120 ทากัตซูกิ มาโกโตะและโซเฟีย
ห้องรับแขกของโบสถ์ที่นับถือเทพธิดาแห่งน้ำ เออร์-ซามะ
ผมได้ถูกเรียกมาที่นี่โดยเจ้าหญิงโซเฟีย, และผมนั่งที่เก้าอี้ที่นุ่มนิ่ม
ผมได้อยู่ที่มักกาเรนมานานแล้ว, แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเข้ามาที่โบสถ์
มีแค่เจ้าหญิงโซเฟียและผมอยู่ในห้อง
“~♪”
เจ้าหญิงโซเฟียเทน้ำชาในอารมณ์ที่ร่าเริง
เธอได้เริ่มเก่งกับมันแล้ว
(ชั้นง่วงอ่ะ…) (มาโกโตะ)
ผมได้คุยกับซากุไร-คุงตลอดคืน, ความต้องการที่จะนอนนั้นสูงอย่างบ้าคลั่งตอนนี้
ตอนแรกเราคุยเกี่ยงกับความมุ่งมั่นของฮีโร่, ลอร์ดปีศาจแบบไหนที่อยู่ในทิศเหนือ, และเกี่ยวกับงาน, แต่มันเปลี่ยนไปเป็นการคุยเรื่องอดีตอย่างช้าๆ, และครึ่งหลัง, มันเป็นการคุยเกี่ยวกับการแกล้งที่เป็นที่นิยมในเวลาของเราเมื่อตอนประถม, ข้อพิพาทที่เรามีกับนักเรียนโรงเรียนเขตข้างเคียงเรื่องสนามเด็กเล่น, และเมื่อถึงเวลาที่ผมสังเกต, กลางคืนได้หมดไปแล้ว
มันค่อนข้างเป็นเวลาที่สนุก
แต่ทำไมซากุไร-คุงจำอดีตได้ในรายละเอียดขนาดนั้น
“ฮีโร่มาโกโตะ, ขอบคุณที่รอ” (โซเฟีย)
แก้วของชาที่มีกลิ่นผลไม้บางๆได้วางอยู่ตรงหน้าผม
ข้างมัน, มีคุกกี้ช็อคโกแลตชิพ
“ขอบคุณ” (มาโกโตะ)
ขอบคุณเธอ, ผมได้จิบชา
อร่อย
ระหว่างที่อยู่กับมัน, ผมหยิบคุกกี้
“หืม?” (มาโกโตะ)
“มีอะไรเหรอ, ฮีโร่มาโกโตะ?” (โซเฟีย)
คุกกี้ได้นุ่มเมื่อกัด, และมันแตกอย่างง่ายดายข้างในปากผม
พื้นผิวแบบนี้…ผมจำมันได้จากที่ไหนซักแห่ง…
“ไปเอาคุกกี้นี้มาจากไหนเหรอ?” (มาโกโตะ)
“มันได้เป็นที่นิยมในโรเซสเมื่อเร็วๆนี้ มันเป็นผลิตภัณฑ์ที่บริษัทฟูจิวาระขาย” (โซเฟีย)
จากฟูจิ-ยัง?! งั้น, นี่เป็นผลิตภัณฑ์จากญี่ปุ่น?
“ว่าแต่, มันชื่อว่าอะไร?” (มาโกโตะ)
“อืม, คันทรี่มาม่า” (โซเฟีย)
อย่างที่ผมคาด
พวก, มันเลียนแบบได้ดีอย่างที่สุด
ผมจบที่การกินมันอีก 3 ชิ้นทันที
“ดูเหมือนนายจะชอบมันนะ” (โซเฟีย)
เธอยิ้มให้ผม
อุ้บซ์, ผมทำนั่นต่อหน้าเจ้าหญิง
“ชั้นขอโทษสำหรับมารยาทที่เสียๆ, เจ้าหญิงโซเฟีย” (มาโกโตะ)
เมื่อผมพูดอย่างนั้น, เธอทำสีหน้าเสียใจ
“…มีอะไรเหรอ, เจ้าหญิงโซเฟีย?” (มาโกโตะ)
“อืม…นายได้โปรดหยุดเรียกชั้นอย่างสุภาพขนาดนั้นได้มั้ย?” (โซเฟีย)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
“ได้โปรดเรียกชั้นว่าโซเฟีย เหมือนเมื่อตอนที่ประเทศแห่งแสง” (โซเฟีย)
(?!)
ผ-ผมเรียกเจ้าหญิงโซเฟียโดยไม่มีคำให้เกียรติเหรอ?
(นายทำ เมื่อตอนที่โบสถ์งูโจมตี) (โนอาห์)
(จริงเหรอ, โนอาห์-ซามะ?) (มาโกโตะ)
(นายช่างเป็นชายที่ร้าย~ แม้ว่าโซเฟีย-จังจำมันได้ตลอดเวลา) (โนอาห์)
ผมจำไม่ได้จริงๆ
เพราะทั้งหมดมีหลายอย่างเกิดขึ้นในเวลานั้น
เจ้าหญิงโซเฟียมีสีหน้ากังวลอยู่ตรงหน้าผม…ไม่, นั่นไม่ใช่
“โซเฟีย” (มาโกโตะ)
“คะ, มาโกโตะ!” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียมองผมด้วยรอยยิ้ม, และผมมองกลับไปที่เธอ
““……””
พวกเราเลี่ยงสายตาในเวลาเดียวกัน
มันน่าอาย
“เมื่อมันมีแค่เราสองคน, ชั้นไม่ถือถ้านายเรียกชั้นโดยไม่ต้องมีคำให้เกียรติ” (โซเฟีย)
“อ-โอเค” (มาโกโตะ)
ผมได้รับอนุญาตจากเธอแล้ว!
มันโอเคจริงๆเหรอ?
พูดถึงแล้ว, ชั้นได้ยินมาว่านายพูดกับฮีโร่แห่งแสง-ซามะเกี่ยวกับการเดินทางทางเหนือ” (โซเฟีย)
“ใช่ มันดูเหมือนชั้นต้องเข้าร่วมทีมพันธมิตรฮีโร่หรืออะไรบางอย่างแบบนั้น” (มาโกโตะ)
“…เกี่ยวกับเรื่องนั้น…” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียพูดด้วยสีหน้าขอโทษขอโพย
ประเทศแห่งแสงพูดว่ามันโอเคสำหรับประเทศแห่งน้ำ ที่จะเลือกไม่ว่าเป็นเจ้าชายเลนเนิร์ด หรือผมเพื่อไปปราบลอร์ดปีศาจ
แทนที่จะอย่างนั้น, มีความต้องการจากกัปตันอัศวินแห่งแสงให้ผมเข้าร่วม
แล้วก็, กัปตันอากาศทิศเหนือ, เกราลท์ วาเลนไทน์, พูดอย่างเร่าร้อนว่า: “ให้ทากัตซูกิ มาโกโตะเข้าร่วมไม่ว่าจะยังไง! ไม่ว่าจะยังไง, โอเคมั้ย?!”
อออุ…เกราลท์-ซังนั่น…
“ยังไงซะ, ชั้นจะเข้าร่วม” (มาโกโตะ)
ด้วยคอนเนคชั่นของผมผ่านซากุไร-คุง, ตำแหน่งของผมควรจะอยู่ที่ฝั่งทะเล
ไม่มีปัญหาที่นั่น! (ทิ้งงานไว้ให้คนอื่น)
“…ไม่, เลโอก็จะเข้าร่วมด้วย” (โซเฟีย)
“หนึ่งคนก็โอเคแล้ว, ใช่มั้ย? เจ้าชายเลนเนิร์ดยังเด็กอยู่, มันเลยไม่โอเคเหรอที่จะให้เค้าอยู่ด้านหลังน่ะ?” (มาโกโตะ)
โซเฟีย-โอเน่ซังเป็นสปาร์ตัน?
“ราชวงศ์โรเซสเป็นสัญลักษณ์ของความสงบสุขในประเทศแห่งน้ำ ไม่ว่าฮีโร่ต่างโลกจะแข็งแกร่งแค่ไหน, พึ่งพาแค่เค้าอย่างเดียวและเริ่มอิ่มเอมใจจะต้องไม่เกิดขึ้น แล้วก็, ถ้าเราพ่ายแพ้การต่อสู้นี้, พวกเราจะถูกปกครองโดยปีศาจ ไม่มีที่ไหนให้หนี” (โซเฟีย)
คำพูดของโซเฟียนั้นเข้มแข็ง
มันแค่นั่น…
“พูดจากใจแล้ว, เค้าได้ค่อนข้างกลัวเมื่อเวลาที่เราสู้กับฝูงของมอนสเตอร์ที่ประเทศแห่งแสง…” (มาโกโตะ)
ทั้งหมดเพราะเขา 9 ขวบ นั่นปรกติ
ผมรู้สึกว่า, แม้ว่าพวกเราบังคับเขามา, เขาจะไม่ได้เป็นกำลังต่อสู้มากขนาดนั้น
“นั่นทำไม ชั้นอยากให้เลโอไปกับนาย พูดจากใจ, เขาจะไม่สามารถได้รับประสบการณ์การต่อสู้จริง ถ้าเขาแค่ฝึกในโฮรันต่อไป แล้วก็, เลโอได้ติดนาย” (โซเฟีย)
“…ชั้นเป็นนักผจญภัยนะ, รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมไม่คิดว่านั่นเป็นงานสำหรับให้เจ้าชายทำ
“นายเป็นฮีโร่ของประเทศของเรา จริงๆแล้วชั้นอยากให้นายทำอย่างเดียวกันกับฮีโร่แห่งแสง แล้วไปพบฮีโร่ของประเทศอื่น โดยเฉพาะประเทศเพื่อนบ้านนอกจากประเทศแห่งแสง; สปริงล็อก และเกรทคีธ พวกเค้าเป็นประเทศที่เราจะต้องร่วมมือในกรณีที่บังเอิญว่ากองทัพปีศาจได้โจมตี” (โซเฟีย)
“เรื่องทางการเมืองเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมเข้าใจนั่น
ผมไม่รู้เกี่ยวกับมารยาทในประเทศอื่น, ดังนั้นการได้มีเจ้าชายเลนเนิร์ดมากับผมจะช่วยผมได้
(แม้อย่างนั้น…) (มาโกโตะ)
เจ้าชายเลนเนิร์ดที่ยังเด็ก จะทำหน้าที่เป็นทูตเมื่อไปที่ประเทศอื่น, และเป็นส่วนหนึ่งของฮีโร่ที่จะช่วยกอบกู้โลก, หือห์
ธุรกิจฮีโร่มันแรงงานทาสจริงๆ
“ชั้นไปตรวจสอบเมืองรอบๆในไม่กี่วันนี้, ทั้งหมดได้รับความเสียหายเพิ่มขึ้นโดยมอนสเตอร์ มันไม่มีช่องว่างในกองกำลังของประเทศเรา…” (โซเฟีย)
น้ำเสียงของเจ้าหญิงโซเฟียได้หนักอึ้ง ขณะที่เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง
มันน่าจะทำให้เธอเจ็บ ที่เธอต้องใส่ความรับผิดชอบที่หนักไปบนเจ้าชายเลนเนิร์ด
ผมต้อบอะไรไม่ได้ และมองออกไปนอกหน้าต่างเมื่อ…{ตรวจจับได้ตอบสนอง}
มอนสเตอร์? ในเมือง?
“ฮีโร่มาโกโตะ, ดูทางนั้นสิ!” (โซเฟีย)
“นั่น…ไวเวิร์น?” (มาโกโตะ)
ที่ที่เจ้าหญิงโซเฟียได้ชี้ไป, มีไวเวิร์นบินอยู่ข้างบนเมือง
มอนสเตอร์หลงที่มาจากป่าที่ยิ่งใหญ่เหรอ?
มันดูเหมือนคนเฝ้าระวังของมักกาเรนยังไม่สังเกตมัน
“นี่มันแย่แล้ว มันจะแย่มากถ้ามอนสเตอร์โจมตีเด็ก เราต้องบอกทหารทันที” (โซเฟีย)
“เดี๋ยว มาจัดการกับมันตอนนี้เลยเถอะ” (มาโกโตะ)
ผมเรียกเจ้าหญิงโซเฟียที่รีบให้หยุด
“ชั้นยืมมานาเธอหน่อยได้มั้ย, โซเฟีย?” (มาโกโตะ)
“…อีกแล้วเหรอ? ถ้ามันเป็นนาย, โอเค” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียแก้มแดงเล็กน้อย ขณะที่เธอพยักหน้า
ทำไมแก้มแดงล่ะ?
ยังไงซะ, โอเค
ผมง่วงอยู่นี่, งั้นมาจัดการมันอย่างเร็วเลยเถอะ
ผมจับมือเจ้าหญิงโซเฟีย
{—เมื่อผมมองกลับไปหามัน, ผมไม่ได้คิดถึงมันทั่วๆในเวลานั้น}
เพราะการอดนอนของผม, ผมไม่ระวัง
[คุณจะทำจังหวะเดียวกันกับเจ้าหญิงโซเฟีย?]
ใช่ ←
ไม่
แม้แต่ผูเล่นอาร์พี่จีซังก็เตือนผม
ถามผมว่า: แน่ใจแล้วเหรอ?
พอมาคิดวามันจะพาสถานการณ์แบบนี้มา…
“เวทย์น้ำ: [ร้อยศรน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)
“ฮึ้ง!” (โซเฟีย)
ผมทำจังหวะเดียวกันกับเจ้าหญิงโซเฟียและยิงเวทมนตร์น้ำ
ผมได้ยินเสียงคราญเบาๆข้างผม
ลูกธนูน้ำแข็งหลายร้อยโจมตีไวเวิร์น
“กย้าาาาาาห์!!”
มันร่วงลงไปนอกเมืองระหว่างที่ส่งเสียงร้อง
มันใช้งานได้ยอดเยี่ยม
ความเข้ากันกับเวทมนตร์น้ำแข็งกษัตริ์ของเจ้าหญิงโซเฟียนั้นสมบูรณ์แบบเหมือนเคย
“ขอบคุณ, โซเฟีย” (มาโกโตะ)
“ใช่, ทำได้ดีมาก, มาโก—” (โซเฟีย)
ผมมองไปที่ข้างผม
เจ้าหญิงโซเฟียได้ยืนอยู่ที่นั้นด้วยสีหน้ามึนตึง
“? มีอะ—?!” (มาโกโตะ)
ผมได้ถูกผลักล้มลงโดยเจ้าหญิงโซเฟียแล้วหล่นไปกับพื้น พัวพันไปกับเธอ
พรมของพื้นนั่นนุ่มนิ่ม, ดังนั้นมันไม่เจ็บ, แต่เจ้าหญิงโซเฟียได้อยู่บนผม
“โซเฟีย, มีอะไรเหรอ?!” (มาโกโตะ)
“มาโกโตะ…ฮึ้นนน” (โซเฟีย)
เธอมอบจูบที่เร่าร้อนให้ผม
(เอ๋?) (มาโกโตะ)
แขนทั้งสองของเธออยู่รอบหัวผม, และผมไม่สามารถแยกจากเธอไปได้
น-นี่มันอะไร?
นี่มันกระทันหันเกินไป!
เกิดอะไรขึ้น…
(มาโกโตะ! โซเฟีย-จังโดนโปรยเสน่ห์! ปล่อยเวทย์ของนายซะ!) (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะ?! เวรเอ๊ย!
(ป-ปล่อย!) (มาโกโตะ)
ผมได้รีบปิดตาและหยุดเวทมนตร์
ผมใช้งานเวทมนตร์เสน่ห์ในความง่วงเหรอ?!
ตาของผมสบกับเจ้าหญิงโซเฟียที่ตาเบิกกว้าง
เธอลุกขึ้นและแยกอย่างรวดเร็ว
และจากนั้น, เธอได้ซีดลงทันที
“ช-ชั้น…ชั้นทำอะไรลงไปนี่…” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียแยกจากผมและมองมือของเธอเอง เหมือนกับเธอไม่สามารถเชื่อมันได้
“…จ-เจ้าหญิงโซเฟีย…?” (มาโกโตะ)
“…ไม่มีทางน่า แม้ว่ากายของออราเคิลต้องบริสุทธิ์เมื่อพูดกับเทพธิดาแห่งน้ำ เออร์-ซามะ…” (โซเฟีย)
เธอโซเซแล้วเธอทรุดลงไปที่เข่าอยู่กับที่
“ได้โปรดยกโทษให้หนูด้วย…เออร์-ซามะ ได้โปรดยกโทษให้หนูที่โง่เขลาด้วย…” (โซเฟีย)
เธอจับมือของเธอแล้วเริ่มอธิษฐานระหว่างที่หันตัวขึ้นไป
(นี่มันมีปัญหาแล้ว…) (มาโกโตะ)
ผมเป็นเหตุผลของมัน, แต่ผมรู้สึกว่ามันเป็นสถานการณ์ที่ไม่สามารถแก้ได้แล้ว
เจ้าหญิงโซเฟียได้อธิษฐานต่อไปและผมยืนอยู่ตรงนั้น ตะลึง
บรยากาศที่หนักอึ้งที่รู้สึกเหมือนมันไม่มีที่สิ้นสุดได้ผ่านไป, และ…เจ้าหญิงโซเฟียได้เงียบ
ผมหยุดได้ยินการอธิษฐานของเธอ
มานารอบๆในอากาศได้เริ่มสั่นไหว
ที่จุดหนึ่งของเวลา, สปิริตน้ำได้หายไป
แทนสิ่งนั้น, มีมานาศักดิ์สิทธิ์เติมเต็มทั้งห้อง
“…ฮ่าาห์, เธอทำอะไรของเธอ, มา-คุง?”
