135 หมู่บ้านคานันลุกโชน
คนที่สังเกตความผิดปรกตินี้ก่อนคือซา-ซัง
“ทากัตซูกิ-คุง, ไม่ใช่ว่ามันกลิ่นแปลกๆเหรอ? เหมือนกับมีบางอย่างไหม้…” (อายะ)
“ไม่, ไม่ค่อยนะ…” (มาโกโตะ)
เมื่อเวลาที่เราออกมาจากป่าปีศาจและมาถึงป่าที่ยิ่งใหญ่, มันแค่ก่อนเช้า
มันได้เป็นหลายชั่วโมงแล้วตั้งแต่เราออกเดินทาง
พูดจากใจ, ความตึงเครียดที่ผมมีได้หายไปเมื่อถึงเวลานั้น
นั่นทำไมผมถึงได้ช้าที่จะสังเกตความผิดปรกติ
“เฮ้, ดูนั่น ควันมัน…” (อายะ)
“นั่นทิศทางของหมู่บ้านของลูซี่!” (มาโกโตะ)
ยิ่งเราเข้าใกล้หมู่บ้าน, ความรู้สึกที่ไม่ดีที่ได้ถูกรับยิ่งมากขึ้น
อากาศแห้งและกลิ่นเข้มๆของควันได้กระตุ้นรูจมูกผม
“มารีบเถอะ!” (มาโกโตะ)
ผมวิ่ง
“ทากัตซูกิ-คุง, จับชั้นไว้!” (อายะ)
ผมได้ถูกดึงโดยซา-ซัง, และรีบไปสู่หมู่บ้านคานัน
ยิ่งเราเข้าใกล้หมู่บ้านมากเท่าไหร่, เรายิ่งเห็นไฟลุกโชนมากขึ้นเท่านั้น
(เหี้ยเอ้ย! นี่มันไม่ใช่เวลาจะมาสำรวจแบบสบายๆนะ!) (มาโกโตะ)
ป่าที่ยิ่งใหญ่ได้ลุกไหม้
ต้นไม้เวทมนตร์ที่มันยากที่จะเผาไหม้ ได้ถูกปกคลุมไปด้วยไฟที่มีชีวิตชีวา
พวกเราหลบไฟ ขณะที่พวกเรามุ่งหน้าไปสู่หมู่บ้านคานัน
{เราเจอศพที่ไหม้เกรียม}
การเต้นของหัวใจผม เต้นเร็วขึ้น
ผมได้ยินตัวผมเองกลืนน้ำลาย
ผมได้เข้าหาศพอย่างลังเลและ…ตรวจมัน
(หนึ่งในเอลฟ์ที่งานเลี้ยงต้อนรับเมื่อวาน…ได้…หืม?) (มาโกโตะ)
ทันทีนั้น, ผมสังเกต
“ทากัตซูกิ-คุง! ศพนี้คือซอมบี้!” (อายะ)
“…ดูเหมือนอย่านั้น” (มาโกโตะ)
ไม่ใช่เอลฟ์
มันไหม้เกรียมดังนั้นมักยากที่จะบอกโดยผิวเผิน, แต่เมื่อผมมองมันใกล้, ผมบอกได้ทันที
หนึ่งในอันเดดมากมายที่เราพบในป่าปีศาจ
ความหมายของนี่มันคืออะไร?
อันเดดได้โจมตีหมู่บ้านคานันเหรอ?
“ซา-ซัง, ไปกันเถอะ!” (มาโกโตะ)
“โอเค!” (อายะ)
พวกเราเข้าลึกเข้าไปในหมู่บ้าน
“อุว้าาา…” “นั่นเหลือเชื่อ…”
มันเหมือนกับภาพจากนรก
มีศพที่ไหม้เกรียมที่นี่ที่นั่น
พวกมันทั้งหมดเป็นอดีตอันเดด
(ไม่ใช่ว่าเวทมนตร์ไฟปรกติ ไม่มีประสิทธิภาพกับอันเดดเหรอ?) (มาโกโตะ)
ผมคิดว่าผมเรียนรู้นั่นมาจากวิหารแห่งน้ำ
ที่มีประสิทธิภาพกับอันเดดมากที่สุดคือเวทมนตร์แสง
แต่ยังไงซะ, ผมไม่ได้ใช้เวทมนตร์ไฟหรือเวทมนตร์แสง, ผมเลยไม่ได้ฟังจริงจังนะ…
ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น, พวกเรามาถึงบ้านของลูซี่ที่ลึกเข้าไปในหมู่บ้าน
“มาโกโตะ! อายะ!”
เอลฟ์ที่มีผมแดงสดวิ่งมาที่เรา
ลูซี่!
“ลู-จัง!” “ลูซี่!”
ซา-ซังและลูซี่กอดกันแน่น
ผมดีใจที่เธอโอเค
ผมสามารถเห็นฟูเรียซัง, เจ้าชายเลนเนิร์ด, และเจเน็ต-ซังด้วยกันกับอัศวินคนอื่นๆ
และดูเหมือนครอบครัวของลูซี่ ด้วยกันกับเอลฟ์ของหมู่บ้านนั้นโอเค
“ลูซี่, เกิดอะไรขึ้น?” (มาโกโตะ)
“ปีศาจสูงที่เป็นคนสนิทของราชาอมตะ, ชูริ, พาอันเดดและลูกน้องมามากมาย และโจมตีหมู่บ้าน” (ลูซี่)
“คนสนิทราชาอมตะ, ชูริ…” (มาโกโตะ)
หนึ่งในผู้บริหารของไบฟรอนอีกคน ที่เซเตคได้พูดถึง
“แล้ว, มีคนตายมั้ย?” (มาโกโตะ)
แค่มีคนมากเท่าไหร่ที่…
“เอ๋? ไม่มีใครที่บาดเจ็บจริงๆ” (ลูซี่)
““หือห์?””
การตอบที่ตรงๆของลูซี่ ทำให้ซา-ซังและผม ส่งเสียงที่ตะลึง
เดี๋ยวก่อนนะ
ไม่มีใครบาดเจ็บ?
ด้วยไฟใหญ่ขนาดนี้เหรอ?
“แต่หมู่บ้านไหม้นะ! แล้วก็, ชูริมาด้วยจำนวนน้อยเหรอ?” (มาโกโตะ)
“อ้าา…หมู่บ้านไหม้ก็เพราะ…” (ลูซี่)
ลูซี่ดูเหมือนเธอมีเวลาที่ลำบากที่จะพูดมัน, และเมื่อผมมองไปที่ว่าตาของเธอมองไปทางไหน…
“ทุกคน, ดับไฟในแบบที่ว่าไฟจะไม่ไปถึงต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์!” (โวลท์)
“ครับ, โอจี้-จัง!”
“มันจะย่ำแย่ถ้าบาเรียของหมู่บ้านหายไป!”
“แต่เวทมนตร์ไฟของหม่าม๊าไม่ดับเลยซักนิดนะ!”
“พวกเราจะทำยังกับบ้านที่ไฟไหม้?!”
“ยอมแพ้กับบ้านซะ! เราสร้างมันใหม่ได้อย่างรวดเร็วด้วยเวทมนตร์ไม้!”
“ทีสำคัญกว่านั้น, บอกให้โรซาลี-ซังออมพลังของเวทย์เธอกว่านี้อีกหน่อยได้มั้ย…?”
“…ถ้าชั้นทำนั่นได้, เราคงไม่ทุกข์แบบนี้หรอก…” (โวลท์)
ผมสามารถได้ยินการสนทนานั้น
โอ้?
“ลูซี่, นี่มันเป็นไปได้มัยว่า…” (มาโกโตะ)
“…ช-ใช่, หม่าม๊าสู้กับคนสนิทของราชาอมตะและกองทัพของเขาทั้งหมดตายไป นี่คือ…สะเก็ดไฟของมัน?” (ลูซี่)
หมู่บ้านไฟไหม้เป็นการกระทำของญาติ?!
“ผมได้ยินข่าวลือเกียวกับมัน, แต่เวทย์ของแม่มดแดงอยู่อีกระดับนึงจริงๆ เผชิญหน้ากับกองทัพของอันเดท 5,000 ตัวคนเดียว…” (เลโอ)
“5,000?!” “คนเดียว?!”
ซา-ซังและผมได้ช็อกกับที่เจ้าชายเลนเนิร์ดพูด
“ชั้นคิดว่าจะช่วยเธอด้วย, แต่ชั้นได้ถูกหยุดและบอกว่าชั้นแค่จะเข้าไปติดและตาย…” (เจเน็ต)
เจเน็ต-ซังดูเหมือนจะสลดใจ
“อ้า! ดูนั่น!” (อายะ)
ที่ที่ซา-ซังชี้ไป
*ปัง!*
ซอมบี้มังกรได้ถูกต่อยโดยคนที่ไหม้เป็นสีแดง, และได้ถูกส่งบินไป
เมื่อผมมองดูคนสีแดงด้วย [มองไกล], ผมบอกได้ว่ามันคือเอลฟ์ที่คล้ายลูซี่ที่ผมเจอวันก่อน
เธอคือโรซาลี-ซังจริงๆ
แต่ตัวของเธอไหม้เป็นสีแดง
หรือเหมือนกับ, เธอไฟลุกไหม้จริงๆมากกว่า?
“ลูซี่, นั่นแม่ของเธอเหรอ? ไม่ใช่ว่าเธอไหม้อยู่เหรอ?” (มาโกโตะ)
“นั่นคือ…เทคนิคเกราะสปิริตของหม่าม๊า” (ลูซี่)
“นั่นคืออะไร?” (มาโกโตะ)
มันเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเกี่ยวกับเทคนิคนั้น
สกิลพิเศษเหรอ?
“{อัญเชิญสปิริตไฟและลม!}” (โรซาลี)
ใช้ [เงี่ยหู], ผมได้ยินเสียงแม่ของลูซี่
ในทันทีนั้น, ผมเห็นเหมือนกับมานาในอากาศได้เดือด
(ว้าว อัญเชิญสปิริต? ทำอย่างนั้นได้ด้วยเหรอ…?) (มาโกโตะ)
ผมไม่สามารถเห็นพวกเค้า, แต่ผมสามารถได้ยินสปิริตได้ส่งเสียงดัง
พวกเค้าน่าจะอยู่ที่ข้างของแม่ของลูซี่ -สปิริตไฟและลม
และจากนั้น, แม่ของลูซี่เริ่มส่องแสงแดงมากขึ้นอีก
เสาไฟยักษ์ได้ปรากฏกระทันหัน
เวทมนตร์ที่ทรงพลังมากก่วาเวทมนตร์ระดับสูง, พายุไฟหลายเท่า
มอนสเตอร์จำนวนมากได้ติดอยู่ในมันและได้ไหม้
บ้านของหมู่บ้านคานันก็ไหม้ด้วย
“อ้าา! บ้านชั้นนนนน!!”
หนึ่งในเอลฟ์ร้องออกมา
หนึ่งในบ้านนั้นเป็นของเขา…?
เสียใจด้วยครับ…
มอนสเตอร์ได้รวมกันรอบแม่ของลูซี่มากขึ้นไปอีก
พวกมันทั้งหมดดูเหมือนจะเป็นอันเดด, แต่ยังมีซอมบี้ดีคล้ายกับไวเวิร์น, กริฟฟอน, และฮาร์พี
มันผ่านจำนวน 1,000 ได้อย่างง่ายดาย
ผมเห็นปากของแม่ของลูซี่ขยับเป็นรอยยิ้มได้
เธอเป็นคนที่มีความสุขกับการสู้
“[เวทย์ไฟ: ฝูงฟีนิกซ์]!” (โรซาลี)
ฟีนิกซ์หลายตัวได้ปรากฏ
“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! เผาซะ! พวกไม้!” (โลซาลี)
ผมได้ยินเสียงหัวเราะดังของแม่มดสีแดง-ซัง
อุว้าาห์, เธอยิงเวทมนตร์กษัตริย์มากมายระหว่างที่หัวเราะ
น่ากลัว!
“แม่เธอค่อนข้างคล้ายเธอนะ, ลู-จัง” (อายะ)
“อาา, ใช่ ส่วนที่ว่า ‘เปลี่ยนเป็นเถ้าถ่านซะ’” (มาโกโตะ)
“มาโกโตะ! อายะ?! ชั้นเป็นแบบนั้นเหรอ?!” (ลูซี่)
ลูซี่มองดูเราเหมือนกับพูดว่ามันหยาบคาย
แต่เธอดูคล้ายแม่เธอนิดหน่อยนะ, รู้มั้ย?
แต่เธอไม่บ้าเท่านั้นนะ
หลังจากซักพัก, เสียงระเบิดจากเวทมนตร์ได้ลดลง แล้วมันได้เงียบ
“มันจบแล้วเหรอ?”
“เธอกำจัดคนสนิทของลอร์ดปีศาจด้วยมั้ย?”
“ตั้งแต่ทีแรก, ทำไมปีศาจสูงชูริมาที่นี่?”
มีหมู่บ้านหลายร้อยในประเทศแห่งไม้
ทำไมเป็นหมู่บ้านที่ผมอยู่จากพวกมันทั้งหมด?
“…มันน่าจะเป็นความผิดชั้น”
คนที่มาอย่างขอโทษขอโพยคือออราเคิลแห่งไม้, ฟลอน่า-ซัง
“ฟลอน่า-โอเน่จัง?”, ลูซี่ถาม
“ชูริมาเพื่อฆ่าฮีโร่และออราเคิล” (ฟลอน่า)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ผู้บริหารของราชาสัตว์จินบาระ ก็ยังพูดด้วยว่าพวกเขาจะปะทะกับฮีโร่
ดังนั้นพวกเขาเล็งไปที่ตัวตนสำคัญอย่างฮีโร่และออราเคิลจริงๆ
“ชั้นขอโทษ…หัวหน้า เป็นเพราะชั้น, สถานการณ์นี้…” (ฟลอน่า)
ฟลอน่า-ซังลดหัวของเธอ
“ฟังทางนี้! ไฟยังไม่ได้ถูกดับ! ระวังเมื่อจัดการกับไฟ! …ฟลอน่า, อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน การตกเป็นเป้าหมายของกองทัพลอร์ดปีศาจจริงๆแล้วเหมือนโชคชะตาของออราเคิล เราคือครอบคัว เราช่วยกันและกัน” (โวลท์)
“…ค่ะ, ขอบคุณมากมาก” (ฟลอน่า)
หัวหน้าหมู่บ้านทำให้ฟลอน่า-ซังสบายใจอย่างใจดี ขณะที่เขาออกคำสั่ง
ช่างเป็นคนที่ยุ่ง
“หรือเหมือนกับ, แม่ของลูซี่ไม่มาที่นี่มากกว่า?” (มาโกโตะ)
ผมอยากจะเจอเธออีกครั้ง
และให้เธอสอนเวทมนตร์สปิริตผม!
“ใช่, แน่นอนที่สุด! เธอต้องจัดการกับที่เธอทำของไฟของเธอเอง! เผาทุกอย่างตามใจ!” (โวลท์)
“น่า น่า, โอจี้-จัง ขอบคุณแม่โรซาลี่, เราสามารถสู้กับปีศาจ…”
พี่สาวของลูซี่ทำให้หัวหน้าที่โมโหใจเย็นลง
อากาศที่ผ่อนคลายเล็กน้อยได้ไหลมา
ในทันทีที่ความตึงเครียดได้ลดหย่อน…
“ออราเคิลของเทพธิดาแห่งไม้!”
ปีศาจผู้หญิงตกลงมาจากฟากฟ้า?!
ผมดำและผิวขาวบริสุทธิ์; ผู้หญิงที่งดงามที่มาพร้อมตาสีแดง
“ปีศาจ?!”
“คนนี้คือชูริ!”
“ปกป้องฟลอน่า!”
พวกเราและเอลฟ์ของหมู่บ้านวิ่งเพื่อไปปกป้องฟลอน่า-ซัง, แต่…
“ช้าเกินไป!”
ชูริเหวี่ยงดาบใบมีดสีแดงของเธอลงมา!
เธอเร็วกว่า!
“ฟลอน่า-เน่จัง!” (ลูซี่)
เสียงที่สิ้นหวังของลูซี่ดังก้อง
เราทำได้เพียงแต่ดูขณะที่ฟลอน่า-ซังกำลังจะถูกฆ่า…
“แย่หน่อยนะ, เธอแหละที่ช้า”
“กึก!”
เอลฟ์สีแดงไหม้จู่ๆก็ได้ปรากฏตัวและจับคอของชูริด้วยมือหนึ่ง
เมื่อเวลาที่ผมสังเกต, ดาบในมือของเธอได้ถูกตบออกไป
“เธอคือลูกน้องลอร์ดปีศาจในตำนาน, ชูริ? แต่ชั้นได้ยินว่าเธอคือคนสนิทของลอร์ดปีศาจไบฟรอน ที่ปกครอบครึ่งหนึ่งของทวีปทิศตะวันตกนะ…ชั้นคาดหวังให้เธอแข็งแกร่งมากกว่านี้, แต่นี่มันค่อนข้างน่าผิดหวัง” (โรซาลี)
แม่ของลูซี่จับคอชูริแน่นขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ซาดิสม์
ให้ผมพูดให้ถูก
ลูซี่ไม่เคยทำหน้าแบบนั้น
เธอไม่คล้ายแม่เธอเลยซักนิด
“เวทย์ความมืด: [ผ้าคลุมแห่งความมืด]!” (ชูริ)
ตัวของชูริถูกปกคลุมไปด้วยออร่าสีดำ
“โว่ห์” (โรซาลี)
แม่ของลูซี่ปล่อยคอของเธอ
“อีเวร…” (ชูริ)
ชูริบิดหน้าที่งดงามของเธอไปเป็นความโกรธและจ้องแม่ของลูซี่
เธอซึมมานาแห่งความมืดเข้าไปในรอบข้างของเธอ
บรรยากาศที่แย่ได้แพร่อยู่ในพื้นที่
“…ฮือออ” (ลูซี่)
ลูซี่จับแขนเสื้อผม
พิษที่ออกมาจากปีศาจที่แข็งแกร่งเห็นได้ชัดว่ามีผล ในการแซะพลังใจของผู้คนที่มีจิตใจอ่อนแอ
“ลูซี่, ใช้สกิล [สงบใจ] ของเธอสิ” (มาโกโตะ)
“ช-ใช่, ชั้นทำอยู่, แต่…” (ลูซี่)
“ซา-ซัง, เธอโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ชั้น…โอเค, ชั้นคิดว่านะ แต่ปีศาจนั่นแข็งแกร่ง” (อายะ)
ซา-ซังยืนยัน
ตรวจจับของผมก็ส่งเสียงเตือนและมอบความปวดหัวให้ผมด้วย
นั่นคือกำหนดภัยพิบัติ
แต่คนที่เผชิญหน้ากับคนสนิทของลอร์ดปีศาจอยู่คือ แม่มดสีแดง, โรซาลี เจ วอล์คเกอร์
“เธอเป็นสาวที่กระฉับกระเฉงนะ ชั้นจะเป็นคู่ต่อสู้ของเธอเอง” (โรซาลี)
แม่มดสีแดงกวักมือเรียกเธอด้วยความสงบ
ชูริจ้องการกวักมือนั้นของเธอด้วยเจตนาฆ่า
มานาสีดาที่ชูริปล่อยมีแรงกดดันที่ทำให้หายใจยาก
เมื่อผมมองไปรอบๆ, ผมสามารถเห็นเอลฟ์ของหมู่บ้านและอัศวินของเจเน็ต-วังได้ซีด และถอยหลัง
คนที่ต่อต้านได้คือ ซา-ซัง, ฟูเรีย-ซัง, หัวหน้า, และฟลอน่า-ซัง
“ลูซี่, เจ้าชายเลนเนิร์ด, อยู่ข้างหลังซา-ซังและชั้น” (มาโกโตะ)
ผมยืนข้างหน้าสองคม
ผมอาจจะพึ่งพาไม่ได้, แต่มันดีกว่าไม่มีอะไรเลย
“ขอบคุณ, มาโกโตะ” (ลูซี่)
“ผมขอโทษ, มาโกโตะ-นี่ซัง” (เลโอ)
กับคลาสผู้บริหารของลอร์ดปีศาจ, [สงบใจ] ไม่พอที่จะรักษาความสงบ, หือห์…
นี่อาจเป็นหัวข้อที่ต้องแก้
ในเวลาที่เราทำแบบนั้น, ชูริที่ปล่อยมานาสีดำได้เผชิญหน้ากับโรซาลี-ซังที่มี ออร่าสีแดงสดรอบเธอ, และความตึงเครียดมันแข็งแกร่งพอจนมันรู้สึกเหมือน พวกเธออาจเริ่มสู่ตอนไหนก็ได้ตอนนี้
“ตาย!” (ชูริ)
ชูริประชิดระยะบนโรซาลี-ซังในทันที
การฟันเหมือนกรงเล็บยักษ์ได้ลอยออกมาจากมือขวาของชูริ
โรซาลี-ซังรับการโจมตีตรงๆ?!
“หม่าม๊า?!” (ลูซี่)
ลูซี่กรีดร้อง
แต่แม่ของลูซี่เพียงแค่ยิ้ม มีความสุขเล็กน้อย
“เฮฮ๋ห์…มันเจ็บนิดหน่อย งั้น, มันเป็นตาชั้นแล้ว” (โรซาลี)
“อะไร?” (ชูริ)
ก่อนที่ชูริจะสามารถพูดอะไรได้ด้วยสีหน้าสงสัย
*ปัง!*
ด้วยเสียงที่เหมือนอบัติเหตุรถชน, หมัดสีแดงไหม้ของโรซาลี-ซังเจาะทะลูชูริ
ทันทีที่หมัดของเธอโดน, ลมกระโชกดั่งระเบิดได้เกิดขึ้นและแพร่ออกไป, และปีศาจที่น่าสมเพชได้กระเด็นไป
“““““……”””””
พวกเราที่มองการต่อสู้ได้ตะลึง
ในทีเดียว?
ชูริได้ถูกส่งบินไปเข้าไปในไฟที่ลุกโชน
“โอเค~, เราเสร็จแล้วตรงนี้~” (โรซาลี)
“เหมือนเคย, เธอใช้เวทมนตร์สัตว์ประหลาด” (โวลท์)
“นั่นแย่มาก, พ่อ! เรียกลูกของพ่อว่าสัตว์ประหลาด” (โรซาลี)
“แม่! แม่เผาหมู่บ้านมากเกินไปนะ!” (ลูซี่)
“อ้าา, ขอโทษ ขอโทษ แต่ฟลอน่า-จังโอเค, งั้นไม่ใช่ว่ามันโอเคเหรอ?” (โรซาลี)
“มั่นเป็นซักพักแล้วนะคะ, แม่เขย, โรซาลี-ซามะ ชั้นจะช่วยแม่ในการฟื้นฟูหมู่บ้านคานันกลับมา” (ฟลอน่า)
“เจ้างี่เง่า! เธอคือออราเคิลของเทพธิดาแห่งไม้นะ, รู้มั้ย?! ไม่มีทางที่ชั้นจะให้เธอกลายเป็นคนใช้แรงงาน!” (โวลท์)
ดูเหมือนพวกเขาเปลี่ยนไปเป็นการคุยในครอบครัว
แต่หมู่บ้านยังไหม้อยู่นะ
ด้วยความช่วยเหลือของเอลฟ์ทั้งหมด, ไฟถูกดับไปอย่างช้าๆ
ทันทีที่ทุกคนถอนหายใจโล่งใจ
“เจ้างี่เง่า!”
ก้อนสีดำกระโดด!
เงาสีดำปะทะกับโรซาลี-ซัง
“หม่าม๊า!” “โรซาลี!”
ลูซี่และหัวหน้าหมู่บ้านไปด้วยกันกับเอลฟ์คนอื่นกรีดร้อง
ในมือของชูริมีดาบใบมีดสีแดง, และมันแทงเข้าไปในอกของโรซาลี-ซัง
โรซาลี-ซังค่อยๆร่วงลงไปด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย
“ฮึ่ม, ช่างเป็นพลังเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งอย่างโง่เง่า…แต่เธอลืมไปแล้วเหรอว่าชั้นคืออันเดด?” (ชูริ)
โรซาลี-ซังยังล้มอยู่
ผิวที่ขาวบริสุทธิ์, ตาที่แดง, และผมสีดำของชูริ…ไม่มีแผลที่น่าสังเกต มีเพียงเสื้อเธอขาดเละ, แต่ตัวของเธอสบายดี
เธอฟื้นฟูกลับอย่างสมบูรณ์?
“งั้นตอนนี้, อุปสรรคได้หายไปแล้ว ได้เวลาฆ่าออราเคิลแห่งไม้” (ชูริ)
ชูริจ้องฟลอน่า-ซัง
“ชั้นจะไม่ให้แกทำ!” “ทุกคน, ปกป้องฟลอน่า-ซัง!”
นักรบของหมู่บ้านเอลฟ์, เจเน็ต-ซัง, และเจ้าชายเลนเนิร์ด ตั้งท่าด้วยอาวุธของพวกเขาระหว่างที่สั่น
“…นั่นเจ็บนิดหน่อย ตอนนี้เป็นตาชั้น, ใช่มั้ย?”
ช้าๆ…
แม่ของลูซี่ยืนขึ้นระหว่างถูกปกคลุมไปด้วยไฟ
ใบมีดที่ได้แทงอกเธอไหลออกและตกลงไปที่พื้น
“““…”””
ซา-ซัง, เอลฟ์ของหมู่บ้าน, และผมได้ตกใจ
“เป็นไปไม่ได้…เธอเป็นอมตะเหรอ?” (ชูริ)
คนสนิทของลอร์ดปีศาจพึมพำมึนงง
“นั่นหยาบคายนะ มันคือเวทย์ไฟระดับนักบุญ, ไฟแห่งการเกิดใหม่ ไม่รู้เกี่ยวกับมันเหรอ?” (โรซาลี)
เธอปัดที่อกเธอที่ถูกแทงเบาๆ ขณะที่เธอถามสิ่งนี้
แผลได้หายไปแล้ว
“ต-แต่เธอฆ่าชั้นไม่ได้ด้วยเวทย์ไฟ!” (ชูริ)
เหมือนกับจะพูดว่าการต่อสู้ยังไม่จบ, ชูริตั้งท่าด้วยดาบของเธอ
แต่รอยยิ้มของโรซาลี-ซังนั้นมีอยู่ตลอด
“จริงเหรอ? งั้น, ถ้าแบบนี้ล่ะ?” (โรซาลี)
โรซาลี-ซังยกมือของเธอขึ้นไปบนท้องฟ้า
เธอร่ายเงียบๆ
นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่เห็นเธอร่ายอะไรบ่างอย่าง
มานาจำนวนมโหฬารได้เริ่มมารวมในมือขวาของโรซาลี-ซัง
“ไม่ดีเลยนะ! โรซาลี, นั่น…!” (โวลท์)
หัวหน้าหมู่บ้านตะโกนในความตื่นตกใจ
เอลฟ์ของหมู่บ้านได้ถอย
(เราควรจะหาที่กำบังด้วยมั้ย?) (มาโกโตะ)
ระหว่างที่เราคิดอย่างนี้…
“{เวทย์ไฟกษัตริย์: [อำนาจนางฟ้า, อาณาเขตนางฟ้าปกครอง]}” (โรซาลี)
เวทมนตร์ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ
ที่ลอยอยู่ในอากาศคือ {นางฟ้าไฟ} ที่มีปีกที่ใหญ่และตัวเหมือนมนุษย์
เมื่อเทียบกับเวทมนตร์กษัตริย์ฟีนิกซ์, เวทมนตร์นี้เล็ก
อย่างไรก็ตาม, แรงกดดันที่มันออกมานั้นเทียบกันไม่ได้
(นางฟ้าเก้าอี้ที่เจ็ดของระดับนักบุญ…) (มาโกโตะ)
ที่เราได้ถูกสอนในวิชาเวทมนตร์ของวิหารแห่งน้ำ คือเวทมนตร์ระดับนักบุญคือความมหัศจรรย์ที่อนุญาตให้เรา ยืมพลังของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์
เพราะสิ่งนั้น, เวทมนตร์จะมีรูปแบบของลูกน้องของเทพเจ้า, นางฟ้า
{เวทมนตร์ระดับนักบุญสามารถเผาศัตรูไหนก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นอันเดดหรือไม่}
“คุห์!” (ชูริ)
ชูริต้องเข้าใจว่าเธอสู้ไม่ได้ เธอเริ่มที่จะหนี
เธอหายไปในทันที
“อ้า! เธอไปแล้ว!” (อายะ)
ผมได้ยินคำพึมพำของซา-ซัง
เธอวิ่งหนีไป, หือห์
แต่โรซาลี-ซังยิ้มอย่างกล้าหาญ
“ทำลายปีศาจนั้น, อำนาจนางฟ้า, อาณาเขตนางฟ้าปกครอง” (โรซาลี)
“…รับทราบ”
(ว-เวทย์พูด?!) (มาโกโตะ)
นางฟ้าไฟเบลอหายไปในทันที
มันตามชูริไป?
หลังจากไม่กี่วินาที…
*《บู้ม!!》*
เสาไฟที่น่าสะพรึงกลัวที่อยู่ในรูปของกายเขนได้ขึ้นมาไกลออกไป
“《ออออออออออออออออ้าาาาาาาา》”
เสียงกรีดร้องดังก้อง
(ระเบิดในรูปกางเขนเหมือนกับดาบแห่งแสงของซากุไร-คุงเลย) (มาโกโตะ)
ผมได้จำสิ่งนั้นได้
“หม่าม๊า…จัดการมันแล้วใช่มั้ย?” (ลูซี่)
เหมือนกับจะตอบลูซี่, ออร่าที่ไหม้เป็นสีแดงได้ลดลงอย่างช้าๆ
ผมสีแดงของเธอกลับมาเป็นสีบลอนด์เงาอย่างช้าๆ
ตาสีแดงของเธอกลับไปที่ตาใสสีฟ้า
เธอไม่มีแม้แต่แผลเดียว
หน้าที่สวยงามของเธอหันมาหาเรา
“ง่าย, ใช่มั้ยล่ะ?” (โรซาลี)
รอยยิ้มนั้นของเธอที่มีหน้าคล้ายกับลูซี่นั้นเป็นรอยยิ้มที่บริสุทธิ์เกินไปมาก สำหรับบางคนที่ถูกเรียกว่าแม่มดสีแดง
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord