123 วิกฤติของมักกาเรน (2)
“ลูซี่!” (มาโกโตะ)
ผมกระโดดลงไปจากเขื่อนหินและอุ้มลูซี่ไว้ในอ้อมแขนของผม
ด้วยโล่งจิต, ผมตั้งความมุ่งมั่นกับตัวเอง, และห่อตัวผมด้วยมานาก่อนเราจะกระแทกกับพื้น
“กุห์!”
พวกเรากระแทกกับพื้นหลังจากที่ตกลงมาหลายเมตร, แต่…ด้วยการเปลี่ยนมานาเป็นออร่า, ผมได้สามารถเลี่ยงการบาดเจ็บรุนแรงได้อย่างไรก็ไม่รู้
“ลูซี่, เธอโอเคมั้ย?!” (มาโกโตะ)
“ฮ่าฮ่า…ชั้นทำเละเลย…ทำไมกริฟฟอนนั่นเล็งมาที่ชั้นตลอด…” (ลูซี่)
ลูซี่หัวเราะอย่างออนแอ
เธอมีแผลใหญ่ข้างตัวและแขนเธอ, เลือดจำนวนมากได้ไหลออกมา
“เวรเอ๊ย! รอเดี๋ยวนะ!” (มาโกโตะ)
ผมรีบเทยารักษาไปบนลูซี่
“มา…โกโตะ…ข้างหลังนาย…” (ลูซี่)
ผมได้ยืนยันมันด้วยผู้เล่นอาร์พีจีว่ามีอโอเกอร์จำนวนหนึ่งได้ใกล้เข้ามา
เวทมนตร์ดาบ: [กงเล็บมังกรน้ำ]
ผมตัดพวกมันทั้งหมดลงโดยไม่มองกลับไป
อ้าก! ในเวลาที่ยุ่งอย่างนี้!
นั่นคือหยดสุดท้ายของมานาจากสปิริตที่ผมมี
การไหลของเลือดได้หยุดด้วยยารักษา
แต่แผลยังไม่หายไปอย่างสมบูรณ์
ผมได้เทยารักษาต่อไป, แต่การรักษามากกว่านี้จำเป็นต้องใช้เวทมนตร์รักษา…
“ทากัตซูกิ-คุง, ลู-จัง, เธอโอเคมั้ย?!” (อายะ)
ซา-ซังส่งมอนสเตอร์ที่เข้ามาบินไปขณะที่เธอลงมา
“แผลมันลึก, แต่เลือดหยุดไหลแล้ว!” (มาโกโตะ)
ผมจะทำอย่างไร?
ความหน้าแน่นของมอนสเตอร์ได้เพิ่มขึ้นแล้วเพิ่มขึ้นอีก
เราจะถูกขยี้ในท้ายที่สุด
“แก! อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้นะ!” (อายะ)
ซา-ซังได้สู้กับพวกมันได้ตัวเธอเอง, แต่มอนสเตอร์ได้ออกมาจากที่อื่น ที่ไม่ได้ถูกปกป้องด้วยเธอด้วย
(เวทมนตร์สปิริต…จะไม่ทันเวลา) (มาโกโตะ)
มานาผมเองคือศูนย์
แต่ผมแยกจากลูซี่ไม่ได้
…ผมจับมีดของผม
ผมไม่มีทางเลือกนอกจากสู้ด้วยสิ่งนี้
{—“เคารพชั้น, พวกสัตว์ป่าชั้นต่ำ!”}
เสียงที่เพลิดเพลินที่ไม่เหมาะกับสนาบรบได้สะท้อน
มอนสเตอร์จู่ๆก็ได้เริ่มสู้กันเอง!
คนที่ยืนอยู่ระหว่างเรากับมอนสเตอร์คือสาวที่มากับผมดำที่งดงาม
“เจ้าหญิง! เธอทำอะไรนะ?!” (มาโกโตะ)
ฟูเรีย-ซัง, ผู้ที่ควรอยู่ด้วยกันกับเจ้าหญิงโซเฟีย, ด้วยเหตุผลบางอย่างได้มาอยู่ที่นี่
“เจ้าหญิงโซเฟียได้อพยพผู้คนเสร็จแล้ว, และเธอตอนนี้ได้สร้างที่หลบภัยเพื่อรับคนที่บาดเจ็บ ชั้นใช้เวทย์รักษาไม่ได้, แล้ว…ชั้น{มีความรู้สึกไม่ดี}, ชั้นเลยมาที่นี่” (ฟูเรีย)
“…ขอบคุณ เธอช่วยเรา” (มาโกโตะ)
ผมควรจะเป็นอัศวินผู้คุ้มกัน, แต่ผมได้ถูกปกป้องโดยเจ้าหญิงของผม
ฟูเรีย-ซังเป็นผู้ใช้เวทมนตร์โชคชะตาที่สามารถแง้มมองอนาคตได้
งั้น, ‘ความรู้สึกไม่ดี’ ของเธอต้องถูกต้อง
ภัยของมอนสเตอร์ต่อลูซี่ได้หายไปชั่วคราว ขอบคุณซา-ซังและฟูเรีย-ซัง
ตอนนี้, เราแค่ต้องหาจังหวะเวลาเพื่อที่จะกลับไปข้างบนเขื่อนหินและ—ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น…
“[ตัด]!”
ใบมีดออร่ายักษ์ได้ตัดมอนสเตอร์หลายตัว
นักรบที่มีดาบที่ใบมีดหนาในมือหนึ่ง และชุดเกราะที่มันมีความเสื่อมจากเวลา ได้ยืนอยู่ตรงหน้าเราและมอนสเตอร์ เพื่อปกป้องเรา
“มาโกโตะ, ลูซี่, เธอโอเคมั้ย?”
“ลูคัส-ซัง! ทำไมนายถึงลงมาล่ะ?!” (มาโกโตะ)”
แต่เมื่อผมได้ดู, ผมเห็นนักดาบคนอื่น, นักสู้, และนักสู้ระยะใกล้ ได้ออกมาทีละคนทีละคน
“เราจะไม่รอดด้วยแค่นักเวทย์ จากตอนนี้ไปเราจะใช้กำลังทั้งหมดของเรา” (ลูคัส)
ลูคัส-ซังตะโกนคำสั่งใส่ผู้คนรอบๆ
“ฟังทางนี้! จากตอนนี้ไป, คนที่ระดับทองและสูงกว่าจะไปสู้กับมังกรโบราณ ระดับเงินลงไปจะปกป้องประตูรั้วด้วยกันกับทหาร! นักเวทย์! เมื่อนายฟื้นฟูมานาพวกนายแล้ว, มอบการยิงคุ้มกัน คนที่ได้รับบาดเจ็บจะกลับเข้าไปข้างในกำแพงทันที! เราได้เตรียมทางในขนาดที่คนผ่านได้ไว้แล้ว!” (ลูคัส)
“นาย…เอาชนะมังกรโบราณได้เหรอ?” (มาโกโตะ)
มังกรโบราณ
นั่นคือมังกรที่อยู่มามากกว่า 1,000 ปีได้ถูกเรียก
มังกรนั้นพูดว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุด, แต่ไม่มีที่ใช้ชีวิตมามากกว่า 1,000 ปีอยู่มาก
นั่นทำไมมังกรโบราณได้พิเศษในหมู่มังกร
มันพูดว่าแค่ได้พบเจอครั้งหนึ่งในชีวิตในฐานะนักผจญภัยนั้นถือว่าโชคดี
สามารถเอาไปคุยได้ตลอดชีวิตเลย
แน่นอน, ถ้าคุนรอดชีวิต, จากนั่น…
“มันอาจจะลำบากครั้งนี้…” (ลูคัส)
รอยลึกได้ถูกสร้างระหว่างคิ้วของลูคัส-ซัง
“ล-ลูคัส-ซัง” (มาโกโตะ)
ผมได้ตกใจกับการบอกกล่าวที่อ่อนแอที่ไม่เหมาะกับตัวตนของเค้า
นายพูดในบาร์ว่านายได้รู้และรอดชีวิตไม่ว่าจะมอนสเตอร์แบบไหน
“ชั้นเคยสู้กับมังกรโบราณครั้งนึงเมื่อชั้นได้อยู่ที่หัวใจของลาเบรินทอส ในเวลานั้น, มันเป็นปาร์ตี้ที่มีระดับ มิทธริลและแพลตตินั่มมากกว่าสิบ…และมากกว่าครึ่งได้ตาย เราแค่โชคดีที่เรารอดมาได้ มาโกโตะ, นายคือฮีโร่ คิดถึงการรอดชีวิตของนายก่อน” (ลูคัส)
“…ไม่มีทางน่า, แต่…” (มาโกโตะ)
ลูคัส-ซังไม่รอการโต้แย้งจากผมและสั่งนักผจญภัยคนอื่น
ในเวลาสั้นๆ, ปาร์ตี้เฉพาะหน้าเพื่อปราบมังกรต้องห้ามได้ถูกสร้าง
“ทากัตซูกิ-ซามะ, ได้โปรดดูแลดันนะ-ซามะด้วยนะ, โอเคมั้ย?” (นีน่า)
“น-นีน่า-ซัง…?” (มาโกโตะ)
ในเวลาที่ผมรู้ตัว, นีน่า-ซังได้อยู่ใกล้
ไม่, เธอพูดอะไรน่ะตอนนี้…?
“ชั้นเป็นนักผจญภัยระดับทอง ชั้นอยู่ในทีมปราบมังกรโบราณ” (นีน่า)
“เดี๋ยว! เธอเป็นภรรยาของฟูจิ-ยังนะ!” (มาโกโตะ)
เธอจะแต่งงานอยู่แล้วในอีกไม่นาน
“แต่ถ้าเราไม่กำจัดมังกรโบราณ, มักกาเรนจะจบ ดันนะ-ซามะ, คริส, และทุกคนจะตาย” (นีน่า)
นีน่า-ซังยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มปรกติของนีน่า-ซัง
นักผจญภัยผู้มีประสบการณ์ของมักกาเรนได้เริ่มออกไป
ผมได้ถูกล้อเพราะผมอ่อนแอแม้ว่าผมเป็นคนต่างโลก
ผมได้ถูกมอบชื่อเล่นที่แปลกประหลาด
ทุกวัน สร้างข้ออ้างที่จะปาร์ตี้ดื่ม…
(ไม่…) (มาโกโตะ)
‘ทาง’ นี้มันไม่ดีเลย
นี่มันอวสานแบบแย่
ปาร์ตี้นักผจญภัยผู้มีประสบการณ์ที่มีลูคัส-ซังเป็นผู้นำได้รีบไปในป่าที่ยิ่งใหญ่
อย่างชัดเจน, ว่าไม่ใช่ทางที่มอนสเตอร์แตกตื่นอยู่
พวกเขาจะซ่อนไปกับต้นไม้, เลี่ยงมอนสเตอร์, และเข้าไปหามังกรโบราณ
(แต่ถ้าพวกเค้าไปถึงที่มังกรโบราณอยู่…) (มาโกโตะ)
มันจะเป็นการต่อสู้ที่เข้มข้น
มังกรโบราณน่าจะควบคุมมอนสเตอร์
มอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งจะรวมตัวกันที่มังกรโบราณอยู่, และลูคัส-ซัง, นีน่า-ซัง, และคนอื่นจะถูกโจมตี, ไม่ใช่ด้วยมังกรโบราณเท่านั้น, แต่ฝูงของมอนสเตอร์ด้วย
เมื่อนั่นเกิดขึ้น, มันไม่มีความหวังที่จะชนะ
…พวกเขาทั้งหมดจะตาย
แม้อย่างนั้น, ลูคัส-ซังที่มีฉายาว่านักล่ามังกร อาจจะพาสถานการณ์ไปถึงจุดที่ว่าทั้งสองฝั่งจะพากันล้มตาย
นั่นคือแผนของลูคัส-ซัง
ไม่, มันไม่ใช่แผน
มันเป็นการบุกฆ่าตัวตาย
ผมมองไปรอบๆ
มอนสเตอร์ได้ถูกเผาไหม้เป็นเถ้าถ่านจากเวทมนตร์ไฟ, และกลุ่มควันได้ลอยขึ้นมา
มันจริงๆแล้วไม่มีสปิริตน้ำ เนื่องจากพวกเขารักความสงบและสันติภาพ
เวทมนตร์ของผมมันไม่มีประโยชน์
ฮีโร่…ที่ไร้ประโยชน์
เหี้ยเอ๊ย!
