บทที่ 103 กำลังภายในเพิ่มเป็นเท่าตัว
ฮองเฮาเป็นแม่ของแผ่นดิน ถึงแม้จะทำให้ภาพลักษณ์ความเป็นแม่ของแผ่นดินเสื่อมเสีย แต่ก็ไม่เหมือนนิ่งซื่อที่ไม่สามารถเชิดหน้าชูตาได้เลย
ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดฮ่องเต้ยังมีความเกรงกลัวในตัวอ๋องเย่ นางเป็นฮองเฮา จะรังแกนางอย่างโจ่งแจ้ง ต่อหน้าผู้คนได้อย่าไร？
เว้นแต่ว่านางสองคนจะเป็นศัตรูกันตั้งแต่ตอนแรก
นางเป็นคนเดียวที่เหลือที่ต้องทำการทดสอบนางแล้ว
“เจ้าถือว่าฉลาดกว่านางผู้หญิงเลวอย่างแม่เจ้าเยอะเลย”
วันนั้นที่ไทเฮาจัดงานเลี้ยง ความจริงแล้วไทเฮาต้องการที่จะทดสอบนาง
แต่ว่า！
ในงานเลี้ยงวันนั้นหลานเยาเยา สามารถดึงทุกคนเข้ามามีส่วนร่วมในเกมส์ อีกทั้งทุกคนร่วมเล่นเกมส์อย่างสนุกสนาน ซึ่งนางไม่สามารถทำการทดสอบอะไรได้เลย
“แม่ของข้าโดนเจ้าฆ่าตายใช่หรือไม่？”
ไม่อยากเชื่อว่าท่านแม่จะรู้จักฮองเฮาด้วย ฟังจากน้ำเสียงแล้ว เหมือนจะสนิทกันมากด้วย
“นางเพสหยาทำให้ตัวเองตายเอง ไม่จำเป็นต้องให้ข้าลงมือหรอก？อยากรู้สาเหตุการตายของนาง ทำไมเจ้าไม่กลับไปถามที่จวนแม่ทัพ？ห่าห่าห่า……”
จวนแม่ทัพ？
วิธีการของนิ่งซื่อเป็นแค่เรื่องเล็ก น่าจะไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับนาง
หรือว่าจะเกี่ยวข้องกับหลานเฉินมู๋？
ไม่ว่าจะเกี่ยวข้องกับใคร ปัญหาที่ต้องแก้ไขตรงหน้าก่อนคือเรื่องของฮองเฮา
หึม！
“ความเคารพที่เจ้ามีต่อแม่ของข้า จะปรากฏต่อจุดจบของเจ้าในภายภาคหน้า”
นิ่ไม่ใช่คำขู่
แต่เพราะนางมีแผนการเตรียมไว้แล้ว！
เมื่อได้ยินคำพูดของนาง
น้ำเสียงที่แหบพร่าของฮองเฮายิ้มขึ้นมาทันที เหมือนคำพูดของหลานเยาเยาน่าขำยิ่งนัก “ไม่ดูน้ำหน้าตัวเองเลย เจ้านึกว่าเจ้ากำลังเปิดปงข้า ก็คิดว่าจะทำให้ข้าตายได้อย่างนั้นหรือ？”
“โนโนโน คนอย่างข้ามีจุดเด่นอยู่ข้อหนึ่ง ข้าชอบให้คนอื่นขุดหลุมศพฝังร่างตัวเอง หรือข้าเป็นคนขุดหลุมให้คนอื่นเป็นคนกระโดดเข้าไปในหลุมเอง”
ถ้านางเปิดโปงฮองเฮาตอนนี้ โดยบอกว่าธรรมชาติของนางตอนนี้เป็นตัวจริง ส่วนรูปลักษณ์เมื่อก่อนเป็นผลที่เกิดจากนางกินยา
ใครจะไปเชื่อ？
ถึงแม้ให้จื่อซีเป็นคนพูดออกมา ถึงแม้ฮ่องเต้จะไม่คิดว่าอ๋องแย่จงใจให้เขากับฮองเฮาผิดใจกัน หรือฮ่องเต้จะเชื่อหรือไม่เชื่อ ใจเขาที่มีต่อฮองเฮายังไงก็ไม่เหมือนเดินแล้ว
แต่ว่า！
สิ่งที่นางต้องการไม่ใช่อยากมีปัญหา
สำหรับคนที่ต้องการชีวิตของตัวเอง นางจะปล่อยให้เขามีความสุขต่อไปได้อย่างไร？
“เจ้าชั่งกล้าพูด！”
ดวงตาสีแดงฝาดเลือดของฮองเฮาหรี่มองอย่างดุร้าย และเล็บสีดำของนางเริ่มขยับ ราวกับว่านางพร้อมที่จะลงมือทันที
ถึงแม้ว่านางจะลงมือฆ่าพวกเขาตอนนี้ คนอื่นก็แค่คิดว่ามันเป็นเพราะโรคนางกำเริบ อย่างน้อยก็ฮ่องเต้ก็แค่ลงโทษนางโดยวิธีการกักบริเวณแค่นั้นเอง
อย่างไรก็ตาม……
คำพูดของหลานเยาเยาที่พูดออกมา ทำให้ฮองเฮาเย็นวูบไปทันที
“ข้าว่าฮองเฮา เจ้าไม่เห็นเหรอ วิชาการรักษาของข้าเก่งไม่แพ้ของจื่อซี？”
อาจจะเป็นเพราะว่าฮองเฮาให้ความสำคัญกับวิธีการที่จะฆ่านาง เลยลืมนึกไปว่านางก็มีวิชาการรักษาที่สูงไม่แพ้ใครเหมือนกัน
ไม่ช้าหรือเร็วนางก็จะนึกขึ้นได้เอง นางจะเตือนหรือไม่เตือนก็มีค่าเท่ากัน
ถึงตอนนี้ ฮองเฮารู้สึกถึงความกังวลกลัวขึ้นมาทันที
นางเกือบลืมไปว่า
ลืมไปแล้ว！
เมื่อกี้คนที่รู้ตัวจริงของนางก็คือหลานเยาเยา
นับตั้งแต่ยี่สิบปีก่อนที่นางเข้าวัง ไม่เคยมีใครที่จะรู้ตัวจริงของนางเลย
แม้แต่ฮ่องเต้ที่ร่วมนอนเตียงเดียวกันกับนางก็ไม่เคยสังเกตเห็นถึงความผิดปรกติของนางมาก่อน！
ส่วนจื่อซีที่มีชื่อเสียงโด่งดังทางการรักษาในเมืองหลวง เมื่อกี้ทำการตรวจจับชีพจรของนาง ก็ไม่ได้เกิดความสงสัยอะไรเลย
มีแต่หลานเยาเยา……
ใช้เวลาเพียงไม่นานก็ค้นพบความลับที่ปิดบังมานานหลายปีของนาง วิชาการรักษาของหลานเยาเยาคงจะสูงส่งหาคนเทียบได้ยาก
เจ็บใจยิ่งนัก！
จะปล่อยหลานเยาเยาไว้ไม่ได้ล่ะ
ฮองเฮาแสยะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย แต่ก็ไม่อาจรู้ได้ว่านางกำลังคิ้วอะไรอยู่ในปาก ผ่านไปไม่นาน นางมีเลือดไหลออกมาที่มุมปาก“นางกำลังทำอะไร？หรือว่ามันคือ……”
ดวงตาของจื่อซีเปลี่ยนเป็นแหลมคมขึ้นมาทันที และรีบเข้าไปป้องหลานเยาเยาไว้ที่ด้านหลังของเขา
หลานเยาเยายิ้มออกมาเล็กน้อย น้ำเสียงน่าฟังพูดขึ้นว่า “เจ้าทายถูกแล้ว ในปากของนางซ่อนยาอยู่ซึ่งยาตัวนี้สามารถทำให้กำลังภายในของนางเพิ่มขึ้นได้อย่างรวดเร็ว”
แต่ว่า ยาตัวนั้นมีผลสองด้าน
ถ้าฆ่าศัตรูได้หนึ่งพันก็จะมีผลร้ายเข้าตัวเองมาแปดร้อย ทำร้ายผู้อื่นเท่ากับทำร้ายตัวเองในเวลาเดียวกัน
“ขอให้พระชายาวางใจ ถึงแม้ต้องแลกด้วยชีวิต ข้าน้อยก็จะไม่ให้พระชายาได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย”ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับพระชายา ข้าก็มีหน้าไปสู้กับเจ้านายได้？
จะพูดไปแล้ว
ปกป้องเจ้านายกับพระชายาเป็นหน้าที่ของเข้าอยู่แล้ว
กำลังภายในและวิชาของฮองเฮาเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว นางยิ้มอย่างเลือดเย็นออกมาอีกครั้ง “ไม่เป็นไร พวกเจ้าจะได้ตายทีละคนๆ！”
ในเมื่อพวกเขาสองคนต่างก็รู้ความลับของนางแล้ว
นางจะไม่ปล่อยให้ใครรอดชีวิตไปได้เด็ดขาด！
ใครจะตายก่อนก็มีค่าเท่ากัน
เมื่อพูดจบนางกรูเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว และลงมือทำร้ายจื่อซีที่เอาตัวเองบังอยู่ข้างหน้า ความเร็วของนางเร็วกว่าเมื่อก่อนมาก อีกทั้งพลังที่มือแฝงไว้ด้วยกำลังภายในที่เก่งกล้า
เล็บที่แหลมคมทุกนิ้ว เหมือนมีดสั้นที่แหลมคมจะจิ้มแทงเข้าไปที่จุดตายของจื่อซี โดยตั้งใจจะให้เขาตายสถานเดียว
ถึงแม้ว่าจื่อซีมีความชำนาญในด้านวิชาทางการแพทย์
แต่จื่อซีเป็นถึงองครักษ์ลับของอ๋องเย่ที่ผ่านการอบรมมาอย่างดี เป็นไปไม่ได้ที่จะทนความต้านทานแค่นี้ไม่ไหว
เขาไม่ได้ทำการหลบหลีกเลย แต่กลับส่งกำลังภายในเขาไปที่ดาบ ปะทะกับฮองเฮาโดยตรง
ใครจะไปรู้……
ขณะที่ดาบปะทะกับเล็บของฮองเฮา ดาบถูกทำลายแตกเป็นชิ้นๆ เสียงแตก “พลิ้งเพล้งพลิ้งเพล้ง”ตกลงใส่ไปที่พื้น
ทันใดนั้นฮองเฮาข้ามาอยู่ตรงหน้าเขาพอดี
เมื่อต้องเผชิญเหตุการณ์แบบนี้ จื่อซีรีบหลบ จากนั้นเขากับสู้รบกันอยู่ด้วยกัน
หลานเยาเยาที่เมื่อกี้หลบอยู่ด้านหลังของจื่อซี บัดนี้ได้หลบไปนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ก้วยเฟย ยิ่งไปกว่านั้นนางยังช่วยตัวเองแทน้ำชา
ที่ปากของนางนั้นขยับไปมา เหมือนกำลังท่องอะไรบางอย่างอยู่！
วิชาต่อสู้และกำลังภายในของฮองเฮาที่เพิ่มขึ้นทำให้ฮองเฮาพร้อมที่จะฆ่าคนได้ทุกเมื่อ ทุกกระบวนท่าของนางสามารถปลิดชีวิตได้ในทันที
ถึงแม่วิชาต่อสู้ของจื่อซีจะเก่งกล้า แต่เมื่อสู้รบกันหลายครั้ง ทำให้จื่อซีตกเป็นเบี้ยล่าง ไม่นานนักจื่อซีก็ได้รับบาดเจ็บ
เมื่อฮองเฮามองไปเห็นหลานเยาเยานั่งจิบชาอย่างใจเย็น เหมือนนาง
กำลังดูการแสดงอยู่ ซึ่งทำให้นางยิ่งโมโห ดวงตาอาฆาตเพิ่มขึ้นทวีคูน
ฉะนั้น！
นางกะว่าจะฆ่าหลานเยาเยาก่อนคนแรก！
นางทนดูไม่ได้ที่เห็นหลานเยาเยาเหิมเกริม ไม่มีทีท่าทีเกรงกลัวอะไรนางเลย
ความรู้แบบนี้เหมือน……นางเป็นตัวตลก ส่วนหลานเยาเยาเหมือนคนดูที่เข้ามาดูการแสดงตลกเช่นนั้น
อย่างไรก็ตาม！
ทุกครั้งที่นางจะเข้าไปทำร้ายหลานเยาเยา จื่อซีก็เข้ามาปกป้อง เหมือนไม่เกรงกลัวต่อความตายเลย
จนกระทั่งเล็บที่แหลมคมของนางจับตัวจื่อซีไว้ได้ นางจึงรีบเบี่ยงตัวเข้าไปหาหลานเยาเยา แล้วยกกรงเล็บของนางขึ้นมาเพื่อที่จะปลิดชีวิตหลานเยาเยา
“พระชายา รีบหนีไป！”
มือที่กุมบาดแผลไว้สีหน้ากังวล
ถึงแม้เขาจะรู้ว่าหลานเยาเยาไม่ได้เก่งเฉพาะด้านวิชาการทางการแพทย์ ด้านวิชาการต่อสู้นางก็เก่งกาจเช่นกัน แต่ว่า วิชาการต่อสู้และวิชากำลังภายในของฮองเฮาแข็งแกร่งขึ้นอย่างน่าแปลก ยังไงก็ต้องระวังตัวไว้ก่อน
ถ้านางเดินออกไป อ๋องแย่ต้องรออยู่ห้องนอนด้านนอกอยู่แล้ว ฮองเฮาคงไม่กล้าเหิมเกริมอีก！
ใครจะรู้！
หลานเยาเยาสามารถหลีกเลี่ยงจากการโจมตีของฮองเฮาได้ จากนั้นนางถือแก้วชาเข้ามายืนอยู่ข้างจื่อซี ด้วยอารมณ์ดีแล้วพูดว่า
“บาดแผลแค่นี้คงไม่เป็นไรมากใช่ไหม？”
เอ๋อ？
บาดแผลแค่นี้？
พระชายา นิ่ไม่ใช่บาดแผลเล็กน้อยนะ มันสาหัสมาก ท่านรู้ไหม？กรงเล็บของฮองเฮาถ้าแทงเข้าไปลึกกว่านี้อีก ลำไส้เขาอาจไหลออกมาด้านนอกก็เป็นได้
“ไม่ร้ายแรง”ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาล้อเล่นนะ
พระชายา ท่านรู้หรือไม่？
ใครจะรู้！
หลานเยาเยายื่นขวดยาไปให้เขาขวดหนึ่ง พร้อมพูดกับเขาว่า “ยานี้ห้ามเลือดและระงับความเจ็บปวดได้ เป็นยาดี！”
จื่อซี “……”
เขาไม่มีแรงที่จะตอบโต้กลับ
ฮองเฮาที่ไม่มีคนเห็นหัว โมโหกระอักเลือดออกมาทันที
กล้าไม่เห็นหัวนางเหรอ？