คนที่พูดกับผมแบบที่ไม่สุภาพคือเจ้าหญิงโซเฟีย
เสียงของเจ้าหญิงโซเฟีย
แต่นั่นไม่ใช่ นั่นไม่ใช่เจ้าหญิงโซเฟีย
หน้าของเธอทำรอยยิ้มที่โกรธ
ตาของเธอได้ส่องสว่างสีทอง
“…อ-เออร์-ซามะ?” (มาโกโตะ)
“ช่า~ย, ชั้นมาแล้ว☆” (เออร์)
เจ้าหญิงโซเฟีย(เออร์) ได้ชูสองนิ้วและขยิบตาให้ผม
มันรู้สึกไม่ใช่มาก
“แม้อย่างนั้น, ใช้เสน่ห์กับโซเฟีย-จัง, นั่นยกโทษให้ไม่ได้” (เออร์)
“《ผมขอโทษ!》” (มาโกโตะ)
ผมคุกเข่าทันที
“อ-อืม…เจ้าหญิงโซเฟียได้เสียคุณสมบัติในฐานะออราเคิลไปมั้ย?” (มาโกโตะ)
ถ้าเป็นแบบนั้น, ไม่ใช่ว่าผมทำบางอย่างที่สมควรถูกประหารเหรอ?
แต่ผมได้ถูกมอบคำตอบที่คาดไม่ถึง
“ไม่, มันไม่เหมือนกับว่าออราเคิลต้องบริสุทธิ์นะ, รู้มั้ย?” (เออร์)
“เอออ๋?! จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)
เจ้าหญิงโนเอลพูดว่าพวกเธอต้องเป็นอย่างนั้น
“นั่นเป็นกฎที่มนุษย์ตัดสินใจกันเอาเอง” (เออร์)
“ทำไมถึงทำกฎแบบนั้นล่ะ?” (มาโกโตะ)
เออร์-ซามะ หัวเราะคิดคักกับคำถามนั้น
“เพราะถ้าออราเคิลมีคนรัก, มันจะแค่เพิ่มปัญหาให้โบสถ์เทพธิดา, ใช่มั้ย? ถ้ามันไปจบที่การเป็นคนประหลาด, มันจะมีผลกับชื่อเสียงของโบสถ์ มนุษย์ช่างน่าปวดหัว, ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ~?” (เออร์)
เออร์-ซามะพูดนั่นเหมือนมันเป็นธุระคนอื่น
ไม่, จริงๆแล้วมันก็ไม่ใช่ธุระท่าน, หือห์
เทพเจ้าไม่มีอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้น, มันเป็นกดที่สร้างโดยความสบายของสังคมมนุษย์
“ยังไงซะ, นั่นเป็นอย่างนั้น, นายเลยสนิทกับโซเฟีย-จังได้มากมายกว่านี้, มาโกโตะ-คุง! ชั้นอนุญาตมัน!” (เออร์)
“…”
ผมได้รับอนุญาตจากเทพธิดาแห่งน้ำ
“ใช่ ใช่, มาโก-คุง, แต่เตือนอย่างนึงนะ เมื่อนายใช้จังหวะเดียวกันกับนักเวทย์น้ำจริงจัง ด้วยความเชี่ยวชาญน้ำของนาย, มันมีผลข้างเคียงด้วย, ดังนั้นพยายามให้มันน้อยที่สุด ตั้งแต่ตอนนี้ไปนะ, โอเคมั้ย?” (เออร์)
“ผลข้างเคียง?” (มาโกโตะ)
“เมื่อใช้จังหวะเดียวกัน, นายผสมมานาของนายกับอีกคนชั่วคราว, แต่ด้วยความเชี่ยวชาญของนาย, มันผสมกันมากเกินไปและจบที่ ‘รู้สึกดี’ ครั้งนี้, มันใช้ได้ผลเป็นสองเท่ากับเวทมนตร์เสน่ห์” (เออร์)
“…ผมจะระวังต่อจากนี้ครับ” (มาโกโตะ)
จริงเหรอ…?
ผมได้ใช้จังวะเดียวกันอย่างไร้กังวลกับเจ้าหญิงโซเฟียตลอดเวลาเลย!
ผมต้องให้มันน้อยที่สุดแล้วจริงๆตอนนี้
“แต่นั่นยังชดใช้ไม่พอที่ทำให้โซเฟีย-จังที่น่ารักของชั้นร้องไห้~” (เออร์)
เธอยิ้ม เป็นรอยยิ้มแบบที่โนอาห์-ซามะทำเมื่อเธอคิดบางอย่างที่ชั่วร้าย
(ช่างหยาบคาย) (โนอาห์)
“โอ้ชั้น, โนอาห์ เธอดูอยู่เหรอ?” (เออร์)
(เฮ้, เธอมีแผนจะทำอะไรกับมาโกโตะของชั้น?) (โนอาห์)
“ชั้นคิดว่าจะทำให้เค้ามาเป็นคู่หมั้นของโซเฟียจัง เพราะทั้งหมดโซเฟีย-จังเป็นพวกบานช้า” (เออร์)
(โอ้, นั่นฟูงดูดี ไม่ใช่ว่ามันยอดเยี่ยมเหรอ, มาโกโตะ? นายสามารถหมั้นกับคนที่มีอิทธิพลสูงที่สุดในประเทศแห่งน้ำ) (โนอาห์)
“ด-เดี๋ยว, เทพธิดา-ซามะ?!” (มาโกโตะ)
นี่มันพัฒนาไปด้วยความเร็วเป็นมัค
“นายไม่มีแผนจะปฏิเสธ, ใช่มั้ย? ชั้นจะทำ{สวรรค์ลงทันฑ์}สำหรับบาปที่เสน่ห์ใส่ออราเคิลของชั้นนะ, รู้มั้ย?” (เออร์)
(มาโกโตะ, นายเป็นผู้ชาย, ใช่มัั้ย? รับผิดชอบด้วย) (โนอาห์)
“อ-เอิ่ม…แล้วความรู้สึกของเจ้าหญิงโซเฟียล่ะ?” (มาโกโตะ)
ตัวเธอเองนั้นไม่อยู่นะ, รู้มั้ย?
“อ้าา, มันโอเค, มันโอเค ชั้นจะมอบคำทำนายให้เธอ” (เออร์)
ช่างไม่ใส่ใจ!
มันโอเคที่คำทำนายจะถูกมอบแบบนั้นเหรอ?
“ยังไงซะ งั้น, ชั้นจะไปคุยเล็กๆกับโซเฟีย-จังในความฝันของเธอ, โอเคมั้ย?” (เออร์)
หลังจากพูดสิ่งนั้น, เจ้าหญิงโซเฟียกำลังจะทรุดลงไป
ผมได้รีบเข้าไปจับเจ้าหญิงโซเฟีย
ผมให้เธออยู่ในแขนผมตลอดเวลาไม่ได้, ผมเลยนอนเธอลงที่โซฟาใกล้ๆ
◇◇
ผมได้รอเจ้าหญิงโซเฟียตื่นประมาน 15 นาที, ผมคิดว่านะ?
ตาของเธอเปิด, และสีของตานั้นเป็นสีฟ้า
มันคือเจ้าหญิงโซเฟีย
เธอค่อย…มองมาที่ผม
““……””
พวกเรามองหน้ากันซักพัก
ผมพูดกับเธออย่างลังเล
“โซเฟีย…เธอรู้สึกโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“…ชั้นจะอยู่ในมือของนายแล้ว, คู่หมั้นของชั้น, มาโกโตะ” (โซเฟีย)
ดูเหมือนเออร์-ซามะสรุปฝั่งเธอแล้ว
TLN ว้าว
ขอบคุณสำหรับเงิน 28 บาท
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord