126 ทากัตซูกิ มาโกโตะสำรวจ
ผมได้เปิดตาของผมในเตียง
แสงสี่ส้มอ่อนๆจากตะเกียงได้เข้ามาที่สายตาของผม
ผมมองไปรอบๆ
แสงที่เข้ามาจากม่านนั้นอ่อน
มีเกมและมังงะจำนวนหนึ่งได้วางอยู่ที่พื้น
ผมมีนิสัยที่จะขายเกมและมังงะทั้งหมดที่ผมได้เคลียร์หรืออ่านจบ
นั่นทำไมที่อยู่ในห้องของผมเป็นที่ผมยังไม่จบ
บ้างบนโต๊ะมีหนังสืออ้างอิงหลายเล่มและวัตถุดิบสำหรับการเรียนเรียงรายอยู่
ห้องที่ไร้รสชาติ
ภาพที่ผมเบื่อที่จะเห็นมันไปแล้ว
เข็มของนาฬิกาได้บอกผมว่ามัน 6:35
(…ชั้นควรจะเตรียมตัวไปโรงเรียน) (มาโกโตะ)
ผมได้ไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างไม่มั่นคง
ไม่มีใคร
พ่อแม่ของผมกลับมาเมื่อวานมั้ย?
พ่อแม่ของผมออกจากบ้านเช้าตรู่, และพวกเขาได้กลับมาบ้านหลังจากรถไฟเที่ยวสุดท้ายได้ออกนานแล้ว
…ไม่, พวกเขาส่วนใหญ่ไม่แม้แต่จะกลับมา
มีซองถูกทิ้งไว้ข้างบนโต๊ะ, และมีเงินอยู่ข้างใน
นั่นเป็นค่าขนมของผมอาทิตย์นี้
พูดอีกอย่าง, วันนี้คือวันจันทร์, หือห์
ผมไม่รู้สึกอยากจะอุ่นขนมปังที่ผมแม้แต่จำยังไม่ได้ว่าผมซื้อมา, และเพียงแต่กดปุ่มเปิดของรีโมทและเปิดทีวี
ข่าวเกี่ยวกับพรสวรรค์ที่ผมไม่ได้สนใจได้ออกมาทีละอย่างทีละอย่าง
ผมเปลี่ยนช่องแล้วดูพยากรณ์อากาศ
มันจะฝนตก
อาา…ช่างน่าปวดหัว
ผมต้องมีร่ม…ร่ม?
(…ชั้นไม่จำเป็นต้องมีร่ม) (มาโกโตะ)
ไม่จำเป็นซักอัน
ผมได้เกลียดฝนในอดีต, แต่ผมได้มาชอบมันหลังๆ
ทำไมล่ะ? เพราะว่า…
“มาโกโตะ! นายจะหลับอีกนานแค่ไหน?!”
ประตูผมได้ถูกเปิดกระทันหันด้วยเสียงปัง
ลูซี่ได้ใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายของชินากาว่าเข้ามาด้วยการเข้าที่หยาบคาย
เฮ้ย, ถอดรองเท้าด้วย
“นี่, อาหารเช้าของนาย มันเป็นเวลาตื่น—มีอะไร? ทำไมนายทำหน้าที่ประหลาดแบบนั้น?” (ลูซี่)
ลูซี่ที่มากับผมแดงและหูเอลฟ์ใส่ชุดนักเรียนมันรู้สึกประหลาย มันทำให้ผมอยากจะหัวเราะ
มันใช้เวลาจนถึงตอนนี้ที่ผมสังเกตมัน
ดูเหมือนผมได้ฝันอยู่
“อะไร…นายทำหน้าประหลาดอย่างนั้นทำไม—ว้าย!” (ลูซี่)
ผมกอดลูซี่
เพราะยังไงมันก็คือความฝัน!
(นั่นโล่งใจ…ชั้นคิดว่าการไปต่างโลกเป็นแค่ความฝันซะอีก) (มาโกโตะ)
ผมกอดเธอแน่นๆ
“นายจะกอดชั้นอีกนานแค่ไหน?!” (ลูซี่)
“หืม?” (มาโกโตะ)
แรงกระแทกได้โจมตีหัวผม, และมันคืนผมไปที่ความเป็นจริงทันที
ลูซี่ที่ยังตั้งท่าอยู่ได้ตีหัวผมด้วยหน้าตาที่โกรธ, และ…{เจ้าหญิงโซเฟีย} ที่ผมกอดได้แข็งอยู่กับที่
“อ-อืม…ฮีโร่มาโกโตะ, มันถึงเวลานายตื่นแล้ว” (โซเฟีย)
ลมหายใจของเจ้าหญิงโซเฟียที่แดงฉานได้มาถึงหูผม
เดี๋ยว, ผมทำอะไรอยู่?!
“ข-ขออภัย!” (มาโกโตะ)
ผมได้รีบยกมือทั้งสองและปล่อยเจ้าหญิงโซเฟีย
“อืม งั้น, เราจะไปรอนายที่ห้องอาหาร…” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียจากไปอย่างรีบพร้อมหน้าเธอที่ยังแดงอยู่
นี่มันแย่แล้ว ผมได้ล่วงละเมิดทางเพศคนเป็นอย่างแรกในตอนเช้าเลย
“เฮ้…ล้างหน้าที่น่าสงสารของนายหน่อยเป็นไง?” (ลูซี่)
ลูซี่ได้กอดอกโดยไม่ซ่อนความไม่พอใจของเธอ
แน่นอนว่า, เธอใส่ชุดปรกติของเธอ และไม่ใช่ชุดนักเรียน
(ลูซี่ในชุดนักเรียนนั้นลามกจัง) (มาโกโตะ)
แม้ว่าเธอไม่ได้โชว์เนื้อหนังมากเท่าชุดปรกติของเธอ
เป็นเพราะมันรู้สึกเหมือนคอสเพลย์
“มีอะไร, ชายตามองแบบนั้น? มันรู้สึกดีขนาดนั้นที่ได้กอดเจ้าหญิงโซเฟียเหรอ?” (ลูซี่)
นี่มันแย่แล้ว, เธออารมณ์เสีย
“มันไม่ใช่อย่างนั้น ชั้นคิดว่าเป็นเธอ ชั้นได้ทำพลาด” (มาโกโตะ)
มันโอเคที่จะอ้างแบบนั้นจริงๆเหรอ?
ไม่ใช่มันเป็นข้ออ้างของชายที่สิ้นหวัง? คือที่ผมคิด, แต่ปากผมพูดอย่างแรกที่อยู่ที่หัวที่ง่วงของผมออกไป
“เอ๋?! จ-จริงๆเหรอ? …ฮึ่ม, เห้อ, มาโกโตะ ช่วยไม่ได้” (ลูซี่)
ลูซี่แปรงผมของเธอเหมือนกับจะซ่อนความอายและ… นั่งบนเตียง?!
“ล-ลูซี่-ซัง?” (มาโกโตะ)
“นี่, นายจะไม่พลาดแล้วตอนนี้, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
พูดสิ่งนั้น, เธอโอบมือของเธอไปรอบคอผมและ…
“ลู-จัง, ทากัตซูกิ-คุง, สองคนทำไรกัน~?”
ตรวจจับอันตราย!
ซา-ซังได้ถือมีดทำครัวได้มองมาทางนี้!
แล้วก็ยังมีซุยที่หาวอยู่บนหัวของซา-ซังด้วย
นายควรจะเรียนรู้ที่จะมีความรู้สึกถึงอันตราย
“อาหารพร้อมแล้ว!” (อายะ)
“ด-ได้ อายะ, อย่าโกรธนะ~” (ลูซี่)
“เห้อ!” (อายะ)
“ชั้นบอกว่าชั้นขอโทษ!” (ลูซี่)
สาวสองคนได้ไปที่ห้องนั่งเล่น
(ลุกกันเถอะ…) (มาโกโตะ)
ผมล้างหน้าด้วยเวทมนตร์น้ำ, ใส่ชุดที่ผมตากอากาศไว้เมื่อคืน, ใส่เสื้อโค้ท, เช็ดมีดเบาๆด้วยผ้า, และอธิษฐานให้เทพธิดา 10 วินาที
เสร็จมันใน 40 วินาที
เตรียมตัวเสร็จแล้ว
ผมไปที่ห้องนั่งเล่นที่มันทำหน้าที่เป็นห้องอาหารด้วย
“สวัสดียามเช้า, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)
“สวัสดียามเช้า, ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)
ซา-ซังได้ใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพูหันกลับมาด้วยรอยยิ้ม
เธอได้ยกโทษให้เราแล้ว
ผมเธอทำเป็นหางม้าอยู่, และผ้ากันเปื้อนได้ถูกในแบบที่มันเป็นริบบิ้นใหญ่
ดูเหมือนซา-ซังเป็นคนที่ทำผ้ากันเปื้อนนั้น
ช่างมีทักษะ
“นายสายนะ, อัศวินของชั้น!” (ฟูเรีย)
ฝูเรียซังได้ตีตะเกียบบนชามข้าว
ไปเรียนนั่นมาจากไหน
มันเป็นมารยาทที่ไม่ดี, ดังนั้นหยุดนั่นซะ
“……”
เจ้าหญิงโซเฟียมองมาทางนี่ชั่วครู่จากนั้นมองไปทางอื่นด้วยหน้าที่แดง
ผมควรจะขอโทษภายหลัง
(…ใช่, ชั้นชอบที่นี่มากกว่า) (มาโกโตะ)
ผมจะทำเต็มที่ในโลกนี้
◇◇
ผมไปที่เก้าอี้และมองไปที่อาหารที่เรียงรายอยู่ที่โต๊ะ
“เมนูของอาหารเช้าวันนี้คือ…” (อายะ)
ข้าวผัดในกระทะ
ปลาย่าง (ปลาแม่น้ำเนื้อสีขาว)
ไข่เจียว (มีสัตว์เหมือนไก่ในโลกนี้ด้วย)
ซุปมิโซะ
หัวไชเท้าดอง
(นี่มันญี่ปุ่นเหรอ)
ผู้มอบเครื่องปรุงเห็นได้ชัดว่าเป็นบริษัทฟูจิวาระ
แม่ง, ฟูจิ-ยัง
ดูเหมือนเขาจะเปิดร้านราเมงในอนาคตอันใกล้
ผมไปแน่นอนถ้านั่นได้เกิดขึ้น
“ฮีโร่มาโกโตะ, ซุปนี้มีรสชาติที่แปลกประหลาด” (โซเฟีย)
“เฮ้, อัศวินของชั้น, ชั้นจะใช้ไม้นี้ที่เรียกว่าตะเกียบยังไง?” (ฟูเรีย)
“ฟูริ, นั่นเป็นเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารของคนต่างโลก เราแค่ใช้ส้อมได้” (ลูซี่)
พวกเราได้มีความสุขไปกับอาหาร
“ขอโทษซา-ซัง, ที่ให้เธอทำอาหารอยู่ตลอดเวลา” (มาโกโตะ)
“มันโอเค ยังไงชั้นก็เป็นคนที่ทำอาหารเช้าให้น้องชายชั้นตลอดเวลา” (อายะ)
ผมเคารพสิ่งนั้นจริงๆ
แล้วก็, ซา-ซังในผ้ากันเปื้อนมันน่ารักกว่าปรกติสองเท่า
พูดถึงแล้ว, ถ้าพูดถึงทักษะการทำอาหารของสาวที่นอกจากซา-ซัง…
เจ้าหญิงโซเฟีย (ชัดเจนว่า) ไม่ทำอาหาร
ฟูเรีย-ซังไม่ถืออะไรที่หนักกว่าช้อน (เธอพูดเองเลย)
ลูซี่ย่างได้-และส่วนใหญ่มันจบที่ไหม้เกรียม
ผมเหรอ? ผมมีทักษะการทำอาหาร, แต่…ผมได้กินนอกบ้านตลอดเวลาตั้งแต่มาที่โลกนี้ และไม่ได้ทำอาหารเองเลย
(มันเป็นการช่วยได้มากจริงๆที่ซา-ซังอยู่ที่นี่) (มาโกโตะ)
ผมคิดสิ่งนั้นจากก้นบึ้งของหัวใจ
“ทากัตซูกิ-คุง, ชั้นจะทำซุปมิโซะให้นายทุกวันเลย, โอเค๊☆?” (อายะ)
“ได้, ชั้นรักมันเลยแหละ” (มาโกโตะ)
มันหายากที่ผมกินซุปมิโซะในตอนเช้าในโลกที่แล้ว
อาหารญี่ปุ่นในตอนเช้านั้นยอดเยี่ยมจริงๆ!
“…ด้วยเหตุผลบางอย่าง, ชั้นรู้สึกว่าชั้นไม่ควรปล่อยคำพูดเมื้อกี้ผ่านไปเฉยๆ” (โซเฟีย)
“…ชั้นก็รู้สึกเหมือนกัน, เจ้าหญิงโซเฟีย อายะ, มันมีความหมายแฝงอะไรฝังอยู่ในคำพูดที่เธอเพิ่งพูดเมื่อกี้?” (ลูซี่)
“เอออ๋~, มันไม่มีความหมายลึกๆนะ~” (อายะ)
อาา, แสงแดดอ่อนๆในยามเช้า, อาหารเช้าร้อนๆ, และการสนทนาที่สงบสุข
“ช่างรักษาใจ…” (มาโกโตะ)
“แต่เส้นด้ายแห่งโชคชะตาได้พันกันต่อหน้าต่อตาชั้นนะ…อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)
“…นั่นหมายความว่ายังไง, เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
“นี่มันน่าประทับใจ…” (ฟูเรีย)
เธอมองผมด้วยสายตาที่เย็นชา
หลังจากซักพัก
“เฮ้, มาโกโตะ, นายจะทำอะไรต่อจากนี้?” (ลูซี่)
ลูซี่ถามผมระหว่างกินไข่เจียวด้วยส้อมของเธอ
ด้วย ‘จากตอนนี้ไป’ เธอต้องหมายถึงวัตถุประสงค์ต่อไปของผม, ผมเดาว่า
“ชั้นได้ถูกมอบงานให้ไปที่ประเทศแห่งไม้และประเทศแห่งไฟเพื่อเจอฮีโร่ของพวกเค้า นั่นถูกมั้ย, โซเฟีย?” (มาโกโตะ)
“ใช่, นั่นถูกแล้ว, ฮีโร่มาโตะ แต่มีมอนสเตอร์แตกตื่น, ดังนั้น…” (โซเฟีย)
“ชั้นแนะนำให้นายไปที่ประเทศแห่งไม้ก่อน, อัศวินของชั้น {แต่มันแค่ความรู้สึกนะ}” (ฟูเรีย)
หืมม, มันเป็นฟูเรีย-ซังที่เห็นอนาคตได้, ดังนั้นผมมองข้ามนั่นไม่ได้
เมื่อพูดถึงประเทศแห่งไม้…
“ลูซี่, บ้านเกิดของเธอคือประเทศแห่งไม้, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่แล้ว มันคือหมู่บ้านคานัน” (ลูซี่)
“หมู่บ้านคานั่น มันคือหมู่บ้านคานั่นนั่นที่แม่มดสีแดงอยู่เหรอ?” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียตอบสนองกับคำพูดของลูซี่
“ใช่…” (ลูซี่)
“ลูซี่-ซัง, เป็นไปได้มั้ยว่าเธอเป็นคนรู้จักกับแม่มดสีแดง?” (โซเฟีย)
“เธอเป็นแม่ของชั้น…” (ลูซี่)
การตอบสนองของลูซี่นั้นไม่ดีเลย
“ฮีโร่มาโกโตะ, ไปที่ประเทศแห่งไม้ก่อน! ถ้าฮีโร่ลมไม้, ออราเคิลแห่งไม้, และแม่มดสีแดงได้เข้าร่วมฝั่งเรา, เราจะได้พวกที่พึ่งพาได้!” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียค่อนข้างตื่นเต้น
แต่มันกวนใจผมนิดหน่อย
“ทำไมเธอไม่พูดอะไรจนถึงตอนนี้, โซเฟีย-จัง?” (อายะ)
ใช่, นั่น
ผมได้ยินว่าการเดินทางทางเหนือได้อยู่ในการเตรียมการมาหลายปีโดยประเทศแห่งแสง
ไม่ใช่เรื่องแบบนั้นควรจะสรุปนานมาแล้วเหรอ?
“ออออุ…เกี่ยวกับเรียงนั้น…พวกเราส่งทูตไปหลายครั้งแล้ว, แต่พวกเค้าไม่อยู่ตลอดเลย…” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียพูดสลดใจ
“อ้าา, ทั้งหมดเพราะพวกเค้าเป็นพวกแปลก พวกเค้าน่าจะไม่อยู่วันนี้ด้วย” (ลูซี่)
“เธอใกล้ชิดกับฮีโร่ลมไม้และออราเคิลแห่งไม้เหรอ, นักเวท-ซัง?” (ฟูเรีย)
“ออราเคิลแห่งไม้คือวอล์คเกอร์, ดังนั้นเธอเป็นญาติ ฮีโร่ลมไม้ไปที่โรงเรียนเดียวกันชั้น เป็นรุ่นพี่” (ลูซี่)
เฮ้ย เฮ้ย, ลูซี่
จริงๆแล้วเธอมีคอนเนคชั่นมากมายเลย
แต่ผมมีความเฉลียวใจว่าเธอเป็นเลดี้ที่จุดยืนสูงนะ
“มันตัดสินแล้วถ้างั้น ลูซี่, ชั้นหวังพึงเธอในฐานะคนนำทางนะ” (มาโกโตะ)
“ยังไงซะ, ชั้นโอเคกับนั่น, แต่…เจ้าหญิงโซเฟีย, ชั้นไม่ได้เจอแม่ชั้นมาประมาณ 3 ปีแล้ว, มันเลยไม่มั่นใจว่าเราจะเจอเธอได้มั้ย เพราะทั้งหมดเธอได้เดินทางตลอด” (ลูซี่)
“ชั้นไม่ถือ เลโอจะมาที่นี่ในไม่กี่วันนี้ นายจะเดินทางในเวลานั้น” (โซเฟีย)
แล้วก็, มันได้ถูกตัดสินใจแล้ว
การคุยได้สรุป
“งั้นตอนนี้, ชั้นจะออกไปข้างนอกแป้ป เจ้าหญิง, ไปด้วยกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“เอ๋? ชั้นเรอะ?” (ฟูเรีย)
“““?!”””
ฟูเรีย-ซัง, ที่มอบหนังปลาย่างให้แมวดำ, หันมาหาผมด้วยหน้าตาที่ตกใจ
ลูซี่, ซา-ซัง, และเจ้าหญิงโซเฟียได้มองมาตรงๆทางนี้
…อะไรล่ะ?
“ชั้นจะไปเจอสมาชิกโบสถ์งูที่เราจับได้ มาถามวัตถุประสงค์ของพวกเขากัน” (มาโกโตะ)
“ฮีโร่มาโกโตะ, เกี่ยวกับสมาชิกโบสถ์งูที่ถูกจับ, มันดูเหมือนเธอได้รับการฝึกพิเศษมา, และไม่ทำข้อมูลอะไรเล็ดออกมา -คือที่คนของโบสถ์ได้พูด…” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียพูดอย่างเสียใจ
“นั่นควรจะโอเค เราน่าจะพอทำได้ ไปกันเถอะ, เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)
“ฮ่าาห์ แม้ว่านายเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของชั้น, นายเป็นคนใช้แรงงานทาสต่อเจ้าหญิงของนายเลยนะ” (ฟูเรีย)
“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)
ยังไงซะ, ฟูเรีย-ซังต้องสนใจในวัตถุประสงของพวกเขาด้วยเช่นกัน
“ลู-จัง, เธอจะทำอะไรวันนี้?” (อายะ)
“หืมม, ไปบ่อน้ำพุร้อน, น่าจะ” (ลูซี่)
“นั่นฟังดูดีเลย! ชั้นจะไปด้วย!” (อายะ)
“งั้น, ชั้นจะไปเตรียมพร้อม~” (ลูซี่)
สาวสองคนดูเหมือนจะมีแผนของพวกเธอสำหรับวันนี้แล้ว
“ฮีโร่มาโกโตะ, ชั้นจะไปกับนายด้วย” (โซเฟีย)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนเจ้าหญิงโซเฟียจะมาด้วย
งั้น, ไปกันเถอะ
◇◇
พวกเรามาถึงที่วิหารแห่งน้ำ
คุกที่อยู่ใต้มัน
พวกเราทักทายยาม, และให้พวกเขาเปิดประตูไปที่ชั้นใต้ดิน
บันไดที่นำทางลงไป ไม่มีแสงมาก ต้นทางของแสงคือเทียนที่ส่องสว่างอย่างอ่อนแอตรงเท้าของเรา
“โซเฟีย, มันโอเคสำหรับเธอที่จะมาด้วยกันกับเราในที่แบบนี้เหรอ?” (มาโกโตะ)
“…ถ้ามันเพื่อหาข้อมูล เกี่ยวกับวัตถุประสงค์ของพวกเขา, ชั้นจะอยู่ด้วย” (โซเฟีย)
“ชั้นอยากจะไปแล้ว…” (ฟูเรีย)
ไม่ใช่เธอ, ฟูเรีย-ซัง
พวกเราได้มาถึงที่ห้องขัง
ผู้หญิงโบสถ์งูที่ถูกจับ
มียามยืนอยู่ข้างหน้าห้องขัง
“ชั้นเข้าไปได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“…ฮีโร่-ซามะ, ผู้หญิงคนนี้จะไม่พูดอะไร ให้มั่นใจว่าอย่าเข้าใกล้เกินไปล่ะครับ”
เขาเตือนผมขณะที่ผมเข้าไป
ผมได้ให้เจ้าหญิงโซเฟียยืนอยู่ข้างนอกห้องขัง
“…นายคือฮีโร่ของโรเซส, หึห์”
เธอมองผมอย่างเกลียดชัง…ผมได้รู้สึกเดจาวูจากสิ่งนี้
“ชั้นไม่มีอะไรจะบอกพวกเวรอย่างแก”
ผมสามารถรู้สึกเจตนาที่เข้มแข็งจากเธอได้
“เจ้าหญิง, ได้โปรด” (มาโกโตะ)
“จ้า จ้า” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังได้เข้าหาสาวโบสถ์งูอย่างไร้กังวล
“เอ๋? ไม่ใช่ว่ามันอันตรายเหรอ…?” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียลนนิดหน่อย
“เฮ้, เธอ…” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังได้ยองลงและสบตากับผู้หญิงโบสถ์งู
“…เธอเป็นใค—”
“สาวที่ดี” (ฟูเรีย)
เธอพูดขณะที่เธอจับแก้มของผู้หญิงเบาๆ
ในทันทีนั้น, ผู้หญิงโบสถ์งูได้สั่น
“บอกความลับของเธอมาได้มั้ย?” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังส่งรอยยิ้มไปหาเธอและ…
“ได้~~~! ถั๋มชั้นได้ทุกอย่างเลย~~~!! โอเน่-ชามะะะะะ!”
นั่นเวทมนตร์เสน่ห์กษัตริย์
เธอได้ร่วงในทันที
““?!””
เจ้าหญิงโซเฟียและยามได้มองดูพวกเธอสองคนอย่างตกใจ
“เฮ้, ชั้นควรทำอะไรหลังจากนี้, อัศวินของชั้น?” (ฟูเรีย)
“ทำไมพวกเธอให้มอนสเตอร์โจมตีมักกาเรน?” (มาโกโตะ)
ผมถามผู้หญิง
“หือห์?! คนอื่นนอกจากโอเน่-ซามะไม่ควรจะมาพูดกับชั้น! นายเป็นมลภาวะกับหูชั้น! ไปตายซะ!!”
“……”
แต่ผมมีเวทมนตร์เสน่ห์ด้วยนะ…
เฮ้ย, ฟูเรีย-ซัง, อย่าหัวเราะสิ
“บอกชั้นได้มั้ย?” (ฟูเรีย)
“โอเน่-ซามะ! ชั้นได้ประทับใจที่พี่มาพูดกับชั้นนี่โลภมากอย่างนี้! ชั้นจะบอกพี่ทุกอย่าง! มันทั้งหมดเป็นคำสั่งจาก อาร์คบิชอปไอแซค! คำสั่งคือฆ่าฮีโร่ของโรเซสในมักกาเรน! นำความตายไปให้ทากัตซูกิ มาโกโตะ และสหายของเค้าที่ทำให้แผนของเราเสียหายในโฮรันและซิมโฟเนีย! มันกรดำมีอำนาจเต็มกับแผนนี้! ชั้นจะเป็นคนยืนยันว่ามักกาเรนได้ล่มสลาย, และรายงานกับโบสถ์งู -ผู้ส่งสาส์น!”
เธออธิบายทุกอย่างอย่างเร็วจริง
“…งั้นชั้นก็ไม่ใช่วัตถุประสงค์” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังพึมพำ
“มันเป็นชั้น, หึ้ห์” (มาโกโตะ)
ผมได้มีความรู้สึกว่ามันจะเป็นอย่างนั้น
ทั้งหมดเพราะการแค่มีฮีโร่ของโรเซสที่นี่ก็พอที่จะเพิ่มจำนวนประชากรของที่นี่
ผมปรกติแล้วจะเป็นคนแรกที่ตกเป็นเป้า
(อาร์คบิชอปไอแซค…ไอคนนั้น, ใช่มั้ย…?) (มาโกโตะ)
คนที่ทำให้ยักษ์ต้องห้ามอาละวาดในเมืองหลวงของประเทศแห่งน้ำ, ทำการโจมตีฆ่าตัวตายที่เมืองหลวงของประเทศแห่งแสง และเรียกฝูงของมอนสเตอร์
(ไอคนนี้มันเจ้าคิดเจ้าแค้นแฮ๊ะ…) (มาโกโตะ)
แผนของเขาใช้เวลาเตียมการ 10 ปี และได้ถูกขยี้, ดังนั้นมันไม่เหมือนว่าผมไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไง
“โซเฟีย, มาตั้งแผนในอนาคตด้วยข้อมูลนี้ในใจเถอะ” (มาโกโตะ)
“อ-โอเค…ชั้นไม่คิดว่าเธอจะรั่วออกมาง่ายดายขนาดนี้นะ” (โซเฟีย)
ดูเหมือนเจ้าหญิงโซเฟียยังตกใจอยู่
ฟูเรียซังได้ยืดอกของเธออย่างภาคภูมิใจแล้วได้ ‘ฮึ่มฮึ่ม’
“ชั้นจะบันทึกการสนทนาเมื่อกี้นี้!”
ยามได้จดบันทึกอย่างเร่งรีบ
หลังจากนั้น, เราได้ถามคำถามจำหนึ่งเพิ่มกับผู้หญิง, แต่ เธอไม่มีข้อมูลมากกว่านี้
ดูเหมือนเธอได้อยู่ต่ำในลำดับชั้น
พวกเราได้ข้อมูลที่พวกเราต้องการ, เราเลยออกจากคุกและไปที่พื้นผิว
“ยังไงซะ งั้น, งานของชั้นเสร็จแล้ว, ใช่มั้ย?” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังได้ยืดตัวและกำลังจะจากไปที่ไหนซักแห่ง
“เดี๋ยว” (มาโกโตะ)
ผมต้องยืนยันอีกอย่างหนึ่ง
“เจ้าหญิง, ใช้จังหวะเดียวกันกับชั้น” (มาโกโตะ)
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord