บทที่ 8 ตอนที่ 4
ณ ตอนนั้นนั่นคือภาพที่โนโซมุได้เห็นขณะหลับ
ไอเย็นและไอร้อนโหมกระหน่ำสภาพอากาศที่ขัดแย้งกันไปทั่วทุกดินแดน เกิดการฆ่าฟัน ปล้น มีเพียงไม่กี่คนที่จะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสำราญ
เมล็ดที่ปลูกเติบโตได้เพียงวันเดียวและเหี่ยวเฉาได้ภายในวันเดียวเช่นกัน
นอกจากนี้การโจมตีของเหล่าสัตว์อสูรผู้หิวโหยยังส่งผู้คนไปสู่นรก
ไม่มีทั้งความหวัง มีเพียงแต่ความหิวโหยและการตายที่พรากชีวิต
เขาที่กำลังดูฉากข้างหน้าจากด้านบน
“อะไรกัน……”
นั่นเป็นความคิดแรกของเทียแมต ที่ได้เห็นฉากนั้น
ในสภาพแวดล้อมที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของเธอ ทั้งหมดก็มลายหายไปเรื่อยๆ
โดนคนรักรังเกียจ สภาพแวดล้อมที่เลวร้ายจนยากที่จะรับมือ
ปกติจะคร่ำครวญถึงความไร้พลังของตัวเองและยอมจำนนต่อความตายที่มาถึง
แต่ว่า ตัวเธอที่มีพลังแล้วนั้น แม้ว่าจะเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องแบบเธอแต่ก็เป็นสมาชิกของเผ่ามังกร ความแข็งแกร่งของเธอนั้นมีมากกว่ามนุษย์
เธอจึงยื่นมือออกไปด้านหน้าเพียงเล็กน้อย
ด้วยการใช้พลังของตัวเธอเอง เปลี่ยนพลังของธรรมชาติที่กำลังบ้าคลั่ง
ทั่วทั้งพื้นที่ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดและพลังแห่งความตายได้กลืนกินไปทั่วทุกพื้นที่ พลังงานที่ปลดปล่อยออกไปขึ้นไปข้างบนปกคลุมท้องฟ้ายามกลางวันให้กลายเป็นกลางคืน
ผลก็คือ ดอกไม้บานที่เหี่ยวเฉากลับมาสดใสมีชีวิตชีวาอีกครั้ง
เธอสร้างป่าด้วยการใช้พลังงานในขั้วตรงข้ามกับที่เธอมี และต้องขอบคุณทุกคนที่อยู่ที่นั่นทำให้เธอรอดมาได้
สำหรับเธอนี่เป็นความจริงใจเล็กๆน้อยๆจะมอบให้
อย่างไรก็ตามคำพูดของผู้คนที่เฝ้ามองเป็นคำพูดที่ทำร้ายจิตใจของเธอมาตลอดแต่มาวันนี้
“ขอบคุณนะ”
คำพูดแรกในชีวิตของเธอที่มอบให้กับมนุษย์ตัวน้อยๆ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน
ความพอใจ สุขใจ ความมุ่งมั่น และความสำเร็จ
จากนั้นเป็นต้นมาเธอก็เริ่มจะมอบพลังของเธอให้กับเหล่ามนุษย์
ทำให้อากาศอบอุ่น แสงแดดที่ดี และ แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์
ในฐานะมังกรดำ สิ่งที่เธอทำได้นั้นมีจำกัด แต่มนุษย์ธรรมดาก็แสดงความเคารพต่อเธอ
และสำหรับเธอมนุษย์เหล่านั้นก็ไม่มีอะไรมาแทนที่ได้
สัตว์ร้ายผู้หิวโหยได้กลายเป็นตัวตนที่คอยดูแลมนุษย์ และเริ่มอาศัยอยู่ร่วมกัน
ในที่สุดเพื่อนๆของเธอก็ได้มาเข้าร่วมและแผ่นดินได้เติบโตเป็นประเทศใหญ่
อันฮารันต์ ดินแดนยูโทเปียที่เหล่าวิญญาณ สัตว์ และมนุษย์อาศัยอยู่ร่วมกัน
★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★
ตอนนี้การฝึกของเขาระหว่างซอนเน่ถูกพักชั่วคราว โนโซมุก็พบกับไอริสที่หน้าทางเข้าประตูหลักและมุ่งไปยังคฤหาสน์ของเธอ
ทั้งสองออกจากประตูหลักและมุ่งหน้าไปยังเขตขุนนางที่พวกเธอตั้งอยู่
คำพูดของซอนเน่เมื่อวันก่อนยังคงวนเวียนอยู่ในใจโนโซมุ
「โนโซมุ คิดอะไรอยู่เหรอคะ？」
「เอ๊ะ เอ่อ คือ……」
「ดิฉันได้ยินมาว่าการฝึกกับท่านซอนเน่ถูกพักชั่วคราว ก็คิดว่าไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้น แต่ดูจากสีหน้าคุณแล้วคงมีบางอย่างเกิดขึ้นใช่ไหมคะ」
「……อืมม แค่มองหน้าผมก็รู้เลยเหรอเนี่ย」
โนโซมุเดินไปข้างหน้าช้าๆและเล่าเรื่องจากซอนเน่ให้ฟัง
อดีตของเทียแมต เมื่อเห็นจุดเริ่มต้นของอัลฮารันต์แล้ว ก็รู้สึกคุ้นเคย
ซอนเน่บอกเขาว่าอย่ากังวลหากได้เห็นสถานการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในอัลฮารันต์
หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น ความรู้สึกขมขื่นก็ยังคงกัดกินจิตใจ
「ดังที่ตาแก่พูดอย่าได้ใส่ใจนักเลย」
โนโซมุพยักหน้าขณะเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า
พระอาทิตย์ทิศตะวันตกยังอยู่สูง แต่แสงแดดหน้าหนาวยังคงแผ่วเบา
สำหรับโนโซมุ ฉากนั้นดูเหมือนจะซ้อนทับกับตัวตนปัจจุบันของเขา
「แน่นอนว่าไม่ลืมจุดประสงค์ของตัวเอง เพื่อควบคุมพลังของเทียแมต」
「บางทีอาจจะเจอเรื่องน่าเศร้าเหรอคะ? ไม่คิดเลยนะคะว่าเทียแมตที่ดุร้ายขนาดนั้นจะมีอารมณ์แบบนั้นด้วย」
「เศร้างั้นเหรอครับ ผมเนี่ยนะ？」
「ใช่แล้วค่ะ ตามที่ได้ยินมาเมืองอัลฮารันต์ ล่มสลายไปแล้วใช่ไหม? และสาเหตุเหล่านั้นก็คือมนุษย์และมังกร……」
โนโซมุเห็นด้วยกับคำพูดของไอริส
ยังไม่ทราบสาเหตุของการล่มสลายของอัลฮารันต์ อย่างไรก็ตามโนโซมุรู้มากกว่าใครๆเกี่ยวกับ ความอาฆาตของเทียแมตและความเกลียดชังต่อมนุษย์และมังกร
หากเป็นเช่นนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามนุษย์และมังกรมีส่วนในการทำลายล้างของประเทศนั้น
「มันอาจจะเป็นความฝันของเธอ โลกที่มนุษย์และมังกรอาศัยอยู่ร่วมกัน……。
แต่คนที่ทำลายมันกลับเป็นคนที่เธออยากอาศัยอยู่ร่วมกันมากที่สุด」
「ฝันงั้นเหรอ……」
「นั่นสินะคะ เธอเอง…มังกรดำคนนั้นก็มีความฝันเหมือนกัน」
โนโซมุมั่นใจในคำพูดของเธอโดยธรรมชาติ
“ฝัน”
สำหรับอนาคตของตัวเอง โนโซมุยังไม่เคยพบเจอเป้าหมายในชีวิตที่ชัดเจนเลย
การควบคุมพลังของเทียแมตคือเป้าหมายของโนโซมุแต่มันไม่ใช่ความฝัน
สำหรับโนโซมุในตอนนี้ การมีอยู่ของ “ความฝัน” นั้นช่างเจิดจ้าราวกับดวงดาวที่ลอยอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน
「อึก！」
แค่คิดแบบนั้นโนโซมุก็รู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมา
เทียแมตเองก็คงไม่ต่างจากเขา
เช่นเดียวกับตัวเขาที่พูดถึงความฝันของเพื่อนสมัยเด็ก เทียแมตอาจจะได้หัวเราะกับเพื่อนสมัยเด็กเช่นเดียวกับตัวเขา และความฝันเหล่านั้นก็พังทลายลงแทบจะในลักษณะเดียวกัน
ความคิดดังกล่าวแล่นเข้ามาในใจของโนโซมุ
ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวที่ทำให้เขาหลุดพ้นจากความสิ้นหวังนั้นก็คือตัวตนที่ยื่นมือเข้ามาช่วย
「อย่างไรก็ตาม ในกรณีของเธอนั้น พลังของเธอ ความฝันของเธอ มันยิ่งใหญ่เกินไป เป็นไปไม่ได้ที่มนุษย์จะทำสิ่งนั้นให้สำเร็จ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่ายิ่งคาดหวังมากเท่าไรยิ่งผิดหวังมากขึ้นเท่านั้น」
ความรู้สึกที่คล้ายคลึงกัน นั่นคือธรรมชาติอันแท้จริงระหว่างโนโซมุกับเทียแมต
นั่นเป็นเหตุผลที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมาจากปากเขา
「ถ้างั้นควรจะทำยังไงดีล่ะครับ……」
「ไม่เห็นจะต้องกังวลไปเลยนี่ค่ะ?」
「เอ๊ะ？」
โนโซมุอดไม่ได้ที่จะสงสัยกับคำพูดของไอริส
「ดังที่ท่านซอนเน่กล่าว อดีตของเทียแมตก็คือของเธอ มันไม่เกี่ยงข้องกับโนโซมุเลย และไม่ใช่สิ่งที่โนโซมุต้องไปยึดติดด้วย
เป็นเพียงความทะนงตัวเท่านั้นแหละค่ะที่คุณคิดจะแบกรับภาระเหล่านั้นเอาไว้
เมื่อมันจบลงแล้ว เราก็ทำอะไรไม่ได้หรอก เพราะโนโซมุไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอดีตได้ทั้งฉันและเธอ」
「นั่นสินะครับ……」
ไอริสพูดบางอย่างที่ตรงไปตรงมา แต่คำพูดของเธอนั้นถูกต้องที่สุด
เดิมทีโนโซมุรู้สึกถึงความเกลียดชังและความระมัดระวังในตัวของเทียแมต
เหตุผลที่จู่ๆเขาพูดสิ่งที่ทำให้เขาสนใจเทียแมต ก็เพราะว่าอดีตที่เธอคนนั้นพยายามทำให้เขาเห็น
ในแง่หนึ่งสิ่งนี้อาจจะเรียกได้ว่าภาพหลอนหรือความทรงจำในอดีตที่คอยหลอกหลอนตัวเทียแมต
「ในกรณีนั้น แค่เป็นตัวของตัวเองและเผชิญหน้ากับเทียแมตก็พอค่ะ」
「เอ๊ะ？」
「สิ่งที่เรียกว่า “การเผชิญหน้า”กับ”การแบกรับ”มันต่างกันนะคะ จนถึงตอนนี้ โนโซมุพยายาม “แบก”อดีตของเทียแมตด้วยอารมณ์ชั่วครู่ นั่นคือสิ่งที่เธอควรรับผิดชอบและไม่ใช่สิ่งที่โนโซมุควรเข้าไปก้าวก่าย
สิ่งที่โนโซมุควรทำคือเผชิญหน้ากับเธอต่อไปโดยยังคงรักษาเจตจำนงของตัวเองเอาไว้ ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งที่คอยเชื่อมทั้งสองเข้าหากัน」
ทุกสิ่งที่เราทำในโลกนี้ถือว่าเป็นการเผชิญหน้ากับบางสิ่งบางอย่างอยู่เสมอ
การฝึกที่โนโซมุและซอนเน่กำลังร่วมมือกันทำคือการเผชิญหน้ากับเทียแมตและควบคุมพลังของเธอ
การฝึกดาบและการศึกษาในประจำวันเผชิญหน้ากับการขาดประสบการณ์อย่างต่อเนื่อง การสนทนากับผู้อื่น การะทะเลาะวิวาท และการโต้แย้งล้วนเป็นการเผชิญหน้าบางสิ่งบางอย่าง
ในกรณีนั้นไอริสกล่าวว่าสิ่งที่โนโซมุควรทำต่อเทียแมตคือ “การเผชิญหน้า”เทียแมตโดยที่คงความเป็นตัวเอง
แม้ว่าเส้นทางเหล่านั้นจะยากลำบากยิ่งกว่าการปล่อยวางซึ่งทุกสิ่ง ท้ายที่สุดแล้วคู่ต่อสู้ของเขาก็คือมังกรดำที่โดนความเกลียดชังและความสิ้นหวังกลืนกินมากว่าห้าพันปี
หากยังอยากควบคุมพลังนั้น ก็ไม่สามารถที่จะเลี่ยงการเผชิญหน้ากับวิญญาณของเทียแมตได้
「เสียใจก็ไม่เป็นอะไรหรอกนะคะ เสียใจได้เห็นใจได้ ไม่เป็นไรที่จะรู้สึกสงสารหรือโกรธแม้แต่นิดเดียวค่ะ
แต่ว่าจงเก็บงำความรู้สึกเหล่านั้นไว้ใกล้หัวใจของตัวเองและหันหน้าเข้าหามันแทนที่จะแบกรับมันเอาไว้ ถ้าเป็นแบบนั้นท่านซอนเน่ก็คงจะพูดแบบเดียวกัน？」
「ขณะที่เก็บงำความรู้สึกเอาไว้……」
เพื่อที่จะก้าวต่อไปข้างหน้าจึงต้องสร้างทางขึ้นมาด้วยตัวเอง
ในเวลานั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่า ประเด็นคือ “ความรู้สึกอันรุนแรง”และ”อารมณ์ที่ร้อนรุ่ม”ภายในตัวเอง มันไม่ใช่แค่ความเห็นอกเห็นใจ
「อ่า ใช่แล้วล่ะ นั่นคือความพิเศษของเธอใช่ไหม? เช่นเดียวกับที่เธอทำ เหมือนที่สร้างความสัมพันธ์ใหม่กับลิซ่า……」
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น โนโซมุเบิกตากว้าง
เมื่อเห็นเขาทำสีหน้าเช่นนั้น ไอริสก็ยิ้ม
「ฉันมีความสุขมากเลยค่ะ การที่โนโซมุกล้าเผชิญหน้ากับฉันโดยตรงไม่ต้องหลีกหนีเหมือนที่ฉันพยายามเผชิญหน้ากับเธอ ดิฉันหวังว่าโนโซมุจะอยู่เคียงข้างฉันตลอดไปนะคะ……」
「……เอ๊ะ？」
「ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ไม่ต้องคิดมากหรอกนะคะ เอาล่ะ รีบไปที่คฤหาสน์กันเถอะค่ะใกล้จะหมดเวลาซ้อม」
ด้วยรอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอ เธอหันหน้าและเริ่มเดิน
ผมสีขาวยาวสลวยของเธอปลิวไสวไปตามสายลมขณะอาบแสงแดดยามบ่าย
โนโวมุหลงใหลในรูปลักษณ์อันสง่างามของเธอ
「ไอริส……」
「คะ？」
「ขอบคุณนะครับ」
「ฮุฮุ ยินดีค่ะ……」
ไอริสเดินหน้าต่อไปและโนโซมุก็ไล่ตามเธอไป
ขณะที่มองดูแผ่นหลังของเธอขณะที่เธอเดินอยู่ข้างหน้าเขาโนโซมุก็นึกถึงคำพูดที่เธอบอกก่อนหน้านี้
จริงอยู่ที่ตอนนี้ผมไม่มี “ความฝัน” เลย แต่ผมมี “ความรู้สึก”
เพื่อนปัจจุบันของผม ผมต้องการปกป้องคนที่ยอมรับตัวผม ผมจึงต้องการเอาชนะคำสาปอันทรงพลังนี่
ด้วยความรู้สึกอันแรงกล้าในใจ โนโซมุจึงไล่ตามเธอไป
แต่ในเวลานี้เขาไม่ได้ตระหนักเลยว่า
อัญมณีที่เรียกว่า “ความฝัน” ที่โนโซมุต้องการในตอนนี้ การแสดงออกของสิ่งนั้นก็คือ “ความแข็งแกร่งของตัวเขา”
ป.ล. หายไปหลายวันสองสัปดาห์ เนื่องจากช่วงสงกรานต์ไปไหว้หลุมศพพ่อช่วงปีใหม่ไทยทุกปี หลุมศพตายายที่เพิ่งเสียงไปเมื่อปีที่แล้ว
ร่วมงานปีใหม่กับทางบ้าน ทำให้มาไม่ได้ถึงสองสัปดาห์ ต้องขอโทษด้วยนะครับ ช่วงนี้วันหยุดผมมีน้อยมาก
ยังกลับมาแปลเพื่อจะจบเรื่องนี้อยู่เน้อ
ใครสนใจจะช่วยค่าข้าวน้องหมาแมวช่วยผู้แปลได้ที่ 097-005-6950 ภารดร บุญมา พร้อมเพย์/True Wallet