ตอนที่ 167 ซัวเอี่ยม
ความหมายของเตียวหยูและเตียวเสี้ยนนั้นง่ายมาก เพื่อความปลอดภัยของเยเฉินในโลกแห่งความเป็นจริง
ทั้งสองรู้ดีว่าพวกธอไม่มีความเข็งแกร่ง แม้ว่าพวกเธอจะสามารถปรนนิบัติเย่เฉินในโลกแห่งความจริงได้แต่ก็ไม่สามารถปกป้องความปลอดภัยของเยเฉินได้
เมื่อเห็นถึงความกังวลจากใจจริงของผู้หญิงทั้งสองคน เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะยิ้ม แล้วก้มลงจูบผู้หญิงทั้งสองทีละคนแล้วพูดอย่างจริงจังว่า:
“เมื่อข้าสามารถสร้างศิลาโลกทั้งสองโลกได้ ข้าจะพาพวกเจ้าไป”
เตียวหยและเตียวเสียน พยักหน้าแทนคําตอบ
“คืนนี้เจ้าไม่ต้องกลับแล้ว เตียวเสี้ยน” เยเฉันมองไปที่เตียวเสี้ยนและพูดอย่างจริงจัง
“ฮะ?” เตียวเสี้ยนมึนงงไปชั่วขณะ และเมื่อรู้ว่าเยู่เฉินหมายถึงอะไร แก้มเล็กๆ ของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที
เตียวหยูก็ตกตะลึงเช่นกัน จากนั้นเธอก็เข้าใจความหมายของเยเฉินและรู้สึกเขินอายไม่แพ้กัน
เมื่อเห็นความเขินอายของผู้หญิงทั้งสองเย่เฉินก็หัวเราะแล้วพูดว่า: “ข้าจะไปคฤหาสน์ด้านหน้าก่อน”
“ท่านพี่มีเรื่องต้องจัดการ ข้ากับน้องสาวจะรอท่านพี่กลับมา” เตียวหยูกล่าวอย่างเขินอาย
“อืม…” เตียวเสี้ยนพยักหน้าเบา ๆ อย่างเห็นด้วย
เย่เฉิน ยิ้มและพยักหน้าจากนั้นก็ออกจากเรือนด้านหลังและมุ่งหน้าไปยังส่วนหน้าของคฤหาสน์
นครหลุนฮุย คฤหาสน์เจ้าเมือง ห้องนั่งเล่นส่วนหน้าคฤหาสน์
ทันทีที่เย่เฉินมาถึงประตูเขาก็เห็น กุยแก, จูล่ง, เตียนอุย, เตียวเหิง และ เตียวเพิ่ง
เห็นได้ชัดว่าพวกเขามาที่นี่ก่อนหน้านี้แล้ว และกําลังรอเย่เฉินอยู่
“คารวะท่านลอร์ด!” กุยแก, จูล่ง, เตียนอุย, เตียวเหิง และ เตียวเมิ่ง โค้งคํานับต่อเย่เฉิน
เย่เฉินยิ้มและพยักหน้า จากนั้นมองไปที่กุยแก และถามว่า: “กุยแก เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้ากลับมาแล้ว”
“ท่านลอร์ดคือนายแห่งโชค เมื่อท่านลอร์ดกลับมา โชคของเมืองหลุนฮุยก็พุ่งทยานขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ดังนั้นข้าจึงยืนยันได้ว่าท่านลอร์ดกลับมาแล้ว” กุยแกยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด
เย่เฉินยิ้มทันทีเมื่อได้ยินเรื่องนี้ จากนั้นมองไปยังเตียวอุยและถามว่า:
“เตียนอุยระหว่างทางกลับมาเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
“ท่านลอร์ด มีเพียงคนบางกลุ่มที่ต้องการขวางทางข้า แต่พวกมันก็ถูกข้าสังหารไปจนหมดนอกจากนี้ยังมีคนต่างโลกบางคนที่ต้องการจะฆ่าข้าแต่ข้าก็ทําลายเมืองของพวกมันไปแล้ว” เตียนอุยได้ยินคําถามของเยเฉินรีบโค้งคํานับและกล่าว
เมื่อเย่เฉินได้ยินดังนั้น ดวงตาของเขาก็หรี่ลง เจตนาสังหารของเขาแวบผ่านมา แล้วเขาก็ถามว่า “ความเสียหายเป็นอย่างไรบ้าง?”
“นายท่าน ไม่มีความเสียหายใด ๆ หลังจากนั้นพวกเขาเพียงแค่หนีไป และไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ข้าอีก” เตียนอุยโค้งคํานับและตอบ
เย่เฉิน ผงะไปครู่หนึ่ง เขาไม่คิดว่าเตียนอยจะสามารถพาทหาร800000 นายกลับมายังเมืองหลุนฮุยโดยไม่ได้รับความเสียหายใดๆ
เตียนอยเป็นแม่ทัพในประวัติศาสตร์ที่ยอดเยี่ยม ความสามารถของเขาเหนือกว่าคนธรรมดาเป็นอย่างมาก
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา แล้วตบไหล่ของเตียนอยและกล่าวว่า
“เจ้าทําได้ดีมาก!”
“พรึบ”
ทันใดนั้นเตียนอุยก็คุกเข่าแล้วตะโกนเสียงดัง: “ท่านลอร์ด ข้ากระทําผิด ไดโปรดลงโทษข้าด้วย!”
“ลงโทษ?” เย่เฉินสับสนกับคําพูดของเตียนอุย
เมื่อเห็นว่าเยู่เฉินกําลังสับสน กุยแกก็ถอนหายใจและโค้งคํานับพร้อมกล่าวว่า “ท่านลอร์ดเตียนอยทําผมงานครั้งใหญ่ได้เพียงแต่ว่า …”
“แต่อะไร?” เย่เฉินผงะไปครู่หนึ่งแล้วถาม
“เขาพาซัวเอี่ยมกลับมาเมืองหลนฮยด้วย…” กยแกกล่าวออกมาอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่เฉินก็ผงะไปครู่หนึ่งแล้วถามว่า:
“ลูกสาวของซัวหยงข้ารับใช้ประจําราชสํานัก ที่ถูกส่งกลับบ้านเกิดซัวเอี่ยม?”
กุยแกพยักหน้าแล้วพูดว่า:
“ใช้แล้วท่านลอร์ดซัวเอี้ยมกําลังเดินทางไปยังกังตั้ง และได้หยุดพักที่เมืองอเมิงใครจะรู้ว่าในขณะเดียวกันเจ้าเมืองอูเพิ่ง ต้องการให้เตียนอุยมอบทหารให้แต่กลับถูกเตียนอยเอาชนะไม่เพียงแต่ถูกเตียนอยจะทําลายเมืองเท่านั้นแต่ยังปล้นสะดมและนําประชากรกลับมาในหมู่พวกเขามีซัวเอี่ยมอยู่ด้วย”
เมื่อกยแกพูดเช่นนี้ เขาเหลือบไปมองเตียนอย จากนั้นมองไปที่เย่เฉินแล้วพูดว่า:
“ท่านลอร์ดของข้าเตียนอุยเคร่งเครียจเป็นอย่างมาก เขาคิดว่าท่านลอร์ดเป็นแม่ทัพผิงเป๋ยท่านไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจากนางสนมเมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่สวยงามของซัวเอี่ยม เขาก็พาเธอกลับมายังเมืองหลุนฮุยในตอนนี้เธอก็รออยู่ในคฤหาสน์”
“ท่านลอร์ด โปรดลงโทษข้า!” เตียนอยกล่าวขึ้นอีกครั้ง
“ลงโทษผายลมเจ้าเถอะ!”เย่เฉินจ้องมองไปที่เตียนอุย จากนั้นพยุงเตียนอุยลุกขึ้น
“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าคิดอยู่แล้ว ว่าท่านลอร์ดไม่สนเรื่องนี้ เตียนอุยเจ้าติดเหล้าไปฮวาข้าสิบไห อย่าลืมนํามันไปส่งที่บ้านของข้าด้วย” เมื่อกยแกเห็นดังนั้น ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะ แล้วตะโกนใส่เตียนอุย
บัดซบ นี้พวกเจ้าเอาข้าไปเดิมพัน
ใบหน้าของเยเฉินเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินคําพูดของกุยแก จากนั้นเขาจึงตะโกนใส่สาวใช้ที่หน้าประตู:”เจ้าไปนําไม้มา!”
ใบหน้าของกยแกแข็งค้างและรีบตะโกนว่า: “ท่านลอร์ดอย่าพึ่งโกรธข้าเพียงแต่ล้อเล่นอย่าได้เอาจริงเอาจังไปเลย”
กุยแกนั้นฉลาดมาก เมื่อได้ยินคําพูดของเยเฉิน เขารู้ทันทีว่าเย่เฉินต้องการจะหักขาของเขา
“ดี! งั้นไปยกชามา!” เย่เฉิน จ้องมองไปที่กุยแกและส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้แล้วตะโกนไปที่สาวใช้หน้าประตูอีกครั้ง
แน่นอนว่าเย่เฉินไม่ได้ต้องการหักขาของกุยแกจริงๆ เขาเพียงแค่หยอกล้อกุยแกเท่านั้น
“เจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพ” เสียงของสาวใช้ดังขึ้น และเย่เฉินก็เดินไปยังที่นั่งหลักและนั่งลง
“นั่งลงเถอะ” เย่เฉินโบกมือและพูดออกมา
“ครับท่านลอร์ด!” ทุกคนโค้งคํานับแล้วนั่งลงทีละคน
เพียงแต่ว่าทุกคนต่างเลือกตําแหน่งที่นั่งตามตําแหน่งของตนเอง
ในท้ายที่สุดจูล่งก็นั่งคนแรกทางด้านซ้าย กุยแกนั่งคนแรกทางด้านขวา
เตียนอย เป็นอันดับสองรองจากจูล่งและเตียวเมิ่งเป็นอันดับถัดไป
ส่วนเดียวเหิงนั่งอันดับสองทางด้านขวาถัดจากกุยแก
เย่เฉินอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นการจัดตําแหน่งที่นั่งของทุกคน จากนั้นเขาก็มองไปยังกุยแก และถามว่า:
“ซัวเอี่ยม ต้องการไปยังกังตั้ง เพื่อแต่งงาน?”
“นายท่านข้าก็ได้ยินมาเช่นนั้น ว่ากันว่าคนที่กําลังจะแต่งงานซัวเอี้ยมคือเว่ยจงเต้า…” กุยแกโค้งคํานับแล้วพูดเมื่อพูดมาถึงจุดนี้เขาหยุดชั่วครู่แล้วถามว่า:
“ข้าไม่รู้ว่าท่านลอร์ดจะอธิบายให้เจ้าเมืองกังตั้ง และซัวหยงว่าอย่างไร?”
“อธิบาย?” เย่เฉินผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นมุมปากของเขาก็ยกขึ้นและพูดว่า:
“อธิบายอะไรกัน ไม่ต้องอธิบายอะไร ในเมื่อพาตัวมาแล้วก็เก็บนางไว้”
กุยแก, จูล่ง, เตียนอุย, เตียวเหิง และ เตียวเมิ่ง ต่างมองหน้ากันเมื่อพวกเขาได้ยินเรื่องนี้
ไม่ว่าพวกเขาจะคิดอะไร พวกเขาก็ไม่เคยคิดว่าเย่เฉิน จะกล้าหาญลักพาตัวซัวเอี่ยม อย่างเปิดเผยเช่นนี้
หลังจากที่เยู่เฉินเห็นสีหน้าของทุกคน เขาก็ผงะไปค
งและจึงกระแอมออกมา
มารดามันเถอะ บิดาของเธอยังคงมีอํานาจอยู่ที่นั้น ดังนั้นการจะลักพาตัวซัวเอี่ยม อย่างโจ่งแจ้งจึงไม่เป็นผลดีต่อชื่อเสียงของเธอ
“อะแอม..” เย่เฉินยิ้มออกมาแล้วพูดด้วยท่าที่เคร่งขรึม:
“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเมืองกังตั้งเป็นแค่คนป่วย เพื่อให้เจ้าเมืองกังตั้งไม่ถือสา ข้าจะใช้หายนะของซัวหยงเพื่อข่มขู่เขาให้ยกเลิกการแต่งงานไม่ว่าซัวเอี้ยมจะน่าสงสารเพียงใดในอนาคตครอบครัวก็ยังบังคับเธอและยืนยันให้เธอแต่งงานทําลายชีวิตของเด็กสาวเพื่อประโยชน์ส่วนตัวพฤติกรรมที่น่ารังเกียจเช่นนี้น่าขยะแขยงจริงๆ! ข้าคือแม่ทัพผิงเป๋ยแห่งอาณาจักรฮันที่ยิ่งใหญ่ต้องจัดการกับความอยุติธรรมในเมื่อรู้ว่าขุนนางวางแผนจะทําชั่วข้าจะให้ไปทําตามที่ใจมันต้องการได้ยังไง!”