วันนี้นางตกอยู่ในอันตรายมากเกินไป ในขณะที่กังวลเกี่ยวกับหมี่โม่หรู่ก็ต้องอดทนกับคนวิปริตอย่างต๋งชวนด้วย และพยายามหาทางหลบหนี ซึ่งสุดท้ายคนที่มาช่วยนางในที่สุดก็ยังคงเป็นหมี่เฉินอี้
บัดนี้นางคิดถึงหมี่โม่หรู่ยิ่งนัก หากเป็นโม่หรู่ เขาจะรักษาบาดแผลของนางอย่างอ่อนโยนและปลอบโยนนางอย่างแน่นอน
ยิ่งฉินปู้เข่อคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร นางก็ยิ่งเศร้าโศกมากขึ้นเท่านั้น นางจึงไม่ด่าทอและถีบเท้าอีกต่อไป ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางเต็มไปด้วยน้ำมูกและน้ำตา คร่ำครวญและสะอื้นไห้อย่างหนัก
“เจ้าร้องไห้ทำไม อย่าร้องไห้ อา เหตุใดเจ้าถึงร้องไห้!” หมี่เฉินอี้รีบเอามือปิดปากของฉินปู้เข่อ เหตุใดสาวน้อยผู้นี้ถึงน่าขบขันได้ถึงเพียงนี้
ฉินปู้เข่อกัดฝ่ามือของเขาและร้องไห้หนักกว่าเดิม
ในขณะนี้หมี่เฉินอี้ตกอยู่ในอาการตื่นตระหนกอย่างสมบูรณ์
จะทำอย่างไรดี เขาไม่มีประสบการณ์ทำหญิงสาวร้องไห้มาก่อน และไม่มีประสบการณ์อ้อนสาวน้อย ทำอย่างไรดี ทำอย่างไรดี…
เซินหมิงที่อยู่บนล้อรถม้ากลอกตาอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เขาฟังพระชายาตัวน้อยที่อยู่ข้างในเปลี่ยนจากกรีดร้องไปเป็นร้องไห้อย่างบีบหัวใจ
ท่าน…ท่านรังแกนางหนักมาก หยุดเสียทีเถิด
พูดถึงเรื่องนี้แล้ว เซินหมิงก็ไม่เข้าใจรสนิยมอันร้ายกาจของท่านอ๋องของเขาเลย เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว เขาก็ชอบรังแกองค์ชายที่อายุน้อยกว่าเขาไม่กี่ปี
เขาจำได้ว่าเมื่ออ๋องเจ็ดองค์ปัจจุบันมีอายุเพียงสามหรือสี่ขวบ และอ๋องสามอายุเพียงสี่หรือห้าขวบเท่านั้น เจ้านายของเขาเองมีอายุเพียงสิบสองหรือสิบสามปี หลังเลิกเรียนเขามักจะไปที่ตำหนักขององค์ชายน้อยเพื่อรังแกพวกเขาทีละคน
วันหนึ่งเขาขอให้องค์รัชทายาทท่องหนังสือ เมื่อทำไม่ดีเขาก็ให้ขึ้นต้นไม้ไปจับนก วันรุ่งขึ้นเขาจะให้องค์ชายสามเขียนตัวอักษร แต่เขาไม่สามารถเขียนได้อย่างถูกต้องจึงให้ไปสู้กับสุนัข องค์ชายสามจึงถูกสุนัขป่าในวังวิ่งไล่ไปทั่ว…
หลังจากกลับมาจากชายแดนอีกครั้งในรอบสิบปี ท่านอ๋องก็รู้สึกเบื่อหน่ายทุกวัน
องค์รัชทายาทเติบโตขึ้นมาและยุ่งอยู่กับการวางแผนต่อต้านเขา และองค์ชายที่เหลือก็ชมเชยเขาโดยไม่ตั้งใจ ซึ่งทำให้เจ้านายของเขาเองถอนหายใจด้วยความชื่นชมตลอดทั้งวัน และบ่นว่าไม่มีเรื่องสนุกสำหรับผู้อาวุโสเลย
เป็นเรื่องยากที่จะพบว่าหญิงสาวตัวเล็ก ๆ ทำให้เขากลับมาสนใจการกลั่นแกล้งคนอื่นอีกครั้ง และเขาก็โง่เขลาพอที่จะจับคนนี้และกลั่นแกล้งนาง ประการแรกคือเขาคิดจะปกป้องตำหนักอ๋องหลี่ชินมาหลายวันแล้ว จึงใช้โอกาสนี้สั่งให้นางคัดลอกหนังสือทุกวัน และบัดนี้ก็ดีขึ้นไปอีกเพราะทำให้นางร้องไห้ได้โดยตรง
เขาคิดจริงหรือว่าหญิงสาวตัวเล็กนี้จะเป็นเหมือนกับพวกคนชั่วเหล่านั้น มาดูกันว่าตอนนี้เขาจะจบอย่างไร!
เซินหมิงเพิกเฉยราวกับว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับเขาที่อยู่บนที่สูงเลย เขาเร่งรถม้าอย่างสบาย ๆ และลดความเร็วให้ช้าลงเล็กน้อย โดยหวังว่าก่อนที่อ๋องเจ็ดจะเสด็จมา เจ้านายของเขาจะสามารถเกลี้ยกล่อมปัญหาที่ตนก่อขึ้นได้
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือดูเหมือนว่าอ๋องเจ็ดจะรังแกได้ยากเป็นพิเศษตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก จากคำพูดของท่านอ๋องแสดงให้เห็นว่าการกลั่นแกล้งนั้นไม่สนุกเลย
ท่องหนังสือ ท่องจำทีละคำ คัดลอกหนังสือ แม้จะซับซ้อนเพียงใดเขาก็ส่งตรงเวลาและเรียบร้อย แซวเขาแค่ไหนก็จะตอบกลับด้วยน้ำเสียงอบอุ่นไร้กังวล ท่านอ๋องจึงหมดความสนใจในหลานชายตัวน้อยผู้นี้และหันไปรังแกองค์ชายองค์อื่น ๆ แทน
อย่างไรก็ตาม เมื่อองค์ชายเหล่านี้ไม่ได้ถูกรังแกโดยเจ้านายของเขาเพียงลำพัง ทุกครั้งมักจะมีเด็กสองสามคนไปบ่นกับท่านอ๋องอี้ และท่านอ๋องอี้ก็จะปลอบโยนเด็กเหล่านั้นทุกครั้ง
จากนั้นเขาก็จะดุเจ้านายสองสามคำอย่างหงุดหงิดและรำคาญ
เมื่อนึกถึงคำกล่าวของท่านอ๋องอี้แล้ว เซินหมิงก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ ดูเหมือนว่าจะไม่มีชายที่ไร้ที่ติและสมบูรณ์แบบเช่นนี้ในโลกอีก ทั้งสง่าและสูงส่ง รูปลักษณ์ของเขาราวกับหยกอ่อนที่เปล่งประกายแวววาวอบอุ่น
เขายังคงจำได้ว่าครั้งแรกที่เขาเห็นท่านอ๋องอี้ เขาตกใจมากจนเสียสติและเกือบจะชนต้นไม้
หากยืนกรานที่จะหาคนที่เหมือนกับเขา อ๋องเจ็ดคนปัจจุบันมีลักษณะเหมือนกับท่านอ๋องอี้
เมื่อนึกถึงจุดนี้จู่ ๆ เซินหมิงก็มีสติสัมปชัญญะขึ้นมา เขาพูดเบา ๆ ว่าเขาอยากตายหรืออย่างไร ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับท่านอ๋องอี้ไม่ควรนึกถึงอีก และไม่ควรนึกถึงแม้กระทั่งข่าวลือเกี่ยวกับเขาเมื่อหลายปีก่อนเสียด้วยซ้ำ
เซินหมิงส่ายหัว โยนความทรงจำออกจากหัวของเขาและฟังอีกครั้ง เสียงร้องไห้ในรถม้าดูเหมือนจะเบาลง
ทันทีหลังจากนั้น หมี่เฉินอี้ก็ออกมาจากรถม้าด้วยเหงื่อท่วมตัว นั่งบนที่นั่งแล้วถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก “การเกลี้ยกล่อมให้สาวน้อยคนนี้หยุดร้องไห้ได้เป็นเรื่องยากเย็นเหลือเกิน!”
“ใครที่ไหนจะบอกให้คนหยุดร้องไห้หลังจากรังแกไปแล้ว” เซินหมิงเป็นพวกไม่ค่อยพูดความจริงจากใจจริงของตนเองเท่าไร
หมี่เฉินอี้ปาดเหงื่อออกจากหน้าผากและเหลือบมองผู้ใต้บังคับบัญชาเก่าแก่ของเขา “เจ้าไม่เข้าใจหรอกว่า การกลั่นแกล้งเป็นสิ่งเสพติด ฮ่า ๆ”
เซินหมิงเหลือบมองเขาและความถี่ของการฟาดแส้ในมือของเขาก็เร็วขึ้น เขาคิดกับตัวเองว่าผู้ใต้บังคับบัญชาผู้นี้เป็นคนธรรมดา แต่ก็ไม่ได้มีรสนิยมแย่เหมือนท่านเสียหน่อย
ด้านหน้ามีฝุ่นฟุ้งกระจายอยู่ หลังจากที่หมี่โม่หรู่ที่ขี่ม้าด้วยท่าทางที่สงบเห็นหมี่เฉินอี้ ใบหน้าที่เย็นยะเยือกของเขาก็ค่อย ๆ อบอุ่นขึ้น
หมี่เฉินอี้มองหมี่โม่หรู่ที่ขี่ม้าอยู่ตรงหน้าเขา ดวงตาของเขาสงบและชี้ไปที่ข้างใน “เท้าข้างหนึ่งถูกแทง ข้าใช้ยาจนเกือบจะรักษาหายแล้ว ส่วนเท้าอีกข้างก็แพลงต้องระวังด้วย บัดนี้นางร้องไห้และหลับไปแล้ว”
“ขอบพระทัยเสด็จอาเก้า” หมี่โม่หรู่พลิกตัวลงจากหลังม้าและกล่าวขอบคุณอย่างเคร่งขรึม
หมี่เฉินอี้ลงจากรถม้าแล้วขี่ม้าของเขา และโบกมือให้หมี่โม่หรู่กลับไปในรถม้า
“ขอบคุณด้วยวาจานั้นไม่จริงใจ ข้าต้องการของขวัญขอบคุณ” หมี่เฉินอี้ดึงบังเหียนแล้วเหยียดสองนิ้วออกมา “ยี่สิบ ไม่สิ ‘น้ำห้ามเลือด’ สามสิบขวด ยี่สิบขวดเป็นค่าชีวิตของแม่สาวน้อย และสิบขวดเป็นค่าปกปิดความลับของเจ้า”
ขณะที่เขาพูดเช่นนั้น เขาก็ชำเลืองมองหมี่โม่หรู่ที่ยืนอยู่ข้างรถม้าอย่างมีความหมาย “ไม่แพงเลยนะ”
“มันไม่แพงหรอก แต่สิ่งที่เสด็จอาต้องการเป็นของของนาง และมันต้องได้รับการความเห็นชอบจากนาง หลานจึงไม่อาจรับปากได้ในขณะนี้ เมื่อนางตื่นขึ้นมาแล้วหลานจะบอกนางให้พ่ะย่ะค่ะ”
สีหน้าของหมี่เฉินอี้พลันชะงักไปเล็กน้อย เขารู้สึกว่าของขวัญขอบคุณอาจไม่คุ้มค่าด้วยอารมณ์ของแม่สาวน้อยที่ต้องการจะแก้แค้น คราวนี้เขาทำให้นางร้องไห้และคาดว่านางจะต้องแก้แค้นก่อนที่เขาจะยอมแพ้
“ช่างเถิด ช่างเถิด อีกไม่กี่วันข้าจะพิจารณาเงินก็แล้วกัน” หมี่เฉินอี้ยกแส้ของเขาและควบม้าออกไป
“เอ๊ะ”
ทันทีที่เขาเริ่มออกวิ่งไป จู่ ๆ ก็มีคนผู้หนึ่งกระโดดออกมาจากป่าข้าง ๆ และหยุดม้าของหมี่เฉินอี้ หากเขาตอบสนองไม่ทันเวลา สตรีผู้นั้นคงตายใต้กีบม้าของเขาไปแล้ว
“ใคร?” เซินหมิงตะโกน
สตรีในชุดสีเขียวคุกเข่าต่อหน้าม้าของหมี่เฉินอี้ “ลี่หลัวรู้สึกขอบคุณผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือ ในชีวิตนี้ข้าต้องการจะอยู่กับผู้มีพระคุณของข้าในฐานะวัวและม้า เพื่อตอบแทนพระคุณจากการช่วยชีวิตข้าไว้”
เซินหมิงมองอีกครั้งแล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่าจะเป็นหญิงสาวที่เพิ่งได้รับการปล่อยตัวจากจวนของต๋งชวน แล้วตามท่านมาที่นี่”
หมี่เฉินอี้เหลือบมองศีรษะด้านหน้าม้าแล้วฟาดแส้ขณะฟังคำเยินยอ เดินผ่านสตรีที่คุกเข่าอยู่บนพื้นและเย้ยหยัน “น่าเบื่อ”
“รับไป” เซินหมิงหยิบเศษเงินออกจากแขนเสื้อโยนลงบนพื้น แล้วตามเจ้านายไป
“นายท่าน เมื่อสักครู่นี้ท่านบอกว่าท่านต้องการซื้ออะไรหลังจากเข้าเมืองแล้วนะขอรับ?” เซินหมิงพูดกับหมี่เฉินอี้ที่อยู่ข้างหน้าเขาและถาม
“ซื้อซาลาเปากับเสี่ยวหลงเปา ยี่สิบเข่ง”
“ยี่ ยี่สิบเข่งเลยหรือ? กระหม่อมกินเยอะถึงเพียงนั้นไม่ได้หรอก”
หมี่เฉินอี้ขยับเข้ามาใกล้แล้วยื่นพัดออกมาตีหัวเซินหมิง “ข้าบอกหรือว่าจะให้เจ้ากิน ซื้ออันที่อุ่นแล้วส่งไปยังตำหนักของอ๋องหลี่ชิน”
…………………………………………………………………………