? ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม จัดการเรื่องราวไม่เข้าท่า!”
จูเก่อสวินที่มีสีหน้าละอายหันขวับมาทันที ท่าทางคล้ายเสียหน้าจนพาลโกรธ เอ่ยโต้กลับไปว่า “ไอ้เฒ่าเคราดก เจ้าด่าผู้ใด?”
ถูไหวอวี้ลุกขึ้นยืน ถลึงตาใส่แล้วย้อนถาม “ไอ้เด็กน้อยจูเก่อ เจ้าด่าใคร?”
จูเก่อสวินเอ่ยอย่างไม่สะทกสะท้าน “ใครด่าข้า ข้าก็ด่าคนนั้นนั่นแหละ!”
“ไอ้เด็กไร้การอบรม ข้าจะสั่งสอนเจ้าแทนพ่อแม่เจ้าเอง!” ถูไหวอวี้ตะคอกด้วยโกรธ ตวัดมือตบออกไปฉาดหนึ่ง
เกิดเสียงฝ่ามือกระทบหน้าดัง ‘เพียะ!’ ตบเข้าไปที่หน้าจูเก่อสวินเต็มแรง
ทุกคนตกตะลึง มิใช่ครั้งแรกที่ทุกคนได้เห็นสองคนนี้ด่าทอกัน แต่เรื่องลงไม้ลงมือกันกลับเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกจริงๆ
ซ่งหลงตกตะลึงไปเล็กน้อย แทบจะหลุดขำออกมาแล้ว คุยเรื่องของเขาอยู่ดีๆ ไฉนสองคนนี้ถึงลงมือกันเช่นนี้เล่า? คิดจะมาชมเรื่องน่าขบขันของเขามิใช่หรือ ดูเอาเถิดว่าตอนนี้ผู้ใดกำลังชมเรื่องน่าขบขันของผู้ใดอยู่กันแน่
จูเก่อสวินที่กุมแก้มไว้ก็ตกตะลึงเช่นเดียวกัน คิดไม่ถึงว่าตาเฒ่าคนนี้จะลงมือกะทันหัน ตอนที่แอบนัดหมายกันมันไม่ใช่แบบนี้นี่นา นี่เป็นการฉวยโอกาสเอาคืนเพราะรู้ว่าตนไม่สามารถเปิดเผยความจริงเบื้องหลังได้ชัดๆ!
หนิวโหย่วเต้าก็ตกตะลึงเช่นกัน ลงไม้ลงมือกันด้วยเหรอ สองคนนี้ช่างเล่นละครได้แนบเนียนนัก!
จูเก่อสวินสะบัดมือตบคืนแทบจะในทันที
ถูไหวอวี้ที่ชิงลงมือก่อนระวังตัวไว้แต่แรกแล้ว จึงยกมือกันไว้ แต่เสี้ยวพริบตาต่อมากลับถูกจูเก่อสวินกระชากเคราเอาไว้
ฝ่าซือติดตามของทั้งสองคนพุ่งปราดเข้ามาอย่างรวดเร็ว แยกคนทั้งสองออกจากกัน
ผู้บำเพ็ญเพียรมากมายพุ่งเข้ามาพร้อมกัน อาจจะเกิดเหตุไม่คาดฝันได้ง่ายๆ ฝ่าซือติดตามของราชทูตคนอื่นๆ จึงตามเข้ามาทันที คุ้มกันคนของตนออกไปจากศาลาก่อน
“ใคร?” จู่ๆ มีใครบางคนตะโกนขึ้นมา ฝ่าซือติดตามคนหนึ่งของจูเก่อสวินหันหลังมาในทันใด คว้าไหล่หวงซวี่เซิงที่กำลังอารักขาซ่งหลงไว้แล้วลากตัวออกมา ตะคอกใส่ว่า “เตะข้าทำไม?”
“ข้าไม่ได้เตะ!” หวงซวี่เซิงผลักเขาออกไป ทว่าอีกฝ่ายกลับเซไปชนโต๊ะจนล้มคว่ำ
เหตุการณ์นี้ทำให้สถานการณ์ภายในบริเวณนั้นวุ่นวายขึ้นมาทันที คนของจูเก่อสวินรีบพุ่งเข้ามาพร้อมกัน คนของซ่งหลงย่อมไม่ยอมอ่อนข้อให้ ต่างพุ่งตามเข้าไปเช่นกัน
พอเห็นว่ากำลังจะเกิดเรื่องขึ้น ถูไหวอวี้ที่ถูกแยกตัวออกมาจากจูเก่อสวินจึงตะโกนขึ้นมาว่า “หยุดพวกเขาไว้ อย่าให้ทะเลาะกัน!”
ลูกน้องของเขาก็รีบพุ่งเข้าไปเช่นเดียวกัน ร่วมมือกับคนของจูเก่อสวิน คนของซ่งหลงถูกพัวพันไว้แบบสองรุมหนึ่ง ทำให้ซ่งหลงขาดคนอารักขาทันที อยู่โดดเดี่ยวเพียงลำพัง
“พอได้แล้ว ทุกคนหยุด!” ซ่งหลงตะโกน
หนิวโหย่วเต้าที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะที่ล้มคว่ำจ้องมองซ่งหลงที่อยู่ด้านนอกศาลาด้วยแววตาเยียบเย็น เขายกมือขึ้นมา
หยวนฟางที่ยืนกอดกระบี่อยู่ด้านหลังรีบโยนกระบี่ให้ทันที
ทันทีที่คว้ากระบี่ไว้ในมือ หนิวโหย่วเต้าพลันเคลื่อนกายออกไปในทันใด โฉบผ่านกลุ่มคนที่อยู่เบื้องหน้าไป
พวกหวงซวี่เซิงเงยหน้าขึ้นทันที ตกใจจนหน้าถอดสี แต่ก็อับจนหนทางเพราะถูกคนดึงรั้งไว้อย่างแน่นหนา
“เจ้าจะทำอะไร?” ซ่งหลงตะโกนด้วยความตกใจ
ทุกคนหันไปมอง ก่อนจะเห็นว่าซ่งหลงถูกหนิวโหย่วเต้ากระชากมวยผมกดตัวให้คุกเข่าลงไปบนพื้น กระบี่เยียบเฉียบพาดอยู่บนลำคอเขา
“ใต้เท้าขอรับ?” ผู้บำเพ็ญเพียรที่อยู่ข้างกายฉู่เซียงอวี้ราชทูตแคว้นจิ้นเอ่ยเรียก สื่อความนัยว่าควรขัดขวางหรือไม่
ฉู่เซียงอวี้ยกมือปรามเล็กน้อย เอ่ยอย่างเรียบเฉย “แคว้นเยี่ยนทะเลาะกันเอง มิใช่เรื่องเลวร้ายอันใด!”
“พวกท่านทำอะไรอยู่?”
มีเสียงตะโกนดังลอยมาจากในท้องนภายามราตรี คนหลายสิบคนร่อนลงมาจากบนฟ้า ปิดล้อมหนิวโหย่วเต้าไว้ คนของจวนผู้ว่าการมณฑลมาถึงแล้ว
จูเก่อสวินและถูไหวอวี้สบตากันแวบหนึ่ง ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดหนิวโหย่วเต้าถึงได้อืดอาดนัก แล้วตอนนี้ยังจะลงมือได้อีกหรือ?
ตอนนี้ยังไม่ต้องสนใจเรื่องนี้ ทั้งสองรีบปัดความรับผิดชอบทันที ต่างรีบโบกมือ ส่งสัญญาณให้ลูกน้องปล่อยตัวคนของซ่งหลง
ทันทีที่พวกหวงซวี่เซิงเป็นอิสระก็รีบพุ่งตัวเข้าไปทันที แต่กลับถูกคนของจวนผู้ว่าการมณฑลขวางไว้ “หยุดให้หมด!”
หวงซวี่เซิงทำได้เพียงชี้หน้าหนิวโหย่วเต้าที่ถูกปิดล้อมไว้พลางตะโกนใส่ “หนิวโหย่วเต้า รีบปล่อยตัวใต้เท้าซ่งเดี๋ยวนี้!”
หนิวโหย่วเต้ากวาดมองไปรอบๆ ด้วยสายตาเย็นชา สุดท้ายจ้องมองซ่งหลงที่คุกเข่าตัวสั่นงันงกอยู่บนพื้น เอ่ยอย่างเฉยชาว่า “ซ่งเหยี่ยนชิงคิดสังหารข้า ข้าฆ่าทิ้ง! หลิวจื่ออวี๋คิดสังหารข้า ข้าฆ่าทิ้ง! เจ้าคิดสังหารข้า ข้าย่อมต้องฆ่าทิ้ง! ตระกูลซ่งส่งมาเท่าไร ข้าก็จะฆ่าทิ้งให้หมด! ยินดีต้อนรับเสมอ!”
‘ฉัวะ!’ กระบี่เย็นเยียบที่อยู่ในมือเขาสะบั้นไปบนลำคอซ่งหลง โลหิตสดๆ พุ่งกระฉูดเป็นสาย นักสังคีตกรีดร้องเสียงแหลม
คนที่ไม่ชอบการต่อสู้ฆ่าฟัน ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากลงมือ แต่ถ้าหากลงมือกลับเหี้ยมโหดเป็นอย่างยิ่ง!
ซ่งหลงยังไม่ทันได้กรีดร้องก็ถูกหนิวโหย่วเต้าตัดหัวไปแล้ว ร่างที่ไร้ศีรษะถูกถีบล้มลงไปชักกระตุกอยู่บนพื้น ไม่มีโอกาสฟื้นคืนชีพกลับมาอีก
พวกหวงซวี่เซิงตกตะลึง แล้วแบบนี้เขาจะไปอธิบายกับทางแคว้นเยี่ยนและทางสำนักได้อย่างไร!
ราชทูตของแคว้นต่างๆ สูดหายใจดัง “เฮือก!” ถึงแม้จูเก่อสวินและถูไหวอวี้จะเตรียมตัวเตรียมใจมาก่อนแล้ว แต่ก็ยังตัวสั่นเพราะภาพเหตุการณ์นี้เช่นกัน
“…..” ฟางเจ๋อพูดอะไรไม่ออก ท่านอ๋องส่งคนแบบไหนมากัน?
หยวนฟางมองดูด้วยความตกตะลึง อุทานอยู่ในใจ เต้าเหยี่ยกล้าทำจริงๆ หรือนี่ เกรงว่าจะเล่นใหญ่เกินไปแล้วกระมัง!
เฉินกุยซั่วตะลึงตาค้าง อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ยังกล้าลงมืออีก ไม่กลัวตายจริงๆ หรือ? เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคนที่ถูกกักบริเวณอยู่แต่ในเรือนดอกท้อเมื่อในอดีตคนนั้นจะเป็นพวกบ้าบิ่นที่โหดเหี้ยมถึงเพียงนี้!
หนิวโหย่วเต้าโยนศีรษะไปทางหวงซวี่เซิง
จากนั้นกระบี่ในมือเขาก็ถูกปัดหล่นลงไปบนพื้นเช่นกัน ถูกคนของจวนผู้ว่าการมณฑลเข้ามาควบคุมตัวอย่างรวดเร็ว
พวกหวงซวี่เซิงพุ่งเข้าใส่ด้วยความบ้าคลั่ง ทว่าถูกคนของจวนผู้ว่าการมณฑลขวางเอาไว้
“สังหารคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต!” หวงซวี่เซิงตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว
ผู้ที่ขัดขวางเขาไว้ยกกระบี่พาดคอเขา เอ่ยเตือนว่า “พวกเราจัดการเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้เจ้ามาสั่งสอน มณฑลจินโจวมิใช่สถานที่ที่พวกเจ้าจะมาก่อปัญหาส่งเดชได้! ศิษย์ทั้งหมดจงฟัง ผู้ใดกล้าก่อเรื่องอีก สังหารได้ไม่มีเว้น! คุมตัวทุกคนที่อยู่ที่นี่เอาไว้ให้หมด!”
ประกายดาบและเงากระบี่ที่ทำการเฝ้าระวังพลันไหววูบวาบขึ้นมาทันที
ไพร่พลจำนวนมากกรูกันเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนถูกจับกุมไปไม่เว้นแม้แต่คนเดียว ไม่มีผู้ใดขัดขืน!
แล้วก็ไม่กล้าขัดขืนด้วย หากอยู่ที่นี่แล้วยังกล้าลงมือกับทหารของจวนผู้ว่าการมณฑล นั่นเท่ากับรนหาที่ตาย!
จากนั้นศพของซ่งหลงก็ถูกคนหามออกไปด้วย
สุราอาหารที่ยังไม่ถูกแตะต้องตกกระจัดกระจายเกลื่อนพื้นศาลา
……
ทุกคนถูกคุมขังไว้ในเรือนหลังหนึ่ง เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรถูกผนึกเส้นลมปราณ ไม่สามารถใช้พลังได้
จูเก่อสวินผลักประตูห้องห้องหนึ่ง ลูบแก้มที่ยังมีรอยฝ่ามือประทับอยู่ พุ่งเข้าไปด่าถูไหวอวี้ที่นั่งดื่มชาอย่างสบายใจ “ไอแก่ ผู้ใดใช้ให้เจ้าลงมือ?”
ถูไหวอวี้เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เช่นนี้ก็ทำให้แสดงได้แนบเนียนขึ้นมิใช่หรือ เจ้ากระชากเคราข้าหลุดไปตั้งหลายเส้น ข้ายังไม่เห็นว่าอะไร”
ราชทูตแต่ละคนที่เดินกลับไปกลับมาอยู่ด้านนอกยังคงคิดถึงภาพเหตุการณ์ที่ซ่งหลงถูกสังหาร ต่างกำลังครุ่นคิดว่าเรื่องนี้จะก่อให้เกิดผลลัพธ์เช่นไร ขณะเดียวกันทุกคนต่างรู้สึกสงสัย แขกทุกคนที่เข้าร่วมงานเลี้ยงถูกจับ ไม่เข้าใจว่าเหตุใดตนถึงพลอยติดร่างแหไปด้วย ตอนนี้ทำได้เพียงรอคอยการติดต่อจากคนด้านนอก
…………………………………………….