เป็นเวลาหลายวันติดต่อกัน ภายใต้การจัดเตรียมโดยเจตนาของจานหานชิว ฉินปู้เข่อและฉินชิงเหยียนก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกันในโอกาสต่าง ๆ
สิ่งที่ฉินปู้เข่อคาดไม่ถึงก็คือคราวนี้ฉินชิงเหยียนสงบลงเป็นพิเศษ หลายครั้งที่นางจงใจทิ้งช่องโหว่ไว้ให้ แต่อีกฝ่ายกลับยับยั้งใจไว้ได้ราวกับว่าเป็นพี่สาวน้องสาวที่คืนดีกันแล้วจริง ๆ
ในช่วงพักกลางวัน ในที่สุดฉินปู้เข่อก็เอาผ้าปิดตาที่ทำขึ้นเอง โดยใช้เวลาในการเย็บหลายวันออกมา
“สีดำอันนี้สำหรับท่าน ส่วนสีชมพูอันนี้สำหรับหม่อมฉันเพคะ” ฉินปู้เข่อพูดแล้วเอาผ้าปิดตามาใส่
หมี่โม่หรู่มองดูสิ่งเล็ก ๆ ในมือของเขาอย่างไม่เชื่อสายตา หลังจากดูไปครู่หนึ่งเขาก็แปลกใจเล็กน้อย “ดูเหมือนว่าเจ้าจะยุ่งอยู่ครึ่งเดือนเพียงเพราะเย็บผ้าสองชิ้นนี้หรือ? มันเหมือนกับการตัดออกตรง ๆ เสียมากกว่า ริ้วผ้าไม่ได้ต่างไปจากเดิมเลย”
ฉินปู้เข่อได้ยินคำพูดที่น่าชังเหล่านี้จึงขู่ว่า “ริ้วผ้าต้องคลายตัวได้ง่าย หากผูกเป็นปมก็จะรู้สึกไม่สบายหลังศีรษะเมื่อนอนหงาย ท่านช่วยหยุดเปรียบเทียบผ้าปิดตาของหม่อมฉันได้หรือไม่ หากท่านทำไม่ได้ก็เอาคืนมาให้หม่อมฉันแล้วไปตัดริ้วผ้าเองเลย!”
ขณะที่พูด นางก็พร้อมที่จะเอาผ้าปิดตาในมือของอีกฝ่ายกลับคืนมา
หมี่โม่หรู่หยิบของที่อยู่ในมือไปไว้ในอ้อมแขนอย่างค่อนข้างเจ้าอารมณ์ “ในเมื่อมันถูกมอบให้ข้าแล้วก็ไม่มีเหตุผลใดที่เจ้าจะต้องรับมันคืนไป”
“เจ้าตัวเล็ก น่าชังและบิดพลิ้ว” ฉินปู้เข่อบีบแก้มของเขา
หมี่โม่หรู่หยิบของในอ้อมแขนของเขาออกมา ก่อนจะถูไปมาในมือของเขา พลางยื่นปากทำหน้ามุ่ย “บัดนี้ข้าเข้าใจแล้ว พระชายา ทักษะสตรีของเจ้าไม่ได้ดีนัก เจ้าไม่รู้วิธีเย็บและร้อยไหม เจ้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับกวีนิพนธ์และการวาดภาพเลย แถมเจ้ายังดูแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากสตรีที่มีข่าวลือกว้างขวางว่าเป็น ‘สตรีผู้มีความสามารถอันดับหนึ่งในต้าเซี่ย’ จริงหรือไม่ที่ทุกคนในโลกมองดูเจ้าอย่างผิวเผิน และเห็นว่าภายนอกของเจ้าอ่อนโยนและสง่างาม ดังนั้นพวกเขาจึงย่อมต้องยกสมญานามดังกล่าวให้เจ้า”
ใบหน้าของฉินปู้เข่อนิ่งเฉยอย่างผิดปกติและไม่ตอบสนอง นางนั่งลงบนเตียงที่ร้อนระอุก่อนจะหยิบกล่องเย็บผ้าออกมาอีกครั้ง พลางก้มศีรษะลงเพื่อซ่อมผ้าปิดตาในมือของนาง
นางไม่รู้ว่าจะตอบคำถามเช่นนี้อย่างไรดี ตอนแรกนางคิดว่าจะโกหกหมี่โม่หรู่ แต่บัดนี้นางไม่อยากนอนกับเขาขณะที่หลอกลวงอีกฝ่าย
หากบอกความจริงไป แม้ว่าหมี่โม่หรู่จะคิดมาก เขาก็คงจะไม่เชื่อ นับประสาอะไร…
นางกลัว กลัวว่าหากหมี่โม่หรู่เชื่อและรู้ที่มาของนาง เขาจะหันหน้าหนีและปฏิเสธตัวตนของนางแล้วถามหาฉินปู้เข่อตัวจริง
“อะไรกัน ข้าชอบมันตราบใดที่เจ้าเป็นคนทำเอง” หมี่โม่หรู่อดไม่ได้ที่จะกอดนางและปลอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
เขาแทบจะไม่เคยเห็นนางทำสีหน้าเช่นนี้มาก่อนเลย ดวงตาที่สดใสของนางในอดีตดูเหมือนจะมีหมอกสีดำที่ทำให้มองเห็นไม่ชัดเจน ทำให้เขารู้สึกว่านางไม่ได้อยู่เคียงข้างเขาในขณะนี้
มันเหมือนเกาะแก่งที่เป็นอิสระจากโลก
ฉินปู้เข่อส่ายหัวเงียบ ๆ และแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
นางกลัวความอบอุ่นและการปลอบโยนจากคนอื่นมากที่สุด สิ่งนี้ทำให้นางรู้สึกตื้นตันใจนัก
“หม่อมฉันจะฝึกฝนให้มากกว่านี้เพคะ” นางไม่รู้จะอธิบายอารมณ์ปัจจุบันของตนเองอย่างไร นางไม่สามารถเปิดเผยความว่างเปล่าที่เข้ามาในหัวใจนี้โดยไม่มีเหตุผลได้ ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงหาข้อแก้ตัวที่ไร้สาระเพื่อความสมจริง
หมี่โม่หรู่ถอนหายใจและหยิบเข็มกับด้ายออกจากมือของนาง “ไม่ ข้าไม่ต้องการให้เจ้าเป็นช่างเย็บผ้า เจ้าแค่ต้องอยู่เคียงข้างข้า ไม่ต้องทำสิ่งอื่นใดอีกแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องมีทักษะเล่นดนตรี วางหมากรุก ท่องบทกวี หรือวาดภาพหรอก”
ฉินปู้เข่อกะพริบตาขณะจ้องไปยังใบหน้าที่อยู่ใกล้นางอย่างว่างเปล่า ทันใดนั้นนางก็ไม่รู้ว่าคิดอย่างไร ใบหน้าของนางกลายเป็นสีแดงด้วยการ ‘ปัด’
ดูเหมือนว่าตอนที่นางโกรธจัดและกำลังจะออกจากวังเมื่อไม่นานมานี้ หมี่โม่หรู่ก็พูดเรื่องนี้กับนางเช่นกัน
เพียงแค่อยู่เคียงข้างเขา
ประโยคนี้ฟังดูเกี่ยวข้องอย่างไรในตอนนี้?
หมี่โม่หรู่มองใบหน้าที่แดงก่ำของนาง เขาเม้มริมฝีปากแล้วยกยิ้ม
ฉินปู้เข่ออดไม่ได้ที่จะผลักเขาและรู้สึกผิดเล็กน้อย “หม่อมฉันไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นเพคะ”
จุ๊ ๆ ทำไมประโยคนี้รู้สึกเหมือนนางกำลังคิดถึงเรื่องที่ไม่สามารถบรรยายได้ ฟังดูไม่บริสุทธิ์ใจเลย
แต่นางกล้าที่จะให้คำมั่นว่านางบริสุทธิ์ใจจริง บัดนี้นางไม่ได้มีแม้แต่เจตนาไม่ดีแม้สักเล็กน้อยอยู่เลย
หมี่โม่หรู่เกาจมูกของนางเบา ๆ และพูดอย่างสุภาพด้วยทัศนคติของสามีที่ดีว่า “ใช่ เจ้าไม่ได้คิดอะไรเลย”
หลังจากที่เขาพูดจบก็หัวเราะออกมาอย่างขบขัน ก่อนจะขยับตัวฉินปู้เข่อเล็กน้อย “แต่ข้าคิดนะ”
บรรยากาศภายในห้องกลายเป็นสีชมพูอย่างไร้เหตุผล
ฉินปู้เข่อมองออกไปนอกหน้าต่างพลางพึมพำออกมาเบา ๆ “ตอนนี้ยังสว่างอยู่…”
“เกี่ยวอะไรกับสภาพอากาศ?” หมี่โม่หรู่อุ้มนางขึ้นก่อนจะพาคนในอ้อมแขนเข้าไปในห้องชั้นใน และวางนางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล “หากท้องฟ้ายังสว่างอยู่ เจ้าก็เก็บเทียนไว้ก่อน”
หมี่โม่หรู่จูบนางอย่างแผ่วเบา เพราะเกรงว่าคนในอ้อมแขนของเขานี้จะถูกพรากไปที่อื่น จู่ ๆ เขาก็รู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจของตนขึ้นมา และตั้งปณิธานว่าจะไม่สำรวจการตัดสินใจที่เป็นความลับของนางอีกต่อไป
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกสูญเสียการควบคุม เพราะเขาไม่อาจควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดได้ เขารู้สึกว่าอาจไม่ใช่หมี่เฉินอี้ที่จะพรากนางไปในสักวันหนึ่ง แต่เป็นความลับของนางในตัวของนางเองต่างหาก
…………………………………….
“เสี่ยวเข่อ”
ความรู้สึกสูญเสียการควบคุมลดลงเมื่อได้ครอบครองร่างกายอย่างแน่นหนา และการสัมผัสบุคคลที่อยู่ใกล้ชิดอย่างแท้จริงก็ทำให้หมี่โม่หรู่รู้สึกสบายใจ
“เพคะ” ฉินปู้เข่อกำลังนอนพิงหัวเตียงเหมือนปลาที่ขาดอากาศ และกำลังหอบหายใจโดยอ้าปากกว้างแล้วพ่นฟองออกมา
หมี่โม่หรู่ลูบแผ่นหลังเรียบเนียนของนางทีละนิ้วด้วยรอยยิ้มมุมปาก ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย ใช้เวลานานกว่าจะสงบสติอารมณ์ของตนและพูดออกมาเบา ๆ ว่า “หากฉินชิงเหยียนจะทำอะไรบางอย่าง เจ้าก็ขอคนติดตามจากข้าได้ ครั้งนี้จวนมหาเสนาบดีจัดคนมาติดตามพวกเราหลายคนแล้ว”
จากสิ่งที่เขารู้เกี่ยวกับพระชายาตัวน้อย นางไม่ใช่คนที่จะให้อภัยผู้อื่นได้อย่างง่ายดายแน่นอน
แม้ว่าทุกวันนี้หมี่โม่หรู่จะไม่ถามอะไร แต่เขาก็เห็นการกระทำของพระชายาตัวน้อย และก็ยังคาดเดาว่านางจะทำอะไรต่อไปอีกด้วย
จะเป็นอาหารแปลก ๆ อีกหรือไม่ กรงเล็บแมวโผล่ออกมาและขีดข่วนที่หัวใจของเขาอีกครั้ง
“ไม่ต้องหรอกเพคะ ท่านไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ระหว่างสตรี หากหม่อมฉันไม่อาจแก้ปัญหานี้ได้ หม่อมฉันก็คงอยู่อย่างเปล่าประโยชน์แล้วเพคะ” ฉินปู้เข่อตอบอย่างอ่อนแรง “ท่านเพียงแค่ต้องเชื่อใจหม่อมฉันเพคะ”
ไม่ว่าตอนนี้หรือในอนาคต เขาแค่ต้องเชื่อนางอย่างไม่ลังเล ไม่สงสัย ไม่ตั้งคำถามและไม่ลองใจอีกต่อไป
ลำคอของฉินปู้เข่อขยับและกลืนคำพูดเข้าไปในปากของนาง
“เจ้าคือคนเคียงหมอนของข้า และข้าย่อมเชื่อใจเจ้ามากที่สุด” หมี่โม่หรู่กอดนางไว้ในอ้อมแขนของเขาก่อนจะกดหน้าผากของอีกฝ่ายแนบกับอกของตน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“พระชายา แม่นางจานที่สี่เชิญท่านไปหาเพคะ” ซวงหวนรออยู่ด้านนอกเป็นเวลานานก่อนที่จะกล้าเคาะประตู
“กี่โมงแล้ว” ฉินปู้เข่อมองออกไปที่ท้องฟ้าสีเทาด้านนอก
“ยามโหย่ว*[1]” หมี่โม่หรู่ช่วยตอบให้ “เหตุใดเจ้าไม่ให้นางรอข้างนอกสักครู่ แล้วทานอาหารเย็นกับข้าก่อนที่จะไปที่นั่น”
“ตกลงเพคะ” ฉินปู้เข่อเหลือบมองท้องฟ้าอีกครั้ง “ข้าจะขอให้นางกำนัลกลับไปบอกหานชิวก่อนเพื่อไม่ให้นางรีบมากนัก”
หลังอาหารเย็น ฉินปู้เข่อก็ถึงเวลาใส่เสื้อคลุมก่อนจะเดินออกจากตำหนักถงจิ้ง
ออกไปเพียงไม่กี่ก้าว นางกำนัลก็เดินเข้ามาหานางด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “พระชายาเพิ่งออกมา นายหญิงของข้าน้อยรอไม่ไหวจึงส่งข้าน้อยมาดูเพคะ”
……………………………………………………………………………..
[1] ยามโหย่ว (酉：yǒu) คือ 17.00 – 18.59 น.