อันหรันหายใจเข้าลึกๆ และรีบโทรหาอันเฮาที่เบอร์เมื่อก่อนอีกครั้ง
แต่คราวนี้สามารถติดต่อได้ แต่อันเฮาไม่รับสาย
หัวใจของอันหรันสั่นสะท้าน หรือว่ายี่เฉียวถงลงมืออย่างเร็วแล้ว แล้วอันเฮามีเรื่องแล้ว?
อันหรันเปลี่ยนโทรศัพท์ เบอร์ติดต่อของจางหยาหายไปแล้ว ซึ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนมดอยู่ในหม้อไฟและเริ่มรู้สึกกังวล
เธอตื่นตระหนก และรีบตอบกลับยี่เฉียวถงด้วยข้อความสั้นๆ : “ฉันกำลังหาเงิน ให้เวลาฉันหน่อย พวกคุณอย่าทำร้ายเสี่ยวเฮา! ”
คำตอบของยี่เฉียวถงมีเพียงสองคำ : “เหอะเหอะ! ”
อันหรันรู้ว่าเธอไม่มีหนทาง เธอกัดฟันกัดหนังศีรษะ แล้วขับรถไปที่บ้านฮัว
เธอตัดสินใจขอเงินจากแม่ฮัว 100 ล้าน แม่ฮัวน่าจะสามารถให้เธอได้
แต่ทันทีที่มาถึงบ้านฮัว ก่อนที่อันหรันจะลงจากรถ ก็มีสายแปลกๆ จากที่อื่น
อันหรันรับโทรศัพท์อย่างประหม่าไม่กล้าพูด แต่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยพูดว่า: “พี่สะใภ้สอง วันนี้คุณมีอะไรหรือเปล่า? ”
อันหรันอึ้ง และถอนหายใจยาว ๆ ตอนนี้สติที่ตึงเครียดผ่อนคลายลงแล้ว
เมื่อกี้เธอรู้สึกกังวลจริงๆ สายนี้คือยี่เฉียวถงเตรียมโจรที่จะลักพาตัวอันเฮาไป โทรมา
“ฉันไม่เป็นอะไร ฉันเพิ่งถึงบ้าน ” อันหรันตอบ
ทันทีที่เขาได้ยินว่าอันหรันมาแล้ว ฮัวเสี่ยวน่าก็วางสายโทรศัพท์ทันทีหลังจากนั้นไม่นานประตูหน้าก็เปิดออก ฮัวเสี่ยวน่าก็ออกมารออันหรันแล้ว
อันหรันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮัวเสี่ยวน่า จึงถามว่า : “เป็นอะไร? มีอะไรต้องการฉันหรือเปล่า? ”
ฮัวเสี่ยวน่าพูดเบาๆ : “เมื่อวานนี้ที่ฉันกลับมา ฉันมักจะคิดถึงแม่ของฉัน ดังนั้น พี่สะใภ้สอง พี่สามารถไปกับฉันอีกครั้งได้ไหม……”
ฮัวเสี่ยวน่ารู้สึกเกรงใจเล็กน้อยที่จะพูด หลังจากนั้นอันหรันก็ไม่รู้อะไรมากนัก เมื่อวานเธออยู่กับเธอในฐานะผู้ชม
อันหรันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอกังวลอยู่ตลอดเกี่ยวกับสิ่งต่างๆของวันนี้
คำพูดของฮัวเสี่ยวน่าเป็นกุญแจสำคัญในการปลดปล่อยเธออย่างไม่ต้องสงสัย
เธออยากจะขับรถไปเอง แต่ถูกฮัวเสี่ยวน่าดึงไว้ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ขับรถ Range Rover ออกจากโรงรถบ้านฮัว
เมื่อกระจกรถลดลง อันหรันก็เห็นว่าเกาฮั่นเป็นคนขับ
หลังจากขึ้นรถแล้ว ฮั่วเสี่ยวน่าก็มองออกไปนอกหน้าต่างโดยตั้งใจไม่มองเกาฮั่น
สามีภรรยากำลังถกเถียงกันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด อันหรันก็ชินกับมันแล้ว
เธอไม่คุยกับเกาฮั่นสักพัก ก็ไปถึงที่บ้านพักคนชราครั้งก่อน
คราวนี้คณบดีไม่ได้มาเพราะมีธุระ เกาฮั่นอยากจะไปกับพวกเธอ แต่ฮั่วเสี่ยวน่าหยุดเขาไว้
ในคำพูดของเธอ หมายความว่านี่เป็นเรื่องของผู้หญิง ดังนั้นเกาฮั่นไม่ควรตาม
ยังคงเป็นศาลาหลังเดิม ถัดจากศาลาเป็นทะเลสาบเล็ก ๆ มีเรือลำเล็กจอดอยู่ข้างทะเลสาบ หากมีเวลาว่างและบรรยากาศดี สามารถเล่นน้ำในทะเลสาบได้ตลอดเวลา
เจิ้งหรุหยู่ถือหมั่นโถวไว้ในมือ ฉีกหมั่นโถวชิ้นเล็กๆ ออกอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็บิดเป็นชิ้นๆแล้วโยนลงในทะเลสาบ ก็มีปลาสวยงามล้อมรอบและแย่งอาหารกันทันที
อันหรันและฮัวเสี่ยวน่ายืนอยู่ข้างๆเจิ้งหรุหยู่ ไม่มีใครพูดอะไร
ฮัวเสี่ยวน่าถึงกับกระซิบข้างหูอันหรันว่าเธอต้องเงียบ แม่ของเธอเกลียดการถูกรบกวนมากที่สุด เมื่อเธอทำสิ่งต่างๆอยู่
เจิ้งหรุหยู่ให้อาหารปลาเป็นเวลาสองชั่วโมง โดยไม่ย้ายไปไหน
อันหรันรู้สึกว่าขาของเธอชา ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงยึดเสาศาลาและเฝ้าดูกับฮัวเสี่ยวน่า
ในที่สุดหมั่นโถวในมือของเจิ้งหรุหยู่ก็หมดลงอย่างสมบูรณ์ จากนั้นเธอก็หันกลับมามองอย่างสงบ หลังจากที่เห็นอันหรันและฮัวเสี่ยวน่า ก็พูดเบา ๆ : “พวกเธอมาแล้ว! ”
อันหรันตะลึงไปชั่วขณะ เจิ้งหรุหยู่ กลับมาปกติแล้วหรอ?
ฮัวเสี่ยวน่ายิ้มและพูดว่า : “ฉันคิดถึงแม่ ก็เลยมาหา”
เธอยืนอยู่ข้างหลังเจิ้งหรุหยู่ แล้วทุบหลังให้เธอเบา ๆ
อันหรันกำลังเฝ้าดูฉากดังกล่าว ก็มักจะทำให้เธอคิดถึงอดีตของเธอและพ่อแม่ของเธอ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกซับซ้อน
ทั้งสองอยู่จนถึงตอนเย็น ดวงตาของฮั่วเสี่ยวน่าแดงก่ำ และเดินตามอันหรันออกจากบ้านพักคนชรา
เกาฮั่นหลับไปในรถ อารมณ์ที่ไม่ดีในตอนแรกของฮัวเสี่ยวน่าพุ่งขึ้นทันที หลังจากเห็นเกาฮั่น ก็ไปเคาะสองสามครั้งดังปั่งๆๆ
ความฝันของเกาฮั่นกำลังดี จู่ๆเขาก็ตกใจกับเสียง เขาก็ลืมตาขึ้นและมองไปรอบ ๆ
เขาฝันว่าอยู่บนเตียง และกำลังทำสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้กับฮีวเสี่ยวน่า
ก็ตื่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว และผลเสียงดังปั่งๆ ทุบอยู่ที่รถ
ทำให้ที่มองฮั่วเสี่ยวน่าอยู่ในรถ ก็ยิ้มออกมา
เกาฮั่นตื่นขึ้นมาจากการถูกเคาะ เขาลูบหัวด้วยความโกรธ และปลดล็อครถปล่อยให้ฮัวเสี่ยวน่าและอันหรันขึ้นมา
“คุณมีกุญแจรถไม่ใช่เหรอ? ” เกาฮั่นพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีมาก
ฮั่วเสี่ยวน่ามองตาค้างและพูดว่า : “ฉันไม่อยากขับ คุณอยู่ในรถ คุณก็ขับสิ ทำไม? ”
ท่าทีของเธอเหมือนผู้หญิงแก่ ถ้าเธอรู้สึกไม่พอใจก็มากัดฉันสิ!
อันหรันเฝ้าดูสองคนไปมา และทันใดนั้นก็นึกถึงคำพูดเก่าๆ ในใจ นี่คือตบคือจูบ ด่าคือรักจริงๆ!
เกาฮั่นขับรถ กลับถึงบ้านฮัว
อันหรันอยู่ด้านหน้า ทันทีที่เขาเข้าไปในบ้าน ก็เห็นฮั่วเทียนหลันนั่งอยู่บนโซฟา
“เธอไปไหนมา? ”
ฮัวเทียนหลันกล่าวด้วยใบหน้าที่ลุ่มลึก
หลี่รูยาอยู่เคียงข้างเขา เดิมทีฮัวเทียนหลันน่าจะมีทัศนคติที่ดีขึ้น แต่เขารออันหรันมานาน ดังนั้นเวลาของงานเลี้ยงจึงถูกเลื่อนออกไปเพราะเธอ ดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไรด้วยน้ำเสียงที่ดี
อันหรันตึงขึ้น และพูดเบาๆ : “ฉันไปกับน้องสาว เพื่อเยี่ยม…..”
“ฉันไม่อยากรู้ เธอรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อีกสักพักไปกับฉัน! ”
ฮั่วเทียนหลันกล่าวอย่างเย็นชา ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ถูกตบที่ด้านหลัง
หลี่รูยาเฝ้าดูว่าลูกชายของเธอพูดกับภรรยาของเขาอย่างไร เธอฉุน : “นั่นคือภรรยาของแก แกพูดแบบนี้ได้อย่างไร? ”
อันหรันไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าไปงานอะไร แต่ครั้งนี้ฮัวเสี่ยวน่าลากเธอขึ้นไป
เกาฮั่นเพิ่งเปลี่ยนชุดที่ชั้นบนเสร็จ ออกจากห้องลงมาชั้นล่างแล้ว
ต้องบอกว่าใบหน้าของเกาฮั่นนั้นเหมือนกับฮัวเทียนหลัน อันหรันมองไป แต่ไม่รู้สึกว่าดวงตาของเขาสดใสเลย
ฮั่วเสี่ยวน่าดึงอันหรันเข้าไปในห้องของเธอ เปิดประตูบานเลื่อนครึ่งหนึ่งของผนัง และแขวนเสื้อผ้าทุกชนิดไว้ข้างในอย่างเรียบร้อย มองเห็นได้
อันหรันดูเฉื่อยชาเล็กน้อย เธอสามารถบอกได้ในแวบแรกว่าการตัดเย็บเหล่านี้ควรเป็นของแต่ละคน
ยิ่งไปกว่านั้นมีหลายจุด ไม่ได้จัดการปลายด้าย และการเย็บผิดไปเล็กน้อย
เมื่อเชื่อมกับอาชีพและงานอดิเรกของฮัวเสี่ยวน่าแล้ว เธอก็เข้าใจที่มาของเสื้อผ้าเหล่านี้ทันที
ฮัวเสี่ยวน่าหยิบชุดกี่เพ้าออกมา วางไว้ตรงหน้าอันหรัน และพูดว่า : “พี่สะใภ้สอง ดูสิ นี่คืองานออกแบบของฉันทั้งหมด ชุดกี่เพ้านี้ เหมาะกับพี่นะ! ”
อันหรันมองไปที่กระจก การสวมชุดกี่เพ้าจำเป็นต้องมีรูปร่างที่มีส่วนโค้ง เพื่อให้สามารถสะท้อนความงามของชาวจีนได้ดีขึ้น
รูปร่างของเธอไม่ค่อยดีนัก ฮัวเสี่ยวน่าและเธอเป็นคนที่มีรูปร่างพอๆกัน แต่ฮัวเสี่ยวน่าได้ออกแบบชุดกี่เพ้านี้ให้มีส่วนโค้ง แบบนี้เธอดูเหมือนไม่มีหน้าอก ใส่แล้วดูโดดเด่น
ฮัวเสี่ยวน่าสวมกระโปรงจีบ ไปงานเลี้ยงกับอันหรัน
งานเลี้ยงนั้นไม่ธรรมดา มีเพียงคำเยินยอระหว่างคนรวยและคนหนุ่มสาว
อันหรันนั่งอยู่ที่มุมหนึ่ง มองดูฮัวเสี่ยวน่าได้รับความเคารพอย่างกว้างขวาง คุยกับใครก็ได้ ในใจเธอมีความอิจฉาเล็กน้อย
เมื่องานเลี้ยงจบลง อันหรันก็กลับบ้านพร้อมกับฮั่วเทียนหลัน
แต่ฮั่วเทียนหลันได้รับสายโทรศัพท์กลางคัน กลับเปลี่ยนเส้นทางขับรถ
แม้ว่าอันหรันจะสงสัยอยู่บ้างว่าฮั่วเทียนหลันกำลังจะไปทำอะไร แต่ก็ไม่กล้าที่จะถาม
ชายคนนี้มีอารมณ์แปรปรวน เธอไม่กล้ายั่วโมโหเขา
หลังจากรถหยุด อันหรันก็สังเกตเห็นว่า ฮัวเทียนหลันพาเธอมาที่เย่ซี
อันหรันมีความทรงจำอย่างมากเกี่ยวกับสถานที่จอดรถนี้
ที่นี่ คือสถานที่ที่เธอถูกฮั่วเทียนหลันบังคับให้รถสั่นเมื่อครั้งที่แล้ว!