140 ศึกตักสินในป่าปีศาจ (1)
“นั่นลูกสาวที่โง่เง่าของชั้น”
หัวหน้า-ซังขึ้นเสียงในความโมโห
ลูกทั้งหมดของโรซาลี-ซังจับหัวของพวกเขา รวมถึงลูซี่
แมกซิมิเลียน-ซังและฟลอน่าซัง ได้ทำสีหน้าที่ซับซ้อน
และผม…
“ตามเธอไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
ผมเสนอสิ่งนี้
“หยุดเลย มาโกโตะ เวทย์ที่ 18 ของหมาม๊าคือเทเลพอร์ต” (ลูซี่)
“มีโอกาศที่เราอาจจะตามเธอแค่เมื่อตอนที่เธอกลับมาพอดี…” (อายะ)
ลูซี่และซาซังอธิบายเหตุผลว่าทำไมทุกคนอยู่ที่นี่
นั่นมัน…กวนใจอย่าแน่นอน
“เธอบอกว่าเราไม่มีทางเลือกนอกจากรอเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ยังไงมันก็ยากที่จะคิดว่าแม่มดแดง โรซาลี-ซามะจะแพ้…” (เจเน็ต)
เจเน็ตซังดูเหมือนจะเชื่อใจในความแข็งแกร่งของแม่ลูซี่
ยังไงซะ เพราะทั้งหมดเธอเก่งพอ พอที่จะกำจัดคนสนิทของลอร์ดปีศาจอย่างง่ายๆ
“แต่แม้แต่โรซาลี เธอก็ไม่ได้ไม่สามารถเอาชนะได้ โรซาลีพูดว่าเธอเอาชนะปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามมะไม่ได้”
“100 ปีก่อน คนที่กำจัดลอร์ดปีศาจวาลัคคือฮีโร่ของประเทศแห่งแสง…”
ครอบครัวของลูซี่ได้กังวลเกี่ยวกับโรซาลี-ซัง
ผมถามสิ่งที่กวนใจผม
“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเก่งกว่าโรซาลี-ซังเหรอ?” (มาโกโตะ)
“แม่พูดเองเลยว่าแม่ได้สู้จริงๆกับเธอแล้วแพ้ ดังนั้นมันไม่ผิดพลาด”
พี่สาวลูซี่ตอบผม
“เอ๋หม่าม๊ากับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ” (ลูซี่)
ลูซี่ก็ไม่รู้ด้วย หือห์
“เมื่อแม่แต่งงานกับฮีโร่ของประเทศแห่งแสง เธอบอกว่าเธอหายใจไม่ออกกับระบบจัดลำดับชั้น ดังนั้นเธอท้าทายปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะในเวลานั้นเพื่อดวล”
“ผลคือ 20 การดวล และพ่ายแพ้ 20 ครั้ง เธอโดนซ้อมซะน่วม โดยไม่สามารถ แตะเธอแม้แต่ปลายนิ้วได้เลย”
พี่สาวของลูซี่บอกผม
ว้าว ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
อุ้ปส์ เราออกทะเลแล้วที่นี่
“ถ้างั้น การเคลื่อนไหวต่อไปถูกตัดสินแล้วรึยัง?” (มาโกโตะ)
ผมถามทุกคน และคำตอบที่กลับมาคือความเงียบงัน
ฟลอน่าบอกผมเป็นตัวแทนทุกคนว่า:
-วินนี้เที่ยง กองกำลังประเทศแห่งไม้จะรวมตัวระหว่างเดินทัพไปที่หลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจ
-ทางเลือกที่ปลอดภัยควรจะเป็นทำสิ่งนั้น
-แต่เราจะทิ้งโรซาลี-ซังไว้นานๆเหรอ
นั่นคือที่พวกเขากังวล
ผมชำเลืองมองสหายของผม
ลูซี่ห้อยหัวของเธอลง ขบคิด
แม้ว่า ในที่สุดลูซี่ก็ได้เจอแม่ของเธอในหลายปี
แน่นอนว่าเธอจะกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของครอบครัวเธอ
“งั้น แล้วถ้าเราไปที่ป่าปีศาจก่อนล่ะ?” (มาโกโตะ)
“มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“เธอกังวลเกี่ยวกับแม่เธอ ใช่มั้ยล่ะ?” (มาโกโตะ)
“ช-ใช่…” (ลูซี่)
ลูซี่ประสานมือกันดูเหมือนจะไม่สบายใจ
“ถ้าอย่างนั้น เราจะนำหน้าไปที่ป่าปีศาจ ดังนั้น…” (มาโกโตะ)
“ร-รอเดี๋ยว ได้โปรด ชั้นปล่อยให้พี่ไปกันเองไม่ได้ มาโกโตะ-นี่ซัง!” (เลโอ)
เจ้าชายเลนเนิร์ดหยุดผมด้วยความรีบ
“มันโอเค ซา-ซังและชั้นใช้ซ่อนได้ เราเลยจะเดินหน้าระหว่างที่หลบมอนสเตอร์ ถ้าเราเจอโรซาลี-ซัง เราจะให้เธอใช้เทเลพอร์ต” (มาโกโตะ)
ผมยังบอกพวกเขาด้วยว่า ถ้าเราไม่เจอเธอ เราจะซ่อนตัวจนกว่าเราจะกลับมาเจอกันกับทุกคน
“เธอโอเคกับเรื่องนั้นมั้ย ลูซี่ ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)
“โอเค~ ซาซังตอบเบาๆ
นันทำให้ผมผ่อนคลาย
“…ขอบคุณ มาโกโตะ” (ลูซี่)
ลูซี่มอบสายตาขอบคุณมาให้ผม
“เอ๋? แล้วชั้นล่ะ?” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังชี้ไปที่ตัวเธอเองแล้วลน
“เธออยู่ที่นี่ เจ้าหญิง อยู่ด้วยกันกับฟลอน่า-ซังและคนอื่น” (มาโกโตะ)
ถ้าเธอไปด้วยกันกับออราเคิลแห่งไม้ ผมสบายใจได้
“…ทิ้งชั้นไว้อีกแล้วนะ?” (ฟูเรีย)
เธอพูดระหว่างปิดตาครึ่งหนึ่ง
“ไม่ เราพาเธอไปที่หลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจไม่ได้น่ะ…” (มาโกโตะ)
มันอันตราย
แต่มันดูเหมือนฟูเรีย-ซังยังเชื่อไม่ได้
“ชั้นใช้งานได้นะ รูมั้ย? ชั้นเก่งในเรื่องคาถา ดังนั้นความสัมพันธ์กันของชั้นกับมอนสเตอร์ในป่ามันดีนะ” (ฟูเรีย)
เธอจิ้มแก้มผม
แต่เวลาที่ผมรู้ตัว ซุยได้ต่อยขาผม
แกจะบอกชั้นให้พาแกไปด้วยเหรอ?
(…หืมม) (มาโกโตะ)
ในฐานะอัศวินผู้คุ้มกัน ผมไม่อยากจะพาเธอไปที่ที่อันตราย
“อืม ไม่ เธออยู่นี่ เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)
“เอออ๋?!” “นย้าา นย้าา!”
ฟูเรีย-ซังและซุยประท้วง
เฮ้ แก เจ้าแมวดำ แก่ร้องธรรมดาได้นี่ หือห์
พวกเธอจะรออยู่ที่นี่
“โอเคงั้น เราจะใช้ 5 นาทีเพื่อเตีรยมการแล้วออกเดินท—” (มาโกโตะ)
“เดี๋ยว ฮีโร่ของโรเซส-โดโนะ” (โวลท์)
คนที่เรียกผมให้หยุด คือหัวหน้า-ซัง
เค้ามองผมตรงๆมาที่ตา
“ชั้นได้กังวลเกี่ยวกับบางอย่างที่โง่เง่า โรซาลีซังเป็นครอบครัวของเรา เราจะไปด้วยกัน!” (โวลท์)
“ชั้นจะทำทาง ฮีโร่ของโรเซส-ซามมะ มีทางลัดที่มีแต่เอลฟ์ที่รู้”
“มาเตรียมตัวทันทีเถอะ”
“โอเน่-จัง โอนี่-จัง!” (ลูซี่)
ในท้ายที่สุด มากกว่าครึ่งของนักสู้ในหมู่บ้านคานัน จะตามโรซาลี-ซังไป
คนที่เหลือครึ่งหนึ่ง จะปกป้องหมู่บ้าน
คนที่ไปส่วนใหญ่จะเป็นนักรบเอลฟ์ชาย (ส่วนใหญ่เป็นพี่ชายลูซี่)
แล้วก็ฮีโร่ลมไม้ แมกซิมิเลี่ยน-ซัง
ในท้ายที่สุด เจ้าชายเลนเนิร์ดและเจเน็ต-ซัง ก็จะมาด้วย
หัวหน้า-ซังยังต้องติดต่อกับหมู่บ้านอื่น ดังนั้นเขาจะอยู่ต่อ
(เค้าได้อาละวาด ‘ชั้นจะไปด้วย!’ แต่ครอบครัวของเค้าเกลี้ยกล่อมเค้า) (มาโกโตะ)
ฟูเรีย-ซังจะอยู่ต่อกับฟลอน่า-ซัง
เอลฟ์ผู้หญิงส่วนใหญ่จะอยู่ต่อในหมู่บ้าน
เอลฟ์เกือบทุกคนเป็นนักเวทย์ระดับสูง ดังนั้นผู้หญิงก็เป็นกำลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่งด้วย
ยกเว้นว่าจะมีสถานการณ์ที่สุดขีด การป้องกันของหมู่บ้านควรจะโอเค
พวกเราเดินทางไปที่ป่าปีศาจ
◇◇
พวกเราเดินหน้าอย่างเงียบๆผ่านป่าปีศาจ
มันไม่ใช่ทางเดียวกันกับที่ซา-ซังและผมสำรวจก่อนหน้า
มันเห็นได้ชัดว่าเป็นทางลัด ไปที่หลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจ ที่มีแค่ผู้คนในหมู่บ้านเท่านั้นที่รู้
มีมอนสเตอร์แค่ไม่กี่ตัว และเราได้เดินหน้าอย่างปลอดภัย…เห็นได้ชัดว่าอย่างนั้น
หมอกนั้นหนาในป่าปีศาจ แม้ว่าเป็นกลางวัน
กิ่งของต้นไม้เวทมนตร์ขนาดยักษ์ นั้นได้รับการพูดว่าอายุมันมากกว่า 1,000 ปี ได้ซ้อนทับกัน ป้องกันแสงแดด
สปิริตน้ำเสียงดัง
“…มีมอนสเตอร์เยอะเลย” (เจเน็ต)
เจเน็ต-ซังพึมพำ
เธอใช้ตรวจจับที่มีระยะไกลได้
ที่เธอพูดสามารถเชื่อถือได้
“เธอคิดยังไง ลูซี่?” (มาโกโตะ)
“ใช่…นี่อาจเป็นครั้งแรกที่ชั้นได้ยินป่าปีศาจเสียงดัง” (ลูซี่)
ผมสามารถเห็นเอลฟ์ที่นำทางตึงเครียดด้วย
พวกเราเดินหน้าผ่านป่าปีศาจอย่างระวัง
หลังจากซักพัก จู่ๆ…
*บึซ!*
ความปวดหัวที่ทำหัวผมแตกได้โจมตีผม
(นี่มันอะไร…?) (มาโกโตะ)
ปวดหัวจากตรวจจับ…?
นักรบเอลฟ์ที่นำไปข้างหน้าได้หยุด
(…นั่นไม่ใช่) (มาโกโตะ)
เอลฟ์ข้างหน้า{ได้กลายเป็นหิน}!
ทันทีที่สมองผมรับรู้สิ่งนั้นเข้ามา…
“เวทมนตร์น้ำ: [หมอก]!” (มาโกโตะ)
ผมใส่ทั้งหมดของผม เพื่อสร้างหมอกหนา
วิสัยทัศน์ได้ถูกบดบังทันที
ผมไม่สามารถเห็นอะไรได้ในระยะ 1 เมตร
“โฮ่ห์! งดงาม! ด้วยแค่การใช้แค่ครั้งเดียวของ สายตาทำให้กลายเป็นหิน เจ้าใช้ตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุดเพื่อบดบังวิสัยทัศน์ ชั้นอยากจะเห็นหน้าของนักเวทย์คนนั้น!”
เสียงที่ดูเหมือนจะมีความสุขกับสิ่งนี้ จากก้นบึ้งของหัวใจ
แทบจะไม่ต้องถามว่าเขาเป็นใคร
ผมจำได้
“ขออภัยกับความล้าช้า ชื่อของกระผมคือเซเตค แห่งด่วงตาเวทย์มนตร์ คนที่ทำให้เก้าอี้ที่ต่ำที่สุด ของผู้ปกครองผู้ยิ่งใหญ่-ซามะแปดเปื้อน ชั้นได้รอพวกเจ้าอยู่ นักรบของประเทศแห่งไม้!” (เซเตค)
เขาได้ตื่นเต้นจริงๆ…
ตาสาปให้กลายเป็นหินของเซเตค หือห์
ดูเหมือนตาเวทมนตร์ในตำนานของเขาได้กลับมาแล้ว
นี่มันมีปัญหา…
“ทุกคน! ได้โปรดออกมา!” (เซเตค)
เซเตคตะโกนอย่างดัง
“ร๊าาาาาาาห์”
“ร๊าาาาาาาห์”
“ร๊าาาาาาาห์”
เสียงของสัตว์มากมายได้ดัง
“พวกเราถูกล้อม!” (ลูซี่)
ลูซี่ตะโกน
ผมได้สังเกตุหลังจากนั้นเล็กน้อยว่าเราอยู่ตรกลางพื้นที่ของศัตรู
พวกเขาได้รอซุ่มโจมตี?
“ทุกคน กระจายออกจากกัน! นายจะตกเป็นเป้าถ้านายอยู่รวมกัน!” (แมกซ์)
แมกซิมิเลียน-ซังตะโกน
“ซา-ซัง ชั้นหวังพึ่งเธอเรื่องเจ้าชายเลนเนิร์ดนะ!” (มาโกโตะ)
“ได้เลย!” (อายะ)
ซา-ซังใช้ซ่อนได้ ดังนั้นเธอควรจะอุ้มเจ้าชายเลนเนิร์ดคนเดียว!
“ลูซี่ ไปกันเถอะ!” (มาโกโตะ)
ผมดึงมือของลูซี่และใช้งานซ่อน
“ด-เดี๋—!”
“ชู่วว! เงียบๆ” (มาโกโตะ)
ผมปิดปากของลูซี่และ อย่างซ่อนๆ แต่เร็ว ออกจากพื้นที่นั้นมา
พวกเราถูกล้อมโดยศัตรู
แต่มันไม่ใช่การล้อมที่สมบูรณ์แบบ
พวกเราหนีได้ถ้ามันเป็นตอนนี้
“ฟุฟุฟุ ชั้นอยู่ที่นี่ ฮีโร่ของประเทศแห่งไม้-โดโนะ สังหารชั้นแล้วสร้างชื่อเสียงของนายเป็นไง?” (เซเตค)
ผมสามารถได้ยินคำยั่วยุของเซเตคได้
ทำไมเขารู้ว่าฮีโร่แห่งไม้อยู่ที่นี่?
เขาบอกได้แค่จากเสียงเหรอ?
ผมใช่[เงี่ยหู]
แต่ผมไม่ได้ยินเสียงจากการสู้รบ
ทุกคนควรจะถอยจากที่นี่
พวกเราต้องหนีด้วย
“นั่นน่าเบื่อ…แม้ว่าท่านสมเด็จไบฟรอนจะฟื้นคืนชีพ{เร็วๆนี้}…ชูริไม่กลับมาเลย” (เซเตค)
ผมได้ฟังคำนั้นของเขาด้วยเงี่ยหู
(เร็วๆนี้…?เขาหมายถึงพระจันทร์เต็มดวงคืนนี้ ใช่มั้ย?) (มาโกโตะ)
มันเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ
ผมมีความรู้สึกไม่ดีเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่ผมตัดสินใจจะให้ความสำคัญกับการหนี
◇◇
ภายในหมอกหนา
เราได้กลั้นหายใจของเรา ขณะที่ผมใช่ซ่อนต่อไป
ในท้ายที่สุดผมก็หยุดได้ยินเสียง และเสียงฝีเท้าของสัตว์
ผมยังยืนยันด้วยสกิลตรวจจับได้ด้วยว่า ศัตรูได้อยู่ไกลขึ้นไปแล้ว
สามารถหนีได้ หือห์…
ผมถอนหายใจในความโล่งใจ
ผมหันไปแล้วคุยกับสหายของผม
“ลูซี่ เราสามารถจะหนีได้…อ-เอ๋?” (มาโกโตะ)
“…ขอโทษ ชั้นได้ถูกบอกว่าอย่าพูด ชั้นก็เลย…”
คนที่ผมได้ดึงโดยมือผมและมีสีหน้าขอโทษขอโพยคือ…อัศวินผู้หญิงที่มีผมสีบลอนด์และตาที่คม
เจเน็ต วาเล็นไทน์-ซัง
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord