126 เด็ก และ หญิงสาวอายุมาก
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
เด็กๆสองคนหายตัวไป หลังจากที่ผมได้ยินอย่างนั้นมาจากโดโรเธีย ผมโยนชุดทางการของผมออก เปลี่ยนเป็นชุดหนัง ผมเคลื่อนไหวได้ง่ายกว่า และใส่เกราะแขนเหล็กกล้าได้
「อธิบายสถานการณ์ก่อน ในรายละเอียดมากที่สุดเท่าที่จะมากได้」
สิ่งเดียวที่ผมถามไป คือเด็กสองคนไปร้านค้า และไม่กลับมา
「เมเมลและอามิ……ถ้าพวกเธอไม่กลับมา อ้าา! มันจะดีกว่าถ้าหนูไปเอง!!」
จะคุยไปไม่ถึงไหน เมื่อโดโรเธอปั่นป่วนมาก ไมล่าอธิบายแทนเธอ ระหว่างที่เปลี่ยนชุดของเธอด้วย
「สองคนที่หายตัวไป เป็นเด็กสาว — คนหนึ่งอายุ 8 ขวบ และอีกคน 12 ขวบ และทั้งสองตัวเล็กๆ พวกเธอออกไปก่อนเย็น และตะวันยังสูงพอ สำหรับที่จะให้พวกเธอกลับมา หลังจากการจับจ่ายสั้นๆ ที่ตลาดใกล้ๆ」
สองสาวตัวเล็กๆหายตัวไป หลังจากที่ไปซื้อของนิดหน่อย
「มันน่าจะเป็นพวกพ่อค้าทาสผิดกฎหมาย หรือบางอย่างเทือกๆนั้น มันเกิดขึ้นกับเด็กสองคนในเวลาเดียวกัน เมื่อตะวันยังออกมาอยู่ และพวกเธอไปที่ตลาดที่วุ่นวาย ถ้าพวกนั้นไม่เก่งกับการทำมัน มันจะเป็นไปไม่ได้เลย ที่มันจะจับพวกเด็กๆ」
「อ้าาา……」
โดโรเธียจับหัวของเธอ ระหว่างที่ล้มฟุบไปที่พื้น ทำให้มิทตี้และเด็กคนอื่น รีบมาและจับเธอไว้
「เราควรทำยังไงดี?」
ซีเลียเตรียมตัวเสร็จแล้ว และถือดาบของเธอ ที่ผลิตจากดวอร์ฟ อย่างที่คาดกับซีเลียและไมล่า พวกเธอคุ้นชินกับการอยู่บนสนามรบ ดังนั้น พวกเธอไม่ตื่นตกใจ แม้ว่าจะในสถานการณ์ฉุกเฉิน
「แม้ว่าการลักพาตัวเกิดขึ้นตอนเย็น พวกมันน่าจะยังไม่มีเวลาขนส่งพวกเธอ ถ้ารถเกวียนมาวิ่งตอนกลางคืน มันน่าจะเตะตายามเมือง และมันจะจบ ถ้าพวกมันถูกหยุด ดังนั้นพวกมันน่าจะไม่เสี่ยงกับโอกาสนั้น ถ้าพวกมันอยากจะขายเด็กๆ พวกมันยังต้องรอจนกว่าตะวันออกมา ก่อนที่จะเคลื่อนไหวได้」
「งั้นจนกว่าจะถึงตอนนั้น พวกเธอควรจะอยู่ในอาคารซักที่เหรอ?」
「เป็นไปได้มากที่สุด ถ้าเราเจอพวกเธอคืนนี้ เราพาพวกเธอกลับมาได้」
「นั่นจริงเหรอ!?」
โดโรเธียยกหัวของเธอขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
「ชั้นจะทำมากที่สุดเท่าที่ชั้นทำได้ ดังนั้น รอเงียบๆในบ้าน กิโด้ ครอลล์ ปกป้องคฤหาสน์ ซีเลียและไมล่าจะมากับชั้น」
พวกมันน่าจะมีเป้าหมายไปที่เด็กกำพร้าสุ่มๆ ดังนั้น มีโอกาส ที่พวกมันจะมีเป้าหมายไปที่เด็กๆที่บ้านด้วย นนน่าและคลอเดียก็อยู่ที่บ้านด้วย ผมเลยเอากำลังต่อสู้ไปทั้งหมดไม่ได้
「ถ้าทีมคุ้มกันเข้าไป เราเอาชนะพวกมันได้」
「ยามเมืองจะกวนใจ ถ้าเรารวมทหารในเมืองหลวง มันจะเสียเวลาเปล่าที่จะอธิบายสิ่งต่างๆ และกรณีที่แย่ที่สุด คนลักพาตัวจะวิ่งหนีไป ถ้าพวกมันรับรู้ถึงการรวมตัวกันใหญ่ๆ」
ทั้งหมดมันจะจบ ถ้าพวกมันไปจากเมืองหลวง เด็กสาวจะกลายเป็นของเล่นของพวกบ้ากาม หรือถูกส่งไปที่ซ่อง
ซีเลีย ไมล่า และผม มุ่งหน้าออกไปเดินตอนกลางคืน ระหว่างที่ใส่เกราะเบา และดาบที่เอว ถ้าเราใส่อุปกรณ์หนัก สุดท้ายท้ายสุดมันจะไปกระตุ้นยามเมือง และกินเวลา
ประตูปิด ดั่งจะขัดเสียงของโดโรเธียที่กังวล และกลอนถูกใส่เข้าที่
「เราไปหาที่ไหนก่อนดี? ที่ที่อาชญากรมันชอบรวมตัวกันมั้ย?」
「เราควรไปที่สลัมดีมั้ย?」
ซีเลียและไมล่า เสนอความคิดมา แต่ในท้ายที่สุดถูกปฏิเสธ ถ้าเราหาอย่างละเอียดยิบกับที่ที่น่าสงสัยทั้งหมด ในเมืองหลวงกว้างๆเราจะผ่านไม่ได้แม้แต่สิบอาคารในตอนเช้า
「หาโสเภณี」
「「หึ้!?」」
อย่าดังไป เราจะเด่น
—————————————————————
「ท่านฮาร์ดเลตต์ซมะ!? พี่อยู่ในเมืองหลวงเหรอ เอ๋? หนูไม่ได้แขกเลยน่ะวันนี้ พี่เห็นมั้ย~ หนูจะลดให้ ดังนั้นมาซักรอบ……-เดี๋ยว พี่มีสาวๆมากับพี่เหรอ? สามคนด้วยกันเลยเหรอ? ได้อยู่หนูเดาว่านะ แต่ทำมันกับสาวๆ ไม่ใช่จุดแข็งของหนูนะ รู้มั้ย?」
ผมเจอโสเภณีถนน ที่ผมรู้จักตามทาง ผมอยู่กับเธอหลายครั้งไปแล้ว
「ไม่ใช่ที่พี่มาวันนี้น่ะ จริงๆแล้ว……」
ผมบอกเธอเกี่ยวกับว่าที่ไหน ที่จะน่าเชื่อว่าเด็กที่หายตัวไปจะอยู่ที่นั่น และข่าวลือเกี่ยวกับพ่อค้าทาสผิดกฎหมาย ที่มีเป้าหมายที่เด็กเล็กๆ ไอพวกนั้นมันจะไม่แค่ผ่านไปเฉยๆ เพื่อที่จะให้ไหลผ่านสายตาของยามเมืองและพลเมือง มันจะต้องการประสบการณ์มาก และความคุ้นเคยกับพื้นที่
「อ้าา……ตรงนั้น หือ งั้นมันน่าจเป็นไอพวกนั้น……」
「โปรดบอกพี่ที่ว่ารังมันอยู่ไหน」
「มืมม อืม มันดูเหมือนพวกมันไปเที่ยวกับหัวหน้าเราที่นี่และ……หนูพูดมากไม่ได้ มันอาจหมายถึงเราจะทำธุรกิจต่อที่นี่ไม่ได้……」
「โปรดบอกพี่」
ผมมอบให้เธอไปหลายทองจากกระเป๋าของผม นี่จะให้เธออยู่ได้อีกปีสองปี
「เก่ะ!? นะ นี่ทั้งหมดคือทองเหรอ!?」
「ถ้าอยู่ที่นี่ไม่ได้ พี่พาน้องกลับไปที่ราเฟน และหาร้านดีๆไห้ได้ รีบบอกพี่ ได้โปรด」
ซีเลียชักดาบของเธอ ได้โปรดรีบบอกที พี่ข้อร้องเธอล่ะ
