“ลอร์ดซาตาน, จริงหรือครับ? ขอบพระคุณมาก. ข้าว่าท่านต้องเป็นผู้ส่งสาสน์ของเทพธิดาแห่งโชคที่คอยเผยแพร่ความยิ่งใหญ่ของนางให้โลกมนุษย์แน่ๆ. ขอสรรเสริญแด่เทพธิดาแห่งโชคลาภ, แล้วก็ท่านลอร์ดได้โปรดรับคำขอบคุณที่จริงใจของข้าด้วยเถอะ…”
แม็กซ์สติหลุดไปกับคำพูดของเย่เทียนเลย. พอเขาตั้งสติกลับมาได้ เขาก็เยินยอเย่เทียนด้วยความดีใจซะยกใหญ่ ถึงกับว่าเกือบจะลงไปจูบรองเท้าเย่เทียนเลยทีเดียว.
นั่นเป็นผลจากค่าเสน่ห์นั่นเอง. ตราบใดที่เย่เทียนยังโชวความใจดีอยู่ เขาก็สามารถชนะใจและความเชื่อมั่นของคนอื่นได้.
ใบหน้าดุจดั่งพระอาทิตย์ของแครสซัสกลับหม่นหมองลงทันทีเพราะแม็กซ์ดูดีใจเว่อร์กับเย่เทียนนัก. แครสซัสเดาว่าถ้าเย่เทียนมันพูดเรื่องที่ดินขึ้นมาตอนนี้ แม็กซ์ก็คงจะให้มันโดยไม่ลังเลแน่ๆ.
พลาดอีกแล้ว!
แครสซัสรู้ว่าตัวเองพ่ายแพ้ให้กับเย่เทียนอีกแล้ว. และรอบนี้เขาไม่มีโอกาสได้โชวไพ่ของตัวเองเลยด้วยซ้ำ.
พอรวมเรื่องที่โคลอสเซียมตะกี้ด้วยแล้ว เขาก็เสียให้เย่เทียนไป3ครั้งเลย. ที่แย่กว่านั้นคือเขาพูดเรื่องนี้กับคนอื่นไม่ได้ด้วย.
เขามีความรู้สึกแหม่งๆว่าตระกูลจูเลียสไม่ก็ออเรเลีย กำลังซ่องซุมคนที่จะเป็นอันตรายต่อสาธารณะรัฐโรมันอยู่.
แต่เขาก็จะไม่ยอมแพ้ เพราะยังไงความขัดแย้งระหว่างเขามันหยั่งลึกลงไปมากแล้ว. โดยเฉพาะเมื่อคืน ที่เย่เทียนฆ่าคนของเขาไป 25 คน เรื่องนี้เขาไม่ปล่อยให้ผ่านไปง่ายๆแน่.
ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ใช่คนที่จะยอมคุกเข่าให้ใครง่ายๆด้วย.
พรสวรรค์ของเขาถูกชะตาลิขิตมาให้เป็นใหญ่ในโรม!
ดังนั้นเขาได้คิดว่าเย่เทียนนั้นเป็นศัตรูตัวสำคัญในใจไปแล้วและแม้แต่เป็นศัตรูกันไปชั่วชีวิตด้วย.
“บ้าจริง, ลอร์ดแครสซัส. โปรดให้อภัยที่ข้าเมินใส่ท่านด้วย!!! ข้ากำลังสติหลุดเพราะเรื่องน่าตกใจที่ลอร์ดซาตานนำมาเล่าน่ะครับ. เห็นแก่พระเป็นเจ้า โปรดอภัยที่ข้าเสียมารยาทด้วยเถอะครับ.”
ในที่สุดแม็กซ์ก็เห็นหน้าตึงๆแครสซัสซักที เขาเข้าใจผิดว่าการกระทำเว่อวังของเขาทำให้แครสซัสไม่พอใจเข้า เลยขอโทษขอโพยไป.
“แม็กซ์, เจ้าคิดมากเรื่องลอร์ดแครสซัสไปนะ, เขาเป็นที่รู้กันอยู่ว่าเข้าถึงง่ายและมีความถูกต้อง. เขาไม่หัวเสียเพราะเรื่องที่เจ้าทำผิด…เอ่อ นั่นเรียกว่าผิดก็ไม่ได้ด้วยสิ ข้าว่า….”
เย่เทยีนยิ้มและไม่รังเกียจที่จะชื่นชมแครสซัส.
“ใช่ ท่านรู้จักข้าดีที่สุด, ท่านซาตาน. ขณะเดียวกันข้าก็ขอแสดงความยินดีกับเจ้าด้วยนะแม็กซ์! แต่ถ้าจะพึ่งคนกลางอย่างเดียวก็คงไม่ได้หรอกนะ ถ้าเจ้าอยากผูกมิตรกับตระกูลจูเลียสด้วยเรื่องแต่งงานน่ะ…”
แครสซัสมีรอยยิ้มกว้างดั่งดวงอาทิตย์บนใบหน้า. แต่สิ่งที่เขาพูดไปนั้น เพื่อสกัดความตื่นเต้นและฝันกลางวันของแม็กซ์ไว้. และไม่สนด้วยว่าจะทำให้เย่เทียนลำบากใจรึป่าว.
“ใช่ ลอร์ดแครสซัสพูดถูก. แต่ข้าว่า หากลอร์ดแครสซัสอยากจะเป็นคนกลางด้วยตัวเองล่ะก็ เจ้าอาจจะมีโอกาสมากขึ้นก็ได้นะ….”
เย่เทียนพูดด้วยรอยยิ้ม. เขารู้อยู่แล้วว่าแครสซัสพยายามดิ้นรนทำให้ทุกอย่างมันยากขึ้น แต่สิ่งที่แครสซัสพูดก็เป็นความจริงและมันทำให้เขาไม่พอใจ.
ฉะนั้น เย่เทียนเองก็ไม่สนด้วยว่าจะฉีกหน้าเขารึป่าว.
ให้แครสซัสเป็นคนกลาง?
บางทีมันอาจจะทำให้ออเรเลียปฏิเสธเร็วขึ้นก็ได้. เพราะยังไงแครสซัสก็เป็นที่เหม็นขี้หน้าระหว่างชนชั้นสูงอยู่แล้ว.
“ฮ่าฮ่า, ช่างตลกเสียนี่, ลอร์ดซาตาน. แน่นอนว่าถ้าแม็กซ์ไม่รังเกียจข้าก็อยากจะลองดู. แต่ขอพูดให้ชัดๆก่อนนะ ถ้ามันไปได้ไม่สวย, เจ้าจะโทษข้าไม่ได้นะ.”
แครสซัสยิ้มแหยะๆ เขารู้ตัวเรื่องชื่อเสียงตัวเองระหว่างชนชั้นสูงดี.
“ลอร์ดแครสซัส, ไม่สมเหตุสมผลเลยนะครับ. ถ้าหากท่านไม่แน่ใจ ก็อย่าสัญญาสิครับ. ไม่งั้นแล้วถ้าท่านทำไม่ดี ท่านก็จะติดหนี้กับแม็กซ์อย่างใหญ่หลวงเลยนะ”
เย่เทียนเยาะเย้ย เขาไม่แคร์ที่จะยั่วยุแครสซัสเรื่องคว้าโอกาสเลย.
“เอ่อ, ไม่จำเป็นหรอกครับ. ข้าก็แค่ชาวบ้านตัวเล็กๆ. จะกล้าไปทำเรื่องเสียชื่อให้ท่านลอร์ดแครสซัสได้อย่างไร….”
เหงื่อเริ่มแตกพลั่กออกมาที่หน้าผากของแม็กซ์และเขาเพิ่งรู้ตัวว่า ยักษ์ใหญ่ทั้งสองนี้กำลังสู้กันแบบลับๆอยู่ และตัวเขาเองก็ได้ตกกระไดพลอยโจรไปซะแล้ว.
นอกจากนั้นแล้วเขาเองก็รู้เรื่องชื่อเสียงของแครสซัสอย่างดีด้วย. ถึงแครสซัสจะเป็นที่เคารพและได้รับการสนับสนุนจากชาวเมือง พวกชนชั้นสูงก็ไม่ชอบขี้หน้าเขามากนัก. ถ้าเขาปล่อยให้แครสซัสเป็นคนกลางพ่อสื่อ เขาคงหมดอนาคตแหง.
“ลอร์ดแครสซัส, จู่ๆข้าก็นึกได้ว่าข้าต้องไปที่ตระกูลจูเลียสเพื่อสอนคุณหนูซีซาร์เรื่องวิชาดาบ…..เอ่อ.. แล้วก็เรื่องแต่งงานด้วย ฉะนั้นข้าขอตัวก่อนนะ! แม็กซ์เอ้ยถ้าคืนนี้เจ้าว่าง มาหาข้าที่บ้านแล้วคุยกันสิ. ข้าเองก็อยากคุยเรื่องที่ดินใกล้ๆกับไรน์ด้วย. ลาล่ะ เจ้าทั้งสอง!”
และแล้วเย่เทียนก็กล่าวลาพวกเขาไป. เพราะยังไงเขาก็ได้พูดสิ่งที่ตัวเองต้องการไปแล้วและเพราะแครสซัสยืนอยู่นี่ มันคงจะไม่ดีนักถ้าคุยกับแม็กซ์ต่อ.
ยิ่งเข้าพูดเยอะ แครสซัสก็จะสร้างปัญหาเพิ่มให้เขา.
“เวรเอ้ย!”
แผนที่แย่เทียนเล่นงานเขานี้ทำให้แครสซัสรู้สึกอับอายมากๆ แถมไม่มีทางจะระบายกกับใครได้ด้วย. นี่คือครั้งแรกของเขาที่ได้มาเจอกับศัตรูเ*ี้ยๆแบบนี้.
คำพูดของเย่เทียนที่พูดไปตะกี้นั้น ไม่เพียงแต่เผยสถานะของเขา แต่มันยังเป็นการยื่นข้อเสนอและเลือกทางที่ถูกต้องให้แม็กซ์ทันทีด้วย.
“ลอร์ดซาตานครับ, ข้าจะนำของขวัญล้ำค่าไปให้ท่านคืนนี้…..”
แม็กซ์โบกมือให้เย่เทียน จนเขาสังเกตุเห็นหน้าบูดบึ้งของแครสซัส แล้วเอามือลงด้วยความอาย.
“ไอ้เวรซาตาน…”
แครสซัสเครียดสุดขีด. ต่อหน้าเย่เทียน เขาโดนเมินซ้ำแล้วซ้ำเล่า.
เย่เทียนไม่หันไปตอบแม็กซ์แต่เดินหน้าไปต่อที่ประตู.
เขาไม่รีบไปหาตระกูลจูเลียส แต่กลับบ้านไปให้อาหารวูฟเกิร์ลก่อน.
เขาอยากจะฝึกวูฟเกิร์ลให้เชื่องให้เร็วที่สุด. อย่างน้อยก็ให้เชื่อฟังคำสั่งเขาก่อน.
งานแต่งงานของแครสซัสจะจัดขึ้นเร็วๆนี้. ถ้าเขาอยากจะปล้นคู่ของแครสซัส วูฟเกิร์ลคือผู้ช่วยที่ดีที่สุด.
ก่อนหน้านี้แครสซัสไม่เพียงแค่วางแผนปล้นวูฟเกิร์ลของเขาเท่านั้น แต่ก็มาสกัดไม่ให้เขาซื้อที่ดินหาทางทำเงินซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีก. ถ้าเขาไม่ตอบโต้บ้าง แครสซัสก็จะคิดว่าเขาสู้ไม่ได้งั้นสิ?
เอาจริงๆ แครสซัสทำให้เขารู้สึกรำคาญมากๆ. เพราะเย่เทียนไม่เคยไปเสียมารยาทกับเขามาก่อนเลย และไอ้เวรนี่ก็คอยสร้างปัญหาให้เขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะเย่เทียนเป็นศัตรูในจินตนาการของเขาแค่นั้นเอง.
รอบนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเย่เทียนมีสมองอันชาญฉลาดและคนหนุนหลังใหญ่โตล่ะก็ เขาคงจะพลาดที่ดินดีๆแน่.
เขาคิดว่าถ้าลักพาตัวเจ้าสาวของแครสซัสมาได้, ไอ้บ้านี่จะได้อยู่เงียบๆไปซักพัก.
ส่วนเรื่องของขวัญของแม็กซ์!
เย่เทียนคาดหวังไว้บ้างแล้ว. เพราะเขาเคยได้ของขวัญชิ้นใหญ่จากฟิลิปฉะนั้นรอบนี้จะฝันหวานหน่อยก็ไม่ผิดหรอก.