เกมโอเว่อร์
ภาพนั้นได้ขึ้นมาในใจผม
ความสิ้นหวังได้เริ่มปกคลุมทั้งตัวของผม
“XXXXXXXX (《อันไดน์》)!!” (มาโกโตะ)
ผมตะโกนภาษาสปิริตโดยไม่ตั้งใจ!
ออกมาได้แล้ว!
…แม้อย่างนั้น, สปิริตผู้ยิ่งใหญ่ก็ไม่ออกมา
ซา-ซังได้สู้กับยักษ์หินด้วยค้อนของเธอ
ฟูเรีย-ซังได้มีเวลาที่ลำบากที่จะเสน่ห์ในฝูงหมาป่าตัวใหญ่ที่มันเคลื่อนไหวรวดเร็ว
นักผจญภัยระดับเงินคนอื่นๆ ได้รอดได้อย่างไรไม่รู้ โดยมีเขื่อนหินข้างหลังเขา, แต่…
(พวกเราจะไม่รอดนาน…) (มาโกโตะ)
ผมทำอะไรได้
มานาผมคือศูนย์
ไม่มีสปิริตน้ำแล้ว
ถ้าผมไม่มีโล่งจิต, ผมจะเกาหัวของผมใรความอารมณ์เสีย
ผมทำได้เพียงอุ้มลูซี่ที่นอนอยู่
ผมไม่มีอะไรเลย? {ทางเลือกอื่นอะไรก็ได้}?!
เหมือนกับได้ยินสิ่งนี้…
คำพูดได้ปรากฏขึ้นกลางอากาศ
[{คุณจะใช้จังหวะเดียวกันกับใคร}]
ฟูเรีย
ลูซี่
(…เอ๋? ผู้เล่นอาร์พีจี…) (มาโกโตะ)
ตัวเลือกได้ลอยข้างหน้าผม
ตัวหนังสือที่ผมเห็นจนชินตา
แต่ตัวเลือกไม่ใช่ ใช่ หรือ ไม่ใช่ ปรกติ
มันเหมือนกับสกิลได้แนะนำผม
แต่ผมไม่มีเวลาจะลังเล
เลือก
(แต่ใครล่ะ?) (มาโกโตะ)
จังหวะเดียวกันกับฟูเรีย-ซัง?
ถ้าผมทำ, ผมสามารถใช้เวทมนตร์เสน่ได้มั้ย?
มันสะดวกที่จะใช้เวทมนตร์เส่นและให้มอนสเตอร์ฆ่ากันเอง, แต่ผมไม่คิดว่าผมมีทักษะกับมันมาก
ตั้งแต่ทีแรก, เวทมนตร์ความมืดแสดงพลังของมันในตอนกลางคืน
ไม่ใช่ตอนนี้
งั้น…
“ลูซี่, ให้ชั้นทำจังหวะเดียวกันกับเธอ ขอโทษ, แม้ว่าเธอบาดเจ็บอยู่…” (มาโกโตะ)
“…มันโอเค แต่นายอาจตัวไหม้เหมือนครั้งที่แล้วนะ…” (ลูซี่)
“นั่นมันโอเค” (มาโกโตะ)
จากโนอาห์-ซามะ, เนื่องจากข้อตกลงความรัก, ลูซี่และผมสามารถทำจังหวะเดียวกันได้ดีขึ้นกว่าแต่ก่อน
นั่นทำไม, มันควรจะโอเค…น่าจะนะ
“เฮ้, โดยใช้ทำจังหวะเดียวกัน, นายหมายถึงนั่น, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
“?”
ลูซี่โอบมือที่ไม่บาดเจ็บของเธอมาที่รอบหัวผมขณะที่เธอยิ้ม
“ลูซี่, อย่าบังคับตัวแล้วขยับ, มันจ—” (มาโกโตะ)
มันจะทำให้แผลหนักขึ้น…คือที่ผมกำลังจะพูด, แต่ผมพูดไม่ได้
“นี่…ฮึนนน” (ลูซี่)
เธอจูบผม
ในทันทีนั้น, การมองเห็นของผมได้แดงสว่าง
มีแสงแดงสว่างอยู่มากมาย
เหมือนกับเวลาที่ยักษ์ตาแก่ ได้แสดงสปิริตให้ผมดูเป็นครั้งแรก
ไม่, มันมากกว่าในครั้งนั้น
มันเต็มไปด้วยสปิริตไฟไกลสุดสายตา
นี่…คือ…อะไร?!
(ไม่, เดี๋ยว จำให้ได้…) (มาโกโตะ)
{สปิริตไฟรักไฟและเทศกาล}
มาจาก: ภาษาสปิริตครั้งแรก
สปิริตไฟเป็นพวกเกเรเหรอ?!
ช่างเป็นสปิริตที่อันตราย…คือที่ผมคิดครั้งแรกที่ผมอ่านนั่น
สปิริตไฟไม่มีอะไรเกี่ยวกับผมครั้งนั้น, ดังนั้นผมลืมมันไป
รอบข้างอยู่ในสภาพสงครามกับพวกมอนสเตอร์และนักผจญภัยของมักกาเรนและทหาร
สำหรับสปิริตไฟ, นี่ต้องเป็นเหมือนการทะเลาะวิวาท
“ร้อน! XXXXXX (ถอยไปนิดหน่อยครับ)” (มาโกโตะ)
ไฟสปิริตไกล้ๆได้แผดเผาผม!
ผมได้รีบเตือนพวกเขาด้วยภาษาสปิริต
อาา…งั้นผมได้ถูกเผาในอดีต{เพราะเขาพวกนี้}
ลูซี่, ดูเหมือนเลือดปีศาจของเธอไม่มีอะไรเกี่ยวกับมัน
“…มาโกโตะ?” (ลูซี่)
ลูซี่หยุดจูบผมและมองขึ้นมาในความสงสัย
สปิริตไฟ…ไม่ได้หายไป
“XXXXXXXXXXXXX (สปิริตไฟ-ซัง, ได้โปรดให้ผมยืมพลังได้ครับ)” (มาโกโตะ)
“““““XXXXX (ได้เลย!)”””””
เสียงตอบกลับที่ทรงพลังได้กลับมา!
เราสามารถทำได้
“ทากัตซูกิ-คุง, นายทำอะไรกับลู-จัง แล้วชั้นก็สู้อย่างสิ้นหวังอยู่นี่นะ~?” (อายะ)
“อัศวินของชั้น! ให้การจีบกันอยู่ในระดับปานกลางหน่อยเถอะ!” (ฟูเรีย)
อ้า, เวรล่ะ
พวกเขาเห็นการจูบจังหวะเดียวกันกับลูซี่
“ซา-ซัง! ชั้นจะใช้เวทย์สปิริตที่มีพลังพอที่จะเป่ามอนสเตอร์ทั้งหมดกระจุย! บอกทุกคนให้อพยพ!” (มาโกโตะ)
“เอออ๋? เห้อ, เข้าใจแล้ว!” (อายะ)
ซา-ซังพองแก้มของเธอแล้วหายใจเข้าลึกๆ
“《ทุกคน!!!》 ทากัตซูกิ-คุงจะเป่ามอนสเตอร์ทั้งหมดกระจุย, ดังนั้นวิ่งหนีไปปปปปปปป!!” (อายะ)
แม้ว่าเธอไม่ได้ใช้เวทมนตร์สื่อสาร, เธอตะโกนในเสียงที่ดังพอที่จะสะท้อนไปถึงป่าที่ยิ่งใหญ่
นั่นซา-ซังของผมล่ะ
โอเค, มาทำสิ่งนี้กันเถอะ!
