บทที่7 ตอนที่１６
ขณะที่พระอาทิตย์ตกดินความมืดเริ่มเข้าปกคลุมเมืองอาร์คาซัม ทุกคนต่างก็รีบกลับบ้านหลังจากทำงานหนักทั้งวัน
ผู้คนมากมายต่างรีบกลับบ้าน ท่ามกลางฝูงชนมากมาย เห็นลิซ่ากับคามิลล่า
ทั้งสองเดินต่อไปยังจุดหมายปลายทางผ่านถนนเส้นทางคดเคี้ยวมากมาย
ในที่สุดเธอก็มาหยุดอยู่ที่ร้านแห่งหนึ่ง
แผงลอยริมถนนที่เต็มไปด้วยสินค้านานาชนิดจากทั่วทุกมุมโลก เป็นร้านดูดวงที่ดำเนินการโดยตาแก่ซอนเน่
เป็นย่านการค้าที่มีคนสัญจรไปมาจำนวนมาก ด้วยเหตุผลบางประการแถวนี้กลับไม่มีใครอยู่เลย
「คิดจะไปจริงๆงั้นเหรอ？」
「…………」
ลิซ่ากลืนน้ำลายกับคำถามยืนยันของคามิลล่า
หลังจากโนโซมุตื่นขึ้น ลิซ่าก็ไม่เคยเข้าไปคุยกับเขาเลย ส่วนหนึ่งเพราะโนโซมุนั้นยุ่งมาก และลิซ่าเองก็กังวลที่จะพบกับโนโซมุด้วย
วันที่โนโซมุตื่นขึ้นมา ลิซ่าก็สัมผัสได้ถึงความสัมพันธ์อันลึกซึ้งระหว่างไอริสดิน่ากับโนโซมุได้อย่างชัดเจน
ลิซ่ากัดริมฝีปากแน่นเพื่อระงับความกังวล มองไปที่แผงลอยของซอนเน่
ตามคำบอกเล่าของคามิลล่า ชายแก่นี่ไม่ใช่คนธรรมดา แต่ดูเหมือนจะรู้ลึกเกี่ยวกับโนโซมุมากด้วย
「ฉันเข้าใจว่าเธออยากจะเรียนรู้เกี่ยวกับโนโซมุ แต่มันจะดีกว่าไหมถ้ามาคุยเรื่องนี้กันก่อน ดูเหมือนว่าถ้าไม่มีโอกาสทีจะต้องรอยันสัปดาห์หน้าเลยนะ？」
ดังที่คามิลล่าบอก อาจารย์นอร์นบอกว่าแม้ว่าจะรออยู่แบบนี้ ก็ยังพอมีโอกาสได้คุยกับโนโซมุ
พูดตามตรงเธอไม่จำเป็นต้องมาหาซอนเน่
อย่างไรก็ตามลิซ่าเดินเข้าไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ลิซ่าทนไม่ได้ เหนือสิ่งอื่นใดเธอมีเรื่องที่อยากจะยืนยันให้แน่ชัด
「ทำไมถึงไม่ยอมบอกสักที！」
ในขณะนั้นเองเสียงตะโกนอันน่าสะพรึงกลัวดังก้องอยู่ในหูของลิซ่าและคามิลล่า
ลิซ่าและคามิลล่าอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเข้าไปในแผงลอย
เมื่อทั้งสองเดินไปยังที่โล่งเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็เห็นหญิงสาวผมสีเงินเดินเข้ามาใกล้ชายชราผมสีขาว
「ทำไมกันเล่า ! ก็บอกเองว่าห้ามแตะไม่ใช่รึไง！」
ซอนเน่ไม่ตอบคำถามใดๆของหญิงสาว หลับตากอดอกสูบบุหรี่อยู่ตรงนั้น
เห็นซอนเน่ที่ไร้ซึ่งการตอบสนอง ใบหน้าของเธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้น
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับบรรยากาศที่ไม่เป็นมิตร ลิซ่าและคามิลล่าก็ซ่อนตัว
「ใครน่ะ？」
「ดูเหมือนว่าจะกำลังมีปัญหาอยู่นะ……」
ก็ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงคนนั้นคือใครกำลังทำอะไรอยู่ แต่สัมผัสได้ถึงบรรยากาศไม่ธรรมดา
ลิซ่าและคามิลล่ากลั้นหายใจต่ออย่างเงียบๆซอนเน่ซึ่งนิ่งเงียบอยู่ก็เงยหน้าขึ้น
「อาเซล ข้าจะบอกเจ้าก็ได้แต่ว่าเจ้าห้ามแตะต้องเขาเด็ดขาด……」
น้ำเสียงนั้นดูสง่างามและหนักแน่นทำให้ยากจะเชื่อว่าเป็นชายชราคนเดียวกันที่โหยหาแต่เรื่องลามก แค่คำพูดเพียงเล็กน้อยก็ปล่อยแรงกดดันมหาศาลออกมา
「จะบ้าเหรอไงฮะตาแก่ หากปล่อยหมอนั่นไว้เพียงลำพัง เกิดพลาดท่าแม้แต่คราวเดียวแผ่นดินทั้งหมดจะไม่เหลือเลยนะ！？」
คำพูดของซอนเน่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นคำเตือน แต่กับเด็กสาวผมเงินที่ชื่ออาเซลพูดด้วยน้ำเสียงหยาบๆราวกับปฏิเสธคำพูดของซอนเน่
「ไม่ใช่แค่นั้นน่ะ…..ถ้ายัยนั่นฟื้นขึ้นมาละก็อาจจะเผยคมเขี้ยวใส่เพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์อีกครั้งเป็นแน่！」
เพื่อนร่วมเผ่า หันคมเขี้ยว มีแต่คำศัพท์ที่ไม่เข้าใจ
เมื่อลิซ่าได้ยินแบบนั้น ก็นึกได้แต่คงหมายถึงตัวโนโซมุแน่
「ถึงแบบนั้นตอนนี้ก็ยังมีสัญญาณที่ดีอยู่ ความมืดในดินแดนแห่งนี้จะถูกขจัดออกไปได้ หากไม่มีเรื่องนี้ข้าก็คงทำใจผนึกไปนานแล้ว
นอกจากนี้พวกเราเองก็ยังไม่พร้อมจะมีส่วนร่วมแบบเปิดเผยเจ้าเข้าใจดีนี่……」
「พูดบ้าอะไร ยัยนั่นมันเป็นศัตรูนะ !? นอกจากนี้ ตั้งแต่ที่ยัยนั่นหลุดออกจากผนึกไป เส้นเลือดมังกรก็ไม่เสถียรขึ้นเรื่อยๆถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป……」
คำว่าเด็กชายที่ซ่อนเน่พูดนั่นก็คือคำที่เขาใช้พูดกับโนโซมุในตอนแรก ที่เจอกับลิซ่า
แต่ยิ่งกว่านั้นคำพูดของอาเซลมันติดอยู่ในหัว
สิ่งมีชีวิตที่หลุดพ้นจากผนึก คือศัตรูของพวกเขา และโนโซมุก็มีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรง ลิซ่าเดาว่าเป็นแบบนั้น
“一โนโซมุในร่างกายมีอะไรอยู่กันแน่？”
ลิซ่าโน้มตัวไปข้างหน้าจากนั้นศอกเธอก็ดันไปที่รูปปั้นทองสัมฤทธิ์ที่อยู่ใกล้ม่าน
「อาาา！」
รูปปั้นแตกพร้อมกับเสียงดังก้อง
เมื่อได้ยินเสียงนั้นอาเซลที่เข้าใกล้ซอนเน่ก็หันกลับมา
「ใครน่ะ！？ เข้ามาที่นี่ได้ยังไงน่าจะกางเขตแดนเอาไว้แล้ว……」
「อะ..เอ่อ…ขอโทษดูเหมือนว่ากำลังยุ่งกันสินะ……」
「หะ！？」
อาเซลตกใจยกมือขวาขึ้นโดยสัญชาติญาณ
กระสุนแห่งแสงปรากฏขึ้นทางด้านขวาและเมื่อพลังเวทย์ถูกอัดแน่น ลิซ่ากับคามิลล่าเตรียมรับมือในทันที
「อาเซล หยุดได้แล้ว」
อย่างไรก็ตาม อาเซลก็ไม่คิดจะหยุด ซอนเน่จึงดีดนิ้วลบกระสุนเวทย์ของอาเซลทิ้ง
「ตาแก่！」
「ข้อสรุปยังคงเหมือนเดิม เพราะงั้นข้าจะขอสั่งเจ้าอีกครั้งอย่าได้แตะต้องเขาเป็นอันขาด」
เมื่อหันไปหาซอนเน่ อาเซลก็ขึ้นเสียงใส่ แต่ซอนเน่ก็ตอบกลับอย่างไม่แยแส
อาเซลเบือนหน้าหนี กัดฟันด้วยสีหน้าหงุดหงิด และออกจากร้านไป
หลังจากที่เธอออกไปแล้ว ซอนเน่ก็ถอนหายใจและมองพวกลิซ่า
「ต้องขออภัยด้วยนะเหล่าสาวน้อย พอดีว่าอยู่ในช่วงเนื้อหอม ไว้เดี๋ยวค่อยคุยดีๆกับเธอคนนั้นทีหลัง」
「…………」
ลิซ่าและคามิลล่ายังคงเงียบขณะจ้องมองซอนเน่
「เอาล่ะ ไม่ต้องห่วงข้ารู้ว่าแม่นั่นทำอะไรอยู่ที่ไหน เอาล่ะเชิญนั่ง」
ตามคำพูดของซอนเน่ ลิซ่าจึงนั่งลงข้างหน้าซอนเน่
ดูเหมือนว่าคามิลล่าจะระวังซอนเน่ ขณะเธอยืนอยู่ข้างหลังจ้องมองอย่างเข้มงวด
「ดังนั้น เหตุผลที่พาเหล่าสาวน้อยมาที่นี่ ก็คงจะเกี่ยวกับพ่อหนุ่มคนนั้นสินะ？」
「……」
「ลิซ่า……」
คามิลล่ามองแผ่นหลังของลิซ่า
นั่นอาจเป็นสิ่งที่เธออยากจะถามมากที่สุด “ขอฉันถามความลับของโนโซมุจะได้ไหม”
คามิลล่าคิดว่าความลับที่โนโซมุเก็บเอาไว้มันน่าจะเป็นเรื่องใหญ่มาก
นั่นเป็นเหตุผลถ้าเธออยากจะเผชิญหน้ากับโนโซมุจริงๆ เธอจะต้องยอมรับทุกอย่างเกี่ยวกับเขา
แม้ว่าลิซ่าจะโดนกดดันแต่เธอก็ยังคงพูดอะไรไม่ค่อยออก
แต่ว่าไม่มีเวลามาลังเลแล้ว
「คุณปู่ ไม่ทราบว่ารู้เรื่องเกี่ยวกับโนโซมุดีใช่ไหมคะ……」
「……อืมข้ารู้ดีเลยล่ะ ที่มาของพลังนั้นและพลังของเจ้าตัว ยิ่งกว่าเด็กเหลือขอเสียอีก」
คำถามของลิซ่าเพื่อยืนยัน ซอนเน่ยังคงเล่นบุหรี่ในมือและตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับคุยเรื่องปกติ
อย่างไรก็ตามคามิลล่าและลิซ่านั้นเครียดมากขึ้นเพราะคำตอบไม่คาดคิด
「คุณปู่ เป็นศัตรูของโนโซมุงั้นเหรอ？」
「จะว่ายังไงดีล่ะเป็นได้ทั้งมิตรและศัตรู เพราะนั่นเป็นสิ่งที่เจ้าหนุ่มนั่นเป็นคนตัดสินใจ」
ขณะลิซ่าถามคำถาม ดวงตาของเธอก็ค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นและความกลัวก็เริ่มกัดกินร่างกาย
ความเครียดเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆและเหงื่อเม็ดใหญ่ก็ก่อตัวบนหน้าผาก
ตาแก่ที่ตอบกำกวมว่าเป็นได้ทั้งมิตรหรือศัตรู ความสามารถของเขาต้องไม่ธรรมดามาก
แม้จะอยู่ต่อหน้าคนที่แข็งแกร่งขนาดนี้แต่ลิซ่าก็ไม่ลังเล
「นั่นหมายถึงอาจารย์จิฮัดด้วยเหรอคะ？」
「สำหรับเจ้านั่นน่ะเหรอ เจ้านั่นอยู่ฝั่งพ่อหนุ่มนั่นเรียบร้อยแล้ว อย่างไรก็ตามมันก็ขึ้นกับสถานการณ์
ไม่ว่าจะเลือกเส้นทางไหนก็ไม่มีเส้นทางสบายๆให้เดินผ่านได้ชิวๆกันหรอกนะ ตอนนี้ยังคงดีอยู่ แต่ว่าตัวพ่อหนุ่มนั่นก็โดดเด่นเกินไปในหลายๆด้าน」
แม้ว่าตอนนี้สิ่งต่างๆจะสงบลงแล้ว สุดท้ายก็จะถูกคลื่นลูกใหญ่ซัดกระหน่ำในที่สุด
ซอนเน่ไม่ได้โกหกเกี่ยวกับเรื่องนี้และระบุตำแหน่งของโนโซมุอย่างชัดเจน
「……เป็นงั้นเหรอคะ」
「………」
ทั้งสองยังคงเงียบท่ามกลางเมืองอันเงียบสงบ มีเพียงควันบุหรี่ที่ลอยขึ้นไป
ในที่สุดลิซ่าก็หายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบสติอารมณ์
เมื่อเห็นท่าทางราวกับตัดสินใจได้แล้ว ทั้งซอนเน่และคามิลล่าก็เตรียมใจที่จะค้นพบความลับของโนโซมุ
「อืมจริงสิ พอมาดูแล้วที่นี่ก็ร้านดูดวงนี่？」
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ลิซ่าพูดดันไม่ใช่ที่ทั้งสองคาดหวัง
เมื่อจู่ๆลิซ่ายืนยันว่าซอนเน่เป็นหมอดู ทั้งซอนเน่และคามิลล่าก็เหมือนกับนกพิราบโดยสอย
「หะ ? เอ่ออืมใช่แล้ว……」
ขณะที่ซอนเน่กำลังเตรียมใจและคิดว่าในที่สุดก็ถึงเวลา ดันแสดงคำตอบโง่ๆออกมาซะงั้น
「ถ้าอย่างงั้นช่วยบอกฉันเรื่องหนึ่งได้ไหมคะ？」
「……เหหหหห？」
「เดี๋ยวก่อนลิซ่า！ เอาจริง！？」
คามิลล่าและซอนเน่ต่างแสดงสีหน้าซับซ้อน
ทิ้งให้ทั้งสองสับสนอยู่ข้างหลัง ลิซ่าเริ่มพูดคุยรายละเอียดเกี่ยวกับการทำนายอนาคตของเธอ
ในขณะที่บรรยากาศอบอุ่นเล็กน้อย ลิซ่าเป็นคนเดียวที่จริงจังกับผลทำนายดวงชะตาครั้งนี้
————————-
ซอนเน่ถอนหายใจออกเล็กน้อยขณะมองคามิลล่าและลิซ่าจากไปยามค่ำคืน
「สุดท้ายเธอก็ไม่กล้าถามอะไรข้าเลยสินะ……」
สุดท้ายแล้วลิซ่าก็ไม่กล้าถามเรื่องความลับของโนโซมุ
ทำได้แต่ดูดวงแบบง่ายๆและพูดคุยกันนิดหน่อย
ซอนเน่กำลังครุ่นคิดเรื่องต่างๆ ยังคงหลงทางตั้งแต่ต้นจนจบ
อยากจะรู้เรื่องของเจ้าหนุ่มนั่นจริงๆเหรอ? ซอนเน่แอบตั้งคำถามแบบนั้น แต่ลิซ่าก็ทำได้แค่ยิ้มเจื่อนๆใส่
“ตอนนี้ ฉันไม่มีคุณสมบัติพอที่จะได้ยินความลับของโนโซมุ ไม่ว่าฉันจะรู้มันหรือไม่ ฉันคิดว่าให้มันควรเริ่มหลังจากที่ฉันกล้าเผชิญหน้ากับเขาด้วยตัวเองดีกว่าค่ะ”
ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังบอกอีกว่า “ฉันยังทิ้งห่างกับไอริสและคนอื่นๆอีกมากเลย”
ตอนนี้เธอไม่ได้ยินความลับอะไร แต่สถานการณ์รอบตัวเป็นยังไง เธอก็คงอยากจะรู้
นั่นคือคำตอบของลิซ่า
บางทีก่อนที่จะเผชิญหน้ากับโนโซมุ เธอต้องการยืนยันตำแหน่งของตัวเองอีกครั้ง
ซอนเน่มองดูแผ่นหลังของลิซ่าที่จากไป
เมื่อเห็นมันครั้งแรก มันอ่อนแอมากจนขนาดที่ผลักก็ล้มลง แต่ตอนนี้กลับดูเข้มแข็งอย่างน่าประหลาด
「ว้าวุ่นกันเลยทีนี้แค่เรื่องที่เจ้าหนุ่มปลอดภัยก็ทำให้คนรอบข้างเปลี่ยนแปลงไปได้ถึงขนาดนี้สุดยอดจริงๆ……」
คงจะ……ไม่สิต้องเป็นงั้นแน่ๆ
แม้ในความมืดผู้คนก็ยังใช้ไฟดวงน้อยเพื่อออกเดินทาง
「แม้ว่าข้าจะแก่แล้ว แต่ก็รู้สึกอิจฉา」
เจ้าหนุ่มน้อยคนหนึ่งที่กลายเป็นแสงไฟให้เพื่อนร่วมทางเดินข้ามผ่านค่ำคืนที่มืดมิด
「ถึงไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าร่วม แต่ถึงเวลาจริงก็ต้องตัดสินใจ……」
มันคงจะถึงเวลาแล้วที่ความสามารถของเจ้าหนุ่มจะตื่นขึ้นและเทียแมตก็น่าจะเริ่มกังวล
ข้อกังวลประการหนึ่งถูกจัดการไปแล้วตอนนี้จึงเหลือเพียงสิ่งเดียว
หากสามารถแก้ไขได้ก็ถึงเวลา……。
「สำหรับตออนนี้ข้าลองชักชวนหลานชายจอมขี้เกียจกันหน่อยดีกว่า」
สำหรับตอนนี้ซอนเน่ยืนยันอีกครั้งว่าต้องทำอะไร เขาพลิกส้นเท้าและเริ่มเดินไปในทิศทางตรงกันข้าม
รอยยิ้มเล็กน้อยปรากฏอยู่บนริมฝีปากเขา
————————-
เด็กผู้หญิงผมสีเงินยืนอยู่คนเดียวบนขอบด้านนอกของอาร์คาซัมที่ซึงท้องฟ้าเป็นประกายไปด้วยดาว
มันเป็นภาพอันน่าทึ่งผสมผสานระหว่างบรรยากาศยามค่ำคืนที่หนาวเย็นและแสงของดวงดาว แต่จากด้านของหญิงสาวนั้นมันมีด้านที่เข้ากับบรรยากาศของวิชาดาบที่ยากจะเข้าถึง
ฝ่ามือของอาเซลกำแน่น และริมฝีปากที่ถูกกัดอย่างแรงจนเลือดออก
ขณะที่มองดูอาร์คาซัมส่องสว่างด้วยแสงดาว เธอนึกถึงบทสนทนากับปู่ของเธอ
「อึก！」
อาเซลจ้องมองทิวทัศน์ของเมืองที่แผ่ออกไปตรงหน้าเขาทำให้รูปลักษณ์ของเธอดูบิดเบี้ยวซึ่งทำให้เชื่อได้ยากว่าจะเป็นมนุษย์
「จะปล่อยไอ้มังกรเวรนั่นทิ้งไว้ตามลำพังเนี่ยนะไม่วันหรอก……」
สิ่งที่อยู่ในใจเธอคือมังกรที่เคยกลืนกินทวีปนี้ด้วยเปลวเพลิง สิ่งมีชีวิตที่เข่นฆ่าเผ่าเดียวกันเท่าที่เคยมีมา
ปู่บอกว่าอย่าเข้าไปยุ่งกับมัน แต่ไม่มีทางที่จะเพิกเฉยกับเรื่องแบบนี้ได้
「ถ้าพวกตาแก่ไม่คิดจะทำอะไร งั้นฉันจะเป็นคนลงมือเอง」
ด้วยความมุ่งมั่นครั้งใหม่ เธอหยิบบางสิ่งออกจากกระเป๋าของเธอ
สิ่งที่ดึงออกมาคือคริสตัลขนาดเท่ากำปั้น อาเซลมองดูคริสตัลและยิ้มอย่างอ่อนโยน
คริลตัสที่มีไอจางๆปกคลุมปล่อยแสงอันอบอุ่น และหากมองดูใกล้ๆจะเห็นเครื่องประดับฝังอยู่ด้านใน
ทันทีที่อาเซลเห็นคริสตัลนั่น แก้มก็เริ่มผ่อนคลายลง
สีหน้าของเธอแตกต่างไปจากที่เคยมี เธอกำคริสตัลแน่นราวกับอธิษฐาน
「ท่านพ่อโปรดวางใจเถิด จะทำให้สำเร็จอย่างแน่นอน」
อาเซลเก็บมันใส่กระเป๋าพลิกส้นเท้าแล้วจากไป
เธอทิ้งรอยกรงเล็บเอาไว้บนฝ่ามือของตัวเอง
——————————
ห้องหนึ่งในคฤหาสน์ที่สร้างขึ้นตรงมุมหนึ่งของเขตการปกครอง แสงเทียนและเตาผิงในห้องทีมีแสงสลัวทำให้ร่างสองร่างสว่างขึ้น
คนหนึ่งเป็นผู้หญิงดูน่าหลงใหลใส่ชุดไว้ทุกข์ ขณะที่อีกร่างกำลังคุกเข่าตรงหน้า
「แล้วผลการสำรวจเป็นยังไงบ้าง？」
เมื่อเม็กเลียเร่งเร้าให้ลูกน้องรายงานผลการตรวจสอบ
「เอ่อ คือนี่……」
เม็กเลียมองดูเอกสารที่ถูกส่งมาให้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบห่อรายงาน จุดเทียน โยนมันเข้าเตาผิง
「……เรื่องนี้เกี่ยวกับสิ่งนั้นรึเปล่า? แค่ให้ไปสังเกตการณ์รอบๆแค่นี้ยังทำไม่ได้งั้นเหรอ น่าผิดหวังจริงๆ」
เม็กเลียมองดูลูกน้องด้วยสายตาผิดหวัง
สิ่งที่เขียนไว้ในเอกสารก็คือเนื้อหาการต่อสู้จำลองและผลการแข่งขันที่ผ่านมา รายละเอียดและการมาที่อัลคาร์ซัมไม่ได้สลักสำคัญอะไร
แท้จริงแล้วลูกน้องฉันก็เหลือเพียงคนเดียวคือชายตรงหน้าที่ก้มศีรษะอยู่ เป็นเรื่องจริงที่มีมือไม่มากพอให้ใช้งาน แต่ว่าน่าจะลงมือตรวจสอบเพิ่มอีกสักหน่อย
เมื่อโดนเม็กเลียจ้องมอง ลูกน้องก็ตื่นตระหนกและยืนเอกสารอีกชุดมา
「เอ่อ ขอโทษด้วยครับ ! แต่ยังมีสิ่งอื่น……」
เม็กเลียหรี่ตาลงมองเอกสารที่ส่งมาอีกครั้ง
สิ่งที่เขียนคืออุบัติเหตุเกี่ยวข้องกับอุปกรณ์เวทย์ที่ควบคุมไม่ได้ของตระกูลฟรานซิส
นี่เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งคฤหาสน์ถูกล้อมไปด้วยแผงกั้นและพบว่าคนใช้หมดสติ
ไม่มีผู้เสียชีวิตและไม่มีผู้บาดเจ็บ แต่นักเรียนที่เป็นปัญหาก็อยู่ในคฤหาสน์ด้วย
จากการตรวจสอบเรื่องนี้ ดูเหมือนว่าครอบครัวฟรานซิสติดต่อกับกองกำลังอาณาจักรอื่นแบบลับๆ
และอาจเป็นไปได้ว่าการติดต่อนั้นจะเกี่ยวข้องกับจักรวรรดิดิซาร์ด ซึ่งความสัมพันธ์ทางการภูตยังไม่มีขึ้น
「เข้าใจล่ะดูเหมือนจะเป็นข้อมูลที่ดีจริงๆ อย่างไรก็ตาม อาจเป็นเรื่องยากที่จะทำให้วิคเตอร์และพรรคพวกจนมุมด้วยข้อมูลแบบนี้」
「หมายความว่ายังไงครับ？」
เธอกำลังงวางแผนทำเรื่องเลวร้ายและอดไม่ได้ที่จะคิดว่าจะใช้งานมันอย่างไร มันอาจจะทำให้อันดับของตระกูลฟรานซิสตกฮวบเลยก็ได้
อย่างไรก็ตามปฏิกิริยาของเม็กเลียนั้นไม่สู้ดี
ต่อหน้าลูกน้องที่ไม่เข้าใจความหมาย เม็กเลียลุกขึ้นจากที่นั่งเงียบๆหยิบกระดาษเท่าฝ่ามือออกมาจากตู้และให้ลูกน้อง
「วันก่อนฉันได้เอกสารแบบนี้มาจากประเทศบ้านเกิด」
กระดาษแผ่นเล็กๆที่อาจถูกส่งโดยนกพิราบขนส่ง
อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขียนไว้บนกระดาษไม่ใช่สิ่งที่จะทำใจเชื่อได้
「นั่นมัน……」
「นี่อาจจะดูน่าแปลกใจ แต่เมื่อพิจารณาถึงเหตุการณ์ในอนาคตและการรุกรานครั้งใหญ่ อดไม่ได้ต้องเข้าใจเหตุผลในการรักษาอำนาจทางการทหารไว้มากที่สุด ยิ่งกว่านั้น ในเมื่อ “ฝ่าบาท”ทรงทราบแล้ว หากเราวิพากษ์วิจารณ์วิคเตอร์ในตอนนี้ ก็มีแนวโน้มที่จะตีเข้าฝั่งเราเอง」
ลูกน้องต่างเงียบกับคำพูดของเม็กเลีย
สิ่งที่เขียนไว้คือการสานสัมพันธ์ทางการฑูตของฟอร์ซิน่ากับดิซาร์ต ด้วยเหตุนี้จึงเกิดการเจรจาแบบลับๆ
แม้ว่าเนื้อหาในการเจรจาจะไม่ได้เขียนไว้ก็ตาม แต่หากเนื้อความนี่คือความจริง ก็แสดงว่าพระองค์ทรงเห็นชอบต่อการกระทำของตระกูลฟรานซิส การคัดค้านถือเป็นการขัดคำสั่ง
「ดำเนินการสอบสวนพวกเขาต่อไป อย่าตีข่าวใส่ไข่ให้มากนัก……」
「ครับ」
เม็กเลียเร่งให้ลูกน้องออกไป
「อีกไม่นานก็คงถึงขีดจำกัด อย่างไรก็ตามควรจะทำยังไงกับข้อมูลนี้ดี」
ปัจจุบัน จักรวรรดิดิซาร์ตไม่มีปฏิสัมพันธ์กับประเทศอื่นนอกจากเหตุผลการก่อตั้งประเทศและอำนาจทางการทหารอันมหาศาล ประเทศอื่นๆจึงกลัวความขัดแย้ง
เม็กเลียเพ่งความสนใจไปที่จดหมายอีกครั้ง
ครอบครัวฟรานซิสและฝ่าบาทพยายามสร้างความสัมพันธ์ทางการฑูตอย่างลับๆ
ยังไม่ชัดเจนว่าจะดำเนินในรูปแบบใด แต่เมื่อพิจารณาถึงเหตุผลของการเจรจา การรีบร้อนเกินไปก็จะทำให้ประชาชนแตกตื่น
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการเจรจารอบนี้น่าจะเป็นการแลกเปลี่ยนขนาดเล็ก หากจะทำการใหญ่ต้องใช้เวลาหลายปี
อย่างไรก็ตาม คงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายหากความสัมพันธ์ระหว่างประเทศดึขึ้นเล็กน้อย
「ไม่ใช่เรื่องที่แย่ แต่ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะน่าสนใจสำหรับตระกูลฟาบรัน」
ตระกูลฟรานซิสและตระกูลฟาบรัน
แม้ว่าทั้งสองจะดำรงตำแหน่งที่ยิ่งใหญ่ในฟอร์ซิน่า แต่พวกเขาก็ปะทะกันเองในโลกการเมือง อาจเป็นเพราะความคิดของหัวหน้าตระกูลต่างกันโดยสิ้นเชิง
เอโกลด ฟาบรัน หัวหน้าตระกูลฟาบรันคนปัจจุบันเป็นพวกอนุรักษ์นิยมหัวรุนแรง และไม่มีทางที่จะพอใจกับการสานการฑูตระหว่างจักรวรรดิดิซาร์ต ซึ่งประกอบด้วยเผ่าพันธุ์นอกรีตแน่นอน
เพียงแค่ในเมื่อฝ่าบาทมีส่วนเกี่ยวข้อง จึงทำอะไรไม่ได้
อันที่จริงบริบทในจดหมายของเอโกลดที่ถ่ายทอดข้อเท็จจริงนี้ทำให้รู้ได้ว่าไม่พอใจ
「ไม่มีเหตุผลให้ต้องทิ้งมัน ตอนนี้หาทางใช้มันจะดีกว่า」
ในฐานะ เม็กเลีย เธอไม่คิดจะยอมแพ้
การมีส่วนร่วมของเม็กเลียที่มีต่อตระกูลฟาบรันนั้นยอดเยี่ยม การกระทำบางอย่างก็ทำโดยได้รับอนุญาตจากหัวหน้าตระกูล
「เมื่อพิจารณาจากเนื้อหาแล้วรายละเอียดก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเข้าใจ หากไม่ใช้เบี้ยของตระกูลฟาบรันเอง ก็ควรจะหาจะถามพวกอีกาดำดีกว่า……」
ขณะพึมพำเม็กเลียก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเธอ
สิ่งที่ออกมาคืออีกาตาแดง
อีกาดำสนิทจะงอยปากเปิดออกราวกับรออาหารโดยมีดวงตาสีแดงกระพริบ
「ได้ยินไหม？」
เม็กเลียพูดช้าๆกับอีกาที่อ้าปากกว้าง เหมือนคุยกับฝ่ายตรงข้าม
หายไปหลายวันไม่ใช่เพราะอะไรเป็นหวัด ไข้ขึ้น กำลังอยู่ช่วงพักฟื้น
สนับสนุนผู้แปลได้ที่
097-005-6950 ภารดร บุญมา พร้อมเพย์/วอลเล็ต