ตอนที่ 163 คุณสู้เฉาเวยไม่ได้

นิยามแห่งราตรี (Night’s Nomenclature )

ตอนที่ 163 – คุณสู้เฉาเวยไม่ได้

 

ที่โลกภายในมีคำพูดทั่วไปอย่างหนึ่ง: ถ้าคุณกระตุ้นกฎของสถานที่ต้องห้ามขึ้นมา งั้นก็ตรงไปหาสถานที่ที่ฮวงจุ้ยไม่เลวสักแห่งมารอตายเลย 

แต่ถ้าคุณมีความแข็งแกร่งแรงก์ B สามารถลองพุ่งออกจากชายขอบของสถานที่ต้องห้าม

ถ้าคุณมีความแข็งแกร่งแรงก์ A สามารถลองพุ่งออกจากชั้นในสถานที่ต้องห้าม

ถ้าคุณมีแรงก์ S งั้นคุณมีความสุขไปก็แล้วกัน 

ดังนั้น หวังปิ่งซูจึงพูดว่า แม้ชิ่งไฮวจะมีความแข็งแกร่งที่สุดยอดแรงก์ C ก็ไม่อาจจะพุ่งออกไป

แต่ทว่าเวลานี้ หลี่อีนั่วจู่ ๆ กล่าวว่า “แต่ถ้าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง ที่นี่ห่างจากชายแดนสถานที่ต้องห้ามแค่ระยะทาง 5 ชั่วโมง งั้นไม่แน่ว่าเขาจะสามารถฝืนไปถึงตอนนั้นจริง ๆ”

แต่หลี่อีนั่วยังไม่ประโยคหนึ่งไม่ได้พูด เธอรู้ว่าเด็กหนุ่มที่ไล่ฆ่าชิ่งไฮวคนนั้นจะไม่ปล่อยอีกฝ่ายจากไปโดยเด็ดขาด 

……

นับถอยหลัง 3:00:00   

จวนจะเที่ยงคืนแล้ว         

แขนซ้ายของชิ่งไฮวห้อยอยู่ข้างลำตัวเขาอย่างไม่มีแรง ตอนที่วิ่งนี้ก็จะแกว่งไปแกว่งมาเหมือนถุงผ้าใบหนึ่ง   

เมื่อครู่ตอนที่เขาฉีกเถาวัลย์ขาด ไม่ทันระวังถูกตัวต่อของสถานที่ต้องห้ามต่อยไปหนึ่งที จนถึงขนาดที่แขนซ้ายทั้งแขนเจ็บปวดจนยากจะทานทน ฝ่ามือก็บวมเป็นซาลาเปา 

ถ้าไม่ใช่ว่าเขามีสมรรถภาพทางกายแรงก์ C เกรงว่าการต่อยนี้จะสามารถทำให้เขาเป็นอัมพาตไปทั้งร่างกายแล้ว! 

ตอนที่ชิ่งไฮวประกาศความแข็งแกร่งสู่ภายนอกพูดมาตลอดว่าตนเองเป็นแรงก์ D เขาอดกลั้นปกปิดความแข็งแกร่งของตนเอง อยากจะมอบความแตกตื่นให้พวกคนที่วางแผนร้ายต่อตนเอง 

ผลคือกลับคิดไม่ถึงว่าศัตรูคนแรกหลังจากที่ตนเองเริ่มต้นสังเวียนแห่งเงาจะดุร้ายขนาดนี้     

เขาจดจำได้อย่างชัดเจนว่าหวังเฉียงที่มาลอบสังหารตนเองคนนั้นก่อนตายได้หัวเราะอย่างไร้เสียงอย่างเห็นได้ชัด

ทุกครั้งที่ชิ่งไฮวคิดถึงรอยยิ้มนั้นก็จะรู้สึกขนลุกขนชัน แม้แต่นักฆ่าพลีชีพก่อนจะสละชีพก็จะมีความปั่นป่วนในใจ มีความสำนึกเสียใจ มีความหวาดหวั่น แต่หวังเฉียงคนนั้นเหมือนจะไม่มี 

อีกฝ่ายแค่ยิ้ม 

รอยยิ้มอันพิลึกพิลั่นก่อนตายนั้นเหมือนจะพูดว่า: ปิดบังความแข็งแกร่งก็ไม่มีประโยชน์ คุณตายแน่ 

ในความคลุมเครือ ชิ่งไฮวรู้สึกอยู่เสมอว่า ความรู้สึกถึงวิกฤติที่ปกคลุมอยู่ทุกโมงยามนั้นยังคงอยู่ คนที่ควบคุมหวังเฉียงคนนั้นยังหลบซ่อนอยู่ในความมืดมิด     

ณ ขณะนี้ ด้านหลังชิ่งไฮวกำลังมีเมฆดำหนึ่งก้อนติดตาม ในเมฆดำก้อนนั้นส่งเสียงหึ่ง ๆ ออกมา ถึงกับเป็นแมลงพิษที่ไม่ทราบจำนวนบินอยู่กลางอากาศไล่ตามเขา         

ทันใดนั้น บนพื้นดินข้างหน้ามีเถาวัลย์เลื้อยขึ้นมาอีกครั้ง ประดุจตาข่ายขนาดใหญ่ที่ทักถอมาเป็นอย่างดีขว้างมาเต็มหน้าเขา

ชิ่งไฮวกัดฟันกระโดดขึ้น เห็นแค่ว่าร่างกายเขาลอยตัวขึ้นอย่างปุบปับ ฝืนเลี่ยงตาข่ายขนาดใหญ่นั้น         

ระดับความสูงที่กระโดดนี้ขอเพียงต่ำลงมาเล็กน้อย ข้อเท้าของเขาเกรงว่าจะถูกเถาวัลย์บนพื้นรัดเอาไว้แล้ว         

แต่ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้ยินดี กลับเห็นว่าในป่าไม้มีเสียงหวีดหวิว ใบอู๋ถงที่หมุนวนสองใบเคลื่อนผ่านรอยแยกของต้นไม้มากมาย ยิงออกมาจากความมืดราวอสนีบาต 

“มีดใบไม้สารท!” ชิ่งไฮวอุทาน 

มุมของมีดใบไม้สารทสองใบนี้ประหลาดเกินไป จังหวะเวลาก็เจ้าเล่ห์เกินไป

ที่แท้เด็กหนุ่มที่ซ่อนในป่าไม้นั่นตามมาโดยตลอดจริง ๆ แต่ถึงแม้ชิ่งไฮวจะเสียแขนไปหนึ่งข้าง เขาก็ไม่เข้ามาใกล้อย่างบุ่มบ่าม ทว่าอยากจะรอจังหวะที่ดีที่สุด         

ก็คือการกระโดดนี้ จังหวะที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงทิศทางการเคลื่อนที่!         

ถ้าให้เฉาเวยที่ตายไปประเมิน งั้นเด็กหนุ่มนี่จะต้องเป็นนักล่าที่ดีที่สุดบนโลก ไม่เกี่ยวกับทักษะ ไม่เกี่ยวกับความแข็งแกร่ง สิ่งที่เขาประเมินคือความอดทนและสติปัญญาในการต่อสู้   

เห็นได้ว่าชิ่งไฮวหลบไม่พ้น ได้แต่ฝืนหมุนสะโพกอย่างแรง ใช้แผ่นหลังรับมีดใบไม้สารทสองใบที่กลางอากาศ   

ช่วงวิกฤติที่มีดใบไม้สารทเฉือนเข้าไปในผิวแผ่นหลังของเขา หัวกะทิตระกูลชิ่งคนนี้จู่ ๆ ก็เกร็งกล้ามเนื้อแผ่นหลัง ตรึงมีดใบไม้สารททั้งสองใบไว้แน่น ไม่ให้พวกมันแทงเข้าไปอีกสักนิด 

ชิ่งไฮวดีใจที่คนที่ตนเองพบเจอไม่ใช่อัศวินที่สร้างชื่อมานานแล้ว ไม่อย่างนั้นมีดใบไม้สารทสองใบนี้อย่างเดียวก็สามารถเอาชีวิตเขาได้แล้ว 

แต่ว่า การปรากฏขึ้นของมีดใบไม้สารทยังทำลายสมดุลร่างกายของเขา     

สัญชาตญาณเอาชีวิตรอดของยอดฝีมือแรงก์ C ตื่นขึ้นในพริบตา

ทันทีที่ชิ่งไฮวสัมผัสใบไม้เน่าบนพื้นเมื่อครู่นี้ จู่ ๆ ขาก็เหยียบไปบนพื้นออกแรงเตะเฉียงอีกครั้ง คนทั้งคนกระโดดไปข้างหน้าต่อไปดุจลูกปืนใหญ่

เขาปรับมุมของร่างกายตนเองกลางอากาศอย่างสุดกำลัง ตอนที่ตกลงพื้นครั้งถัดไปก็ฟื้นฟูสมดุลแล้ว!

นี่ก็คือแรงก์ C โครงกระดูก, กล้ามเนื้อล้วนหลุดพ้นจากขอบเขตของมนุษย์โดยสิ้นเชิงแล้ว การกระโดดทุกครั้งล้วนเสมือนกับนักบินอวกาศที่จอดบนดวงจันทร์ สามารถเคลื่อนผ่านอวกาศ   

ในการต่อสู้รอบนั้นกับเฉาเวยก่อนหน้านี้ ไม่โทษว่าชิ่งเฉินรอบคอบเกินไป นั่นเป็นการต่อสู้ไล่ล่าเหยื่อที่บาดเจ็บสาหัสซึ่งดำเนินไปยาวนานถึงยี่สิบกว่าชั่วโมง 

ความจริงคือผู้เหนือมนุษย์ของโลกภายในนี้โหดร้ายเกินไป ตอนนี้ชิ่งเฉินไม่มีหนทางปะทะซึ่งหน้ากับอีกฝ่าย

ในสถานที่ต้องห้ามอันมืดมิด ชิ่งไฮวที่วิ่งอย่างบ้าคลั่งหลบการล่าฆ่าและอุปสรรคไปพลาง สังเกตมองไปรอบด้านไปพลาง         

ถัดจากนั้น เขาถึงกับค้นพบว่าเด็กหนุ่มนั่นกำลังอยู่ห่างออกไปสิบกว่าเมตร เคลื่อนไปข้างหน้าพร้อมกับเขา 

ชิ่งไฮวกัดฟันมองไป ต้นไม้ระหว่างทั้งสองฝ่ายพุ่งถอยหลังอย่างบ้าคลั่งในคลองจักษุของทั้งสองฝ่าย ข้างหน้ากลับเหมือนจะเป็นทางที่วิ่งอย่างไรก็ไม่มีสิ้นสุด 

เขาต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีของสถานที่ต้องห้าม ชิ่งเฉินกลับไม่ต้อง ดังนั้นความเร็วของทั้งสองฝ่ายไม่อาจจะทิ้งห่างไปได้เลย

เวลานี้เด็กหนุ่มอ้าปากขึ้นมา ชิ่งไฮวหัวใจบีบแน่น

จากนั้นเขาเห็นอีกฝ่ายกล่าวกับตนเองด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ว่า “คุณคลอดลูกไม่มีรูทวาร”

ชิ่งไฮว “?”

เขารู้สึกว่าช่องท้องของตนเองมีก้อนอากาศขุ่นมัวจุกแน่น เหมือนอยากจะทำลายจังหวะการเคลื่อนไหวทั้งหมดของเขาจนขาดวิ่น ระบบหายใจ, กล้ามเนื้อ, ไหลเวียนโลหิต, โครงกระดูกที่เดิมทีสมดุลปั่นป่วนไปหมด 

ยังไม่ทันที่เขาจะสงบสติอารมณ์ได้ ก็ได้ยินชิ่งเฉินใช้น้ำเสียงที่ไม่มีคลื่นลมสักนิดกล่าวอีกว่า “เมียคุณเล่นชู้”

“คุณไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของพ่อคุณ”

“พ่อของพ่อเรียกว่าปู่”

“ฉันเป็นพ่อคุณ”

ชิ่งไฮว “???”

ชิ่งไฮวรู้สึกว่าตัวเองแทบบ้าแล้ว ไอ้หนูแกไล่มาก็เพื่อจะด่าหยาบคายเหรอ?!   

แต่ส่วนที่สำคัญที่สุดคือ เขายังไม่มีหนทางให้ตอบ! 

กระตุ้นกฎหนึ่งข้อยังเป็นสิ่งมีชีวิตกับพืชพรรณของชายขอบสถานที่ต้องห้ามไล่ฆ่า กระตุ้นกฎอีกข้อ สิ่งมีชีวิตในชั้นในก็จะวิ่งออกมาไล่ฆ่าเขาแล้ว เวลานั้นจึงเป็นการตายโดยไม่มีที่ให้ฝังศพจริง ๆ! 

ชิ่งไฮวที่กำลัวิ่งอย่างบ้าคลั่งจู่ ๆ หมุนตัววิ่งไปหาชิ่งเฉิน ราวกับรถไฟสองขบวนที่วิ่งขนานกัน กลับมีขบวนหนึ่งในนั้นจู่ ๆ ชนอย่างรุนแรงใส่อีกขบวน   

แต่ทว่าเขาเพิ่งจะเปลี่ยนฝีก้าว ร่างของชิ่งเฉินก็หายไปในความมืดอีกครั้ง ไม่ให้อีกฝ่ายมีโอกาสใด ๆ ในการตายไปด้วยกันเลย

ตอนที่ชิ่งเฉินหายเข้าไปในคววามมืด เขาโยนประโยคหนึ่งใส่ชิ่งไฮวว่า “คุณสู้เฉาเวยไม่ได้”

ชิ่งไฮวสีหน้าตะลึงลาน คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจู่ ๆ จะพูดประโยคนี้         

ในพริบตาที่เหม่อลอย เขารู้สึกว่าขาขวาของตนเองเกิดความเจ็บปวดที่เสียดแทงใจ ราวกับว่ามีคนใช้มีดเหล็กกล้าขูดไปบนกระดูกของเขาทั้งเป็น

ชิ่งไฮวรู้อยู่แก่ใจว่าไม่ดีแล้ว มืดยกมีดขึ้นมาทันที ใช้มีดคว้านเนื้อหนึ่งก้อนบนขาออกมาโดยไม่ลังเลแม้เศษเสี้ยว รวมทั้งแมลงหกปีกที่กัดอยู่บนเนื้อด้วย 

ถึงอย่างนั้น ข้างปากแผลยังคงมีพิษตกค้าง

ชิ่งไฮวในใจเต็มไปด้วยความแค้น ถ้าเขาเลื่อนขึ้นเป็นแรงก์ B แล้วผิวหนังแกร่งขึ้น แมลงหกปีกกัดลงไปเกรงว่าจะกัดผิวไม่เข้า แต่เขายังไม่ใช่แรงก์ B! 

………………………..

 

ตอนที่ 164 – ไล่โหด