99 – คิดถึงอันตรายในยามสงบ
“พวกเจ้าทุกคนที่มีชื่ออยู่ในประกาศเกียรติยศนับแต่นี้ชื่อของพวกเจ้าจะขจรขจายไปทั่วทุกเมืองในมณฑล และจะมีกิจกรรมทางสังคมมากมาย
ญาติพี่น้องและเพื่อนๆจะมาเยี่ยมเจ้าตลอดเวลา แน่นอนยังมีเวลาอีกกว่าสองเดือนจนกว่าจะถึงวันรายงานตัวที่สถาบันศิลปะการต่อสู้ของแคว้นผิงซี
ในช่วงสองเดือนนี้โปรดอย่าละเลยการฝึกฝนของพวกเจ้าในขณะที่พวกเจ้าเข้าร่วมกิจกรรมทางสังคมต่างๆ จงอย่าลืมว่าตัวเองเป็นนักเรียนของสถาบันศิลปะการต่อสู้ประจำแคว้นผิงซีและอย่าทำให้สำนักขายหน้า
จงจำให้ดีว่าเจ้าอยู่เพียงครึ่งทางของประตูแห่งการบ่มเพาะ พวกเจ้าจะได้รับการยอมรับว่าเป็นนักรบที่แท้จริงหลังจากที่พวกเจ้าผ่านขั้นตอนท่าม้า, เส้นเอ็นยืดรวมถึงการสร้างด่านตันเถียน
พวกเจ้าจึงจะถือว่าผ่านประตูของการบ่มเพาะอย่างเป็นทางการ “
ผู้เข้าสอบห้าสิบคนรวมถึงเอี้ยนลี่เฉียง สือต้าเฟิงและเสิ่นเติ้งยืนอย่างเคร่งขรึมในห้องโถงหลักอันสูงส่งของสถาบันศิลปะของสถาบันในขณะที่พวกเขาฟังสุนทรพจน์ของสือฉางเฟิง
จิตใจของแต่ละคนพลุ่งพล่านไปด้วยอารมณ์และหลายคนรู้สึกภาคภูมิใจอย่างมากกับความสำเร็จของพวกเขา
“คนที่บรรลุขั้นท่าม้ายังน้อยกว่าหนึ่งในสิบ ข้าเคยไปที่แคว้นหลานเมื่อปีก่อนเพื่อดูแลการสอบประจำแคว้นเป็นการส่วนตัว ในมณฑลย่อยของพวกเขามีผู้สมัครสอบ 120 คน
และมีผู้ที่ผ่านการคัดเลือกถึง 40 คนที่สามารถผ่านท่าม้าไปแล้ว นั่นคือเกือบหนึ่งในสามของผู้เข้าสอบ ทุกคนนึกภาพออกไหมว่ามันน่าตื่นเต้นแค่ไหน?
แคว้นหลานนั้นเป็นเพียงแค้วนที่อยู่ในระดับกลางค่อนไปทางบนเท่านั้น แต่ผู้ที่สามารถผ่านขั้นตอนท่าม้าสามารถพบได้ในทุกที่”
เอี้ยนลี่เฉียงแอบประหลาดใจในใจเมื่อได้ยินคำพูดของสือฉางเฟิง ถ้าไม่ใช่เพราะสือฉางเฟิงเขาจะไม่รู้เลยว่ามีความแตกต่างอย่างมากระหว่างมณฑลชิงไห่ที่เขาอาศัยอยู่กับแคว้นอื่นๆและเขตการปกครองอื่นๆ
หลังจากฟังคำพูดของสือฉางเฟิงแล้วใบหน้าของเด็กหนุ่มทุกคนที่เคยพอใจกับความสำเร็จของตัวเองก่อนหน้านี้ก็หายไปอย่างรวดเร็ว
สือฉางเฟิงกวาดตามองเด็กหนุ่มทุกคนด้วยความพึงพอใจก่อนที่เขาตะโกนปลุกเร้าต่อไป
“การเป็นนักรบจะทำให้พวกเจ้ากลายเป็นคนชั้นสูงท่านั้นหากเป้าหมายของเจ้าหยุดอยู่ตรงนี้ วิสัยทัศน์ของพวกเจ้าก็แคบเกินไปและความทะเยอทะยานในชีวิตของพวกเจ้าก็ต่ำเกินไป
นั่นเป็นเพราะแม้แต่ชนชั้นสูงยังแบ่งออกเป็นหลายระดับและยังมีขุนนางอยู่ข้างบนด้วย ชนชั้นสูงตำแหน่งความมั่งคั่งและตำแหน่งขุนนางก็แตกต่างกันไปเช่นกันดังนั้นเพื่อให้ได้รับเกียรติมากขึ้นและยืนอยู่ในตำแหน่งที่สูงขึ้นไม่มีวิธีอื่นใดนอกจากการฝึกฝนอย่างต่อเนื่องเพื่อให้ได้มาซึ่งความแข็งแกร่ง
ยังมีเส้นทางอีกมากหลังจากที่กลายเป็นนักรบไปแล้วเส้นทางแห่งการบ่มเพาะอยู่ใต้เท้าของเจ้า
หากพวกเจ้าโชคดีพอที่จะก้าวไปเป็นราชาแห่งการต่อสู้ในอนาคตพวกเจ้าจะได้รับการยกย่องให้กลายเป็นผู้อาวุโสของอาณาจักรทันที
ความรุ่งโรจน์ที่พวกเจ้าจะได้รับในตอนนั้นนั้นเทียบไม่ได้กับสิ่งที่เจ้ามีในตอนนี้ แม้ว่าเจ้าจะได้รับคัดเลือกจากสถาบันศิลปะการต่อสู้ของมณฑล แต่เจ้าก็ยังไม่ใช่นักรบขั้นพื้นฐานที่สุด ดังนั้นพวกเจ้าต้องทำงานหนักต่อไป! “
ทุกคนรวมทั้งเอี้ยนลี่เฉียงพยักหน้าหลังจากได้ยินเรื่องนี้
“ทวีปสีเงินเป็นพื้นที่แห่งสงครามซึ่งประกอบด้วยอาณาจักรจำนวนมากที่ผู้อ่อนแอตกเป็นเหยื่อของผู้แข็งแกร่ง
พวกเจ้าทุกคนกำลังเพลิดเพลินกับความสงบสุขและความเจริญรุ่งเรืองของแคว้นผิงซีซึ่งไม่มีกิจกรรมทางทหารให้เห็น แต่พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าเมื่อไม่กี่ศตวรรษที่ผ่านมาแคว้นผิงซีและแคว้นหลานยังคงเสี่ยงต่อการถูกโจมตี
นอกจากนี้แล้วอาณาจักรฮั่นอันยิ่งใหญ่ก็ยังมีสงครามอยู่แทบทุกวัน นอกจากพวกเราที่มีเชื้อสายฮั่นแล้วผู้คนนับไม่ถ้วนยังคงอาศัยอยู่ในสภาพที่ล่อแหลม
พวกเขาอยู่ในความหวาดกลัวและต้องเผชิญภัยสงครามรวมถึงความอดอยากอยู่ตลอดเวลา ผู้หญิงและเด็กอาจเปลี่ยนสภาพให้กลายเป็นทาสและเป็นของเล่นโดยศัตรูที่ยึดครอง”
“ เมื่อปีที่แล้วอาณาจักรชิลลาซึ่งอยู่ทางเหนือของอาณาจักรฮั่นอันยิ่งใหญ่ถูกทำลายโดยจักรวรรดิชามาน มีการสังหารหมู่ที่กินเวลาเจ็ดวันเจ็ดคืน
ในเมืองที่ถูกยึดของอาณาจักรชิลลาเลือดไหลราวกับสายน้ำ ผู้คนนับล้านในอาณาจักรชิลลาถูกลดจำนวนลงเหลือเพียงไม่กี่ล้านคนในเวลาเพียงสองปี
และผู้รอดชีวิตทั้งหมดต้องกลายเป็นทาสเผ่าพันธุ์ทั้งหมดเกือบถูกกำจัดกะโหลกศีรษะของกษัตริย์ชิลลากลายเป็นจอกสุราโดยผู้บัญชาการของชาวชามานชื่อเก๋อลี่
พระสนมและลูกๆของกษัตริย์กลายเป็นทาสและของเล่นของคนอื่นๆ เสนาอำมาตย์ทั้งหมดของอาณาจักรชิลลาถูกมัดและล่ามโซ่ไว้กับม้าเหมือนสุนัขและทุกคนถูกลากไปกับพื้นจนเสียชีวิต
เกิดเรื่องแบบนี้ทุกวันที่ชายแดน ดังนั้นพวกเจ้าทุกคนไม่ควรมองข้ามทุกสิ่ง”
ความเงียบในลานกว้างของสถาบันศิลปะการต่อสู้เป็นความรู้สึกที่อึดอัดเป็นอย่างมาก
สือฉางเฟิงกวาดสายตาไปทั่วทุกคน ทันใดนั้นน้ำเสียงของเขาก็รุนแรงขึ้นในขณะที่เขาพูดอย่างจริงจัง
“ ชามานอาจจะถอยออกไปคราวนี้ แต่คราวหน้าจะเป็นอย่างไรถ้าครั้งหน้าพวกมันไม่ได้เข้ามาพร้อมกับกองทัพเพียงล้าน แต่เป็นหลายล้านพวกเจ้าคิดว่าพวกมันจะบุกรุกแค่แคว้นจินอย่างนั้นหรือ
ที่ด้านนอกของจักรวรรดิยังคงมีอาณาจักรซงหนูพันธมิตรของพวกเขา เผ่าชาตู เผ่ารามและราชวงศ์เสี้ยวใหม่จากทางใต้
เผ่าและชาติเหล่านี้ล้วนน่าเกรงขามอย่างยิ่งพวกเขาแต่ละคนต่างก็คอยล่าผู้คนของเราเหมือนเสือและน้ำลายไหลไปทั่วดินแดน พวกเจ้าคงไม่ต้องการให้พ่อแม่พี่น้องของพวกเจ้าต้องกลายเป็นทาสของพวกมันหรอกนะ? “
หลังจากที่เปิดเผยความจริงอันน่าตกใจในที่สุดการบรรยายของสือฉางเฟิงก็สิ้นสุดลง สายตาสุดท้ายของเขาอยู่ที่เอี้ยนลี่เฉียงและอีกไม่กี่คนที่ยืนอยู่แถวหน้า น้ำเสียงของเขาเบาลง
“ เอาล่ะเมื่อทุกคนกลับบ้านลองแยกแยะสิ่งที่ข้าเพิ่งพูดไปในวันนี้แล้วเจ้าจะรู้ว่าจะต้องทำอะไรในอนาคตดังคำพูดที่ว่า ‘คิดถึงอันตรายในยามสงบ ‘
โลกนี้ไม่เคยสงบสุขอย่างแท้จริงเมื่อเจ้าละเลยการป้องกันตัวอาจเป็นโอกาสให้ผู้อื่นลงมือสังหารเจ้าเช่นกัน
ในอีกสองเดือนนั่นคือในวันที่ยี่สิบแปดของวันเพ็ญเดือนแปดทุก คนต้องไปรายงานตัวที่สถาบันศิลปะการต่อสู้ของแคว้นผิงซี
ข้าหวังว่าเมื่อถึงเวลาข้าจะได้พบกับพวกเจ้าทุกคน”
…
อีกตอนลง ตอนเย็นนะครับ