บทที่ 36 ตามใจทุกอย่าง
ทุกคนล้วนเห็นประสิทธิภาพของยาทลายหล้าแล้ว ยานี้ไม่ใช่ของปลอม
ตอนที่นักประมูลแจ้งราคาประมูลเริ่มต้นที่สามแสนตำลึง หลังจากผ่านความตกตะลึงของทุกคนราคาก็พุ่งทะยาน
ในเมืองหลวงมีตระกูลที่ฐานะมั่งคั่งจำนวนไม่น้อย ไม่ขาดแคลนเงินแค่นี้
ทว่าแดนมหาจักรพรรดิทิพย์ขึ้นไปในแคว้นหงส์แดงกลับนับด้วยมือได้ โดยมากล้วนมีพลังยุทธ์แดนราชาทิพย์และน้อยกว่านั้น ส่วนคนที่ติดอยู่ในแดนต่างๆ กลับมีมากมาย
หากยาหนึ่งเม็ดสามารถทำลายระยะคอขวดที่ติดมานานหลายปีถึงขั้นสิบกว่าปี เช่นนั้นจ่ายเงินมากขึ้นเล็กน้อยไม่ใช่เรื่องใหญ่ เกรงก็แต่ว่าอยากจะจ่ายเงินแต่กลับไม่อาจเลื่อนขั้นของพลังยุทธ์ได้
ด้วยเหตุนี้เย่จายซิง จึงเห็นราคายาทลายหล้าทั้งสามเม็ดพุ่งทะยานไปถึงสิบล้านตำลึง เฉลี่ยเม็ดละสามล้านกว่า！
ทว่ายาขั้นห้าทั่วไป เม็ดหนึ่งอย่างมากสุดก็แค่สองแสนเท่านั้น
หากรู้ว่าหาเงินง่ายเช่นนี้ นางจะไปตลาดมืดนั่นเพื่อการใด
แต่นางรู้ดี ยาทลายหล้าเพิ่งปรากฏ แรกเริ่มจึงประมูลได้ราคาสูง รอให้เลื่องชื่อแล้ว ราคาย่อมตกลงมา
เมื่อถึงเวลา นางจะได้ส่วนแบ่งมากยิ่งขึ้น
เมื่อคิดเช่นนี้ ภายในใจของนางลั่วกูหยุนจึงแปรเปลี่ยนเป็นน่ารักขึ้นมา
“สิบสองล้าน ！ ผู้ใดอย่าคิดแย่งกับสำนักนักกลั่นยา！”
เวลานี้ เสียงคุ้นหูดังขึ้นด้านหน้าสุด
เย่จายซิงมองไปตามเสียง เห็นเจ้าพระยาเซี่ยซือห้าวยืนขึ้นด้วยความน่าเกรงขาม เสียของเขาเผด็จการยิ่งนัก
เมื่อเสียงของเขาดังขึ้น ตระกูลใหญ่ที่เดิมทียังคงลังเลต่างเงียบเสียง
บิดาของเซี่ยซือห้าวคือหัวหน้าสำนักนักกลั่นยา มีเส้นสายในเฉินตู คือคนที่หลายตระกูลใหญ่ประจบ
ไม่มีผู้ใดกล้าแย่งกับเซี่ยซือห้าว ยิ่งไปกว่านั้นราคาที่เขาเรียกก็สูงมากพอแล้ว ไม่ถือว่าใช้อำนาจรังแกผู้คน ไม่ได้ทำลายกฎระเบียบของงานประมูล
“มีผู้ใดให้ราคาสูงกว่านี้อีกหรือไม่?”
สีหน้าของนักประมูลนิ่งสงบ
เมื่อเห็นว่าไม่มีผู้ใดกล้าให้ราคา นักประมูลจึงตีค้อน
“สิบสองล้านครั้งที่หนึ่ง”
ตึ้ง！
“สิบสองล้านครั้งที่สอง”
รอเพียงเสียงค้อนทุบครั้งที่สาม ยาทลายหล้าก็จะตกเป็นของเซี่ยซือห้าว
เซี่ยซือห้าวยิ้มด้วยความลำพองใจ เชิดหน้าขึ้น ดื่มด่ำกับแววตาอิจฉาของผู้คน
เย่เจียหยูที่นั่งอยู่ข้างเขาก็รู้สึกเป็นเกียรติเช่นเดียวกัน นางเหยียดหลังตรง แววตาซ่อนความภาคภูมิใจ
นางดื่มด่ำกับสายตาร้อนรุ่มของผู้คน นางรู้สึกว่าตนควรจะยืนอยู่ใจกลางผู้คนนับหมื่น
ถึงแม้เจ้าพระยาเซี่ยจะไม่อาจเทียบนายน้อยลั่วได้ แต่ที่แคว้นหงส์แดง นอกจากฮ่องเต้และอ๋องเซ่อเจิ้งแล้ว เจ้าพระยาเซี่ยคือบุรุษที่เจิดจรัสที่สุด
ผู้ชายคนนี้ ตกอยู่ใต้กระโปรงของนางแล้ว
ทั้งสองล้วนกำลังรอเสียงค้อนครั้งที่สาม คล้ายว่ายาทลายหล้าตกเป็นของพวกเขาแล้ว
“น้องหยู รอท่านพ่อของข้าศึกษาตำรับยาทลายหล้า เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะให้เจ้าหนึ่งเม็ด”
เซี่ยซือห้าวดีใจเล็กน้อย หากบิดาของเขารู้ว่าเขาซื้อยาทลายหล้า ต้องชื่นชมว่าเขาทำได้ดีอย่างแน่นอน
ทันทีที่ศึกษาตำรับของยาทลายหล้าแล้ว สมบัติตระกูลเซี่ยของพวกเขาจะเพิ่มขึ้นมหาศาล
เขาเห็นศักยภาพยิ่งใหญ่จากยาทลายหล้า
เย่เจียหยูยิ้มด้วยความเขินอาย
นักประมูลยกค้อนขึ้น
“ช้าก่อน ข้าเพิ่มหนึ่งล้าน”
ทว่าในเวลานี้เอง มีเสียงใสดังก้อง
ทุกคนหันกลับไปด้วยความตกตะลึง พบว่าคนที่เพิ่มราคาคือคุณหนูเย่สี่！
“นั่นไม่ใช่เย่จายซิงคนไร้ประโยชน์หรอกหรือ? นางกล้ามาเรียกราคา！”
“นางบ้าไปแล้วหรือ? นางคิดว่าตนมีปัญญาจ่ายหรือ?”
“หญิงอัปลักษณ์คนนี้ คงจะไม่ใช่ทำเพื่อดึงดูดความสนใจจากเจ้าพระยาเซี่ยกระมัง ดังนั้นจึงเรียกราคา?”
ทุกคนพูดคุยกัน สายตาที่มองไปทางเย่จายซิงฉายความเย้ยหยัน
“เย่จายซิง！ เจ้าช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก ！ แม้นายน้อยจะตาบอดก็ไม่มีวันชอบพอเจ้า แต่เจ้ากลับตามตอแยไม่เลิกไล่ตามมาถึงที่นี่！”
สีหน้าของเซี่ยซือห้าวฉายความรังเกียจ เขาเองก็รู้สึกว่าเย่จายซิงดึงดูดความสนใจจากเขา ดังนั้นจึงส่งเสียง
เขายังพูดไม่จบ จู่ๆ แผ่นหลังก็เย็นวาบ เขาถูแขนด้วยความขนรุก
เย่จายซิงหัวเราะในลำคอ
“เจ้าพระยาเซี่ย เหตุใดท่านจึงไร้ยางอายเช่นนี้ เมื่อหลายวันก่อนตอนอยู่บนท้องถนน ข้าก็บอกเจ้าแล้ว เจ้าหน้าตาชั่วร้ายเช่นนี้ ข้าไม่ชอบ แต่เจ้ากลับคิดว่าข้าตามตอแยเจ้า อย่าเอาดีใส่ตัว มีเวลาทำเช่นนี้ไม่สู้ส่องกระจกชะโงกดูเงาตนเอง ดูสิว่าเจ้ามีสิ่งใดคู่ควรให้ผู้อื่นชอบ”
เสียงของนางดังก้อง เสียงเย้ยหยันดังไปทั่วงานประมูล
ผู้คนต่างตกตะลึง
นี่คือเย่จายซิงหรือ? เมื่อก่อนนางชื่นชอบเจ้าพระยาเซี่ยแทบเป็นแทบตายไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงพูดอย่างไร้เยื่อใยเช่นนี้?
อีกทั้งเมื่อก่อนนางก็อ่อนแออย่างมาก พูดเสียงเบา ก้มหน้าก้มตาน้อยเนื้อต่ำใจยิ่งนัก
แต่นางในเวลานี้ ปานอัปลักษณ์บนใบหน้าก็ไม่อาจข่มความสง่างามของนางได้ คล้ายว่านางจะเปลี่ยนไปอย่างมาก
ในห้องรับรอง บุรุษสวมหน้ากากยกมุมปากขึ้น
สีหน้าของเซี่ยซือห้าวไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทัน
“หญิงอัปลักษณ์ กล้าว่านายน้อยเช่นนี้！”
เขาโมโหอย่างมาก แทบอยากจะตบนางให้ตาย
เย่เจียหยูแปลกใจยิ่งนักเย่จายซิงมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร นางไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่คาดฝันอะไรขึ้นอีกแล้ว เพราะถึงอย่างไรจุดประสงค์ของนางในการมาที่นี่เพื่อให้เจ้าพระยาเซี่ยประมูลอัคคีผนึกนภากาฬให้นาง
นางกระตุกแขนเสื้อของเจ้าพระยาเซี่ย หลังจากนั้นลุกขึ้น มองไปทางเย่จายซิง พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน：
“น้องสี่ เจ้าหยุดก่อความวุ่นวายได้แล้ว ที่นี่ไม่ใช่ในจวน ไม่อาจให้เจ้าก่อความวุ่นวายได้ ทุกคนล้วนรู้ว่าเจ้าชมชอบเจ้าพระชา แต่เจ้าไม่อาจเป็นเพราะไม่ได้สิ่งที่ต้องการ แล้วทำลายกฎระเบียบของงานประมูล เจ้าออกไปตอนนี้ ข้าจะขอให้เจ้าพระชายาเก็บกวาดปัญหาที่เจ้ากระทำ”
ดูเล่า คุณหนูรองเย่เป็นคนดีเพียงใด อ่อนโยนและจิตใจดี รูปโฉมงดงามแล้วยังจิตใจโอบอ้อม แต่เมื่อหันไปมองเย่จายซิงแล้ว แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงราวกับดวงจันทร์และข้าวสาร
เมื่อเย่เจียหยูพูดเช่นนี้ ทุกคนล้วนรู้สึกว่าเย่จายซิงก่อความวุ่นวายโดยไร้เหตุผล
“ข้าจะก่อความวุ่นวายได้อย่างไร ข้าอยากได้ยาทลายหล้า ทำไม ข้าไม่มีสิทธิ์ในการเรียกราคาเช่นนั้นหรือ?”
สีหน้าของเย่จายซิงเป็นธรรมชาติ มองไปที่เย่เจียหยู
“พูดจาเหลวไหล！ เจ้าจะเอาเงินทองมาจากที่ใด！ สิบสามล้านตำลึงทอง เจ้ามีหรือ?”
เจ้าพระยาเซี่ยหัวเราะเยือกเย็น แววตาเหี้ยมโหด
“ข้าไม่มี แต่ว่าอ๋องเซ่อเจิ้งมี”
นางเงยหน้าขึ้น ยิ้มบางๆ มองไปยังห้องรับรองที่เมื่อครู่แผ่ซ่านด้วยความเย็นยะเยือก：
“เสด็จอา ท่านว่าใช่หรือไม่เจ้าคะ?”
เสด็จอา?
นางกำลังร้องเรียกผู้ใด?
หรือว่าจะเป็นอ๋องเซ่อเจิ้งจริงๆ?
เป็นไปได้อย่างไร อ๋องเซ่อเจิ้งไม่ชอบที่ที่คนพลุกพล่าน แล้วจะมางานประมูลได้อย่างไร?
“น้องซิงพูดถูกยิ่งนัก”
ในห้องรับรอง มีเสียงไพเราะดังขึ้น เสียงที่เย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็งหากไม่ใช่อ๋องเซ่อเจิ้งแล้วจะเป็นผู้ใด?！
ทุกคนต่างตกตะลึง
อ๋องเซ่อเจิ้งมางานประมูลจริงๆ！
หลังจากนั้นทุกคนก็ได้ยินอ๋องเซ่อเจิ้งพูด：
“ของของข้าก็คือของของเจ้า น้องซิงอยากซื้อสิ่งใด บันทึกลงในบัญชีของข้าได้ทั้งหมด”
ทุกคนล้วนได้ยินการเอาอกเอกใจจากเสียงเยือกเย็นนี้ ทุกคนฉงนยิ่งนัก
อ๋องเซ่อเจิ้งบอกว่า ของของเขาก็เป็นของของเย่จายซิง หมายความว่าอย่างไร? หรือว่า เขาจะชอบหญิงอัปลักษณ์เย่จายซิงคนนี้จริงๆ?
เล็บของเย่เจียหยูจิกเข้าไปในเนื้อ นางไม่อยากจะเชื่อเลยว่า สตรีอัปลักษณ์เช่นเย่จายซิง จะถูกจวินหยวนเอาอกเอกใจ
ไม่ นี่ไม่ใช่เรื่องจริง！
จวินหยวนไม่ใช่คนตาบอด จะชมชอบสตรีไม่เอาไหนเช่นนี้ได้อย่างไร！