ผมจับลูซี่แน่นๆ
เวทมนตร์ที่ผมจะใช้คือ…
เวทมนตร์ไฟ: ลูกบอลไฟ
ผมเป็นมือใหม่ในเวทมนตร์ไฟ
ผมไม่ได้ฝึกมันเลยซักนิดเมื่อเทียบกับเวทมนตร์น้ำ
นั่นทำไมผมจะใช้เวทมนตร์ระดับประถม
แต่ตอนนี้ผมมีมานาไม่จำกัด…
(สำหรับตอนนี้, {มันควรจะโอเคที่จะยิงมากเท่าจำนวนมอนสเตอร์, ผมเดาว่านะ…}
ผมได้ใช้งานเวทมนตร์
◇มุมมอง ฟูเรีย ไนอา ลาโฟรเอจ◇
“นี่นมัน…อะไร?” (ฟูเรีย)
ฉันมองอย่างตะลึงไปที่ท้องฟ้า
จำนวนลูกบอลไฟที่มากพอที่จะปกคลุมทั้งท้องฟาไกลสุดสายตาของฉัน
ไม่ใช่แค่มอนสเตอร์, แม้แต่นักผจญภัยก็ได้มึนงงโดยสิ่งนี้
“หนีและปิดเขื่อนหินโดยเร็ว! เรียกแถวเพื่อที่จะดูว่ามีสหายที่ไม่สามารถหนีมั้ย!” (อายะ)
นักรบอายะ-ซังได้ตะโกนออกมาอย่างดัง
นักผจญภัยได้รีบวิ่งหนี
มอนสเตอร์ได้วิ่งตามพวกเขา, แต่…
แต่ลูกบอลไฟได้ยิงในความเร็วที่น่าประหลาดใจได้โจมตีมอนสเตอร์พวกนั้น
ลูกบอลไฟที่โดนพื้นได้ทำเสาไฟแนวตั้ง
เมื่อฉันมองไปรอบๆ, ฉันสามารถเห็นมอนสเตอร์ที่ไล่ตามหลังนักผจญภัยถูกเผาที่นี่ที่นั่น
ความแม่นยำเวทมนตร์ที่ไม่น่าเชื่อ และวิสัยทัศน์ที่กว้าง
คนที่ควบคุมสิ่งนั้นคือ…
“เฮ้, ซา-ซัง, นีน่า-ซังและคนอื่นได้เข้าป่าไปจากฝั่งซ้าย, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ใช่, ดังนั้นชั้นคิดว่ามันโอเคที่จะโจมตีมอนสเตอร์จากฝั่งขวา” (อายะ)
“โอเค~” (มาโกโตะ)
ทันทีที่อัศวินของฉันพูดอย่างนั้น, ลูกบอลไฟหลายร้อยได้ยิงไปที่ฝูงมอนสเตอร์, และเสาไฟหลายร้อยได้ลุกขึ้น
เสียงร้องที่น่าสมเพชจากมอนสเตอร์ได้สะท้อนมา
มอนสเตอร์ต้องอยู่ในสถานการณ์อย่างนรกตอนนี้
แต่ฉันคิดว่าภาพที่โหดร้ายนี้นั้นงดงาม
การควบคุมเวทมนตร์ที่สมบูรณ์แบบมันงดงามได้ขนาดนี้
ในทันทีนั้น, เงาไหญได้ผ่านในท้องฟ้า
“ทากัตซูกิ-คุง! มังกรเขียวได้โผล่มา!” (อายะ)
“เก่ะห์, อีกแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)
อัศวินของฉันทำสีหน้าที่ไม่พอใจ
ถ้าฉันจำไม่ผิด, มันได้สร้างปัญหามากมายครั้งที่แล้ว
แต่ฉันได้ยินว่ามันถูกกำจัดโดยเรียวซูเกะในตอนท้ายนะ
“เวทมนตร์ไฟ: [ร้อยศรไฟ]” (มาโกโตะ)
หลังจากพึมพำคำนั้น
มังกรเขียวได้ถูกแทงโดยลูกศรจำนวนที่น่าประหลาดใจและได้ร่วงลงมา
เอ๋? ง่ายขนาดนั้นเลย
“ว้าาห์, ทากัตซูกิ, มันคือสุกพอดีแล้วตอนนี้!” (อายะ)
นักรบ-ซังได้ปรบมือ
“มังกรเขียวไหม้ง่าย, หือห์” (ลูซี่)
นักเวทย์ซังได้หัวเราะคิดคักเหมือนกับทึ่ง
ไม่มีความตึงเครียดอยู่ซักนิด
“ฮีโร่มาโกโตะ! นักผจญภัยและทหารทั้งหมดได้อพยพเรียบร้อยแล้วครับ!”
“ทุกคนนอกจากกลุ่มของลูคัส-ซังที่มุ่งหน้าไปที่มังกรโบราณควรจะอยู่นี่แล้วครับ”
นักผจญภัยได้รายงานอัศวินของฉัน
ดูเหมือนพวกเขาจะเสร็จการล่าถอยแล้ว
“ได้เลย งั้น, มาจบนี่กัน” (มาโกโตะ)
พูดสิ่งนี้, อัศวินของฉันยกมีดของเขาขึ้น
“ฮิ้ห์”
คนที่ร้องคือคนที่ฉันไม่รู้, แต่มันต้องเป็นนักเวทย์
(ยังไงซะ, ฉันเข้าใจได้ว่าทำไมเขาถึงอยากร้อง…) (ฟูเรีย)
ตัวฉันเองคือนักเวทย์ความมืด
เห็นมวลของมานาที่หมุนวนอยู่รอบอัศวินของฉันนั้นทำให้ฉันสั่น
เขาดูโอเคมากได้ยังไงในใจกลางของสิ่งนั้น?
ลูกบอลไฟหลายพันที่ยังปกคลุมท้องฟ้าถึงจุดที่มันพราวตาได้เพิ่มไปมากกว่าสามเท่าแล้วตอนนี้
แม้ว่ามีนักเวทย์ระดับสูงมากกว่า 100 คน, ฉันก็ไม่คิดว่าพวกเขาจะสามารถเลียบแบบนี้ได้
มากกว่านั้น, มันแต่ {คนเดียว} ที่ทำให้นี่เป็นไปได้
คนนั้นได้ควบคุมมานาอย่างง่ายดายในจำนวนที่ทำให้จิตใจมึนงงได้อย่างง่ายดาย…
“{เวทย์ไฟ: [ฝนลูกบอลไฟ]}” (มาโกโตะ)
(มันไม่มีเวทมนตร์แบบนั้นนะ!) (ฟูเรีย)
เขาดูจะทำมันเฉพาะหน้า
*《บู้ม บู้ม บู้ม บู้ม!》*
ลูกบอลไฟได้ตกใส่ฝูงของมอนสเตอร์เป็นห่าฝนโดยไม่มีที่ว่างให้หายใจ
อ้า, ในที่สุดมอนสเตอร์ก็เริ่มวิ่งหนี
พวกมันทนนี่ไม่ได้อย่างชัดเจน
(เมื่อเค้าได้จูบนักเวทย์-ซังข้างหลังเรา ระหว่างที่นักรบ-ซังและชั้นได้สู้อยู่, ชั้นคิดว่าชั้นจะเตะเค้า, แต่…) (ฟูเรีย)
ช่างเป็นชาย
มันเหมือนที่เรียวซูเกะพูด…
‘ทากัตซูกิ-คุงจะสามารถแก้มันได้ตลอดในท้ายที่สุด’, ใช่มั้ย?
นั่นคือบางอย่างที่พวกเขาเรียกว่าความเชื่อใจ
ท่าทางของเรียวซูเกะเมื่อพูดเกี่ยวกับอัศวินของฉันรู้สึกค่อนข้างต่างจากความเชื่อใจ
ฮีโร่แห่งแสง, ซากุไร เรียวซูเกะ
ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ, ทากัตซูกิ มาโกโตะ
พวกเขาสองคนต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ในฐานะนักเวทย์โชคชะตาระดับกษัตริย์, ฉันสามารถเห็นด้ายแห่งโชคชะตาด้วยเวทมนตร์โชคชะตา
ผูคนจะมีด้ายแห่งโชคชะตาตามสัดส่วนของอิทธิพลของพวกเขา
ฮีโร่แห่งแสงได้พิเศษโดยเฉพาะในเรื่องนั้น
เขามีด้ายแห่งโชคชะตาหลายพัน เหมาะสมกับการเป็นคนที่ช่วยโลกใบนี้
ในทางกลับกัน, จากฮีโร่แห่งประเทศแห่งน้ำ…จากอัศวินของฉัน…{ฉันไม่เห็นแม้แต่ด้ายแห่งโชคชะตาเส้นเดียว}
นั่นทำไมฉันคิดตอนแรกว่าเขาเป็นตัวตนที่อ่อนแอที่ไม่มีอิทธิพลใดๆเลยซักนิด
แต่ฉันคิดผิด
ทากัตซูกิ มาโกโตะ มีอิทธิพลมากมายในนักรบ-ซังและนักเวทย์-ซัง, และเขาได้เป็นที่รัก
บนสิ่งนั้นเข้าไปอีก, เขาได้ถูกรักโดยเจ้าหญิงของโรเซส
แต่กระนั้น, ฉันไม่เห็นอะไรเลย
ฉันมองอนาคตเขาไม่ได้
คนที่พลังของฉันไม่มีผลด้วย
มันกวนใจฉัน…
บางทีเขาอาจซ่อนพลังที่เหลือเชื่อ…
นั่นทำไมฉันให้เขาเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของฉัน
แต่ฉันไม่คาดว่าเขาจะรับมันอย่างง่ายดายนะ
แต่ผลที่ตามาคือนั่น, แม้ว่าเขาได้เป็นอัศวินผู้คุ้มกันของฉัน, ฉันไม่สามารถเห็นอะไรเลย
มันไม่เหมือนกับว่าทากัตซูกิ มาโกโตะซ่อนพลังใดๆ เขาเป็นเพียงฮีโร่ที่ขยันที่ชอบการฝึกฝน
โชคดีว่า, ทากัตซูกิ มาโกโตะ และสหายของเขาไม่ใช่คนไม่ดี
พวกเขาไม่เลือกปฏิบัติกับฉัน, ออราเคิลต้องสาป, และพูดกับฉันโดยไม่มีความกังวลใดๆ
มักกาเรนของประเทศแห่งน้ำที่พวกเขาพาฉันมา ก็เป็นที่ที่ดีด้วย
อัศวินของฉันและเรียวซูเกะสนิทกัน
ที่นี่นั้นเพลิดเพลิน
นั่นคือที่ฉันคิด
แต่…
ฉันได้เห็นอนาคตของมักกาเรนล่มสลายด้วยเวทมนตร์โชคชะตาของฉัน
ฝูงมอนสเตอร์แตกตื่นที่มันไม่สามารถจะป้องกันได้ในที่ชนบทแบบนี้
แต่การเห็นอนาคตนั้นไม่แน่นอน
ฉันไม่อยากที่จะอยู่เฉยๆและรอการถูกทำลาย
คิดสิ่งนี้, ฉันได้มาตลอดทางจนถึงสนามรบ
(…แต่นี่มันบ้าไปแล้ว) (ฟูเรีย)
จำนวนมอนสเตอร์ที่น่าสิ้นหวังที่ฉันคิดว่ามันจะพาการล่มสลายไปสู่เมือง… ได้ถูกทำให้กรีดร้องและวิ่งหนีด้วยนักเวทย์ฝึกหัดเพียงคนเดียว
มันได้ต่างจากอนาคตที่ฉันเห็นโดยสิ้นเชิง
…ฝูงมอนสเตอร์แตกตื่นที่ได้ดันมาที่มักกาเรน…ได้หายไป
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord