ตอนที่ 221 ใจดำ
เทียบกับหลี่จิ้นเป่า ตามจริงบรรดาชาวบ้านเชื่อในนิสัยใจคอของซ่งอิงมากกว่า อย่างไรเสียซ่งอิงและสามีผู้ล่วงลับของนางต่างก็บริจาคเงินให้หมู่บ้านทั้งคู่
บัดนี้แม้สงสัยในคำพูดของหลี่จิ้นเป่า อยากไปมองดูว่ามีชายชู้จริงหรือไม่ แต่ลึกๆ ในใจคิดว่าหลี่จิ้นเป่าพูดจาเหลวไหลมากกว่า
ดังนั้นจำเป็นต้องไปดูให้เห็นกับตา เพื่อที่คำพูดเหล่านี้จะได้ไม่สร้างคำครหาแก่ชื่อเสียงของซ่งอิงเอาได้!
“พวกเราไปดูกันหน่อยเถอะ มืดค่ำขนาดนี้แล้วด้วย ประเดี๋ยวเกิดเรื่องอะไรขึ้นในป่าเขาคงไม่ดี” มีคนกล่าว
คนอื่นพยักหน้าเช่นกัน
พวกเขาพากันเดินไปตามทิศทางที่หลี่จิ้นเป่าชี้
ปรากฏว่าไม่ไกลแต่อย่างใด เพียงแค่หนึ่งเค่อทุกคนก็มองเห็นซ่งอิง เห็นเพียงซ่งอิงถือผ้าชิ้นหนึ่งอยู่ในมือกำลังพันแผลให้ต้าไป๋บ้านนางตัวนั้น ส่วนบุตรชายตระกูลฮั่วนั่งยองบนพื้น เฝ้าสิ่งของกองเบ้อเร่อตรงหน้า
ทุกคนเดินเข้าไปมองดู ข้างหน้าเด็กน้อยตระกูลฮั่วมีเห็ดวางอยู่หนึ่งกองโตๆ!
ไหนล่ะชายชุดเขียวที่ว่า?
มีใครที่ไหนกัน?
ทุกคนล้วนถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“เอ้อร์ยา ลาตัวนี้เป็นอะไรไปหรือ” ชาวบ้านกล่าวถามด้วยความห่วงใย
ซ่งอิงหันมาคลี่ยิ้ม “ไม่เป็นอะไรมากหรอกเจ้าค่ะ ตอนที่กินหญ้าไม่ทันระวังเลยไปเหยียบกับดักเข้า นี่ก็เพิ่งห้ามเลือดเสร็จ ข้ากำลังเตรียมพามันกลับไปพอดีเจ้าค่ะ!”
“มีแค่เจ้ากับหลานหลินอยู่ตรงนี้น่ะหรือ” มีคนเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง
ซ่งอิงมุ่นคิ้ว ชักสีหน้าไร้เดียงสา “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าก็เพิ่งมาไม่นานนี้เอง ตอนมาเห็นหลี่จิ้นเป่าถือเชือกต้องการมัดตัวต้าไป๋บ้านข้าอยู่พอดี หลังข้าตะคอกข่มขู่เขาอยู่พักใหญ่จึงได้ไล่เขาไปได้ พวกท่านไม่เห็นเขาลงเขาไปหรือเจ้าคะ”
ครั้นซ่งอิงพูดคำนี้ บรรดาป้าๆ อาๆ ก็มีแววตาที่ผิดแปลกไปเล็กน้อย
มองนางด้วยแววตาสองจิตสองใจ “หลี่จิ้นเป่าจะมัดตัวต้าไป๋? ทำไมล่ะ”
“ข้าก็ไม่รู้จริงๆ แต่อาจเพราะต้าไป๋บ้านข้าเพิ่งถีบเขาเข้ากระมัง…ทว่าบรรดาอาสะใภ้ทั้งหลาย พวกท่านก็รู้ว่าต้าไป๋บ้านข้าเฉลียวฉลาดมาก เด็กๆ ในหมู่บ้านผ่านมามันยังย่อตัวลงให้บรรดาเด็กๆ ขึ้นนั่งกันเลย จะถีบผู้คนโดยง่ายดายได้อย่างไรกันล่ะ อีกทั้ง…”
“บริเวณนี้ล้วนเป็นสถานที่ที่พวกเราตัดฟืนและขุดผักป่ากัน ว่ากันตามหลักก็ไม่น่ามีกับดักสัตว์…”
คำพูดดังกล่าวของซ่งอิงชัดเจนอย่างยิ่ง
ทุกคนต่างก็ค่อนข้างเข้าใจคิดเชื่อมโยงเรื่องราวเช่นกัน
ซ่งอิงพูดถูก แถวนี้เป็นบริเวณที่ชาวบ้านมากันบ่อยครั้ง แม้ไม่ถือว่าเป็นบริเวณสุดขอบเขา แต่ตรงนี้มีเห็ดเยอะ ปกติจะมีเด็กๆ พากันมาหาเห็ดเป็นครั้งคราว เพื่อเลี่ยงเหตุการณ์ที่ชาวบ้านจะได้รับบาดเจ็บ พรานของหมู่บ้านล้วนนำกับดักสัตว์หรือขุดหลุมกับดักเอาไว้ในเขาบริเวณที่ลึกกว่านี้หน่อย
ต้าไป๋ก็แสนรู้มากจริงๆ
บาดเจ็บได้จึงเป็นเรื่องที่ประหลาดมาก
“ไม่ใช่ว่าพ่อหนุ่มน้อยตระกูลหลี่หมายตาเจ้าต้าไป๋เข้ากระมัง ต้าไป๋ลาตัวนี้ราคาไม่ใช่น้อยๆ ด้วย…” มีหญิงภรรยาคนหนึ่งอดเอ่ยพูดไม่ได้
“ช่างเหลวไหลจริงๆ เลย! ต้าไป๋ตัวนี้หายากจะตาย คิดจะกินเนื้อลาทั้งทีก็ไม่ไปหาซื้อเองในตัวเมือง ครอบครัวบุตรลำดับที่สามของตระกูลหลี่ตอนนั้นก็ได้รับส่วนแบ่งไปเยอะสุด ยังจะไม่มีแม้แต่เงินซื้อเนื้อลาอีกหรือ!”
“ไอ้เด็กหนุ่มผู้นั้นช่างใจดำจริงๆ ไม่ต่างกับพ่อเขาเลย! เหอะ!”
“ก็นั่นสิ ข้าอยากพูดบางอย่างตั้งนานแล้ว หลายวันมานี้เด็กหนุ่มตระกูลหลี่ผู้นั้นนั่งอยู่หน้าประตูบ้านตัวเองบ่อยๆ ทั้งยังมองมาที่บ้านเอ้อร์ยาเป็นครั้งคราว พิลึกคนจริงๆ!”
หลี่จิ้นเป่าผู้นี้ ช่างไม่เอาไหนจริงๆ!
ต้องการขโมยลาของคนอื่นเขา ยังริอ่านใส่ร้ายป้ายสีซ่งอิงอีก!
แม้ว่าจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งในคำพูดดังกล่าวของหลี่จิ้นเป่าเมื่อครู่ แต่พวกนางเหล่านี้ต่างก็เป็นคนที่มีความสามารถในการเดินพูดติฉินนินทาตามตรอกซอกซอย การกล่าวโดยทิ้งความหมายแฝงที่ค่อนข้างละเอียดอ่อนเช่นนั้นเอาไว้ ใครบ้างจะฟังไม่เข้าใจน่ะ?!
โชคดีที่พวกนางเดินมามองดูกันสักหน่อย มิเช่นนั้นไม่แน่ว่าจะนำคำเท็จที่ว่าซ่งอิงแอบลักลอบคบชายชู้แพร่งพรายออกไปจริงๆ ก็เป็นได้!
“เอ้อร์ยา ลาตัวนี้ของจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ต้องการให้พวกเราหารถกระดานสักคันมาเข็นมันลงเขาหรือไม่” บรรดาป้าๆ อาๆ แววตาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นมาก
ตอนที่ 222 แม่นางน้อยผู้มีจิตใจดีงาม
ซ่งอิงปฏิเสธน้ำใจของคนเหล่านี้ ให้ต้าไป๋ลองเดินดู
เมือกของปีศาจกบเขียวใช้การได้ดีมาก ท่วงท่าที่ต้าไป๋เดินไปตามทางแม้ค่อนข้างประหลาด แต่บาดแผลไม่ปรากฏเลือดไหลแล้ว
“เมื่อครู่ลูกหลินบ้านข้าเจอเห็ดตับเต่า[1]กองเบ้อเร่อจากบริเวณใกล้ๆ นี้ เพียงแต่พวกเราสองคนกินไม่หมด บรรดาอาสะใภ้แบ่งเอาไปหน่อยเถอะ?” ซ่งอิงกล่าวขึ้นอีกครั้ง
เอาสิ่งของของนางไปแล้ว จะต้องช่วยพูดว่าร้ายหลี่จิ้นเป่าให้ดีๆ หน่อยด้วยล่ะ?!
เห็ดตับเต่านี้เจอมันในป่าจริงๆ ทว่าเป็นบริเวณที่ค่อนข้างไกล
ซ่งอิงเพียงแค่ให้ฮั่วหลินไปหาเห็ดไร้พิษมาหน่อยไว้เอากลับไปตุ๋นน้ำแกง คิดไม่ถึงว่าฮั่วหลินจะขุดเอาเห็ดมาได้เยอะขนาดนี้
“จะดีหรือ นี่เป็นเห็ดตับเต่าทั้งนั้นเชียวนะ! รสชาติล้ำเลิศและไม่ได้หาเจอง่ายๆ หากเจ้ากินไม่หมดก็เอาไปขายในตัวอำเภอเถอะ จะได้เอาเงินมาได้บ้าง” เมื่อครู่บรรดาหญิงภรรยาก็มองเห็นชนิดของเห็ดนี้แล้ว
บรรดาชาวบ้านอย่างพวกนางชอบเรียกเห็ดนี้ว่าเห็ดตับเต่า แต่ครั้นเอาไปส่งถึงตัวอำเภอก็จะเรียกว่าเห็ดสน มีราคาแพงมาก
ซ่งอิงผู้นี้ช่างโชคดีจริงๆ ขุดเห็ดตับเต่าออกมาได้หลายสิบจิน ชวนตระหนกตกใจไม่น้อย!
“บรรดาอาสะใภ้ไม่ต้องเกรงใจหรอก พวกท่านมีน้ำใจมาตามหาข้า แล้วข้าจะให้พวกท่านกลับไปมือเปล่าได้อย่างไร ปกติยังต้องรบกวนทุกท่านให้ช่วยดูแลข้าอีกด้วย! อีกทั้งหากไม่มีบรรดาอาสะใภ้ช่วยดูแล ข้าแม่หม้ายกับลูกกำพร้าไม่เป็นอันต้องถูกรังแกแย่แล้วหรือ” ซ่งอิงกล่าวขึ้นอีกครั้ง
ทุกคนอดนึกถึงหลี่จิ้นเป่าเมื่อครู่นี้ไม่ได้
ในใจก็พลันรู้สึกละอายใจเล็กน้อย
แม้ว่าในใจเชื่อมั่นนาง แต่ตอนที่เพิ่งมาเมื่อครู่นี้ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะเกิดความสงสัยอยู่บ้าง
ผลปรากฏว่าครั้นซ่งอิงเอ่ยพูด กลับกลายเป็นว่าพวกนางให้การดูแลนางไปเสียได้
ช่างเป็นแม่นางคนหนึ่งที่จิตใจดีงามจริงๆ!
“เอ้อร์ยา เจ้านี้ช่างนิสัยดีจริงๆ หลายวันก่อนเจ้าและแม่เจ้ายังอุตส่าห์เอายาสระผมให้พวกเราด้วย ของนั่นขายในตัวอำเภอแพงเชียวละ! ตอนนี้เจ้าก็เอาเห็ดตับเต่านี้มอบให้พวกเราอีก จะให้พวกเราในฐานะผู้อาวุโสสบายใจได้อย่างไรกัน” หนึ่งในพวกนางยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าว
ซ่งอิงมอบให้ส่วนหนึ่งถือเป็นน้ำใจ แต่หลังจากนั้นหร่วนซื่อก็นำยาสระผมขวดทรงอ้วนกลมขนาดใหญ่ที่ซ่งอิงให้ไว้นั้นออกมาแบ่งให้หญิงภรรยาที่นิสัยดีงามในหมู่บ้านไปเล็กน้อย
“ก็นั่นน่ะสิ เจ้าเด็กสาวคนนี้จะใสซื่อขนาดนี้มิได้เชียว เจ้าหลี่จิ้นเป่าเมื่อครู่นั้นเป็นคนไม่เอาไหนจริงๆ เจอเขาคราวหน้าเจ้าก็อย่าได้ยิ้มแย้มให้เขาเชียว เดี๋ยวเขาจะทำเช่นเดียวกับพ่อเขา ทำได้ทุกสิ่งอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งชื่อเสียงและฐานะ หน้าไม่อายจริงๆ”
“เห็ดตับเต่านี้ค่อนข้างมีค่า รสชาติก็อร่อยสดใหม่ พวกเราจะเอาไปคนละสองดอกเพื่อตุ๋นน้ำแกงก็แล้วกัน ส่วนที่เหลือเจ้าเอาเก็บไว้เองเถอะ!”
“…”
ซ่งอิงใช้ตะกร้าที่หลี่จิ้นเป่าทิ้งเอาไว้
ด้านในยังมีผักป่าอีกด้วย ช่วยเบาแรงนางต้องไปเด็ดได้ไม่น้อย
ตั้งหลายคนขนาดนี้ ท้ายที่สุดก็แบ่งเห็ดกันไปเพียงสองสามจินเท่านั้น ส่วนที่เหลือล้วนตกอยู่ในตะกร้าสานที่นางแบกขึ้นหลัง
หลังจากนั้น ทุกคนเดินปกป้องส่งซ่งอิงลงเขาไป
หลังหลี่จิ้นเป่ากลับบ้านก็จับจ้องเส้นทางตามเขาสายนั้นอยู่ตลอด
มองเห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินลงมาจากบริเวณไกลๆ เกิดความตระหนกตกใจและรู้สึกเสียใจภายหลังเล็กน้อย
เมื่อครู่ไม่น่าพูดถึงซ่งอิงกับคนอื่นโดยไม่ชัดเจนเลย อย่างไรเสีย…เป็นไปได้อย่างยิ่งว่าจะเสียเปรียบชายชุดเขียวผู้นั้น…
แต่ตอนนั้นเขาโมโหจริงๆ เลยไม่ได้ไตร่ตรองมากมาย!
หลี่จิ้นเป่ารู้สึกห่อเหี่ยวใจ มองไปโดยไม่แม้แต่จะกะพริบตา กลับเห็นซ่งอิงมือหนึ่งจูงลา มือหนึ่งจูงเด็ก เดินทอดน่องลงเขามาอย่างช้าๆ รอบกายสี่ทิศ…มีบรรดาป้าๆ เหล่านั้นห้อมล้อมอยู่ แต่ละคนแต่งแต้มรอยยิ้มไว้บนใบหน้า!
แล้วชายชุดเขียวล่ะ?
หนีไปแล้วหรือ
หลี่จิ้นเป่าค่อนข้างงุนงงสับสน
หลังบรรดาป้าๆ เหล่านั้นส่งซ่งอิงกลับบ้านเป็นที่เรียบร้อย ย่อมต้องเดินผ่านหน้าประตูบ้านหลี่จิ้นเป่า สุดท้ายก็เลยพากันหยุดชะงักลง
“ข้าจะบอกอะไรให้นะหลี่จิ้นเป่า เจ้าก็อายุไม่น้อยแล้ว อย่าได้ทำตัวเหมือนพ่อแม่เจ้าที่วันๆ ไม่หัดกระทำเรื่องที่ถูกต้อง รู้จักแต่ว่าร้ายผู้อื่นเขา!”
“นั่นสิ หมู่บ้านซิ่งฮวาของพวกเราไม่เหมือนกับหมู่บ้านอื่น หญิงภรรยาจอมปากมากขยันพูดจาเหลวไหลของหมู่บ้านเราก็มีแค่แม่เจ้าคนเดียว แม่เจ้าจึงได้ถูกตบปากอย่างไรเล่า ทำไม เจ้าก็อยากจะเจริญรอยตามแม่เจ้าหรือไร?!”
—————————————
[1] เห็ดตับเต่า (大脚菇) ชื่อทางวิทยาศาสตร์คือ Boletus edulis Bull. ex Fr. เป็นเห็ดที่มีขนาดใหญ่ สีน้ำตาลเข้มตามผิวนอก ผิวในเป็นสีขาวผสมเหลืองอ่อน เมื่อหมวกเห็ดโตเต็มที่จะมีลักษณะคล้ายร่ม ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง 10-20 ซม. พบเจริญเติบโตได้มากตามป่าสน