“มิโคโตะ เปิดประตูให้หน่อย……”
วู่หยานยกมือเคาะประตูขณะที่ปากก็ส่งเสียงเรียก วินาทีต่อมาเขาก็ได้ยินเสียงมิโคโตะกรี๊ดจากนั้นก็ตามด้วยเสียงเหมือนอะไรสักอย่างตกพื้นพร้อมกัยเสียงฝีเท้าตื่นๆของมิโคโตะ
วู่หยานมีสีหน้ากระอักกระอ่วน แต่ต่อมาเขาก็เริ่มสงสัย
เธอทำอะไรอยู่น่ะ? ทำไมถึงต้องตกใจขนาดนั้น? อย่าบอกนะว่าเธอแอบซ่อนของน่าอายไว้?
ด้วยความสงสัย วู่หยานจึงใช้พลังจิตเปิดประตูเข้าไป และสิ่งที่เขาเห็นคือสีหน้าแดงๆของมิโคโตะ เธอดูลนลาน และหลังจากที่เห็นเขาเข้ามา เธอก็ร้องออกมาอีกครั้ง ใบหน้าแดงก่ำมากกว่าเดิม สีหน้าลนลานอย่างมาก
“นะ..นาย…นายเข้ามาทำอะไร! อะ…ออกไปเดียวนี้นะ!” มิโคโตะก้าวถอยหลังไปหลายก้าว แล้วชี้นิ้วไปที่ประตูพูดเสียงดัง สีหน้าเธอดูราวกับกำลังเจอโจรราคะยังไงยังงั้น นี่ทำให้วู่หยานอึ้งไป
“ทำไมเธอต้องออกอาการขนาดนั้นด้วย? ใช้ว่าฉันจะไม่เคยเข้ามาห้องเธอซักหน่อย……” วู่หยานมองบนใส่มิโคโตะ
มิโคโตะกัดฟันกรอดใบหน้าแดงหนักลามไปถึงหู สุดท้าย เธอก็ก้มหน้าลง แล้วพูดเบาๆว่า “คะ…คือว่า พรุ่งนี้เราต้องเดินทางกลับไปเมืองแห่งการศึกษา พะ….เพราะงั้น คืนนี้ทะ…ทำมะ…ไม่ได้นะ….”
มองดูสีหน้าเขินอายและคำพูดเบาเท่ายุงบินของพี่สาวเรลกัน ริมฝีปากวู่หยานกระตุก ก็ว่าทำไมถึงทำตัวแปลกๆ ที่ไหนได้เธอดันไปคิดว่าตูมาหาเพื่อขอเธอทำเรื่องอย่างว่าสินะ……….
“เฮ้ ในหัวเธอคิดเรื่องอะไรอยู่ ฉันก็แค่มาคุยธุระนะ นี่เธอคิดไปถึงแล้วเนี่ย?” ถึงแม้ว่าเล่นทำให้เกิดเสียง ‘ปะปะปะ’ จะดึงดูดเขาก็เถอะ แต่ว่ารอคุยเรื่องนี้ให้เสร็จก่อนค่อยทำดีกว่า
“ใคร….ใครจะไปเชื่อนายกัน……” แก้มเธอขึ้นสีชมพู มิโคโตะมองค้อนเขา แล้วพูดท้วงเบาๆด้วยความไม่พอใจว่า “หลายวันมานี้ นายก็ใช้คำพูดแบบนี้ตลอด ตอนที่นายแอบเข้าห้องฉันตอนกลางคืน หรือว่าไม่จริงกันห๊ะ!”
“………..” เถียงไม่ออก
“ครั้งนี้ ฉันมาคุยธุระจริงๆ……” ภายใต้สายตาจ้องจับผิดของมิโคโตะ วู่หยานทำให้แค่แบมือเพื่อบอกเธอเป็นนัยว่าครั้งนี้ตัวเองบริสุทธิ์ใจจริง
“….แน่นะ…..” มิโคโตะยังมองด้วยความสงสัย ทำให้วู่หยานตะโกนในใจด้วยความปวดร้าว ‘ทีตอนคนเขาพูดเรื่องจริงกลับไม่เชื่อ แต่ตอนโกหกดันเชื่อนะเธอ’
“ก็ได้ ฉันเชื่อนาย แต่ถ้านายกล้าผิดคำพูดทำกับฉันล่ะก็ฉันจะ……”
มิโคโตะฝืนความอายไว้ แล้วพูดขู่ว่าจะช็อตให้ตาย แต่นึกออกว่าเจ้าหมอนี้มันไม่กลัวไฟฟ้า เธอจึงกลืนคำพูดกลับไปแล้ว แล้วเปลี่ยนเป็นทำมือเป็นกรรไกรตัดฉับๆแทน ทำให้วู่หยานเสียวสันหลังวาบ รีบพยักหน้าตอบทันที
“แล้ว…..นายมาทำอะไร?” ใบหน้ายังคงเขินอายอยู่หน่อยๆ มิโคโตะฝืนพูดขึ้น
“ก่อนจะคุยกัน เราไปเรียกฮินางิคุกับอิคารอสก่อนดีกว่า จะได้พูดทีเดียวเลย!”
“ไม่จำเป็น พวกเราอยู่ที่นี่แล้ว!” วู่หยานเพิ่งพูดจบก็มีเสียงตอบกลับมาจากด้านหลังเขาทันที ทำวู่หยานสะดุ้งโหยง เมื่อหันกลับไปมองตามเสียงเห็น ฮินางิคุกับอิคารอสยืนอยู่ที่หน้าประตู เมื่อเห็นเขามองมา ฮินางิคุจึงเดินนำอิคารอสเข้ามาแล้วนั่งลง
“พวกเธอมาได้ไง?” วู่หยานประหลาดใจแล้วถามด้วยความงุนงง ขณะที่ในใจคิดขึ้นมาว่า ‘ฮู้วว โครตโชคดีที่วันนี้ไม่ได้ทำอะปะปะกับพี่สาวเรลกัน ไม่งั้นล่ะก็โดนจับได้แน่…….’
แต่ฮินางิคุที่ได้ยินคำถามเขา เธอก็กรอกตาพูดว่า “มิโคโตะเล่นกรี๊ดเสียงดังขนาดนั้น ฉันกับอิคารอสอยู่ห้องถัดไปจากเธอเองนะ ดังนั้น เลยออกมาดู แต่พอมาถึงก็ได้ยินนายพูดพอดี……”
ได้ยินแบบนี้ วู่หยานไม่เพียงแต่ไม่โล่งอก เขากลับใจสั่นแทน การที่สามารถได้ยินเสียงกรี๊ดของมิโคโตะได้แบบนี้ งั้นก็…สามารถได้ยินเสียงครางของมิโคโตะด้วยสิ?
โชคดีที่ท่านประธานไม่ได้แสดงสีหน้าสงสัยอะไร ไม่งั้นเขาน่วมแน่ ถึงแม้สองสาวจะโดนเขาผลักลงเตียงแล้ว แต่เพราะท่านประธานต้องนอนเป็นเพื่อนลิลินตลอด เขาเลยไม่มีโอกาสทำเธอเป็นครั้งที่สองเลย…….
กลับกัน ช่วงหลายวันมานี้ขณะที่มาอยู่ตระกูลมิดเดอร์เรีย เขาจะมานอนกับมิโคโตะทุกคืนแบบจัดเต็ม ถ้าเกิดท่านประธานรู้เข้าล่ะก็ เขามั่นใจว่าเธอต้องโกรธแน่ๆ ถึงแม้พวกเขาทั้งสามคนจะเคยทำด้วยกันแล้วก็เถอะ……
“นายเป็นอะไร? จะยืนบื้ออีกนานไหม? ไม่ใช่ว่ามีเรื่องจะพูด?”
“มะ..ไม่มีอะไรฮ่าๆ” วู่หยานหัวเราะแห้งๆ แล้วรีบเอาไอเท็มที่เพิ่งซื้อออกมาวางตรงหน้าทุกคน แล้วเริ่มอธิบาย
หลังจากเขาพูดเสร็จ ฮินางิคุกับอิคารอสก็พยักหน้า มิโคโตะเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเงยหน้ามองวู่หยานด้วยแววตาขอบคุณ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า
“ขอบคุณนะ หยาน….”
จากของพวกนี้ มิโคโตะสามารถเห็นได้ถึงความตั้งใจของวู่หยานที่จะช่วยน้อยสาวเธอ เขาทำเพื่อเธอแบบนี้แล้วจะไม่ให้เธอรู้สึกซาบซึ้งได้ยังไง?
วู่หยานส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มตอบ แล้วยกมือมาลูบหัวเธอ การกระทำที่ดูใกล้ชิดนี่ทำให้มิโคโตะหน้าแดงอีกครั้ง “จะขอบคุณทำไมฮึ? การช่วยเธอก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง…..”
ฮินางิคุเม้มปากเมื่อทั้งสองใกล้ชิดกัน แต่เธอก็ไม่พูดอะไร เพราะในเมือการทำแบบนี้มันบริสุทธิ์ใจมากกว่าที่พวกเขาทำกันก่อนหน้านี้ไม่รู้ตั้งเท่าไหร่……..
แน่นอนว่า ภาพอันอบอุ่นนี้ไม่ได้คงอยู่นานนัก มิโคโตะหยิบการ์ดคาแรคเตอร์ ขึ้นมาแล้วพูดด้วยความไม่พอใจ
“นายยังคิดได้ว่าอิคารอสไม่จำเป็นต้องใช้ บาเรียแม่เหล็กไฟฟ้า แล้วทำไมถึงไม่คิดว่าฉันเองก็ไม่จำเป็นต้องใช้ไอ้ การ์ดคาแรคเตอร์ นี่ ฉันเป็นคนที่มีตัวตนอยู่โลกนั้นนะตาบ้า!”
วู่หยานอึ้งไป มือก็รับการ์ดคืนมาโดยไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี อันนี้เขาโง่จริงๆ มิโตโตะเป็นคนจากโลกอินเด็กซ์ แล้วเธอจำเป็นต้องใช้ การ์ดคาแรคเตอร์ ด้วย?
ถอนหายใจ วู่หยานทำได้แค่พูดว่า “เก็บไว้ใช้คราวหน้าล่ะกัน…..”
“ไม่ ใช้ครั้งนี้แหละ!” ฮินางิคุพูดขึ้นมาทันที แล้วหยิบการ์ดจากมือวู่หยานมา ไม่ให้เขาเก็บมันเข้าแหวนมิติ
“ห๊ะ? เธอจะให้ใครใช้?” วู่หยานกับมิโคโตะมองฮินางิคุด้วยสายตาแปลกๆ การเข้าโลกดันเจี้ยนไม่ใช่ใครก็เข้าได้ เฉพาะวู่หยานที่มีระบบกับซัมมอนของเขาเท่านั้นที่ไปได้ เรื่องนี้ฮินางิคุก็ควรจะรู้สิ…….
“แน่นอน ว่าต้องให้เพื่อนคนใหม่ไง!” ฮินางิคุพูดขึ้นโดยไม่สนใจสีหน้าสงสัยของวู่หยานกับมิโคโตะ
“เพื่อนใหม่เหรอ?”
มองดูสีหน้างงของเขา ฮินางิคุก็ส่ายหน้าด้วยความเอือม “ใช้ ในเมื่อเรามีแต้มอัญเชิญ แล้วทำไมไม่อัญเชิญเพื่อนคนใหม่มาช่วยล่ะ?”
ได้ยินแบบนี้ วู่หยานก็บรรลุทันที ใช้แล้วตอนนี้เขามีแต้มอยู่ 120,000 แต้มอัญเชิญ!
ต้องรู้ก่อนว่า ที่เมืองแห่งการศึกษาแรงค์8ที่รู้แน่ๆก็มี หนึ่ง อเลสเตอร์ ในฐานะที่เป็นจอมเวทย์ในตำนาน พลังย่อมไม่น้อยแน่ สอง ไอวาส ที่เป็นนางฟ้า พลังของเธอนั้นไม่น้อยกว่าแอคเซลาเรเตอร์ตอนตื่นขึ้นเลย(@ร่างมีปีก)
สาม แอคเซลาเรเตอร์ ที่สามารถชนะมิโคโตะตอนเลเวล68ได้ใน100ท่า มันเป็นแรงค์8แน่นอน!
สี่ ผู้มีพลังจิตที่สามารถสู้กับแอคเซลาเรเตอร์ในด้านพลังจิตได้ คาคิเนะ เทโทคุ !
ในทั้งสี่คนนี้ คนแรกเป็นเพราะเป้าหมายในครั้งนี้ แน่นอนว่าย่อมต้องไปยุ่งเกี่ยวด้วยแน่ แล้วสำหรับคนที่สี่ มันเป็นคนที่อยู่ด้านมืด และเป็นคนทะเยอทะยาน บางทีมันอาจจะสอดมือเข้ามายุ่งด้วยก็ได้!
ทั้งสี่คนนี้ จะเหลืออยู่สาม เพราะ อเลสเตอร์ มันจะไม่เคลื่อนไหวด้วยตัวเองเพราะเหตุผลบางอย่าง
สมมติว่าอิคารอสสามารถสู้ได้หนึ่งหรือสองคนพร้อมกัน มันก็ยังมีโอกาสเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น ใครจะไปรู้ละบางทีอาจจะมีคนเข้ามายุ่งด้วยก็ได้ ดังนั้นเพื่อความชัวร์ มันจะดีกว่าที่เขาจะอัญเชิญเพื่อนพ้องคนใหม่ที่เป็นแรงค์8
“ได้! ตัดสินใจแล้ว! มาอัญเชิญกัน!” วู่หยานตบมือดังแปะ ด้วยความรู้สึกตื่นเต้น แน่นอนว่าเขาย่อมตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้อัญเชิญสาวน้อย!
“หยาน แล้วนายคิดจะอัญเชิญใคร?” ฮินางิคุกับมิโคโตะแม้แต่อิคารอสเองก็หันมามองวู่หยานด้วยความสนใจ วู่หยานหยุดคิดครู่หนึ่ง แล้วหันไปมองอิคารอสที่ทำสีหน้างง วู่หยานก็พูดว่า
“ครั้งนี้ เราจะอัญเชิญเพื่อนอิคารอส!”