「คนที่มีเป้าหมายไปที่เด็กๆในบริเวณนี้ น่าจะเป็นกลุ่มบาโรล รังของพวกมัน……เอิ่ม หนูไม่รู้ว่ามันมีมั้ย แต่พวกมันถูกเห็นบ่อยว่าเข้าออกโกดังที่หลังคาสีน้ำเงิน ในถนนหลัก」
「ได้เลย ไปกันเถอะ」
ผมนำซีเลียและไมล่า วิ่งไปที่ที่ผมถูกบอก
「อ๊ะ! อย่าลืมเกี่ยวกับที่พี่พูดว่าจะพาหนูไปด้วยนะ อย่าลืมล่ะ?」
ผมตอบโดยการหันกับไป และยกมือผมขึ้นเล็กน้อย ผมทำบางอย่างได้ ตราบใดที่ผมรู้ที่
「งี้ใช้ขโมยจับขโมย……งั้นเหรอ?」
「ถูกต้อง เล่นกับผู้หญิงก็มีประโยชน์บางคร้งนะ ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?」
「หนูยอมรับเรื่องนั้นแต่…….ท้ายที่สุดพ่อจะทำให้เป็นผู้หญิงของพ่อ ไม่ใช่เหรอ?」
「เก็บมันเป็นความลับจากนนน่าทีนะ」
เราล้อเล่นกันเบาๆ ระหว่างที่ก้าวเท้าเร็วๆ ขณะที่เรามุ่งหน้า ไปที่ย่านที่โกดังอยู่ ที่โสเภณีบอกเรา เราเห็นที่เดียว ที่หลังคาสีน้ำเงิน ผมไปอยู่ข้างหน้า ซีเลียไปด้านข้าง และไมล่าทำให้ขบวนแถวมั่นคง อยู่ข้างหลังเรา
เราไปตลอดทางถึงทางเข้าอย่างเงีบๆ แต่โกดัง ไม่ได้ดูต่างจากที่อื่นผิวเผิน วางหูไว้ที่ประตู ผมได้ยินชายสองคนคุยสบายๆกัน แต่ผมฟังไม่ออกว่าพวกเขาพูดอะไร เห้อ นี่มันมีปัญหาจริงๆ ถ้าผมผิดพลาดเมื่อผมพุ่งเข้าไป เราแค่ใช้อำนาจของผมเพื่อระงับมันได้
ผมเคาะประตูแรงๆ
「-!! ยา ยามะ」
รหัสลับเหรอ? ถ้านี่เป็นโกดังธรรมดา คนที่อยู่ที่นี่ จะไม่พูดบางอย่างแบบนี้
ผมชักดาบที่ผมได้มาจากคลอเดีย และถีบประตูด้วยกำลัง มันไม่ใช่ประตูไม้หนา ดังนั้นมันพังและหล่นลงไปในห้อง
「กุเอ่ะ!!」 「ใครวะ!?」
คนที่ยืนอยู่ข้างหลังประตู ล้มไปด้วยกันกับประตู ระหว่างที่อีกคน พยายามที่จะชักดาบ
「เหี้-!」
แต่ซีเลี ม้วนตัวเข้าไปได้เร็วกว่า ที่เขาจะทำอย่างนั้นได้ และแทงชายเข้าที่อกด้บขดาบที่ดวอร์ฟสร้าง แทงผ่านเกราะหนังและตัวของชายไปได้อยางง่ายๆ
「หนูไม่ชินกับมัน อย่าไปข้างหน้ามาก」
การเคลื่อนไหวของเธอช้ากว่าปรกกติมาก เธอถูกรั้งไว้ด้วยดาบหนัก
「ค่ะ」
เพื่อพูดให้ถูกต้องแม่นยำ ดาบแทงเข้าหัวใจชาย และเมื่ออาวุธถูกดึงออกมา เลือดพุ่งไปถึงเพดาน ในพริบตา ซีเลียเหวี่ยงดาบลงบนชาย ที่ถูกทับอยู่ใต้ประตู เหมือนเคยๆ เธอไร้ปราณี
「เราสร้างเสียงเอะอะ พวกมันควรจะค่อนข้างระวังแล้ว」
เสียงเหล็กกระทบ สามารถที่จะได้ยินได้ จกห้องรอบๆเรา มันปรากฏว่า ศัตรูคนต่อไป ติดอาวุธหนัก
「เราจะไม่ทำให้พวกมันเคลื่อนย้ายเด็กๆเหรอ?」
「พวกมันไม่ควรจะคิดว่าเรามาเพื่อเอาเด็กคืน เพราะทั้งหมดพวกคนที่อยู่ในการงานแบบนี้ มี่ศัตรูเยอะ」
ผมจับศพเข้าที่คอ ยกมันขึ้น พามันไปที่ทางเดินที่ติดกัน และโยนตัวมันตามประตูที่เปิดไป ทันทีที่ผมทำ เสียงปั้งสามารถได้ยินและศพ ถูกแทงด้วยลูกดอก
「ไปกันเถอะ」
เมื่อเรากกระโดดออกไปผ่านประตู เราเห็นชายเล็งปืนธนูมาใส่เรา จากสุดทางเดิน ในความตื่นตกใจ เขาพยายามจะใส่กระสุน แต่ไม่มีทางที่เอาจะทำได้ ในไม่กี่วินาที
「ฮฮฮฮฮฮฮิ้!!」
เมื่อคาดคะเนว่าเขาจะไม่ทำมันทำเวลา เมื่อผมพุ่งเข้าใส่เขา เขาทิ้งปืนธนู และดึงมีดที่ติดอยู่ที่เอวของเขา แต่มันไม่ได้ดูเหมือนจะพึ่งพาได้อย่างมาก
ผมวิ่งไปหาเขา ระหว่างที่สนใจอาวุธของเขา และฟันข้างด้วยดาบของผม
「กกกกกี้…….」
มือขวาที่ยื่นออกมา เพื่อพยายามที่จะกันการโจมตีของผม ไปเต้นในอากาศ ระหว่างที่ยังจับมีด ผมจะเสียเวลาที่มีค่าไป ถ้าผมไปวุ่นวายอยู่กับชายคนนี้ ผมเลยไม่หยุดวิ่ง และผ่านเข้าไป
「ได้โปรดหยุด อั่ก! โก่ะะ!」
สองคนที่ตามหลังผมมา ฟันมันคล้ายๆกัน ผมไม่คิดว่ามันจะยังมีชีวิตหลังจากนั้น
「เฮ้ อย่าไปไหน!!」
「ไม่เอา……หนูอยากกลับบ้าน……」
ชายตะโกนอย่างโกรธเคือง และเสียงร้องไห้ของเด็กสาว ต้องเป็นห้องนั้นแน่
ผมพยามจะถีบประตูห้อง ที่ผมได้ยินเสียงเด็กสาวออกมา แต่มันดูเหมือนมีอะไรกันไว้อยู่อีกฝั่ง และผมเปิดไม่ได้
「เราทำยังไงดีวะ?!」
「หนีทางหน้าต่างเหอะตอนนี้ เรากระทืบพวกมันได้ถ้าเราไปรวมคนมา」
มันจะเป็นปัญหา ถ้าพวกมันหนีออกไปข้างนอก
「เราทำยังไงกันดี?」
「ไมล่า หนูไปได้มั้ย?」
「แน่นอน แต่ถ้าประตูถูกกันไว้ ยกเว้นว่าหนูจะเข้าหน้าต่างได้……」
กำแพงที่แยกททางเดินและห้อง สร้างจากไม้ และมันไม่หนาเหมือนกำแพง ที่เป็นท่อนไม้วางซ้อนกัน จากเสียงของชายที่ผมได้ยินก่อนหน้า ผมรู้ว่าพวกมันคนนึง อยู่ที่กำแพงใกล้กับเรา ผมแทงดาบไปที่พื้นและเหวี่ยแขนของผมมือเปล่า
「ไม่มีทางน่า……มันเป็นไปไม่ได้」
「เอาจริงเหรอพ่อ?」
「ฟู่นนน!!」
เมื่อทั้งสองหมัดปะทะกับกำแพง มันแตกทะลุไป และยื่นออกไปที่อีกฝั่ง
「อะร่ะ-!! ไรวะ-?!!」
เมื่อผมรู้สึกได้ถึงความรู้สึกชายที่ติดกำแพง ผมขยำเขา และดังเขาเข้ากับแพง ด้วยกำลังทั้งหมด หลังจากเสียงแตกหักมากมาย รูใหญ่เปิดขึ้นในกำแพง และผมดึงชายออกมาจากห้องได้อย่างสิ้นเชิง เหมือนแบบนี้ ทางเข้าอีกทางได้ถูกสร้าง
「สัตว์ประหลาด!!」 「ฮฮฮฮฮฮฮฮิ้!!」
มีชายอยู่อีกสองคนในห้อง ที่ถูกเผชิญหน้าด้วยซีเลียและไมล่า หลังจากที่พุ่งเข้าใส่ ผ่านรู้ที่เปิดกว้าง
「เห้ยมึงมัน-! เคานต์ฮาร์ดเลตต์!?」
ชายที่ผมดึงออกมา ชักดาบ ผมจะเสียเปรียบ ถ้าเขาสร้างระยะให้ตัวเอง เพราะผมไม่มีอาวุธ ผมเลยต้องจบเขาเดี๋ยวนี้
「นนน่า พี่จะยืมท่าหน่อยนะ」
「พูดอะไรวะ- กย้าาา」
ระหว่างที่จับชายผมเอาหัวโขกอย่างรุนแรง ทำให้ชายเลือดพุ่งออกมาจากหน้าผาก หลังจากที่โจมตีทีเดียว ชายหน้าตาบิดเบี้ยวในความเจ็บปวด และทิ้งดาบของเขา แต่ผมไม่ปล่อย ผมตามไปด้วยการเอาหัวโขกครั้งที่สองและสาม โยนมันไปข้างๆเพื่อหยิบดาบ หลังจากที่เอาหัวโขกครั้งที่สี่ทำหัวเขายุบ และทำให้ทั้งตัวชายชัก
「ไม่บาดเจ็บใช่มั้ย?」
「พี่ไม่เป็นไร ได้โปรดไปตรวจดูเด็กๆ」
ไมล่าและซีเลีย แต่ละคนไขว้ดาบกับศัตรูที่พวกเธอสู้อยู่ เด็กๆ อยู่ในมุมของห้องจับมือกันและสั่นในความกลัว ผมคิดเกี่ยวกับการจะช่วยพวกเธอ
「คุ……มึง-!」
สถานการณ์ของซีเลียดูไม่ดี ดาบใหญ่ ไม่เหมาะกับแนวการสู้ของเธอมาก ผสมกับความเป็นจริงที่ว่ามันใหญ่ และเหวี่ยงมันไปรอบห้องไม่ได้ มันต่อต้านกับเธออยู่ ทำให้เธอเสียเปรียบ มันโชคดี ที่คู่ต่อสู้ ไม่ได้มากไปกว่ามือสมัครเล่น ถ้าไม่อย่างนั้นซีเลีย น่าจะตายไปแล้ว ถ้าเธอเผชิญหน้ากับอัศวินที่มีทักษะ
「ซีเลีย ถอย และดูแลเด็ก」
「หนูยังทำ……ไม่ หนูจะถอย」
ขณะที่ไมล่า เห็นซีเลียหันเข้าหาเด็ก เธอก็ทำการรุก ผมเดาว่า เธอกังวลเกี่ยวกับซีเลีย
「เหี้ย อีนี่แม่งทำได้ไงวะ มึง……กุว้าา」
หลังจากที่เบี่ยงเบนดาบของศัตรู เธอเอนเข้าไป และฟันมันเข้าที่เข่าครั้งนึง จากนั้นตัดหัวออกอย่างมีทักษะ หลังจากที่ชายลดหัวอย่างไม่ได้ตั้งใจ ไมล่า สู้เหมือนอิริจิน่าไม่ได้ อิริจิน่าที่ท่วมท้นพลังของคู่ต่อสู้ด้วยกำลังกาย แต่เธอก็ตัวใหญ่พอสำหรับผู้หญิง และค่อนข้างจะมีกล้าม ดังนั้น การโจมตีของเธอ ไม่ได้ไร้กำลัง บวกกับ เธอสามารถที่จะแลกเปลี่ยนการฟัน อย่างมีทักษะและสวยงาม ในแง่ของวิชาดาบ ไม่มีใครที่มีทักษะมากกว่าเธอ
「หนูจะช่วย」
「ไม่จำเป็น」
ไมล่ามาหลังจากจบศัตรูของเธอ แต่มันไม่มีความจำเป็น
「อุโออออ้!!」
มันปรากฏว่า แค่ดาบ ไม่ได้ทำให้ซีเลียดิ้นรนที่จะสู้ชายที่เธอเผชิญหน้า มันต้องเพิ่งได้กลับมาจากสงคราม เพราะการเคลื่อนไหวของมันค่อนข้างคม แต่แม้อย่างนั้น มันไม่สำคัญ
「เดาว่า นั่นจบ」
เมื่อผมกันการฟันของชายและถอยหลัง เขาเหวี่ยงดาบลงด้วยกำลังทั้งหมดของเขา เพื่อที่จะจบผมในทันที ผมก้าวไปด้านข้างและฟันข้างชาย หลังจากที่เขาเปิดเผยช่องว่างถึงตาย โดยการกระแทกดาบใส่พื้น
「กย้าาาาา!!」
เลือดสุดพุ่งออกมา ขณะที่ใบมีดขุดเข้าไปในตัวของเขา และตัดเขาเปิด ชายพยายามจะที่จับไส้ที่ไหลออกมาจากตัวเขาไว้ แต่จบที่การตาย ไม่ว่ายังไง
「เด็กๆปลอดภัยมั้ย?」
「ใช่ พวกเธอปลอดภัย」
ซีเลียดูเหมือนจะทำให้เด็กสาวสองคนปลอดภัยแล้ว เธอปิดตาพวกเธอด้วยมือของเธอ และพยายามจะปลอบประโลมพวกเธออย่างซุ่มซ่าม
เธอทำได้ดี ด้วยหัวที่บินและไส้ในไหลออก ห้องได้กลายเป็นอะไรเละเทะ
「พ่อหวังให้หนูดูเด็กๆนะ ซีเลีย」
ตราบใดที่เราพาเด็กกลับไปได้ ไม่มีความจำเป็นต้องหาตัวพ่อค้าทาส รีบกลับบ้านเถอะ
—————————————————————
แต่มันดูเหมือนยังไม่จบ
「โคตรโง่เลยว่ะ」
เมื่อเราไปข้างนอก ชายประมาณ 10 ค ใส่เกราะหนักและถือดาบและหอกสั้น รอเราอยู่ชายที่ปรากฏว่าเป็นผู้นำพร้อมด้วยดาบใหญ่ และตะโกนใส่เรา
「มึงคิดว่ามึงจะแค่กลับบ้านได้เหรอไงวะ!?」
「นั่นเพื่อประโยชน์ของเรา」
ผมปล่อยไมล่ากับซีเลียไว้กับเด็กๆ และก้าวไปข้างหน้า เพราะมันมีพวกมันอยู่มาก อาจจะมีไอโง่บางคนที่จะเอาตัวเด็กๆไป
「ถ้าส่งเด็กกับผู้หญิงข้างหลัง ชีวิตมึง-……」
「หนวกหูว่ะ มาหากูไวๆเหอะ」
ผมมีแค่อาวุธเดียว จากที่คลอเดียมอบให้ผม แต่ผมคิดว่าผมจะพอไหว ไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง
「ฮ-เฮ้ ไม่ใช่คนนั้นมันฮาร์ดเลตต์เหรอวะ?」
「เทพเจ้าดุร้ายฮาร์ดเลตต์ เราชนะได้ ด้วยแค่ 10 คนเองได้เหรอวะ?」
อย่างที่คาดกับเมืองหลวง คนรู้หน้าคร่าตาผม เพราะทั้งหมด ผมเข้าร่วมพิธีฉลอองเพื่อชัยชนะสองครั้ง
「ดูดีๆ พวกขี้ขลาดเอ้ย แม่งมีแค่ดาบมือเดียว! มึงเห็นหอกใหญ่ที่มันเหวี่ยงในสนามรบเหรอ?!! เราจะฆ่าแล้วฝังมัน!!」
ผู้นำตะโกน คนอื่นๆเห็นด้วย และตั้งท่ายืนด้วยดาบ แบบนี้ก็ได้ มันจะน่ารำคาญ ถ้าพวกมันกระจายตัวกันไปทุกที่
「ตายยยย!」 「อุร่าาาา!」
ผมหลบสองดาบที่ช้าๆ จากนั้น กระโดดไปข้างหน้าแนวหน้า และฟันเปิดชายที่ถือดาบพวกนั้น — หนึ่งถูกฟันใต้เข่า และอีกคนหัวขาด และหล่นสู่พื้นด้วยเสียงแหมะ ถ้าพวกมันเป็นทหารม้าหนัก มันจะลำบากสำหรับผม แต่ดาบมือเดียว มันเพียงพอแล้วสำหรับกลุ่มนี้ แต่มันจะง่ายกว่า ถ้าผมมีหอก
「ขากู อ๊ากกกก!!」
「หุบปาก」
ผมเตะหน้าชายที่ร้องในความเจ็บปวด เพื่อให้เขาเงียบ
「ตอนนี้ ใครต่อ?」
「พวกมึง ล้อมมัน! แทงแม่งด้วยหอก!」
ชายที่ถือหอกสั้น ตะโกนและพุ่งเข้าใส่ผม เขาเห็นว่าเล็งไปที่กลางตัวผม ผมเลยไม่สามาารถจะหลบได้ เพราะเรื่องนั้น มันง่ายสำหรับผมที่จะจับอาวุธมัน
「อะร่ะ-……」
ผมจับปลายออกอย่างมั่นคง และยกเขาขึ้น ในช่องเปิดนั้น ชายพุ่งเข้าใส่ผมจากข้างหลัง ซึ่งผมโต้ตอบ ด้วยการแทงทะลุคอของเขา และฟันเขา อุว้า เลือดมันบินไปทั่วเลย……สกปรกจริง
ชายทิ้งและปล่อยหอก ดังนั้นเมื่อผมหันไป ผมแทงชายเข้าที่คอ ทำให้ชายหัวเราะด้วยสีหน้าที่เกร็ง
「ฮ่าา ฮ่าฮ่าฮ่า」
「ฮ่าฮ่าฮ่า มันตลกเหลอ」
「ใช่ จริงๆแล้วชั้น กุเกี้ยะะ!!」
หลังจากที่คืนหอกของเขา ลึกเข้าไปในตาขวา ผมหันไปเพื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่เหลือ ยงมีหกคนเหลืออยู่ รวมไปถึงผู้นำ
「ถ้ามึงไม่รีบฆ่ากูเร็วๆ มันจะเช้านะ รู้ป่ะ? ค้าทาสผิดกฎหมายมันโดนโทษอะไรแล้วนะ?」
「เหี้ย! ฆ่าแม่ง ทั้งหมดทีเดียวเลย!!」
ห้าคนโจมตีผมหลังจากที่ล้อมผม ผมกันดาบของหนึ่งคนที่มาข้างหน้า ด้วยดาบของผม และปัดป้องชายอีกคนด้วยเกราะมือเหล็กกล้า ผมบิดตัวเพื่อที่จะหลบปลายหอกของคนที่สาม และใช้หมัดต่อยหน้าเขาไปให้ลงพื้น
「โทษว่ะ!!」
「อุว้าาา! มึงทำอะไรวะ?!!」
ชายที่กวัดแกว่งขวาน โจมตีผมจากข้างหลัง แต่เมื่อผมรอจนช่วงเวลาสุดท้ายแล้วค่อยหลบ ชยเสียสมดุล เซมาข้างหน้าและทุ่มขวานเข้าไปในนต้นขาชายอีกคน ที่ยืนพร้อมดาบของเขา
การโจมตีจากทุกทิศทาง จะทำให้เกิดการโดนพวกเดียวกันเอง ถ้าใช้อาวุธไม่มีระยะ เหมือนหอก และยิ่งมากไปกว่านั้น สำหรับพวกกลุ่มมือสมัครเล่น การโจมตีระดับนั้น มันสูงไปสำหรับพวกมัน
ผมเตะหลังของชายที่ถือขวาน ทำให้พวกมันสองคนกลิ้งไปด้วยกัน ดันตัวเองผ่านศักตรู ที่ชนดาบกับดาบผมด้วยกำลัง ชายที่ไร้พลัง ไม่สามารถที่จะรั้งกำลังผมไม่ได้ และหงายท้อง หัวแยกครึ่งซีก
「ฮฮฮฮฮฮิ้!!」
หนึ่งในพวกมัน มองข้ามผู้นำและวิ่งหนีไป แต่นั่นไม่เป็นปัญหา วัตถุ ที่ส่องสว่างในความมืด — ดาบสั้นที่ถูกโยนโดยซีเลย — บินผ่านอากาศ และแทงชายเข้าที่หัว
「กุ…….มันเจ็บ……」
ชายที่ผมมต่อย พยายามที่จะยืนขึ้น ระว่างที่จับจมูกที่หัก ผมเลยวิ่งดาบของผมผ่านคอของเขาไปอย่างอ่อนโยน คนที่เหลื่อ เหลื่อเพียงผู้นำ และอีกสองคนที่ฟันโดนกันเอง
ผมตัดหัวชายที่ดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง ที่จะดึงขวานที่มันจมลึกจากต้นขาของชายอีกคน ทำให้ชายพวกเดียวกันที่น่าสมเพช ร้องออกมาเพื่อชีวิต เนื่องจากอาการบาดเจ็บที่จริงจัง
ยังไงซะ ไอ้นี้มันทำการลักพาตัว และสู้ไม่ได้อีกแล้ว ผมเลยคิดเกี่ยวกับการให้พวกมันรอด
「กุเก่ะ」
แต่เมื่อผมหันหลังให้เขา และก้าวออกมาจากเขา ดาบสั้นบิน และแทงชายระหว่างลูกตา ผมไม่ได้บอกให้ซีเลียไว้ชีวิตเขา ผมผิดเอง
「ยังไงซะ ตอนนี้ มีแค่คนนึงเหลืออยู่」
「เหี้ยเอ้ยทั้งหมดนี่แม่ง!!」
「มึงเป็นหัวโจกคนทำ ดังนั้น ไม่มีทางที่กูจะปล่อยให้มึงหนี โชคร้าย แม้ว่ามึงจะวิ่ง กูจะไล่ตามและฆ่ามึงแน่นอน」
ผมพูด ระหว่างที่เข้าหาเขา ทีละก้าว ทีละก้าว
ผู้ที่เห็นว่าเป็นผู้นำ ตั้งท่ายืนด้วยดาบใหญ่ เมื่อมองมันแค่ดาบ ผมอาจจะดูเหมือนเสียเปรียบ แต่เมื่อเห็นว่าดาบนั้นสั่น ผมไม่รู้สึกเหมือนว่าผมจะแพ้
「อุโออออออ้!!」
ชายพุ่งเข้าใส่มาหาผมพร้อมดาบที่ยกเหนือหัว ท่ายืนของเขาเต็มไปด้วยช่องเปิด ผมเลยวางตำแหน่งดาบไว้ด้านข้าง เพื่อพร้อมที่จะฟันท้องของเขา ชายยกขาเขาขึ้นกระทันหัน ที่บริเวณนี้ไม่ใช่ถนนหลัก ดังนั้นพื้นมันเป็นดิน ไม่ต้องพูดถึงมันไม่ได้ฝนตกเร็วๆนี้เลย ดังนั้นมันแห้ง เขาเตะทรายเพื่อทำให้ผมบอด
「่ท่านเอเกอร์ซามะ!!」
「ไอ้ระยำนี่!!」
ผมได้ยินซีเลียและไมล่าตะโกน เมื่อเห็นผมงอตัว ชายหัวเราะ ระหว่างที่พุ่งเข้าใส่ผม
ผมแน่ใจ ว่าเขามั่นใจถึงชัยชนะของเขา ผมเปิดตา เพื่อมองช่วงเวลานั้น
「เอ้านี่」
「ว้าา!!」
ระหว่างที่งอตัวผมหยิบทราาย และโยนอัดหน้าชายด้วยกำลัง แน่นอนพอ ว่าชายตั้งใจมองผมอยู่ ดังนั้นเขาจบที่การงอตัวและจับตา
「ตากู–!! อ๊าาาาาาา!!」
ทรายที่เตะขึ้นมาโดยเขา จะไม่แค่เข้าตาผมอย่างง่ายๆ ถ้าเขาอยากจะทำให้ผมบอด เขาควรจะทำแบบนี้
「「…………」」
ความเงียบของสาวๆ มันน่ากลัวนิดหน่อย ผมต้องสรุปนี่ให้รวดเร็ว
「ได้โปรดช่วยผมด้วย! ผมไม่ได้อยากจะทำแบบนี้ด้วยคร้าบ!!」
「อย่างนั้นเหรอ แต่ชีวิตส่วนใหญ่ มันก็เป็นแบบนั้นด้วย」
ผมยกดาบ และเหวียงมันลงไปบนไหล่ชายที่เสียการมองเห็น และเหวี่ยงดาบอย่างมืดบอดใส่ผม
เสียงร้องดัง ของความทุกข์ทรมาน ซึ่งทิ่มแทงยามค่ำดังออกมา
—————————————————————
แม้ว่าที่นี่เป็นย่านโกดังที่ไม่เป็นที่นิยม ถ้าเราสร้างเสียงมากด้วยการปะทะดาบและตะโกน มันเลี่ยงไม่ได้ที่ยามเมืองจะมา ผมยังสามารถใช้สิทธิพิเศษของผมได้ ในฐานะขุนนาง และแค่พูดถึงเจ้านายผมที่ชืออีริช มันเลยอนุญาตให้ผมออกมาหลังเกิดเหตุกับพวกมัน ผมเลยพาเด็กๆกลับบ้าน กับผม ถ้าผมใช้เวลานานเกินไป โดโรเธียจะเผารูในท้องของเธอ หลังจากทั้งหมด
—————————————————————
「โย่ เรากลับมาแล้ว」
ผมลูบหัวคลอลล์อย่างอ่อนโยน ผู้ที่ยืนคุ้มกันอยู่หน้าบ้าน และให้เขาเปิดประตูให้เรา ทันทีที่เราเข้าคฤหาสน์ โดโรเธียกระโดดมาข้างหน้า ด้วยสีหน้าที่ไม่คาดฝัน และการเคลื่อนไหวเหมือนปรกติของเธอ
「หม่าม๊า~」 「หม่ามี๊ หนูขอโทษ!」
「อาา……อาา……เมเมล อามิ……แม่ดีใจ แม่ดีใจมาก!!」
โดโรเธียกอดเด็กๆ และระเบิดออกมาในน้ำตา เด็กๆสบายตัวขึ้น และเริ่มร้องไห้ด้วยเช่นกัน ยังไงซะ เพาะผมปกคลุมไปด้วยเลือดเหม็นๆ ของไอ้พวกนั้น ผมควรจะรีบไปอาบน้ำอาบท่า
ผมเข้าห้องน้ำ ด้วยกันกับซีเลียและไมล่า ไมล่าถูหลังผมอย่างผิดปรกติ ซีเลียวางตำแห่งไว้ด้านหน้า และล้างทุกส่วนในเรือนร่างของผม
「หายากนะ ที่จะมาล้างตัวพี่น่ะ」
「พี่ได้ความเคารพจากหนูไปแล้ว หลัจากวันนี้ มีสิ่งนั้นที่ตอนท้าย……แต่ไม่มีความจำเป็นต้องสู้ดีๆ กับพวกสัตว์ป่าที่เป็นมนุษย์ ที่ยินดีที่จะลักพาตัวเด็กๆ」
ไมล่าล้างหลังผมอย่างระวัง และกดหน้าอกของเธอเข้ากับผมเป็นครั้งคราว เห็นได้ชัดว่า มันเป็นรางวัลสำหรับนักรักเหมือนผม
「หนูขอโทษอย่างมาก……」
ในทางกลับกัน ซีเลียล้างอกผมด้วยหน้าตาขอโทษขอโพย เห็นว่าเธออาย สำหรับความโง่เขลาของเธอวันนี้ ถ้าเธอใส่อุปกรณ์ปรกติ ผมมั่นใจว่าเธอจะจบศัตรูที่เธอดิ้นรนได้
「อย่างที่พ่อคิด ในการต่อสู้ ลูกควรจะใช้อาวุธที่ลูกคุ้นเคย เรียนรู้ที่จะใช้ดาบนั่น ด้วยการฝึกก่อน」
「ค่ะ……」
ผมกอดซีเลียแน่นๆ
「พ่อดีใจ ที่ลูกไม่บาดเจ็บ เด็กๆก็ปลอดภัยด้วย หนูได้คะแนนเต็ม」
「อะออุ……」
ซีเลียกอดกลับมาอย่างช้าๆ หัวนมชูชันของเธอรู้สึกสบายกับผิวขอผม
「อย่าลืมไปนะ พ่อจะเสียใจ ถ้าลูกได้บาดเจ็บ แม้ว่าลูกจะฆ่าศัตรูไป 10 คน」
ซีเลียหันหาผมด้วยสีหน้าที่มีน้ำตา จะให้ผมมอบจุมพิตให้เธอ ได้เลย ครั้งนี้ ผมจะล้างหลังเธอ ช่างเป็นผิวที่เรียบเนียนและสวยงาม มันจะเป็นความสูญเปล่า ถ้าเธอได้รับบาดเจ็บ
「……」
「พี่จะล้างไมล่าอย่างถูกต้องด้วย อย่าได้กังวล」
「ไม่ใช่อย่างนั้น!」
หลังจากที่เราล้างกัน เราแช่ในอ่างด้วยกัน
「……ยังไงซะ อย่างเป็นธรรมชาติ หือ?」
「มันช่วยไม่ได้」
เอ็นของผมโผล่ขึ้นมาจากน้ำ แน่นอนว่าไม่มีทางที่สิ่งต่างๆจะจบ หลังจากที่ผมล้างสาวๆ ไม่ต้องพูดถึงว่าผมอารมณ์เดือดหลังจากที่เห็นเลือด
「ให้เราดูดมันด้วยกันมั้ย?」
「ได้」
มันเป็นเมื่อไมล่าและซีเลียพยายามจะคืบคลานลิ้นไว้ที่เอ็นของผม
「หนูขออภัยอย่างสูง ที่มาขัดจังหวะระหว่างการอาบน้ำ หนูเข้าใจว่านี่หยาบคายแค่ไหน แต่หนูจะถูกอนุญาตให้ล้างหลังท่านด้วยได้มั้ยคะ」
มันเป็นเสียงของโดโรเธีย แม้ว่านี่คือครั้งแรกที่เธอขออะไรแบบนี้ ขณะที่ผมมอบคำอนุญาต ผู้หญิงเข้ามาเงียบๆ ใส่ชุดอาบน้ำบางๆ
「หนูขออภัย ที่รบกวนเวลาผ่อนคลายของท่าน」
ผู้หญิงลดหัวเธอ ลดจนแทบที่จะคุกเข่า มันไม่เป็นไร แม้ว่าเธอจะทำตัวอย่างระวัง ไม่มีเหตุผลทีจะต้องอารมณ์เสีย เพราะผู้หญิงคนอื่นเข้ามา
「เด็กๆไม่เป็นไรใช่มั้ย?」
「ค่่ะ พวกเธอเหนื่อย ดังนั้นพวกเธอหลับไป หลังจากที่ร้องไห้ไปซักพัก」
「เข้าใจแล้ว……ท่อนล่างด้วยมั้ย?」
ผมไม่อยากจะจินตนาการมันมาก แต่มีพวกบ้ากามหลายคนข้างนอกนั่น ที่ชอบเด็กเล็กๆ ผมรู้จักคนนึงที่ทำ
「ค่ะ มันไม่ได้ดูเหมือนอะไรไม่เหมาะสม เกิดขึ้นกับพวกเธอ」
ผมยิ้มและออกจากอ่าง และนั่งบนเก้าอี้เล็ก โดยเป็นธรรมชาติ หอกอุ่นผมเหวี่ยงไปรอบๆ
「ออุ……」
「มีอะไร ไม่ใช่จะล้างหลังชั้นเหรอ」
ผู้หญิงดูตกใจชั่วครู่และปิดปากของเธอด้วยมือ แต่อ้อมไปเข้าหลังของผม หลังจากที่ลดหัวของเธอ ให้ซีเลียและคนอื่นๆ
「เราไปกันดีมั้ย?」
「ใช่……อีกแล้ว ที่ผู้หญิงอีกคน ถูกเพิ่มเข้ามา」
ไมล่านำซีเลียไปกับเธอ และลุกขึ้นจากน้ำ มันดูเหมือนพวกเธอจะอนุญาต ให้เวลานี้ เป็นตาของโดโรเธีย ซีเลียทำสีหน้าที่ซับซ้อน ผมเลยนำหูเธอมาใกล้ และกระซิบกับเธอ
「ออกไปข้างนอกพรุ่งนี้กันเถอะ สองเรา ไปกินอะไรอร่อยๆด้วยกัน จากนั้นพ่อจะนำลูกไปที่โรงแรมแห่งรัก และเอาเธอจนกว่าจะสะโพกแพ้พ่าย」
「ฮู้ววว」
หน้าซีเลียเปลี่ยนเป็นแดงสด อย่างรวดเร็ว และออกไปจากห้องน้ำอย่างเชื่อฟัง
「หนูขอโทษมากๆที่มารบกวนเวลาที่กลมเกลียวของทุกท่านด้วยกัน」
ดั่งมันยังไม่เพียงพอแล้ว โดโรเธียลดหัวของเธอลงพื้น เพื่อขอโทษ ผมไม่มีงานอดิเรกให้ผู้หญิงไปก้มกราบกรานอยู่บนพื้น ผมยกเธอกลับขึ้นมา และให้เธอล้างหลัง
「หนูอยากจะขอบคุณท่าน ให้เร็วที่สุดเท่าที่เร็วได้ ดังนั้นสำหรับการที่ไม่มีความอดทนใดๆเลย หนู จริงๆที่-……」
「เธอไม่ต้องขอโทษอีกแล้ว ชั้นหวังพึ่งเธอ ให้ล้างข้างหน้าด้วยได้มั้ย?」
「ค่ะ」
เมื่อเธอไปข้างหน้า เธอเห็นเอ็นของผมอย่างเป็นธรรมชาติ
「ช-ช่างเป็นอุปกรณ์ที่น่าทึ่ง สำหรับมันที่จะใหญ่ขนาดนี้……」
「ได้โปรดล้างเจ้านี่ด้วย」
「ค-ค่ะ! ท่านใช้นี่……เพื่อทำลายรูของมิตตี้ ไม่ใช่เหรอ?」
「ฮ่าฮ่าฮ่า มันไม่เป็นไรหรอก มันจะทำให้เธอร้องในเสียงที่น่ารักตอนนี้」
「เด็กๆพวกนั้น มีความสุขกันอย่างแท้จริง หนูได้ดูแลบ้านเด็กกำพร้านี้เป็นเวลานานแล้ว และได้มีเด็ก ที่ป่วยเพราะความหิว และบางคน ที่หายตัวไป เหมือนที่เพิ่งเกิดขึ้น」
น้ำตาเอ่อขึ้นมา ขณะที่โดโรเธีย ต้องได้นึกจำหน้าของเด็กๆเหล่านั้น ดูเหมือนยังมีน้ำตาเหลืออยู่ หลังจากที่ร้องไห้จริงจังก่อนหน้านี้
แม้อย่างนั้น เธอใส่ชุดอาบน้ำ ตูดและหน้าอกของเธอ ดูเหมือนจะใหญ่ขึ้น ผมมั่นใจ ว่าเธอไม่ได้โตขึ้นอีก ดังนั้นมันต้องเป็นเพราะร่างกายผอมๆของเธอกลับมาเป็นปรกติ หลังจากที่ได้กินดีๆ ในอดีต เธอต้องให้เด็กๆกิน เพื่อที่พวกเธอจะไม่หิว และตัวเธอเองไม่ได้กินมากมาย
ผมลูบหัวโดโรเธออย่างอ่อนโยน ขณะที่เธอล้างเอ็นของผมด้วยมือของเธอ
「พี่จะปกป้องทุกอย่าง ที่อยู่ในเอื้อมมือของพี่」
「หนูจะแสดงความขอบคุณให้ท่านได้ยังไงกัน……?」
ฟุมุ มันเห็นได้ชัดว่า ผมได้ความเชื่อใจของเธออย่างสิ้นเชิง
「ถ้าอย่างน้น อยากจะมาที่ราเฟนมั้ย?」
แต่เธอส่ายหัวของเธอ อย่างช้าๆ
「นั่น จะเป็นไปไม่ได้ แม้แต่ตอนนี้ เด็กๆ ยังถูกทิ้ง ที่บ้านเด็กกำพร้าก่อนหน้าอยู่เลย」
มัดูเหมือนเธอไปเพื่อตรวจดูวันละสามครั้งทุกๆวัน – ครั้งหนึ่งเช้าตรู่ ครั้งหนึ่งก่อนเที่ยง และครั้งหนึ่งตอนเย็น เพราะเมืองหลวงนั้นมีคนเยอะกว่า เด็กๆจะถูกทิ้งเยอะกว่า เพราะสงคราม ภาษีก็เพิ่มขึ้น จำนวนเด็กที่ถูกทิ้ง จึงเพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน
「ถ้าหนูไปที่ราเฟน หนูจะไม่สามารถช่วยเด็กๆที่ถูกทิ้งในเมืองหลวงได้」
เธอเป็นคนที่มีคุณธรรมโดยธรรมชาติ เธอถูกนำพามาเป็นอย่างนี้ได้ยังไง หรือเธอแค่ ต่างจากคนอื่นตั้งแต่แรกเริ่ม
「ที่หนูกังวล คือภาระเพิ่มเติมกับท่านฮาร์ดเลตต์ซามะ ถ้าจำนวนของเด็กๆเพิ่มขึ้น เมื่อเรื่องนั้นเกิดขึ้น-」
ค่าใช้จ่ายสำหรับใช้ชีวิต ของหนึ่งกำพร้า น่าจะพระมาณส่วนหนึ่งของเค้กชาของนนน่า
「อย่าได้กังวล เพราะพี่ไปเช่าที่อื่นได้ ถ้ามันเริ่มแออัดที่นี่」
「ที่จะทำมากขนาดนั้น ท่านไม่มีเหตุผลที่จะ……」
「หนูมีเหตุผล ที่จะดูแลเด็กกำพร้ามั้ยล่ะ?」
「ไม่ได้มีเหตุผลจริงๆ」
「และพี่มีเหตุผล」
ผมนำหน้าเข้าไปใกล้กับโดโรเธีย ขณะที่เธอมองขึ้นมาหาผมและประสานริมฝีปากเธอ
「โดโรเธีย พี่ต้องการหนู」
「ท่านพูดอะ- มมมุ-!!」
ผมพันลิ้นกับเธอและจูบเธอลึกๆ ผมจับแขนที่ดิ้นของเธอและให้เธอลูบเอ็นของผม
ตอนแรก เธอเปิดตาของเธอในความตกใจ แต่ในท้ายที่สุด ปิดมันไว้ และชักเอ็นผมต่อ ผมแท่งเอ็นที่ชูชันไว้ข้างหน้าโดโรเธีย ผู้ทที่หน้าละลาย หลังจากจูบที่หลงใหล
「วันนี้ไม่ไม่ได้มีแค่จูบ แต่พี่จะให้หนูสร้างความบันเทิงกับพี่ จนถึงจุดจบ」
「อาาา……」
ปากเล็กๆของโดโรเธีย เปิดขึ้นอย่างช้้าๆ และเอ็นของผมคลานเข้าถ้ำที่อุ่น ระหว่างที่ฟันของเธอ ขูดกับผมอย่างอ่อนโยน ได้เลย ผมจะโอบกอดเธอแบบนี้
อย่างไรก็ตาม เมื่อไม้เนื้อของผมไปถึงคอของเธอ เธอต่อต้าน และเอ็นไหลออกมาจากปากของเธอ
「ไม่ต้องการมันเหรอ?」
「ไม่ใช่ เราอาจจะถูกเด็กๆเห็น ถ้าเราทำมันที่นี่……」
ครอลล์น่าจะเป็นคนที่ดูไฟ
「นอนที่ห้องของพี่ พี่จะไปหาหนูตอนกลางคืน หลังจากที่ทานอาหารแล้ว」
「ท่าอยากได้ผู้หญิงอายุมากๆที่โทรมๆเหมือนหนูจริงๆเหรอ? ท่านมีหญิงสาวที่สวยงามอยู่ข้างกายท่านแล้ว เริ่มที่ภรรยาของท่านก่อนเลย」
「นนน่าคือผู้หญิงที่ดีที่สุด ซีเลียและไมล่าก็ที่สุดด้วย……แต่ หนูก็ที่สุดเช่นกัน」
มันควรจะไม่เป็นไร ที่จะมีผู้หญิงมากมาย ตราบใดที่ผมรักพวกเธอได้
「หนูไม่คู่ควรกับคำชมแบบนั้นเหรอก นี่เป็นกายของผู้หญิงอายุมาก ที่ไร้ความดึงดูดใจ……แต่ถ้านั่น คือสิ่งที่ท่านต้องการ ได้โปรดมีความสุขกับการโอบกอดมัน」
เธอมอบความยินยอมแล้ว อาา ผมรอคอยมัน
ผมเติมเต็มท้อง ซึ่งมันว่าง หลังจากที่ได้เสร็จการต่อสู้ก่อนหน้านี้ และมุ่งหน้าไปที่ห้องนอนของผม ผมนั่งต่อจากโดโรเธีย ผู้ที่อยู่บนเตียงแล้ว และลูบไล้กายเธอจากบนผ้าห่ม เห็นได้ชัดว่าเธอเปลือยแล้วตอนนี้
「พี่จะมีความสุขกับหนูแล้ว」
ผมขึ้นข้างบนโดโรเธีย ผู้ที่พยักหน้าเล็กน้องย บดบังผู้หญิง ที่นอนคว่ำหน้า และวางเอ็นของผมไปที่กายของเธอ ก้นเธอก้นของเธอนั้นเพรียวบาง แต่มันเห็นว่า ผมใส่เอ็นอุ่นของผมเข้าไปในเธอได้ลึกมากพอ ถ้านี่เป็นคลอเดีย ผมสงสัยว่าผมจะสามารถใส่เอ็นอุ่นของผมไปถึงโคนในท่านี้ได้
「นั่น……」
「อุกุ่-!!」
เธอส่งเสียงครวญที่เจ็บปวด อย่
างที่ผมคิด เธอผอมเกินไป และยกเว้นว่าผมจะใส่เนื้อเข้าไปมากขึ้น เธอจะไม่สามารถรับผมได้
「ฟัง อย่าแค่ให้อาหารแต่เด็กๆ เติมท้องหนูให้อิ่มด้วยจากตอนนี้ต่อไป อย่าลังเลที่จบอกพี่ ถ้าหนูต้องการเงิน」
「น่ะ นั่น……อ๊าา! มันหนาและยาว!!」
「เพราะทั้งหมด หนูน่ะ……เป็นผู้หญิงของพี่แล้ว」
ผมพูดระหว่างที่จับสะโพกของเธอ ยกเธอขึ้น ที่โดโรเธียดูเหมือนตอนนี้ คือที่ทารกจะปัสสาวะอย่างไร
「ไม่ นี่มันน่าอาย!」
「หนูช่วยเด็กๆฉี่แบบนี้ด้วย ใช่มั้ย? เอาเลย ทำไมไม่ลองฉี่ดูล่ะ?」
「โปรดอย่างทำให้หนูอับอายเลย! หนูแก่กว่าพี่ 20 ปีนะ……」
หน้าของเธอแดง และเธอปกปิดตัวเธอเองด้วยทั้งสองมือ รูอุ่นอายุมาก ขมิบลงแน่นบนผมอย่างกระตุ้น
「โอ้ มันรัดพี่ พี่จะทำให้หนูอายมากกว่านี้อีก」
ผมจงใจขยับขึ้นลง เพื่อที่จะให้เธอได้ยินเสียงของน้ำหวาน เมื่อผมทำอย่างนั้น ท้องผอมๆของโดโรเธีย ปูดขึ้นเป็นทรงของแท่งแข็งของผม
「ฮ่าฮ่าฮ่า พี่เห็นเอ็นพี่ผ่านท้องได้เลย หนูต้องกินเนื้อบ้างนะ」
「บางอย่างใหญ่มาก……ข้างในหนู」
「ใช่ รูอายุ 40 ปี เป็นของพี่แล้ว รู้สึกถึงมัน」
โดโรเธียถูส่วนหนึ่งของท้องเธอที่ปูดออกมาอย่างไม่เป็นธรรมชาติ
「ชายขุดเข้าไปในหนู……มันเป็นครั้งแรกในชีวิตหนู ที่รู้สึกแบบนี้」
「ปรกติแล้วหนูทำตัวเป็นแม่อยู่แล้ว ดังนั้นมันดี ที่เธอจะเป็นผู้หญิงบ้าง……ไม่ใช่สิ เป็นอีตัว」
ผมกัดหลังของผู้หญิงที่ผมยกเบาๆ สลักสัญลักษณ์บนเรือนร่างของเธอ
「อย่า หนูนั้นเป็นแม่……แม่ของทุกคน………」
ผมขยับโดโรเธียไปจากเตียง และให้เธอวางมือเข้ากับกำแพง เพื่อที่ผมจะแทงเธอได้รุนแรงขึ้น
「แม้แต่แม่ ก็นอนกับผัวตอนกลางคืน มันมีอะไรผิด ที่จะดื่มด่ำไปกับความต้องการทางเพศของหนู เมือเด็กๆหลับกันล่ะ?」
เสียงของเนื้อตีกัน สะท้อนอย่างดัง
「ผัว……น่าทึ่ง…… มันเสียว!! อุว้าาาา!!」
เสียงร้องของเธอ เหมือนหญิงสาวอายุมากตอนแรก แต่จากนั้น เสียงเหมือนเด็กสาวภายหลัง มันสมบูรณ์แบบ ที่เธอไม่ได้ดูเหมือนจะมีประสบการณ์กับชายมาก
「ตรงนี้……เป็นยังไง!」
ผมหยิกยอดอ่อนของเธอ
「ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮิ้—!! ไม่ไหวแล้ววววว มันเสียวเกินไป!!」
「นี่ล่ะ?」
ผมยืดมือไปที่หน้าอกกของเธอ และหยิกหัวนมทั้งสอง ดึงมันเบาๆ
「โอ้ยยย!! ม่ายยย!!」
「ขอโทษ」
ผมปล่อยหัวนมของเธอ และถูหน้าอกเธออย่างอ่อนโยน
「อาา มันเหลือเชื่อไปเลย」
ได้เลย ผมจะทำที่น่าอายมากกว่านี้ใส่เธอ
「นี่ล่ะเป็นยังไง?」
ผมนำนิ้วไปที่ทางเข้าของรูตูดของเธอ และดันเข้าไปอย่างช้าๆ มันรู้สึกแน่น แม้ว่าจะด้วยนิ้วเดียว ดังนั้นมันไม่ได้รู้สึกว่า ผมจะใส่ไม้เนื้อเข้าไปได้สำหรับเวลานี้
「อ๊าาาาาาาา!!」
ผมแค่ใส่เข้าไปนิดเดียว แต่การตอบสนองของเธอโดดเด่น แม้ว่าจะแขยง เพราะความเงี่ยนที่ก่อตัวขึ้นมา รูเสียวเธอ ไม่รู้สึกหยุดเสียวเลย พร้อมไปด้วยการกระตุ้นรูตูดของเธอ ในที่สุด เธอก็เริ่มที่จะสุดเสียว และรูเสียวของเธอ ขมิบแน่นขึ้น
「ฮ่าฮ่า นั่นเป็นการแตกที่ไม่ออมมือ」
「โอ้วววว!! โออออออออ่!!」
ผมแทงเอ็นของผมลึกเข้าไปข้างมน และห่อทั้งตัวเธอไว้ จูบต้นคอของเธอ จนกว่าการเสียวสุดของเธอสิ้นจบ ผิวของเธอเสียความยืดหยุ่นไป แต่นั่น ไม่เป็นไร
โดโรเธียตะโกน หลายนาที และกำลังที่จะฟุบล้ม แต่โดยการยกของไม้เนื้อ อย่างไรก็ไม่รู้ เธอสามารถที่จะได้สมดุลกลับมากับกับแพง ลมหายใจของเธออ่อน และไม่มีเวลาที่จะมาเช็ดน้ำลาย ที่หยาดย้อยออกมาจากปาก
「มันดีมั้ย?」
「ใช่……พี่มีทักษะจัง」
「มันเพราะพี่นอนไปเยอะน่ะ」
「ช่างเป็นสุภาพบุรุษที่แย่มากเลยนะ」
「หนูน่ะ เป็นผู้หญิง ที่เ็นของชายที่แย่มากคนนั้น จากตอนนี้ไปแล้วนะ」
เรายิ้มให้กัน จูบแลกกัน
「พี่ก็รู้สึกดีด้วย ผมทำต่อแล้วแตกข้างในได้มั้ย?」
「อา……เว้นให้หนูด้วยเธอ หนูยังไม่เคยมีลูกเลย หนูเลยจะท้อง」
「ไม่ใช่มันไม่เป็นไรเหรอ? มี่คนช่วยหนูที่นี่」
「ไม่ ลูกของหนู คือเด็กๆพวกนั้น ถ้าหนูมีลูกของตัวเอง หนูจะเลี้ยงพวกเค้า ดีกว่าคนอื่น」
ตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น มันไม่ใช่ความต้องการของผม ที่จะทำให้เธอท้อง ต้านทานกับจิตใจของเธอ
「ได้เลย งั้น ทนมันนิดนะ」
ผมนำโดโรเธียกลับไปที่เตียง นอนเธอหงายหน้า และเหวี่ยงสะโพกของผม ในท่ามิชชันนารี การจ้วงจิ้มของผม เข้มข้นกว่าเมื่อก่อนหน้า ทำให้ผู้หญิง กรีดร้องออกมาอย่างดังและกำผู้ปูเตียง ผมดูดหน้าอกของผู้หญิงที่เสียวจนทรมาน ดูดมันแรงๆ แรงพอที่จะทิ้งรอย
「แรงมาก!! ฮฮฮฮฮฮฮฮิ้!! หนูจะพังแล้ว!!」
ตรงกันข้ามกับสิ่งที่โดโรเธียพูด ข้างในเธอ ดูเหมือนจะยังต้องการมมากกว่าก่อนหน้า มันต้องแน่น เพราะมันไม่ได้ใช้มานานนม พี่จะแหกมันออก อย่างถูกต้องเพื่อหนูเลย
ผมจับข้อเท้าของเธอ งอมันมาเหนือหัวของเธอ ดั่งจะตอกเสาเข็มเธอเข้าไปในเตียง พร้อมด้วยการพรั่งพรูที่จะมาถึงในที่สุด
「จะแตกแล้ว!!」
「อ๊าาา!!」
ผมดันเอ็นของผมเข้าไปในเธอลึกๆ และดึงออกมา ทันที่ผมรู้สึกกว่าเอ็นของผมกระตุก
「โดโรเธีย! หนูเป็นผู้หญิงของพี่!!」
「ร้อน-! จำนวนน่าทึ่ง……」
ผมชักเอ็นและน้ำว่าวที่ข้น เหมือนเยลลี่ปลดปล่อยออกมา โดโรเธีย ถูกวาดลงด้วยสีขาวทันที ด้วยเมล็ดพันธุ์ของผมบนหน้าของเธอ ไปถึงปลายนิ้วโป้งเท้า
「อุโอออออ้—!!」
ผมคำราม ขณะที่ผมน้ำแตกต่อไป ดันไม้ของผม เข้าไปในปากของเธอ
「นับโบ่ะ!!」
หลังจากเทเมล็ดพันธุ์มากพอเข้าไปในปากเธอ เพื่อที่จะทำให้มันเอ่อล้นออกมา ผมพลิกตัวเธอคว่ำหน้า และดันแท่งของผม ใส่รูตูดของเธอ
「ที่นั่นไม่ดีนะ!」
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะดันเข้าไป เพราะแน่นมาก แต่ ผมอยากจะลองเท แม้ว่ามันจะเล็กน้อย ของเมล็ดพันธุ์ของผม ให้เข้าไปในกายของเธอ อสุจิของผม ส่วนไหญ่ไหลออกมาข้างน้อง แต่มันซึมเข้าไปในเธออย่างช้าๆ
「มันอยู่ข้างใน……บางอย่างร้อนๆ ไหลลงเข้าไปในรูตูดหนู……」
หลังจากที่ผมน้ำแตกไปมากมายจบสิ้น ผมก็ทรุดไปลงบนเตียง ผมเหนื่อยแล้ววันนี้ แล้วผมก็ทำให้โดโรเธียพอใจแล้วด้วย ผมเลยให้เธอนอนแบบนี้ได้
「ขอบคุณท่านมากๆ……แน่นอนเลยว่าท่านเป็น……พระเจ้าของเรา」
ผมรู้สึกว่าเธออยู่ในสภาพลอยล่อง และเห็นบางอย่างที่เกินจริงไป
—————————————————————
วันต่อมา โดโรเธียลังเลที่จะเข้าห้องน้ำโดยไม่ได้ถูกขออนุญาต และทุกอย่างถูกค้นพบโดยนนน่า หลังจากที่โดโรเธีย ขอเข้าห้องน้ำระหว่างที่ถูกปกคลุมไปด้วยน้ำกาม
นนน่าโจมตีผมด้วยโขกหัว ทันทีที่ผมตื่นขึ้นในตอนเช้า เด็กกำพร้าใกล้ๆ เลียนแบบเธอ และทำเด็กอีกคนร้องไห้ด้วยโขกหัว
ในหมูความวุ่นวาย เด็กสาวสองคนที่ถูกช่วยเมื่อคืน ออกมา
「ท่านฮาร์ดเลตต์ซามะ」
「ซามะ」
หืม มีอะไร?
「เราอยากจะเป็นสาวของท่านฮาร์ดเลตต์ซามะด้วย~」
「ท่านฮาร์ดเลตต์ซามะ ผู้หญิง-คนรัก~」
ใครสั่งใครสอนพวกน้องๆกัน?
「เดาว่าอย่างนั้น……แต่หนูต้องโตกว่านี้ก่อนที่จะกลายเป็นผู้หญิงของพี่นะ นั่นทำไม กินเยอะๆ แล้วนอนเยอะๆ」
「ได้ค่า~」 「หนูจะกิน~」
แต่ระวังอย่าทำมันมากเกินไปล่ะ ไม่งั้นหนูจะกลายเป็นเหมือนหญิงสาวคนนั้นตรงนั้น ที่กินสเต็กชิ้นที่สองแล้วในตอนเช้า พูดถึงแล้ว คลอเดียไปนอนทันทีหลังจากอาหารค่ำเมื่อวาน เธอเลยไม่ได้สังเกตความวุ่นวาย มันไม่ได้ดูเหมือนว่าเธอจะสนใจเลยซักนิด
การอยู่ที่เมืองหลวงของผม เกือบจะหมดไปแล้ว เมื่อผมกลับไปที่ดินแดนของผม ผมจะต้องไปรอบๆดินแดนใหม่ด้วย แต่ก่อนหน้านั้น ผมกังวลเกี่ยวกับสาวๆคนอื่น…….โดยเฉพาะการที่เมลและคลอเดียจะอยู่ด้วยกัน
「แม่โดโรเธีย แม่ได้เมล็ดพันธุ์ของท่านฮาร์ดเลตต์ซามะฉีดใส่เหรอ?」
「ทั้งสองคนรักกัน ดังนั้นมันจริงมั้ย ที่ว่าแม่กลืนที่ฉิ๊งฉ่องของพี่เค้า?」
「เอออ๋!? เห้อ พวกหนูไปเรียนมาจากไหนเนี่ย?!!」
ออกมาเลยนะเคซี่ หนูแอบดู ใช่มั้ย? ผีที่ไปสอนเด็กๆไม่ดีต้องโดนลงโทษ
(หนูขอโทษ~ แก้มหนูยืดแล้ว~ ของหนูมันจะไม่กลับไปปรกติแล้ว~)
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูใบไม้ผลิ
สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ
กองทัพที่บัญชาการ: กองทัพส่วนตัว – 2400 (ที่ 1000 เป็นทหารม้าธนู) – กำลังจัดระเบียบ
สินทรัพย์: 15000 ทอง (ค่าข้อมูลจากโสเภณี -40) (แรงงาน -200) (เรียกรวมพล -200) หนี้: 20 000 ทอง
อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ, โล่อัญมณี, ดาบเหล็กกล้ามือเดียวชั้นสูง
ไปด้วยกันที่เมืองหลวง: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), มิเรล (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสกาม), เคซี่ (ผี). มิทตี้ (คนรัก), อัลม่า, ครอลล์ (ไม่ใช่หนุ่มบริสุทธิ์), ซีเลีย (ผู้ช่วย), กิโด้ (ผู้คุ้มกัน), ไมล่า (เจ้าหน้าที่เพื่อสันติสุข), โดโรเธีย (คนรัก)
คลอเดีย (น้ำหนักสูง), คลาร่า (ผู้ช่วย)
ครอบครัว: เมล (ภรรยาน้อยที่ท้อง), คู (คนรัก), รู (คนรัก), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คนรัก), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), แคทเธอรีน (คนรัก), โยกุริ (ปรับปรุงนิสัย), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน)
ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ, คลอดด์ (ลูกชาย), โรส (ลูกสาวบุญธรรม)
ลูกน้อง: อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่าและคนรัก), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า), ลิเลียน (ดารา)
คู่นอน: 106, เด็กที่เกิดแล้ว: 10
—————————————————————
ขอบคุณสำหรับเงิน 50 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 150 บาท
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1858/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook