ตอนที่ 193 ข้าต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น (3)
จวินอู๋เย่ายิ้มกว้างและกล่าวว่า “ข้าเต็มใจ”
เป็นคำตอบที่เอาแต่ใจมาก
จวินอู๋เสียมองเขาและพยายามคาดเดาว่าชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ในใจ
“ไปทำในสิ่งที่เจ้าต้องการจะทำเถิด และข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอ ข้าเป็นพี่ชายของเจ้า เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือที่พี่ชายจะปกป้องน้องสาว” จวินอู๋เย่ายกมือขึ้นและลูบศีรษะเล็กๆ ของจวินอู๋เสีย เขารู้สึกได้ทันทีว่าหากเด็กน้อยคนนี้สามารถพูดคุยกับเขาเป็นปกติเช่นนี้ได้ในทุกวัน แม้จะไม่ได้กอดหรือจูบนาง มันก็ช่างให้ความรู้สึกที่ดีจริงๆ
จวินอู๋เสียตกตะลึงเล็กน้อย
พี่ชายหรือ
นั่นน่าจะเป็นความสัมพันธ์แบบหนึ่งของครอบครัว
จวินอู๋เสียเหลือบมองจวินอู๋เย่าอีกครั้ง แต่ครั้งนี้สายตาของนางแตกต่างจากเมื่อก่อน นางพยักหน้าให้จวินอู๋เย่าและรีบหันหลังกลับวิ่งไปที่ห้องหนังสือ
นางจะกลับไปบอกจวินเสี่ยนและจวินชิงว่านางไม่ตกลงที่จะขุดหลุมฝังศพของท่านพ่อ!
แม้ว่าพวกเขาจะต้องเผชิญหน้ากับสำนักชิงอวิ๋น แต่แผ่นหลังของสกุลจวินของพวกเขาจะต้องไม่งอเป็นอันขาด!
เมื่อมองตามแผ่นหลังของจวินอู๋เสียที่ค่อยๆ หายลับไปจากสายตา จวินอู๋เย่าไม่สามารถหุบรอยยิ้มที่มุมปากได้เลย
“นี่เป็นครั้งแรกที่เสี่ยวเสียเอ๋อร์พูดกับข้าด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเช่นนี้ มันช่างรู้สึกดีจริงๆ” จวินอู๋เย่ายืนอยู่ที่ลานคนเดียว ราวกับว่ากำลังพูดกับตัวเอง
เงาดำปรากฏขึ้นอย่างเงียบๆ ด้านข้างเขาราวกับว่าเป็นเงาของเขา
“เพราะคุณหนูใหญ่รับรู้ถึงความดีของนายท่าน” ชายชุดดำกล่าวด้วยน้ำเสียงเบา เขาเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ทุกอย่าง สายตาลอบมองจวินอู๋เย่าและรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“นอกจากจวินเสี่ยนและจวินชิงแล้ว นางไม่เคยใช้น้ำเสียงที่ดีเช่นนี้กับคนอื่น” จวินอู๋เย่าอารมณ์ดี แค่คิดขึ้นมาได้ว่าแม้แต่องค์รัชทายาทที่สมควรตายนั่นเด็กน้อยของเขาก็เอาแต่สั่งงานเท่านั้น เมื่อคิดถึงแววตาของจวินอู๋เสียก่อนที่นางจะจากไป หัวใจที่เย็นชาของจวินอู๋เย่าก็พองฟูรู้สึกเหมือนดั่งผีเสื้อที่กำลังโบยบินไปในอากาศ
“คุณหนูใหญ่ให้ความสำคัญกับครอบครัวเป็นอย่างมาก” ชายชุดดำกล่าวอย่างจงใจ
อย่างไรก็ตาม นายท่านบางคนที่กำลังอารมณ์ดีอยู่กลับไม่สังเกตเห็นถึงความผิดปกตินั้นแม้แต่น้อย
“อืม”
ชายชุดดำมองดูท่าทางมีความสุขของนายท่านของตัวเอง ในใจของเขาก็รู้สึกกังวล เขาควรเตือนนายท่านดีหรือไม่ว่าความรู้สึกของคุณหนูใหญ่ที่มีต่อนายท่านนั้นกำลังเปลี่ยนไปในทิศทางที่ผิด
คุณหนูใหญ่เข้าใจคำว่า ‘พี่ชาย’ ของนายท่านผิดถนัด!
เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ทิศทางที่คุณหนูใหญ่เริ่มเปลี่ยนไปนั้น คือเริ่มคิดและถือนายท่านให้เป็นพี่ชายจริงๆ
และเขาไม่รู้สึกแม้แต่น้อยว่านายท่านอยากจะเป็นพี่ชายของคุณหนูใหญ่
ที่นายท่านอยากเป็น น่าจะเป็น ‘คนรัก’ ของคุณหนูใหญ่มากกว่า
“ค้นหาสถานที่เล็กๆ ที่เรียกว่าสำนักชิงอวิ๋นออกมาให้ข้า” จวินอู๋เย่าสั่ง ถ้าจวินอู๋เสียตั้งใจจะต่อต้านจริงๆ การทำลายคนของสำนักชิงอวิ๋นที่อยู่ในวังหลวงก็จะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น ด้วยนิสัยของจวินอู๋เสียแล้ว นางต้องขุดรากถอนโคนพวกนั้นอย่างแน่นอน
“ขอรับ” เมื่อมองดูนายท่านที่โหดเหี้ยมของตัวเอง เริ่มลงมือแผ้วถางทางเตรียมการให้คุณหนูใหญ่เพียงเพราะได้รับการกระตุ้นจากแววตาที่ ‘ดี’ คู่นั้น ชายชุดดำก็ไม่รู้ว่าจะควรจะร้องไห้หรือหัวเราะดี
ท่าทีเป็นห่วงเป็นใยเช่นนี้ มันไม่เหมือนท่าทีของนายท่านของพวกเขาจริงๆ
“นายท่าน ข้าได้ยินมาว่าสำนักชิงอวิ๋นดูเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับตำหนักหนึ่ง นายท่านว่า…”
รอยยิ้มบนใบหน้าของจวินอู๋เย่าหายไปทันที ความรู้สึกดีทุกอย่างสับเปลี่ยนไปเป็นความโหดเหี้ยมในพริบตา
“มือของสิบสองตำหนักยืดออกมายาวเกินไปหน่อยหรือไม่ แม้แต่สามโลกเบื้องล่างก็เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย”
ชายชุดดำมองดูใบหน้าที่โหดเหี้ยมของนายท่านของตัวเองแล้วลอบพึมพำในใจ บอกว่าพวกเขายืดมือออกมายาว ท่านก็ยืดออกมาไม่น้อยเช่นกันไม่ใช่หรือขอรับ
“ไม่ว่าจะเกี่ยวข้องกับตำหนักใด ที่สมควรตายก็ต้องตาย” จวินอู๋เย่ากล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา
ตอนที่ 194 เปิดโลงศพ (1)
เมื่อจวินอู๋เสียมาถึงห้องหนังสือ จวินเสี่ยนและจวินชิงก็ไม่อยู่ที่นั่นแล้ว พวกเขาหายตัวไปพร้อมกับกลุ่มทหารของจวนหลินอ๋องและหลงฉี จวินอู๋เสียรีบตามหาลุงฝูทันที จึงได้รู้ว่าจวินเสี่ยนและจวินชิงได้ตัดสินใจตั้งแต่แรกแล้ว เพื่อปกป้องความปลอดภัยของสกุลจวิน พวกเขาจึงออกเดินทางไปที่สุสานของจวินกู้ทันที
ความตั้งใจนั้นชัดเจนมาก
“เสี่ยวเฮย” จวินอู๋เสียเรียกเจ้าแมวดำออกมา แมวดำตัวน้อยก็แปลงร่างกลายเป็นสัตว์ร้ายสีดำขนาดยักษ์ และขนสีทองตรงแผงคอนั้นก็ขยายไปเต็มหน้าอกของมันหลังจากที่มันแปลงร่าง ยิ่งดูสง่างามมากขึ้นไปอีก
คนสกุลจวินจะพาจวินอู๋เสียไปกราบไหว้หลุมฝังศพจวินกู้ทุกปี จวินอู๋เสียจึงจำได้ว่าสุสานของจวินกู้อยู่ที่ไหน ภายใต้ท้องฟ้าที่มืดมิด จวินอู๋เสียนั่งอยู่บนหลังของสัตว์ร้ายสีดำและมุ่งตรงไปยังสุสานของจวินกู้
แผ่นหลังของสกุลจวินจะงอไม่ได้ และหลุมฝังศพของจวินกู้ก็ขุดไม่ได้!
จวินอู๋เสียตรงออกมาจากเมืองหลวงจนมาถึงสุสานนอกเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว สุสานนี้เป็นสุสานที่ฝังศพทหารและแม่ทัพนายกองมากมายที่สกุลจวินเคยนำทัพ พวกเขาทุกคนล้วนเป็นผู้ภักดีที่เสียชีวิตในสนามรบ
จวินเสี่ยนเคยกล่าวไว้ว่า พี่น้องสกุลจวินและสหายร่วมรบของสกุลจวินจะต้องฝังไว้ด้วยกัน แม้จะอยู่ใต้ดินพวกเขาก็จะไม่รู้สึกโดดเดี่ยว
เมื่อจวินอู๋เสียมาถึงสุสาน ก็เห็นทหารสองคนที่สวมชุดทหารองครักษ์ของจวนหลินอ๋องกำลังยืนเฝ้าหน้าสุสานอยู่ พวกเขาหยุดชะงักไปทันทีเมื่อเห็นจวินอู๋เสียเข้ามา แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ทันพูดอะไร สัตว์ร้ายสีดำตัวนั้นก็พาตัวจวินอู๋เสียทะยานออกไปแล้ว
ทหารองครักษ์ที่กำลังจะโค้งตัวแสดงความเคารพ ในใจของพวกเขาแทบแตกสลาย…
ในสุสาน มีทหารหลายสิบนายของกองทัพรุ่ยหลินยืนอยู่ ในมือของพวกเขาถือคบเพลิงไว้และบนใบหน้าของทุกคนก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า
หลงฉีนำคนขุดหลุมฝังศพของจวินกู้ ทุกครั้งที่ขุดดินลงไปหนึ่งนิ้ว รอบดวงตาของเขาก็จะแดงก่ำเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา
คนที่ฝังอยู่ใต้ดินนี้ก็คือเทพสงครามในใจของพวกเขา บุรุษผู้นี้เคยเป็นคนที่พวกเขาเคารพสูงสุด แต่วันนี้ พวกเขาจำเป็นที่จะต้องทำลายความสงบของเขาด้วยการขุดหลุมฝังศพของเขาด้วยมือของพวกเขาเอง
จวินเสี่ยนหลับตาลงและยืนอยู่ข้างๆ เขาทนมองไม่ได้ จวินชิงก็ทำได้เพียงแต่ยืนอยู่เงียบๆ ข้างๆ ผู้เป็นบิดาของตนเท่านั้น
“ลูกเอ๋ย เพื่อสกุลจวินแล้ว จึงต้องทำผิดต่อเจ้าจริงๆ” จวินเสี่ยนกล่าวด้วยเสียงต่ำ ในน้ำเสียงของเขานั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้านับไม่ถ้วน
จวินชิงก้มศีรษะลงและกำหมัดแน่น
โลงศพที่เต็มไปด้วยดินถูกยกออกมา จวินเสี่ยนเหลือบมองและร่างกายของเขาก็สั่นสะท้าน
“ท่านอ๋อง ต้อง…” ดวงตาที่แดงก่ำของหลงฉีจ้องไปที่จวินเสี่ยน มือของเขาเริ่มสั่น
จวินเสี่ยนสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามระงับความเจ็บปวดในใจ เขาหลับตาลงและกัดฟันกล่าวว่า “เปิด”
เพื่อปกป้องสกุลจวิน อู๋เสียได้ลงมือจัดการกับอดีตฮ่องเต้ไปแล้ว เรื่องในวันนี้เขาไม่ต้องการให้เด็กคนนั้นมีส่วนร่วมอีก แม้ว่าตอนที่จวินกู้เสียชีวิตนางจะยังเด็กนัก แต่นี่คือหลุมฝังศพของบิดานาง เขาจะทนให้จวินอู๋เสียเห็นหลุมฝังศพของบิดาตัวเองถูกทำลายลงได้อย่างไร!
ดังนั้นจวินเสี่ยนและจวินชิงจึงออกเดินทางทันทีหลังจากที่จวินอู๋เสียออกไปจากห้องหนังสือ จงใจไม่บอกเรื่องนี้กับนางและตั้งใจว่าจะแบกรับความเจ็บปวดนี้เอาไว้เอง
หลงฉีกัดฟันแน่น เปิดฝาโลงศพที่หนักออกพร้อมกับทหารที่ยืนอยู่ในฝั่งเดียวกัน
เสียงเปิดฝาโลงดังขึ้นพร้อมกับเงาสีดำขนาดใหญ่ที่พุ่งเข้ามา
“ห้ามเปิดโลงศพนะ” เสียงของจวินอู๋เสียดังขึ้นท่ามกลางความมืดมิด จวินเสี่ยนและจวินชิงหันมามองตามเสียงที่ดังขึ้นมาด้วยความตกใจ และก็เห็นจวินอู๋เสียนั่งอยู่บนหลังสัตว์ร้ายสีดำที่พุ่งเข้ามา ใบหน้าที่ขาวนวลของนางเต็มไปด้วยความกังวล
“อู๋เสีย เจ้ามาได้อย่างไร!” จวินเสี่ยนผงะไปครู่หนึ่งและรีบส่งสายตาให้กับจวินชิง
จวินชิงเข้าใจเจตนาของผู้เป็นบิดาได้อย่างชัดเจนและรีบก้าวขึ้นไปขวางทางจวินอู๋เสียไว้
“อู๋เสียเจ้ามาทำอะไรที่นี่! รับกลับไปเดี๋ยวนี้!” นี่เป็นครั้งแรกที่จวินชิงทำสีหน้าจริงจังเช่นนี้ใส่จวินอู๋เสีย เขาทนไม่ได้จริงๆ ที่จะให้นางมาเห็นหลุมฝังศพของบิดาตัวเองถูกผู้อื่นทำลาย