ตอนที่ 159 สัตว์ร้ายที่ขวางประตู
โลกแห่งความจริง หมู่บ้านหลุนฮุย
“เจ้าเสือบัดซบ ออกมาหาพี่สาวของข้าเดี๋ยวนี้!” เสียงร้องแหลมดังออกมาจากปากของแมวลายตัวใหญ่ที่ยืนตัวตรง
แมวดําตัวน้อย ที่อยู่ข้างๆแมวลาย ร้องไห้ออกมาอย่างต่อเนื่อง
ในหมู่บ้านหลุนฮุย หยานหูตะปบเท้า จากนั้นยกกรงเล็บชี้ไปที่แมวแมวลาย ที่ต้องการเข้ามาในหมู่บ้านแต่เข้ามาไม่ได้
ในขณะนั้นนิ้วที่อยู่ตรงกลางอุ้งเท้าของหยานหูก็ค่อยๆยกขึ้นมาทันที
จากนั้น อุ้งเท้าของหยานหูที่ยกเฉพาะนิ้วกลางหันไปยังทิสทางที่แมวลายยืนอยู่
ท่านั้น การกระทําเช่นนั้น ที่เรียกว่าคล้ายกับมาตรฐาน
แน่นอนว่า หากเปลี่ยนมือมันก็จะได้มาตรฐานมากขึ้น
“เจ้าขยะ! ไอ้สารเลว! ไอ้ตัวน่ารังเกียจ! ไร้ยางอาย!” หลังจากที่เห็นการเคลื่อนไหวของหยานหู แมวลายก็โกรธขึ้นมาทันที
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่ามันโกรธและจะกระโดดไปรอบๆ อย่างไร มันก็ไม่สามารถเข้าไปในหมู่บ้านหลุนฮุยได้
“ฮือ…น้องสาว มันรังแกข้า…ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว…” แมวดําตัวน้อยมองไปที่หยานหูและกล่าวออกมาทั้งน้ําตา
“พี่สาวไม่ต้องกลัว เจ้านายของเจ้าเสือตัวนี้จะกลับมาอย่างแน่นอน เมื่อเขากลับมา เราจะระบายความโกรธกับเขาบ้าอยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าเสือตัวมันจะสํานึกหรือไม่!” แมวลายยกอุ้งเท้าของมันลูบหัวแมวดําตัวน้อย เบาๆและกล่าวปลอบ
ในขณะนี้เสียงของความไม่พอใจอย่างมากก็ดังขึ้น
“ข้ากําลังคุยกับเจ้าหมูเฒ่า ข้าไม่มีเวลาสําหรับเรื่องไร้สาระ แล้วเจ้าเรียกข้าให้มาที่นี่พร้อมกับลูกหลานๆ ของข้าเพียงเพื่อชมทิวทัศน์?”
หมูป่าผมดําพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ
ทันทีที่มันพูดจบ หมูป่ากลุ่มใหญ่ที่อยู่ด้านกหลังก็เริ่มคํารามด้วยเสียงอันเป็นเอกลักษณ์ของพวกมันทันที
“ฮึก ฮึก”
“ฮึบบบ…”
“เจ้าหมูน่าตาย มนุษย์นั้นอยู่ในขอบเขตต้นกําเนิด ข้าตกลงกับเจ้าว่าจะมอบสมุนไพรวิญญาณให้แก่เจ้า ก่อนจะพาเจ้ามาที่นี้ หากเจ้าไม่อยากได้ก็กลับไปซะอย่ามายุ่งกับข้า!” แมวลายตัวใหญ่มองหมูป่าผมดําด้วยสายตาดุร้าย แล้วคํารามด้วยความโกรธ
“บัดซบ ข้ารอมานานแล้วและยังไม่เห็นมนุษย์คนนั้นกลับมา ใครจะไปรู้ถ้าเกิดเจ้าโกหกข้า” หมูป่าผมดําตอบอย่างโกรธเคือง
“ฮึ ฮึม…” เสียงอันเป็นเอกลักษณ์ของหมูป่าดังมาอีกครั้ง
“บอกไอ้โง่พวกนั้นให้หุบปากซะ มิฉะนั้นหญิงชราจะกินหมูป่าย่างวันนี้!” แมวลายเอาอุ้งเท้าของมันออกมาพร้อมกับ “” และพูดอย่างชั่วร้าย
“แม่ครับ ข้ากลัวจังเลย เหอะ ข้าไม่อยากสนใจเจ้าแล้ว” หมูป่าผมดําพูดอย่างล้อเลียน
ทันใดนั้นก็มีเสียงดัง “ปัง”
หยานหูลุกขึ้นทันทีและมองไปในระยะไกลด้วยสีหน้ากังวล
แมวลาย, แมวดําตัวน้อย, หมูป่าผมดําและลูกน้องของมันทั้งหมดต่างมองไปในทิศทางของเสียง
“หวด”
ชายหนุ่มผมยาวสวมกางเกงตัวใหญ่และเสื้อกักกระโดดมุ่งหน้ามาทิศทางของพวกมันอย่างรวดเร็ว
“มันเป็นมนุษย์!” ดวงตาของหมูป่าผมสีดําเบิกกว้างอย่างรวดเร็ว แล้วอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น ปากหมูของมันก็น้ําลายไหลออกมาทันที
“ฮึก ฮัก” เสียงคํารามของหมูป่าด้านหลังก็ดังตามมา
“ในที่สุดเขาก็มาซักที!” แมวลายตัวใหญ่หัวเราะเยาะ
“น้องสาว…” เมื่อแมวดําตัวน้อยเห็นคนๆ นั้น จู่ๆ มันก็จําบางอย่างได้และก็ต้องตกใจในทันที
อย่างไรก็ตาม หยานหูก็คํารามเสียงดังลั่นขัดจังหวะก่อนที่มันจะพูดจบ
“โฮกกก!”
“หืม? ทําไม่มีพวกเผ่าพันธ์ปีศาจมาขาวงกั้นประตู?” เย่เฉินมองดูสัตว์อสูรกลุ่มใหญ่ที่อยู่ตรงประตูของหมู่บ้านหลุนฮุย แล้วกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ
“ตูม”
เย่เฉินกระโดดลงบนพื้นเกิดเสียงดังลั่น และด้วยการเคลื่อนไหวมือขวาหอกสังหารก็ปรากฏขึ้นทันที จากนั้นจึงหันหน้าไปยังฝูงหมูป่า
พูดให้ถูกก็คือ เขากําลังมองไปยังหมูตัวหนึ่งและแมวอีกสองตัวที่อยู่ด้านหลังฝูงหมูป่า
สัตว์อสูร…
“โฮกกก!” เสียงคํารามสั่นสะเทือนแผ่นดินดังขึ้นอีกครั้ง
ร่างกายของหยานหูค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นทันที และในไม่ช้าก็มีขนาดเท่ารถบรรทุก
“ฮ่าฮ่าฮ่า…เจ้าหนูน้อย วันนี้ข้าขอลองลิ้มรสเจ้าหน่อย!” หมูป่าผมดําไม่สนใจหยานหู ดวงตาทั้งสองของมันจ้องไปที่เย่เฉินแล้วตะโกนเสียงดังลั่น
“เหมียว.” เสียงแมวร้องแหลมดังขึ้นในทันที ทันใดนั้นร่างกายของแมวลายก็ขยายใหญ่ขึ้นเท่ารถบรรทุเช่นกัน
“ฟุบ”
หยานหูซึ่งซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้านหลุนฮุย จู่ๆ ก็กระโดดออกมา
“เจ้าเสือน้อย! ในที่สุดเจ้าก็ยอมออกมาซักที! วันนี้หากข้าไม่นั่นเจ้าเป็นร้อยชิ้น ข้าจะยอมใช้นามสกุลของเจ้า!” แมวลายตัวใหญ่กรีดร้อง และเธอก็รีบวิ่งไปที่หยานหูทันที
มารดามันเถอะ…สถานการณ์เป็นยังไงกันแน่…หยานหูทําร้ายแมวลายตัวนี้เหรอ?
เย่เฉินตกตะลึงทันทีเมื่อได้ยินเรื่องนี้
ในขณะนี้ ฝูงหมูป่าซึ่งรออยู่เป็นเวลานาน จู่ๆก็พุ่งเข้าโจมตีพร้อมกัน
หมูป่าระดับอสูรหลายพันตัวพุ่งเข้าหาเย่เฉินอย่างบ้าคลั่ง
แต่ละตัวมีขนาดพอพอกับวัวโตเต็มวัย ดวงตาทั้งสองของมันแฝงไปด้วยความดุร้าย
พูดให้ถูกก็คือ การจ้องมองของมันเหมือนกับการจ้องมองไปยังอาหารอันโอชะ
เย่เฉินหรี่ตาลง และกระแทกเท้าขวาลงกับพื้น แล้วพุ่งเข้าหาฝูงหมูป่าทันที
“โอม”
ปลายหอกเริ่มสั่น
ทันใดนั้นกลิ่นอายแห่งการสังหารที่แข็งแกร่งและดุดันก็ระเบิดออกมาจากร่างกายของเย่เฉิน
“ตูม”
หอกสังหารแทงออกไปอย่างรุณแรง ระเบิดหัวหมูป่าระดับสัตว์อสูรด้วยการโจมตีเดียว
ศพของหมูป่าระดับอสูรก็ลอยกระเด็นออกไปไกลในทันที
ในวินาทีต่อมาเย่เฉินก็พุ่งเข้าไล่ล่าสังหาร หมูป่าระดับอสูรที่ดุร้ายพุ่งเข้าใส่เย่เฉิน
หมูป่าตัวหนึ่งพุ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็ว แต่เย่เฉินก็โจมตีสวนกลับระเบิดหัวหมูป่าที่พุ่งเข้ามาทีละตัว พวกมันล้มลงกับพื้นและเสียชีวิตในทันที
“บัดซบ! มนุษย์ผู้นี้ค่อนข้างแข็งแกร่ง..” หมูป่าผมดํามองวิธีการฆ่าที่โหดเหี้ยมของเยเฉิน มันอดไม่ได้ที่จะตะลึงแล้วพูดออกมา
“น้องสาว ชายคนนี้ทรงพลังมาก หนีกันเถอะ” แมวดําตัวน้อยมองเยู่เฉิน อย่างหงุดหงิดแล้วตะโกนใส่แมวลาย
แมวลายที่กําลังต่อสู้กับหยานหูก็โกรธขึ้นทันทีที่ได้ยินดังนั้น มันตะโกนกลับมาว่า:
“เจ้าโง่ ข้าไม่อยากช่วยเจ้าแล้ว เจ้ายืนอยู่ที่นั่นแล้วกัน รอให้ไอ้เวรนั่นมายุ่งกับเจ้าอีกครั้ง!”
“อา…” แมวดําตัวน้อยนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี มันเหลือบมองหยานหู แล้วมองไปที่แมวลาย โดยไม่รู้จะทํายังไงต่อ
บ้าเอ๊ย!
เย่เฉินตกตะลึงเมื่อได้ยินเรื่องนี้
มารดามันเถอะ, หรือว่าหยานหูจะ….แมวดําตัวน้อย? ??
มันไปเรียนรู้มาจากที่ไหนกัน…
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เย่เฉิน ก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปากของเขา
ไม่น่าแปลกใจเลยที่สัตว์อสูรเหล่านี้ถึงมาขวางประตู ปรากฎว่าหยานหูมันทําพี่สาวของแมวลายตัวใหญ่นั้น
ฮะ? นั่นไม่ใช่ว่ามันคือแมวดําตัวน้อยที่มอบรูปแบบรวมวิญญาณระดับสวรรค์ให้ข้าใช่ไหม…
หลังจากที่เย่เฉินสังหารหมูป่าที่พุ่งเข้ามาอีกตัว เขาก็จําตัวตนของแมวดําตัวน้อยได้
ทันใดนั้น หมูป่าผมดําที่เผชิญหน้ากับเย่เฉินก็หันไปตะโกนใส่แมวลาย
“ร่วมมือกัน กําจัดไอ้เจ้าเสือนี่ก่อน แล้วฆ่าคนคนนั้น!”