เวลานี้หัวหน้าทีมก็เห็นเหล่าหนูตัวเล็กๆ ที่โกโต้คุงพบแล้วเช่นกัน เขารู้ความชอบบางอย่างของลูกทีมใต้บังคับบัญชาดี ก็หัวเราะพลางบ่นว่า “ให้นายจัดการหนูตัวเล็กๆ พวกนั้นหนึ่งนาที ชิกามารุคุง พวกเราไป”
สาเหตุที่หัวหน้าทีมวางใจขนาดนั้น เป็นเพราะเขาไม่คิดว่าหนูตัวเล็กๆ พวกนี้จะสร้างปัญหาอะไรให้กับโกโต้คุงได้ ยิ่งไม่จำเป็นต้องให้พวกเขาสามคนลงมือด้วยกัน ดังนั้นเขาจึงให้โกโต้คุงไปเล่นคนเดียว
ทั้งสองคนบังคับหุ่นรบให้บินออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว ทิ้งโกโต้คุงไว้คนเดียว เมื่อพวกเขาจากไปก็ไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่า ห่างออกไปอีกทางด้านหนึ่งที่เกือบติดกับพื้นดิน มีหุ่นรบสีน้ำเงินขาวตัวหนึ่งกำลังบินโฉบเข้ามาในความสูงระดับต่ำอย่างยิ่งยวด….
โกโต้คุงควบคุมหุ่นรบล็อกเป้าหมายไปยังผู้คนด้านล่าง จากนั้นก็ชูแขนขวาของหุ่นรบขึ้นมา ใช้ปืนลำแสงเล็งไปที่กลุ่มคนที่อยู่ไกลๆ เบื้องล่างซึ่งกำลังมองเขาด้วยความหวาดหวั่นพรั่นพรึง
……
ฉีหลง อู่จย่งและคนอื่นๆ ย่อมรู้ว่าพวกเขาถูกฝ่ายตรงข้ามเจอตัวแล้ว สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง ตะโกนเสียงดังลั่นอย่างสุดชีวิตให้พวกเพื่อนๆ รีบวิ่งเร็วเข้า…ความจริงแล้วพวกเขารู้อยู่แก่ใจดีว่า ต่อให้พวกเขาวิ่งเร็วอีกแค่ไหนก็หนีอานุภาพพลังงานแสงของปืนลำแสงหุ่นรบไม่พ้น
“วะฮะฮ่า! แมลงตัวน้อยๆ ที่น่าสงสาร บอกลาโลกไปแบบนี้ละกันนะ” โกโต้คุงเห็นพวกเด็กๆ ด้านล่างทำหน้าหวาดหวั่น ก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นช สีหน้าแบบนี้แหละที่ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างหาใดเปรียบ เหมือนกับรู้สึกไฮจากการเสพยาก็ไม่ปาน ไม่อาจต้านทานได้ นี่ก็คือเหตุผลที่เขาคลั่งไคล้ในการสังหารโหดเด็กๆ มาตลอด
โกโต้มีรอยยิ้มอย่างบ้าคลั่งและจิตใจบิดเบี้ยวเช่นนี้ เขากดปุ่มยิงในมือลงไปอย่างเฉียบขาด ลำแสงสายหนึ่งกำลังรวมตัวกันที่ปากกระบอกปืนลำแสง กำลังจะยิงออกไป….
เสียง ‘ตูม!’ ดังสนั่น!
ลำแสงสายหนึ่งจากที่ไกลๆ ยิงเข้าใส่ปืนลำแสงของหุ่นรบเขาไปก่อนหนึ่งก้าว ปืนลำแสงระเบิดออกในชั่วพริบตาเนื่องจากพลังงานแสงสายนี้เอง มันระเบิดแขนขวาของหุ่นรบโกโต้คุงขาดทั้งแขนร่วงลงสู่พื้นทันที
“หุ่นรบของสหพันธรัฐ!” เดิมทีพวกฉีหลง อู่จย่งรอคอยความตายย่างกรายเข้ามา แต่ไม่นึกเลยว่าพวกเขาจะถูกช่วยไว้ในช่วงเวลาสุดท้าย พวกเขามองไปทางต้นกำเนิดของลำแสงด้วยกัน หุ่นรบสีน้ำเงินขาวตัวหนึ่งกำลังบินเข้ามาด้วยความเร็วสูงจากที่ห่างไกล จากนั้นมันก็พุ่งตรงเข้าใส่หุ่นรบของฮิงูเระที่อยู่บนท้องฟ้าสูง
“ดีเหลือเกิน พวกเราได้รับการช่วยเหลือแล้ว!” ใบหน้าของทุกคนต่างมีความตื่นเต้นที่รอดพ้นหายนะมาได้
หานจี้จวินเป็นคนเดียวที่ยังคงเยือกเย็นอยู่ “ฉวยโอกาสนี้หนีเร็วเข้า!” หุ่นรบของฮิงูเระมีอยู่สามตัว แต่ว่าหุ่นรบของสหพันธรัฐมาแค่ตัวเดียว ถ้าหากหุ่นรบอีกสองตัวของฮิงูเระรีบมาทันทีละก็ หานจี้จวินไม่คิดว่าหุ่นรบสหพันธรัฐจะมีความหวังที่รอดชีวิตต่อไปได้ ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะช่วยเหลือพวกเขาไว้ เขาเองก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายตาย แต่ความเป็นจริงจำเป็นต้องทำให้หานจี้จวินใคร่ครวญถึงการเอาชีวิตรอดของพวกเขาก่อน
พวกฉีหลงรู้ว่าหานจี้จวินเตือนได้ถูกต้อง พวกเขามองไปที่หุ่นรบสีน้ำเงินขาวอย่างอาลัยอาวรณ์แวบหนึ่ง จากนั้นก็เรียกสมาชิกในทีมเดินทางลึกเข้าไปในป่ามากยิ่งขึ้น…
“สู้เข้านะ ผู้ควบคุมหุ่นรบของสหพันธรัฐ!” ทุกคนลอบให้กำลังใจผู้ควบคุมหุ่นรบของสหพันธรัฐที่กำลังต่อสู้อยู่กลางอากาศ
“บากะ!” โกโต้คุงเดือดดาล เขาแค่จะฆ่าหนูตัวเล็กๆ ไม่กี่ตัวเพื่อความสะใจเท่านั้น ไม่นึกเลยว่าความเลินเล่อของเขาจะทำให้อีกฝ่ายระเบิดแขนขวาเขาจนขาด ทำให้สูญเสียปืนลำแสงไป
เขามองหุ่นรบสีน้ำเงินขาวที่บินมาตัวนั้นด้วยความแค้นเคือง มันเป็นหุ่นรบมาตรฐานระดับสูงที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในจักรวรรดิ ตรงหน้าอกมีแค่เครื่องหมายของสหพันธรัฐ ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีก แค่นี้ก็รู้แล้ว่าอีกฝ่ายเป็นแค่ผู้ควบคุมหุ่นรบระดับสูงทั่วไปเท่านั้น
ควรรู้ไว้ว่าหุ่นรบของระดับไพ่ราชาขึ้นไปในสหพันธรัฐ ตรงหน้าอกนอกจากจะมีเครื่องหมายของสหพันธรัฐแล้ว มันยังมีตราสัญลักษณ์ของตัวเองด้วย ระดับยิ่งสูง ตราสัญลักษณ์ของตัวเองก็จะยิ่งมีขนาดใหญ่ขึ้น เมื่อกลายเป็นผู้ควบคุมขั้นราชันแล้ว หน้าอกก็จะไม่มีเครื่องหมายของสหพันธรัฐอีก เหลือเพียงตราสัญลักษณ์เฉพาะของตัวเองเท่านั้น ยกตัวอย่างเช่น หลิงเซียว หน้าอกของหุ่นรบเขามีเพียงฟีนิกซ์เพลิงที่ลุกโชนอยู่ตัวเดียว
มือที่เดิมทีอยากจะกดปุ่มติดต่อหัวหน้าทีมหยุดชะงักลงฉับพลัน…เมื่อสักครู่นี้เขาคิดจะเรียกหัวหน้าเข้ามาจริงๆ แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นแค่ผู้ควบคุมหุ่นรบระดับสูงธรรมดาคนหนึ่ง ความทระนงของเขาทำให้เขาไม่กดปุ่มติดต่อนี้อีก
เผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้แบบนี้ ถ้าเขาเรียกความช่วยเหลือ นี่ก็เป็นการดูหมิ่นเขาแล้ว
โกโต้คุงรู้สึกว่าตัวเองจะขายหน้าไม่ได้ เมื่อคิดว่าเขาเป็นหัวกะทิของจักรวรรดิ ผู้ควบคุมหุ่นรบไพ่ราชาของกองกำลังป้องกันตนเอง เขาจะพ่ายแพ้ให้กับผู้ควบคุมหุ่นรบระดับสูงธรรมดาของประเทศศัตรูได้ยังไงกัน?
โกโต้ตัดสินใจในชั่วพริบตา เขาจะล้างแค้นให้ตัวเอง ต่อให้ตอนนี้เขาเหลือเพียงแค่แขนซ้าย อาศัยความสามารถในการควบคุมของเขา ย่อมทรมาณอีกฝ่ายให้สะบักสะบอมจนแทบขาดใจตายได้แน่นอน
โกโต้คุงควบคุมแขนซ้ายของหุ่นรบให้ชักดาบแสงด้านหลังออกมาทันที จากนั้นก็เตรียมพร้อมที่ต่อสู้ประชิดตัวกับอีกฝ่าย
“ลูกพี่ ฝ่ายตรงข้ามเลือกต่อสู้ประชิดตัวแหละ!” เสียวซื่อรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เมื่อเทียบกับการโจมตีระยะไกลแล้ส เสี่ยวซื่อเชื่อมั่นในการต่อสู้ประชิดตัวของหลิงหลานมากกว่า
“โชคดีไม่เลวเลย เสี่ยวซื่อ เปิดแรงม้าทั้งหมด ให้ฉันเข้าไปปะทะ!” หลิงหลานออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด
เดิมทีเธอยังควบคุมความเร็วไว้ กลัวว่าอีกฝ่ายจะซุ่มโจมตีหุ่นรบของเธอ ดังนั้นถึงได้พุ่งสมาธิทั้งหมดเตรียมตัวควบคุมหุ่นรบให้ทำการบินอย่างไร้กฎเกณฑ์ ทว่าการตัดสินใจแบบนี้ของฝ่ายตรงข้ามทำให้เธอสบายใจขึ้นเยอะ ควรรู้ไว้ว่าการบินอย่างไร้กฎเกณฑ์ต้องสิ้นเปลืองแรงใจมาก นี่ก็เป็นท่วงท่าบินระดับสูงที่หลิงหลานเพิ่มจะเรียนรู้ได้ไม่นาน หลิงหลานที่ยังไม่เชี่ยวชาญมากจึงได้แต่ไปอย่างเต็มกำลัง
“รับทราบ ลูกพี่ มอบให้ฉันจัดการเถอะ” พริบตาที่เสี่ยวซื่อตอบ ความเร็วในการบินแต่เดิมก็เพิ่มขึ้นหลายเท่าตัวทันที
เดิมทีโกโต้คุงคิดว่ายังมีโอกาสปรับตัว แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจู่ๆ ความเร็วของอีกฝ่ายเพิ่มขึ้นหลายเท่า พริบตาเดียวก็บินมาถึงเบื้องหน้าเขา เรื่องที่บัดซบกว่าก็คือ อีกฝ่ายไม่มีความคิดจะลดความเร็วลงเลยสักนิดเดียว เขาเลือกเข้ามาปะทะกันตรงๆ เต็มไปด้วยความรู้สึกว่าให้ตายตกตามกัน
แน่นอนว่าโกโต้คุงไม่อยากพินาศไปพร้อมกับอีกฝ่าย ปฏิกิริยาแรกของเขาก็คือหลบ เครื่องยนต์หลักขับเคลื่อนฉุกเฉินไปทางด้านข้าง เขาฝืนบังคับหุ่นรบไปเคลื่อนที่ทางด้านข้าง หลบกาปะทะของอีกฝ่ายได้พอดี
โกโต้ยังไม่ทันรู้สึกวางใจ หุ่นรบสีน้ำเงินขาวที่กำลังจะแฉลบผ่านตัวเขาก็หยุดชะงักลงอย่างผิดปกติทันที ในเวลาเดียวกัน จู่ๆ แขนจักรกลของฝ่ายตรงข้ามก็งอขึ้นมาก่อนจะหมุนอย่างหนักหน่วง ข้อศอกโจมตีใส่ที่สะบักของหุ่นรบสีดำอย่างรุนแรง
เสียง ‘เปรี้ยง!’ ดังลั่น! การโจมตีด้วยศอกนี้มีพละกำลังมหาศาลอย่างยิ่ง ทำให้หุ่นรบสีดำสูญเสียการควบคุมทั้งหมดทันที หุ่นรบที่แต่เดิมจอดลอยอยู่กลางอากาศก็ร่วงตกลงฉับพลัน….
“บัดซบ!” การเลินเล่อครั้งเดียวทำให้เขาตกเป็นฝ่ายถูกกระทำ สูญเสียโอกาสโจมตีก่อนไปแล้ว โกโต้คุงพยายามควบคุมหุ่นรบสุดชีวิต หวังว่าจะสามารถควบคุมความเร็วในการตกนี้ได้ทำให้หุ่นรบกลับคืนสู่ความสมดุล หลังจากนั้นก็ทำการโต้กลับ
เขาควบคุมหุ่นรบให้กลับมามั่นคงไม่ให้มันร่วงลงต่อไปด้วยความยากลำบาก แต่ไม่คาดคิดว่าหุ่นรบสีน้ำเงินขาวจะไม่ได้หยุดจู่โจมเนื่องจากการใช้ศอกโจมตีในตอนนั้น ฝ่ายตรงข้ามเลือกร่วงตามลงมา บินกลับหัวกลับหางและใช้กำปั้นเหล็กซัดอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง
การโจมตีครั้งนี้ทำลายสมดุลของหุ่นรบอีกครั้งแล้วหุ่นรบก็ตกลงไปอย่างรวดเร็ว ในตอนที่โกโต้คุงพยายามคิดจะดึงหุ่นรบเขาขึ้นมาอย่างสุดความสามารถนั้น เขาก็ตะลึงงันไปเมื่อพบว่าหุ่นรบสีน้ำเงินขาวของอักฝ่ายตกลงมาเร็วกว่าเขาอีก มันไล่แซงเขาไปทันที
ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเครื่องยนต์หลักที่อยู่ตรงด้านข้างสองฝั่งของหุ่นรบสีน้ำเงินขาวเปิดใช้งานพร้อมกัน บวกกับแรงขับเคลื่อนมหาศาลทำให้หุ่นรบสามารถร่วงลงไปเร็วมากยิ่งขึ้น….
พวกฉีหลงที่อยู่ด้านล่างเพิ่งจะวิ่งหนีไปได้ไกลๆ จากนั้นพวกเขาก็ซ่อนตัวชมการต่อสู้ ทันทีที่พวกเขาเห็นฉากนี้หัวใจก็กระตุกขึ้นมา ระบบของหุ่นรบสหพันธรัฐเกิดปัญหาหรือไง หรือว่าผู้ควบคุมทำพลาดในตอนที่บังคับหุ่นรบ?
เมื่อเห็นหุ่นรบสีน้ำเงินขาวกำลังชนกับพื้นดินซึ่งอยู่ห่างไม่ถึงสองเมตร เครื่องยนต์สำรองที่ใช้แรงตอบโต้ในการขับเคลื่อนซึ่งปิดการทำงานมาตลอดนั้นก็เปิดใช้งานปากท่อไอพ่นทั้งสิบสองอัน กระแสลมระเบิดออกมาอย่างรุนแรง ใบไม้กิ่งไม้หักๆ บนพื้นถูกเป่าขึ้นมาก่อนจะลอยหมุนวนตามกระแสลม
แค่แรงขับนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ร่างของหุ่นรบที่กำลังตกลงมาลอยนิ่งทันที ในขณะเดียวกัน แขนจักรกลสองข้างของหุ่นรบสีน้ำเงินขาวก็ยันไว้ที่ยอดศีรษะ สิบนิ้วกางออกฉับพลัน ก่อนจะกระแทกลงพื้นอย่างหนักหน่วง สองขาของมันหมุนขึ้นมาอย่างรุนแรง เตะไปยังจุดที่หุ่นรบสีดำตกลงมา
ด้วยเหตุนี้เอง หุ่นรบได้สะบัดท่าโทมัส แฟลร์[1]ที่มีความยากในระดับกลางของหุ่นรบขึ้นมา เตะหุ่นรบสีดำกระเด็นออกไปโดยพลัน และเนื่องจากพละกำลังมหาศาลในคราวนี้ทำให้หุ่นรบสีดำไม่สามารถหักเหพลังได้ มันจึงได้แต่ถูกหุ่นรบสีน้ำเงินขาวเตะลอยไปทันที
“ร้ายกาจเกินไปแล้ว!” พวกฉีหลงมองด้วยความตะลึงงัน ไม่นึกเลยว่าหุ่นรบจะสามารถใช้ทักษะการต่อสู้ของมนุษย์ได้เหมือนกัน นอกจากนี้ยังน่าตกตะลึงและน่าตื่นเต้นกว่าการต่อสู้ของคนจริงๆ อีก
หุ่นรบสีน้ำเงินขาวใช้สองมือยันไว้แรงๆ จากนั้นหุ่นรบก็ยืนขึ้นมา มือซ้ายชักดาบแสงจากด้านหลังออกมาโดยไม่ลังเล ในขณะที่มือขวาคว้ามีดคลื่นแม่เหล็กออกมาจากด้านข้างต้นขาของหุ่นรบ จากนั้นก็กระโจนเข้าไปหาหุ่นรบที่ล้มอยู่บนพื้นไม่ไกลและยังลุกขึ้นมาไม่ได้ด้วยความอำมหิต
“อ๊าก บากะ ตายซะ ไปตายซะ!” โกโต้คุงส่ายศีรษะที่ถูกสั่นสะเทือนจนรู้สึกวิงเวียน เมื่อเขาเห็นหุ่นรบสีน้ำเงินขาวชูมีดคมกริบพุ่งเข้ามาก็รีบยิงปืนใหญ่บนตัวทุกอันที่สามารถยิงออกไปได้ พยายามหยุดยั้งอีกฝ่ายไว้ บางทีอาจเป็นเพราะความหวาดกลัว เขาจึงสบถเสียงดังลั่นด้วยความคลุ้มคลั่งภายในห้องคนขับ
เมื่อเผชิญหน้ากับปืนใหญ่ของหุ่นรบสีดำที่กราดยิงออกมา ร่างของหุ่นรบสีน้ำเงินขาวที่วิ่งไปด้วยความเร็วสูงก็พลันซ้อนกัน และตัดสลับกันขึ้นมา ถึงขนาดที่ยังปรากฏเป็นภาพซ้อนหลายชั้น….ปืนใหญ่พวกนั้นตกลงไปที่ข้างตัวหุ่นรบสีน้ำเงินขาว ก่อให้เกิดเปลวเพลิงประกายไฟออกมานับไม่ถ้วน ทว่าไม่มีสักลูกที่สามารถยิงโดนมันเลย
“นั่นเป็นการเคลื่อนที่วิ่งพุ่งไร้หลักเกณฑ์ที่ผู้ควบคุมไพ่ราชาเท่านั้นถึงจะใช้เป็นหรือเปล่า?” อู่จย่งเอ่ยถามด้วยสีหน้าตกใจ
ฉีหลงพยักหน้าด้วยความตื่นเต้นทันที “ใช่แล้ว ใช่แล้ว เป็นท่านั้นนี่แหละ! คนที่บังคับหุ่นรบตัวนั้นจะต้องเป็นผู้ควบคุมไพ่ราชาแน่นอน!”
เวลานี้ฉีหลงมองหุ่นรบสีน้ำเงินขาวที่แสดงความสามารถอันยอดเยี่ยมตัวนั้นด้วยสีหน้าเคารพเลื่อมใส คนที่ปรารถนาอยากที่จะควบคุมหุ่นรบอย่างแรงกล้าก็คือตัวเขานี่แหละ…ในใจเขา**ส่งเสียงดังอย่างบ้าคลั่งว่า ฉันอยากบังคับหุ่นรบ บังคับหุ่นรบ (ข้ามบังคับหุ่นรบมากกว่าสิบล้านตัวไป)…
“เป็นไปไม่ได้ จะเป็นการวิ่งพุ่งไร้หลักเกณฑ์ไปได้ยังไง…” โกโต้คุงมองเห็นฉากนี้ก็เบิกตากว้างไม่อยากจะเชื่อ ความเสียใจโจมตีใส่ที่หัวใจ เขารู้สึกเหมือนกับตัวเองถูกหลอกแล้ว…
“ไอ้คนจีนสารเลว!” ช่วงเวลาท้ายที่สุด เขากดปุ่มติดต่อหัวหน้าทีมตามจิตใต้สำนึก แต่ว่าก็ช้าไปเสียแล้ว ดาบแสงของหุ่นรบสีน้ำเงินขาวแทงเข้าไปในห้องคนขับของเขาอย่างโหดหี้ยม พลังงานแสงมหาศาลหลอมทำลานร่างกายส่วนบนของเขาทันที มีเพียงเลือดนับไม่ถ้วนสาดเต็มไปทั่วห้องคนขับ
…….
หัวหน้าทีมที่อยู่ห่างออกไปได้สามกิโลเมตรเห็นคำร้องขอติดต่อของโกโต้คุงก็รีบรับสาย “โกโต้คุง? โกโต้คุง?”
อีกฝั่งหนึ่งของสายกลับเงียบกริบ ทว่ามีเสียงน้ำหยดดังขึ้นมาอย่างน่าประหลาด…
“แย่แล้ว โกโต้คุงเกิดเรื่องแล้ว! พวกเรากลับ!” หัวหน้าทีมรู้สึกได้อย่างรุนแรงว่าท่าไม่ดีแล้ว เขาตัดสินใจเด็ดขาดเรียกลูกทีมอีกคนกลับไปดูสถานการณ์ด้วยกัน
………………………………………………………
[1] ท่าเต้นบีบอยที่ใช้มือยันพื้น สองขาหมุนวนอยู่กลางอากาศ
Related