138 คืนก่อนการต่อสู้ที่เด็ดขาดในประเทศแห่งไม้
“…ชั้นดีใจที่ชั้นกำจัดมันได้” (มาโกโตะ)
ผมถอนหายใจในความโล่งใจ
คนสนิทของราชาอมตะ, ปีศาจสูง, ชูริ
ในเวลาเมื่อเราถูกโจมตีกระทันหัน, ผมได้สงสัยว่าจะทำอะไร
เธอดูเหมือนจะอ่อนแอกว่าเวลานั้นเมื่อเธอสู้แม่ของลูซี่, ดังนั้นเราทำได้ อย่างไรก็ไม่รู้
นี่ต้องเป็นกรรมดีจากการกระทำรายวันของผม
“เจ้าหญิง, เรากำจัดมัน” (มาโกโตะ)
ขอบคุณการทำจังหวะเดียวกันกับฟูเรีย-ซัง, ผมทำสำเร็จในการเรียกอันไดน์-ซัง
ผมต้องขอบคุณเธอ
ที่ผมเห็นเมื่อผมหันกลับไปคือ…
“ฮฮฮิ้ห์!” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังผู้ที่กลัวอย่างมาก
(เอ๋? อะ?) (มาโกโตะ)
ทำไม?
“อ-อ-อ…อัศวินของชั้น! นายเป็นผู้ศรัทธาของเทพธิดาแห่งน้ำ เออร์, ไม่ใช่เหรอ?! นายเป็นสาวกของเทพเจ้าเก่าแก่นั้นโกหก! นายโกหกชั้น!” (ฟูเรีย)
“หึ้ห์?” (มาโกโตะ)
จู่ๆก็อะไรของเธอน่ะ?
ผมซื่อสัตย์กับโนอาห์-ซามะนะ
(อ้าา, แต่ [เทคนิคเสียสละ: บูชา] ที่ชั้นทำ คือเทคนิคที่ถูกสอนโดย เทพธิดาแห่งน้ำ-ซามะ, เธอเลยต้องเข้าใจผิดแน่) (มาโกโตะ)
“เจ้าหญิง, เมื่อกี้นี้มันคือ—” (มาโกโตะ)
“นายเป็นเหมือนกันกับอัศวินแห่งแสงของไฮแลนด์! นายมีแผนจะหลอกลวงชั้น แล้วทำอะไรแย่ๆกับชั้น, ใช่มั้ย?! แค่เหมือนปีศาจนั่นเมื่อกี้นี้! แค่เหมือนปีศาจนั่นเมื่อกี้นี้เลย!” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังตื่นตกใจ
“ชั้นจะไม่ทำ” (มาโกโตะ)
เมื่อผมพยายามจะเข้าใกล้เธอระหว่างที่หัวเราะคิกคัก…
“ถอยไปไกลๆ! ไอเวรบริสุทธิ์! นายต้องมีเป้าหมายที่ร่างกายชั้น, ใช่มั้ย?!” (ฟูเรีย)
“เฮ้ย!” (มาโกโตะ)
ช่างเป็นอะไรที่พูดนั่น
แล้วก็, ทำไม่เธอรู้ว่าผมยังบริสุทธิ์?!
ลูซี่?! กับซา-ซังเหรอ?!
(…ชั้นรู้สึกว่าซักคนในสองคนนั้นจะพูดมัน…) (มาโกโตะ)
ฟังดูเหมือนมันเป็นบางอย่างที่พวกเขาจะพูดออกมาอย่างง่ายดาย ในฐานะของหัวข้อการสนทนาในการรวมตัวของสาว
“เจ้าหญิง, ใจเย็น ใจเย็นก่อนนะ” (มาโกโตะ)
ผมขยับมือขึ้นและลงเพื่อส่งสัญญานให้เธอใจเย็น
ฟูเรีย-ซังได้กลับมาเป็นปรกติอย่างช้าๆ
“…”
เธอจ้องตรงมาที่ผม
เหมือนแมวหลง
“เออ, โอเค ฮึ่ม! ทำได้ดีมาก, อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)
อา, ฟูเรีย-ซังคนเดิม
“ขอบคุณ” (มาโกโตะ)
“แล้วก็, เกี่ยวกับเวทมนตร์เมื่อกี้นี้…” (ฟูเรีย)
“อ๊ะะ, เกี่ยวกับนั่น…” (มาโกโตะ)
ผมกำลังจะบอกเธอเกี่ยวกับที่เออร์-ซามะปรับแต่งมีดของผม เมื่อ…
“เฮ้ เฮ้, แฟนของลูซี่-ซัง, นายทำอะไรน่ะ? นอกใจเหรอ?”
“อุว้า!” “ว้าย!”
พวกเราได้ถูกพูดด้วยจากข้างหลังเรากระทันหัน
โรซาลี-ซังปรากฏตัว
เทเลพอร์ต
“ชั้นรู้สึกถึงพิษแปลกๆ เมื่อกี้นี้, แต่มันหายไปไม่นานหลังจากนั้น พวกนายรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นมั้ย?” (โรซาลี)
“อืม, จริงๆแล้ว, ชูริยังมีชีวิตอยู่” (มาโกโตะ)
“หืม?! จริงเหรอ? เธอไปไหนแล้วล่ะ?!” (โรซาลี)
“ผมกำจัดเธอ” (มาโกโตะ)
“นายทำเหรอ…?” (โรซาลี)
ตาของโรซาลี-ซัง เปลี่ยนไปเป็นการมองบางคนที่ประหลาด
“ใช่…” (มาโกโตะ)
เธอมองอย่างตั้งใจมาที่ผม
เหมือนกับเธออยู่ตรงหน้าเหยื่อ ผมู้สึกเหมือนกับว่าผมถูกจ้องโดยนกนักล่า
มือของโรซาลี-ซังจับแก้มของผม
มันร้อนนิดหน่อย?
“ช่างเป็นเด็กที่ลึกลับ… ลูซี่ค่อนข้างตั้งใจกับนาย, ดังนั้นชั้นจึงสนใจ, แต่…” (โรซาลี)
หูของผมดังอย่างหนวกหู
นี่คือ…สปิริตได้ส่งเสียง?
“ปีศาจสูงนั้น…นายกำจัดมันยังไง?” (โรซาลี)
ตาของโรซาลี-ซังส่องแสงสีแดง
ผมสีบลอนด์ของเธอได้เปลี่ยนเป็นสีส้มอย่างช้าๆ
ในเวลาเดียวกัน, กลิ่นของแอลกอฮอล์มาถึงจมูกผม
เป็นไปได้มั้ยว่าเธอเมา?
“พลังของเทพธิดาแห่งน้ำ” (มาโกโตะ)
“นายแสดงพลังนั้นให้ชั้นดูหน่อยได้มั้ย?” (โรซาลี)
เธอถามผมอย่างตื่นเต้น
โดย ‘เอาให้ชั้นดู’ เธอหมายถึงเทคนิคเสียสละเหรอ?
“น-นายต้องไม่ทำนะ, อัศวินของชั้น!” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังรีบก้าวเข้ามาเพื่อหยุดเรา
มันเค ยังไงผมก็ใช้มันไม่ได้อยู่แล้ว
“น่าเสียใจที่ต้องพูด, เทคนิคที่ผมใช้กำจัดปีศาจ ใช้ทันทีหลังจากนั้นไม่ได้” (มาโกโตะ)
“อ้า, อย่างนั้นเหรอ แย่จัง~” (โรซาลี)
ตาของเธอกลับมาที่สีฟ้า, และผมเธอเป็นสีบลอนด์อย่างช้าๆ
หลังจากนั้น, เธอถอนตาไปจากผมแล้วหันเข้าหาฟูเรีย-ซัง
“เฮ้, เธอ…ก็น่าสนใจด้วย, ออราเคิลแห่งความมืด-ซัง” (โรซาลี)
“?!”
ฟูเรีย-ซังป้องกันตัวเอง
“อืม, โรซาลี-ซัง, เกี่ยวกับเจ้าหญิง…!” (มาโกโตะ)
“มันโอเค ออราเคิลแห่งความมืดคนปัจจุบันไม่ได้อยู่ฝั่งปีศาจ, แต่อยู่ฝั่งมนุษย์, ใช่มั้ย?” (โรซาลี)
“ม-มันชัดเจนอยู่แล้ว!” (ฟูเรีย)
น้ำเสียงที่แข็งกร้าวของฟูเรีย-ซังทำให้โรซาลี-ซังยิ้ม
“ฟุฟุ, เพื่อนของลูซี่ทั้งหมดนั้นน่าสนใจ เพื่อนสนิทลาเมียของเธอก็ดูเหมือนจะมีพลังแปลกๆด้วย” (โรซาลี)
โออ้…เธอรู้ทุกอย่างเลย
โรซาลี-ซังมีประเมินด้วยเหรอ?
“อ๊ะะ, แต่ชั้นพลาดที่จะจัดการปีศาจก่อนหน้านี้, หึ้ห์~ ชั้นเริ่มสนิมขึ้นแล้วสิ” (โรซาลี)
แม่ของลูซี่ยืดตัว
“ใช้! เฮ้, นาย, นายชอบใครมากที่สุดเป็นคนที่สอง ในหมู่พวกพ้องผู้หญิงของนาย? แน่นอนว่า, หมายเลขหนึ่งคือลูซี่, ใช่มั้ย?” (โรซาลี)
“เอ๋? อืม…” (มาโกโตะ)
หัวข้อเปลี่ยนกระทันหัน
“ออราเคิลแห่งความมืด-ซังที่สวยอย่างเหลือเชื่อตรงนั้นเหรอ? หรือบางทีคือลาเมียอายะ-จัง? หรือบางทีเป็นสาวที่ชุดเกราะสีทอง? หรือเด็กเล็กผมสีฟ้า?” (โรซาลี)
โรซาลี-ซัง…คนสุดท้ายเป็นผู้ชายครับ
“อ้า, แต่พอมาคิดว่าลูซี่จะพาแฟนกลับมา ในเวลาสั้นๆที่ชั้นไม่ได้เจอเธอ, เธอโตขึ้นมาก เฮ้, เอาลูกของลูซี่ให้ชั้นดูเร็วๆหน่อยนะ, โอเค๊?” (โรซาลี)
“…”
การสนทนาได้กระโดดไปที่นี่ที่นั่นซักพักแล้วตอนนี้
(อาา, คนเมา) (มาโกโตะ)
เธอทำเหมือนกันกับแมรี่-ซัง
ตอนนี้เมื่อผมมาคิดดูแล้ว, ผมสงสัยว่าแมรี่-ซังทำอะไรอยู่
ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น…
“เจอกัน~” (โรซาลี)
เธอต้องเสร็จสิ่งที่เธออยากพูดแล้ว, เธอยกมือขึ้นมือหนึ่ง, และในเวลาเดียวกันนั้น, เสียงร้อนฉ่าได้ถูกสร้าง, และวงกลมเวทมนตร์ได้ปรากฏรอบโรซาลี-ซัง
ในทันทีต่อมา, เธอหายไป
“…เทเลพอร์ต” (มาโกโตะ)
“เธอไปแล้ว…” (ฟูเรีย)
พูดสิ่งที่เธอพูด, เสร็จแล้วก็หายไป
“เรากลับกันดีมั้ย, เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
“ได้…” (ฟูเรีย)
เรากลับไปที่บ้านของหัวหน้า
โรซาลี-ซังไม่อยู่ที่นั่น
◇◇
ผมบอกหัวหน้า-ซังและแมกซิมิเลียน-ซัง, ที่อยู่ที่นั่นด้วย, เกี่ยวกับชูริ
พูดถึงแล้ว, เจ้าชายเลนเนิร์ดได้หลับอยู่
เขา 9 ขวบ, เขาเลยไปนอนเร็ว
“…เข้าใจแล้ว ปีศาจระดับสูงนั่นยังไม่ถูกกำจัด” (โวลท์)
“มันยอดเยี่ยมที่ได้เห็นนายกลับมาอย่างปลอดภัย, มาโกโตะ-โดโนะ” (แมก)
สองคนที่สีหน้าน่ากลัว
“ผมแค่สามารถกำจัดเธอได้เพราะเธอได้อ่อนแอลงโดยเวทมนตร์ของโรซาลี-ซัง” (มาโกโตะ)
“มาโกโตะ, ชั้นควรจะอยู่กับนาย” (ลูซี่)
“ใช่, ชั้นดีใจที่นายโอเค, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซังทำสีหน้ากังวล
ผมขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น
“แต่แม้แต่เวทมนตร์นักบุญของโรซาลี-ซามะ ก็ไม่สามารถกำจัดปีศาจนั่นได้…มันฟังดูเหมือนนี่จะเป็นการต่อสู้ที่ลำบาก”
คนที่นำชามาด้วยสีหน้าไม่สบายใจ คือออราเคิลแห่งไม้, ฟลอน่า-ซัง
“ฟลอน่า-ซัง, เทพธิดาแห่งไม้, เฟรย่า-ซามะ, พูดอะไรมั้ย?” (มาโกโตะ)
ไม่มีความคิดเห็นจากศูนย์กลางของประเทศแห่งไม้เหรอ?
“นั่น…ชั้นไม่สามารถได้ยินอะไรจากท่านเลย…เฟรย่า-ซามะ คือเทพธิดาที่ไม่ทำนายบ่อยๆ ถ้าให้เริ่มพูด” (ฟลอน่า)
หืม, งั้นก็ไม่ดี, หือห์
“เจเน็ต-ซัง, เธอสามารถขอกำลังสนับสนุนจากประเทศแห่งแสงได้รึยัง?” (มาโกโตะ)
ถ้าถามพระเจ้าไม่ได้ผล, อย่างต่อไปที่พึ่งควรจะเป็นประเทศเพื่อนบ้าน
“ชั้นได้เรียกร้องไป, แต่…บางอย่าเห็นได้ชัดว่าขัดขวางการเดินทัพของพวกเค้า, การมาถึงของพวกเค้าได้ช้าลงไป” (เจเน็ต)
เสียงของเจเน็ต-ซังได้แข็ง
“ขัดขวางการเดินทัพของพวกเค้า?” (มาโกโตะ)
มีคนที่จะต่อต้านประเทศแห่งแสงเหรอ?
“คนที่เข้ามาขวางคือโบสถ์งู” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังพูดขณะที่เธอเคี้ยวแอปเปิ้ลเหมือนกับเธอเบื่อ
“ทำไมเธอรู้เรื่องนั้นล่ะ, ฟูริ?” (ลูซี่)
“ด้วยเวทมนตร์โชคชะตา ชั้นค่อนข้างบอกได้” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังตอบคำถามของลูซี่
โอ้, มันบอกเรื่องนั้นได้ด้วย?
เวทมนตร์โชคชะตาสะดวกจริงๆ
“ฟู-จัง, เราต้องบอกเรื่องนี้กับเจเน็ต-ซังอย่างรวดเร็ว” (อายะ)
“ไม่…ไม่ไม่เหมือนว่ามีอะไรที่เราทำได้เกี่ยวกับมัน แม้ว่าเราจะบอกเธอ โบสถ์งูได้ใช้มาตรการทำลายล้างสู่ไฮแลนด์ มันปรกติสำหรับพวกเค้า” (ฟูเรีย)
“…อย่างนั้นเหรอ” (อายะ)
ช่างเป็นพวกปัญหาเยอะจริง
“งั้น, คนที่เราจะพึ่งพาคือแม่ของลูซี่, ชั้นคิดว่า พลังที่แข็งแกร่งที่สุดในประเทศแห่งไม้” (มาโกโตะ)
แต่ผมไม่เห็นเธอที่ไหนเลยนะ
“หม่าม๊า… เธอดื่มมากไปเมื่อกี้นี้และพูดว่าเธอจะไปเดินบนพระจันทร์” (ลูซี่)
“ไม่ใช่มองดูพระจันทร์, แต่ไปที่พระจันทร์?” (มาโกโตะ)
“ใช่, เธอทำมันบ่อยๆด้วยเทเลพอร์ตน่ะ, รู้มั้ย?” (ลูซี่)
“…โอ้” (มาโกโตะ)
เธอไปได้ง่ายๆ?
งั้นนั่นคือแม่มดสีแดง-ซัง
“แม่จะโอเคมั้ยเล่า? ครั้งล่าสุดที่เธอบอกว่าจะไปเดิน, เธอกลับมา 1 ปีหลังจากนั้นนะ…”
“““เอ๋?”””
ทุกคนยกเว้นครอบครัวของลูซี่หันไปหาที่พี่สาวของลูซี่อยู่
“…ย-ยังไงซะ, มันควรจะโอเคครั้งนี้ โรซาลีควรจะเข้าใจ” (โวลท์)
เหงื่อได้ออกมาจากหน้าผากของหัวหน้า-ซัง
“““……”””
ทุกคนได้ตกอยู่ในความเงียบ
เอ๋, บรรยากาศนี้มันอะไร?
ไม่มีมีจุดหมายที่จะกังวลเกี่ยวกับมัน, ดังนั้นเราตัดสินไปจะไปนอนโดยเร็วและฟื้นฟูพลังงานของเรา, ดังนั้นเราจบการประชุม
ผมนอนที่เตียงของห้องรับแขกที่หัวหน้าเตรียมไว้ให้ผม
เจ้าชายเลนเนิร์ดได้นอนอยู่ที่เตียงข้างๆ
ผมดูใบหน้าที่หลับของเขา
(เค้าดูเหมือนสาวน่ารักจริงๆ…) (มาโกโตะ)
ช่วยไม่ได้ที่โรซาลี-ซังจะดูเค้าผิดเป็นเด็กสาว
“น๊าา น๊าา”
“โอ้, แกอยู่นี่เอง” (มาโกโตะ)
แมวดำที่วิ่งหนีไปทันที โผล่ขึ้นมาจากเตียง
ผมมองขึ้นไปที่เพดานหญ้าระหว่างที่หางฟูๆของแมวสัมผัสกับแก้มผม
มีตะเกียงเล็กๆแขวนอยู่ตรงนั้น
{เราจะมุ่งหน้าไปที่หลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจพรุ่งนี้}
เรายังไม่มีภาพเต็มๆของศัตรูที่รอเราอยู่
(นอนเถอะ…) (มาโกโตะ)
ผมปิดตาของผม
◇◇
ผมมีความฝัน
บางทีมันแสดงขึ้นมาหลังจากเรียนรู้ถึงความพร่ามัวในหัวใจของผม?
แต่มันต่างไปจากปรกติ
“โนอาห์-ซามะ…? ท่านทำอะไรน่ะ?” (มาโกโตะ)
พื้นที่ของเทพธิดา
เขตศักดิ์สิทธิ์ที่ไปอย่างไม่จบไม้สิ้น
คนที่อยู่ที่นั่นคือเทพธิดาโนอาห์-ซามะ ที่ภาคภูมิใจกับตัวเธอเอง ที่เป็นคนสวยหมายเลขหนึ่งในดินแดนสวรรค์
เธออยู่ที่นั่น, แต่…ด้วยเหตุผลบางอย่าง, เธอยืนอยู่ที่นั่น {พร้อมมีแส้อยู่ในมือ}
คนที่อยู่ข้างเธอคือ…
“อ-อืม…ภาพลักษ์แบบนั้นมันอะไรกัน…?
เทพธิดาแห่งน้ำ เออร์-ซามะได้ถูกมัดลายกระดองเต่าและห้อยอยู่กลางอากาศ
(หึ้ห์?) (มาโกโตะ)
นี่มันอะไร?
“เฮ้นั่น, มาโกะ-คุง☆” เออร์)
เออร์-ซามะยิ้มอย่างร่าเริง
ไม่, ผมแม้แต่หาคำตอบโต้ที่ถูกต้องก็ไม่ได้ จากทั้งหมดที่เกิดอยู่นั่น!
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord