บทเสริม สิ่งที่ควรระวังในงานเลี้ยง ตอนจบ
ในขณะที่ทุกคนรวมทั้งโนโซมุรวมตัวกัน โซเมียก็กระโดดลงจากที่นั่งและวิ่งขึ้นไปนั่งบนตักโนโซมุ
「หวาาาาา ! โซเมียจัง！？」
「เอะ เฮะเฮะเฮะ～～」
โซเมียเอนหลังพิงร่างของโนโซมุพร้อมยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อศีรษะของเธอพิงอกของโนโซมุ เจ้าหญิงน้อยคนนี้ก็ดูจะยินดีอย่างยิ่ง
ในทางกลับกันโนโซมุทำอะไรไม่ถูก
「โซเมียจัง ถ้าจะล้อกันเล่นก็เบาๆลงหน่อยนะ……」
「ไม่ได้ล้อเล่นนะคะ～～。เช่นเดียวกับพี่สาว หนูเองก็โดนทาบทามขอแต่งงานมากมายเลยล่ะ แต่ถ้าให้หนูพูดแบบจริงจัง หนูอยากแต่งงานกับคนแบบคุณโนโซมุค่ะ～」
ในขณะนั้นเองอากาศอันเยือกเย็นก็แตกดังเปรี๊ย แมลงที่อยู่รอบๆโคมไฟเองก็ตกลงมาที่พื้น
เด็กสาวผมดำกอดไหล่โนโซมุที่กำลังหวาดกลัวกับบรรยากาศอันแสนเยือกเย็นที่แทงทะลุเขาได้ทุกเมื่อ
เมื่อโนโซมุเผลอมองไปทางด้านข้างอย่างอายๆ ก็เห็นผู้เป็นพี่ทำแววตาอาฆาตพร้อมที่จะฉุดเขาลงนรกหากทำอะไรกับน้องสาวของเธอแม้แต่นิดเดียว
「โนโซมุ มานี่ด้วยกันหน่อยเดี๋ยวนี้เลย……」
ช่วงเวลาที่ความรู้สึกของคนเป็นพี่ที่กำลังจะระเบิด นั่นเอง…
「อา แน่นอน แต่หนูคิดว่าคุณโนโซมุอยู่กับพี่สาวคงดีกว่ากันเยอะเลย」
「ฟุเนี๊ย！？」
น้องสาวของเธอดับไฟแค้นในทันใด
「หนูคิดว่าพี่สาวกับคุณโนโซมุเคมีเข้ากันมากเลยล่ะ~
แบบว่าดีจังเลยน้าที่พี่สาวมีคนแบบนี้อยู่ข้างๆ~ แล้วหนูเองก็อยากมีพี่ชายแบบคุณโนโซมุด้วย
หนูคิดว่าถ้าคุณโนโซมุได้แต่งงานกับพี่สาว คุณโนโซมุก็จะมาเป็นพี่ชายของหนูใช่ไหมล่า～」
「นี่ โซเมีย พูดอะไรกันแน่เนี่ย！？」
พี่สาวนั้นตื่นตระหนกกับคำพูดของน้องสาว แต่ว่าน้ำเสียงของเธอฟังดูมีความสุขแปลกๆ
「อ่า แน่นอนว่าคุณโนโซมุจะแต่งงานกับหนูก็ได้นะคะ หากไม่ชอบพี่สาวล่ะก็นะ～」
「……โน~โซ~มุ～～」
อย่างไรก็ตามเปลวเพลิงที่ดับไปที่จุดขึ้นมาอีกครั้งโดยคุณน้องสาว ตอนที่มันกำลังดับก็ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง
ในทางกลับกันฝั่งตรงข้ามของโนโซมุ เจ้าหญิงน้อยก็ไม่ได้มีท่าทีเคร่งเครียดอะไร
「…………แต่ว่าก็แอบสงสัยนะคะว่าคุณโนโซมุอาจจะชอบสาวน้อยมากกว่าสินะคะ? เคยได้ยินมาว่ามีคนบนโลกนี้ชอบเด็กสาวก็เยอะนะคะ」
「ไม่ใช่นะ ! เธอเองก็น่าจะรู้จักลิซ่านี่ ผมก็เคยคบกับเธอคนนั้นนะ !! ผมเป็นคนปกตินะ！」
「โนโซมุ ! อย่างที่คิดไว้เลย ในฐานะที่ดิฉันเป็นพี่สาวของโซเมีย ยังไม่อนุญาติให้โซเมียแต่งงานนะคะ ! โซเมียยังเด็กเกินไป！」
「อ่าาาาา พี่สาวพูดอะไรแบบนั้นกันคะ~ตอนนี้หนูน่ะเป็นผู้ใหญ่แล้วนะเคยจูบแล้วด้วย～」
「แค่จูบที่แก้มไม่ใช่เหรอไง ฉันเองก็……」
ไอริสหยุดพูดทันที
เธอจำได้ว่าเธอแอบขโมยจูบของโนโซมุในตอนที่เขาหลับไหลไป
「เอ๊ะ? ไอริสเมื่อกี้จะพูดว่าอะไรเหรอ？」
「เอ่อ……」
ไม่ว่าจะคิดยังไงเธอก็ละอายใจที่แอบลักหลับโนโซมุ
ขณะที่โนโซมุสงสัยไอริสที่จู่ๆก็หดหู่ขึ้นมา นางฟ้าตัวน้อยที่นั่งบนตักของโนโซมุก็ยื่นข้อเสนอแสนชั่วร้ายออกมา
「ถ้างั้นคุณโนโซมุ พวกเรามาจูบสาบานกันตอนนี้เลยดีไหมคะ ฮิฮิ～～」
「เอิ่ม ไม่นะ มันไม่ดีแน่ๆ！」
「ไม่เป็นไรหรอกนะคะ เพราะหนูจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเอง~……」
「แบบนั้นก็แก้ตัวอะไรไม่ได้น่ะสิ！」
โซเมียที่ซุกอยู่บนตักของโนโซมุและไอริสก็ขึ้นเสียงของเธอด้วยใบหน้าแดงแจ๋ นอกจากนี้ซีน่ายังพึมพำอะไรบางอย่างด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบาจนไม่ได้ยิน
ต่อหน้าทุกคนที่แปลกประหลาดไป โนโซมุก็ได้สติกลับคืนมา
เนื่องจากความสับสนการมองเห็นของโนโซมุเริ่มมึน
ความคิดของเขานั้นคลุมเครือ และร่างกายก็เริ่มรู้สึกเวียนหัว
「เอ๋ อะเระ เกิดอะไรขึ้น？」
พวกเธอรู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไร ขณะที่คอยพยุงร่างที่ไม่มั่นคง ก็ถามไอริสว่าเป็นอะไรไป แต่แล้วก็พบว่าทุกคนก็อยู่ในสภาพแปลกๆ
「ฟูย่า~~หมุนติ้วไปหมดเลย～～」
「อืม……หัวโล่งไปหมดเลย……」
「ไอริส ซีน่า โซเมียจัง? เอ๊ะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย」
ขณะที่เขารีบโอบกอดโซเมียที่ทรุดลงอย่างเร่งรีบขาของโนโซมุก็เตะอะไรบางอย่างเข้า
โนโซมุพาโซเมียกลับมานั่งบนตักได้ และพาเธอไปนั่ง หยิบบางสิ่งที่กลิ้งอยู่บนพื้น
「ขวดเหล้าเปล่า? ทำไมมันถึงอยู่ใต้โต๊ะได้ล่ะ……」
「……หาาา」
ขวดเปล่าที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะ เมื่อกำลังดูขวดที่หยิบขึ้นมา ฟีโอก็ยืนเงียบๆไม่พูดอะไร
「เอ๋ ? เห้ย ฟีโอเอ็งจะไปไหน？」
「ปะ ปะ เปล่า ไม่ได้จะไปไหนสักหน่อย……」
เมื่อโนโซมุหันไปมองฟีโอที่ดูจะร้อนรนเอนะซึ่งดูแลเดลเสร็จก็ปรากฏตัวจากด้านหลังร้าน
「เฮ้อ ในที่สุดพ่อก็สงบลงเสียทีค่ะ……」
「ถ้างั้นไปก่อนนะเอนะจัง แล้วก็ฝากลาคุณเดลด้วย？」
「อืม ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ตอนนี้แม่ก็อยู่กับพ่อแล้วตอนนี้พ่อก็อาการดีขึ้นแล้วค่ะ」
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเอนะ พร้อมกับเหงื่อที่ไหลเต็มหน้าผาก
ในขณะนั้นสายตาของเธอก็จดจ่อกับขวดเปล่าที่โนโซมุถืออยู่
「เอ๋? โนโซมุซัง นั่นขวดเปล่าเหรอคะ？」
「เอ่อ พอดีเห็นมันอยู่บนพื้น……」
หลังจากหยิบขวดเปล่าขึ้นมาก็ยื่นให้เอนะ เอนะอ่านฉลากบนขวด
เหงื่อจำนวนมากไหลออกจากหน้าผากของฟีโอที่ยืนอยู่ข้างพวกเขาทั้งสองคน
「เอ๋ แปลกจังเลยนะคะ เหล้าชนิดนี้ทางร้านไม่มีขายนะคะ？」
ดวงตาของโนโซมุกับเอนะสบกัน
「นอกจากนี้มันยังเป็นเหล้าที่แรงมากอีกด้วย เป็นของที่นักดื่มทั้งหลายยังดื่มเพียงแค่ขวดเดียวเพราะมันแรงมาก」
อย่างไรก็ตาม เหล้านี้มันยี่ห้อ “ดราก้อนสเลเยอร์” เป็นชื่อเหมือนจะมุ่งเป้าไปที่ใครบางคน
「……ฟีโอ แกรู้อะไรบางไหม？」
สายตาอันเฉียบคมของโนโซมุพุ่งเข้าใส่ฟีโอ
「เอ๋ มีอะไรงั้นเหรอ？」
「…………」
ฟีโอหันเหความสนใจไปทางอื่น บางทีอาจจะคาดเดาอะไรบางอย่างได้เอนะก็จ้องเขม็ง
「น่าสงสัยชะมัด……」
「……เอนะจัง จับฟีโอไว้สักแปปนะเดี๋ยวขอหาอะไรหน่อย」
「เข้าใจแล้วค่ะ」
เอนะคว้าแขนฟีโอและจับเอาไว้ขณะที่ขณะที่โนโซมุค้นตัวฟีโอ
「กำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย ปล่อยนะเอนะจัง ! แย่แล้ววววววว！」
เพิกเฉยต่อฟีโอที่พูดอะไรไร้สาระและทำการตรวจร่างกายต่อไป
จากนั้นก็มีขวดเหล้าจำนวนมากออกมาจากใต้เสื้อผ้าของฟีโอ
「เอล เหล้า ไวน์….หวาาา แม้แต่ไวน์ข้าวจากทางตะวันออกก็มี……」
「เอาไปซ่อนไว้ตรงไหนเนี่ย！」
มีเหล้าประมาณ 10 ขวดวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ ซ่อนไว้ตรงไหนฟะเนี่ย?
ยิ่งไปกว่านั้น จุกขวดเหล้าเพิ่งถูกเปิดออกและปริมาณของเหล้าก็ลดลงด้วย เห็นได้ชัดว่าใช้ดื่มในปาร์ตี้นี้แน่นอน
「เอ่อ ให้ข้าน้อยอธิบายก่อนเหล้ามันก็เป็นของทั่วไปที่มีในงานปาร์ตี้ไม่ใช่เหรอไง ก็คิดว่ามันคงจะเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นสำหรับทุกคนก็เลย……」
「เพื่อความสนุก แต่เล่นเหล้าแรงสุดเลยเนี่ยนะ」
โนโซมุมองไปรอบๆและตรวจสอบสถานการณ์
ทอมกอดมิมูรุที่หมดสติ มิมูรุก็เลียแก้มของทอม มาร์และทิม่าจ้องหน้ากันด้วยใบหน้าแดงก่ำ จากนั้นไอริสและคนอื่นๆก็พึมพำอะไรสักอย่าง
ใบหน้าของทุกคนแดงเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าท่าทางต่างจากปกติ
โนโซมุเองก็รู้สึกว่ามันแปลกๆมานานแล้ว
เห็นได้ชัดว่าทุกคนเมาเหล้า
「…………」
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฟีโอลงมือทำอะไรบางอย่าง
ในที่สุดฟีโอก็ยอมแพ้หลังจากโดนโนโซมุและเอนะคาดคั้นอยู่นาน
ดูเหมือนว่าฟีโอจะผสมเหล้าลงไปในน้ำผลไม้ของทุกคนตั้งแต่แรก
ดูเหมือนว่าจุดประสงค์ที่ใช้น้ำผลไม้ก็คือใช้อำพรางความขมของเหล้า
ก่อนงานเลี้ยงหมอนี่ให้มิมูรุที่มีไหวพริบด้านรสชาติเป็นหนูทดลอง และบอกความไม่แตกแน่นอน
ลองคิดดูสิ มิมูรุคึกตั้งแต่ก่อนงานเริ่มอีก เป็นเพราะเหล้าที่ปนอยู่ในน้ำผลไม้
「……ข้าน้อยเป็นคนทำมันเอง！」
ทั้งสองตัดสินใจว่าไม่มีการให้อภัยกับเหตุการณ์ตรงหน้าต่อฟีโอที่ยื่นนิ้วโป้งมาอย่างภาคภูมิใจ
ไอหมอนี่ก็เคยสร้างปัญหาให้ร้านนี้มาก่อน จึงพูดได้ว่าโดนคาดโทษไว้แล้ว
「คุมตัวไป」
「รับทราบ」
โนโซมุและเอนะทำให้จำเลยตัวแข็งทื่อและบังคับให้เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่ครัว
ฟีโอขึ้นเสียงขณะรู้ว่าชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตราย
「เดี๋ยว ฟังข้าน้อยก่อน!!!! ข้าน้อยก็แค่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดี……」
「หุบปาก แกไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น แกตกเป็นผู้ต้องหาในคดีลอบมอบเหล้าทุกคนในที่แห่งนี้จะต้องได้รับการลงโทษ……」
「ไม่ใช่แล้ว ! ไม่ได้น้าาาาาาาาาาาา！」
ข้อแก้ตัวของฟีโอถูกคัดค้าน
ด้วยเสียงที่ดังก้องของฟีโอ โซเมียเปล่งเสียงออกมาด้วยความแผ่วเบา
「อืม คุณโนโซมุ มีอะไรเกิดขึ้นเหรอคะ～」
「เอ่อ พอดีว่าคุณเดลเขาล้มลงไปและยังไม่ได้ทำความสะอาด ฟีโอเลยอาสามาช่วย โซเมียจังนอนต่อไปเถอะ」
「อืม เข้าใจแล้วค่ะ~ถ้างั้นราตรีสวัสดิ์~」
โซเมียเริ่มกลับไปนอนอีกครั้ง
หลังจากที่พาฟีโอเข้าห้องครัว โนโซมุก็กระซิบบอกเอนะและให้ฟีโอนั่งเก้าอี้ใกล้ๆ จากนั้นก็หยิบด้ายหนาๆและพันฟีโอเอาไว้
ฟีโอขัดขืนและพยายามดันทุรัง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างด้ายมันไม่ขาด
「โนโซมุ ด้ายนี่มันอะไรกันเนี่ย」
「ด้ายนี่สั่งทำเป็นพิเศษหากเพ่งจิตลงไปนิดหน่อยก็หั่นเนื้อคนได้เลยนะ」
「เฮ้ ! แล้วทำไมถึงเอาของอันตรายแบบนี้มาพันร่างข้าน้อยเนี่ย ! เมาจนเพี้ยนไปแล้วเรอะ！」
「ก็อาจจะ…..ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วย～」
「แก้มัดเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย ! ข้าน้อยไม่อยากกลายเป็นเนื้อบด！」
「แฮมจิ้งจอกก็ดีเหมือนกันนะ……」
ณ จุดนี้ โนโซมุเมามากแล้ว การสนทนาเลยไม่ค่อยราบรื่น
ในขณะที่ฟีโอกำลังคร่ำครวญถึงสถานการณ์ปัจจุบันของเขา สถานการณ์ที่กำลังผลักดันเขาไปสู่ขุมนรก
「โนโซมุซัง เอามาแล้วค่ะ」
“บางสิ่ง”ที่วางอยู่บนโต๊ถูกวางต่อหน้าฟีโอทีละชิ้น
「ไม่มีทาง……」
「พายสตูว์แสนอร่อยเข้มข้นถึงพริกถึงขิงโดยมิมูรุเชฟมือหนึ่งแห่งเมืองอาร์คาซัม พอดีว่ามันเย็นก็เลยให้เอนะเอาไปอบให้ แต่ว่ายังเหลือเยออยู่เลยจะทิ้งก็เสียดายของแย่……」
โนโซมุตัดตัวต้นแบบออกมาด้วยขนาดที่พอดีคำพร้อมกับบรรยายความรู้สึกที่แท้จริง
แค่ได้กลิ่นไอร้อนก็กระตุ้นความอยากอาหารได้ อย่างไรก็ตามสำหรับฟีโอในตอนนี้ไม่มีอะไรนอกจากการปลุกเร้าความกลัว
「นั่นสินะคะ ถ้าทิ้งไปก็เสียดายของแย่เลย เดี๋ยวพวกหนูมันจะมากินกันจนลงเอยพบซากสัตว์เล็กจำนวนมากนอนตายอยู่ มันจะส่งผลต่อธุรกิจของทางร้านด้วย」
「นี่มันยาเบื่อหนูเรอะไง ! ไม่มีทางที่ข้าน้อยจะกินของแบบนี้！」
คำพูดของเอนะที่ดูแลเดลที่ล้มลงก่อนหน้านี้ดูเหลือเชื่อมาก
「อา ถึงจะบอกว่าไม่ต้องการก็จะบังคับให้กินนะคะ หึหึหึ」
「ก็บอกแล้วไงว่าข้าน้อยไม่เกี่ยวอะไรด้วย！」
「ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะ นอกจากนี้ยังมีต้นแบบอยู่หลายอัน เหมือนเล่นรัสเซียนรูเล็ต」
「ยังไงมันก็หนีไม่พ้นความหายนะไม่ใช่เหรอไง ทำยังไงก็เข้าใกล้ศูนย์？」
「……เอาล่ะ ถ้างั้นก็เชิญท่องโลกกว้าง～」
「หยุดนะ ! อึก อึก กรุบ กรุบ！」
โนโซมุเปิดปากของฟีโอ ด้วยมือซ้ายอย่างช่ำชอง จากนั้นก็ยัดพายสตูว์เข้าไปในปากของฟีโอ
แน่นอนว่าฟีโอเริ่มอาละวาดอย่างสิ้นหวัง
อย่างไรก็ตาม ด้ายที่รัดแน่นก็ค่อยๆเฉือนเนื้อหนังฟีโอทีละนิด
「อุกกกกกกกก！」
「นี่ อย่าดิ้นสิ～」
ความเจ็บปวดของด้ายที่เฉือนเข้าไปในร่างกายทำให้ฟีโอเงียบไปครู่หนึ่ง ในเวลานั้นโนโซมุก็ยัดพายสูตว์เข้าไปในปากของฟีโอ
น่าแปลกที่ด้ายของโนโซมุเฉือนเพียงผิวหนังแต่ไม่มีเลือดไหลออกมา
บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเมาทำให้โนโซมุควบคุมคิได้ดีกว่าปกติ
「ฮาฟ ง่ำ ง่ำ ฟุ……」
พายสตูว์ที่ร้อน แต่ดูเหมือนว่าฟีโอกินเข้าไปแล้วจะไม่เป็นลม เห็นได้ชัดว่าโชคยังเข้าข้างอยู่
「ถ้างั้นก็อันต่อไป……」
ทันทีที่รู้ว่าแจ็กพ็อตยังไม่แตกโนโซมุก็หยิบชิ้นใหม่ยัดเข้าปากฟีโอ
ใบหน้าของฟีโอถูกย้อมไปด้วยความกลัวอีกครั้ง
เมื่อมองดูท่าทางนั้น โนโซมุก็รู้สึกสุขใจแปลกๆ ในขณะที่กำลังเมาเหล้า
รอยยิ้มนั้นผุดขึ้นมาเองเหมือนกับตอนที่ชิโนะฝึกโนโซมุ
（อ่าาาา รู้สึกดีสุดๆไปเลย……）
ด้านที่ไม่น่าดูของชิโนะดันสืบทอดผ่านโนโซมุซะแล้ว
ผ่านไปหลายสิบวินาที เสียงกรีดร้องดังไปถึงนอกโลกก็ดังก้องมาจากในครัว
◆◇◆
ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากงานปาร์ตี้เริ่มขึ้น โนโซมุก็ตื่นขึ้นมาในห้องครัว
หลังจากร่างกายที่แข็งทื่อเพราะนอนบนพื้นแข็งๆ โนโซมุก็ถูกโจมตีด้วยอาการปวดหัวอย่างรุนแรง
「อืมม ปวดหัวชะมัด……」
ในขระเดียวกันท้องก็ส่งเสียงร้อง แถมยังรู้สึกเจ็บคอ
ดื่มน้ำจากเหยือกในครัวโดยตรงซ้ำแล้วซ้ำเล่า
รู้สึกดีขึ้นทีละน้อยและในที่สุดก็จำได้ว่าทำไมถึงอยู่ที่นี่
「เอ่อ ถ้าจำไม่ผิดกำลังปาร์ตี้กับทุกคน……」
เพื่อนจัดงานเลี้ยงฉลองที่เขาได้ออกจากโรงพยาบาล อย่างไรก็ตาม เขาจำช่วงเวลาที่อยู่ในงานไม่ได้เลย
ได้แต่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น โนโซมุหมุนคอ และก็ต้องสะดุ้งโยงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
「นี่มันบ้าอะไรเนี่ย！」
มีชายหนุ่มหางจิ้งจอกผูกติดอยู่กับเก้าอี้และเป็นลมพร้อมกับดวงตาขาวโพลน ในขณะที่พึมพำอะไรสักอย่างและยิ้มออกมาเหมือนคนบ้า
ชามเปล่าและเปลือกพายชิ้นเล็กๆกระจัดกระจายอยู่ที่เท้าของเขา
「เฮ้ย ฟีโอ สบายดีไหม！」
「อูวววววว…….จะไปเฝ้าพระอินทร์～～」
พูดไม่รู้เรื่องด้ายที่พันรอบตัวก็ดูจะรัดแน่นตอนนี้อยู่ในสภาพน่าสมเพชมาก
「บ้าเอ้ย ใครทำอะไรแบบนี้เนี่ย……」
โนโซมุรู้สึกว่าเหมือนมีคนกระซิบข้างหูบอกว่าเขาไม่ควรพูดประโยคนี้
ในตอนนี้ เขาปลดด้ายที่พันรอบร่างฟีโอและวางลงบนพื้นห้องครัว
หลังจากนั้นโนโซมุก็เข้าไปในร้านและตกใจอีกครั้ง
「อะไรฟะเนี่ย……」
“ความโกลาหล” โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาไม่มีคำพูดอื่นใดจะกล่าว
「มิมูรุ….น่ารักจริงๆเลย……」
「อ่าทอมถึงเวลาที่พวกเราจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน……」
คู่รักที่กำลังขึ้นบันไดของการเป็นผู้ใหญ่ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับการรุกรับตามปกติ
「เอ่อนั่น」「เอ๋」
「อืมม……」「อึก……」
ในอีกทางหนึ่งคู่รักไร้เดียงสา (ยังไม่ได้คบ)ก็พูดกันซ้ำไปซ้ำมาและมีใบหน้าแดงแจ๋
ต่างจากคู่รักเร่าร้อนก่อนหน้านี้ มันให้ความรู้สึกไร้ดียงสา ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว
และไอริสกับซีน่าก็คุยแบบมองหน้ากัน
「โซเมีย……..พี่คิดว่ามันยังเร็วเกินไปที่โซเมียจะตกหลุมรักใครสักคนนะ ไม่สิ ฉันไม่ได้บอกว่าโนโซมุเป็นคนไม่ดีนะ ! ฉันคิดว่ามันคงเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกทาบทามขอแต่งงานเพราะพวกเราเป็นขุนนาง แต่ว่าเธอยังเด็กอยู่ การแต่งงานของเธอมันยังเร็วเกินไป！」
「พี่สาวนี่ไม่คิดว่าพวกผู้ใหญ่มันแย่บ้างเหรอคะ ! พวกเขาทาบทามการแต่งงานโดยไม่ถามหนูสักคำ…ฉันน่ะไม่ค่อยมีประสบการณ์เรื่องรักใคร่หรอนะคะ……」
ด้วยเหตุผลบางอย่างไอริสจำซีน่าเป็นน้องสาวของเธอ ซีน่าก็คุยกับพี่สาวของเธอที่เสียไปแล้ว โดยธรรมชาติการสนทนามันไม่น่าประติดประต่อกันได้เลย
ไม่หรอกพี่สาวที่ทิ้งน้องสาวไปไม่ได้กับ น้องสาวที่ขาดพี่ไม่ได้ต้องมาเจอกัน
ยังไงก็เถอะ ด้วยเหตุผลบางอย่างไม่พบโซเมียดูเหมือนเอนะจะพาเธอไปนอนที่ห้องอื่น
「มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย……」
ไม่มีใครตอบคำถามของโนโซมุที่คร่ำครวญถึงสถานการณ์ปัจจุบัน
ในขณะนั้นโนโซมุตัดสินใจก้าวเข้าไปในร้านที่โกลาหล อย่างไรก็ตามเขานึกขึ้นมาได้ว่าน้ำผลไม้นี่ผสมเหล้า เพราะฟีโอ
ในตอนนี้สิ่งที่เขาทำได้ก็คือการหยุดคู่รักทั้งหลายที่จะทำอะไรเกินเลยในที่สาธารณะแบบนี้
เขาตัดสินใจที่จะหยุดด้วยกำปั้นของเขา
（ระหว่างนี้ จะทำยังไงดีเนี่ย？）
เนื่องจากผลของเหล้าทำให้ความคิดของโนโซมุนั้นแข็งทื่อ
ในเวลาต่อมา โนโซมุก็ไม่สนใจ โจมตีไปยังจุดสำคัญของคู่รักต่างสายพันธุ์ จนทั้งคู่หลับไป
หลังจากนี้ปาร์ตี้จะจบลงด้วยการที่ว่าทุกคนความจำเสื่อม
ทุกคนงุนงงกับความจริงที่ว่าพวกเขาจำอะไรไม่ได้เกี่ยวกับงานเลี้ยง แต่เมื่อเอนะพยายามถามพวกเขา พวกเขาก็ทำสีหน้าเครียดๆ ทุกคนต่างรู้สึกถึงอันตรายและหนีไป
เป็นเวลาหลายวันหลังจากนั้นที่เอนะอารมณ์เสีย และดูเหมือนมาร์เองก็เขินๆ
อย่างไรก็ตามฟีโอถูกบังคับให้ทำงานที่เรือนร่างของโค เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์
เนื่องจากสูญเสียความทรงจำไปหมด เลยไม่รู้ว่าทำไมถึงถูกบังคับให้ทำงานที่ร้าน แต่ต่อหน้าสายตาของเอนะที่จ้องเขม็งเขาก็ทำไปโดยไม่บ่น
ชั่วขณะหนึ่ง มาร์กับเขาก็ถูกเอนะทารุณกรรมเยี่ยงทาส
เหล้าน่ะพอเข้าคอใครแล้วคนนั้นเมามักจะพูดความรู้สึกจากใจจริงออกมาทั้งนั้น
ขณะที่นั่งแปลไปเพื่อนก็อุมะเปี้ยว